Deze film was echt niet het brilliante meesterwerk dat zoveel mensen zeggen dat het was.
Ten eerste is het een best grappige film, maar de titel klopt niet bepaald met de inhoud. Johnny Depp is de hoofdpersoon, de belangrijkste persoon, de figuur met de beste one-liners en grappen, de kinderen die er om hem heen hobbelen zijn niets meer dan vehikels voor zijn opmerkingen. Charlie is het minste figuur van ze allemaal, iedere regel die er uit zijn strot komt is geforceerd en lijkt erin te zijn gestopt omdat Burton besefte dat hij de hoofdrol speler was, de feilloze figuur waar alles eigenlijk om draaide. Laat het joch ook eens iets zeggen, zodat we het publiek nog kunnen overtuigen dat het mannetje niet uit de boot is gevallen of nog voor het hek staat met ingevallen wangetjes smekend om binnengelaten te worden. Nee nee, hij is er wel, kijk maar, we laten hem een vraag stellen, dus hij bestaat nog steeds.
De individuele Oompa Loompa's zorgen voor een stel leuke promotie-foto's maar op film doen ze het lang niet zo goed.
De liedjes doen denken aan A Nightmare before Christmas, maar tijdens de film is de helft van de tekst niet goed te verstaan. Mike Teavee een mompelaar voor Wonka, die irritante kleine pseudo-dwergen hebben anders voor de kijker anders het grootste spraakgebrek. Overigens zien ze er lang niet zo verknipt uit als de orange-met-groene-haren Oompa Loompa's uit de eerste film, die dwergen waren pas echt angstaanjagend.
1971 had een zeer makkelijk deuntje, bleef steken, bleef hangen, dit keer zijn de liedjes een stuk... moderner en veel tijdelijker. Over tien jaar zul je niemand meer horen neurien wat die kleine mannetjes zongen, terwijl mensen dertig jaar later nog steeds de liedjes zullen fluiten uit de Wilder-versie.
De kinderen... Augustus Gloop was gelijk aan zijn voorloper, alle andere figuren deden onder aan hun voorgangers. Vooral het verwende nest, leuk dat ze wat typisch britse uitspraken voor haar erin hebben gegooid, maar wat betreft irritatie niveau, viel ze reuze mee. Dat wicht dat haar in 1971 speelde wilde je als kijker echt met alle liefde van de wereld achter het behang plakken om haar vervolgens tot een bloederige vlek te meppen met een bezemsteel. Dat kind was de plaag van iedere ouder.
Het kauwgomkauwende sekreet was leuk omdat ze een kopie was van haar moeder, een leuk commentaar op de Amerikaanse mentaliteit, maar we zagen haar niet vaak genoeg om echt aan haar gewend te raken of geschokt te zijn door haar lot.
Mike Teavee, irritant knulletje, een uitermate geslaagde update van zijn personage uit het boek en de vorige film.
Charlie... in 1971 deed het irritante ventje nog mee toen ze eenmaal in de fabriek waren aangekomen.
Het visuele aspect van de fabriek viel ook tegen. De 1971 versie liet veel meer zien van de fabriek, van de producten. Deze versie ging met treinvaart door het gebouw heen, en we hebben nauwelijks iets gezien van de producten die er gemaakt werden.
Daarbij mistte de rondvaart zo goed als iedere Burtoneske invloed. De chocolade rivier was typisch Burton en de buitenkant van de fabriek, maar verder was er aan Wonka's paradijs niet veel Burton-achtigs. Het was allemaal behoorlijk steriel. Charlie's huis was dan weer wel in de typische Burton-stijl zowel van binnen als buiten.
Wilder had een zieke Wonka, een Wonka die verknipt was, een schurkachtig figuur die zijn weg manipuleerde door de rondleiding en overal wel iets vanaf wist. Depp is een Wonka die knullig en wereldvreemd is zelfs in zijn eigen fabriek, iemand die een rondleiding geeft. Je hebt medelijden met Depp als Wonka, terwijl Wilder's Wonka een kinderlijke sadist bleek te zijn. Wilder was gevaarlijk labiel, Depp was Michael Jackson-labiel, minus de ziekelijke fascinatie met minderjarige jongetjes.
Al met al de 1971 versie is net iets te kleurrijk, met net een aantal liedjes te veel, een echte kinderfilm uit 1971. De 2005 versie valt in vergelijking met die oude versie helaas achter op inhoud en sfeer, het maakt goed gebruik van de technologische vooruitgang die is geboekt sinds 1971, en heeft een flink aantal grappen die perfect aansluiten op de tijdsgeest, maar uiteindelijk laat het je achter met een hol gevoel.
Burton's neiging om zichzelf in de rol van Wonka te schrijven valt me ook niet zo lekker, hij deed hetzelfde in Edward Scissorhands. Het verleden van Wonka was overbodig, soms geslaagd, soms absoluut niet geslaagd.
Wat ik ook jammer vond was dat in 1971 het heel duidelijk was dat Wonka een manipulatieve klootzak was die de kinderen naar het land der circusfreaks stuurde, maar in 2005 het zo subtiel en klungelig gebracht werd je het doel ervan niet meer begreep.
Wat was de test? Dat ze de fabriek overleefden of een waardige opvolger waren?
There Is No Gravity.
The Earth Sucks.
--Brett Easton Ellis