quote:
Op dinsdag 6 juni 2006 10:51 schreef RaisinGirl het volgende:Literatuur 'sexy' maken, zo zal het wel genoemd worden, maar met literatuur heeft Kluun niets te maken. Neemt niet weg dat ik Komt een vrouw bij de dokter aardig vond om te lezen. Juist door de weerstand die ik voelde ten opzichte van Stijn.
Dat eerste Kluunboek vond ik heel goed, het tweede is echt rampzalig. Ik weet niet waar dat nou aan ligt, misschien aan het 'Oh wat erg!'-gehalte van het eerste boek, want het ís natuurlijk ook verschrikkelijk wat die jongen is overkomen en hij schijft het inderdaad niet ademstokkend mooi of origineel op, maar wél spannend. Hij kan een verhaal vertellen. Komt een vrouw... is een pretentieloze roman, het betere entertainment. En recht uit het hart geschreven, dat maakt het een 'echt' boek. Misschien geen 'literatuur', maar ach...
who gives a shit. Liever goed entertainment dan zeikerige, plotloze literatuur.
Onbegrijpelijk wat er met dat tweede boek is gebeurd. Ik vond het lelijk geschreven, plat, vol ordinaire grappen, en ook het verhaaltje heeft niets om het lijf. Op zeker moment loopt de hoofdpersoon 'vast', hij raakt in een crisis, en dan vraagt hij (net als in het eerste boek) advies aan een of ander medium. Dat is op zich natuurlijk al lachwekkend, maar pas echt grappig wordt het als die vrouw hem aanraadt naar Australië te gaan met zijn dochter, want zij is ervan overtuigd dat hij, eenmaal teruggeworpen op zichzelf, de Echte & Onvoorwaardelijke Liefde zal ontdekken. Nou, nou. Op dat moment hebben we nog een half boek te gaan. Spannend, hoor. Wat zal er gaan gebeuren?
Om precies te zijn gebeurt er dit: de schat vertrekt inderdaad met zijn knapzak en zijn dochter naar Australië, en daar ontdekt hij tijdens een bloedsaaie reis wat Echte & Onvoorwaardelijke Liefde is. Ja, die vrouw was dus écht helderziend! Ongelooflijk! Jammer alleen dat ze met haar Helderziende Gave het hele verdere boek overbodig heeft gemaakt.
Ik denk dat het eerste boek onontkoombaar was, in de zin dat Kluun het móest schrijven - hij moest van dat verhaal af, hij heeft het op papier geramd, met alle hartstocht en onbevreesdheid en woede die hij in zich had. Dat werd dus een bijzonder verhaal. Deel 2 is in feite niet meer dan het (overbodige) slothoofdstuk, alleen is hij er eens flink met de deegroller overheen gegaan, zodat hij nog een keer kon cashen.
Overigens is het wel intrigerend om eens rond te kijken op de site (weblog?) van Kluun, want daar maak je kennis met zijn hardcore fans - lezeressen die stelselmatig van zichzelf beweren 'dat ze niet zulke lezers zijn', maar voor Kluun maken ze graag een uitzondering.
Dat gaat dan zo: "Kluun, wat ben je toch een toppertje, ik wou dat mijn man zo'n gouden hartje had, ik zou het wel weten, hoor... je ging dan misschien wel heel vaak vreemd, maar je bent toch maar mooi tot inkeer gekomen! Super! Te gek boek heb je geschreven! Ik lees eigenlijk nooit, maar jouw boek kon ik niet meer wegleggen. Dag topper, doe veel liefs aan die geweldige vrouw van je, en een dikke knuffel voor de kleine meid. Doei!"
(Dat is eigenlijk leuker om te lezen dan die hele 'Weduwnaar')