Oekraïne Deel 3

HW bedoelt deze foto:



Ik heb trouwens wat navraag gedaan bij mijn vader (heeft kunstacademie gedaan en is zelf ook kunstschilder) en volgens hem hangt 't natuurlijk van de soort verf af, maar is 't niet onmogelijk dat de schilderijen nog in deze (goede) toestand verkeren. Overigens zou 't me ook niet verbazen als ze er wel pas later zijn neergelegd. Volgens mij is dat namelijk wel wat meer gebeurd (oa teddybeer recht voor de kindergarden).

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2005 19:05 schreef --Roos-- het volgende:
Welkom terug Jeoren! Fantastische ervaring he, om in de Oekraine te zijn geweest!

Dankje! Ja, was echt geweldig. Een land dat nog niet vergald is door het toerisme; heerlijk.

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2005 19:18 schreef --Roos-- het volgende:
HW bedoelt deze foto:

[[url=http://img398.imageshack.us/img398/1673/dsc023350lx.th.jpg]afbeelding][/URL]

Ik heb trouwens wat navraag gedaan bij mijn vader (heeft kunstacademie gedaan en is zelf ook kunstschilder) en volgens hem hangt 't natuurlijk van de soort verf af, maar is 't niet onmogelijk dat de schilderijen nog in deze (goede) toestand verkeren. Overigens zou 't me ook niet verbazen als ze er wel pas later zijn neergelegd. Volgens mij is dat namelijk wel wat meer gebeurd (oa teddybeer recht voor de kindergarden).

Ik zag een teddybeer voor een schuurtje in de 'tuin' van de kindergarten ja. Een witte.. Is dat het beertje dat je bedoelt?
Wat de locaties van die beertjes betreft; die dingen zullen wel vaker verplaatst worden. Ik herinner me een foto van 2 beren in het reuzenrad; in het echt heb ik ze niet gezien..

Jeoren, ik heb je de contactgegevens van Rimma gemailt. You're welcome.

Frappant van die kersen. Rimma raadde ons juist af om zomaar bessen e.d. langs de weg te kopen want radioactiviteit hoopt zich op in zulke vruchten en je weet niet of ze uit het besmette gebied komen. Dus het verbaast mij dat ze zelf kersen voorschotelt die 100% zeker uit besmet gebied komen! Want Rimma woont binnen de 30km zone (tijdens werktijd) en dus is haar tuintje besmet. Vreemd dus.

Over die schilderijen, hieronder kun je zien welke ik bedoel. Hopelijk herken je ze.

Je suggestie, dat de schilderen verplaatst zijn, is mogelijk maar lijkt mij onwaarschijnlijk. De ruimte waarin ze nu zijn lijkt erg op een 'echte' opslagplaats voor zulke 'culturele' spullen; vandaar ook dat het bij het theater/bioscoop was. Ik denk dan toch eerder dat ze nep zijn... Als jij nog contact gaat hebben Rimma, zou je het durven te vragen...?

Je zegt dat je exact dezelfde excursie hebt gedaan, maar dat betwijfel ik. Je zegt dat je in een hotel bent geweest (Hotel Polynessia waarschijnlijk). Daar zijn wij niet in geweest maar hebben we wel gezien. 'Kranten onder de verwarming' en 'ijspegels aan het plafond' zegt mij dus niets Ik ben benieuwd naar de ansichtkaart (en ook naar de radioactiviteit). Ikzelf heb niets meegenomen maar heb een klein beetje spijt. Met name in dat kinderdagverblijf lagen mooie lesboekjes...

We hebben ongeveer 70 fotos gemaakt tijdens de excursie en that's it. We zijn niet naar het museum geweest (helaas) maar daar hadden we geen tijd meer voor.

Wij hebben niets gemerkt over het instorten van een school en daar heeft Rimma ook niets over vertelt. Heb prypjat.com nog nooit bekeken; zal het eens gaan doen.

Ennu ga ik je verslag lezen!

Hm.. vreemd.. Misschien heb ik het dan verkeerd begrepen van die kersen.
Exact hetzelfde zal het dan niet geweest zijn nee.. Ik ben meer 'op aanvraag' het hotel binnengegaan; ik wilde namelijk die boom zien die in een kamer groeide.
Als ik d'r een brief ga schrijven, vraag ik wel een en ander over die schilderijen. Wil het zelf ook wel weten.

Vreemd dat er niks over dat instorten is verteld.. Dat doet bij mij toch de vraag rijzen of ze ons dingen heeft onthouden en de dingen die ze wél heeft verteld, heeft vervormd...

Door mensen in Kiev werd ik gewezen op de mogelijkheid vanaf Stuttgart goedkoop naar Wenen te vliegen, en van daar de trein te nemen. Dan was het binnen een dag te doen naar Oekraine werd verteld.. maar veel zal het niet uitmaken denk ik..


Hieronder deel II van mijn reisverslag: maandag 8 augustus

8 augustus
Bij het binnenrijden van Oekraïne werd al meteen duidelijk dat vervoer over de weg hier allesbehalve aangenaam is; er was geen lantaarnpaal te bekennen; na intensief naar buiten te hebben getuurd, kon zelfs geen horizon worden waargenomen temidden van de enorme duisternis. De chauffeur die ons hier doorheen stuurde, scheen minder moeite te hebben met deze bizarre omstandigheden; hij scheurde er ongenadig hard op los. Eén stuurfout en de bus zou onherroepelijk op z’n kant liggen.
Enkele uren na de grensstop arriveerden we in L’viv; de eerste ‘halte’ in Oekraïne. Daar werden we getrakteerd op een geweldige verrassing; we mochten overstappen op een andere bus! De logica van dit alles ontging ons geheel; mensen met bestemming L’viv verlieten de bus en de passagiers met bestemmingen verderop mochten plaatsnemen in nota bene een dubbeldekkerbus. De koffers werden door de chauffeurs overgeheveld; tijd om te checken of ze mijn koffer ook echt hadden overgeplaatst, was er niet bij. Enig voordeel van deze operatie leek het feit dat wij -3 Nederlanders, gezeten op de 1e verdieping van de dubbeldeksbus, plaats konden nemen aan een tafel, temidden van 4 stoelen. Dat deze keuze ongelukkig was, bleek al direct na vertrek; de airco recht boven één van de stoelen stond aan en het schuifje om deze aan/uit te schakelen, was afgebroken. Zodoende vervolgde ik de reis met mijn jas aan. Bijkomend nadeel was de tafel die aan de niet-raamzijde alles behalve was vastgemaakt aan de ondergrond; de tafel kletterde op en neer als een bezetene; hierbij een asociale hoeveelheid geluid producerende, die slapen onmogelijk maakte. Ook wijzelf veerden geregeld op en neer, te wijten aan de staat van het wegdek in dit deel van Oekraïne.
Na de volgende stop in Rivne verbeterde het wegdek, zoals bij het 2e wegrestaurant in Polen ook al kon worden waargenomen op een daar opgehangen wegenkaart. Via Jytomyr (waar de plaatselijke bevolking om 4 uur ’s morgens vrolijk over straat denderde en er al een halve dag op leek te hebben) belandden we uiteindelijk op een strook asfalt die deed denken aan een snelweg. Plots stonden we stil, midden op deze weg. Aan de andere kant van de vangrail stond een politieauto met niet ver daarachter een naar het scheen gestrande automobilist. Dat we in een kijkfile waren beland, was niet waarschijnlijk, daar er verder geen hond op de weg reed. Pas later werd ons duidelijk wat er aan de hand was; we ontvingen een boete vanwege te hard rijden.
Mede dankzij dit oponthoud kwamen we om 11 uur, 2 uur later dan gepland, aan op busstation Datchna; een lap asfalt temidden van her en der neergesmeten reusachtige betonnen blokken appartementen. Er was geen metrostation te bekennen; dát schoot op. Een al half gevulde taxi bood uitkomst en met 1 cadeau gekregen Hrivna konden we even later onze weg per metro vervolgen, op weg naar hostel Yaroslav.
Daar aangekomen werden we verwelkomd door een jarig zijnde eigenaar, die tevens de enige aanwezige leek te zijn; na een aantal glazen champagne werd ons onze (3)persoonskamer toegewezen. Het hostel was zeer eenvoudig en klein; 3 kamers met bedden, een WC met wastafel, een douche met wastafel en een kamertje voor de eigenaar van nog geen 7 m², dat tevens dienst deed als luggageroom. Exclusief ontbijt was de prijs per nacht voor dit alles aan de hoge kant, maar veel goedkopere alternatieven waren er niet in het centrum van Kiev.
Na onze kamer betrokken te hebben, gingen we op weg naar het centrum, om daar ons busticket voor de terugreis te herbevestigen (iets dat achteraf niet nodig was geweest; laat staan dat men op het Eurolineskantoortje Engels sprak dan wel het woord ‘reconfirm’ kende), onze gereserveerde treintickets (een retourtje naar het aan de Zwarte Zee gelegen Sevastopol) op te halen bij een ‘tussenpersoon’ die ons in Hotel Express opwachtte, een excursie naar Chernobyl te boeken bij SAM en, nog belangrijker, ons ontbijt te gaan verorberen bij de Mc Donalds.
Zo goedkoop als hier heb ik het nog niet eerder meegemaakt; voor omgerekend ¤ 2,15 heb je hier een menu. Supersize kennen ze hier nog niet. Hoewel het kartonnetje dat men gebruikt als er een grote friet wordt besteld, beduidend groter is dan dat in Nederland.
Het Onafhankelijkheidsplein in Kiev is misschien wel één van de meest attractieve ter wereld; het is werkelijk bezaaid met monumenten, glazen koepels, bankjes, fonteinen, terrasjes, souvenirkraampjes. Neem nou de pilaar met de wereldbol erop, die de afstanden naar alle hoofdsteden van de wereld aangeeft; het in 2001 opgerichte vrijheidsmonument, als herinnerende aan 10 jaar vrijheid; de Pechers’k Poort; de fontein’bol’ voor de Nationale Musical Academie; het uitzichtpunt/parkje vóór Hotel Oekraïne; teveel om op te noemen. Het Rode Plein is er één, maar dit plein heeft werkelijk alles in zich wat een plein in zich kan hebben. Absoluut de hoofdattractie van Kiev.
Aangekomen bij Hotel Express werden we buiten al opgewacht door de ‘agent’. Hij vertelde alleen voor de heenreis op de 12e augustus naar Sevastopol plaatsen beschikbaar te hebben voor ons. We konden kiezen uit 1e en 2e klas (resp. 2 en 4 personen per coupé). We kozen voor het eerste; de Trans Siberië Express had ons geleerd dat twee onbekenden erbij in een coupé minder comfortabel kan zijn.

Een bezoek aan een terras op het Onafhankelijkheidsplein (het terras zelf meer weghebbend van een biertuin in München) leverde twee onverwachtse bezoekers op; een duo opa’s. We maakten van de gelegenheid gebruik te vragen waar het kantoor van SAM was; uiteraard sprak men geen woord Engels en ook mét woordenboek kwam er niet veel zinnigs uit. Navraag bij een terrasbezoekster -die het geheel op 3 meter afstand volgde en haar lach niet kon inhouden- leerde ons dat beiden bezopen waren. Toen zij het blijkbaar niet meer uithield in de directe omgeving van de opa’s, verliet ze het terras.
Eén opa was even later vertrokken; de andere laadde zijn tas uit op tafel; een drijfnat tijdschrift en 2 broodjes met daar’in’ wat bruine drek waren de voorwerpen die tevoorschijn kwamen. Of we allebei een broodje wilden proeven… Mede om het feit dat één broodje al half aangevreten was, lieten we dit aan ons voorbij gaan.
Na enkele minuten waren we zijn gebral zat, zeiden dat we ons avondeten moesten halen en vertrokken. De opa bleef geïrriteerd achter.
Toen ik enkele uren later ook daadwerkelijk mijn avondeten had afgehaald aan de kassa en terugliep naar de tafel waar we dit zouden wegwerken, zag ik in mijn ooghoek een arm de lucht in zwaaien. Ik besloot er geen aandacht aan te besteden. Toen ik enkele seconden op mijn plaats zat, zag ik de herkomst van het armgezwaai; het was de opa van enkele uren geleden die mij wilde ‘begroeten’. We raapten ons eten bij elkaar en gingen er direct vandoor.

In de tussentijd ondervonden we dat het kantoor van SAM gesloten was; hier zouden we de volgende morgen terugkeren. We liepen langs het Olympisch Nationaal Sport Complex. Naast een reusachtige sporthal was een voetbal/atletiekstadion gevestigd. Liefst 80.000 toeschouwers passen erin. In dit stadion zijn voor de Olympische Spelen van 1980 in Moskou ook voetbalwedstrijden verspeeld.
Richting centrum liepen we over Khreshchatyk, de drukste winkelstraat van Kiev; verder vind je er souvenirwinkels, hotels en restaurants.
Na een vermoeiende eerste dag zochten we onze hostelkamer op.


Kijk voor een overzichtelijker reisverslag op m'n site www.jeoren.tk

[ Bericht 47% gewijzigd door jeoren op 22-08-2005 11:53:03 ]

quote:

Neem nou de pilaar met de wereldbol erop, die de afstanden naar alle hoofdsteden van de wereld aangeeft;

Oh dat ding ja. Er stond eerst een groots metalen kunstobject te pronken op die plek, maar die is door ex-president Kuchma en ex-PM Yanukovich (beiden uit het oosten van Oekraine) verplaatst naar Donetsk (de grootste stad in het oosten van Oekraine). En als vervanging hebben ze er een draaiende plastic wereldbol voor in de plaats gezet. De bewoners van Kiev zijn er nog boos om.

quote:

Op maandag 22 augustus 2005 13:04 schreef Stereotomy het volgende:

[..]

Oh dat ding ja. Er stond eerst een groots metalen kunstobject te pronken op die plek, maar die is door ex-president Kuchma en ex-PM Yanukovich (beiden uit het oosten van Oekraine) verplaatst naar Donetsk (de grootste stad in het oosten van Oekraine). En als vervanging hebben ze er een draaiende plastic wereldbol voor in de plaats gezet. De bewoners van Kiev zijn er nog boos om.

Meestal zijn het toch de kunstobjecten die vervloekt worden? En wat is er mis met die wereldbol; hadden we die hier in Nederland maar; fantastisch toch?

Hieronder deel III van mijn reisverslag. Het gaat over de moeite die we moesten doen onze Tsjernobylexcursie te regelen, wel heel vreemde praktijken in het dagelijks leven en onze bevindingen van het uitgaansleven aldaar.

di 9 augustus
De volgende morgen vertrokken we naar het kantoor van SAM. Een Mc Donaldsmedewerker had ons de dag ervoor de goede richting opgestuurd; via een aantal vliegtuigboekingskantoren kwamen we uiteindelijk in de juiste straat terecht. De medewerkster vertelde ons dat er op de 16e augustus naar Tsjernobyl kon worden gegaan; dit zou dan samen met 2 Franse journalisten zijn. Een eerdere datum was niet voorhanden. Daar we de 17e de bus terug naar Nederland namen, was de 16e onze enige mogelijkheid naar Tsjernobyl te gaan; buiten excursies is dit namelijk niet mogelijk.
We hadden nog geen terugreis vanuit Sevastopol vastgelegd, dus besloten te zeggen dat we er nog over na moesten denken en later terug zouden komen.

Op het centrale busstation informeerden we naar de mogelijkheid per bus vanuit Sevastopol terug te keren in Kiev. De vertrek- en aankomsttijden waren echter dermate ongunstig, dat we besloten later te gaan zoeken naar alternatieven.
In het winkelcentrum, gelegen onder het Onafhankelijkheidsplein, kochten we een toeristisch boekje over Kiev; hierin stonden een aantal wandelingen beschreven. Eén van die wandelingen, die voerde door ‘Perchersk Lavra’ (een klooster), het Nationaal Museum van de 2e wereldoorlog en het ‘Moederland’-standbeeld. Per metro kwamen we aan op het startpunt van de wandelroute; station Arsenal’na. Van daar te voet naar het Park van de Eeuwige Glorie; hier aangekomen zien we een 27 meter hoge obelisk; deze behoort toe aan het monument van de onbekende soldaat. Aan de voet van de obelisk is een eeuwig vuur te zien. Kijk je de andere kant op, dan heb je uitzicht over de Dnjepr, de metrobrug en de oostoever van Kiev.
We lopen verder en passeren een wat verwilderde speeltuin tegen. Spelen is hier af te raden. Verderop is het Perchersk Lavra; een complex met de Allerheiligenkerk, het Oude Perchersk Fort, de Grote Lavra Klokkentoren en de Poortkerk van de drie-eenheid. Bijkomend voordeel voor ons was de dubbele regenboog die zich na een korte regenbui aftekende aan de hemel. Het complex verlatende passeerden we een monument ter herinnering aan de oorlog van de Sovjetunie met Afghanistan. In Jekaterinaburg (Rusland) hadden we twee jaar eerder een soortgelijk monument gezien.
Verderop was de entree van het Herdenkingscomplex; zelden een park gezien met meer artillerie dan hier; zelfs de wandelpaden werden er mee geflankeerd. Het eerste te bezichtigen museum was dat van de Afghaanse oorlog. Ernaast staan een deel van de toenmalige militaire uitrusting uitgestald.
We passeren een tentoonstelling in de open lucht van militaire voertuigen uit de 2e Wereldoorlog; mocht je foto’s willen maken, dan wordt het entreegeld verdubbeld.
Later wandelen we door een onderdoorgang, voorzien van architectonische sculpturen die de dappere strijd uitbeelden van de Sovjets tegen het Duits fascisme; allen uitgehakt uit steen. Loop je in haakse richting over de onderdoorgang heen, kom je uit bij een grote schaal met daarin wederom een eeuwig vuur. Na een volgende sculptuur te zijn gepasseerd, krijgen we het Moederland standbeeld van dichtbij te zien; een kolossale sculptuur van 102 meter hoog torent hoog uit boven het complex. In de sokkel is het 2e wereldoorlogmuseum gevestigd.
Een verzameling trappen (die evengoed dienst had kunnen doen als waterval) leidde ons naar de oever van de Dnjepr. Te voet staken we de Patonsbrug over; de meest beroemde van de bruggen in Kiev, gebouwd in 1953 en 1543 lang. Vanaf de brug zelf een mooi uitzicht op het Moederlandstandbeeld en de kerkjes in Perchersk. Aan de overkant aangekomen nemen we een marchutka (hét openbaar vervoermiddel van Oekraïne), die ons voor omgerekend ¤ 0,12 terug op de westelijke oever brengt. We laten ons afzetten bij metrostation Dnipro (Dnjepr), aan de voet van de metrobrug.
Terug in het stadscentrum is voor de deur van ons restaurant een break-dance optreden aan de gang. Veel bijzonders wordt er niet opgevoerd. We bezoeken wederom het Onafhankelijkheidsplein. Het is inmiddels donker en dat geeft aan de fonteinen een aparte uitstraling.
’s Avonds bezoeken we een tweetal cafés; Art Club 44 (Khreshchatyk 44) en een Ierse Pub (Mykhaylivs’ka). De Art Club werd bevolkt door een nogal oud publiek, dat er mogelijk dagelijks langskwam. Na 1 wodka vertrokken we naar de Ierse Pub. Hier was het om 1.30 uur ’s nachts niet druk meer; wél kon er gepoold worden. Een in Kiev woonachtige bezoeker kon maar niet overtuigd worden van onze beperkte Russische vocabulaire en bleef tot na vertrek nog tegen ons aan brallen. Lopend baanden we ons een weg door straatjes waar slechts een enkel straaltje licht te bekennen was, tot er uiteindelijk een volledig donker, naar beneden aflopend weggetje op ons pad kwam. Via een andere route arriveerden we uiteindelijk bij ons hostel, waar de eigenaar niet blij oogde toen hij de deur voor ons ontgrendelde tegen 3 uur ’s nachts.

wo 10 augustus
Op woensdagochtend informeerde ik bij de hosteleigenaar naar de mogelijkheid een vliegticket te boeken voor de terugreis vanuit Sevastopol. Om de hoek van de straat waarin het hostel gevestigd was, bevond zich reeds een boekingskantoor. De enige beschikbare vlucht was die op maandag 15 augustus om 21.40 uur. Ideaal; op die manier zouden we nog een hele dag hebben in Sevastopol zelf. Binnen een kwartier waren de tickets geregeld. Nu direct door naar het kantoor van SAM om de Tsjernobyltour te boeken voor de 16e augustus. De vrouw van de vorige keer was er niet, dus informeerden we bij een ander persoon. Ze informeerde per telefoon bij het centrale boekingskantoor en 10 minuten later kreeg ze uitsluitsel. 16 augustus was mogelijk, vertelde ze. Ter bevestiging schreef ze voor ons de datum op het excursieprogrammablaadje. We informeerden naar de kosten en de eventuele excursiegenoten (met z’n 4en betaalde je bijv. $94,- pp; wilde je in je eentje, dan kostte je dat $244,-). Opmerkelijk genoeg omcirkelde ze de prijs die gold bij deelname van 2 personen. (De dag ervoor was ons door de ander verteld dat we samen met 2 Franse journalisten op pad zouden gaan en de prijs voor ons op $94,- uit zou komen). Net toen we akkoord wilden gaan, kwam de grote verrassing; Zomaar ineens kwam ze met de mededeling dat het de 16e niet mogelijk was; de 17e augustus kon wél. Daar wij de 17e ’s ochtends de bus terug naar Nederland namen, was de 16e onze enige mogelijkheid. Woest werden we. Waarom schrijft mevrouw eerst 16 augustus op ons papier? Met gebalde vuist verlieten we het kantoor. Zijn ze hier knettergek geworden?

Om af te koelen besloten we naar het metromuseum te gaan. Dit was gevestigd in het gebouwtje bij station Politekhnichny Instytut. Op www.go2kiev.com hadden we achterhaald dat het museum op gezette tijden op maandag, woensdag en vrijdag geopend was. 5 minuten vóór openingstijd kwamen we aan bij de balie. ‘Eto Metro Musé?’ vroegen we. Ze begrepen het. Een man in uniform leidde ons naar de 1e verdieping en klopte op de –nog gesloten- entreedeur van het museum. Er werd niet open gedaan. Terug beneden werden we verzocht plaats te nemen op een daar ingericht wachtkamertje, recht tegenover de balie. Na 10 minuten verscheen ons een man die het museum leek te runnen. In het Russisch stak hij een verhaal af. We maakten hem duidelijk dat we studenten waren. Meneer bleef doorbrallen in het Russisch; er was geen woord van te verstaan. Laat ons nou dat museum eens in, probeerden we hem wijs te maken. De man ging onverdroten door met zijn verhaal. De man in uniform stond het op enkele meters afstand aan te horen en maakte geen aanstalten de museumman te assisteren bij het verduidelijken van zijn verhaal naar ons.
Nadat de metroman duidelijk werd dat het gesprek weg had van eenrichtingsverkeer, besloot hij een briefje op te stellen. Na het aan ons voor te hebben gelezen, vertrokken we met een enigszins bedonderd gevoel. Als op internet keurig openingstijden staan vermeld, waarom mogen we er dan niet in tijdens die openingstijden? Bovenop de oplichterij bij het kantoortje van SAM werden we de inwoners van Kiev aardig zat. Wraakneigingen kwamen bovendrijven.
Boos vertrokken we naar het volgende museum; het Tsjernobylmuseum, vlakbij ons hostel gevestigd. Het was maar moeilijk te bevatten dat we na betaling gewoon naar binnen mochten lopen, maar dat zal te maken hebben gehad met het groter aantal bezoekers (tegelijk met ons waren er nog zeker 8 andere aanwezigen). De eerste prenten die ons voorgeschoteld werden, waren die van werkzaamheden bij de ingestorte Twin Towers in New York. Het scheen vergelijkingsmateriaal te zijn. Na een rondje op de benedenverdieping langs apparatuur als een geigermullerteller, betraden we de trap naar de bovenverdieping. Deze werd geflankeerd door plaatsnaamborden van Oekraïnse dorpjes, vermoedelijk gelegen in de directe omgeving van Tsjernobyl. Boven aangekomen doorliepen we een tentoonstelling gewijd aan Pripyat; een stadje van bijna 50.000 inwoners dat in 1970 speciaal voor de werknemers van Tsjernobyl gebouwd was. 36 uur na de ramp werd de volledige bevolking geëvacueerd.
Verderop was een maquette van de centrale tentoongesteld, bedienbaar door het inschakelen van een schakelaar. Een maquette van de omgeving, onnoemelijk veel foto’s en ander documentatiemateriaal, een metalen poort die opgelopen straling mat en een maquette van het stadje Slavutich, ná de ramp volgens oud Oekraïnse traditie gebouwd voor de nabestaanden van de reddingswerkers, enkele tientallen kilometers ten oosten van de centrale in Tsjernobyl.
In een afzonderlijke zaal aan de wand een soort chronogische weergave van de gebeurtenissen in Tsjernobyl in woord en beeld, terwijl in het midden op de vloer een wellicht op ware grootte nagemaakt patroon van splijtstaven is gesitueerd, zoals dit zichtbaar is in een kerncentrale zelf.
Na ondertekening van het gastenboek dalen we de trap af naar de uitgang; de opgehangen plaatsnaamborden zijn nu voorzien van een diagonale rode streep. Aan de kassa informeren we naar mogelijke andere bureau’s die excursies naar Tsjernobyl zelf organiseren. Het Engelse woord voor excursie klinkt de niet-Engels sprekende niet bekend in de oren; wél belt ze voor ons een Engels sprekende, die ons vervolgens te woord staat; ‘Het Tsjernobylmuseum is morgen geopend van….’. Ook zij schijnt er niet veel van begrepen te hebben. Excursies moeten we! Uiteindelijk gaat er een lampje branden aan de andere kant van de lijn. De caissière noteert vervolgens 3 telefoonnummers voor ons. Met die informatie vertrekken we naar de hosteleigenaar, waar we onze bevindingen van die dag uit de doeken doen. Hij belde de telefoonnummers één voor één af. De eerste bleek van het Tsjernobylmuseum zelf te zijn. Bij het 2e nummer had ‘ie meer succes; enkele minuten later kon hij ons melden dat we met 2 anderen per auto de excursie konden gaan maken. Die 2 anderen waren 2 Franse journalisten, vertelde hij; precies wat ons de dag ervoor door iemand van het SAM-kantoor was voorgesteld. Nu kon het ineens weer wél! Of we vóór 18.30 uur bij een ander SAM-kantoor konden zijn; direct vertrokken we ernaartoe. (Hoewel het metrostation bij het hostel slechts enkele minuten lopen was en we inclusief 1 overstap slechts 4 stations moesten reizen, deden we over de reis hostel-SAMkantoor bijna 40 minuten, wat aangeeft dat reizen per metro niet altijd de snelste manier van vervoer is.)
Aangekomen in het SAM-kantoor moesten we ons melden bij ene Ilona. Terwijl zij alles regelde (scannen paspoorten e.d.), hadden wij maar te wachten in de wachtruimte. Slechts het betalen van de excursie geschiedde elders in het gebouw.
Dinsdag de 16e zouden we om 9.00 uur bij dit kantoor worden opgehaald. We moesten niet vergeten ons paspoort mee te nemen. Bij de goed uitziende receptioniste informeerden we nog naar geschikte uitgaansgelegenheden voor toeristen. Ze kruiste een hele waslijst voor ons aan in ons Kiev Guidebook.
Eindelijk was, na 2,5e dag, onze excursie geregeld. We vierden dit in pizzeria Uno, gelegen in de ‘catacomben’ onder het Onafhankelijkheidsplein. Hier was zelf een pizza samen te stellen aan de hand van de op de menukaart omschreven ingrediënten. Ook verkocht men pannenkoeken. Nadat we onze bestelling door hadden gegeven, kwam één der serveersters aanzetten met een lap papier en een doosje krijtjes. Op die manier konden we onze eigen placemats gaan fabriceren… Ik sloeg het aanbod af, maar mijn reisgenoot begon driftig vlaggetjes te tekenen. Om 20 uur exact stond ons nóg een onverwachts iets te wachten; de verlichting werd volledig uitgeschakeld, om enkele ogenblikken later te worden vervangen door het geflikker van discolampen, voorzien van de nodige dancemuziek. Uit het feit dat alle apparatuur hiervoor al aan het plafond was bevestigd, kon worden opgemaakt dat het hier om een alledaags ritueel ging. De dancemuziek klonk uitermate goed, maar tijdens het eten geeft men toch doorgaans de voorkeur aan een ander soort.
Het eten smaakte dan wel weer aardig, evenals de cocktail van het huis. De manier waarop wij de rekening ontvingen, was echter weer merkwaardig te noemen. Na de pizza stak ik mijn arm op richting serveerster; deze wendde haar blik vervolgens af. Vervolgens kwam een andere serveerster even later de rekening op tafel leggen, zonder te hebben geïnformeerd naar onze wensen met betrekking tot een nagerecht…
Terug in de buitenlucht liepen we richting de rivier de Dnjepr, waar op een heuvel een bouwwerk is gesitueerd dat de vriendschap tussen Rusland en Oekraïne symboliseert.
Het betreft een kolossale regenboogachtige metalen boog met een diameter van 30 meter, met daaronder een brozen beeld van Russische en Oekraïnse werkers die de vriendschap tussen landen uitstralen en een granieten voorstelling van deelnemers van de ‘Pereyaslav Raad’ in 1654. Dit alles geflankeerd door enige kermisattracties die het nodige lawaai produceren. Verderop een cirkelvormig uitkijkplatform; zicht op de wijk Podil (waar ons hostel gevestigd is), de Dnjepr, het eiland daar middenin, de look-a-like van de Golden Gate brug in San Francisco die de westoever met dit eiland verbindt en een kerkje midden op een volledig beboste heuvel.
’s Avonds laat lieten we het briefje van de metromuseumman vertalen door de hosteleigenaar; we mochten het museum alleen betreden indien er een brief was gestuurd met motivatie van bezoek en deze brief schriftelijk was beantwoord door het museum zelf. ONGELOFELIJK. Zagen wij eruit als spionnen? Hadden wij explosieven op onze buik gebonden? Ik geloof van niet. Maar na deze brief kreeg ik wel soortgelijke neigingen.
’s Avonds wilden we wat andere uitgaanstenten uitproberen. In een buitenwijk zochten we de Tropical Club op. Toen deze na enkele tientallen minuten onvindbaar bleek, informeerden we bij een nog openzijnd restaurantje naar de exacte locatie. Nog voor ik één woord uit kon brengen, werd ons in het Russisch te verstaan gegeven toch vooral niet hier langs te komen, daar men wilde gaan sluiten. Verdere communicatie met deze vent leek onnodig; we hebben er al spijt van je pad te hebben belopen, hond.
De eerste uitgaansgelegenheid die we daarna wél tegenkwamen, was de ‘Arena’, gevestigd in een hotel. Op de verdieping die we zochten, brandden verdacht veel rode lampjes. Op naar de volgende tent, gevestigd op nr. 1 van het Bessarabs’kaplein. Deze bleek andermaal onvindbaar. Dan maar richting de rivierkust, waar een ander café was gevestigd, op een boot. Hier aangekomen bleek dit doordeweeks gesloten. Wél was het casino nog open. Omdat we al meer dan 2 uur zonder glas drinken zaten, besloten we hier maar een glas naar binnen te werken. Ondertussen werd Sporting Lissabon-Udinese uitgezonden op groot scherm. Achter ons waren hooguit 3 mensen hun geld aan het verbrassen aan 2 tafels BlackJack. Na een half uurtje voldeden we de flink gekruide rekening en verlieten de boot, boos na een dag van niets dan grieven.

[ Bericht 88% gewijzigd door jeoren op 22-08-2005 16:07:20 ]

quote:

De eerste prenten die ons voorgeschoteld werden, waren die van werkzaamheden bij de ingestorte Twin Towers in New York. Het scheen vergelijkingsmateriaal te zijn.

Nee, meer propaganda. Misschien is het je opgevallen dat het Chernobyl museum veel mooier, groter gevulder, rijker, Engelssprekender en schoner is dan welk ander museum in Kiev dan ook. Dit komt omdat dit museum heel erg gesponsord is door de overheid van de VS en van de EU. Dit vind je ook terug in sommige van de objecten in het museum: zo is een hoekje speciaal gewijd aan kleuters uit een kleuterschool van de VS die een brief aan president Reagan schrijft of hij toch die Sovjets wilde helpen *ook al* waren het communisten. En inderdaad, de Twin Towers om sympathie van de bezoekers van het museum op te wekken - Islamitische terreurdaad vs. nucleair ongeval, valt helaas weinig te vergelijken.

quote:

Op maandag 22 augustus 2005 16:29 schreef Stereotomy het volgende:

[..]

Nee, meer propaganda. Misschien is het je opgevallen dat het Chernobyl museum veel mooier, groter gevulder, rijker, Engelssprekender en schoner is dan welk ander museum in Kiev dan ook. Dit komt omdat dit museum heel erg gesponsord is door de overheid van de VS en van de EU. Dit vind je ook terug in sommige van de objecten in het museum: zo is een hoekje speciaal gewijd aan kleuters uit een kleuterschool van de VS die een brief aan president Reagan schrijft of hij toch die Sovjets wilde helpen *ook al* waren het communisten. En inderdaad, de Twin Towers om sympathie van de bezoekers van het museum op te wekken - Islamitische terreurdaad vs. nucleair ongeval, valt helaas weinig te vergelijken.

Van een grote hoeveelheid Engelse teksten kan ik niet bepaald spreken na mijn bezoek. En na mijn mislukte poging het metromuseum te bezoeken was dit het enige door mij bezochte museum. Desalniettemin neem ik direct aan dat andere musea nog minder Engels bevatten.
Die brief heb ik even gemist geloof ik; heb wel 100 foto's gemaakt, misschien dat 'ie erbij zit..
En die foto's van de Twin Towers maken de invloed van de VS/EU inderdaad wel duidelijk ja.
Heb je nog meer van die wetenswaardigheden omtrent het museum die ik wellicht niet weet?

Jeoren, ik herken echt zoveel uit je reisverslag joh! Echt LEUK! Pizza Uno bijv: hebben wij niet gegeten maar wel heel vaak langsgelopen. Wat was het daar ondergronds altijd WARM zeg! In Kiev was het toen 30 graden, en dan al die airco's die hun hitte in die ondergrondse tunnels uitblazen... Om te stikken!

Misschien heb je wel de Chernobyl-tour bij dezelfde SAM geboekt als wij. Je zegt Ilona, kan het Olya zijn geweest? Vrouwtje van een jaar of 25/30 die redelijk Engels sprak? En zat het SAM-kantoor op een binnenplaatsje? Ook het betalen herken ik: betalen bij een soort kassa bij wie je niet eens zag aan wie je het geld nou precies geeft (via zo'n gat in een huisje )

Zuur van je slechte ervaringen met kroegbazen en dat museum, maar je moet je ook een beetje in hen inleven. Als je hier in Scheveningen werkt en er komt een Duitser die geen woord Nederlands spreekt en maar voor de deur van je museum blijft staan terwijl er regels zijn dat hij er niet in mag, dan word je ook niet vriendelijker hoor... Maar goed, ik begrijp jou ook wel hoor

quote:

Op maandag 22 augustus 2005 20:38 schreef Henk-Wim het volgende:
Jeoren, ik herken echt zoveel uit je reisverslag joh! Echt LEUK! Pizza Uno bijv: hebben wij niet gegeten maar wel heel vaak langsgelopen. Wat was het daar ondergronds altijd WARM zeg! In Kiev was het toen 30 graden, en dan al die airco's die hun hitte in die ondergrondse tunnels uitblazen... Om te stikken!

Misschien heb je wel de Chernobyl-tour bij dezelfde SAM geboekt als wij. Je zegt Ilona, kan het Olya zijn geweest? Vrouwtje van een jaar of 25/30 die redelijk Engels sprak? En zat het SAM-kantoor op een binnenplaatsje? Ook het betalen herken ik: betalen bij een soort kassa bij wie je niet eens zag aan wie je het geld nou precies geeft (via zo'n gat in een huisje )

Zuur van je slechte ervaringen met kroegbazen en dat museum, maar je moet je ook een beetje in hen inleven. Als je hier in Scheveningen werkt en er komt een Duitser die geen woord Nederlands spreekt en maar voor de deur van je museum blijft staan terwijl er regels zijn dat hij er niet in mag, dan word je ook niet vriendelijker hoor... Maar goed, ik begrijp jou ook wel hoor

We zijn wel vriendelijk te woord gestaan hoor, in dat museum. Maar openingstijden zijn nou eenmaal openingstijden...

Wat je zegt over die excursie; dat was allemaal hetzelfde bij ons. Jij zegt Olya; wij kregen de naam telefonisch via onze hosteleigenaar door. Toen tijdens de excursie een van de Franse journalisten haar geld terug wilde en naar het SAM-kantoor belde met de vraag of ze Ilona kon spreken, moest ze deze vraag 3x herhalen, dus het zou best kunnen zijn dat het Olya moest zijn. (over de excursie zelf binnenkort meer in het laatste deel van mijn reisverslag (zit nu op 1/3))

Leuk dat ik die plaatsen

quote:

Ivano-Frankivsk
Odesa
Cherson
Simferopol
Jalta

zo weet te liggen. En pff, bestwel grote afstanden! Alleen Simferopol - Jalta valt mee, maar da's dan weer helemaal up-and-down!
Viel mij trouwens op dat vaak de afstandsborden langs de weg niet klopten. Stond er eerst nog 70km naar bijv Jalta, stukje verderop 80, weer stukje verder 50. En nee, ik reed niet verkeerd

De volgende aflevering; reisverslag IV&V, nu tevens geïllustreerd:

do 11 augustus
De volgende morgen besloten we tot een wandeling die voer over een drietal bruggen, allen over de Dnjepr gelegen. Na ons ontbijt te hebben samengesteld in eerder genoemde supermarkt, staken we de Rybal’s’ky voetgangersbrug over.




Aan de overkant was het Moryakivpark gevestigd, met een van buiten te bezichtigen oorlogsschip. In het park was een vrouw continu de boel aan het schoonmaken.



Verderop doorkruisten we een semi-industrieterrein, om vervolgens in een bouwput te belanden ter plaatse van de spoorbrug. De hier tentoongespreide werktuigen waren van een bedenkelijke kwaliteit. Zonder kleerscheuren konden we onze weg vervolgen, richting de 2e te overbruggen brug; de Moskovs’kybrug, bedoeld voor gemotoriseerd verkeer.



De boel was in 29 jaar dermate toegetakeld, dat men inmiddels was begonnen met het verwijderen van de gigantische hoeveelheid aanwezige roest door middel van zandstralen. Vanaf de brug zicht op de Percherskheuvel met het Moederlandstandbeeld, de stalen regenboog en bijv. de metrobrug. Ook zichtbaar was een handjevol mensen dat tussen een zandstortplaats en de rivier de Dnjepr op een strookje van 10 meter trachtte een strandsfeer te creëren, temidden van naar vis hengelende soortgenoten.
Aan de voet van de brug aangekomen op een eiland in de rivier de Dnjepr, staken we de drukke weg over door middel van een onder de grond aangelegde passage (een fenomeen dat op vrijwel elke kruising in de stad in gebruik was). We wilden namelijk kijken of er in het Druzhby Narodiv park wat te beleven was. Wat we tegenkwamen was niets dan begroeiing; de paden werden al half aan het zicht onttrokken. Dit park scheen door de lokale bevolking gebruikt te worden voor het plukken van bloemen, die vermoedelijk in de ondergrondse gangen, aansluitend aan de ingang der metro, aan de man gebracht dienden te worden. Men reed af en aan, veelal per fiets, met achterop een kistje gebonden, volgestouwd met allerlei bloemen.
Op de terugweg werden we nog aangesproken door in een Landrover gezeten Amerikanen, woonachtig in Kiev. Ze vroegen zich af of wij wisten waar ze het skatepark konden vinden. Aan die informatie konden we ze niet helpen, waarna ze er vandoor scheurden. We vervolgden onze weg, op weg naar de 3e brug, wederom een voetgangersbrug. Deze lag op zeker 4 kilometer afstand. Onderweg ernaartoe passeerden we een reusachtige dubbeldeksbrug in aanbouw, geschikt voor zowel auto als metro. De brug moet het gebied ten noorden van het centrum van Kiev gaan verbinden met de oostoever. In 2007 leek het geheel gereed te moeten zijn.
Enkele kilometers later kwam de gewenste ‘Park’voetgangersbrug dan eindelijk in zicht. Op het aan de voet van deze brug gelegen Trukhaniv eiland was het een drukte van belang; diverse kermisattracties stonden uitgestald en men maakte er gebruik van de strandfaciliteiten.



De brug overgestoken passeerden we het oudste monument van Kiev, het zogenaamde ‘Monument van het baptisme van Rusland’.
Aan de oever van de rivier werden we bijkans een rondvaartboot opgesleurd. Daar we toch al van plan waren te gaan varen, besloten we de boot op te lopen. De barman spreekt Engels, werd ons in Russische bewoordingen duidelijk gemaakt. Bij de bar aangekomen informeerde hij ons over de gang van zaken. Niets nieuws onder de zon; voor een paar euro zouden we 1,5 uur over de rivier heen en weer varen. Dat het vervolgens nog een uur duurde voor de boot vertrok, vertelde hij dan weer niet. Wat hij ons ook niet meedeelde was dat bier op de boot gratis verkrijgbaar was. (In Nederland is zulks overigens verboden.) Omdat het te vergelijken was met Bestbier, gaf ik de voorkeur aan Beck’s bier, waarvoor wél betaald moest worden.
Toen het na een half uurtje begon te regenen, besloten we in het binnenruim bij de bar plaats te nemen, om ons te goed te doen aan een cocktail. Het leek in Oekraïne gebruikelijk om, na het bestellen van een op de menukaart aangewezen cocktail, naar de bar te worden gedirigeerd om daar te horen te krijgen dat men ook naar eigen inzicht samen te stellen mengsels kon krijgen. Het resultaat, voorzien van ettelijke schijven ananas, was naar verwacht naar wens. Bij de barman informeerden we naar geschikte uitgaansgelegenheden, omdat de in het Guidebook Kiev vermeldde toko’s de nacht ervoor onvindbaar dan wel gesloten waren. Zonder hem de lijst uit het boekje te tonen, kwam hij met twee nieuwe namen op de proppen; Pa-ti-pa, een populaire maar dure aangelegenheid en een wat goedkopere tent waarvan ik me de naam niet herinner. We bedankten hem voor deze tips, en verlieten de boot, om vervolgens zeiknat aan te komen in het meest dichtstbijzijnde fastfoodrestaurant.
Na in het hostel de nieuwe kamergenoten te hebben verwelkomt (een Finse jongen en meisje, werkzaam bij de ambassade in Sint Petersburg, een Zweed en een Japanse), vertrokken we naar de Ierse pub waar we al eerder huis hielden. Het daar aanwezige exemplaar van de Kiev Post bevatte opvallend veel informatie over De Krim, het schiereiland van Oekraïne, liggend in de Zwarte Zee. Zo zou de meteorietenregen in de nacht van 12 augustus aldaar het best te zien zijn. Helaas zaten we gedurende die nacht in de trein, naar de Krim toe. Na 2 bestellingen verkasten we naar Pa-ti-pa; een westers aandoende disco-achtige tent, met iedere avond een ander muziekthema op het programma. Wij belandden na de keuring door uitsmijters en betaling der entreegeld midden in een R&B-feestje. Tot 6 uur ’s ochtends brandde hier binnen licht, dus we hadden alle tijd om hier eens flink achterover te leunen. Middenin de zaal waren een aantal bankstellen geposteerd, half uit het zicht onttrokken door een paar bossen wit gordijn, hoog aan het plafond bevestigd. We raakten aan de praat met een bijdehante gozer, die we vertelden over onze geboekte excursie naar Tsjernobyl. Hij sprak over een meisje dat er ook ‘ns was geweest, en daarna gedurende een jaar met een rood gezicht rond had gelopen… Via de rondlopende fotograaf ontving ik het internetadres van de danstent: www.patipa.com. (Het updaten hiervan hebben ze enige tijd geleden al opgegeven, is de conclusie na een kort bezoek).
Na diverse als konijn verklede vrouwspersonen en in zwembroek gehulde negers poppenkast hebben zien spelen in de speciaal hiervoor aangebrachte ‘etalages’ in de wand achter de diverse bars, besloten we huiswaarts te keren. Bij de eerste de beste ons aansprekende taxichauffeur haalden we met weinig moeite 25% van de voorgestelde ritprijs af, en lieten ons naar het hostel vervoeren. Zelfs toen ik uiteindelijk 1 hrivna teveel uitbetaalde aan hem, kon er geen ‘goede nacht’ meer van af bij ‘m, en we waanden ons bijna weer in de doorgaans evenmin spraakzame West-Europese samenleving.

Het was vrijdag; de laatste bijna volledige dag in Kiev. ’s Avonds zouden we per trein naar Sevastopol reizen, om maandagavond per vliegtuig vanaf het daar nabij gelegen Simferopol in Kiev terug te keren. Dinsdags zouden we deelnemen aan de dagexcursie Tsjernobyl om ’s woensdags naar Nederland af te reizen. Tijd om souvenirs bij elkaar te sprokkelen dus. De meeste in ons Guidebook genoemde souvenirshops bevonden zich in de centrale winkelstraat van Kiev. Na een winkel met niets dan houtschilderwerk, poppen en servies kwamen we aan de overkant van de straat terecht bij zaak op Kreschatyk 32, met een wat eigentijdser assortiment. Matrushkapennen, Sovjet-aanstekers, drinkbekers, theelepels maar ook reuze Matrushkapoppen en gipsen schilderijtjes met magneet; men had een zeer ruime keus. Met een tas vol zeiden we de behulpzame caissières gedag. Op straat stonden diverse kraampjes opgesteld. Deze verkochten met name voetbalsjaals, t-shirts gerelateerd aan de Oranje revolutie en restjes souvenirs gemaakt ter gelegenheid van het Eurovisie Songfestival, in mei 2005 in Kiev gehouden.
Per metro vertrokken we naar het misschien wel meest oude en tevens bekende bouwwerk; de zgn. Gouden Poort.





Gearriveerd op het metrostation van bestemming besloot ik nog een tweetal foto’s te maken van het stationsinterieur, iets dat ik gedurende mijn verblijf in Kiev al vele malen gedaan had.





Plots stond daar een mevrouw voor me, uitgerust met spiegelei (in Kiev gebruikelijk om het metroverkeer in goede banen te leiden) die met luide stem aan ons trachtte duidelijk te maken dat dit toch echt verboden was. Het was een vrouw in dezelfde (bedrijfs)kleding als haar soortgenoten in de kantoortjes boven en onderaan de in metrostations gebruikelijke vaak ellenlange roltrappen, die de boel bij vlagen nauwlettend in de gaten houden. Tegen eventuele protestuitbarstingen onzerzijds was ze goed verzekerd; nog vóór ze haar laatste woorden uitgesproken had, werd ze geflankeerd door een vrouwelijke collega inclusief spiegelei én… een tweetal agenten, hoogstwaarschijnlijk toebehorend aan het metrokorps. In alle rust bergde ik mijn camera op (ik had mijn gewenste plaatjes inmiddels geschoten), negeerde de boze blikken en stapte in het zojuist aankomende metrorijtuig. Een beetje respect graag voor deze metrofreak..

TO BE CONTINUED..

[ Bericht 22% gewijzigd door jeoren op 25-08-2005 18:35:20 ]

Ik heb me ook eens geregistreerd voor dit topic. Ik heb dus het volgende - niet geheel tegen mijn zin uiteraard - aan mijn broek. Hier thuis - op een feestje - een bloedmooie, lieve en ook nog eens intelligente oekraiense leren kennen... het klikte eigenlijk meteen. Ik denk dat de verliefheid eigenlijk meteen toesloeg want ik ken haar nog maar 2,5 dagen en ik wil al naar ginds... Ze was hier voor 2 weken en 2 dagen voor haar vertrek heb ik haar leren kennen. Ik heb het nogal goed zitten denk ik want ik mis haar verschrikkelijk. Ik weet dat zij mij ook verschrikkelijk mist.

Nu heb ik de vraag, wat is het meest interessante om ginds te geraken? Is dat per auto, per vliegtuig, per autocar? Ik heb al eens een site nagekeken van busreizen en dat zou me een 180 euro kosten.. Maar ja, graag in een bus zitten, dat nu ook weer niet... Ze is van Kiev, ze studeert voor advocate in de hoofdstad dus misschien iemand enige tips om goedkoop en effectief ginds te geraken?

Oh ja, ik ben van Belgisch Limburg, moest dat interessant zijn om te weten! Ik zou met haar dan ook wel wat gaan bekijken... Ik heb echt geen flauw idee waar ik zou moeten logeren in Kiev... Iemand een idee voor een goed hotel dat prijs en kwaliteit samenvoegt?

quote:

Op zaterdag 27 augustus 2005 17:13 schreef Roughneck het volgende:
Ik heb me ook eens geregistreerd voor dit topic. Ik heb dus het volgende - niet geheel tegen mijn zin uiteraard - aan mijn broek. Hier thuis - op een feestje - een bloedmooie, lieve en ook nog eens intelligente oekraiense leren kennen... het klikte eigenlijk meteen. Ik denk dat de verliefheid eigenlijk meteen toesloeg want ik ken haar nog maar 2,5 dagen en ik wil al naar ginds... Ze was hier voor 2 weken en 2 dagen voor haar vertrek heb ik haar leren kennen. Ik heb het nogal goed zitten denk ik want ik mis haar verschrikkelijk. Ik weet dat zij mij ook verschrikkelijk mist.

Nu heb ik de vraag, wat is het meest interessante om ginds te geraken? Is dat per auto, per vliegtuig, per autocar? Ik heb al eens een site nagekeken van busreizen en dat zou me een 180 euro kosten.. Maar ja, graag in een bus zitten, dat nu ook weer niet... Ze is van Kiev, ze studeert voor advocate in de hoofdstad dus misschien iemand enige tips om goedkoop en effectief ginds te geraken?

Oh ja, ik ben van Belgisch Limburg, moest dat interessant zijn om te weten! Ik zou met haar dan ook wel wat gaan bekijken... Ik heb echt geen flauw idee waar ik zou moeten logeren in Kiev... Iemand een idee voor een goed hotel dat prijs en kwaliteit samenvoegt?

Goedkoop naar Oekraine vliegen is op dit moment nog niet mogelijk. Wat je zou kunnen overwegen is met Ryanair van Frankfurt naar Rzeszow (Oost-Polen) te vliegen en dan verder per trein. Het vliegticket kost je exclusief belasting ¤ 0,05 (geen typfout) en het treinticket niet meer dan 15 euro.

De door jou genoemde busreis kun je als je vroeg genoeg boekt ook voor slechts 102 euro vanaf Dusseldorf maken (www.eurolines.de) ; voordelen hiervan zijn een fikse kostenbesparing, een flink kortere reistijd en het feit dat je slechts 1 nacht in de bus hoeft door te brengen (in plaats van 2). Hoe zo'n busreis is, kun je in onderstaand al eerder gepost verslag lezen:

za 6 augustus
Op 6 augustus was het eindelijk zover; na exact 7 maanden zonder vakantie naar het buitenland vertrokken we naar Kiev. De busreis boekten we bij Eurolines; al 4 jaar maken we hier met wisselend succes gebruik van. De busrit duurde vanaf Rotterdam 39,5 uur. Dit was wel met inbegrip van een Ronde van Nederland; na om 17.45 uur te zijn ingestapt passeerden we pas om middernacht de grens met Duitsland. In de tussentijd deden we alle grote plaatsen aan; Den Haag, Amsterdam, Utrecht en Arnhem. Waarom we vervolgens via Hengelo de grens over gingen, werd niet duidelijk.

zo 7 augustus
Stond deze eerste dag in het teken van het oppikken van reizigers, dag 2 werd gevuld met het aanschouwen van 3 films. Helaas voor de ongeveer 7 ‘echte’ Nederlanders in de bus waren ze stuk voor stuk nagesynchroniseerd in het Russisch. De films zelf waren wél ok; The Gladiator, een Russisch Mr. Beanachtige vertoning en tot slot Collateral. Storend was de ruis op de 3 beeldschermen in de bus, waardoor soms volledige scènes gemist werden.
Vooraf had ik uitgekeken naar de pitstops in Duitsland, bij reusachtige wegrestaurants met een voedselkeuze van ongekende omvang; helaas moesten we het doen met 1 á 2 relatief korte stops bij tenten waar de gewilde sporttijdschriften waren uitverkocht en de voedselkeuze niet om over naar huis te schrijven was. Met name de stop om 3.30 uur ’s nachts stond bij menigeen op het favorietenlijstje.
De duur van dit alles werd ruimschoots gecompenseerd met het stilstaan bij de Duits-Poolse grens; liefst 2,5 uur hadden de mannetjes met pet nodig om 60 paspoorten grondig te screenen. Verzoeken door EU-inwoners tot bestempeling hiervan werden brommend en slechts deels ingewilligd.
Nu waren wij bekend met het gegeven dat wij de bus tijdens dit onderhoud niet mochten verlaten (anderzijds zou je immers volgens de wet van ‘Survival of the fittest’ met z’n allen de grens over kunnen hollen, de naastgelegen natuur in, het land van bestemming verder in lopend in de hoop niet achterhaald en opgepakt te worden. Van de 60 zou er toch zeker 1 kunnen moeten slagen in zijn opzet……). Dat 150 minuten wachten minder comfortabel zou zijn, was ons ook bekend. Maar dat een verzoek van een van onze Nederlandse medereizigers tot het aanzetten van de airco door één der 3 á 4 chauffeurs slechts werd beantwoord met een onbegrijpende blik zonder dat er ook maar 1 woord werd gezegd door de buschauffeur in kwestie; dát is iets waar we ons nog geen voorstelling van hadden gemaakt. Zodoende was het behelpen en moest gedurende de laatste tientallen minuten met een lampje worden gezocht naar de laatste restjes frisse lucht die mogelijk in onze handbagage gevangen zaten.
Dit alles werd dan wederom geprobeerd te compenseren met een stop, direct ná de grenshekken (waar we zloty’s voor euro’s konden bekomen en de rokers zich konden vergapen aan de prijzen van de pakjes sigaretten; ¤ 1,70 voor Marlboro). In deze opzet slaagden de buschauffeurs met glans.
Voorbij de grens begon het wegdek te verslechteren; asfalt had plaatsgemaakt voor betonnen platen, aan elkaar geplakt met wat troep. Slechts 1 rijbaan hadden we ter beschikking; de linkerhelft van de weg lag overhoop. Om de 1 á 2 km waren viaducten in aanbouw. Hoogst opmerkelijk, daar de ruimten tussen deze constructies werden opgevuld met onnoemelijke hoeveelheden beboomd bos.
Verderop konden we bij een wegrestaurant bijkomen van het op en neer geschud op dit eerste ‘traject’. Een lap vlees werd verorberd, evenals een bord friet á la Mc Donalds. Dit bord werd opgeleukt met een enkel blaadje van een plant, hetgeen volgens een onzer Nederlandse medereizigers (in het verdere verslag van de heenreis omschreven met het begrip ‘Sterk’) eetbaar was.
Het 2e Poolse wegrestaurant wat we aandeden, ergens tussen Katowice en Krakow, was wat moderner. Veel tijd om je avondmaal weg te werken was er echter niet. Men wilde voort maken omdat de volgende grensovergang naderde; om 21.15 uur was het zover; de herstart van de zoektocht naar zuurstof. Ditmaal werd het ritueel in 2en gesplitst; de Poolse en Oekraïnse spraakzamen hadden beide hun eigen controlehuis. In totaal stonden we bijna 3 uur stil. Toen was het middernacht en tijd om te (proberen te) slapen…

ma 8 augustus
Bij het binnenrijden van Oekraïne werd al meteen duidelijk dat vervoer over de weg hier allesbehalve aangenaam is; er was geen lantaarnpaal te bekennen; na intensief naar buiten te hebben getuurd, kon zelfs geen horizon worden waargenomen temidden van de enorme duisternis. De chauffeur die ons hier doorheen stuurde, scheen minder moeite te hebben met deze bizarre omstandigheden; hij scheurde er ongenadig hard op los. Eén stuurfout en de bus zou onherroepelijk op z’n kant liggen.
Enkele uren na de grensstop arriveerden we in L’viv; de eerste ‘halte’ in Oekraïne. Daar werden we getrakteerd op een geweldige verrassing; we mochten overstappen op een andere bus! De logica van dit alles ontging ons geheel; mensen met bestemming L’viv verlieten de bus en de passagiers met bestemmingen verderop mochten plaatsnemen in nota bene een dubbeldekkerbus. De koffers werden door de chauffeurs overgeheveld; tijd om te checken of ze mijn koffer ook echt hadden overgeplaatst, was er niet bij. Enig voordeel van deze operatie leek het feit dat wij -3 Nederlanders, gezeten op de 1e verdieping van de dubbeldeksbus, plaats konden nemen aan een tafel, temidden van 4 stoelen. Dat deze keuze ongelukkig was, bleek al direct na vertrek; de airco recht boven één van de stoelen stond aan en het schuifje om deze aan/uit te schakelen, was afgebroken. Zodoende vervolgde ik de reis met mijn jas aan. Bijkomend nadeel was de tafel die aan de niet-raamzijde alles behalve was vastgemaakt aan de ondergrond; de tafel kletterde op en neer als een bezetene; hierbij een asociale hoeveelheid geluid producerende, die slapen onmogelijk maakte. Ook wijzelf veerden geregeld op en neer, te wijten aan de staat van het wegdek in dit deel van Oekraïne.
Na de volgende stop in Rivne verbeterde het wegdek, zoals bij het 2e wegrestaurant in Polen ook al kon worden waargenomen op een daar opgehangen wegenkaart. Via Jytomyr (waar de plaatselijke bevolking om 4 uur ’s morgens vrolijk over straat denderde en er al een halve dag op leek te hebben) belandden we uiteindelijk op een strook asfalt die deed denken aan een snelweg. Plots stonden we stil, midden op deze weg. Aan de andere kant van de vangrail stond een politieauto met niet ver daarachter een naar het scheen gestrande automobilist. Dat we in een kijkfile waren beland, was niet waarschijnlijk, daar er verder geen hond op de weg reed. Pas later werd ons duidelijk wat er aan de hand was; we ontvingen een boete vanwege te hard rijden.
Mede dankzij dit oponthoud kwamen we om 11 uur, 2 uur later dan gepland, aan op busstation Datchna; een lap asfalt temidden van her en der neergesmeten reusachtige betonnen blokken appartementen. Er was geen metrostation te bekennen; dát schoot op. Een al half gevulde taxi bood uitkomst en met 1 cadeau gekregen Hrivna konden we even later onze weg per metro vervolgen, op weg naar hostel Yaroslav.

Ik zou met de auto gaan. Niet de goedkoopste optie, wel imho de fijnste. Eigen tempo, lekker snel en comfortabel en vervoer op locatie. Ik denk dat je net iets meer dan 20 uur moet rijden om Kiev te komen. Oftewel: 2 lange dagen.

Laat je in ieder geval niet 'bang' maken met verhalen over slechte weten e.d. want dat is gewoon niet waar als je naar een grote stad als Kiev gaat.

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2005 23:47 schreef -Wolf- het volgende:
Een Oekraiense dorpsoma op een fiets. Ik kan me dat maar moeilijk voor de geest halen.

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2005 23:47 schreef ultra_ivo het volgende:
Ik wel

quote:

Op zaterdag 13 augustus 2005 23:49 schreef -Wolf- het volgende:
Foto?

Wachtend op de trein in Simferopol (waarschijnlijk omdat het wel erg moeilijk fietsen is zonder voorband).

quote:

Op zaterdag 27 augustus 2005 20:25 schreef jeoren het volgende:

[..]

Goedkoop naar Oekraine vliegen is op dit moment nog niet mogelijk. Wat je zou kunnen overwegen is met Ryanair van Frankfurt naar Rzeszow (Oost-Polen) te vliegen en dan verder per trein. Het vliegticket kost je exclusief belasting ¤ 0,05 (geen typfout) en het treinticket niet meer dan 15 euro.

De door jou genoemde busreis kun je als je vroeg genoeg boekt ook voor slechts 102 euro vanaf Dusseldorf maken (www.eurolines.de) ; voordelen hiervan zijn een fikse kostenbesparing, een flink kortere reistijd en het feit dat je slechts 1 nacht in de bus hoeft door te brengen (in plaats van 2). Hoe zo'n busreis is, kun je in onderstaand al eerder gepost verslag lezen:

za 6 augustus
Op 6 augustus was het eindelijk zover; na exact 7 maanden zonder vakantie naar het buitenland vertrokken we naar Kiev. De busreis boekten we bij Eurolines; al 4 jaar maken we hier met wisselend succes gebruik van. De busrit duurde vanaf Rotterdam 39,5 uur. Dit was wel met inbegrip van een Ronde van Nederland; na om 17.45 uur te zijn ingestapt passeerden we pas om middernacht de grens met Duitsland. In de tussentijd deden we alle grote plaatsen aan; Den Haag, Amsterdam, Utrecht en Arnhem. Waarom we vervolgens via Hengelo de grens over gingen, werd niet duidelijk.

Thx! Hier staat wat nuttige informatie in.

Met Ryanair naar Polen vliegen en dan met de trein verder lijkt me zeer interessant. Dat ga ik eens proberen uit te spitten hoe dat zit.

Mijn eerste gedachte was met de auto te gaan. Ik heb eventjes op een routeplanner gekeken en het zou op de kop 2000 km ver zijn. Op zich is dat geen onoverkomenlijke afstand en de auto kan dat perfect aan maar er moet maar eens iets misgaan... Je zit immers die hele afstand alleen in de auto en je moet maar eens pech hebben en weet ik veel wat nog allemaal. En naar wat ik uit je verslag mag opmaken, de wegen zijn er niet al te schitterend dus ik heb schrik voor mijn schokdempers!

Ik heb totnutoe al alle website geraadpleegd en het meest voordelige tarief dat ik bij een normale luchtvaartmaatschappij tegenkwam is 330 euro. En dat is toch best wel een hap geld een ticket, als je rekening houdt dat je overal veel goedkoper naartoe kunt tegenwoordig.

Maar dank je voor de reactie! Ik ga eens bekijken hoe dat zit.

Heb je misschien een tip betreffende een hotel in Kiev?

Edith: Ik heb juist eventjes op de website van Ryanair gekeken en die route naar Polen start op 1 november. Dus dat is over een goede 2 maanden. Je vliegt voor ¤ 16 naar Polen vanuit Frankfurt en je vliegt van Polen terug naar huis voor de ongelooflijke som (zoals je reeds zei) van ¤ 0.05. Eigenlijk niet te geloven hoe ze het daarvoor kunnen doen. Maar soit, voor dat geld mag je uiteraard niet teveel luxe verwachten.

Eens kijken of ik de website van de spoorwegen in Polen daar kan vinden.

Geloof mij, de wegen zijn prima. Dat kan elke normale auto aan. Alle wegen naar Kiev zijn van goede kwaliteit asfalt, soms beetje hobbelig, maar je kunt vrijwel over 80-100km/u.

En tsja, je kunt inderdaad pech krijgen en das balen. Wij hadden, voor onze Opel, de Opel-pech-service die ook daar in Oekraine geldig is. Gelukkig geen gebruik van hoeven maken Overigens zijn er best veel garages e.d. hoor.

quote:

Op zondag 28 augustus 2005 18:36 schreef Henk-Wim het volgende:
Geloof mij, de wegen zijn prima. Dat kan elke normale auto aan. Alle wegen naar Kiev zijn van goede kwaliteit asfalt, soms beetje hobbelig, maar je kunt vrijwel over 80-100km/u.

En tsja, je kunt inderdaad pech krijgen en das balen. Wij hadden, voor onze Opel, de Opel-pech-service die ook daar in Oekraine geldig is. Gelukkig geen gebruik van hoeven maken Overigens zijn er best veel garages e.d. hoor.

Ik rij graag met de auto dus dat is een beetje mijn probleem... Ik heb eventjes de afweging gemaakt stel dat ik met de auto ga of ik ga met het vliegtuig of combinatie vliegtuig / trein.

Auto

2000 km tegen een gemiddelde van 100kmh. Dat maakt 20 h rijden. Vrij hoog gemiddelde dus maak daar maar 22 - 23 uren rijden van. Stel dat je hier 's nachts om 03:00 hrs vertrekt (om nog wat te kunnen slapen de avond voordien en dan moet je 's nachts niet meer lang rijden want dat is vermoeiend en je kan door de dag veel km's doen.) Dan zou ik de volgende nacht daar tegen middernacht daar zijn en uiteraard bekaf zijn.. Nu ja, 's nachts manoeuvreren in een vreemde stad zoals Kiev met vreemde verkeersregels... Daar heb ik zo'n beetje schrik voor. Eventjes de kosten erbijnemen. Ik kan ongeveer een 1000 - 1050 km doen met 70 liter diesel. Dat maakt ongeveer 140 - 150 euro om ginds te geraken.. En dan heb je nog niks gegeten etc... Dus dat maakt het vrij duur.

Vliegtuig

Zoals Klm, Sn Brussels... Je mag toch rekenen op een 330 euro. Het voordeel is is dat je er supervlug bent.. En je kunt wat eten op de luchtbus.

Combinatie

Heb ik juist eens eventjes nagekeken en het klopt dus wat Jeroen zegt... Met het vliegtuig van Frankfurt naar Rzesnow (of hoe je dat ook moge schrijven) en je betaalt op de heenweg 16 euro. Je komt 's avonds aan tegen half 10. Half 12 vertrekt de trein naar Kiev en pakweg 15 euro dat dat kost. (ik las 4 euro op de site maar dat lijkt me weinig). Misschien ook nog de taxi en wat versnaperingen erbijrekenen en je bent voor ¤ 75 in Kiev. De terugweg is dan nog een stuk goedkoper want dan betaal je maar ¤ 0.05 voor je ticket...

Ik heb mijn manier gevonden denk ik!

quote:

Op zondag 28 augustus 2005 19:11 schreef Roughneck het volgende:

[..]

Ik rij graag met de auto dus dat is een beetje mijn probleem... Ik heb eventjes de afweging gemaakt stel dat ik met de auto ga of ik ga met het vliegtuig of combinatie vliegtuig / trein.

Auto

2000 km tegen een gemiddelde van 100kmh. Dat maakt 20 h rijden. Vrij hoog gemiddelde dus maak daar maar 22 - 23 uren rijden van. Stel dat je hier 's nachts om 03:00 hrs vertrekt (om nog wat te kunnen slapen de avond voordien en dan moet je 's nachts niet meer lang rijden want dat is vermoeiend en je kan door de dag veel km's doen.) Dan zou ik de volgende nacht daar tegen middernacht daar zijn en uiteraard bekaf zijn.. Nu ja, 's nachts manoeuvreren in een vreemde stad zoals Kiev met vreemde verkeersregels... Daar heb ik zo'n beetje schrik voor. Eventjes de kosten erbijnemen. Ik kan ongeveer een 1000 - 1050 km doen met 70 liter diesel. Dat maakt ongeveer 140 - 150 euro om ginds te geraken.. En dan heb je nog niks gegeten etc... Dus dat maakt het vrij duur.

Vliegtuig

Zoals Klm, Sn Brussels... Je mag toch rekenen op een 330 euro. Het voordeel is is dat je er supervlug bent.. En je kunt wat eten op de luchtbus.

Combinatie

Heb ik juist eens eventjes nagekeken en het klopt dus wat Jeroen zegt... Met het vliegtuig van Frankfurt naar Rzesnow (of hoe je dat ook moge schrijven) en je betaalt op de heenweg 16 euro. Je komt 's avonds aan tegen half 10. Half 12 vertrekt de trein naar Kiev en pakweg 15 euro dat dat kost. (ik las 4 euro op de site maar dat lijkt me weinig). Misschien ook nog de taxi en wat versnaperingen erbijrekenen en je bent voor ¤ 75 in Kiev. De terugweg is dan nog een stuk goedkoper want dan betaal je maar ¤ 0.05 voor je ticket...

Ik heb mijn manier gevonden denk ik!

Als je je versnaperingen van thuis meeneemt en de toch al niet dure taxi in Kiev vervangt door een rit in de fantastische metro á ¤ 0,08, kost de reis Frankfurt-hotel in Kiev je ¤ 31,08.
Weet niet welke luxe je wenst, maar voor ¤ 19,- slaap je zonder ontbijt in Hostel Yaroslav. (zie www.hostelworld.com). (Voor ¤ 22,- mag je op een 2-persoonskamer). Goedkopere opties zijn buiten het centrum van Kiev te vinden, eveneens op www.hostelworld.com. Voordeel van Hostel Yaroslav is het feit dat je BINNEN 4 minuten bij de metro kunt zijn.

Ik zie hier bedragen van 5 cent en 16 EUR genoemd worden: hoeveel luchthavenbelasting komt hier nog bij?

Dat zal 2 of 3 tientjes zijn, ook afhankelijk van de afstand en de luchthaven (er komt geld bij aan belastingen maar vaak ook een brandstoftoeslag) Ga er dus maar vanuit dat je aan belasting wat meer kwijt bent dan aan de vlucht zelf.

edit 11 en 13 euro zie ik op de site van ryanair.

het vervolg van verslagdeel V:

..........Achteraf bekeken had ik de vrouwen er natuurlijk van langs moeten geven met hun eigen spiegeleieren…
Buiten aangekomen aanschouwden we de Gouden Poort, stammend uit het jaar 1037. Ooit was het de belangrijkste poort van de stad Yaroslav. Binnen de inmiddels herbouwde poort zijn de oude ruïnes te bezichtigen van de oorspronkelijke poort. Het monument wordt omgeven door de Zolotovorits’ky Tuin, waarin verder een 19e eeuwse ijzeren fontein en een bronzen beeld van Yaroslav de Grote uit 1997 de aandacht trekken.
Enkele meters van het monument vandaan streken we bij een Ierse pub/restaurant met de toepasselijke naam Golden Gate neer om ons daar tegoed te doen aan enige versnaperingen. Ook hier werd weer duidelijk dat serveersters hier niet altijd op elkaar ingespeeld zijn; diverse malen werd ons door verschillende personages naar hetzelfde gevraagd; weliswaar handig in het geval je jezelf in de tussentijd had bedacht.
Dichter naar het stadscentrum bezochten we het Nationaal Architectonisch en Historisch Complex genaamd ‘Sophia van Kiev’. Voor omgerekend ¤ 0,15 kon je in alle rust de Sophia Kathedraal, de lichtblauw gekleurde klokkentoren en andere monumentale gebouwen van dichtbij bezichtigen. Om de klokkentoren te beklimmen, was je het dubbele kwijt; helaas was het net 18 uur; het tijdstip waarop de toren sloot.
Na het avondeten stapten we na een sight-seeing-tour per metro uit bij station Vokzal’na, om daar 3 uur later de trein te pakken naar Sevastopol. Op zoek naar een zitplaats kwamen we uit op een met bankjes bezaaid pleintje, in de buurt van perron 1.
Aangegaapt door de er onderuitgezaktzittende en bierdrinkende medemens, namen we plaats op een volledig leeg bankje. Rechts van ons 3 zuiplappen. Nadat één van hen zijn bier op had, begon hij zijn verhaal. Na in het Russisch duidelijk te hebben gemaakt dat ik er niks van verstond, ging hij op dezelfde voet verder, tot ‘ie er achter kwam dat ‘ie geen antwoord kreeg. Even later legt hij zijn lege bierfles onder het bankje weg. Als een als pakezel verklede mevrouw X dit vervolgens wil meenemen, wordt dit haar verboden. Mevrouw Y heeft even later meer succes; de voormalig eigenaar van de bierfles is dan inmiddels vertrokken.
Als we de aanblik van rondzwervend gespuis zat zijn, besluiten we plaats te nemen in de in het station aanwezige wachtruimte. Dit bleek geen verkeerde keuze te zijn; nog nooit zag ik zo’n mooie wachtruimte als deze op het centraal station in Kiev; het plafond voorzien van een combinatie van blauwe en goude versieringen, vele erop aangebrachte schilderingen die diverse Oekraïnse steden leken voor te stellen, in ruitvorm opgestelde met leer beklede stoelen; dit alles afgemaakt met een in het midden opgestelde palmboom(?). Enige minpunt is het feit dat er geen (elektronisch) bord met vertrektijden aanwezig is; slechts vanuit de uiterste hoek van het aangrenzende gokhal heeft men zicht op het in de centrale hal opgehangen bord met vertrekkende treinen. Ik lijk het als enige ontdekt te hebben; het overige volk doet het met de heen en weer galmende bulderende Oekraïnse stem.
Tegenover ons in de wachtruimte zaten een tweetal gozers, uitgedost met sporttas, die ons van top tot teen onder de loep namen. Een uur voor vertrek verscheen het vertrekspoor op het bord (dit hadden we nagevraagd). Het bleek spoor 5 te zijn; via een over het spoor aangelegde overdekte ‘loopbrug’ (Utrecht Centraal-achtig) bereikten we het perron. De trein stond al klaar; de provodniks (vrouwelijke conductrices die ieder 1 wagon ‘beheren’) waren nog druk in de weer de trein vertrekklaar te maken; zo moest het bordje Kiev-Sevastopol nog aan de wagon gehangen worden; dit werd uitbesteed aan een manspersoon. Temidden van wat ouders met kinderen wachtten we op het opengaan der deur. Navraag naar ons bednummer leerde ons dat ook van deze treinmevrouw geen Engels verwacht hoefde te worden; ‘sixteen’ was haar antwoord na hier bij een ander naar geraadpleegd te hebben.
Het voor ons bestemde (enige) 1e-klas rijtuig was iets lager dan de andere wagons; dit deed het vermoeden reizen dat hier de bedden niet boven maar naast elkaar waren gesitueerd, iets dat in de 1e klas in de Trans Siberië Express ook het geval was. In de coupé aangekomen werd dit vermoeden niet bevestigd; ook hier een stapelbed. Weliswaar was de coupé voorzien van een spiegel, lamp, ingebouwde radio en stopcontact, maar de aanwezige kraan was afgesloten. Bergruimte was er dan wél weer in overvloed, al stootte je hier geregeld je hoofd tegen vanuit het bovenbed.
Ook in deze Russische trein hing op de gang een overzicht van tussenstations met de daarbij vermeldde tijd dat de trein stil zou staan. Verder was op het in de gang aanwezige tapijt een minder dure ‘loper’ gelegd, die om het uur rechtgelegd moest worden door de provodnik. En ook de bijkomende kosten voor het beddengoed (¤ 1,60 pp) waren ons niet geheel vreemd. Wat wél jammer was, was het feit dat er geen restaurant aan boord van de trein was.
De trein reed ten westen van de rivier de Dnjepr langs vele onbeduidende plaatsen in een vrijwel rechte lijn naar het zuiden. Daar de trein om 23 uur ’s avonds vertrok, maakten we van de eerste helft van de 16 uur durende reis niet veel mee.

za 13 augustus
Toen het tijd was om op te staan, stopte de trein op een station in het zuiden van Oekraïne. Op het perron werden diverse meloenen, zelfgeplukte appels, perziken en andere waren uit tuinen aangeboden. Hangende uit het raam van de trein besloten niet op de aanbiedingen in te gaan.
Aangekomen op het station in Sevastopol waren we twee van de weinigen die niet hartelijk onthaald werden door familieleden. Met de stroom mee lopende, kwamen we uit op het plein vóór het station. Ons mineraalwater was op, dus gingen we in de rij bij een kraampje dat water verkocht. Nadat de klant voor ons geruime tijd moest wachten tot ‘ie geholpen werd, overkwam ons hetzelfde; sterker nog; een leverancier van halve literflesjes frisdrank kreeg voorrang. Toen de verkoper ook na het afstapelen hiervan nog geen aanstalten maakte om ons te helpen, zijn we weggelopen.
Bij politieagenten, doorgaans personen die je NIET bedonderen, informeerden we naar de locatie van het busstation. Hoewel dit zich achter het spoor van het treinstation bevond, leek de agent in kwestie enige moeite te hebben zijn vinger in de juiste richting te laten wijzen. Een oplettende taxichauffeur kwam tussenbeiden en bood ons voor 50 hrivna/8 euro een rit aan naar ons hostel, 12 kilometer zuidelijker. We maakten hem duidelijk dat we dit te duur vonden, en maakten aanstalten naar andere taxichauffeurs te lopen om op die manier de goedkoopste uit te zoeken. ‘Die gasten spreken geen Engels, ik wél’, was het weerwoord van de man. ‘40 hrivna dan?’ We maakten kenbaar dat we eerst langs de geldautomaat moesten, vóór we hem konden betalen. Geen probleem, maar dan werd het alsnog 50 hrivna voor de extra kilometers die hij hiervoor af zou moeten leggen. Daar geldautomaten tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond lijken te komen, leek ons het nogal onwaarschijnlijk dat meneer om moest rijden om langs een geldautomaat te komen. Uiteindelijk lukte het ons de prijs op 40 hrivna te houden, inclusief bezoek aan de geldautomaat. En jawel; onze vermoedens werden bevestigd; de geldautomaat lag zo goed als op de route naar het hostel. Ook in Zuid-Oekraïne bestonden dus oplichters…
Hij zette ons af bij de supermarkt in Balaclava, enkele tientallen meters bij ons hostel vandaan. Daar aangekomen bood hij aan op ons te wachten tot we klaar waren in de supermarkt. Op het moment dat ik het portier open slingerde, maakte hij duidelijk dat dit 10 hrivna extra zou gaan kosten; dit ging ons wederom te ver. We betaalden 40 en zeiden gedag.
Binnen aangekomen bleek de supermarkt niet groter dan de gemiddelde Nederlandse groenteboer; een glazen toonbank en wat stellages hierachter omvatten het volledig assortiment. Mineraalwater zonder bubbels verkochten ze alleen in 5-litertanks.
Ons hostel was gevestigd in een omgebouwde kleuterschool. Een bejaarde man leek de tent te beheren; gezeten op een schommelstoel wachtte hij buiten op nieuwe gasten. Van de ons gegarandeerde korting vanwege onze volle stempelkaart van de Internationale Hostelorganisatie kwam niet veel terecht; voor het hoogste tarief werden we naar een 2-persoonskamer verwezen. De alleszins behoorlijke inrichting werd volledig tenietgedaan door de opbouw van mijn bed; in de breedte was als onderdeel van de ‘lattenbodem’ halverwege een plank aangebracht, die enige centimeters boven de rest van de verder volledig dichtgetimmerde bedbodem uitstak. Een matras zou deze oneffenheid teniet kunnen doen; dit bedonderdeel ontbrak echter volledig; plaatsvervangers waren 2 dekbedden die qua dikte deden denken aan tuinstoelkussens. Dit alles kon niet voorkomen dat ik de volgende morgen op moest staan met rugklachten.
Voordat we ’s avonds Balaclava gingen ontdekken, wilden we een douche nemen. Toen het water na 5 minuten nog niet warm was geworden, betekende dit voor ons de volgende catastrofe. Navraag bij de beheerder leerde ons dat er slechts 1 douche was die momenteel warm water leverde; die op de 1e verdieping, bereikbaar via een roze geschilderde trap. Er kwam zowaar warm water uit, al moesten de warme- en koude kraan bijgesteld worden met eenzelfde frequentie als waarmee een tafelvoetbalspel doorgaans wordt bediend.
Met busje 9 werden we naar het centrum van Balaclava gebracht. Hier aangekomen waande je je ineens in Zuid-Europa; het bleek een heuse badplaats, maar dan in het klein. Diverse terrasjes en bootrestaurants waren langs de haven gesitueerd. Men was er zichtbaar op het toerisme ingesteld. Bij een restaurant met rode vierkante parasollen besloten we ons avondeten naar binnen te werken. De menukaart was slechts in het Oekraïns gedrukt, wat ons noodzaakte de woordenboeken tevoorschijn te halen; van de jong uitziende ober hoefden we geen woord Engels te verwachten. In het ‘Wat en hoe in het Russisch-boekje’ wees ik Chicken Kiev aan; merkwaardig genoeg verkochten ze dit niet. Stokbrood met kruidenboter dan misschien? Na dit naar het Russisch vertaald te hebben in ‘brood met speciaal boter’, leek de ober te snappen waar het om ging. Kippenvlees bleken ze ook op voorraad te hebben, alsmede patat.
Enige minuten later verschenen het eerste voedsel op tafel; een bordje koude patat met ketchup en 2 boterhammen met daarop een enorme lading (gewone) boter, versierd met een plukje gras. Astemblaft.

quote:

Een oplettende taxichauffeur kwam tussenbeiden en bood ons voor 50 hrivna/8 euro een rit aan naar ons hostel, 12 kilometer zuidelijker.

Men wat een oplichters.

Vorig jaar rond deze tijd reden mijn vriendin en ik van Svastopol naar Yalta (100 kilometer oostelijker) voor 100 hrivna, incluis tussenstop op een geweldig hoog uitzichtpunt waar we met de aardige taxichauffeur van wat bier en Shashlyk hebben genoten. Op dat punt waren al de trouwfoto's van de chauffeur ook geschoten, dus hij had nog wat te vertellen ook.

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2005 14:49 schreef Stereotomy het volgende:

[..]

Men wat een oplichters.

Vorig jaar rond deze tijd reden mijn vriendin en ik van Svastopol naar Yalta (100 kilometer oostelijker) voor 100 hrivna, incluis tussenstop op een geweldig hoog uitzichtpunt waar we met de aardige taxichauffeur van wat bier en Shashlyk hebben genoten. Op dat punt waren al de trouwfoto's van de chauffeur ook geschoten, dus hij had nog wat te vertellen ook.

Sodemieters, als ik dat had geweten...

het vervolg van het vervolg van verslagdeel V, hierna VII te noemen:
het handelt hier nog altijd over onze wel zeer opmerkelijke bevindingen in het horecaleven van Balaclava

Enkel en alleen vanwege het feit dat de boter naar appeltaartbeslag smaakte, at ik mijn deel van de boterhammen zonder erbij na te denken, op. Het kippenvlees dat ik besteld had, werd gelukkig wél volgens verwachting opgediend. Dat dit stuk vlees tijdens de bereiding een volledig pakje blueband leek te hebben opgezogen, deed er op dat moment niet meer toe.
De volgende verrassing deed zich voor; toen ik mijn kip voor pakweg 75% weggewerkt had, legde de ober de rekening reeds op tafel! Het moet niet gekker worden.
Toch werd het nóg gekker; op het moment dat ik de laatste hap kip in m’n mond stak, kwam de ober wederom langs. ‘Money??’, keek hij ons vragend aan. Of we tijdens het eten de rekening even wilden betalen. Zelfs als het obertje een vakantiehulp was, dan nóg was dit laatste absoluut een reden dit restaurant bij iedere toerist af te raden. Zonder het uitkeren van een fooi verlieten we het terras.
Verderop, aan het eind van de ‘boulevard’ langs de haven, leidde een trap naar een ruïne van een voormalig kasteeltje. Onder 45° kon je vervolgens zonder trap je weg vervolgen naar 2 soortgelijke ruïnes, waarbij je vanaf de hoogst gelegene uitzicht had op de Zwarte Zee. Ook het dorp Balaclava was hier vandaan goed te overzien.
Voorzichtig vervolgden we onze weg terug naar beneden; het was inmiddels donker geworden en we streken neer bij een terras, in de hoop hier degelijker serveerpersoneel te treffen. We namen plaats aan de enige lege tafel op het terras. Toen we de op een dienblad op de tafel aanwezige shotjes voor begonnen aan te zien voor gratis welkomstdrankjes, werden ze plots door de eigenaresse verwijderd en meegenomen naar een nieuwe leeggekomen tafel. De serveerster bezorgde ons de menukaarten. Met veel gepuzzel werden we wijs uit de benamingen van de ingrediënten van de verkrijgbare cocktails. Nadat we onze keus hadden duidelijk gemaakt, verscheen de serveerster even later weer met de mededeling dat we ook zelf cocktails samen konden stellen aan de bar. De ober was de Engelse taal machtig; ze bestonden hier dus toch… Een praatje maakte duidelijk dat meneer uit Sevastopol kwam en hier dus soort vakantiewerk deed. In alle rust gaf hij ons een rondleiding langs de uitgestalde flessen sterke drank. Gezeten op de barkrukken vroeg de serveerster plots waar we vandaan kwamen. ‘The Netherlands’, was mijn antwoord. Ze zette nog grotere ogen op dan ze al had en een onbeduidend Engels gebrabbel volgde, afgesloten met ‘marihuana?’. Nee, dat hadden we niet op zak… gek he?
Ik nam plaats aan een tafeltje tegenover de bar. Mijn reisgenoot, die nog aan de bar zat, werd door een als personeel uitziend manspersoon verwezen naar de tafel waaraan ik gezeten was. Toen hij ook aan tafel geschoven was, bleek dat de betreffende man net als wijzelf klant waren. We moesten ons inhouden om hem deze belachelijke actie niet betaald te zetten. Na enig klungelig geschud te hebben aanschouwd, werden de cocktails eindelijk opgediend. Ze smaakten bijzonder goed, maar dat mocht je verwachten van een zelf samen gesteld drankje. Terug op het buitenterras deden we ons tegoed aan meer versnaperingen. De serveerster was dermate in ons geïnteresseerd, dat schoonmaakwerkzaamheden rond sluitingstijd naar het 2e plan werden geschoven. Zelfs de ober kwam bij ons aan tafel zitten en begon een verhaal. Wanneer we weer terugkwamen op dit terras, was de vraag die ons gesteld werd. (Een tweede serveerster begon op dat moment het terras aan te vegen en liet hardop en geïrriteerd blijken dat ook ‘onze’ serveerster mee moest komen helpen.) Misschien dat we maandag nog wel even langskwamen, vlak voor ons vertrek naar de luchthaven van het 90 kilometer verderop gelegen vliegveld. De volgende dag zouden we een bezoek brengen aan Sevastopol, dus veel tijd zou er die dag niet zijn.
Met een voldaan gevoel verlieten we tegen middernacht het dorpscentrum, om bij de bushalte temidden van ander uitgaansvolk in de categorie dom, blond, 14+ te wachten op een busje voorzien van nummer 9 dat niet al vol zat voor het de ‘beginhalte’ aandeed. Toen dit wachten wel erg lang ging duren, kwamen prompt de ober van het terras en, jawel, de ober van het restaurant voorbij lopen. De eerste beoogde ook een plek in het busje, waarvan al 2 volle versies rechtsomkeert hadden gemaakt na de laatste ‘aflever’halte, recht tegenover onze ‘begin’halte. Toen we uiteindelijk onze plaats gevonden hadden, vroegen we nog wat praktische zaken na bij de ober; ‘ging busje 9 naar Sevastopol?’ en ‘is de veelgenoemde uitgaansgelegenheid ‘Omega’ te Sevastopol ‘te doen’. Op beide vragen antwoorden de naar het zich liet aanzien licht aangeschoten ober bevestigend. Na dit Engels informeerden andere busgenoten naar onze herkomst. Niet veel later was het tijd om uit te stappen.
We vervolgden onze laatste kilometer naar het hostel te voet, om halverwege stil te blijven staan ter plaatse van een stuk weg zonder lichtvervuiling, teneinde iets van de meteorietenregen mee te kunnen krijgen. Opmerkelijk was dat we gedurende een kwartier niets maar dan ook niets van dit schouwspel meekregen, terwijl de nacht ervoor de meteorietenregen nog op z’n hoogtepunt was met zo’n 60 zichtbare verschijnselen per uur. Bedroeft arriveerden we in ons hostel om daar op ons ‘houten bed’ in slaap te vallen.

quote:

Bedroeft arriveerden we in ons hostel om daar op ons ‘houten bed’ in slaap te vallen.

Hee, da's nou de derde keer al ofzo Je hebt toch ook leuke tijden beleefd op de vakantie?

quote:

Op woensdag 31 augustus 2005 17:11 schreef Stereotomy het volgende:

[..]

Hee, da's nou de derde keer al ofzo Je hebt toch ook leuke tijden beleefd op de vakantie?

Ja, ik overdrijf nogal eens. De vakantie in z'n totaliteit was perfect.
De meest memorabele momenten zijn nog niet eens beschreven, die komen later deze week!

Dit was de reis, en zo is het gegaan.

Een echt reisverslag hoef je van mij niet te verwachten, maar ik zal binnenkort zo'n 250 foto's online gooien.



Amsterdam - Warszawa (vliegtuig)
10AUG 13.35 - 15.30 KL 1365 AMS - WAW
Tarief: EUR 144.00 Belasting/kosten/toeslagen: 10.99CJ 12.96RN 2.00VV 11.93XW 32.00YR
Afstand: 1100 km

Warszawa - Kyiv (trein)
11.08.2005 21.53 - 16.21 D68 Warszawa Centralna - Kiev Pass
Tafief: PLN 129,50 / EUR 30,40 2cl. Sleeping car: PLN 51.48 / EUR 12,08
Afstand: 790 km

Kyiv - Simferopol (trein)
15.08 20.18 - 11.08 28 Куів Пас. - Симферополь Пас.
Tarief: 34 ГРН плацкартний (platskart) 6 ГРН beddengoed
Afstand: 864 km

Simferopol - Yalta (trolleybus)
16/08/2005 12:30 - 16:10 Крымтроллейьус Симферополь - Ялта
Tarief: 10,20 ГРН БагаЖ 1,00 ГРН
Afstand: 85 km

Yalta - Simferopol (taxi)
20.08 9.45 - 11.15
Tarief: 150 ГРН
AAfstand: 85 km

Simferopol - Odesa (trein)
20.08 22.17 - 10.05 410 Симферополь Пас. - Одесса Гл
Tarief: 29.01 UAH плацкартний (platskart) 7 ГРН beddengoed
Afstand: 471 km

Odesa - Lviv (trein)
22.08 10.06 - 22.22 228 Одеса Гл - Львив
Tarief: 42.94 ГРН Купейний
Afstand: 745 km

Lviv - Przemysl (trein)
25.08 13:56 - 16:15 75 Львив - Перемишль
Tarief: 42,61 ГРН
Afstand: 98 km

Przemysl - Krakow (trein)
25.08.05 17.17 - 20:45 34102 Przemysl Gł. - Kraków Gł.
Tarief: PLN 39,66
Afstand: 245 km

Krakow - Warszawa (trein)
26.08.2005 19.00 - 21.50 31412 Kraków Gł. - Warszawa Centralna
Tarief: PLN 68,00 Express PLN 10,00 plaatsresevering
Afstand: 287 km

Warszawa - Amsterdam (vliegtuig)
27AUG 12.50 - 15.00 KL 1364 WAW - AMS
Tarief: zie KL 1365
Afstand: 1100 km

_{Prijs- en productwijzigingen en drukfouten voorbehouden.}

Dit klinkt veelbelovend, rosstek.

De foto's staan inmiddels online. Aan aanvullend commentaar wordt nog gewerkt.

Ukraine 2005.

Rosstek
Henk-Wim

-mijn foto is te groot, fix ik vanavond wel ff-

[ Bericht 10% gewijzigd door Henk-Wim op 05-09-2005 07:30:02 ]

quote:

Op zondag 4 september 2005 20:44 schreef Henk-Wim het volgende:
Rosstek
Henk-Wim

Jouw link doet het helaas niet, Henk-Wim.

quote:

Op zondag 4 september 2005 20:44 schreef Henk-Wim het volgende:
Rosstek

Iemand die zwerfhonden opvangt? Vooral in Odessa stikte het er van.

Ennu doet de foto het wel

quote:

Op maandag 5 september 2005 00:35 schreef Idiosincrasico het volgende:

[..]

Iemand die zwerfhonden opvangt? Vooral in Odessa stikte het er van.

In heel Oekraïne is dat geloof ik het geval hoor

quote:

Op zondag 4 september 2005 00:09 schreef rosstek het volgende:
De foto's staan inmiddels online. Aan aanvullend commentaar wordt nog gewerkt.

Ukraine 2005.

Mooie foto's hoor! En (die van Kiev dan), zoooo herkenbaar!

*krijgt weer helemaal de kriebels*

quote:

Op zaterdag 3 september 2005 18:59 schreef ultra_ivo het volgende:
Net naar Aken geweest om m'n treinkaartjes te kopen. Na wat doorrekenen van verschillende optie's en bekijken van vrije plekken kwam ik uit op een retourtje Krakau voor 135,90, met nog een 23 Euro voor reserveringskosten en slaapplaatsen. Niet gek, ik had op een kleine 300 Euro gerekend. Vanaf Krakau moet ik zo in Lviv zien te komen, met de bus waarschijnlijk.
Odesa zal ik waarschijnlijk niet aandoen, teveel te zien in Galicië en op de Krim. Wordt dus nog een andere keer een reisje Donaudelta - Kerch.

Wanneer vertrek je ultra_ivo?

Reisverslag deel VIII, over Sevastopol zelf!

zo 14 augustus
De volgende morgen was het weer een hele operatie om warm water uit de kraan te krijgen; nu hielp ook het continu bijstellen van de koude en warme kraan niet meer…
De hostelbeheerder hielp ons aan busnummers om in Chersones te komen, een aan de kust van de Zwarte Zee gelegen gebied waar ruïnes te zien waren en men van het daar schaars aanwezige strand gebruik kon maken. Busje 9 bracht ons naar het centrale ‘busstation’ genaamd ‘5 km-punt’. Bus 12 was vervolgens nergens te bekennen. Een chauffeur hielp ons verder en reed ons naar de andere kant van het busstation. Hier stond bus 12 al klaar voor ons. Na een rit die door het centrum van Sevastopol voer, kwamen we 30 minuten later aan op de plaats van bestemming. Het bleek echter nog enkele kilometers verwijderd van de bushalte. In de rij wachtten we tot we een ons wogen; voordringen gebeurde continu, zonder dat er wat van werd gezegd. Enige tientallen minuten later liepen we eindelijk door de poort naar binnen.
Voorbij de poort waren ruïnes gelegen; je waande je hier in een compleet ander land. Niet verwonderlijk, want dit was vroeger Grieks grondgebied. Via een niet druk bezocht strandje kwamen we op een paadje dat langs een steile helling voer naar één van de bekendste bezienswaardigheden in dit gebied; de overblijfselen van een Acropolis-achtig bouwwerk. Diverse pilaren, overeind gebleven stukken muur en een gigantische klok trokken hier de aandacht. Vooral de klok was een geliefd object voor foto’s; iedere 5 seconden werd er op camera’s geklikt. Het aanwezige strand bestond uit niets dan steen; hoe men het er hier op een handdoek uithield, was de grote vraag.
Voor we het complex verlieten, passeerden we nog een opmerkelijke kerk; alle gevels van dit vierkante gebouw waren hetzelfde.
Per busje lieten we ons in het centrum van Sevastopol afzetten, waar we ons middageten hadden. Bij het personeel informeerden we naar de locatie van uitgaansgelegenheid ‘Omega’. Hier zouden we de avond doorbrengen met twee meisjes uit Murmansk, die we in 2003 ontmoetten en die toevallig ook naar Sevastopol op vakantie gingen deze zomer. Op de kaart werd na lang nadenken een kruisje gezet op de juiste locatie.
Een wandeling door het centrum van Sevastopol was hetgene dat volgde. Via de haven bereikten we een reusachtig standbeeld van een aantal mannen met geweren; dit monument stond hier vanwege de oorlog met… In de nabijheid van een hotel met een geweldig uitzicht op de Zwarte Zee stond een ander standbeeld; een spits betonnen bouwwerk. Het had weg van een zeil van een zeilboot. Terug in het havengebied passeerden we een man met een aangelijnde aap; samen trokken ze veel bekijks.
Inmiddels kwam het bekendste monument van Sevastopol in zicht; de pilaar, een tiental meters van de kade vandaan. Deze diende als monument voor de omgekomen zeelieden.
De directe omgeving ervan werd door de plaatselijke jeugd gebruikt als zwembad. Maar ook oma’s kwamen hierheen om pootje te baden. Verderop sloegen we toe bij een kraampje met ansichtkaarten; in tegenstelling tot Kiev waren hier wél toeristische ansichtkaarten per stuk te koop. Naar later zou blijken, stonden achterop dan weer geen lijntjes voor postcode e.d. Postzegels moesten we maar bij het postkantoor gaan halen, werd verteld. Dat werd doorlopen, want het liep tegen 18 uur. Voor we aankwamen bij het postkantoor, deden we nog een monument aan; eenzelfde soort als in Kiev met blokken beton, voorzien van (voormalige) Sovjet-steden als Moskou, Murmansk en Kiev. Sevastopol had een ‘blok’. Voor ons liep een kudde matrozen die met het monument op de foto gingen.

deel VIIIb

Om de hoek van het monument was een lange trap, die volgens de plattegrond leidde naar een andere drukke straat van Sevastopol, mét postkantoor. Hier bleek niets van waar; we strandden bij een afgesloten bouwplaats. Snel liepen we terug naar waar we vandaan kwamen, om naar het postkantoor te vertrekken. Gelukkig was dit nog open toen we er 20 minuten later arriveerden. De postkantoorinterieurs zijn in de voormalige Sovjet-Unie vrij apart; een donkerbruin houtmotief siert de pakweg 20 balies, welke voorzien zijn van één meter hoog glaswerk. Boven het glas was er open ruimte. Stickers met voetstappen voor op de grond bestaan hier niet. In het postkantoor een winkeltje waar naast schrijfgerei en ansichtkaarten ook eten en drinken verkrijgbaar is. Dat het winkeltje hier op dit tijdstip gesloten is, is dan wél weer gebruikelijk. We worden geholpen door een vrouw, die bij een collega aan een ander loket 20 postzegels tevoorschijn tovert. Merkwaardig was dat er geen waardeaanduiding op afgebeeld is, wat dus betekent dat men kan vragen wat men wil.
Na deze aankoop informeerden we bij het internetcafé naar de mogelijkheid onze 1000 tot dan toe gemaakte foto’s op een CD-rom te branden, om tijdens onze Tsjernobylexcursie ongebreideld foto’s te kunnen maken. Die vraag is ze waarschijnlijk meer gesteld; ‘Photos –no’ was het antwoord. Het liep inmiddels tegen 19 uur. Na het avondeten pakten we het busje terug naar het hostel in Balaclava, om om 22 uur op het afgesproken punt te kunnen zijn, namelijk de entree van uitgaansgebied Omega.
Via een overstap op wederom bushalte ‘5 km-punt’ arriveerden we in het hostel. Hier kwamen we een klein uur later aan. Toen we onze korte broek voor een lange wilden verwisselden, kwam er een nieuwe hostelgast voorbij wandelen; een Nederlander! Meneer was hier in z’n eentje per auto naartoe gekomen en had een afspraak in Balaclava gepland staan. Voorzien van de tip niet bij het restaurant met de rode vierkante parasollen te gaan eten, lieten we hem achter in het hostel. Om 21 uur aangekomen bij de bushalte leek het wel spitsuur; de busjes raasden stuk voor stuk voorbij omdat ze al vol zaten. Een lijnbus van groter formaat bood even later wél genoeg plek.