*************************************
Het is al weer bijna 5 jaar geleden dat mijn leven van de een op de andere dag totaal op zijn kop werd gezet. Ik weet niet precies meer wat voor dag het was maar het was een donkere, gure avond ergens in november 2000 en terwijl ik aan de keukentafel zat hoorde ik mijn beste vriendin aan de andere kant van de telefoonlijn mij het nieuws vertellen.
Zij vroeg mij of ik het al wist, of ik de krant had gelezen die dag. Mijn antwoord daarop was nee, ik was die dag aan het werk geweest en had geen krant gezien. Ze vertelde mij toen dat Claudia was overleden. Nog helemaal niet beseffend wat zij bedoelde, vroeg ik welke Claudia. Claudia van school, onze vriendin was overleden. Ik vroeg haar hoe ze daar bij kwam en zij vertelde mij dat het in de Telegraaf stond. Zij en haar vriend Barry waren op 11 november in Kaprun bij een ongeluk om het leven gekomen. De ski-trein die hun naar de piste zou brengen was in een tunnel in brand gevlogen en zij waren daar overleden.
Ik was in een soort van roes want ik huilde niet, ik moest eerst met eigen ogen lezen wat ze bedoelde. Ik zei haar dat ik haar terug zou bellen en rende naar mijn ouders, die aan de overkant woonde, om daar de telegraaf te lezen. Mijn toenmalige vriend was de video of de televisie bij mijn ouders aan het programeren en geen van drieën leek zich om mij te bekommeren en toen ik bijna schreeuwend verkondigde dat Claudia was overleden kwam niemand naar mij toe gelopen om mij te troosten. Hierna stormde ik de deur uit en rende naar mijn zusje en zwager die naast mij woonde. Daar barste ik in tranen uit en vertelde dat mijn vriendin was overleden.
Toen sloeg er eindelijk iemand een arm om me heen en hield me vast tot ik uitgeraasd was. Ik ging wat kalmer naar huis maar van binnen raasde er een orkaan van emoties door me heen. Ik belde mijn vriendin op en ik zei haar dat ik haar op zou halen en daarna zouden wij naar het huis van Claudia der moeder gaan. Toen we daar aankwamen zat het huis al vol met andere vrienden van Claudia en Barry die zij kon van onder andere motorcross. We waren al een aantal jaren van school af en na school ben ik gaan werken en samenwonen en was min of meer onze vriendschap een beetje verwaterd. Claudia was doof en zodoende kon je niet gewoon even met haar bellen om te kletsen. Je moest echt langs gaan bij elkaar en dat schoot er regelmatig bij in. Het stomme was dat haar moeder een paar straten verder woonde en ik er dagelijks langs kwam, en toch liep ik er na mijn werk nooit even naar binnen. Inmiddels woonde Claudia samen met haar vriend en ook dat heb ik nooit geweten. De moeder van Claudia was samen met de vader van Barry naar Kaprun gegaan en haar zus Christel en haar oma waren thuis gebleven. Wat deze mensen allemaal hebben moeten doormaken is echt een nachtmerrie. Als vriendin kijk je anders tegen zo’n verlies aan dan een moeder of vader, zus of oma.
De dagen die volgde waren gehuld in dichte mist, ik wilde niks horen en niks zien. Claudia was er niet meer. Claudia die toen we op school zaten nooit mee mocht doen met gym omdat ze een ongeluk had gehad waardoor ze soms dagen niet kon lopen, ze was ook niet mee geweest op schoolreisje naar Oostenrijk voor de wintersport. En juist nu was ze met haar vriend naar Kaprun gegaan om te skiën. En die reis was haar fataal geworden. Ik weet nog precies waar ik was op 11 november 2000. Ik en mijn toenmalige vriend waren een nachtje in Delft waar we voor zijn verjaardag verbleven in een oude Pipo wagen. Die avond zijn we eerst uit eten geweest bij een Thais restaurant en daarna naar de film Skulls. Tussen het diner en de film door waren we nog even in ons kleinde onderkomen en keken daar vanaf het bed naar het journaal waar we het verslag zagen van het ongeluk in Kaprun. Ik keek naar het journaal en vond het verschrikkelijk wat er daar was gebeurd maar aangezien er zo ver ik wist niemand naar toe was boeide het me niet zo. Als ik toen had geweten dat Claudia in die trein zat had ik heel anders naar het journaal gekeken.
Mijn vriendin Marjolein en ik gingen samen naar het afscheid in de aula en ook naar de begravenis gingen we met zijn tweeën. Ik weet nog dat er muziek werd gedraaid van Marco Borsato; “waarom ben jij nu uit mijn leven, waarom ben jij nou niet gebleven, waarom nou jij, waarom nou jij”, er was muziek van Gordon “kon ik nog maar even bij je zijn, kon ik nog maar even met je praten....” en van Meatloaf was er het nummer Paradise by the Dashboard Light. Dat was een nummer dat ze altijd samen met haar zus zong. Want ondanks dat die twee altijd ruzie hadden, hadden ze een hele hechte band. Claudia had tijdens onze schooltijd heel vaak moeilijke perioden en soms had ze het erover dat ze het leven niet meer zag zitten en er tussen uit wou stappen. Ze zei ook dat wanneer ze er niet meer zou zijn er toch weinig mensen waren die haar zouden missen en om haar zouden treuren. Ik wou dat ze kon zien hoeveel mensen er van haar hielden en hoeveel mensen er op haar begravenis aanwezig waren. Ik ben de jaren erna bijna maandelijks bij haar graf geweest en dan praatte ik tegen haar en soms had ik het gevoel als of ze antwoord gaf. Claudia was iemand waar ik tegenop keek, iemand die alles kon relativeren en iemand die er altijd voor je was als vriendin.
Ik vraag me wel af waarom het je na 5 jaar nog steeds zo raakt, zeker omdat je het contact met haar vrijwel kwijt was. Vreselijk natuurlijk, ik heb een docu over dat ongeluk gezien op discovery en omdat wij ook dol op wintersport zijn hoop je dat zoiets je nooit overkomt natuurlijk. Tsja, echt sterkte hoef ik je niet meer toe te wensen denk ik, maar hopelijk geeft het je een beetje opluchting om het van je af te schrijven.
In 2003 ben ik in Kaprun geweest en het gesprek kwam toen regelmatig op deze ramp mede omdat er mensen van de skischool ook zijn omgekomen destijds. Wellicht moet je ook eens een bezoek brengen aan Kaprun als je dat nog niet heb gedaan, mooi gebied en buiten het hoogseizoen vrij rustig.
5 JAAR.
Tuurlijk is het klote dat er zulke dingen gebeuren. Maar wordt het niet eens tijd om het te laten rusten?
quote:Op dinsdag 30 augustus 2005 11:33 schreef het.ismij het volgende:
Sry dat ik een tikje bot reageer maaruh,..
5 JAAR.
Tuurlijk is het klote dat er zulke dingen gebeuren. Maar wordt het niet eens tijd om het te laten rusten?
Omdat het 5 jaar geleden is mag ts hier niet meer verdrietig om zijn?? Dat verdriet blijft ze toch wel houden hoor, ook over nog eens 5 jaar, denk ik.En zoals ts zegt: het kan opluchten om er eens over te praten of om het van je af te schrijven.
@ts: ik kan me dit ongeluk nog goed herinneren, was vreselijk. Maak van je hart geen moordkuil; ik heb zelf ook de ervaring dat het oplucht om je over sommige dingen nog eens over te uiten. Ook al is het 'al' 5 jaar terug.
quote:Allereerst sterkte met het verwerken hiervan...Op dinsdag 30 augustus 2005 10:45 schreef Faja-Lobi het volgende:
Even voorafgaand aan mijn stukje; ik wil alleen maar even kwijt hoeveel ik haar mis. Op 11 november 2000 is zij overleden in Kaprun en dat is nu dus al weer bijna 5 jaar geleden. Dus heb he geen zin in emo tekst bespaar je dan de moeite, ik wil het alleen even van mij afschrijven en misschien heb ik hier een luisterend oor.
Heb je in die 5 jaar nog nooit uiting aan je gevoelens gegeven?
quote:Dus noch je vader, noch je moeder, noch je vriend trok zich er iets van aan dat jij overstuur was omdat een vriendin van je plotselig overleden was?Mijn toenmalige vriend was de video of de televisie bij mijn ouders aan het programeren en geen van drieën leek zich om mij te bekommeren en toen ik bijna schreeuwend verkondigde dat Claudia was overleden kwam niemand naar mij toe gelopen om mij te troosten.
Mooi is dat 
Heeft dat er misschien mee te maken dat je het er na 5 jaar nog steeds moeilijk mee hebt?
quote:Dat hoor je mij niet zeggen.Op dinsdag 30 augustus 2005 11:55 schreef Marietje_34 het volgende:
[..]
Maar als iets 5 jaar terug is, moet je er toch wel oveheen zijn. Is anders ook niet goed voor jezelf.
quote:Dat ben ik niet met je eens...als je iemand verliest, kan een verwerkingsproces aardig lang duren hoor. Misschien kom je er wel nooit echt 'overheen' , maar leer je het wel accepteren..Op dinsdag 30 augustus 2005 12:22 schreef het.ismij het volgende:
[..]
Maar als iets 5 jaar terug is, moet je er toch wel oveheen zijn. Is anders ook niet goed voor jezelf.
Ik ben 5 jaar terug ook iemand verloren van wie ik erg veel hield. Inmiddels heb ik me er wel bij neergelegd dat ze er (hier) niet meer is, maar zo af en toe kan ik er ook nog wel es verdrietig over zijn. Maar goed, that's life.
Wij gingen al een paar jaar tijdens de wintersport naar Kaprun en een paar weken na het ongeluk waren we er weer, bizar! Je hebt zelf in die trein gezeten (ik vond het overigens altijd doodeng want je staat als een potje pieren op elkaar) en dan te beseffen wat zich daar heeft afgespeeld... brrr...
quote:Wha misschien ben ik dan wel een ongevoellige klootzak.Op dinsdag 30 augustus 2005 12:33 schreef Marietje_34 het volgende:
[..]
Dat ben ik niet met je eens...als je iemand verliest, kan een verwerkingsproces aardig lang duren hoor. Misschien kom je er wel nooit echt 'overheen' , maar leer je het wel accepteren..
Ik ben 5 jaar terug ook iemand verloren van wie ik erg veel hield. Inmiddels heb ik me er wel bij neergelegd dat ze er (hier) niet meer is, maar zo af en toe kan ik er ook nog wel es verdrietig over zijn. Maar goed, that's life.
K ben nu 2enhalf jaar geleden een dierbaar iemand verloren. In het begin heel erg moeilijk mee gehad. Maar nu niet meer.
Life is a bitch.
quote:dat zeg ik niet hoorOp dinsdag 30 augustus 2005 13:08 schreef het.ismij het volgende:
[..]
Wha misschien ben ik dan wel een ongevoellige klootzak.
quote:echt niet? Helemaal nooit meer? Ik wil je niks aanpraten ofzo, maar hoef je nooit meer aan die persoon te denken, voel je je er nooit meer rot over? Of stop je het gewoon weg omdat je vindt dat je er nu overheen moet zijn?In het begin heel erg moeilijk mee gehad. Maar nu niet meer.
Nouja, hoe dan ook; mensen zijn niet hetzelfde, wat voor jou geldt hoeft niet voor een ander te gelden, net zo goed als dat wat voor mij zo is, voor een ander niet zo hoeft te zijn.
quote:dan issut goed
quote:Nopeecht niet? Helemaal nooit meer?
Zoals ik al zei Life is a bitch,...
En der zijn al genoeg kutdingen gebeurd afgelopen paar jaar.
Dus ik sta er gewoon niet meer bij stil, en ga verder met me leven.
Ik druk het niet weg, maar ik heb er vrede mee. Dat is het belangrijkste om het te verwerken.
quote:Elk nieuwsitem over deze ramp staat in Oostenrijk op de voorpagina van de krant. Dus waarom zou je??Op dinsdag 30 augustus 2005 11:33 schreef het.ismij het volgende:
Sry dat ik een tikje bot reageer maaruh,..
5 JAAR.
Tuurlijk is het klote dat er zulke dingen gebeuren. Maar wordt het niet eens tijd om het te laten rusten?
quote:Indd, 5 jaar geleden.Op dinsdag 30 augustus 2005 21:01 schreef Frenkie het volgende:
[..]
Elk nieuwsitem over deze ramp staat in Oostenrijk op de voorpagina van de krant. Dus waarom zou je??
We maken ons toch ook niet druk elk jaar over enschede?? Kappe hoor he.
en wanneer het wel eens genoeg moet zijn.
snap werkelijk niet dat mensen daar uitspraken over durven te doen.
quote:Ik zeg ook niet wat een normale rouwperiode is, dat is pp verschillend,Op woensdag 31 augustus 2005 09:04 schreef DarkElf het volgende:
tis niet aan een ander om te bepalen wat een "normale" rouwperiode is.....
en wanneer het wel eens genoeg moet zijn.
snap werkelijk niet dat mensen daar uitspraken over durven te doen.
Maar om na 5 jaar ineens een topic te openen, over de trauma's. Tuurlijk tis vervelend.
Maar is het niet tijd om na 5 jaar verder te gaan met je leven?
Ik zie het al voor me dat k overal 5 jaar bij ga stilstaan.
quote:ja kan,..Op woensdag 31 augustus 2005 10:37 schreef rameijer het volgende:
Misschien heeft de TS er geen 5 jaar bij stil gestaan. Misschien heeft de TS een en ander onderdrukt en komt het nu pas weer naar boven?
quote:Je reageert behoorlijk bot idd.... waarom zou jij moeten beslissen of het voor de TS tijd is om dit te laten rusten?Op dinsdag 30 augustus 2005 11:33 schreef het.ismij het volgende:
Sry dat ik een tikje bot reageer maaruh,..
5 JAAR.
Tuurlijk is het klote dat er zulke dingen gebeuren. Maar wordt het niet eens tijd om het te laten rusten?
Ik heb trouwens een kleine herinnering aan dit ongeluk. Helemaal zeker weet ik het niet maar waren ze niet de enige 2 Nederlanders die bij dit ongeluk betrokken waren? Of iig het niet overleefd hadden?
Bij mijn werk kreeg ik namelijk iets na dat ongeluk de zus van een meisje aan de telefoon om te vertellen dat haar zus was overleden bij dit ongeluk. Dat heeft best veel indruk gemaakt
Ik denk dat je hier zeker luisterende oren heb gehad en hoop dat het je goed heeft gedaan om het allemaal even van je af te schrijven!
Ik wil iedereen bedanken voor het lezen. Het is iets wat me nog vaak genoeg bezig houdt. De afgelopen 5 jaar was het overlijden van mijn vriendin niet het enige wat mij bezig heeft gehouden. Mijn neefje, toen 21 jaar oud, is in april 2001 vermoord. De rechtzaak en zijn dood hebben er ook aardig in gehakt gevoelsmatig. Ik heb mijn relatie in die periode verbroken. En wanneer er zo veel verdriet in ene op je afkomt schakel je een deel van je gevoel uit om nog normaal te kunnen functioneren. Want je moet ook gewoon werken bijvoorbeeld. Ik heb het wel een plaatsje kunnen geven maar echt er over heen zijn ben ik nog niet.
En Claudia is dus niet de enige waar ik verdriet om heb. De moordenaar van mijn neefje komt deze of komende maand na 3 jaar celstraf weer vrij, hij is dan 21 en kan op nieuw met zijn leven beginnen. Mijn neefje niet.
Toch nog heel erg bedankt voor het lezen. Als ik toen had geweten dat er een Fok bestond had ik misschien hier mijn hart wel gelucht.
quote:Barry en Claudia waren ook onderweg naar beneden had ik begrepen, alleen waren zij denk ik net te laat in de gelegenheid om uit die trein te vluchten.Op dinsdag 30 augustus 2005 11:15 schreef Bayswater het volgende:
Vreselijk ongeluk destijds waarbij bijna iedereen de verkeerde kant opvluchtte (van de rook af). Een brandweerman wist met een klein groepje tegen de rook in en door het vuur omlaag te lopen (tegen het instinct in) en het te overleven. De treintunnel is nooit meer opengegaan (maar ligt er nog wel) en tegenwoordig is er een zeer moderne gondel.
In 2003 ben ik in Kaprun geweest en het gesprek kwam toen regelmatig op deze ramp mede omdat er mensen van de skischool ook zijn omgekomen destijds. Wellicht moet je ook eens een bezoek brengen aan Kaprun als je dat nog niet heb gedaan, mooi gebied en buiten het hoogseizoen vrij rustig.
Toen ik van die ramp hoorde dacht ik ook; "wat verschrikkelijk voor die mensen!", maar had ook een beetje dat ver van mn bed gevoel die de TS omschreef.
Ongelooflijk is het dan, als je de volgende morgen vroeg wordt wakker gebeld door je schoonzus om te horen dat pogingen om Barry en CLaudia te bereiken op niets uitliepen en dat het niet anders kon dat ook zij in de trein zaten. Iets wat ver weg leek kwam ineens erger dichtbij dan ik had kunnen vermoedden.
quote:Barry kende ik wel al wat langer, maar Claudia kende ik nog maar kort.Op donderdag 1 september 2005 12:33 schreef Faja-Lobi het volgende:
In ene is het dan geen ver van je bed show meer maar is het je vriend of vriendin die in de trein zit. In ene besef je dat je die persoon nooit meer zult zien of spreken. Muziek gedraait op de crematie gaat nooit meer weg uit mijn hoofd, wanneer je iemand op straat ziet lopen die op haar lijkt ligt haar naam op je lippen en wil je der roepen, maar je weet dat er toch niet gereageerd zal worden op die naam. Foto's genomen onderweg naar een examen in Utrecht lijken in eens zo veel meer waard dan eerst maar je kan ze niet meer vinden. En je gaat na denken over hoe ze zijn overleden. Was de rook of het vuur de doodsoorzaak. En je staat vervolgens tegen een grafsteen aan te praten, hopende dat er iets is dat bewijst dat ze er nog wel is, ergens.
Ik mocht haar wel gelijk, ze was gewoon een erg leuk mens persoontje.
Zo`n dartele spring-in-het-veld vond ik haar. Als ik aan haar denk zie ik haar nog voor me, springend op "paridise by the dashboard light" en dan die dansende blonde krullenbos!
Ik vind jou achtergrond info over haar toch een beetje een triest/verdrietig type neerzetten terwijl ik haar beslist niet "zielig" vond overkomen. En ze was dan misschien wel doof, maar gek genoeg klonk ze niet zo en ze was ook wel verrekte handig in/met liplezen!
Jammer dat ik haar maar zo kort mocht "kennen" en jammer dat ze zo jong moest gaan..... Ik snap best dat je haar mist, maar... ,en nu wil ik niet lullig doen of je een schuldgevoel proberen aan te praten of wat dan ook, miste je haar dan ook al niet toen je/jullie het contact hadden laten verwateren?
[ Bericht 6% gewijzigd door pepper_961 op 01-09-2005 13:59:40 (typo) ]
Dat doof zijn boeide haar inderdaad niet en als ze je gewoon aankeek kon je een normaal gesprek met haar hebben. Ze had een hekel aan mensen die haar behandelde als een gehandicapte of als een gek. Schijnbaar zijn er nog steeds mensen die denken dat als je doof bent je ook gelijk achtelijk bent. Maar ze kon ook echt een spring in het veld zijn. En die blonde krullen die ze vaak opstak en dan altijd super netjes gekleed. Zelfs een joggingbroek kon ze nog leuk maken. We hebben heel wat af gelachen, onze vriendschap was meer dan alleen maar de down momenten hoor. En ze was echt een meid die haar hart op de goede plaats had zitten, stond altijd voor iedereen klaar.
Waarom onze vriendschap verwaterd is weet ik niet. Je denkt altijd "ach nu heb ik weinig tijd, morgen kan ik wel even langs gaan". Je verwacht niet dat je op een dag wakker wordt en dat je dan iemand nooit meer zal zien, zeker niet op de leeftijd van 21 en 22 jaar. En een paar maanden na haar dood kreeg ik dus te horen dat mijn neefje die nacht was vermoord en sindsdien sta ik anders in het leven. Als ik nu denk "ik heb geen tijd" dan denk ik er ook gelijk achter aan "dan maak ik wel tijd". Ik wil niet weer op een dag wakker worden en weten dat ik iemand moet voorgoed moet missen en dat ik te lang niks van me heb laten horen.
quote:Ja ik weet wel dat ze dingen heeft meegemaakt/ beleefd die minder waren.Op donderdag 1 september 2005 14:23 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik kon Claudia van mijn 16e, zaten samen in de klas, en zij had toen een knipperlicht relatie met M., ze had haar vader verloren aan kanker geloof, ze mocht haar halfzusje en broertje niet zien van haar stiefmoeder, haar onderbuurvrouw (en tevens goede vriendin) was plotseling overleden waar ze het heel moeilijk mee had, ze had een paar jaar eerder een ongeluk gehad, heeft opnieuw moeten leren lopen, kon nooit de leuke dingen mee doen op school omdat ze daar dagenlang pijn van had. Haar moeder had een vriend waar zij niet mee op kon schieten. Al met al dingen waar ik tijdens onze schooltijd veel met haar over heb gepraat en waar ze ook heel vaak best verdrietig over kon zijn. Zo erg dus dat ze wel eens zei dat ze het niet meer zag zitten.
Alleen, is het wel verstandig om, zonder dat zij zich nog verweren kan, ermee op een forum te koop te lopen.....
quote:Ze was gewoon een heel open enthousiast typje vond ik.Dat doof zijn boeide haar inderdaad niet en als ze je gewoon aankeek kon je een normaal gesprek met haar hebben. Ze had een hekel aan mensen die haar behandelde als een gehandicapte of als een gek. Schijnbaar zijn er nog steeds mensen die denken dat als je doof bent je ook gelijk achtelijk bent. Maar ze kon ook echt een spring in het veld zijn. En die blonde krullen die ze vaak opstak en dan altijd super netjes gekleed. Zelfs een joggingbroek kon ze nog leuk maken. We hebben heel wat af gelachen, onze vriendschap was meer dan alleen maar de down momenten hoor. En ze was echt een meid die haar hart op de goede plaats had zitten, stond altijd voor iedereen klaar.
Ik had trouwens eerst niet eens door dat ze doof was joh!
Het was dat ze het zelf zei en aangaf dat als ik haar aankeek het kletsen geen probleem was.
Stom is dat eigenlijk, ook al heb ik haar maar een paar keer gezien toch heeft ze een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Ik zal niet beweren dat ik haar vriendin was hoor, dat niet, daar kende ik haar veeeeels te kort voor. Maar met sommige mensen heb je gewoon geen "klik" die moet je eerst peilen denk ik en met haar voelde ik me wel gelijk op mn gemak. Misschien daarom ook, dat ik heus niet alleen van tijd tot tijd aan Barry denk maar ook gelijk aan haar. Dus ik voel heus met je mee hoor, ik weet een heeel heel klein beetje wie je mist, dus ik kan me het goed voorstellen. Maar je hebt haar, ook al was het relatief kort, wel mogen kennen!
Je hebt ook bergen leuke herinneringen aan haar en ik denk dat het ook wel goed is om die niet te vergeten.quote:Herkenbaar wel......Waarom onze vriendschap verwaterd is weet ik niet. Je denkt altijd "ach nu heb ik weinig tijd, morgen kan ik wel even langs gaan". Je verwacht niet dat je op een dag wakker wordt en dat je dan iemand nooit meer zal zien, zeker niet op de leeftijd van 21 en 22 jaar. En een paar maanden na haar dood kreeg ik dus te horen dat mijn neefje die nacht was vermoord en sindsdien sta ik anders in het leven. Als ik nu denk "ik heb geen tijd" dan denk ik er ook gelijk achter aan "dan maak ik wel tijd". Ik wil niet weer op een dag wakker worden en weten dat ik iemand moet voorgoed moet missen en dat ik te lang niks van me heb laten horen.
Intens gemeen vind ik, dat je soms op zo`n wrede manier je extra bewust wordt van dat soort dingen. Ik heb hetzelfde met "naar intuitie luisteren", doordat ik niet naar mn intuitie luisterde ben ik ook nogal grof "gestraft". Nu reageer ik wel gelijk zodra ik ergens een ongemakkelijk gevoel over heb, alleen jammer dat ik het op zo`n wrede manier heb moeten leren.
Meid...
sterkte! sterkte... quote:Jawel, maar ik denk wel minder intens dan jij eigenlijk.Op donderdag 1 september 2005 20:05 schreef Faja-Lobi het volgende:
Pepper jij ook sterkte met dit, jiji zal Barry en Clau ook missen.
Komt misschien ook omdat ik daarvoor een verlies heb meegemaakt die nog dichterbij was.
Ik weet wel dat ik nog best veel aan ze denk. Wat ging er door ze heen, waren ze erg in paniek, hebben ze pijn gehad? Allemaal vragen die me toch wel af en toe door het hoofd spoken.
Onlangs ben ik weer eens bij m`n schoonzus/zwager op visite geweest en dan weet je ergens wel dat Bar er niet meer is, maar toch kijk je automatisch even over het erf naar z`n schuurtje. De vader van Barry kwam ook even langs wippen en dat was wel even vreemd weer. Hem had ik al zo`n drie a vier jaar niet meer gezien geloof ik. We zijn af en toe wel eens langs geweest voor mn schoonzus/zwager maar dan was hij er gewoon ook steeds niet.
Gek hoe dat soms werkt ook eigenlijk...
Ik heb J (vader Barry) lang niet gezien, afgelopen weekend zie ik hem sinds lange tijd weer even, denk daardoor weer meer aan Bar en Clau en kort daarop beland ik in jou topic.
Tsja, ik opende het topic om mijn hart even te luchten omdat ze door me hoofd spookte. En dan is zo iets als Fok een uitkomst. Er zijn altijd mensen die het zelfde of iets soort gelijks hebben mee gemaakt. En dan lees jij dit topic. Jij die Claudia en Barry ook kon.
Nog even over dat ik Claudia misschien wat depressief over doe komen, dat spookt de afgelopen dagen ook door mijn hoofd. Het was niet mijn bedoeling om Claudia als een manisch depressief iemand over te laten komen. Ze was een meid die midden in het leven stond en altijd heel vrolijk was, iemand die voor jou, mij en anderen klaar stond, maar ze had haar momenten, net als een ieder ander dat ze het even niet zag zitten. Alleen zij zat soms echt in een diep zwart gat en dan had ze momenten dat ze het had over dat niemand van haar hield en dat als ze er niet meer zou zijn, niemand haar zou missen. Ik bedoelde te zeggen dat zij iemand was die juist heel erg geliefd was en ook iemand die erg gemist wordt, alleen dat ze dat zelf misschien nooit heeft gezien. En dan denk ik wel eens, "had je er op zo een klote manier achter moeten komen om te zien hoe gek men met je was, had je niet gewoon als een oud vrouwtje van achter in de negentig met al je kinderen, klein- en achterkleinkinderen aan je bed er tussen uit kunnen stappen".
quote:vrees niet, de trein+tunnel is gesloten (volgens mij al eerder gemeld)
het is een geweldig gebied overigens. ik was er zelf afgelopen jaar.
on topic: sterkte....
quote:Ik vond het best apart om je topic te lezen. Zo hoor je ook een andere kant van het verhaal. Ik weet nog zo goed dat ik haar zus aan de telefoon kreeg die vertelde dat haar zus bij dit ongeluk was omgekomen. Ik kende ze niet persoonlijk maar het verhaal uit het nieuws kende ik natuurlijk wel. Ik deed dat werk toen net en het was de eerste keer dat ik zo'n schokkend iets meemaakte daar, het heeft echt veel indruk om me gemaakt. Ik zal dat telefoongesprek ook nooit vergeten.Op vrijdag 2 september 2005 17:05 schreef Faja-Lobi het volgende:
tekst die hier ook boven staat
door de onderhandeling van de baas over de ritprijs is het bedrijf, 34 mensen ontsnapt aan deze ramp , mijn man ook.
wij zagen meer op TV als hun , ze zagen de rook, , de gondels bleven varen, en ze zijn toen op een tocht in de mijnen gaan doen, in t hele dorp was niets aan de hand, ik zag mijn man mobiel bellen op het journaal, met mij, toen wisten ze pas hoe erg t was.
SPOILERhet is kende niet kon
quote:Kletsen met iemand die doof isOp zaterdag 5 juli 2008 23:16 schreef emossh het volgende:
Heel erg wat er gebeurd is. Ik heb bij claudia in de klas gezeten. Op de HAVO. Ondanks dat we niet echt met elkaar omgingen en af en toe in de bus onderweg naar huis kletsten had ze een hele goeie indruk bij me achtergelaten. Het was een meid die diepgang had..wist wat verdriet was en liefde. Ik kan niet geloven dat Claudia op zo n manier is overleden .Afschuwelijk
Wat moet dat erg geweest zijn inderdaad.