Mijn vader is 28 juli jl. overleden

Mijn vader was al 8 weken ziek, hij heeft MS en wij dachten aanvankelijk dat het weer wat langer duurde voordat ie beter werd, maar na 4 weken begonnen we ons echt zorgen te maken
Na vele onderzoeken door de dokter is hij EINDELIJK naar het ziekenhuis gestuurd, hier konden ze in eerste instantie ook niks vinden, maar door zijn MS moest ie onder de MRI scan, om misschien uit te kunnen sluiten dat het hiervan kwam,

Hier kwam uit dat ze een vlekje hadden gezien op zijn hersenen, na een tweede MRI scan met contrastvloeistof is gebleken dat het een tumor was en dat ie er zo snel mogelijk uit moest omdat ie op een nogal vervelende plek zat ( namelijk tegen de hersenstam aan)

Op maandag 18 juli werd ie geopereerd, hij is toen van 09.00 tot 16.30 onder zware narcose en met zijn hoofd naar voren geopereerd met daarbij vele bloedingen, 'savonds is ie van 21.00 tot 00.30 weer geopereerd omdat de bloedingen weer waren begonnen. Daarna zou ie wakker moeten worden en dat duurde al langer dan gepland, toen is ie uiteindelijk na anderhalve dag wakker geworden en kon ie reageren door te knikken, schudden en knijpen met zijn hand, doordat ie nog niet kon slikken lag ie aan de beademing en kon hij dus ook niet praten.

tot en met zaterdag 23 juli is hij bij geweest daarna kon hij niet meer reageren, zijn linkeroog was flink ontstoken en hij kreeg er een koorts van 40 graden bovenop, toen hij afgelopen maandagochtend neuroligisch ook niet meer reageerde moest hij met spoed naar de CT scan en daarna linea recta met spoed naar de OK, daar werd ie weer geopereerd en werd er weer een drain bij gezet om het vocht af te voeren, daar hebben ze zijn leven moeten redden, hij was bijna op de OK gestorven...

Hierna is ie in een coma geraakt en gisteren werd ons verteld wat ie er allemaal bij had gekregen in deze korte tijd, de tumor bleek toch een uitzaaiing van kanker te zijn, zijn linkerkant was verlamd, zijn hersenen waren beschadigd, zijn linkeroog zou er uit moeten, etc etc, kortom er was geen enkel lichtpuntje meer voor mijn vader, daaarom hebben we in overleg en met vrede in ons hart besloten dat ze de behandeling moesten stoppen en is hij gisterenavond rond 21.45 overleden door hem in een nog diepere slaap te brengen dan hij al was.

1 keer eerder heb ik een dierbaren haar laatste adem uit zien blazen ( de oma van een vriend) maar om je eigen vader te zien sterven op deze manier is een dubbel gevoel, wij hebben er vrede mee, en hebben hem een hoop ellende bespaard, maar tegelijk wil je hem niet laten gaan. Ik mis hem verschrikkelijk, hij was mijn maatje, mijn praatpaal, mijn enige echte vader.

Nu komen de dagen dat je alles in een roes beleefd, er moeten dingen geregeld worden en alles gaat door, maar de klap komt nog en dat besef ik maar al te goed, ik persoonlijk geloof in leven na de dood en ik hoop dan ook pap dat je hele mooie dingen ziet en dat je misschien nog eens iets van je laat horen, ik hou van je...

sorry voor dit lange verhaal.....