Zoekt 'aait-over-bol-smiley' maar kan niet vindenquote:
Veel plezierquote:Op zaterdag 6 augustus 2005 00:23 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
beetje opgelaten
morgen op vakantie
Ben ik al jaren, went vanzelf . . .quote:
Begin er net mee maar het bevalt me niet.quote:Op zaterdag 6 augustus 2005 00:47 schreef ThunderChild het volgende:
[..]
Ben ik al jaren, went vanzelf . . .![]()
![]()
Ieder begin is moelijk, wordt vanzelf wel makkelijker . . .quote:Op zaterdag 6 augustus 2005 09:28 schreef QyRoZ het volgende:
Begin er net mee maar het bevalt me niet.![]()
want?quote:Op zaterdag 6 augustus 2005 11:35 schreef Little_Angel het volgende:
Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet.
Ik weet het niet precies. Ik heb allerlei mixed up gevoelens. En ik word er een beetje gek van. Geen idee hoe ik nu verder moet, en wat ik nu verder moet doen.quote:Op zaterdag 6 augustus 2005 11:36 schreef Casparovvv het volgende:
[..]
want?
Ik voel me al een stuk beter vergeleken met begin deze week
Had ik afgelopen dagen ook, is nogal een drama.quote:Op zaterdag 6 augustus 2005 12:01 schreef Little_Angel het volgende:
[..]
Ik weet het niet precies. Ik heb allerlei mixed up gevoelens. En ik word er een beetje gek van. Geen idee hoe ik nu verder moet, en wat ik nu verder moet doen.
Hoe, waar!?quote:Op zaterdag 6 augustus 2005 09:57 schreef on_the_mike het volgende:
en toponderdak in a'dam kunnen regelen
* Casparovvv ookquote:
quote:
Je let niet op, er was een latere post van mij... misschien zelfs wel tweequote:
is inderdaad niet de rol van ouders indd. ook niet lief van zequote:Op zaterdag 6 augustus 2005 22:22 schreef Christine het volgende:
Ik voel me vreselijk. Waarom kunnen m'n ouders nou niet één keertje mij het gevoel geven dat ik niet nutteloos m'n tijd zit te verdoen en dat ik niet waardeloos ben... ik belde ze omdat ik me zo rot en eenzaam voelde, maar het enige wat ik terug kreeg was een nog nuttelozer en eenzamer gevoel, plus het gevoel dat het echt nooit meer goed gaat komen. Zit hier gewoon te janken, dit is toch niet de bedoeling??
Mijn ouders zouden me precies hetzelfde gevoel geven. Ik woon echter, weer, bij ze. Ik weet niet hoe ze het volhouden of voor mekaar krijgen, maar ik voelde gelijk mijn geluk afbrokkelen. Ik schrok, dat ik me meteen zo waardeloos voelde. Alsof ik niks of niemand waard ben, zelfs mijn vriend niet. Ik belde hem, maar hij nam zijn telefoon niet op. Ik kreeg meteen een flashback naar mijn ex vriendje en voelde me alleen maar rotter.quote:Op zaterdag 6 augustus 2005 22:22 schreef Christine het volgende:
Ik voel me vreselijk. Waarom kunnen m'n ouders nou niet één keertje mij het gevoel geven dat ik niet nutteloos m'n tijd zit te verdoen en dat ik niet waardeloos ben... ik belde ze omdat ik me zo rot en eenzaam voelde, maar het enige wat ik terug kreeg was een nog nuttelozer en eenzamer gevoel, plus het gevoel dat het echt nooit meer goed gaat komen. Zit hier gewoon te janken, dit is toch niet de bedoeling??
A, das altijd zo leuk, ik hoop er eerdaags ook weer eens heen te gaanquote:
Terwijl ouders ervoor horen te zorgen dat je gemotiveerd raakt, zin hebt in dingen, en dat ze je onvoorwaardelijk steunen, no matter what. Ik weet niet hoe het met jouw ouders zit, maar mijn ouders steunen me op hun manier wel. En ze bedoelen het lief enzo, maar zelfs als ik de hele dag heb lopen rennen en me uit heb lopen sloven, dan nog weten ze te klagen over dat uurtje wat ik dan voor mezelf heb genomen, waarin ik nóg meer en nóg beter had kunnen werken. Soms hebben ze het wél door, en vertellen ze me hoe trots ze op me zijn, dat ik gegroeid ben, volwassen word... en ik weet dat ze het menen, maar door telefoongesprekken als vanavond zakt de moed me bij voorbaat al in de schoenen.quote:Op zondag 7 augustus 2005 00:42 schreef gekke_sandra het volgende:
[..]
Mijn ouders zouden me precies hetzelfde gevoel geven. Ik woon echter, weer, bij ze. Ik weet niet hoe ze het volhouden of voor mekaar krijgen, maar ik voelde gelijk mijn geluk afbrokkelen. Ik schrok, dat ik me meteen zo waardeloos voelde. Alsof ik niks of niemand waard ben, zelfs mijn vriend niet. Toen ik huilend op mijn kamer zat, bedacht ik me dat het écht nooit goed zou komen tussen mij en mijn ouders. Ze bekijken alles zo simpel en onzeker, zonder vertrouwen in me, dat ze mij ermee aansteken. Misschien zijn ze niet eens zo rot voor me, maar door het verleden worden alle gevoelens weer aangewakkert. Pfff.. ik zit al meer dan 10 jaar alleen op mijn kamer, bewust, hierom te huilen. Psychologen, Psychiaters.. niemand kan hun ogen openen. Het is echt weer tijd om hier weg te gaan, voor ik me weer dagelijks zo voel.
Dat verklaart idd een boel van je unhappy posts hier.. maar mooi om te zien dat je toch optimistisch blijft.quote:Op zondag 7 augustus 2005 01:13 schreef Christine het volgende:
En daar zit je dan... zonder mensen in je omgeving om op te bouwen, amper volwassen, terwijl alle zekerheden in je leven één voor één lijken weg te vallen. Een stabiele relatie? Jammer, da's voorbij. Een studie... ai, bijna afgerond. Een baan? Niks te vinden. Een woning? Oeps, over twee maanden moet ik hier weg, zonder uitzicht op een andere woning.
Dit is allemaal niet heel erg ontopic meer geloof ikmaar het verklaart wel een beetje waarom ik me de laatste tijd soms heel sterk voel, en soms compleet gedemotiveerd ben. Dat laatste is nu ook weer het geval.
Ja, precies. Dat heb ik ze inmiddels al wel 100.000 keer gezegd. Afgelopen week nog. Maar toen vonden ze me dus raar, omdat dat nergens op sloeg. Als zij met mij gaan praten over studies en toekomst, dan zakt het lood me bij voorbaat al zo diep in de schoenen.. dat ik het gesprek bij voorbaat al boos af probeer te kappen. Helaas zijn zij de ouders, dus hebben zij het laatste woord en voel ik me na het gesprek altijd super klote. Ik zit dan altijd maar een beetje huilend op mijn kamer me waardeloos te voelen. Bij mijn ouders is de zin er gewoon af.. ik moet ze maar als "ja en amen" ouders aannemen waar ik verder niks mee kan. Ze zitten op een heel ander niveau dan ik. Ik kan zo hard schreeuwen als ik wil, zovaak zeggen dat ik gesteund wil worden en geliefd, ik kan ze mijn gevoelens vertellen en praten als brugman.. maar ze zitten zodanig op een ander niveau, dat ik hoe dan ook nooit tot ze door zal dringen. Niemand niet. Ze kunnen hun gevoelens niet uiten, verdringen alles wat ze niet zint, vertikken het om erover te praten en het samen op te lossen. Zij zijn de ouders, dus zij bepalen dat. Als er iets fout gaat in mijn leven of als ik zwaar verdrietig ben om iets.. dan weten ze het altijd zo te draaien, dat het mijn eigen schuld is. Of het nou om een baan gaat, school of een vreemdgaand vriendje. Zo zijn mijn ouders.quote:Op zondag 7 augustus 2005 01:13 schreef Christine het volgende:
Terwijl ouders ervoor horen te zorgen dat je gemotiveerd raakt, zin hebt in dingen, en dat ze je onvoorwaardelijk steunen, no matter what. Ik weet niet hoe het met jouw ouders zit, maar mijn ouders steunen me op hun manier wel. En ze bedoelen het lief enzo, maar zelfs als ik de hele dag heb lopen rennen en me uit heb lopen sloven, dan nog weten ze te klagen over dat uurtje wat ik dan voor mezelf heb genomen, waarin ik nóg meer en nóg beter had kunnen werken. Soms hebben ze het wél door, en vertellen ze me hoe trots ze op me zijn, dat ik gegroeid ben, volwassen word... en ik weet dat ze het menen, maar door telefoongesprekken als vanavond zakt de moed me bij voorbaat al in de schoenen.
quote:Op zondag 7 augustus 2005 01:38 schreef gekke_sandra het volgende:
Jij komt er echt wel hoor.Als je het nu al redt.. dan moet je eens nagaan hoe het is als je een baan, huis en een vriend hebt!
Hmm.. heb je gelijk in!quote:Op zondag 7 augustus 2005 01:44 schreef Christine het volgende:Thanks meis... en jij komt er ook absoluut. Heb gezien hoe enthousiast en gemotiveerd je bent over je studie etc. Nu nog een kamer en dan ben je weer een heel eind verder in de goede richting.
Tuurlijk gaat het lukken! Als je maar wil! Je weet in je achterhoofd dat het goedkomt! Gewoon doorzetten, hop hop, je hebt niks te verliezen! Het is het waard, dat weet jij en dat weet ik!quote:En het kan alleen maar beter worden nu... ook hier... Ik heb het gevoel dat ik wat dat betreft op een "turning point" sta in mijn leven. Nu alleen nog ergens de moed vandaan halen om door te zetten, zelfs als het tegen staat. Ik hoop zo dat het gaat lukken...
Pffffffft, ik heb er hoofdpijn van.
Als dat al jaren zo gaat moet je ze dus in dat opziht gewoon 'opgeven': misshien hebben ze je wel andere dingen te bieden maar steun op moeilijke momenten kennelijk niet. Hoe eerder je realiseert dat je je steun niet DAAR moet zoeken, hoe minder je met je kop tegen de muur loopt zoals vanavond is gebeurd.quote:Op zaterdag 6 augustus 2005 22:22 schreef Christine het volgende:
Ik voel me vreselijk. Waarom kunnen m'n ouders nou niet één keertje mij het gevoel geven dat ik niet nutteloos m'n tijd zit te verdoen en dat ik niet waardeloos ben... ik belde ze omdat ik me zo rot en eenzaam voelde, maar het enige wat ik terug kreeg was een nog nuttelozer en eenzamer gevoel, plus het gevoel dat het echt nooit meer goed gaat komen. Zit hier gewoon te janken, dit is toch niet de bedoeling??
Sterkte.quote:Op zondag 7 augustus 2005 03:10 schreef diannetjhu het volgende:
Gebroken.
Ik zit ergens mee.. zo erg.. al zo lang.. en ik kan het gewoon niet kwijt. Net geprobeerd van me af te schrijven, toch maar.. Maar denk dat het nog een hele tijd zal duren voor ik straks in slaap val..
![]()
sterkte meis!! hoop dat het goed gaat komen, maar daar ben ik eigenlijk wel van overtuigd!!quote:Op zondag 7 augustus 2005 03:10 schreef diannetjhu het volgende:
Gebroken.
Ik zit ergens mee.. zo erg.. al zo lang.. en ik kan het gewoon niet kwijt. Net geprobeerd van me af te schrijven, toch maar.. Maar denk dat het nog een hele tijd zal duren voor ik straks in slaap val..
![]()
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |