Mislukte potentiële topalbums....

quote:

Op zondag 17 juli 2005 12:23 schreef Knarf het volgende:
Metallica - ....And Justice For All

Erg goede nummers, veel te schel opgenomen.
(mijn mening)

Das juist hun meest technische album, al klinkt ,t wel redelijk vlak ja.

Ik vond Load en Reload juist weer ondergewaardeerd, want staan best heerschende nummers op.

Prodigy - Always Outnumbered, Never Outgunned


Na zeven jaar kwam Liam Howlett met een zeer magere plaat, die weliswaar een aantal leuke nummers kent, maar die in z'n geheel erg by-the-numbers klinkt, en daarmee de indruk achterlaat dat Howlett zo'n beetje creatief bankroet is.


Einstürzende Neubauten - Perpetuum Mobile


Einstürzende Neubauten was in de 80s en vroege 90s één van de meest cutting-edge, avant-garde, destructieve industrial bands in de muziekgeschiedenis. Met "Ende Neu" en "Silence is Sexy" maakte de band al aanstalten richting meer song-based materiaal, maar men wist het interessant te houden door verbonden te blijven met de 'core identity'. Op "Perpetuum Mobile" is daar nog maar weinig van over. Het geweldige titelnummer bewijst dat Bargeld en kornuiten het nog steeds in zich hebben. En dat maakte de teleurstelling alleen maar groter.

Ik denk dat Prodigy nooit meer een top album als Fat Of The Land af zal leveren.

Maar in alle eerlijkheid valt het ook niet mee om zo'n plaat op te volgen.

quote:

Op zondag 17 juli 2005 13:21 schreef Wezli het volgende:

[..]

Voor het geld dus...

Als ze het voor het geld hadden gedaan (niet dat dat hoeft want ze hebben toch al geld zat) dan hadden ze wel een 2e master of puppets gemaakt.

quote:

Das juist hun meest technische album, al klinkt ,t wel redelijk vlak ja.

Ik vond Load en Reload juist weer ondergewaardeerd, want staan best heerschende nummers op.

Justice is expres zo opgenomen toch? maar volgens mij is black album technisch het beste album.

Load en Reload hadden als je de beste nummers van elk album had genomen 1 redelijk album kunnen maken maar los is het eigelijk niks omdat elk album maar een paar goede nummers heeft (en dat zijn zelfs geen toppers terwijl elk ander metallica album constant kwaliteit is). Gelukkig zijn ze nog wel zo eerlijk om zelf ook toe te geven dat het nou niet bepaald goede albums waren. Dat vind ik dan wel weer klasse, niet je eigen albums op blijven hemelen als je weet dat het niet geweldig is.

quote:

Op zondag 17 juli 2005 14:29 schreef Summoner het volgende:
Maar in alle eerlijkheid valt het ook niet mee om zo'n plaat op te volgen.

Is ook weer zo, net als Junkie XL nooit meer zulk gaaf werk zal leveren als ie toendertijd met Rudeboy deed.

quote:

Op zondag 17 juli 2005 14:49 schreef Kill_em_all het volgende:

[..]

Als ze het voor het geld hadden gedaan (niet dat dat hoeft want ze hebben toch al geld zat) dan hadden ze wel een 2e master of puppets gemaakt.
[..]

Justice is expres zo opgenomen toch? maar volgens mij is black album technisch het beste album.

Load en Reload hadden als je de beste nummers van elk album had genomen 1 redelijk album kunnen maken maar los is het eigelijk niks omdat elk album maar een paar goede nummers heeft (en dat zijn zelfs geen toppers terwijl elk ander metallica album constant kwaliteit is). Gelukkig zijn ze nog wel zo eerlijk om zelf ook toe te geven dat het nou niet bepaald goede albums waren. Dat vind ik dan wel weer klasse, niet je eigen albums op blijven hemelen als je weet dat het niet geweldig is.

De lengte van de nummers van Justice, is wel met opzet gedaan, ze wilden op dat album gewoon meer langere stukken hebben.

Lick my decals of baby van Captain Beefheart.

Het album is helaas niet meer op cd verkrijgbaar en dat is vreemd daar de laatste tijd veel op cd verschijnt van the captain. Geinige live opname, boxsets en ga zo maar door.

Lick my decals is minstens zo extreem als Trout mask replica. Edoch, lick my decals vind ik stukken beter! Veel meer gebalenceerd en het beslaat ook gewoon twee kanten (op lp) ipv vier. Trout mask is op een gegeven moment ontzettend vermoeiend en moet ik echt in twee sessies horen. Bij lick my decals zet ik het vaker nog op repeat. Ik vind het album dus mislukt omdat deze niet op cd meer te verkrijgen is. Zonde!

tvp

quote:

Op zondag 17 juli 2005 15:03 schreef TheGrandWazoo het volgende:
Het album is helaas niet meer op cd verkrijgbaar en dat is vreemd daar de laatste tijd veel op cd verschijnt van the captain. Geinige live opname, boxsets en ga zo maar door.

Niet zo vreemd als je bedenkt dat de rechten in handen zijn van 'onze vrienden' de Zappa Family Trust, en die kunnen (in mijn ogen) nu eenmaal weinig goed doen. Vreemd genoeg is de LP wel makkelijk te krijgen, denk dat iemand er een bootleg van heeft geperst of zo.

Dat is inderdaad waar ook, Zanderrr! Even niet bij stil gestaan.

Ik blijf nog even in het Zappa kamp want Frank bracht eind jaren 80 veel van zijn albums uit op cd. Echter, Zappa was een extreme perfectionist en bleef dus sleutelen aan zijn platen. Nummers werden ingekort of gingen juist in de verlening. Dát is op zich niet eens zo'n ramp maar wat ik wel kwalijk vind, is dat hij We're only in it for the money en Ruben and the Jets compleet opnieuw heeft laten inspelen omdat de kwaliteit van de originele banden zogenaamd niet goed meer waren. Onzin, hij lag op dat moment overhoop met zijn ex-bandleden die een eigen groep waren begonnen. Die band (The Grandmothers) speelde nummers van Zappa en dat zat hem toen niet lekker. Naderhand is Money wel in de originele versie uitgebracht maar Ruben bevat nog steeds de vocalen uit de jaren zestig en het drumwerk uit de jaren 80. Klinkt (in mijn optiek) helemaal niet!

Ik hoop dan ook dat ze het origineel gewoon, net als money, uit gaan brengen.

Metallica - S&M



Het idee erachter was leuk, maar de uitvoering laat te wensen over. Bij sommige tracks als Nothing else matters werkte de combo van klassiek en rock een klein beetje maar anderen verzuipen weer in een stroperige laag bombastisch geweld. Bij dit album is men er iig niet in geslaagd om beide werelden bij elkaar te brengen zoals de band waarschijnlijk voor ogen had.

UmmaGumma van Pink Floyd.

Dit album is me zeer dierbaar, leuke herinneringen aan. Bijvoorbeeld voor het eerst enorm stoned en dronk worden terwijl Rick Wright een solo op zijn orgel ten beste geeft. Ik vind het studio album werkelijk meesterlijk! Een prima poging tot avant-garde.

Wat is er dan mislukt? Wel, het tweede album. Hier staan wat live tracks op die op zich heel erg mooi zijn maar wat gewoon buiten het 'project' valt. Ik vind het totaal niet aansluiten op het studio album en staat daarom wat lelijk. Ze hadden het eigenlijk gewoon apart moeten uitbrengen.

Atom Heart Mother. Ook van Pink Floyd. Schitterend album met als hoogtepunt het titelnummer en Fat old sun. Maar o zo jammer van Alan's psychedelic breakfast. Flauw en gewoon niet goed imho. Gelukkig is het wel de laatste track van het album maar ik zet het dan wel meteen af.

Ummugumma :



Schitterende hoes overigens!



Niet zo'n schitterende hoes.

quote:

Op zondag 17 juli 2005 15:38 schreef Beathoven het volgende:
Metallica - S&M

[afbeelding]

Het idee erachter was leuk, maar de uitvoering laat te wensen over. Bij sommige tracks als Nothing else matters werkte de combo van klassiek en rock een klein beetje maar anderen verzuipen weer in een stroperige laag bombastisch geweld. Bij dit album is men er iig niet in geslaagd om beide werelden bij elkaar te brengen zoals de band waarschijnlijk voor ogen had.

Teveel controle van Metallica op Michael Kamen (die wat mij betreft heel behoorlijk kon orchestreren) waardoor het orkest continu tweede partij kan spelen bij Metallica. Dit zorgt ervoor dat het album op de meeste plaatsen niet geloofwaardiger klinkt dan de gemiddelde strijkerpartij op een jaren '80 hair metal power ballad waar de band zonder enig rekening te houden met de achtergrond overheen speelt. Een gemiste kans inderdaad.

Ondanks dat ook dat album niet zonder fouten is, is Deep Purple's Concerto for Group and Orchestra wat mij betreft een veel beter voorbeeld hoe een dergelijke fusie zou moeten werken.

quote:

Op zondag 17 juli 2005 15:51 schreef TheGrandWazoo het volgende:
UmmaGumma van Pink Floyd.

Dit album is me zeer dierbaar, leuke herinneringen aan. Bijvoorbeeld voor het eerst enorm stoned en dronk worden terwijl Rick Wright een solo op zijn orgel ten beste geeft. Ik vind het studio album werkelijk meesterlijk! Een prima poging tot avant-garde.

Wat is er dan mislukt? Wel, het tweede album. Hier staan wat live tracks op die op zich heel erg mooi zijn maar wat gewoon buiten het 'project' valt. Ik vind het totaal niet aansluiten op het studio album en staat daarom wat lelijk. Ze hadden het eigenlijk gewoon apart moeten uitbrengen.

Ik denk er precies omgekeerd over.. een uitstekende liveplaat, en als bonus krijg je er nog een fraai dienblad met experimenteel bedoeld gepruts bij. Nou ja, die Gilmour-nummers zijn nog wel te pruimen.

Dus several spieces of little enz enz vind je helemaal niks?!

Nou ja, die is idd ook wel lachen voor af en toe. Vind vooral de bijdrages van Nick Mason en Rick Wright eerlijk gezegd hopeloos mislukt. Als ik vaag experimenteel gefreak wil horen, dan zet ik liever een plaat van Sun Ra of het Art Ensemble of Chicago op.

Ik draai op wat kleine uitzonderingen na eigenlijk ook uitsluitend het live-gedeelte van Ummagumma.

Ja, dat experimentele gefreubel van Floyd is wel leuk , maar ook wel een beetje gedateerd.

Als kant 1 van Meddle wat was ingekort dan was het ook een veel betere plaat geworden.
One of these days en Echoes zijn topnummers, maar wat er tussen zit haalt dat nivo absoluut niet.

quote:

Op zondag 17 juli 2005 17:31 schreef fripper het volgende:
Ja, dat experimentele gefreubel van Floyd is wel leuk , maar ook wel een beetje gedateerd.

Misschien komt dat omdat ik van 1982 ben en die ontwikkeling niet meegemaakt heb! Het klinkt mij namelijk nog behoorlijk vernieuwend in de oren!

Ik heb Ummagumma ook niet gekocht op de dag dat hij uitkwam Maar in 82 had ik hem wel in de kast staan.

Ik vind het nog steeds wel leuk om te horen overigens, maar er zijn dingen van Pink Floyd die ik veel vaker draai.

Fat of the land - prodigy

Na twee sublieme voorproefjes van die plaat, firestarter en breathe, kwam het eindproduct uiteindelijk over als een magere onsamenhangende koek. De kaarten zijn teveel gezet op het maken van nog wat punk-dance crossovers (met die slechte cover van dat l7 nummer), terwijl hun vorige werk zich juist excelleerde in veelzijdigheid.

From A Basement On The Hill mag je niet noemen, vind ik. Dat is geen album zoals de artiest het heeft bedoeld. Bij Nirvana kan je de heren er zelf voor verantwoordelijk houden, Elliott had wellicht nog heel andere accenten willen leggen. Overigens beviel een nummer als King's Crossing mij toch wel heel erg...

Wat voor mij persoonlijk een plaat is die hier genoemd kan worden is Any Minute Now van Soulwax. Daar wacht je dan jaren op, krijg je halfgare electro en weet ik veel meer wat voor geneuzel, waar je juist songs in de lijn van Much Against Everyone's Advice verwacht.

En wat te denken van PJ Harveys laatste, Uh Huh Her. Polly ging terug naar haar roots, heette dat, maar nam wel de goede dingen van haar andere werk mee. Ik heb het niet gehoord, eerlijk gezegd.