Eetstoornissen

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:40 schreef boekenworm het volgende:
Het is niet hetzelfde als levensmoeheid of een depressie.

OK, maar heb jij dan een andere theorie waar het verschil hem in zit dat ik toch maar wel ging eten en een ander dat niet doet? Ik weet iig dat voor mijzelf de drijfveer was dat ik wist dat IK het moest doen, dat niemand me zou komen redden. Vandaar mijn conclusie dat iemand die wel stopt met eten er kennelijk van uit gaat dat er wel redding komt als het echt misgaat. Ik geloof niet dat zo iemand niet gered wil worden. Wel dat hij/zij niet wil dat anderen zich ermee bemoeien en zelf de controle wil houden, tuurlijk, maar dan wel met in het achterhoofd de gedachte dat er wel actie zal worden ondernomen als de dood echt naderbij komt, zeg maar.

Niet iedereen is zoals jou. Het begint bij een dieet, die omdraait tot een behoorlijke obsessie en angst. Jíj hebt dan geen eten nodig om te overleven, je hebt immers meer dan genoeg vet, want je vind jezelf moddervet.
En mensen met anorexia hebben altijd een zeer sterk karakter en zijn in de regel zeer perfectionistisch. Plus dat mensen die het krijgen vaak gevoelig voor verslavingen en obsessies zijn en een enorm zelf-disipline hebben. Dat zijn allemaal eigenschappen die je nodig hebt om dit te ontwikkelen.
En verder, als je het niet hebt gehad, kun je het nooit begrijpen. En als je weer normaal doet, begrijp je je eigen stommiteiten ook niet meer zo goed. Je moet het hebben om te begrijpen en hebben gehad om er theoretisch begrip van te hebben en te snappen hoe het zit. En dat heb jij over duidelijk niet.

Je klinkt wat aangevallen. Ik begrijp dat het fijn is om, als je zelf een eetstoornis hebt (gehad), jezelf te vertellen dat mensen met een eetstoornis een sterk karakter hebben, maar ik vind dat ze dat niet hebben. Een obsessief karakter ja, dat wel. Een overdreven gediscplineerd karakter misschien ook. Da's wat anders dan sterk.
Het zal vast komen doordat ik de persoonlijke ervaring met het fenomeen mis, maar goed, een discussie is er ook niet bij gebaat als er alleen maar 'ervaringsdeskundigen' in hun eigen straatje praten, wel?

Ontopic: en nu ga ik eten

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:23 schreef thaleia het volgende:
Nouja, wat ik gewoon niet snap is het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel of hoe je het ook moet noemen. Want ik ken het gevoel wel, ik kan me nog levendig herinneren hoe ik toen mijn relatie uitging en mijn zelfbeeld daardoor laag was heel veel ging sporten, en toen het sporten op een dag een keer kut ging dacht ik: "hmmm, nu moet ik vanavond maar niet eten, want ik heb nauwelijks gesport".

Dat klinkt wel als neigend naar een eetstoornis. Maar ik ben die avond wel gaan eten, want ik weet dat ik dat gewoon moet doen om gezond te blijven en dat IK dat moet doen want er is niemand anders die me vertelt dat ik dat moet doen of me in de gaten houdt wat dat betreft. Als je weet dat je geen 'vangnet' hebt, dat er niet iemand actie gaat ondernemen omdat jij verkeerd bezig bent, dat de volledige verantwoordelijkheid om in leven & gezond te blijven bij jouzelf ligt, dan ga je het eten niet overslaan of veelvuldig braken.

Ik denk dat ik eerder vatbaar zou zijn voor orthorexia, dat bestaat ook, dat zijn figuren die overdreven bezig zijn met gezond eten. Maar de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.

Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet echt dat het zo ligt. Sowieso zijn veel mensen (en dan vooral vrouwen) erg jong als ze een eetstoornis krijgen. Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt, bij mijn zusje. Zij zat in groep 8 (!) toen het begon. Verantwoordelijkheidsgevoel? Dat heb je op die leeftijd niet op die manier...
Als je wat ouder bent denk ik inderdaad dat je dat wel zou moeten hebben, maar ik denk dat gewoon niet iedereen het heeft. Toen ik 14 was had ik een vriendje (die al wat ouder was), die mij ook wel eens even ging vertellen dat ik te dik was. En dat terwijl ik toen ondergewicht had... Toen het uit was, ben ik daar heel veel over gaan nadenken, en heb ik zelfs 2x mijn vinger in mijn keel gestoken. Daar ben ik zo van geschrokken, en ik bedacht me dat ik het mijn ouders niet aan kon doen, dat beide dochters een eetstoornis zouden krijgen..
Ik had dat verantwoordelijkheidsgevoel vooral omdat ik al had meegemaakt wat een eetstoornis met jou en met je omgeving kan doen... maar dat heeft niet iedereen!
Meisjes van 14/15 die zo ontzettend onzeker zijn, en denken dat het enige waar ze goed in zijn, lijnen is, rekenen er denk ik niet op gered te worden, want ze zien vaak niet in dat ze verkeerd bezig zijn. Ze zien vooral dat ze 'eindelijk ergens goed in zijn'. Het is gewoon een ontzettend rare ziekte, en je moet mensen die een eetstoornis hebben ook zeker niet hun gang laten gaan, zoals TS zegt, maar ze juist op dat verantwoordelijkheidsgevoel wijzen. Ze laten zien dat ze wel mooi zijn, dat er ook andere dingen zijn waar ze goed in zijn, en dat dit niet de manier is...

Natuurlijk kan ik het alleen maar vertellen zoals het bij mijn zusje was, en het zal wellicht ook voor iedereen verschillend zijn, maar zo denk ik er over...

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 18:24 schreef HetwasietsmeteenF het volgende:
Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet echt dat het zo ligt. Sowieso zijn veel mensen (en dan vooral vrouwen) erg jong als ze een eetstoornis krijgen. Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt, bij mijn zusje. Zij zat in groep 8 (!) toen het begon. Verantwoordelijkheidsgevoel? Dat heb je op die leeftijd niet op die manier...

Dat bedoel ik dus precies Je hebt nog niet in de gaten dat jij en jij alleen voor jezelf zult moeten zorgen en dus fatsoenlijk zult moeten eten. Als je echt jong bent weet je zelfs waarschijnlijk nog niet eens wat fatsoenlijk eten is. Maar je weet al wel dat je afvalt als je niet eet.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:04 schreef thaleia het volgende:

[..]

Nou, op een gegeven moment houdt het wel op met die complimenten lijkt me
De gedachte "dan is er in elk geval iets dat ik nog wel goed kan" kan ik me wel voorstellen, maar waarom richt die zich altijd maar op niet-eten en niet op andere dingen waar een mens goed in kan zijn?

Als die complimenten ophouden denk je alleen maar "Ik val niet genoeg meer af" Je gaat heel irrationeel denken erdoor. Bijvoorbeeld als iemand je een koekje aan biedt, denk je dat diegene je doel wilt sabboteren.

Ik denk dat het op niet-eten gericht wordt omdat dat zo gehyped is. Omdat het modebeeld slank is en dus is dat het zogenaamde ideaal beeld.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:23 schreef thaleia het volgende:


de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.

Nee helemaal niet. Ik was juist heel erg depressief. Het intreseerde me niet dat ik dood zou gaan, als ik maar die controle had.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:23 schreef thaleia het volgende:

de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.

Een eetstoornis sluipt heel ongemerkt in je ritme. Zoals hierboven ook al werd opgemerkt biedt het lijnen en sporten in eerste instantie een gevoel van controle. De drang naar deze controle ontstaat vaak door omstandigheden, door of iets wat in het verleden gebeurd is. Zo kan het overleiden van een familielid een trigger zijn, of een stressvolle periode, of ondzekerheid. Ook is seksueel misbruik een veelvoorkomende trigger.
Pas in een later stadium krijg je door dat er echt iets mis is. Dit kan komen(door bijvoorbeeld reacties van je omgeving, of door lichamelijke reacties, zoals duizeligheid, gebrekkige concentratie, of het wegblijven van menstruatie. Het erkennen dat je een eetstoornis hebt is echter moeilijk en vaak begint de persoon ontwijkend gedrag te vertonen, soms met een sociaal isolement als gevolg.

Op dat moment is het lichaam al dermate verzwakt dat het niet meer goed functioneert: bij ondergewicht past het lichaam zich aan aan de omstandigheden. Zo is er bij sommige anorexiapatienten groei van donsbeharing te zien: het lichaam maakt zich gereed voor overwintering. Ook het hongergevoel verdwijnt op den duur, waardoor je lichaam niet meer aangeeft hoe zeer het om voedsel vraagt.
Het zelfbeeld verandert, zoals hierboven ook al werd aangegeven. Veel anorexia- en bolumiapatiënten zijn obsessief met hun lichaam bezig. Ze zien echter niet meer dat het lichaam uitgemergeld raakt. Ledematen voelen dikker aan dan dat ze zijn en elk beetje vet dat er is wordt met afgrijzen aanschouwd. Het lichaam heeft voor vrouwen ten minste 15% vet nodig, bij deze meiden ligt het percentage soms onder de 5%.

Een 'voordeel' van de hele situatie is dat de neurotransmitters hun werk niet meer helemaal goed kunnen uitvoeren, waardoor er een soort gevoelsarmoede ontstaat. Dit betekent dat vervelende gevoelens, reacties, en ervaringen niet meer zo heftig doorkomen als ze in het verleden deden. Dat geeft een zekere rust. Ook positieve gevoelens komen niet goed meer door, waardoor de patient soms niet genoeg vreugde kan halen uit de leuke dingen. Je begrijpt dat de hele situatie hiermee steeds moeilijker wordt: de patient raakt in weze in een impasse, nauwelijks in staat zichzelf bij de haren te pakken en de goede weg terug in te slaan.

Mijn vriendin heeft anorexia en verandert van een vrolijke, levenslustige meid naar iemand die bang is voor alles wat gaat komen: bang voor de situatie, bang voor reacties, bang om de mensen om haar heen te verliezen. De eetstoornis neemt haar hele leven op dit moment in beslag, en daarmee ook onze relatie. Het gevoel van machteloosheid is groot voor de omgeving, want het is erg lastig te helpen. Het enige wat je kunt doen is steun bieden: aanzetten tot eten heeft geen zin, daar komt alleen maar ruzie van. Ze wil zelf de controle houden, maar beseft niet dat ze die al lang is kwijtgeraakt.

Ik hoop dat het bovenstaande een beetje duidelijk maakt hoe complex een eetstoornis is: het kan vanuit het niets ontstaan, en hoe verder het proces is ingezet, hoe moeilijker het wordt om er weer uit te komen.

Aan degenen die een ES hebben gehad: hoe zijn jullie eruit gekomen? Wat was het keerpunt?

TS, het gaat niet om het uithongeren, of afvallen. Bij anorexia (en boulimia) gaat het erom dat je controle hebt over je eigen lichaam. Het begint met een negatief zelfbeeld, en het dunner worden. Dan gaat het langzaam over in 'iets wat je kunt'. Je lichaam kan tegen het niks eten, en daar ben je trots op. Je blijft daarmee doorgaan, steeds minder eten en als je toch iets hebt (moeten) eten dat uitkotsen. Daarna voel je je kut, smerig en alsof je jezelf hebt verraden, je hebt namelijk toch iets gegeten, je bent zwak en hebt toegegeven. En hoe vaker dat komt, des te meer je dood wil en vindt dat je niks waard bent. Als je zelfs niet een dingetje vol kan houden wat eerst zo goed lukte. Hoe je eruit ziet maakt niet uit, het is toch nooit perfect.

de TS heeft gelijk waar het gaat om het begin van Anorexia. Hetgeen je ziet op tv creeert een ideaalbeeld. Een week anorexia zou ook helemaal niet slecht zijn. Het gaat om de periode erna, als het in je hoofd zit. En niet iedereen die skinny is of zich uitgehongerd heeft, lijdt aan anorexia of boulimia. Het gaat niet om het afvallen, maar om wat je erbij denkt.

Het verschil tussen anorexia en boulimia is trouwens de vreetbuien. Bij anorexia kan er ook worden gekotst, en bij boulimia, dus met vreetbuien, ook niet worden gekotst, maar vaak gebeurd dit wel.

er is ook nog BED, vreetbuien zonder uithongeren/kotsen.

*glimlacht flauwtjes, schudt hoofd en kijkt (voor de zoveelste keer!) meewarig robh's kant op...
Ga toch zieken en rellen in ONZ of KLB, jochie...

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:13 schreef DarkDancer het volgende:
dit word mede aangemoedigd doordat jonge ventjes graag een slanke denk hebben.

De meeste vrouwen preferen toch ook een man die er goed uitziet, tov een of andere papzak? Begrijp me niet verkeerd ik ben niet pro-eetstoornis of iets maar, vind niet dat je dit kan afschuiven op de mannen.

Sorry hoor TS maar jij weet ECHT niet wat een eetstoornis inhoudt. Mijn zusje heeft een eetstoornis (gehad?), ze moest eten als ze ongelukkig was, gekwetst was etc. daar door is ze flink dik geworden, en daarom werd ze ongelukkiger en wou ze meer eten etc. Ondertussen is ze meer dan 40 kilo afgevallen in het afgelopen jaar (zij kon die kilos wel makkelijk missen, maar de manier waarop ze ze afviel is absoluut niet gezond te noemen) maar nog steeds zit er in haar kop vast dat ze dik en lelijk is, terwijl ze er nu onwijs leuk uitziet. Mensen met een eetstoornis voelen zich meestal minderwaardig en zitten zichzelf daarbij ook nog is compleet de put in te denken omdat ze niet tevreden zijn met zichzelf, maar stellen daarbij ook nog is iedere keer hogere eisen aan zichzelf en proberen op een (bijna) suicidale manier af te vallen omdat ze denken dat ze dan gelukkiger worden, maar dat is dus NIET zo, hoeveel iemand met anorexia ook afvalt, ze zal bijna altijd zeggen dat het nog niet genoeg is, of krijgt een "bunge" komt 2 kilo aan en wordt weer zwaar depressief. Mensen met een eetstoornis hebben echt een probleem, ze zitten in een cirkel waar ze het eind nog begin van kunnen zien, en als ze zichzelf niet een keer tegenkomen komen ze er NIET uit zonder hulp vna andere. Dus ga ze absoluut NIET steunen in hun gedrag want ze maken zichzelf alleen maar minder gelukkig

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2005 11:45 schreef terror623 het volgende:
Sorry hoor TS maar jij weet ECHT niet wat een eetstoornis inhoudt.

_{Psssst, hij wil provoceren. Sommige mensen vinden dat grappig...}

quote:

Op woensdag 24 augustus 2005 09:17 schreef Ami80 het volgende:
[knip]

Aan degenen die een ES hebben gehad: hoe zijn jullie eruit gekomen? Wat was het keerpunt?

Hey ami,

Interesant verhaal wat je daar verteld. Ik zit op het moment met een vergelijkbaar dilemma. Mijn vriedin heeft ook een eetstoornis. Daar zijn we nu beide wel uit. Ze heeft ook zelf wel het ziekte inzicht dat er iets aan de hand is. Waardoor ze dus veel minder gaat eten, laxantia gebruikt en overdreven veel sporten. Dit is niet continu maar gaat bij vlagen. Soms voelt ze zich prima en is er geen wolkje aan de hemel. Maar zo kan ze van de ene op de andere dag overslaan, en zich compleet ongelukkig voelen.

Maar als je het goed vind stuur ik je een keer een fotoboek bericht, of een mailtje. Want ik wil wel eens van je horen hoe je er mee omgaat.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 13:42 schreef boekenworm het volgende:
Waarom leef jezelf niet twee week van een appel. Dan kun je met een gezonde geest eens voelen wat het gevolg is.

Dan nog voel je nog maar een miniem deel van alle pijn en verdriet die iemand met een eetstoornis meemaakt.

Ik vond persoonlijk het zo obsessief met je gewicht en eten en kalorieen, en in combinatie daarmee je zelfvertrouwen, bezig zijn nog veel uitputtender dan het niet eten en braken/laxeren.

Maar ik geloof ook dat dit meer een reltopic is dan dat ts het nou echt meent.

Daar heb je wel gelijk in, in die tijd zit enkel vol met haat. Alleen hij zag het ernstige er niet van in, en dit is een goed begin van het leed.
(personelijk vind ik nu het ergste dat er geen 1 tand of kies in mijn mond is zonder minstens 1 vulling).

@NoXxa: zie mail

quote:

Mijn tanden zijn aan het uitvallen door het kotsen

Dat kenmerkt ook meteen hoe obsessief een eetstoornis is: je walgt ervan dat je tanden slecht worden door het kotsen, maar gaat er toch mee door. Dat is bij mijn vriendin ook: die blijft niet of nauwelijks eten ondanks dat ze weet dat ze zichzelf in gevaar brengt, haar kinderwens, en haar sociale leven.

Volgende week eerste intake, ben zo blij dat ze gaat! Niet dat ze het voor zichzelf doet, want van haarzelf hoeft het niet ('ik voel me prima'), maar het is wel een eerste stap.

De topicstarter is duidelijk niet helemaal wijs. Als hij een vriendin heeft die een paar kilo's te zwaar is, vindt hij het dus prima als ze stopt met eten/ al haar eten uitkotst? Ik ben benieuwd hoe hij daarover denkt als hij zelf ziet hoe zoiets een mens kan veranderen, hoe slecht het is en hoe dat vertekende zelfbeeld nooit helemaal verdwijnt.

Even tussendoor: de TS heeft zijn mening inmiddels, na meer gehoord te hebben over eetstoornissen, volledig aangepast.
Probeer dus niet op TS te gaan schelden, zijn 1e post is inmiddels achterhaald....

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2005 20:15 schreef NoXxa het volgende:

[..]

Ik zit op het moment met een vergelijkbaar dilemma. Mijn vriedin heeft ook een eetstoornis. Daar zijn we nu beide wel uit. Ze heeft ook zelf wel het ziekte inzicht dat er iets aan de hand is. Waardoor ze dus veel minder gaat eten, laxantia gebruikt en overdreven veel sporten. Dit is niet continu maar gaat bij vlagen. Soms voelt ze zich prima en is er geen wolkje aan de hemel. Maar zo kan ze van de ene op de andere dag overslaan, en zich compleet ongelukkig voelen.

Denkt je vriendin er aan om er iets aan te gaan doen? Hoe ernstig schat jij zelf de situatie in?

En héle super goede vriendin van mij is nu sinds 3 maanden in therapie....mijn vriendin (psychologie gestudeerd), ikzelf en een vriend zijn echt haar 'supertrio' dat haar door deze tijd heen sleept.....voor ons aan de ene kant geweldig als we zien hoe zij vooruit gaat, maar ook pijnlijk als we zien hoe diep haar dalen nu al zijn en gaan worden.....

Therapie is een eerste stap, een stap die mijn vriendin vandaag gaat beginnen, en hopelijk een beginpunt is voor de lange weg naar genezing. De therapie zal wel een zwaar proces worden, en de dalen zullen steeds dieper worden naar mate het gewicht weer wat toeneemt, maar we gaan ervoor...

Het zal zeker zwaar worden, ze zal ook altijd wel met haar gewicht bezig blijven, maar hopelijk helpt de therapie. Gaat ze intern in een kliniek of losse therapie?

Is inderdaad een eerste stap....

Ben of wel benieuwd of ze intern gaat of losse therapie....

vandaag was de intake, dus de uitslag daarvan moet nog komen. Heb net gebeld, maar ze wil het er niet over hebben, geen zin hoe goed het wel niet is om in therapie te gaan. Frustratie alom, en zo blijkt weer eens hoeveel geduld je moet hebben.

Arghhhh!

Ja Ami, hou er al vast rekening mee dat zij tijdens de behandeling witte (compleet aantrekkende) en zwarte (compleet afstontende) momenten zal hebben, en dat deze meerdere malen per dag kunnen wisselen.....

Ben jij haar beste vriendin?

Wil ze echt genezen of doet ze dit puur omdat het moet (druk van de omgeving)? Erkent ze dat ze een probleem heeft?

Erkennen doet ze het wel, en ze wil enerzijds wel beter worden omdat ze genoeg heeft van de situatie: ze is niet meer de vrouw die ze ooit geweest is en verlangt ernaar weer zo te zijn als toen ze nog niet ziek was.

Maar anderzijds, en dat gevoel heeft de overhand, wil ze absoluut niet in therapie, maar doet ze het voor haar omgeving. Ze kan gewoon niet zonder haar anorexia, hoe vreemd dat ook mag klinken voor een buitenstaander.

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2005 15:06 schreef CleeJee het volgende:
Ja Ami, hou er al vast rekening mee dat zij tijdens de behandeling witte (compleet aantrekkende) en zwarte (compleet afstontende) momenten zal hebben, en dat deze meerdere malen per dag kunnen wisselen.....

Ben jij haar beste vriendin?

Ja, dat weet ik, maar het is zwaar om geen openheid te hebben.
Ik ben haar vriend...

Klinkt niet vreemd. Het is voor haar een gewoontje, maar ook iets waarover ze controle heeft. Ik herken er wel wat in, niet dat ik zelf een eetstoornis heb gehad, maar ik heb het gevoel dat ik wel vlakbij heb gezeten. Gelukkig hou ik te veel van lekker eten

Oeps, Ami, mijn excuses....
Hmm, dan zit je er helemaal bovenop ja..... heb jij het idee dat je haar (zoveel als mogelijk) snapt? Ik merk aan mijn goede vriendin dat zij juist dat heel erg nodig heeft, mensen die de moeite doen om haar proberen te snappen....

En dat 'niet zonder kunnen'klinkt niet vreemd, integendeel, dat is juist het probleem!

Sweetheart: heb jij nu nog 'problemen' met eten?

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 13:11 schreef robh het volgende:
Ik zag vorige week een indrukwekkende documentaire over eetstoornissen bij jonge vrouwen. De documentaire ging voornamelijk over tieners met boulimia en/of anorexia, maar ook de ouders en mensen uit de omgeving kwamen daarbij aan het woord.

Toen de meiden aan het woord kwamen en zij hun verhaal vertelden had ik inderdaad het idee dat er wel wat pondjes af mochten. Niet dat ze dik waren hoor, integendeel, maar de proporties klopten niet helemaal. Een van de meisjes had bijvoorbeeld geen borsten maar wel een, in verhouding, grote bips. Als ik zoiets zie dan kan ik mij persoonlijk wel voorstellen dat je met zo'n figuur niet lekker in je vel zit en je er wat aan wilt doen. Hoe je het doet ligt bij jezelf. Je kunt sporten, je kunt je laten liposucken, maar wat ook kan is gewoon niet eten. Of wel eten en dan de boel uitkotsen. De meid in kwestie koos voor de laatste optie en was, gelukkig voor haar, inmiddels al 10 kilo kwijtgeraakt in een maand.

De ouders en de mensen uit de omgeving van deze meid reageerden allen geschokt. Ze vonden het onaanvaardbaar dat zij haar eigen keuze maakte betreffende hoe ze wou afvallen. Ziek was ze. Therapie en eindeloos gezever over hoe slecht het wel niet was om het zo te doen, dat was dé oplossing. Nou, ik weet wel zeker dat je die kilo's er niet afkrijgt door er tegen aan te praten..

Ik denk dan op zo'n moment, laat haar toch lekker haar gang gaan. Ze valt er niemand mee lastig, ze doet er niemand kwaad mee. Ze wil alleen lekker strak in haar vel zitten, zodat ze een vriendje kan pimpen op school en niet meer uitgelachen wordt om haar figuur.

Ja maar, hoorde je de deskundigen roepen, dat komt allemaal door de bladen, die scheppen een ideaalbeeld waaraan alle vrouwen moeten voldoen! De bladen dus waarin alleen volslanke lekkere modellen staan afgebeeld. Deze bladen creeren een modetrend waarin slank de norm is en dik passé. Nou, eerlijk, daar ben ik het helemaal mee eens zal ik je vertellen. Ik heb ook liever slank dan dik. Voor mij hoeven 3 rollen niet.

En zo heeft iedereen zijn eigen voorkeur.

Laten we eerlijk zijn, als zo'n meid af wil slanken op een voor haar plezierige manier, wie zijn wij dan om haar voor gek te verslijten en te doen alsof ze ziek is?

omdat, robh, de meesten daarvan het niet goed in verhouding kunnen zien.
hun beeld is scheef. het zou tegen hun eigen bestwil zijn om ze daar niet in te
ondersteunen en misschien soms de weg te wijzen.. (omdat ze zelf vaak niet in
staat zijn een objectief beeld te kunnen vormen)

Problemen zou ik het niet direct noemen. Ik let nog steeds heel erg op wat ik eet, wat erin zit enz enz. Soms voel ik me schuldig als ik iets gegeten heb, maar ik kan het tegenwoordig erg goed relativeren. Ik moet zeggen dat het ook erg scheelt dat ik vaak sport, daardoor komt dat schuldgevoel minder vaak opzetten. Maar als ik dan eens niet ga sporten, voel ik me weer schuldig. Helemaal gezond is dat schuldgevoel niet, maar ik sla geen maaltijden over en sta nooit meer op de weegschaal. Sinds ik sport probeer ik puur te kijken naar hoe ik eruit zie (al kan dat zelfbeeld soms wat vertekend zijn) en hoe mijn kleren zitten. Je zal me nooit aantreffen met een grote zak snoep, maar eens in de week mag ik van mezelf als avondeten pizza of iets anders qua junkfood en dan valt het schuldgevoel mee. Ik wil gewoon pertinent niet alleen aan eten denken of me rot voelen als ik eet. Door het sporten heb ik door dat mijn lichaam energie nodig heeft en energie haal je uit eten. Bovendien heb ik door te weinig eten darmproblemen gekregen, niet heel ernstig, maar een paar weken niet kunnen p**pen. Die problemen zijn nu over. Het is gewoon echt slecht voor je lichaam. Ach, ik denk dat ik nu niet veel verschil van de gemiddelde vrouw die op haar lijn probeert te letten.

Ik ga afsluiten, tot morgen mensen.

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2005 16:55 schreef Sweetheart1984 het volgende:
Problemen zou ik het niet direct noemen. Ik let nog steeds heel erg op wat ik eet, wat erin zit enz enz. Soms voel ik me schuldig als ik iets gegeten heb, maar ik kan het tegenwoordig erg goed relativeren. Ik moet zeggen dat het ook erg scheelt dat ik vaak sport, daardoor komt dat schuldgevoel minder vaak opzetten. Maar als ik dan eens niet ga sporten, voel ik me weer schuldig. Helemaal gezond is dat schuldgevoel niet, maar ik sla geen maaltijden over en sta nooit meer op de weegschaal. Sinds ik sport probeer ik puur te kijken naar hoe ik eruit zie (al kan dat zelfbeeld soms wat vertekend zijn) en hoe mijn kleren zitten. Je zal me nooit aantreffen met een grote zak snoep, maar eens in de week mag ik van mezelf als avondeten pizza of iets anders qua junkfood en dan valt het schuldgevoel mee. Ik wil gewoon pertinent niet alleen aan eten denken of me rot voelen als ik eet. Door het sporten heb ik door dat mijn lichaam energie nodig heeft en energie haal je uit eten. Bovendien heb ik door te weinig eten darmproblemen gekregen, niet heel ernstig, maar een paar weken niet kunnen p**pen. Die problemen zijn nu over. Het is gewoon echt slecht voor je lichaam. Ach, ik denk dat ik nu niet veel verschil van de gemiddelde vrouw die op haar lijn probeert te letten.

Het klinkt alsof je op een gezonde wijze volledig alles onder controle hebt!!

Ik ben sinds kort te weten gekomen dat mijn vriendin een eetstoornis heeft, dan wel aan het ontwikkelen is. Dus ik volg de fok topics nouwlettend. En heb her en der al mail contact met users. (helemaal top!!)

Op dit moment gaat het weer goed, en we kunnen er steeds beter over praten. Het valt niet altijd mee maar ik geloof dat we op de goede weg zitten.

_tvp

Goedemorgen weer ,

Goed gedaan HeaRt_woRm, laxeermiddelen zijn echt slecht. Toen het met mij minder ging heb ik dat ook gebruikt. Ik woonde nog thuis, avondeten viel haast niet onderuit te komen. Dus na het eten heb ik wel eens overgegeven, maar dan nog hield ik het gevoel dat er vanalles nog in zat, dus dan maar laxeermiddelen. Echt troep dat spul. Ik was nog vrij jong, ging naar de drogist en vroeg om twee pakjes laxeermiddelen... ja en die geven ze gewoon mee aan een meisje van 15 hoor :S ... Oké, op laxeermiddelen zit geen minimumleeftijd, maar toch.. Eigenlijk zou dat wel moeten. Het wordt jonge meisjes die beginnen met afvallen en uiteindelijk doorslaan gewoon te makkelijk gemaakt vind ik. Mede door die troep en het niet eten is het uiteindelijk misgegaan met mijn darmen, je darmen wennen aan de laxeermiddelen, als je daarmee stopt werken ze niet meer zo goed uit zichzelf en als je dan ook nog eens niets/ amper eet, tja dan krijg je dus een vastloper. Als ik zo lees en hoor wat er allemaal kan gebeuren met mensen die echt een zware eetstoornis krijgen ben ik echt blij dat ik uit mezelf heb kunnen stoppen met dat idiote gedoe. Net op tijd het licht gezien

Wel super dat jullie erover kunnen praten NoXxa, dat helpt haar echt! Als je in zoiets zit, geloof je echt dat niemand je begrijpt. Het is ook wel heel moeilijk te begrijpen........

x

@HeaRt_woRm: Goed om te horen, ben je er nu helemaal vanaf?

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2005 15:34 schreef CleeJee het volgende:
Oeps, Ami, mijn excuses....
Hmm, dan zit je er helemaal bovenop ja..... heb jij het idee dat je haar (zoveel als mogelijk) snapt? Ik merk aan mijn goede vriendin dat zij juist dat heel erg nodig heeft, mensen die de moeite doen om haar proberen te snappen....

En dat 'niet zonder kunnen'klinkt niet vreemd, integendeel, dat is juist het probleem!

Geeft nix hoor, kun jij toch niet weten! Of ik haar snap? Tja, je doet natuurlijk zoveel mogelijk je best, en haar gedachtengangen kan ik, hoe krom ook, wel volgen. Maar bij het gevoel dat ze heeft kun je je niks voorstellen als buitenstaander denk ik. En dat is wel het moeilijke: je weet dat ze het erg zwaar heeft, je probeert te steunen en te helpen, maar je dringt nooit door tot de essentie. Jij zult ook uit ervaring wel weten dat je op een gegeven moment niet veel anders kunt doen dan er rekening mee houden (wisselende buien, onwilligheid, weinig het gevoel hebben dat er contact van haar kant komt, etc.)

Gisteren 's avonds nog even met haar weg geweest. Niet over de intake gepraat, daar was ze nog niet klaar voor. Nou ja, dat zal dan zo moeten zijn, ik sta er met gemengde gevoelens tegenover dat ik verder nog niets weet. Geduld!

Ik weet niet of je het tegen mij of Heart_worm hebt, maar ik heb de situatie onder controle vind ik zelf. Ik eet netjes drie keer per dag, neem geen pillen en geef niet over na het eten. Maar goed, ik zat er ook nog niet heel diep in gelukkig. Gisteren lekker gesport, daarna voel ik me helemaal voldaan. Als ik niet sport, ga ik me wel schuldig voelen, maar ja zoveel vrouwen voelen zich weleens schuldig na eten of niet sporten. Ik heb het zelf inmiddels door als het weer een klein beetje de foute kant op gaat en dan doe ik er echt iets aan.

Hoop echt dat je vriendin goede hulp krijgt bij de therapie!

quote:

Op woensdag 31 augustus 2005 08:27 schreef Sweetheart1984 het volgende:
Goedemorgen weer ,

Goed gedaan HeaRt_woRm, laxeermiddelen zijn echt slecht. Toen het met mij minder ging heb ik dat ook gebruikt. Ik woonde nog thuis, avondeten viel haast niet onderuit te komen. Dus na het eten heb ik wel eens overgegeven, maar dan nog hield ik het gevoel dat er vanalles nog in zat, dus dan maar laxeermiddelen. Echt troep dat spul. Ik was nog vrij jong, ging naar de drogist en vroeg om twee pakjes laxeermiddelen... ja en die geven ze gewoon mee aan een meisje van 15 hoor :S ... Oké, op laxeermiddelen zit geen minimumleeftijd, maar toch.. Eigenlijk zou dat wel moeten. Het wordt jonge meisjes die beginnen met afvallen en uiteindelijk doorslaan gewoon te makkelijk gemaakt vind ik. Mede door die troep en het niet eten is het uiteindelijk misgegaan met mijn darmen, je darmen wennen aan de laxeermiddelen, als je daarmee stopt werken ze niet meer zo goed uit zichzelf en als je dan ook nog eens niets/ amper eet, tja dan krijg je dus een vastloper. Als ik zo lees en hoor wat er allemaal kan gebeuren met mensen die echt een zware eetstoornis krijgen ben ik echt blij dat ik uit mezelf heb kunnen stoppen met dat idiote gedoe. Net op tijd het licht gezien

Wel super dat jullie erover kunnen praten NoXxa, dat helpt haar echt! Als je in zoiets zit, geloof je echt dat niemand je begrijpt. Het is ook wel heel moeilijk te begrijpen........

x

Klinkt heftig, wat die middelen wel niet aan kunnen richten. Echt respect dat je jezelf bij de haren hebt kunnen pakken!

Die thuissituatie is echt zoooo belangrijk! Bij een vriendin van me heeft het gezinsleven haar ook beschermd tegen een eetstoornis, want dat ging ook de verkeerde kant op met het verstoppen van voedsel, extreem sporten, en dergelijke.

Heb je al een goed gesprek kunnen hebben, NoXxa?

quote:

Op woensdag 31 augustus 2005 08:45 schreef Sweetheart1984 het volgende:
Ik weet niet of je het tegen mij of Heart_worm hebt, maar ik heb de situatie onder controle vind ik zelf. Ik eet netjes drie keer per dag, neem geen pillen en geef niet over na het eten. Maar goed, ik zat er ook nog niet heel diep in gelukkig. Gisteren lekker gesport, daarna voel ik me helemaal voldaan. Als ik niet sport, ga ik me wel schuldig voelen, maar ja zoveel vrouwen voelen zich weleens schuldig na eten of niet sporten. Ik heb het zelf inmiddels door als het weer een klein beetje de foute kant op gaat en dan doe ik er echt iets aan.

Hoop echt dat je vriendin goede hulp krijgt bij de therapie!

Dankjewel! Als je niet op ondergewicht zit en jezelf op deze manier kunt reguleren zonder op een weegschaal te hoeven staan, dan ben je inderdaad top bezig!

Zit niet meer op ondergewicht, door het sporten heb ik meer spiermassa gekweekt. Niet dat ik een bodybuilder ben, maar gezond gewicht.

Helemaal als je thuis woont of samen woont kunnen mensen het sneller doorhebben gelukkig. In het begin kom je er misschien nog mee weg als je smoesjes gebruikt, maar dat is snel over hoor. Maar ja, als zo'n meisje dan gaat studeren en op kamers gaat........

Krijgt je vriendin interne therapie of losse sessies? Gaat ze ook in een praatgroep voor mensen met eetstoornissen?

Blij te zien dat Ami80 er echt wil zijn voor zijn vriendin.... Helaas ken ik ook het tegenovergestelde.....
Familie van vriendin van me die wil niks weten van de eetstoornis van haar (komt ook doordat zij het idee hebben dat de hele buitenwereld slecht is en problemen binnenshuis horen te blijven) en van een ex-collega weet ik dat de vriend het aan het begin niet kon begrijpen én er ook niets over wilde lezen om het wel te begrijpen....

Ami80, ik wens je heel veel succes! En, nog een tip uit de reeks 'hoe om te gaan met vrouwen': als zij iets verteld, probeer niet gelijk advies te geven, laat haar eerst volledig uitpraten! (vaak helpt dat namelijk al....)

Ik ben nooit opgenomen geweest en ik ben uit mijzelf gestopt.
Ik slikte op een gegeven moment 3 stackers per dag en at overdag alleen een sinaasappel. Avond eten kwam ik vaak niet onderuit maar ik schepte heel weinig op en at super langzaam. Ook stond ik onder de koude douche om maar calorieen te verbranden. Ik werd vegetarisch zodat ik ook geen vlees hoefde te eten etc etc.

Toen ik Knut leerde kennen ging het ineens beter, beetje bij beetje ging ik gewoon eten enzo.

Ik blijf het wel lastig vinden vooral omdat ik nu echt wel wat flinker ben. Ik kom nu veel sneller aan en dat is wel kut, maar ik ben nu gezond aan het afvallen tot ik op een normaal gewicht zit en als ik doorsla merkt Knut dat echt wel

Ik blijf me trouwens wel schuldig voelen als ik eet, maar ik denk dat dat nooit meer weggaat

@Sweetheart1984: ik weet nog niet wat ze gaat doen, of het dagopname wordt, klinische behandeling, of deeltijd. Dat moet gaan blijken gedurende het vervolg van de intake. Een intake bestaat uit verschillende sessies waarin verschillende aspecten van de client worden bekeken. Er wordt dan een behandelingsvoorstel gedaan, waarna overlegd wordt met de client of dat voorstel de goede vorm heeft. Denk dus dat het nog wel een tijdje kan duren voordat we echt weten wat er gaat gebeuren.
Ik heb het vermoeden dat het in elk geval de opname-kant op gaat, want ze is al te ver afgezakt voor een zelfhulpgroep denk ik. Maar het maakt me niet uit hoe zwaar de therapievorm gaat worden, als hij maar past bij de situatie.

@CleeJee: dank voor de tip! Je hebt natuurlijk hartstikke gelijk, maar het is soms best moeilijk om niks te zeggen hoor! Maar je merkt ook wel vaak dat welk advies je ook geeft, het heeft weinig zin. Ze moet zelf met een plan komen wat haar 'goed voelt'. Overigens is het wel een manier om ideeën aan te dragen...
Maar ik ben met je eens dat je niet de hele tijd adviezen moet gaan uitdragen of de hele tijd het onderwerp moet aansnijden. Dan heb je ook geen relatie meer joh, dat is geen doen! Het is een beetje een evenwicht zoeken op een labiel gespannen lijntje.

Wel erg trouwens dat die familie niks wil weten van de eetstoornis van die vriendin van je! Dat helpt ook lekker averechts: heeft ze de moed genomen om haar familie in vertrouwen te nemen, wordt ze vervolgens afgestoten! Het probleem ontkennen is echt heel slecht, ik snap ook niet dat mensen dat kunnen doen. Kan er ook boos om worden. Je houdt toch van je dochter, je hebt toch ogen in je kop! Onbegrijpelijk.

@Silmarwen: gefeliciteerd joh! Geweldig om nogmaals van iemand te lezen die ermee om heeft leren gaan... Hoe komt het dat er opeens een omslagpunt kwam toen je Knut leerde kennen?

Silmarwen....mega knap van je!
Ja, zo kun je zien dat iets heel positiefs in je leven je ogen zomaar ineens kan openen....

Eten zal voor mensen met een eetstoornis het hele leven lang een punt van aandacht blijven, het is alleen maar hoe je ermee omgaat....

@ Ami80: weet jij precies hoe (door welke gebeurtenissen) en wanneer de eetstoornis is ontstaan?

Nou het heeft vooral geholpen dat Knut mij niet verooordeelde. Hij zei niet steeds "doe dat nou niet" Bovendien ging alles toen ineens lekker en had ik het gevoel de controle terug te hebben dus niet eten werd minder belangrijk eigenlijk. Ik werd weer positief en vrolijker. Heel gek

quote:

Op woensdag 31 augustus 2005 12:07 schreef CleeJee het volgende:
@ Ami80: weet jij precies hoe (door welke gebeurtenissen) en wanneer de eetstoornis is ontstaan?

Nee, niet precies. Of eigenlijk: ik tast volledig in het duister!

Wel is duidelijk dat de 'ingrediënten' voor de eetstoornis allemaal aanwezig waren: faalangst, perfectionisme, overspannenheid, en enkele nare ervaringen in het verleden. Tesamen zullen die wel bijgedragen hebben. De overspannenheid en het niet door kunnen gaan met de opleiding was de trigger denk ik. Het was ook niet zo dat de anorexia ontstond door een uit de hand gelopen lijnpoging zoals je wel vaker hoort, of door het niet kunnen voldoen aan een schoonheidsideaal. Nee, het was vooral een vorm van controle zoeken en dat vinden in het beteugelen van het eetgedrag. Eigenlijk net zoals bij Silmarwen denk ik.

Hmmm, dat lijkt me heel zwaar...als je de diepere oorzaken niet kent..... want die zijn eignelijk altijd de veroorzaker van de eetstoornis....de één uit het door juist veel te gaan eten, de ander door juist niets te eten.....

Hoe lang heb je nu met haar?

Dat lijnpoging en ideaal zijn vaak niet de oorzaken hoor, het controle zoeken veel meer! de hele ziekte draait om controle, zij wordt blij van het feit dat zij haar 'honger gevoel' onder controle kan hebben en zo zoekt ze nog meer controle-momenten....

Hoe gaat het met jou verder? vertel eens meer over jezelf en hoe jij in haar ziekte staat?