Oekraïne Deel 3

quote:

Op zondag 28 augustus 2005 19:11 schreef Roughneck het volgende:

[..]

Ik rij graag met de auto dus dat is een beetje mijn probleem... Ik heb eventjes de afweging gemaakt stel dat ik met de auto ga of ik ga met het vliegtuig of combinatie vliegtuig / trein.

Auto

2000 km tegen een gemiddelde van 100kmh. Dat maakt 20 h rijden. Vrij hoog gemiddelde dus maak daar maar 22 - 23 uren rijden van. Stel dat je hier 's nachts om 03:00 hrs vertrekt (om nog wat te kunnen slapen de avond voordien en dan moet je 's nachts niet meer lang rijden want dat is vermoeiend en je kan door de dag veel km's doen.) Dan zou ik de volgende nacht daar tegen middernacht daar zijn en uiteraard bekaf zijn.. Nu ja, 's nachts manoeuvreren in een vreemde stad zoals Kiev met vreemde verkeersregels... Daar heb ik zo'n beetje schrik voor. Eventjes de kosten erbijnemen. Ik kan ongeveer een 1000 - 1050 km doen met 70 liter diesel. Dat maakt ongeveer 140 - 150 euro om ginds te geraken.. En dan heb je nog niks gegeten etc... Dus dat maakt het vrij duur.

Vliegtuig

Zoals Klm, Sn Brussels... Je mag toch rekenen op een 330 euro. Het voordeel is is dat je er supervlug bent.. En je kunt wat eten op de luchtbus.

Combinatie

Heb ik juist eens eventjes nagekeken en het klopt dus wat Jeroen zegt... Met het vliegtuig van Frankfurt naar Rzesnow (of hoe je dat ook moge schrijven) en je betaalt op de heenweg 16 euro. Je komt 's avonds aan tegen half 10. Half 12 vertrekt de trein naar Kiev en pakweg 15 euro dat dat kost. (ik las 4 euro op de site maar dat lijkt me weinig). Misschien ook nog de taxi en wat versnaperingen erbijrekenen en je bent voor ¤ 75 in Kiev. De terugweg is dan nog een stuk goedkoper want dan betaal je maar ¤ 0.05 voor je ticket...

Ik heb mijn manier gevonden denk ik!

Als je je versnaperingen van thuis meeneemt en de toch al niet dure taxi in Kiev vervangt door een rit in de fantastische metro á ¤ 0,08, kost de reis Frankfurt-hotel in Kiev je ¤ 31,08.
Weet niet welke luxe je wenst, maar voor ¤ 19,- slaap je zonder ontbijt in Hostel Yaroslav. (zie www.hostelworld.com). (Voor ¤ 22,- mag je op een 2-persoonskamer). Goedkopere opties zijn buiten het centrum van Kiev te vinden, eveneens op www.hostelworld.com. Voordeel van Hostel Yaroslav is het feit dat je BINNEN 4 minuten bij de metro kunt zijn.

Ik zie hier bedragen van 5 cent en 16 EUR genoemd worden: hoeveel luchthavenbelasting komt hier nog bij?

Dat zal 2 of 3 tientjes zijn, ook afhankelijk van de afstand en de luchthaven (er komt geld bij aan belastingen maar vaak ook een brandstoftoeslag) Ga er dus maar vanuit dat je aan belasting wat meer kwijt bent dan aan de vlucht zelf.

edit 11 en 13 euro zie ik op de site van ryanair.

het vervolg van verslagdeel V:

..........Achteraf bekeken had ik de vrouwen er natuurlijk van langs moeten geven met hun eigen spiegeleieren…
Buiten aangekomen aanschouwden we de Gouden Poort, stammend uit het jaar 1037. Ooit was het de belangrijkste poort van de stad Yaroslav. Binnen de inmiddels herbouwde poort zijn de oude ruïnes te bezichtigen van de oorspronkelijke poort. Het monument wordt omgeven door de Zolotovorits’ky Tuin, waarin verder een 19e eeuwse ijzeren fontein en een bronzen beeld van Yaroslav de Grote uit 1997 de aandacht trekken.
Enkele meters van het monument vandaan streken we bij een Ierse pub/restaurant met de toepasselijke naam Golden Gate neer om ons daar tegoed te doen aan enige versnaperingen. Ook hier werd weer duidelijk dat serveersters hier niet altijd op elkaar ingespeeld zijn; diverse malen werd ons door verschillende personages naar hetzelfde gevraagd; weliswaar handig in het geval je jezelf in de tussentijd had bedacht.
Dichter naar het stadscentrum bezochten we het Nationaal Architectonisch en Historisch Complex genaamd ‘Sophia van Kiev’. Voor omgerekend ¤ 0,15 kon je in alle rust de Sophia Kathedraal, de lichtblauw gekleurde klokkentoren en andere monumentale gebouwen van dichtbij bezichtigen. Om de klokkentoren te beklimmen, was je het dubbele kwijt; helaas was het net 18 uur; het tijdstip waarop de toren sloot.
Na het avondeten stapten we na een sight-seeing-tour per metro uit bij station Vokzal’na, om daar 3 uur later de trein te pakken naar Sevastopol. Op zoek naar een zitplaats kwamen we uit op een met bankjes bezaaid pleintje, in de buurt van perron 1.
Aangegaapt door de er onderuitgezaktzittende en bierdrinkende medemens, namen we plaats op een volledig leeg bankje. Rechts van ons 3 zuiplappen. Nadat één van hen zijn bier op had, begon hij zijn verhaal. Na in het Russisch duidelijk te hebben gemaakt dat ik er niks van verstond, ging hij op dezelfde voet verder, tot ‘ie er achter kwam dat ‘ie geen antwoord kreeg. Even later legt hij zijn lege bierfles onder het bankje weg. Als een als pakezel verklede mevrouw X dit vervolgens wil meenemen, wordt dit haar verboden. Mevrouw Y heeft even later meer succes; de voormalig eigenaar van de bierfles is dan inmiddels vertrokken.
Als we de aanblik van rondzwervend gespuis zat zijn, besluiten we plaats te nemen in de in het station aanwezige wachtruimte. Dit bleek geen verkeerde keuze te zijn; nog nooit zag ik zo’n mooie wachtruimte als deze op het centraal station in Kiev; het plafond voorzien van een combinatie van blauwe en goude versieringen, vele erop aangebrachte schilderingen die diverse Oekraïnse steden leken voor te stellen, in ruitvorm opgestelde met leer beklede stoelen; dit alles afgemaakt met een in het midden opgestelde palmboom(?). Enige minpunt is het feit dat er geen (elektronisch) bord met vertrektijden aanwezig is; slechts vanuit de uiterste hoek van het aangrenzende gokhal heeft men zicht op het in de centrale hal opgehangen bord met vertrekkende treinen. Ik lijk het als enige ontdekt te hebben; het overige volk doet het met de heen en weer galmende bulderende Oekraïnse stem.
Tegenover ons in de wachtruimte zaten een tweetal gozers, uitgedost met sporttas, die ons van top tot teen onder de loep namen. Een uur voor vertrek verscheen het vertrekspoor op het bord (dit hadden we nagevraagd). Het bleek spoor 5 te zijn; via een over het spoor aangelegde overdekte ‘loopbrug’ (Utrecht Centraal-achtig) bereikten we het perron. De trein stond al klaar; de provodniks (vrouwelijke conductrices die ieder 1 wagon ‘beheren’) waren nog druk in de weer de trein vertrekklaar te maken; zo moest het bordje Kiev-Sevastopol nog aan de wagon gehangen worden; dit werd uitbesteed aan een manspersoon. Temidden van wat ouders met kinderen wachtten we op het opengaan der deur. Navraag naar ons bednummer leerde ons dat ook van deze treinmevrouw geen Engels verwacht hoefde te worden; ‘sixteen’ was haar antwoord na hier bij een ander naar geraadpleegd te hebben.
Het voor ons bestemde (enige) 1e-klas rijtuig was iets lager dan de andere wagons; dit deed het vermoeden reizen dat hier de bedden niet boven maar naast elkaar waren gesitueerd, iets dat in de 1e klas in de Trans Siberië Express ook het geval was. In de coupé aangekomen werd dit vermoeden niet bevestigd; ook hier een stapelbed. Weliswaar was de coupé voorzien van een spiegel, lamp, ingebouwde radio en stopcontact, maar de aanwezige kraan was afgesloten. Bergruimte was er dan wél weer in overvloed, al stootte je hier geregeld je hoofd tegen vanuit het bovenbed.
Ook in deze Russische trein hing op de gang een overzicht van tussenstations met de daarbij vermeldde tijd dat de trein stil zou staan. Verder was op het in de gang aanwezige tapijt een minder dure ‘loper’ gelegd, die om het uur rechtgelegd moest worden door de provodnik. En ook de bijkomende kosten voor het beddengoed (¤ 1,60 pp) waren ons niet geheel vreemd. Wat wél jammer was, was het feit dat er geen restaurant aan boord van de trein was.
De trein reed ten westen van de rivier de Dnjepr langs vele onbeduidende plaatsen in een vrijwel rechte lijn naar het zuiden. Daar de trein om 23 uur ’s avonds vertrok, maakten we van de eerste helft van de 16 uur durende reis niet veel mee.

za 13 augustus
Toen het tijd was om op te staan, stopte de trein op een station in het zuiden van Oekraïne. Op het perron werden diverse meloenen, zelfgeplukte appels, perziken en andere waren uit tuinen aangeboden. Hangende uit het raam van de trein besloten niet op de aanbiedingen in te gaan.
Aangekomen op het station in Sevastopol waren we twee van de weinigen die niet hartelijk onthaald werden door familieleden. Met de stroom mee lopende, kwamen we uit op het plein vóór het station. Ons mineraalwater was op, dus gingen we in de rij bij een kraampje dat water verkocht. Nadat de klant voor ons geruime tijd moest wachten tot ‘ie geholpen werd, overkwam ons hetzelfde; sterker nog; een leverancier van halve literflesjes frisdrank kreeg voorrang. Toen de verkoper ook na het afstapelen hiervan nog geen aanstalten maakte om ons te helpen, zijn we weggelopen.
Bij politieagenten, doorgaans personen die je NIET bedonderen, informeerden we naar de locatie van het busstation. Hoewel dit zich achter het spoor van het treinstation bevond, leek de agent in kwestie enige moeite te hebben zijn vinger in de juiste richting te laten wijzen. Een oplettende taxichauffeur kwam tussenbeiden en bood ons voor 50 hrivna/8 euro een rit aan naar ons hostel, 12 kilometer zuidelijker. We maakten hem duidelijk dat we dit te duur vonden, en maakten aanstalten naar andere taxichauffeurs te lopen om op die manier de goedkoopste uit te zoeken. ‘Die gasten spreken geen Engels, ik wél’, was het weerwoord van de man. ‘40 hrivna dan?’ We maakten kenbaar dat we eerst langs de geldautomaat moesten, vóór we hem konden betalen. Geen probleem, maar dan werd het alsnog 50 hrivna voor de extra kilometers die hij hiervoor af zou moeten leggen. Daar geldautomaten tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond lijken te komen, leek ons het nogal onwaarschijnlijk dat meneer om moest rijden om langs een geldautomaat te komen. Uiteindelijk lukte het ons de prijs op 40 hrivna te houden, inclusief bezoek aan de geldautomaat. En jawel; onze vermoedens werden bevestigd; de geldautomaat lag zo goed als op de route naar het hostel. Ook in Zuid-Oekraïne bestonden dus oplichters…
Hij zette ons af bij de supermarkt in Balaclava, enkele tientallen meters bij ons hostel vandaan. Daar aangekomen bood hij aan op ons te wachten tot we klaar waren in de supermarkt. Op het moment dat ik het portier open slingerde, maakte hij duidelijk dat dit 10 hrivna extra zou gaan kosten; dit ging ons wederom te ver. We betaalden 40 en zeiden gedag.
Binnen aangekomen bleek de supermarkt niet groter dan de gemiddelde Nederlandse groenteboer; een glazen toonbank en wat stellages hierachter omvatten het volledig assortiment. Mineraalwater zonder bubbels verkochten ze alleen in 5-litertanks.
Ons hostel was gevestigd in een omgebouwde kleuterschool. Een bejaarde man leek de tent te beheren; gezeten op een schommelstoel wachtte hij buiten op nieuwe gasten. Van de ons gegarandeerde korting vanwege onze volle stempelkaart van de Internationale Hostelorganisatie kwam niet veel terecht; voor het hoogste tarief werden we naar een 2-persoonskamer verwezen. De alleszins behoorlijke inrichting werd volledig tenietgedaan door de opbouw van mijn bed; in de breedte was als onderdeel van de ‘lattenbodem’ halverwege een plank aangebracht, die enige centimeters boven de rest van de verder volledig dichtgetimmerde bedbodem uitstak. Een matras zou deze oneffenheid teniet kunnen doen; dit bedonderdeel ontbrak echter volledig; plaatsvervangers waren 2 dekbedden die qua dikte deden denken aan tuinstoelkussens. Dit alles kon niet voorkomen dat ik de volgende morgen op moest staan met rugklachten.
Voordat we ’s avonds Balaclava gingen ontdekken, wilden we een douche nemen. Toen het water na 5 minuten nog niet warm was geworden, betekende dit voor ons de volgende catastrofe. Navraag bij de beheerder leerde ons dat er slechts 1 douche was die momenteel warm water leverde; die op de 1e verdieping, bereikbaar via een roze geschilderde trap. Er kwam zowaar warm water uit, al moesten de warme- en koude kraan bijgesteld worden met eenzelfde frequentie als waarmee een tafelvoetbalspel doorgaans wordt bediend.
Met busje 9 werden we naar het centrum van Balaclava gebracht. Hier aangekomen waande je je ineens in Zuid-Europa; het bleek een heuse badplaats, maar dan in het klein. Diverse terrasjes en bootrestaurants waren langs de haven gesitueerd. Men was er zichtbaar op het toerisme ingesteld. Bij een restaurant met rode vierkante parasollen besloten we ons avondeten naar binnen te werken. De menukaart was slechts in het Oekraïns gedrukt, wat ons noodzaakte de woordenboeken tevoorschijn te halen; van de jong uitziende ober hoefden we geen woord Engels te verwachten. In het ‘Wat en hoe in het Russisch-boekje’ wees ik Chicken Kiev aan; merkwaardig genoeg verkochten ze dit niet. Stokbrood met kruidenboter dan misschien? Na dit naar het Russisch vertaald te hebben in ‘brood met speciaal boter’, leek de ober te snappen waar het om ging. Kippenvlees bleken ze ook op voorraad te hebben, alsmede patat.
Enige minuten later verschenen het eerste voedsel op tafel; een bordje koude patat met ketchup en 2 boterhammen met daarop een enorme lading (gewone) boter, versierd met een plukje gras. Astemblaft.

quote:

Een oplettende taxichauffeur kwam tussenbeiden en bood ons voor 50 hrivna/8 euro een rit aan naar ons hostel, 12 kilometer zuidelijker.

Men wat een oplichters.

Vorig jaar rond deze tijd reden mijn vriendin en ik van Svastopol naar Yalta (100 kilometer oostelijker) voor 100 hrivna, incluis tussenstop op een geweldig hoog uitzichtpunt waar we met de aardige taxichauffeur van wat bier en Shashlyk hebben genoten. Op dat punt waren al de trouwfoto's van de chauffeur ook geschoten, dus hij had nog wat te vertellen ook.

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2005 14:49 schreef Stereotomy het volgende:

[..]

Men wat een oplichters.

Vorig jaar rond deze tijd reden mijn vriendin en ik van Svastopol naar Yalta (100 kilometer oostelijker) voor 100 hrivna, incluis tussenstop op een geweldig hoog uitzichtpunt waar we met de aardige taxichauffeur van wat bier en Shashlyk hebben genoten. Op dat punt waren al de trouwfoto's van de chauffeur ook geschoten, dus hij had nog wat te vertellen ook.

Sodemieters, als ik dat had geweten...

het vervolg van het vervolg van verslagdeel V, hierna VII te noemen:
het handelt hier nog altijd over onze wel zeer opmerkelijke bevindingen in het horecaleven van Balaclava

Enkel en alleen vanwege het feit dat de boter naar appeltaartbeslag smaakte, at ik mijn deel van de boterhammen zonder erbij na te denken, op. Het kippenvlees dat ik besteld had, werd gelukkig wél volgens verwachting opgediend. Dat dit stuk vlees tijdens de bereiding een volledig pakje blueband leek te hebben opgezogen, deed er op dat moment niet meer toe.
De volgende verrassing deed zich voor; toen ik mijn kip voor pakweg 75% weggewerkt had, legde de ober de rekening reeds op tafel! Het moet niet gekker worden.
Toch werd het nóg gekker; op het moment dat ik de laatste hap kip in m’n mond stak, kwam de ober wederom langs. ‘Money??’, keek hij ons vragend aan. Of we tijdens het eten de rekening even wilden betalen. Zelfs als het obertje een vakantiehulp was, dan nóg was dit laatste absoluut een reden dit restaurant bij iedere toerist af te raden. Zonder het uitkeren van een fooi verlieten we het terras.
Verderop, aan het eind van de ‘boulevard’ langs de haven, leidde een trap naar een ruïne van een voormalig kasteeltje. Onder 45° kon je vervolgens zonder trap je weg vervolgen naar 2 soortgelijke ruïnes, waarbij je vanaf de hoogst gelegene uitzicht had op de Zwarte Zee. Ook het dorp Balaclava was hier vandaan goed te overzien.
Voorzichtig vervolgden we onze weg terug naar beneden; het was inmiddels donker geworden en we streken neer bij een terras, in de hoop hier degelijker serveerpersoneel te treffen. We namen plaats aan de enige lege tafel op het terras. Toen we de op een dienblad op de tafel aanwezige shotjes voor begonnen aan te zien voor gratis welkomstdrankjes, werden ze plots door de eigenaresse verwijderd en meegenomen naar een nieuwe leeggekomen tafel. De serveerster bezorgde ons de menukaarten. Met veel gepuzzel werden we wijs uit de benamingen van de ingrediënten van de verkrijgbare cocktails. Nadat we onze keus hadden duidelijk gemaakt, verscheen de serveerster even later weer met de mededeling dat we ook zelf cocktails samen konden stellen aan de bar. De ober was de Engelse taal machtig; ze bestonden hier dus toch… Een praatje maakte duidelijk dat meneer uit Sevastopol kwam en hier dus soort vakantiewerk deed. In alle rust gaf hij ons een rondleiding langs de uitgestalde flessen sterke drank. Gezeten op de barkrukken vroeg de serveerster plots waar we vandaan kwamen. ‘The Netherlands’, was mijn antwoord. Ze zette nog grotere ogen op dan ze al had en een onbeduidend Engels gebrabbel volgde, afgesloten met ‘marihuana?’. Nee, dat hadden we niet op zak… gek he?
Ik nam plaats aan een tafeltje tegenover de bar. Mijn reisgenoot, die nog aan de bar zat, werd door een als personeel uitziend manspersoon verwezen naar de tafel waaraan ik gezeten was. Toen hij ook aan tafel geschoven was, bleek dat de betreffende man net als wijzelf klant waren. We moesten ons inhouden om hem deze belachelijke actie niet betaald te zetten. Na enig klungelig geschud te hebben aanschouwd, werden de cocktails eindelijk opgediend. Ze smaakten bijzonder goed, maar dat mocht je verwachten van een zelf samen gesteld drankje. Terug op het buitenterras deden we ons tegoed aan meer versnaperingen. De serveerster was dermate in ons geïnteresseerd, dat schoonmaakwerkzaamheden rond sluitingstijd naar het 2e plan werden geschoven. Zelfs de ober kwam bij ons aan tafel zitten en begon een verhaal. Wanneer we weer terugkwamen op dit terras, was de vraag die ons gesteld werd. (Een tweede serveerster begon op dat moment het terras aan te vegen en liet hardop en geïrriteerd blijken dat ook ‘onze’ serveerster mee moest komen helpen.) Misschien dat we maandag nog wel even langskwamen, vlak voor ons vertrek naar de luchthaven van het 90 kilometer verderop gelegen vliegveld. De volgende dag zouden we een bezoek brengen aan Sevastopol, dus veel tijd zou er die dag niet zijn.
Met een voldaan gevoel verlieten we tegen middernacht het dorpscentrum, om bij de bushalte temidden van ander uitgaansvolk in de categorie dom, blond, 14+ te wachten op een busje voorzien van nummer 9 dat niet al vol zat voor het de ‘beginhalte’ aandeed. Toen dit wachten wel erg lang ging duren, kwamen prompt de ober van het terras en, jawel, de ober van het restaurant voorbij lopen. De eerste beoogde ook een plek in het busje, waarvan al 2 volle versies rechtsomkeert hadden gemaakt na de laatste ‘aflever’halte, recht tegenover onze ‘begin’halte. Toen we uiteindelijk onze plaats gevonden hadden, vroegen we nog wat praktische zaken na bij de ober; ‘ging busje 9 naar Sevastopol?’ en ‘is de veelgenoemde uitgaansgelegenheid ‘Omega’ te Sevastopol ‘te doen’. Op beide vragen antwoorden de naar het zich liet aanzien licht aangeschoten ober bevestigend. Na dit Engels informeerden andere busgenoten naar onze herkomst. Niet veel later was het tijd om uit te stappen.
We vervolgden onze laatste kilometer naar het hostel te voet, om halverwege stil te blijven staan ter plaatse van een stuk weg zonder lichtvervuiling, teneinde iets van de meteorietenregen mee te kunnen krijgen. Opmerkelijk was dat we gedurende een kwartier niets maar dan ook niets van dit schouwspel meekregen, terwijl de nacht ervoor de meteorietenregen nog op z’n hoogtepunt was met zo’n 60 zichtbare verschijnselen per uur. Bedroeft arriveerden we in ons hostel om daar op ons ‘houten bed’ in slaap te vallen.

quote:

Bedroeft arriveerden we in ons hostel om daar op ons ‘houten bed’ in slaap te vallen.

Hee, da's nou de derde keer al ofzo Je hebt toch ook leuke tijden beleefd op de vakantie?

quote:

Op woensdag 31 augustus 2005 17:11 schreef Stereotomy het volgende:

[..]

Hee, da's nou de derde keer al ofzo Je hebt toch ook leuke tijden beleefd op de vakantie?

Ja, ik overdrijf nogal eens. De vakantie in z'n totaliteit was perfect.
De meest memorabele momenten zijn nog niet eens beschreven, die komen later deze week!

Dit was de reis, en zo is het gegaan.

Een echt reisverslag hoef je van mij niet te verwachten, maar ik zal binnenkort zo'n 250 foto's online gooien.



Amsterdam - Warszawa (vliegtuig)
10AUG 13.35 - 15.30 KL 1365 AMS - WAW
Tarief: EUR 144.00 Belasting/kosten/toeslagen: 10.99CJ 12.96RN 2.00VV 11.93XW 32.00YR
Afstand: 1100 km

Warszawa - Kyiv (trein)
11.08.2005 21.53 - 16.21 D68 Warszawa Centralna - Kiev Pass
Tafief: PLN 129,50 / EUR 30,40 2cl. Sleeping car: PLN 51.48 / EUR 12,08
Afstand: 790 km

Kyiv - Simferopol (trein)
15.08 20.18 - 11.08 28 Куів Пас. - Симферополь Пас.
Tarief: 34 ГРН плацкартний (platskart) 6 ГРН beddengoed
Afstand: 864 km

Simferopol - Yalta (trolleybus)
16/08/2005 12:30 - 16:10 Крымтроллейьус Симферополь - Ялта
Tarief: 10,20 ГРН БагаЖ 1,00 ГРН
Afstand: 85 km

Yalta - Simferopol (taxi)
20.08 9.45 - 11.15
Tarief: 150 ГРН
AAfstand: 85 km

Simferopol - Odesa (trein)
20.08 22.17 - 10.05 410 Симферополь Пас. - Одесса Гл
Tarief: 29.01 UAH плацкартний (platskart) 7 ГРН beddengoed
Afstand: 471 km

Odesa - Lviv (trein)
22.08 10.06 - 22.22 228 Одеса Гл - Львив
Tarief: 42.94 ГРН Купейний
Afstand: 745 km

Lviv - Przemysl (trein)
25.08 13:56 - 16:15 75 Львив - Перемишль
Tarief: 42,61 ГРН
Afstand: 98 km

Przemysl - Krakow (trein)
25.08.05 17.17 - 20:45 34102 Przemysl Gł. - Kraków Gł.
Tarief: PLN 39,66
Afstand: 245 km

Krakow - Warszawa (trein)
26.08.2005 19.00 - 21.50 31412 Kraków Gł. - Warszawa Centralna
Tarief: PLN 68,00 Express PLN 10,00 plaatsresevering
Afstand: 287 km

Warszawa - Amsterdam (vliegtuig)
27AUG 12.50 - 15.00 KL 1364 WAW - AMS
Tarief: zie KL 1365
Afstand: 1100 km

_{Prijs- en productwijzigingen en drukfouten voorbehouden.}

Dit klinkt veelbelovend, rosstek.

De foto's staan inmiddels online. Aan aanvullend commentaar wordt nog gewerkt.

Ukraine 2005.

Rosstek
Henk-Wim

-mijn foto is te groot, fix ik vanavond wel ff-

[ Bericht 10% gewijzigd door Henk-Wim op 05-09-2005 07:30:02 ]

quote:

Op zondag 4 september 2005 20:44 schreef Henk-Wim het volgende:
Rosstek
Henk-Wim

Jouw link doet het helaas niet, Henk-Wim.

quote:

Op zondag 4 september 2005 20:44 schreef Henk-Wim het volgende:
Rosstek

Iemand die zwerfhonden opvangt? Vooral in Odessa stikte het er van.

Ennu doet de foto het wel

quote:

Op maandag 5 september 2005 00:35 schreef Idiosincrasico het volgende:

[..]

Iemand die zwerfhonden opvangt? Vooral in Odessa stikte het er van.

In heel Oekraïne is dat geloof ik het geval hoor

quote:

Op zondag 4 september 2005 00:09 schreef rosstek het volgende:
De foto's staan inmiddels online. Aan aanvullend commentaar wordt nog gewerkt.

Ukraine 2005.

Mooie foto's hoor! En (die van Kiev dan), zoooo herkenbaar!

*krijgt weer helemaal de kriebels*

quote:

Op zaterdag 3 september 2005 18:59 schreef ultra_ivo het volgende:
Net naar Aken geweest om m'n treinkaartjes te kopen. Na wat doorrekenen van verschillende optie's en bekijken van vrije plekken kwam ik uit op een retourtje Krakau voor 135,90, met nog een 23 Euro voor reserveringskosten en slaapplaatsen. Niet gek, ik had op een kleine 300 Euro gerekend. Vanaf Krakau moet ik zo in Lviv zien te komen, met de bus waarschijnlijk.
Odesa zal ik waarschijnlijk niet aandoen, teveel te zien in Galicië en op de Krim. Wordt dus nog een andere keer een reisje Donaudelta - Kerch.

Wanneer vertrek je ultra_ivo?

Reisverslag deel VIII, over Sevastopol zelf!

zo 14 augustus
De volgende morgen was het weer een hele operatie om warm water uit de kraan te krijgen; nu hielp ook het continu bijstellen van de koude en warme kraan niet meer…
De hostelbeheerder hielp ons aan busnummers om in Chersones te komen, een aan de kust van de Zwarte Zee gelegen gebied waar ruïnes te zien waren en men van het daar schaars aanwezige strand gebruik kon maken. Busje 9 bracht ons naar het centrale ‘busstation’ genaamd ‘5 km-punt’. Bus 12 was vervolgens nergens te bekennen. Een chauffeur hielp ons verder en reed ons naar de andere kant van het busstation. Hier stond bus 12 al klaar voor ons. Na een rit die door het centrum van Sevastopol voer, kwamen we 30 minuten later aan op de plaats van bestemming. Het bleek echter nog enkele kilometers verwijderd van de bushalte. In de rij wachtten we tot we een ons wogen; voordringen gebeurde continu, zonder dat er wat van werd gezegd. Enige tientallen minuten later liepen we eindelijk door de poort naar binnen.
Voorbij de poort waren ruïnes gelegen; je waande je hier in een compleet ander land. Niet verwonderlijk, want dit was vroeger Grieks grondgebied. Via een niet druk bezocht strandje kwamen we op een paadje dat langs een steile helling voer naar één van de bekendste bezienswaardigheden in dit gebied; de overblijfselen van een Acropolis-achtig bouwwerk. Diverse pilaren, overeind gebleven stukken muur en een gigantische klok trokken hier de aandacht. Vooral de klok was een geliefd object voor foto’s; iedere 5 seconden werd er op camera’s geklikt. Het aanwezige strand bestond uit niets dan steen; hoe men het er hier op een handdoek uithield, was de grote vraag.
Voor we het complex verlieten, passeerden we nog een opmerkelijke kerk; alle gevels van dit vierkante gebouw waren hetzelfde.
Per busje lieten we ons in het centrum van Sevastopol afzetten, waar we ons middageten hadden. Bij het personeel informeerden we naar de locatie van uitgaansgelegenheid ‘Omega’. Hier zouden we de avond doorbrengen met twee meisjes uit Murmansk, die we in 2003 ontmoetten en die toevallig ook naar Sevastopol op vakantie gingen deze zomer. Op de kaart werd na lang nadenken een kruisje gezet op de juiste locatie.
Een wandeling door het centrum van Sevastopol was hetgene dat volgde. Via de haven bereikten we een reusachtig standbeeld van een aantal mannen met geweren; dit monument stond hier vanwege de oorlog met… In de nabijheid van een hotel met een geweldig uitzicht op de Zwarte Zee stond een ander standbeeld; een spits betonnen bouwwerk. Het had weg van een zeil van een zeilboot. Terug in het havengebied passeerden we een man met een aangelijnde aap; samen trokken ze veel bekijks.
Inmiddels kwam het bekendste monument van Sevastopol in zicht; de pilaar, een tiental meters van de kade vandaan. Deze diende als monument voor de omgekomen zeelieden.
De directe omgeving ervan werd door de plaatselijke jeugd gebruikt als zwembad. Maar ook oma’s kwamen hierheen om pootje te baden. Verderop sloegen we toe bij een kraampje met ansichtkaarten; in tegenstelling tot Kiev waren hier wél toeristische ansichtkaarten per stuk te koop. Naar later zou blijken, stonden achterop dan weer geen lijntjes voor postcode e.d. Postzegels moesten we maar bij het postkantoor gaan halen, werd verteld. Dat werd doorlopen, want het liep tegen 18 uur. Voor we aankwamen bij het postkantoor, deden we nog een monument aan; eenzelfde soort als in Kiev met blokken beton, voorzien van (voormalige) Sovjet-steden als Moskou, Murmansk en Kiev. Sevastopol had een ‘blok’. Voor ons liep een kudde matrozen die met het monument op de foto gingen.

deel VIIIb

Om de hoek van het monument was een lange trap, die volgens de plattegrond leidde naar een andere drukke straat van Sevastopol, mét postkantoor. Hier bleek niets van waar; we strandden bij een afgesloten bouwplaats. Snel liepen we terug naar waar we vandaan kwamen, om naar het postkantoor te vertrekken. Gelukkig was dit nog open toen we er 20 minuten later arriveerden. De postkantoorinterieurs zijn in de voormalige Sovjet-Unie vrij apart; een donkerbruin houtmotief siert de pakweg 20 balies, welke voorzien zijn van één meter hoog glaswerk. Boven het glas was er open ruimte. Stickers met voetstappen voor op de grond bestaan hier niet. In het postkantoor een winkeltje waar naast schrijfgerei en ansichtkaarten ook eten en drinken verkrijgbaar is. Dat het winkeltje hier op dit tijdstip gesloten is, is dan wél weer gebruikelijk. We worden geholpen door een vrouw, die bij een collega aan een ander loket 20 postzegels tevoorschijn tovert. Merkwaardig was dat er geen waardeaanduiding op afgebeeld is, wat dus betekent dat men kan vragen wat men wil.
Na deze aankoop informeerden we bij het internetcafé naar de mogelijkheid onze 1000 tot dan toe gemaakte foto’s op een CD-rom te branden, om tijdens onze Tsjernobylexcursie ongebreideld foto’s te kunnen maken. Die vraag is ze waarschijnlijk meer gesteld; ‘Photos –no’ was het antwoord. Het liep inmiddels tegen 19 uur. Na het avondeten pakten we het busje terug naar het hostel in Balaclava, om om 22 uur op het afgesproken punt te kunnen zijn, namelijk de entree van uitgaansgebied Omega.
Via een overstap op wederom bushalte ‘5 km-punt’ arriveerden we in het hostel. Hier kwamen we een klein uur later aan. Toen we onze korte broek voor een lange wilden verwisselden, kwam er een nieuwe hostelgast voorbij wandelen; een Nederlander! Meneer was hier in z’n eentje per auto naartoe gekomen en had een afspraak in Balaclava gepland staan. Voorzien van de tip niet bij het restaurant met de rode vierkante parasollen te gaan eten, lieten we hem achter in het hostel. Om 21 uur aangekomen bij de bushalte leek het wel spitsuur; de busjes raasden stuk voor stuk voorbij omdat ze al vol zaten. Een lijnbus van groter formaat bood even later wél genoeg plek.