Eetstoornissen: Anorexia, Boulimia, BED etc. (Deel 3)

geen dwang.....
voor de rest toon begrip.....

Dat begrip tonen is totaal niet moeilijk: echt begrijpen is moeilijk, maar begrip hebben niet.

'Geen dwang' is nog weleens lastig, want ik ben nog weleens geneigd te veel naar oplossingen of methodieken te praten die mij goed lijken. Goede eye-opener dus

Ja, dat werkt alleen maar averechts...

Tuurlijk mag je proberen haar handvaten aan te reiken, maar ze zal zelf ook met de oplossingen moeten komen.....

Ik zou het een leer-punt van jezelf noemen ;-)

quote:

Op donderdag 22 september 2005 14:25 schreef CleeJee het volgende:

[..]

Wat voegt deze post toe?!

Ik vroeg notabene eerst of er behoefte aan was om het te posten

Hmm, ik heb 'r net even gesproken over de telefoon, maar er even een bordje 'Geen toegang' op haar voorhoofd geplakt. Met andere woorden: even geen gepraat over de ES, niet over wat er aan de hand is. Ik heb gevraagd wat ze wil dat ik doe: contact blijven zoeken, even met rust laten, leuke dingen doen, of juist even niet, maar dat weet ze niet. Ze wil eigenlijk even alleen zijn om tot bedaren te komen en datgene waar ze zo van streek van is te verwerken. Heb afgesproken dat ik zaterdag even bel, want dan ben ik vlak bij, dan kan ze op dat moment beslissen wat ze wil.

Dus.

Hmmm, lijkt me heel erg zwaar voor je....wel willen helpen maar voor een dichte deur komen te staan.....

Maar ik zou haar even de rust gunnen, laat het bij haar even bezinken, ze zit duidelijk in een "laat me ff lekker allemaal met rust" bui, ligt niet aan jou, trek het je niet persoonlijk aan.

Goed dat je een afspraak hebt kunnen maken, gewoon zaterdag bellen en dan merk je het wel....

quote:

Op donderdag 22 september 2005 16:30 schreef erikkll het volgende:

[..]

Ik vroeg notabene eerst of er behoefte aan was om het te posten

Denk eens na....er komen hier velen die moeite hebben met eten, en alles wat ze over eten lezen of horen daar worden ze misselijk van.....dus het posten van een eetlijst (hoezo is 1.78 trouwens klein?!) van een normaal etende jongeman (die ook nog meer eet dan een vrouw!) is niet zo slim...is mijn idee.....

quote:

Op donderdag 22 september 2005 16:39 schreef CleeJee het volgende:

[..]

Denk eens na....er komen hier velen die moeite hebben met eten, en alles wat ze over eten lezen of horen daar worden ze misselijk van.....dus het posten van een eetlijst (hoezo is 1.78 trouwens klein?!) van een normaal etende jongeman (die ook nog meer eet dan een vrouw!) is niet zo slim...is mijn idee.....

ik denk juist dat het heel relativerend kan werken eigenlijk

Gelukkig staan er geen calorieën bij...

Jep, het is wel zwaar, maar - en dat klinkt misschien gek - ik raak er eigenlijk een beetje aan gewend. Als suks een tijdje geleden gebeurde dan kon je meteen 'een ei in m'n gat gaar koken', maar nu valt het wel mee. Het laat me bepaald niet los, maar ik begin wel ermee te leren leven. Slecht eigenlijk.

Dus inderdaad, ik laat haar even met rust en dan zien we zaterdag wel weer verder.

Waarom doen jullie niet gewoon iets leuks dat totaaaal niks met eten te maken heeft, een dagje dierentuin, bioscoop, theater, weet ik het.

Ik denk dat ik dat wel zou waarderen als ik je vriendin zou zijn.

quote:

Gelukkig staan er geen calorieën bij...

Iemand met een beetje eetstoornis weet die calorieeen wel uit de hoofd hoor

Hehe, dat was precies wat ik ook voorstelde: had al een leuke film uitgezocht voor morgenavond!

Maar blijkbaar is het nog te vers. Tegelijkertijd vind ik ook dat het hebben van een partner bepaalde plichten naar elkaar toe schept, zoals delen. Maar ja, zie dat maar eens duidelijk te maken in zo'n situatie!

Denk dat ik zaterdag maar ga bellen met de eerste woorden 'En, gaan we nog wat leuks doen?'

Goed, ik heb even advies nodig.

Een vriendin van mij, die bij mij op school zit, eet dus echt bijna nooit iets. Niet op school in de pauzes, niet als we in de stad zijn, niet op een feestje, gewoon bijna nooit dus. Soms eet ze 1 of 2 biscuitjes ofzo op school, maar meer ook bijna niet. Ze drinkt ook niet trouwens. Als wij (ik en andere vriendinnen) vragen waarom ze niet eet of drinkt krijgen we een antwoord als 'Als ik drink gaat m'n buik klotsen en dat wil ik niet' of 'Als ik eten meeneem wordt dat helemaal geplet in m'n tas en is het niet lekker meer'.
Wat kunnen wij hier aan doen? Moeten we ingrijpen?

Alvast bedankt enzo

Oja, ik was nog iets vergeten. Ze vindt zichzelf dik terwijl ze echt heel erg dun is. Ik gok dat ze zo'n 50 kilo en 1.75 meter is.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 17:44 schreef sinaasappelsapje het volgende:
'Als ik drink gaat m'n buik klotsen en dat wil ik niet'

die had ik nog nooit gehoord
Maar drinkt ze dan thuis ook niet?
Het is nml ontzettend ongezond om niet te drinken (niet te eten ook natuurlijk).

quote:

'Als ik eten meeneem wordt dat helemaal geplet in m'n tas en is het niet lekker meer'.
Wat kunnen wij hier aan doen?

een broodtrommetje voor haar kopen?

quote:

Moeten we ingrijpen?

Alvast bedankt enzo

Misschien kan je dr vertellen dat je je zorgen maakt omdat ze bijna niet eet en drinkt, op een bezorgde, niet beschuldigende toon.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 17:44 schreef sinaasappelsapje het volgende:
Oja, ik was nog iets vergeten. Ze vindt zichzelf dik terwijl ze echt heel erg dun is. Ik gok dat ze zo'n 50 kilo en 1.75 meter is.

dat is idd behoorlijk dun ja. dat is even snel berekend een bmi van 16, 3, ongeveer en dat is vanuit gezondheidsredenen te laag

quote:

Op donderdag 22 september 2005 17:49 schreef Wolkje het volgende:

[..]


die had ik nog nooit gehoord
Maar drinkt ze dan thuis ook niet?
Het is nml ontzettend ongezond om niet te drinken (niet te eten ook natuurlijk).
[..]

een broodtrommetje voor haar kopen?
[..]

Misschien kan je dr vertellen dat je je zorgen maakt omdat ze bijna niet eet en drinkt, op een bezorgde, niet beschuldigende toon.

Ik heb geen idee of ze thuis wel drinkt, ik heb dr iig maar een paar keer zien drinken in 3 jaar tijd.
En bedankt voor je tips .

Wat is BED precies?

quote:

Op donderdag 22 september 2005 19:32 schreef Esto het volgende:

[..]

Binge Eating Disorder. Dat is o.a. met (vr) eetbuien etc. waardoor ook overgewicht kan ontstaan.

Meer info: http://www.sabn.nl/bed.htm

Boulimia is dat in feite toch ook?

edit:

quote:

Deze eetstoornissen lijken in veel opzichten op anorexia en boulimia.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 16:47 schreef Ami80 het volgende:
Gelukkig staan er geen calorieën bij...

Het laat me bepaald niet los, maar ik begin wel ermee te leren leven. Slecht eigenlijk.

Wat is slecht?? Dat je er mee leert leven??
Dat zal wel moeten denk, anders ben je je meissie kwijt....

quote:

Op donderdag 22 september 2005 17:14 schreef Ami80 het volgende:
Hehe, dat was precies wat ik ook voorstelde: had al een leuke film uitgezocht voor morgenavond!

Maar blijkbaar is het nog te vers. Tegelijkertijd vind ik ook dat het hebben van een partner bepaalde plichten naar elkaar toe schept, zoals delen. Maar ja, zie dat maar eens duidelijk te maken in zo'n situatie!

Denk dat ik zaterdag maar ga bellen met de eerste woorden 'En, gaan we nog wat leuks doen?'

Ik bespeur enige druk die jij op haar legt......

Natuurlijk zal ik dat laatste niet doen, want ze moet kunnen doen waar ze zin in heeft, zeker als ik erbij ben. Maar enige druk is ook wel geboden ben ik bang, want het gaat gewoon steeds slechter en ik kan niet meer hulpeloos toezien hoe ze zichzelf de vernieling in helpt. Ik weet niet hoe lang ze dit lichamelijk nog gaat trekken namelijk. Begin eigenlijk een beetje op het punt te komen van 'ok, laat de relatie dan maar kapot gaan, als het meisje dan maar niet kapot gaat', snap je? Dus ja, je bespeurt de druk wel goed denk ik, maar wat moet ik anders?

Maar jij hebt nu het idee dat jij wel eens de oorzaak kan zijn van haar constante terugval?
Dat de relatie haar teveel is?

Nee, ik denk niet dat de relatie haar teveel is, want ze haalt er ook echt heel veel uit. Dus wat dat betreft zit het wel goed. Maar omdat je het onderwerp aanstipt: ik heb er best weleens over nagedacht waarom de anorexia is doorgekomen juist op het moment dat wij wat met elkaar kregen. Waarom kon ze geen kracht putten uit de relatie, waarom gaf het geen afleiding, waarom ging het juist toen mis? Een van de mogelijkheden is dat ze bang was (is) voor de liefde. Dat zou wel behoorlijk kut zijn.

Maar goed, laten we daar niet vanuit gaan. Zaak is nu om haar de tijd te geven na te denken over zichzelf, over haar ziekte en de therapie. Ik hoop dat ze dat ook doet, want verdringen is zoveel makkelijker dan de confrontatie aan gaan. Want dat is wat er steeds gebeurt: ze vermijdt het nadenken over de anorexia. En dat is in elk geval niet goed, dus wat doe ik soms? Ik kaart het onderwerp aan en dat vindt ze niet altijd plezierig. Ik moet er dus nu voor oppassen dat ik niet degene wordt 'die er altijd over wil praten'. En voor mijn gevoel is dat helemaal niet zo: we hebben hartstikke leuke dagen samen waarbij de hele toestand geen rol van betekenis speelt. Maar het evenwicht is dus weleens moeilijk te vinden...

Dat kan ik me helemaal indenken.... het is ook enorm lastig om haar nog als je partner te zien (in seksuele/relatie zin) omdat zij eigenlijk meer steun heeft aan een vriend/grote broer type...

Ik vind het ook heel opvallend dat haar stoornis versterkt is sinds jullie een relatie hebben, soort van negatieve trigger?

Als van drinken je buik gaat klotsen is die dus voor de rest leeg. Die hongert zichzelf nog een keer dood man. Kun je het bij haar mentor niet even aankaarten of zo?

Tnx voor je woorden... Ik denk dat de steun op zich wel los staat van de rol die ik bij haar speel hoor: die als vriend of eentje als broer. Dat maakt niet zo heel veel uit denk ik, dus als je het niet erg vindt hou ik de rol van vriend nog even op me! Af en toe een kusje stelen is best leuk hoor...

Maar over de negatieve trigger: het krijgen van een relatie zorgt bij iedereen als het goed is wel voor een stukje spanning. Alleen is dat meestal positieve spanning, maar waar mijn vriendin toen al hartstikke gespannen was vanwege haar opleiding, was deze spanning misschien negatiever dan normaal en heeft het inderdaad negatief gewerkt. Dat zou best kunnen natuurlijk, maar ik troost me dan maar met de gedachte dat het die spanning kennelijk wel waard was voor haar. En dat het heeft meegewerkt aan de totstandkoming van haar ES dat staat er dan los van.

Voor hetzelfde geld heeft het onstaan van de relatie er wel helemaal niets mee te maken hoor, dus wat dat betreft blijft het giswerk. Ik ben er in elk geval wel zeker van dat het niet de primaire aanleiding is geweest.

grrrrrrrrrrrrr....

De groep die vandaag zou beginnen begint nog niet... En ik kwam erachter door er tich keer achteraan te bellen...
ik baal ervan, hopelijk dat ie nu dan ook echt over 3 weken begint zoals ze beloven

Argh, had je je er helemaal mentaal op voorbereid! Klote voor je. Kon je alvast de namen + adressen krijgen van de mensen in de groep? Dan kun je elkaar vast een beetje leren kennen.

Is het trouwens een zelfhulpgroep of een nazorggroep? Wel goed trouwens van je om op die manier contact te zoeken. Misschien hou je er zelfs nog wel een stel leuke vrienden aan over!

volgens mij doen ze dat niet zomaar bij de GGZ....
Het is een soort van nazorggroep, voor mensen met een geschiedenis van eetstoornis zeg maar, en die nu in andere dingen nog vastlopen, omdat ze toch nog heel vaak negatief over zichzelf en hun kunnen denken....

ik merk van de deeltijdbehandeling dat contacten toch snel verwateren, als jij doorgaat en zij blijven in de groep, dan is dat toch heel anders, jammergenoeg.. MAarja, misschien is het hier wel anders..

O, van de GGZ... dan geef ik je weinig kans inderdaad. Met andere woorden: dat wordt afwachten.

Weet je de reden waarom de groep nog niet is begonnen? Misschien is de begeleider weggevallen of zo? Op zich is het natuurlijk wel belangrijk dat er een capabele begeleider wordt aangesteld: liever even langer wachten dan met half bakken zooi opgescheept zitten.

Wat ga je in de tussenliggende tijd doen?

Teigan, is het dan een nazorggroep waar puur oud-eetstoornis patiënten deel vanuit maken?

@Ami80: nog nieuws rondom je meissie?

Nee, niet echt veel nieuws. Het zit aardig op slot. Er is de afgelopen dagen alleen wel het een en ander bij me gaan dagen. In weze kan ze terecht in de kliniek op het moment dat ze daaraan toe is. Maar dat is ze nog niet. Ze is behoorlijk destructief bezig, en ik heb het vermoeden dat ze het op het moment laat aankomen dat het echt niet meer gaat. Het klinkt ongelovelijk, want hoe kan iemand zichzelf zo de vernieling in helpen? Maar het gaat dus nog steeds slecht en het is ook nog steeds niet echt bespreekbaar, want als ze er al een keer over kan praten dan zegt ze eigenlijk nog helemaal niks.

De afgelopen dagen ben ik me gaan realiseren dat ik eigenlijk veel te dichtbij sta en dat dat helemaal niet werkt. Alles wat ik zeg over haar ziekte interpreteert zij alsof ik haar de kliniek in wil hebben, en daardoor trekt ze een schild op denk ik. Eigenlijk is ze nog niet eens begonnen te vechten om te genezen en dat doet wel veel pijn. Ze is ook behoorlijk streng voor haarzelf en dat uit zich in het feit dat ze zich bijvoorbeeld leuke dingen verbiedt als ze een week niet op hetzelfde gewicht is gebleven of is aangekomen. Het is dus heel tegenstrijdig: ze heeft wel in haar hoofd dat ze nu toch echt zal moeten aankomen, maar het lukt niet om te eten, drukt zichzelf daarmee nog verder in de knoei, en straft zichzelf daarvoor.

Nou, dat soort dingen heb ik dus zitten te bedenken. Op advies van ervaringsdeskundigen ben ik de nare gevolgen van de eetstoornis nooit uit de weg gegaan en heb ik ze bij naam genoemd. Dat was goed, want ze moest beseffen hoeveel nare dingen haar anorexia met zich mee bracht. Dit heeft erin geresulteerd dat ik bestwel eens streng voor haar was (tenminste, ik besefte dat ze dat zo voelde). Maar ze is nu zo streng voor zichzelf dat mijn strengheid averechts werkt. Ik kan niet steunen door streng te zijn, en ook niet door het onderwerp maar aan te snijden als ze er zelf niet mee komt.

Vanwege afstudeerproblemen (gebrekkige concentratie, goh hoe zou dat nou komen), dit denkproces, en de manier hoe onze relatie nu in elkaar steekt, besloot ik dat er toch echt iets moet veranderen. Want op deze manier ga ik er zelf aan onderdoor, en daarmee steun ik haar in ieder geval niet. Ik heb besloten wat meer afstand te proberen te nemen. Proberen, want het zal niet makkelijk zijn. Door alle verdriet ben ik ook niet meer het opgewekte tegenwicht voor haar, terwijl ze dat tegenwicht in deze fase juist goed kan gebruiken. Ik wil wat afstand nemen om het niet constant mee te zeulen als een blok aan mijn been. Ik wil er niet de hele tijd mee in mijn maag zitten als ik bij haar ben, zodat het plezier samen weer overwicht krijgt en het verdriet een minder grote plaats. En dan maar hopen dat ik weer de veilige haven voor haar kan zijn waar ze onbezorgd bij kan uithuilen, want dat ben de afgelopen tijd niet geweest.

@ Ami80:
duidelijk verhaal. Om te beginnen 1 ding: ze is ALLANG echt begonnen met vechten om te genezen! Ze heeft al enorm veel stappen gezet in haar hoofd en gedrag , alleen de laatste, meest lastige, maar wel meest belangrijke stap daar heeft zij het erg moeilijk mee: Mentrum.

Goed dat je afstand neemt, het klinkt alsof je teveel haar therapeut bent geweest en niet haar vriendje waar ze het zo goed mee kon/kan vinden, ze heeft jou een beetje meegesleept in haar problemen.

Mijn tip: laat haar eens in contact komen met meiden die in een kliniek hebben gezeten of er nog zitten, om haar gerust te stellen en te laten weten/voelen dat het echt het beste is voor haar om nu deze stap te zetten. Dat het alleen maar zwaarder wordt als ze dieper wegzakt en hoe sneller ze ermee begint, het minder zwaar wordt om er weer uit te komen!

Andere tip: laat haar dit topic eens lezen!

Hee Clee, goh wat heb je weer rake opmerkingen, bedankt. Er zit wel wat in dat ze het gevecht al lang is begonnen, daar kan ik wel wat mee...

Ben blij dat het jou (jullie) geen slecht idee lijkt om op deze manier te handelen. Ik heb ook op het punt te staan je te mailen voor contact met je vriendin die bij Mentrum zit. (Overigens heb ik de naam van de kliniek vermeden op dit forum vanwege de anonimiteit, maar a la, kan inderdaad misschien niet zo veel kwaad...) Ik heb echter toch maar niet gemaild omdat ik niet weet hoe mijn vriendin het op zal vatten: weer als 'bemoeizucht' om haar de kliniek in te helpen, of als positief stimulerend middel. Ik zou natuurlijk kunnen vragen of ze het fijn zou vinden, maar ook die vraag zou niet in goede aarde kunnen vallen. Daar zit ik dus nog een beetje over in dubio. Wel schrijft een vlaamse die ik over de sabn-chat heb leren kennen met haar. Zij zit al in een kliniek.

Ami80: ze zit nu in een enorme zwarte-anit-fase....ik ben bang dat alles wat je aan haar voorsteld negatief benaderd wordt door haar.....als mijn vriendin in zo een fase zit, vind ik het ook lastig om er mee om te gaan.....

Ik denk dat de anderen in dit topic hier wellicht meer ervaring mee hebben, daarom ook de vraag:

Wat kan Ami80 het best voor zijn vriendin doen om haar te overtuigen van het feit dat opname écht nodig is?!

Inderdaad zou ik het fijn vinden als iemand wat weet!

Hoe is het met je vriendin CleeJee? Gaat het een beetje of komt ze nog niet echt vooruit?

Het gaat mega goed met haar!
De paar maanden therapie werpen echt enorm veel vruchten af!
Ze ziet er beter uit én ook dingen in haar hoofd lopen een stuk beter.
Ze is er nog lang niet, maar een veelbelovend begin!

(ga nu nog meer met haar om sinds mijn relatie uit is, veel steun voor elkaar)

Wat geweldig om te horen! Mag ze in de weekenden al naar huis? Nou, wens haar maar veel succes.

Ja ze zit er al weer een paar maanden natuurlijk, ongelovelijk hoe hard de tijd gaat. Is ze tevreden over Mentrum?

@ Ami80 > in de weekeinden is ze altijd thuis, opname is alleen doordeweeks.

ze zit er nu denk een maand of 5...eerste maanden was ze alleen maar ontevreden (zal herkenbaar zijn voor velen), laatste tijd heeft ze langzaamaan door wat ze allemaal bereikt heeft!

Gaaf hoor, dat betekent dat het echt de goede kant op gaat in dat koppie van haar. Enig idee of de therapie op een gegeven moment wordt afgebouwd of is ze daar nog niet aan toe?Heeft ze veel last gehad van terugvallen?

Ze heeft dit weekend een afbouw-plan moeten maken. Dat houdt in: niet elke werkdag meer op kliniek, maar langzaamaan thuis eten en/of slapen.

Terugvallen heeft ze nog dagelijks, alleen zijn minder heftig, veel last van stemmingswisselingen.

Ik heb eindelijk eventjes de moed en energie om hier op wat dingen te reageren... Daarna ga ik weer lief voor mijzelf zijn, dat heb ik nu even heel hard nodig...

quote:

Op vrijdag 23 september 2005 09:45 schreef Ami80 het volgende:
: ik heb er best weleens over nagedacht waarom de anorexia is doorgekomen juist op het moment dat wij wat met elkaar kregen. Waarom kon ze geen kracht putten uit de relatie, waarom gaf het geen afleiding, waarom ging het juist toen mis? Een van de mogelijkheden is dat ze bang was (is) voor de liefde. Dat zou wel behoorlijk kut zijn.

Een relatie is ergens eng. Ze zat al onder spanning, en dan komt er nog zoiets bij als een relatie, weer een onzekerheid waar je weinig controle over hebt. Het kan net de druppel zijn geweest om dus met het eten te gaan kloten... Maar let op, de druppel is neit de oorzaak, die zit daaronder in die hele emmer, maar juist die druppel zorgt ervoor dat het overloopt...

Je doet me trouwens met opmerkingen hier soms aan mijn vriend denken, en ik ben nog steeds blij met hoe hij het heeft aangepakt... Soms laat ie me aanmodderen, totdat ik zelf de conclusie trek, maar ondertussen is hij er wel steeds als steuntje.....

quote:

Weet je de reden waarom de groep nog niet is begonnen? Misschien is de begeleider weggevallen of zo? Op zich is het natuurlijk wel belangrijk dat er een capabele begeleider wordt aangesteld: liever even langer wachten dan met half bakken zooi opgescheept zitten.

er zijn wat mensen die erin zouden uitgevallen, vanwege opleiding en verhuizing enzo... Dus de groep zit nog niet vol genoeg, en nu moeten ze er eerst weer een paar bijzoeken.. De begeleiding zit verder wel goed..

Ik moet het deze weken maar even zonder zien te redden, en lukt het echt niet, dan bel ik weer naar een van de begeleiders van de eetgroep, die wil ook vast nog wel eens luisteren...

quote:

Teigan, is het dan een nazorggroep waar puur oud-eetstoornis patiënten deel vanuit maken?

ja, het is als het goed is echt alleen oud-eetstoornis patienten, een paar dikke, een paar dunneren, wat normaleren....

Ami80 Wat vervelend dat het zo kut gaat met je vriendin.... wat zal ze zich ook alleen voelen, in het wereldje waarin het alleen maar om eten draait, je eigenlijk niet meer goed voor jezelf zorgt, en ook niet toe durft te geven dat dit nergens toe leidt..
ik wens je sterkte de komende tijd, en ik hoop voor haar dat ze snel in zal zien dat ze zo echt niet verder kan...

Btw, op de site van ziezozelfhulp staat bij publicaties een dagboek van een meisje die opgenomen is voor anorexia, misschien dat dat iets voor je vriendin is om door te lezen..

Ik heb deze week het contact met de dietiste afgesloten, ik kon er te weinig uithalen... Misschien dat ik de dietiste van de eetgroep nog bel, aan haar had ik wel wat..... (en ik ben nu alweer 2 kilo zwaarder dan mijn lichtste gewicht, dat moet niet...... )
Ik heb de afgelopen maand best wel mijn kop in het zand gestoken, ik zorgde niet goed voor mijzelf... Vanmorgen dus maar besloten dat ik weer wat liever voor mezelf ging zijn, en tot nu toe lukt het wel... Ik had absoluut geen zin om te koken, maar ik heb het toch gedaan, en er zelfs nog wat extra aandacht aan besteed, en net ben ik even lekker wezen douchen, scrubben, maskertje enzo...
Ik had vanmiddag een gesprek met mijn studieadviseur en dat deed mij ook wel goed.... Ik probeer maar weer vol te houden, en mijn signaleringsplan maar eens te verbeteren....

Dat was hem weer eventjes...

@ Teigan: goed dat je de moed bijeen hebt geraapt om hier weer eens wat te posten!
Als ik tussen jouw regels doorlees, haal ik er veel positiefs uit! Ik heb het idee dat jouw weg naar boven weer een beetje is ingeslagen en ... weet zeker dat je het gaat redden!

quote:

ik wens je sterkte de komende tijd, en ik hoop voor haar dat ze snel in zal zien dat ze zo echt niet verder kan...

Ik sprak met iemand die ook werd opgenomen op een moment dat het echt niet meer ging. Zij zei: 'Als de nood hoog is, is het aanvaarden van hulp vaak het meest dichtbij. Dat was mijn ervaring. En soms moet een ander het overnemen.' En ik denk dat daar wel een kern van waarheid in zit. Als het goed is wordt ze steeds ontvankelijker voor hulp.

Voor dit moment laat ik haar dus ook maar even, net zoals je vriend dat bij jou weleens doet. Ik heb gisteren even een kort gesprekje met haar gehad en ze begon een stuk ontspannener te reageren toen ik het had over het zoeken van ontspanning om alle problemen weereens lekker los te laten zoals ik hierboven beschreef. Dus nou ja, ik hoop dat het gaat werken, maar ik vertrouw mijn goede gevoel erover wel.

Dan over jou: balen dat die 2 kilo eraan zitten, maar het is geen man overboord toch? Mijn gewicht gaat door de spanningen ook als een jojo tekeer: de ene keer weer een paar kilo erbij de andere keer eraf. Stress is voor mij geen goede factor voor het hebben van een stabiel gewicht heb ik gemerkt en misschien is dat bij jou ook wel zo. Regelmaat en ontspanning zijn even belangrijk. Je hoeft er niet zo negatief over te zijn, 'kan gebeuren'. Niet te streng zijn voor jezelf hoor!

Wat is een signaleringsplan eigenlijk? In je posts hier merk ik wel dat je steeds hulpmiddelen aanhaalt die je voor je therapie zijn aangeboden en dat je ook hulp aanvaardt. Ik vind dat echt superknap van je! Je bent er echt wel actief mee bezig en zet steeds stappen in de goede richting. Sommige stappen lukken misschien niet helemaal, maar andere wel en je doet het toch maar allemaal. Dipjes als afgelopen maand horen erbij, maar het is echt goed om te lezen dat je de draad dan toch weer zelfstandig weet op te pakken!

_{P.s. Ik kon dat dagboek waar je het over had niet vinden op de site van ZieZO. Onder 'publicaties' staan alleen werkboeken. Wat bedoelde je?}

Even dit topic gelezen. Voor de mensen die de vrienden met anorexia steunen: respect.
Ik heb toen ik 15 was ook anorexia gehad (ben nu 27). Wat bij mij echt de doorslag was, dat was mijn vader, die had een begrafenisondernemer laten komen. Mijn vader was zo boos dat ik niet wou eten en had daar zo'n verdriet van. De arts had al aangegeven dat als ik niks zou veranderen dat mijn nieren zouden uitvallen en daarna de rest.
Ik kan je vertellen dat dat weinig indruk maakte, maar toen die begrafenis ondernemer langs kwam heb ik drie volle dagen gehuild en ben daarna meteen dikke boterhammen met kaas gaan eten.
Het is misschien heel erg om er zo iemand mee te confroteren en het zal vast niet voor iedereen werken. Bij mij was het in ieder geval nodig.
Sterkte en succes allemaal!

Ami80, klopt dat je het neit kan vinden, ik zie net ineens dat het onder ervaringsverhalen staat..

http://www.stichtingziezo.nl/site/?id=34 , en dan helemaal onderaan...

Het signaleringsplan is opgezet met het idee dat je in 4 fases kunt zijn, 0,1,2,3..
fase nul gaat alles goed, fase 3 is crisis..... Door te kijken hoe je kan zien dat het minder met je gaat en je dus in kan grijpen, kun je ervoor zorgen dat het allemaal niet meer zo onverwacht komt...
Vb. Je slaapt slecht, en na een paar dagen raak je erdoor in crisis... Let je erop, en zie je dat je in fase 2 komt doordat je slecht slaapt, kun je een paar avonden eerder naar bed gaan om zo rustiger te worden, en naar fase 1 of 0 afzakken, ipv door te schieten in fase 3...

Het klinkt misschien wel raar, maar het helpt wel...

quote:

Op vrijdag 30 september 2005 09:39 schreef teigan het volgende:
Het klinkt misschien wel raar, maar het helpt wel...

Ik vind het helemaal niet raar klinken!
Klinkt eigenlijk enorm simpel....maar te simpel om te bedenken!
Dit zijn nou handvaten waar je iets mee kan, geweldig!

ik zat me later nog te bedenken dat ik ook een goed voorbeeld had mbt mezelf...

ik verzorg mezelf minder als het slechter met mij gaat...
Zo liep ik bv. al bijna een maand met blaasontsteking.
Vanmorgen toch maar eens langs de dokter geweest.... En dat is dan dus weer een goede actie...

_{en nog zoiets hebben van die antibiotica kan nog wel even wachten.... Maar ook dat heb ik maar niet gedaan....}

[ Bericht 17% gewijzigd door teigan op 30-09-2005 18:59:08 ]

Kijk, dat zijn de kleine dingen die je toch gewoon doet!!!!

Dus eigenlijk vind je jezelf toch wel belangrijk