Duik eens in de psyche van een man

Zie ook:
Zoiets zou ík nooit doen
Zullen ouders vriend accepteren?

Nu heb ik dus de stap genomen, ik heb uitgebreid met mn moeder gepraat.
Ten eerste over het feit dát ik zo moelijk met haar kan praten, dat ik daarvan baal,
dat ik dat heel erg 'mis' eigenlijk, ookal is het er nooit geweest.

Ik heb haar uit kunnen leggen hoe het afgelopen is tussen mijn vorige vriend en mij. Dat vond ze jammer, ze mocht hem heel erg, maar ze respecteerde mijn keuze dat ik het uiteindelijk toch uitgemaakt heb. Ik heb erover kunnen praten dat ik niet meer zo gecontroleerd wil worden. Ze hoeft niet elk MSN-gesprek te lezen, ze hoeft niet af te luisteren als ik aan de telefoon zit, dat maakt alleen maar meer dat ik allerlei dingen stiekem ga doen. Daar kon ze inkomen (al was het wel met tegenzin volgens mij)

En toen kwam de onvermijdelijke vraag: (moeders zijn echt niet gek, hoeveel je ergens ook omheen liegt of verstopt, ze hebben altijd wel iets door) "En hoe zit dat nou met die 'gozer' waar je nu iets mee hebt?"
Het was nog niet echt mijn bedoeling om alles in één gesprek boven tafel te gooien (en met alles bedoel ik: én het controle-verhaal, én het vorige-vriend-verhaal, én nog eens het nieuwe-vriend-verhaal) dus ik heb de boot nog een beetje afgehouden. Verteld dat ik iemand ontmoet heb, dat ik hem een aantal maal gezien heb (om eerlijk te zijn, héél vaak), gelukkig ben etc. De details dus nog maar even achterwege gelaten. (= het feit dat mn nieuwe vriend 30 is etc.)

Bij nader inzien misschien ook maar goed ook... Want ik bel vandaag blij mn vriend op en toen:
Hij roept al heel lang dat hij niet van de stiekeme praktijken houdt, dat dat zijn aard niet is, en dat hij heel graag wil dat ik met mn ouders ga praten. Ik heb hem uit kunnen leggen dat dat voor mij niet zo makkelijk ligt en dat hij mij tijd moest geven, dan kwam dat echt vanzelf.

Hij was blij dat mn moeder positief reageerde,
MAAR
hij wil nadenken en ik moet hem tijd geven. Zijn emmer is volgedruppeld (de emmer van het stiekeme gedoe) en hij moet hem leeggooien. Wat is daar zo moeilijk aan, nu ik EINDELIJK de stap genomen heb naar mn ouders te stappen? Hij zegt dat zijn probleem NIET is de reactie van mijn ouders, noch de reactie van zijn familie, niet dat hij niet in ons gelooft, niet dat hij mij niet vertrouwt, niet dat hij niet met me kan praten, niet dat hij iets bij me mist of tekort komt, hij houdt van mij, mist mij, vindt mij mooi, lief, aardig, lekker, leuk etc.

We hebben zondag afgesproken. (voor het eerst sinds begin van onze relatie dat we elkaar 2 weken niet gezien hebben) maar wat moet ik nou doen?
Hij is al een tijdje erg stil, door dit, en ik moet me inhouden niet steeds te bellen en smsen. Dat kan ook niet want hij heeft het heel druk met zijn werk. Daar heb ik begrip voor dus ik doe mijn best, maar hoe kan ik rustig achterover zitten terwijl mijn mannetje het heel moeilijk heeft, ik hem wil steunen en vertellen dat er niets is om over te piekeren?

Ik heb geen rust in mn kont, kan me nergens op concentreren en ik vraag me alleen maar af wat er met hem aan de hand kan zijn. Stress op zn werk is een hele goede mogelijkheid, (vanwege vakanties van collega's moet de rest maar dubbel werk doen) maar is zulke afwijzendheid daar een logische reactie op? Als ik gestresst ben ga ik juist bij iederen klagen..
En hoe vind ik de rust om tegen mezelf te kunnen zeggen: "laat hem even" ?

Wat wil hij horen, wat niet?
Wat moet ik doen? Met hem, en met mn moeder? Doorvertellen of de boot nog even afhouden, toch maar...?

_{Koekje erbij? Sorry voor de lengte...}