TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Dag 4 – Van de drukte naar de stilte
De dag begint weer met een bezoek aan de supermarkt voor wat te eten en te drinken voor deze reisdag. Om 10.00 verlaat ik het hotel en loop rustig naar het centraal station. Daar aangekomen kan ik niet zo snel het busstation vinden, ondanks dat het wel op de kaart staat aangegeven alsof het direct naast het station ligt. Het blijkt er dus bovenop te liggen, maar er zijn slechts een paar borden die verwijzen naar de goed verborgen trap.
Het busstation blijkt een moderne terminal, die veel weg heeft van een vliegveld. Gates voor de bussen (met onbegrijpelijk snel sluitende schuifdeuren), een groot vertrektijdenbord, verschillende loketten, veel zitplaatsen en een enkel restaurant maken het een aangename plek om een klein uurtje op de bus te wachten. Gelukkig was ik vrij vroeg om een kaartje te kopen en bij de gate te wachten, want de bus blijkt helemaal vol te zitten, omdat er veel vluchten tegelijkertijd vertrekken.
In 95 minuten brengt de bus mij over de snelweg door de Zweedse bossen naar de luchthaven Skavsta, een voormalige militaire luchthaven die nu vooral in gebruik is voor low-cost carriers. Op de luchthaven is een restaurant en de gebruikelijke souvenirshop, maar ik zie niets om mijn laatste Zweedse Kronen aan uit te geven… dan nog maar iets extra’s te eten en te drinken voor het geval dat ik vanavond en morgen (zondag) niets kan krijgen in Letland, omdat wellicht te winkels dicht zijn.
De vlucht naar Riga is niet heel bijzonder, op de onverwachte turbulentie bij de landing na. Een blik uit het raampje tijdens de nadering laat wel mooi zien hoe enorm leeg het land is; veel bos en een enkel weiland, maar nergens wegen of huizen. Terwijl ik wacht op mijn bagage pin ik geld… 85 Lat (125 euro) lijkt mij een redelijk bedrag om de komende dagen mee door te komen en ook het busticket naar Riga van te kunnen betalen.
Op de luchthaven neem ik een taxi naar het hotel in Jurmala; de bus en trein zijn weliswaar veel goedkoper, maar dat zou me waarschijnlijk 2 uur gaan kosten. Nu ben ik met een gloednieuwe Renault over een nieuwe snelweg in ongeveer een half uur na de landing in het hotel. Het hotel is meer dan ik had gehoopt. Ik had de inschatting gemaakt dat het één van de laatste mogelijkheden zou zijn om te kunnen overnachten in een echt Soviet-hotel. Zitnanems Nams bleek inderdaad een prachtig voorbeeld van een congreshotel voor wetenschappers uit Rusland. Een jongen van een jaar of 20 is de enige die Engels spreekt bij de receptie en ik heb het vermoeden dat hij ook de website gemaakt heeft en dat ik de enige persoon ooit ben die het hotel via internet geboekt heeft. (de bevestiging van de reservering kreeg ik overigens gedateerd op 1 januari 1994, zodat ik eerst helemaal naar het einde van mijn mailbox moest om de bevestiging te vinden). Met creditcard betalen is geen probleem en na de gebruikelijk instructie wanneer en waar het ontbijt is, krijg ik de sleutel van een kamer op de 9e verdieping en stap ik de lift in.
hotelkamer
Boven aangekomen blijkt het beeld van een Soviet-hotel aardig te kloppen; een rode loper, bruinrode muren en een mooie rij hanglampen sieren de gang.
Alles in de kamer is brandschoon, maar het is duidelijk dat er in de afgelopen 35 – 50 jaar niets aan onderhoud is gedaan. Het behang laat hier en daar los, de afstandsbediening van de TV is er niet en het balkon heeft ook betere tijden gekend, maar het ruikt fris en alles werkt naar behoren. Ook het uitzicht maakt veel goed. Ik ben blij weg te zijn uit Stockholm, waar er constant het geluid was van het drukke verkeer. Nu hoor ik echter vanaf het balkon een ander ruisend aanhoudend geluid; het water van de Golf van Riga en de Lielupe rivier. Deze rust wordt alleen verstoord door een enkele trein die over de spoorbrug rijdt, maar ook dat geeft wel een leuk vakantiegevoel.
en het uitzicht
Onderweg in de taxi had ik al gezien dat er een supermarkt nabij is, dus daar loop ik eerst maar eens naar toe. Onderweg kom ik het houten stationnetje tegen, waar ik morgen op de trein naar Riga kan stappen.
Het station
Bij de supermarkt kom ik er achter dat je voor 5 euro een aardige drank en snackvoorraad kan krijgen, dus met een tas vol loop ik richting het strand. Daar aangekomen merk ik dat het hier toch wel wat frisser is en er een noordenwind staat, maar dat kan de aanblik van dit prachtige brede zandstrand niet verstoren. Ik neem me voor om me hier maandag maar een dagje te gaan vermaken en nu rustig terug te lopen naar het hotel.
Onderweg terug kom ik nog een aantal huizen tegen die me doen denken aan wat de Rough Guide zei over dit stuk van Jurmala: ‘wonderfully undeveloped’. En dat is echt de enige beschrijving van dit stukje van het schiereiland, dat vroeger een kuuroord was voor de rijke Russen. De vervallen jugendstil huisjes, tezamen met wat neo-russische stijl in een dicht woud van pijnbomen bij een ondergaande zon geven het geheel een prachtige uitstraling die niet op een foto te vangen is. Hier en daar doet het denken aan Wassenaar of Aerdenhout, maar dan in een andere stijl. Ik waan me even aan het begin van de vorige eeuw.
‘Wonderfully undeveloped’ huis
Terug in het hotel lees ik nog wat op het balkon, kijk nog wat Russische en Duitse TV en probeer wat van de Letse wodka, wat een bijzonder goed slaapmiddel blijkt te zijn...
Links:
Meer over de architectuur in Jurmala
Algemene informatie over Jurmala
De dag begint weer met een bezoek aan de supermarkt voor wat te eten en te drinken voor deze reisdag. Om 10.00 verlaat ik het hotel en loop rustig naar het centraal station. Daar aangekomen kan ik niet zo snel het busstation vinden, ondanks dat het wel op de kaart staat aangegeven alsof het direct naast het station ligt. Het blijkt er dus bovenop te liggen, maar er zijn slechts een paar borden die verwijzen naar de goed verborgen trap.
Het busstation blijkt een moderne terminal, die veel weg heeft van een vliegveld. Gates voor de bussen (met onbegrijpelijk snel sluitende schuifdeuren), een groot vertrektijdenbord, verschillende loketten, veel zitplaatsen en een enkel restaurant maken het een aangename plek om een klein uurtje op de bus te wachten. Gelukkig was ik vrij vroeg om een kaartje te kopen en bij de gate te wachten, want de bus blijkt helemaal vol te zitten, omdat er veel vluchten tegelijkertijd vertrekken.
In 95 minuten brengt de bus mij over de snelweg door de Zweedse bossen naar de luchthaven Skavsta, een voormalige militaire luchthaven die nu vooral in gebruik is voor low-cost carriers. Op de luchthaven is een restaurant en de gebruikelijke souvenirshop, maar ik zie niets om mijn laatste Zweedse Kronen aan uit te geven… dan nog maar iets extra’s te eten en te drinken voor het geval dat ik vanavond en morgen (zondag) niets kan krijgen in Letland, omdat wellicht te winkels dicht zijn.
De vlucht naar Riga is niet heel bijzonder, op de onverwachte turbulentie bij de landing na. Een blik uit het raampje tijdens de nadering laat wel mooi zien hoe enorm leeg het land is; veel bos en een enkel weiland, maar nergens wegen of huizen. Terwijl ik wacht op mijn bagage pin ik geld… 85 Lat (125 euro) lijkt mij een redelijk bedrag om de komende dagen mee door te komen en ook het busticket naar Riga van te kunnen betalen.
Op de luchthaven neem ik een taxi naar het hotel in Jurmala; de bus en trein zijn weliswaar veel goedkoper, maar dat zou me waarschijnlijk 2 uur gaan kosten. Nu ben ik met een gloednieuwe Renault over een nieuwe snelweg in ongeveer een half uur na de landing in het hotel. Het hotel is meer dan ik had gehoopt. Ik had de inschatting gemaakt dat het één van de laatste mogelijkheden zou zijn om te kunnen overnachten in een echt Soviet-hotel. Zitnanems Nams bleek inderdaad een prachtig voorbeeld van een congreshotel voor wetenschappers uit Rusland. Een jongen van een jaar of 20 is de enige die Engels spreekt bij de receptie en ik heb het vermoeden dat hij ook de website gemaakt heeft en dat ik de enige persoon ooit ben die het hotel via internet geboekt heeft. (de bevestiging van de reservering kreeg ik overigens gedateerd op 1 januari 1994, zodat ik eerst helemaal naar het einde van mijn mailbox moest om de bevestiging te vinden). Met creditcard betalen is geen probleem en na de gebruikelijk instructie wanneer en waar het ontbijt is, krijg ik de sleutel van een kamer op de 9e verdieping en stap ik de lift in.
hotelkamer
Boven aangekomen blijkt het beeld van een Soviet-hotel aardig te kloppen; een rode loper, bruinrode muren en een mooie rij hanglampen sieren de gang.
Alles in de kamer is brandschoon, maar het is duidelijk dat er in de afgelopen 35 – 50 jaar niets aan onderhoud is gedaan. Het behang laat hier en daar los, de afstandsbediening van de TV is er niet en het balkon heeft ook betere tijden gekend, maar het ruikt fris en alles werkt naar behoren. Ook het uitzicht maakt veel goed. Ik ben blij weg te zijn uit Stockholm, waar er constant het geluid was van het drukke verkeer. Nu hoor ik echter vanaf het balkon een ander ruisend aanhoudend geluid; het water van de Golf van Riga en de Lielupe rivier. Deze rust wordt alleen verstoord door een enkele trein die over de spoorbrug rijdt, maar ook dat geeft wel een leuk vakantiegevoel.
en het uitzicht
Onderweg in de taxi had ik al gezien dat er een supermarkt nabij is, dus daar loop ik eerst maar eens naar toe. Onderweg kom ik het houten stationnetje tegen, waar ik morgen op de trein naar Riga kan stappen.
Het station
Bij de supermarkt kom ik er achter dat je voor 5 euro een aardige drank en snackvoorraad kan krijgen, dus met een tas vol loop ik richting het strand. Daar aangekomen merk ik dat het hier toch wel wat frisser is en er een noordenwind staat, maar dat kan de aanblik van dit prachtige brede zandstrand niet verstoren. Ik neem me voor om me hier maandag maar een dagje te gaan vermaken en nu rustig terug te lopen naar het hotel.
Onderweg terug kom ik nog een aantal huizen tegen die me doen denken aan wat de Rough Guide zei over dit stuk van Jurmala: ‘wonderfully undeveloped’. En dat is echt de enige beschrijving van dit stukje van het schiereiland, dat vroeger een kuuroord was voor de rijke Russen. De vervallen jugendstil huisjes, tezamen met wat neo-russische stijl in een dicht woud van pijnbomen bij een ondergaande zon geven het geheel een prachtige uitstraling die niet op een foto te vangen is. Hier en daar doet het denken aan Wassenaar of Aerdenhout, maar dan in een andere stijl. Ik waan me even aan het begin van de vorige eeuw.
‘Wonderfully undeveloped’ huis
Terug in het hotel lees ik nog wat op het balkon, kijk nog wat Russische en Duitse TV en probeer wat van de Letse wodka, wat een bijzonder goed slaapmiddel blijkt te zijn...
Links:
Meer over de architectuur in Jurmala
Algemene informatie over Jurmala
Leuk topic, ik volg het met grote interesse aangezien ik net gisteravond vliegtickets van en naar Riga heb geboekt Heb in het uitzoeken daarvan direct al wat gehad aan deze en je goedkope reistopic!
Ik vlieg vanaf Rotterdam (mijn ouders wonen 200 meter bij Zestienhoven vandaan ) met Transavia naar Stockholm en dan (ook) met Ryan Air naar Riga, en tien dagen later weer terug. Kost alles bij elkaar zo'n 200 euro.
Ik trek daar dan een tijdje mee met een vriend die een langere rondtrekreis maakt door Oost-Europa. En dan eens kijken of we in tien dagen zo veel mogelijk van de Baltische Staten kunnen zien. Heb verder nog niks voorbereid, dat moet komende week gebeuren. Kijk dus zeker uit naar je verdere verhalen over Letland en Estland, ook al ben je tot nu niet onverdeeld positief over Riga/Letland
Heb in het uitzoeken daarvan direct al wat gehad aan deze en je goedkope reistopic!Ik vlieg vanaf Rotterdam (mijn ouders wonen 200 meter bij Zestienhoven vandaan ) met Transavia naar Stockholm en dan (ook) met Ryan Air naar Riga, en tien dagen later weer terug. Kost alles bij elkaar zo'n 200 euro.
) met Transavia naar Stockholm en dan (ook) met Ryan Air naar Riga, en tien dagen later weer terug. Kost alles bij elkaar zo'n 200 euro.Ik trek daar dan een tijdje mee met een vriend die een langere rondtrekreis maakt door Oost-Europa. En dan eens kijken of we in tien dagen zo veel mogelijk van de Baltische Staten kunnen zien. Heb verder nog niks voorbereid, dat moet komende week gebeuren. Kijk dus zeker uit naar je verdere verhalen over Letland en Estland, ook al ben je tot nu niet onverdeeld positief over Riga/Letland
Veel plezier daar; je zal er zeker een leuke tijd hebben.quote:Op zaterdag 16 juli 2005 12:13 schreef Mist het volgende:
Ik trek daar dan een tijdje mee met een vriend die een langere rondtrekreis maakt door Oost-Europa. En dan eens kijken of we in tien dagen zo veel mogelijk van de Baltische Staten kunnen zien. Heb verder nog niks voorbereid, dat moet komende week gebeuren. Kijk dus zeker uit naar je verdere verhalen over Letland en Estland, ook al ben je tot nu niet onverdeeld positief over Riga/Letland
Helaas heb ik alleen de hoofdsteden gezien, maar zoals je zult zien als je je reis gaat plannen zijn er ook nog vele andere mooie plaatsen die je kan bezoeken. Kijk bijvoorbeeld eens naar Kuressaare, Parnu of Tartu.
En we kijken uit naar het reisverslag
Zeg, gaan we nog naar Tallinn en Helsinki, of waren beide steden zo saai dat het geen reisverslag waardig is?
Ja zeker wel, maar ik houd de spanning er inquote:Op maandag 18 juli 2005 13:14 schreef Douwe het volgende:
Zeg, gaan we nog naar Tallinn en Helsinki, of waren beide steden zo saai dat het geen reisverslag waardig is?
Dag 5 – Riga
Ik word wakker met het geluid van de ruisende zee, fluitende vogels en de geur van pijnbomen. Er zijn slechtere manieren om je zondagochtend te beginnen. Dat het ontbijt niet helemaal zo is als ik mij had kunnen voorstellen doet er dan ook niet meer toe. Ik krijg alleen steeds meer het vermoeden dat ik de enige gast in het hotel ben als ik ’s ochtends alleen in de ontbijtzaal zit en er ook maar een beperkte hoeveelheid brood klaar staat.
Deze zondag ga ik naar Riga. Omdat ik in een kleine Letse spraakverwarring terecht kom, mis ik mijn trein, maar een half uur later gaat de volgende al weer. Ik had gewoon even beter in mijn boekje moeten kijken en niet zomaar in het Engels moeten beginnen tegen de oude dame aan het loket.. deze dame sprak wel Duits, maar omdat haar ‘zu’ klonk hetzelfde als ‘two / to’ of omgekeerd zei ik op een gegeven moment maar ja, en kreeg twee enkele reisjes naar Riga in plaats van één retourtje.
Deze 40 minuten durende treinrit kost dan ook wel 0,42Lat, ofwel bijna 65 eurocent. Daarvoor kon ik het niet laten om in het oudste rijtuig in te stappen en te ervaren hoe het is om tussen de Russen en de Letten op de houten bankjes plaats te nemen. In de trein bevonden zich ook een twee jongens uit Riga die duidelijk de avond en nacht drinkend hadden doorgebracht in Jurmala. De conductrice ontfermde zich over hen; één van de twee had echter nog een glas bier mee… De conductrice vond het niet zo’n goed idee om hem in de trein te laten zitten met dat glas en zette hem dan ook bij het eerstvolgende station (in een buitenwijk van Riga) uit de trein, wat nog niet al te makkelijk ging want de jongen viel telkens in slaap. Het gezicht van degene die naast hem zat was ook erg grappig toen we aankwamen in Riga; hij had geen idee dat z’n vriend uit de trein was gezet.
Markthallen
Vanuit de trein zag ik bij aankomst in Riga de beroemde markthallen al liggen, dus ik ga daar als eerste naar toe. Ondanks dat (of omdat?) het zondag is, is het een drukte van belang. Zover je kan kijken kun je wel iets kopen: kleding, antiek, vis, cassettebandjes met Russische techno, broodjes, lotto-tickets, noem maar op. Binnen in de hallen lijkt het allemaal wat geordender, maar is het gelijk ook fantasieloos. De verkoopsters lijken allemaal familie en hun waren lijken direct van elkaar gekopieerd. Een hal met vlees, een hal met vis, een hal met groenten en planten en nog een hal met allerlei spullen.
Eenmaal buiten zie ik dat hier ook het busstation is waar ik dinsdag op de bus richting Tallinn kan stappen. Ik zie dat er een bus van Eurolines om 10.00 en 12.00 gaat. Gezien de drukte bij het loket koop ik nog maar geen ticket en ga richting het centrum. Ik zie nog een stukje soviet architectuur (academy of sciences) en loop weer terug naar het station.
Aan de andere kant van het station bezoek ik Stockmans, het grote luxe Finse warenhuis. Opvallend is dat hier ook de Finse prijzen gehanteerd worden en ik me niet kan voorstellen dat een gemiddelde Let hier iets kan kopen. Verder gaat het door een paar kleine straten en een park, richting een plek waar ik muziek vandaan hoor komen; Esplanade. Hier is een kleine markt met huisjes die op een kerstmarkt in Duitsland niet zouden misstaan. Er wordt allerhande houtwerk, traditionele kleding, aardewerk en honing verkocht. Uiteraard ontbreekt een terrasje met wat barbecues ook niet.
Ik heb nog geen zin om wat te eten, dus ik loop verder richting het Vrijheidsmonument en de Laima klok. Als ik de vesting over loop zie ik nog het volgende:
Ja, je kan hier ook waterfietsen…
Het vijftig meter hoge Vrijheidsmonument wordt bewaakt door twee soldaten en is voorzien van bloemen. Uit de reisgids blijkt dat dit altijd zo is. Opvallend is dat dit monument in 1935 is opgericht en tijdens de bezetting door de Russen nooit is gesloopt. Het plein is best indrukwekkend, zeker gezien het contrast met de rest van de stad. Opvallend is dat het overal in de stad erg stil is. Het toeristenseizoen is duidelijk nog niet begonnen en de inwoners van Riga gaan waarschijnlijk niet graag naar het centrum met dit mooie weer.
En dat terwijl de stad zich uitstekend leent voor een rustige wandeling. Opvallend genoeg is het overal schoon op straat, rijden er door de oude stad nergens auto’s en zijn er nergens bedelaars te bekennen. Overal waar je loopt zie je sporen van de verschillende nationaliteiten die de stad hebben beïnvloedt.
Ook andere gebouwen leveren interessante contrasten op, zoals het museum van de bezetting.
museum van de bezetting
Vreemd genoeg doet de stad alleen niet aan als de grootste stad van de Baltische Staten. Al moet ik zeggen dat ik niet verder de buitenwijken verkend heb. Ook het nachtleven – dat zeer bijzonder schijnt te zijn – heb ik gelaten voor wat het was in de korte tijd dat ik hier was.
De drie broers – eentje durfde niet op de foto en verbergt zich achter de ander
Ik slenter verder door de stad en bedenk me dat ik wat moet gaan eten. Maar waar? Op het marktplein is net een bus Nederlandse toeristen neergestreken en ziet het eten er ook niet zo bijzonder uit. Ik loop dus nog verder langs tapasbars en sushi restaurants totdat ik bij een parkje bij het kasteel en het parlement uitkom. Daar is het een stuk rustiger en neem ik plaats op een bijna leeg terras van ‘Vecmeita ar kaki’. (In de menukaart staat verder het verhaal achter ‘Vecmieta ar kaki’ uitgelegd; het is het verhaal van ‘The spinster with a cat’, mocht iemand dat kennen.)
De serveerster komt me in perfect Engels uitleggen wat de dagspecialiteit is, en welke gerechten er niet meer voorradig zijn.
Een salade, wat brood, een vis met gebakken aardappels, een halve liter donker Lets bier, een stuk chocoladetaart en een pot thee later vind ik het wel tijd voor de rekening: nog geen 8 Lat (12 euro) en op de vraag wat er nou zo bijzonder is aan het nachtleven van Riga krijg ik spontaan het telefoonnummer van de serveerster er gratis bij... tja, daar vroeg ik niet om.
Op het terras al de rest van het plan gemaakt: op naar Elizabetes; de grootste verzameling Art Nouveau gebouwen in één straat. En dit is inderdaad wel apart om dat hier te vinden, in plaats van steden als Wenen of Parijs. Toch treed al snel ook hier weer ervaringsinflatie op; als er een hele straat mee vol staat en je ook al door een prachtige stad loopt valt het allemaal niet meer zo op. Gelukkig heb ik de foto’s nog. Ook leuk om te bedenken dat in 1920 bijna de helft van de binnenstad van Riga er zo uitzag.
Elizabetes, Jugendstil huizen
Na nog een rondje sightseeing (foto’s op aanvraag) en wat slenteren door de straten, ben ik rond 16.30 wel uitgekeken. Ik loop terug naar het station, waar ik zonder problemen in het Lets (of iets wat daar op leek waarschijnlijk) een kaartje naar Dubulti (centrum van Jurmala) koop. Alleen is er dan nog het probleem van de juiste trein vinden. Na even zoeken blijkt dat er zowel spoor als perronnummers worden vermeld en dan is de trein zo gevonden.
Na een probleemloze treinreis loop ik nog even langs de supermarkt voor de noodzakelijke drank en eten om vervolgens weer over het strand te gaan lopen. In mijn enthousiasme loop ik weer veel te veel en veel te ver, waardoor ik zelfs het centrum van Jurmala voorbijloop, omdat je vanaf het strand niet echt kan zien waar je bent.
Het centrum van Jurmala blijkt een echt toeristencentrum te zijn met veel restaurantjes met van die mannetjes voor de deur die je in het Russisch aanspreken of je wilt komen eten. Vandaag maar even niet. Verderop loop ik nog langs iets van een muziekfestival en plotseling sta je dan weer in het ‘wonderfully undeveloped’ gebied. Vervallen huizen tegenover enorme moderne villa’s. Mensen die aan het barbecuen zijn of een tuinfeest met karaoke voor de kinderen geven. Het kan allemaal.
Als ik terug kom in het hotel blijkt er plotseling wel wat meer leven te zijn; alleen zie ik nu enkele dames in weinig verhullende latex pakjes heen en weer rennen van de lift naar de zalen aan de andere kant van het hotelterrein. De jongen bij de receptie ziet mijn enigszins verbaasde blik en zegt: “It is not what you think. It is for an exhibition in the congress room”. Enigszins vertwijfeld over wat er dan ge-exhibit wordt, neem ik de lift naar boven, waar ik de GP F1 van Amerika aanzet en zie dat er slechts zes deelnemers zijn… en daar had ik me nou nog voor lopen haasten… morgen maar eens rustig aan doen; naar Riga hoef ik geen tweede dag, dus ik kan de hele dag op of nabij het strand blijven. Dat is nog eens een goed vooruitzicht.
Ik word wakker met het geluid van de ruisende zee, fluitende vogels en de geur van pijnbomen. Er zijn slechtere manieren om je zondagochtend te beginnen. Dat het ontbijt niet helemaal zo is als ik mij had kunnen voorstellen doet er dan ook niet meer toe. Ik krijg alleen steeds meer het vermoeden dat ik de enige gast in het hotel ben als ik ’s ochtends alleen in de ontbijtzaal zit en er ook maar een beperkte hoeveelheid brood klaar staat.
Deze zondag ga ik naar Riga. Omdat ik in een kleine Letse spraakverwarring terecht kom, mis ik mijn trein, maar een half uur later gaat de volgende al weer. Ik had gewoon even beter in mijn boekje moeten kijken en niet zomaar in het Engels moeten beginnen tegen de oude dame aan het loket.. deze dame sprak wel Duits, maar omdat haar ‘zu’ klonk hetzelfde als ‘two / to’ of omgekeerd zei ik op een gegeven moment maar ja, en kreeg twee enkele reisjes naar Riga in plaats van één retourtje.
Deze 40 minuten durende treinrit kost dan ook wel 0,42Lat, ofwel bijna 65 eurocent. Daarvoor kon ik het niet laten om in het oudste rijtuig in te stappen en te ervaren hoe het is om tussen de Russen en de Letten op de houten bankjes plaats te nemen. In de trein bevonden zich ook een twee jongens uit Riga die duidelijk de avond en nacht drinkend hadden doorgebracht in Jurmala. De conductrice ontfermde zich over hen; één van de twee had echter nog een glas bier mee… De conductrice vond het niet zo’n goed idee om hem in de trein te laten zitten met dat glas en zette hem dan ook bij het eerstvolgende station (in een buitenwijk van Riga) uit de trein, wat nog niet al te makkelijk ging want de jongen viel telkens in slaap. Het gezicht van degene die naast hem zat was ook erg grappig toen we aankwamen in Riga; hij had geen idee dat z’n vriend uit de trein was gezet.
Markthallen
Vanuit de trein zag ik bij aankomst in Riga de beroemde markthallen al liggen, dus ik ga daar als eerste naar toe. Ondanks dat (of omdat?) het zondag is, is het een drukte van belang. Zover je kan kijken kun je wel iets kopen: kleding, antiek, vis, cassettebandjes met Russische techno, broodjes, lotto-tickets, noem maar op. Binnen in de hallen lijkt het allemaal wat geordender, maar is het gelijk ook fantasieloos. De verkoopsters lijken allemaal familie en hun waren lijken direct van elkaar gekopieerd. Een hal met vlees, een hal met vis, een hal met groenten en planten en nog een hal met allerlei spullen.
Eenmaal buiten zie ik dat hier ook het busstation is waar ik dinsdag op de bus richting Tallinn kan stappen. Ik zie dat er een bus van Eurolines om 10.00 en 12.00 gaat. Gezien de drukte bij het loket koop ik nog maar geen ticket en ga richting het centrum. Ik zie nog een stukje soviet architectuur (academy of sciences) en loop weer terug naar het station.
Aan de andere kant van het station bezoek ik Stockmans, het grote luxe Finse warenhuis. Opvallend is dat hier ook de Finse prijzen gehanteerd worden en ik me niet kan voorstellen dat een gemiddelde Let hier iets kan kopen. Verder gaat het door een paar kleine straten en een park, richting een plek waar ik muziek vandaan hoor komen; Esplanade. Hier is een kleine markt met huisjes die op een kerstmarkt in Duitsland niet zouden misstaan. Er wordt allerhande houtwerk, traditionele kleding, aardewerk en honing verkocht. Uiteraard ontbreekt een terrasje met wat barbecues ook niet.
Ik heb nog geen zin om wat te eten, dus ik loop verder richting het Vrijheidsmonument en de Laima klok. Als ik de vesting over loop zie ik nog het volgende:
Ja, je kan hier ook waterfietsen…
Het vijftig meter hoge Vrijheidsmonument wordt bewaakt door twee soldaten en is voorzien van bloemen. Uit de reisgids blijkt dat dit altijd zo is. Opvallend is dat dit monument in 1935 is opgericht en tijdens de bezetting door de Russen nooit is gesloopt. Het plein is best indrukwekkend, zeker gezien het contrast met de rest van de stad. Opvallend is dat het overal in de stad erg stil is. Het toeristenseizoen is duidelijk nog niet begonnen en de inwoners van Riga gaan waarschijnlijk niet graag naar het centrum met dit mooie weer.
En dat terwijl de stad zich uitstekend leent voor een rustige wandeling. Opvallend genoeg is het overal schoon op straat, rijden er door de oude stad nergens auto’s en zijn er nergens bedelaars te bekennen. Overal waar je loopt zie je sporen van de verschillende nationaliteiten die de stad hebben beïnvloedt.
Ook andere gebouwen leveren interessante contrasten op, zoals het museum van de bezetting.
museum van de bezetting
Vreemd genoeg doet de stad alleen niet aan als de grootste stad van de Baltische Staten. Al moet ik zeggen dat ik niet verder de buitenwijken verkend heb. Ook het nachtleven – dat zeer bijzonder schijnt te zijn – heb ik gelaten voor wat het was in de korte tijd dat ik hier was.
De drie broers – eentje durfde niet op de foto en verbergt zich achter de ander
Ik slenter verder door de stad en bedenk me dat ik wat moet gaan eten. Maar waar? Op het marktplein is net een bus Nederlandse toeristen neergestreken en ziet het eten er ook niet zo bijzonder uit. Ik loop dus nog verder langs tapasbars en sushi restaurants totdat ik bij een parkje bij het kasteel en het parlement uitkom. Daar is het een stuk rustiger en neem ik plaats op een bijna leeg terras van ‘Vecmeita ar kaki’. (In de menukaart staat verder het verhaal achter ‘Vecmieta ar kaki’ uitgelegd; het is het verhaal van ‘The spinster with a cat’, mocht iemand dat kennen.)
De serveerster komt me in perfect Engels uitleggen wat de dagspecialiteit is, en welke gerechten er niet meer voorradig zijn.
Een salade, wat brood, een vis met gebakken aardappels, een halve liter donker Lets bier, een stuk chocoladetaart en een pot thee later vind ik het wel tijd voor de rekening: nog geen 8 Lat (12 euro) en op de vraag wat er nou zo bijzonder is aan het nachtleven van Riga krijg ik spontaan het telefoonnummer van de serveerster er gratis bij... tja, daar vroeg ik niet om.
Op het terras al de rest van het plan gemaakt: op naar Elizabetes; de grootste verzameling Art Nouveau gebouwen in één straat. En dit is inderdaad wel apart om dat hier te vinden, in plaats van steden als Wenen of Parijs. Toch treed al snel ook hier weer ervaringsinflatie op; als er een hele straat mee vol staat en je ook al door een prachtige stad loopt valt het allemaal niet meer zo op. Gelukkig heb ik de foto’s nog. Ook leuk om te bedenken dat in 1920 bijna de helft van de binnenstad van Riga er zo uitzag.
Elizabetes, Jugendstil huizen
Na nog een rondje sightseeing (foto’s op aanvraag) en wat slenteren door de straten, ben ik rond 16.30 wel uitgekeken. Ik loop terug naar het station, waar ik zonder problemen in het Lets (of iets wat daar op leek waarschijnlijk) een kaartje naar Dubulti (centrum van Jurmala) koop. Alleen is er dan nog het probleem van de juiste trein vinden. Na even zoeken blijkt dat er zowel spoor als perronnummers worden vermeld en dan is de trein zo gevonden.
Na een probleemloze treinreis loop ik nog even langs de supermarkt voor de noodzakelijke drank en eten om vervolgens weer over het strand te gaan lopen. In mijn enthousiasme loop ik weer veel te veel en veel te ver, waardoor ik zelfs het centrum van Jurmala voorbijloop, omdat je vanaf het strand niet echt kan zien waar je bent.
Het centrum van Jurmala blijkt een echt toeristencentrum te zijn met veel restaurantjes met van die mannetjes voor de deur die je in het Russisch aanspreken of je wilt komen eten. Vandaag maar even niet. Verderop loop ik nog langs iets van een muziekfestival en plotseling sta je dan weer in het ‘wonderfully undeveloped’ gebied. Vervallen huizen tegenover enorme moderne villa’s. Mensen die aan het barbecuen zijn of een tuinfeest met karaoke voor de kinderen geven. Het kan allemaal.
Als ik terug kom in het hotel blijkt er plotseling wel wat meer leven te zijn; alleen zie ik nu enkele dames in weinig verhullende latex pakjes heen en weer rennen van de lift naar de zalen aan de andere kant van het hotelterrein. De jongen bij de receptie ziet mijn enigszins verbaasde blik en zegt: “It is not what you think. It is for an exhibition in the congress room”. Enigszins vertwijfeld over wat er dan ge-exhibit wordt, neem ik de lift naar boven, waar ik de GP F1 van Amerika aanzet en zie dat er slechts zes deelnemers zijn… en daar had ik me nou nog voor lopen haasten… morgen maar eens rustig aan doen; naar Riga hoef ik geen tweede dag, dus ik kan de hele dag op of nabij het strand blijven. Dat is nog eens een goed vooruitzicht.
Nu ga ik zondagochtend vliegen en het lijkt er niet op dat je verslag voor die tijd af is
Zou je misschien alvast wat vooruit willen blikken/verklappen? Is natuurlijk persoonlijk, maar waar ik bijv. nog wel ff benieuwd naar ben;
Vond je over het algemeen regio Riga of regio Tallinn interessanter?
Nog een enkele tip van iets dat ik zeker niet mag missen?
Is een dagtrip Helsinki vanuit Tallinn de moeite waard?
Zou je misschien alvast wat vooruit willen blikken/verklappen? Is natuurlijk persoonlijk, maar waar ik bijv. nog wel ff benieuwd naar ben;
Vond je over het algemeen regio Riga of regio Tallinn interessanter?
Nog een enkele tip van iets dat ik zeker niet mag missen?
Is een dagtrip Helsinki vanuit Tallinn de moeite waard?
Leu verslag!! Vooral omdat ik zelf ook net terug ben een rondreis door de baltics!! Heb ook paar dagen in Riga en Tallinn gezeten. Ben benieuwd naar jouw verhaal over de baltics ik zal mijn verhaal ook wel eens posten.
Voor de mensen die ook echt willen relaxen aan het strand moet je echt ff naar Parnu gaan, prachtig strand en lekker schoon water in tegenstelling tot de wateren rond tallinn en riga.
Voor de mensen die ook echt willen relaxen aan het strand moet je echt ff naar Parnu gaan, prachtig strand en lekker schoon water in tegenstelling tot de wateren rond tallinn en riga.
Totaal Travel 04-24: 87 reizen, 151 vliegtickets, 58 landen, 6 continenten, 949 reisdagen, 163.804 foto's
Mijn reisfotos!
Mijn reisfotos!
Tussen Riga en Tallinn zou ik niet kunnen kiezen. Het zijn beide steden waar ik best graag nog eens terug naar toe zou gaan. Het is afhankelijk van wat je wilt zien natuurlijk; in de omgeving van Riga vind je strand, natuur, maar ook musea en een groot concentratiekamp. De binnenstad is niet zo heel groot, maar uiteraard zijn er dingen als een dierenpark en stadsparken en goede restaurants en bars, waardoor je je er zeker wel een paar dagen kan vermaken.quote:Op zaterdag 23 juli 2005 00:56 schreef Mist het volgende:
Nu ga ik zondagochtend vliegen en het lijkt er niet op dat je verslag voor die tijd af is
Zou je misschien alvast wat vooruit willen blikken/verklappen? Is natuurlijk persoonlijk, maar waar ik bijv. nog wel ff benieuwd naar ben;
Vond je over het algemeen regio Riga of regio Tallinn interessanter?
Nog een enkele tip van iets dat ik zeker niet mag missen?
Is een dagtrip Helsinki vanuit Tallinn de moeite waard?
Tallinn is wel opvallend veel toeristischer, maar ook moderner met enkele winkelcentra en veel echte toeristenrestaurants, waar je dus ook dezelfde prijzen betaalt als in een willekeurige Duitse of Nederlandse stad. Ook in Tallinn kun je buiten het centrum nog veel zien; een openluchtmuseum, het Kadriorgpaleis en de standaard zaken ls dierentuin en TV-toren.
Helsinki was voor mij de echte anti-climax; na zoveel mooie steden gezien te hebben met leuke en vriendelijke mensen, kon ik echt met moeite de twee dagen in Helsinki doorkomen. Een retourtje vanuit Tallinn kost ruim 40 euro, en het is maar de vraag of je dat er voor over hebt om een dagje in de Finse hoofdstad te zijn.
Parnu heb ik vanuit de bus gezien. Is een beetje hetzelfde als Jurmala, maar dan moderner en met een wat smaller strand.quote:Op zaterdag 23 juli 2005 02:02 schreef ETA het volgende:
Voor de mensen die ook echt willen relaxen aan het strand moet je echt ff naar Parnu gaan, prachtig strand en lekker schoon water in tegenstelling tot de wateren rond tallinn en riga.
Parnu stond overigens wel in mijn eerste reisplannen, omdat je daar een hostel hebt in het vliegveld, waarvandaan je voor iets van 20 euro avontuurlijk naar Kuressaare kan vliegen... (zie: http://www.airlivonia.ee/liinilennud%20eng.htm )
Dag 6 – Een actief dagje strand
Om 4.30 in de ochtend word ik al weer even wakker van de zon en de onbewolkte lucht. Het lijkt of het al een uur of 10 is, maar het is echt nog vroeg inde ochtend laat de rest van mijn lichaam weten; de lange wandelingen en de vele indrukken in combinatie met de lagen dagen beginnen hun tol te eisen. Ik slaap nog wat verder, maar om 9.00 sta ik dan toch bij de receptie van het hotel om een fiets te huren.Onderweg naar beneden kwam ik al het enig Engelssprekende personeelslid tegen vergezeld door twee Amerikanen. De vragen die ik hoorde gingen over het aantal en soort kamers en het leek erop dat ze langskwamen om te kijken of dit hotel in een reisgids opgenomen kon worden. Ik denk niet dat dat zal gebeuren…
Bij de receptie van het hotel was – zoals ik al kon vermoeden – alleen de Russisch geuniformeerde beveiligingsagent aanwezig. Ik had geen zin om te wachten en dus wees ik bij het inleveren van de sleutel van mijn hotelkamer op het bordje waarop een fiets stond afgebeeld.
De scene die volgt had veel weg van ‘Lost in Translation’, maar na enkele minuten fiets ik vrolijk weg op een nieuwe mountainbike. Wat de goede man me allemaal probeerde te vertellen zal altijd wel een raadsel blijven. Ik fiets eerst even langs het winkeltje bij het station om een plattegrond te kopen en vervolgens naar de supermarkt voor wat ontbijt, want dat durfde ik niet meer voor een tweede keer in het hotel aan.
Op de plattegrond zie ik een aantal wegen of paden die ook naar Riga gaan. Aangezien ik gisteren ook veel fietsers in de stad had gezien, bedenk ik me dat het ook wel een goed idee is om te proberen naar Riga proberen te fietsen. Mits dat via wat rustige wegen kan, want Letland is wel het land met relatief het hoogste aantal verkeersongevallen.
Van Jurmala af fietsen is geen probleem; er zijn overal mooie fietspaden gemaakt. Echter aan de andere kant van de brug over de Lielupe houden de fietspaden al snel op; er wordt aan gewerkt, maar een gat van 3 meter diep en breed op de afrit vanaf de brug is nou niet echt iets wat handig is voor fietsers… dat betekende dus weer terug de brug op en met de trap naar beneden. Vanaf daar zag het er op de kaart vrij eenvoudig uit; een stuk door het bos, dan naar rechts onder de snelweg door en dan links en dan moest ik wel ergens in een buitenwijk van Riga zijn.
De praktijk was echter anders. De wegen op de kaart bleken niet meer te zijn platgetrapte paden door het open veld. Daarom miste ik ook even de afslag naar rechts, maar ik dacht nog wel even verder door te kunnen rijden; nietsvermoedend kom ik uit op een stille geasfalteerde weg die ik een stuk blijf volgen. Dit stuk stond al niet meer op de kaart, maar het was zeker in de goede richting. Op een gegeven moment komen er echter een paa auto’s mij op hoge snelheid tegemoet en zie ik dat ik tegen de richting bijna op de afrit van de snelweg rijd.
Dat was niet de bedoeling, dus ik kies er toch maar voor om om te keren en de eerstgeplande route te proberen. Ik zie nu wel een weg richting de snelweg, daar waar er tunnel zou moeten zijn. Enig probleem dat het gras op de weg ondertussen ruim anderhalve meter hoog is. Ik probeer er toch doorheen te fietsen – het is niet voor niets een all-terrain bike - wat nog goed lukt ook. Ik kom dan ook nog bij het tunneltje uit; alleen kom ik er daar achter dat het ook wel eens regent in Letland; het tunneltje staat vol met water. Terwijl ik met enig ongeloof er naar sta te kijken, zie ik dat er bij het tunneltje, langs de snelweg een politieagent met een lasergun staat. Ik heb geen idee hoe hij op die plek ooit gekomen is en hoe hij er ooit weer vandaan zal komen, maar voor mij is het op dat moment tijd om te besluiten de dag verder aan het strand door te brengen.
Terwijl ik terugfiets door een stukje bos, kom ik een man tegen met een bos hout op de bagagedrager van zijn fiets; opnieuw waan ik mij in een andere tijd of in een filmscene, want in de verste verte is er niemand, maar ook geen huis te bekennen en in de anderhalf uur dat ik buiten Jurmala gefietst heb, ben ik verder ook niemand tegengekomen. Deze man heeft dan ook nog eens een groen pak aan, een hoed op en rijdt op een zwarte legerfiets…
Majori, Jurmala - vergane glorie
Gisteren had ik al mensen zien fietsen over het strand, dus dat wilde ik ook proberen.. Dat gaat zonder problemen, want het strand is er breed genoeg voor en een groot deel is hard geworden zand. En zo begint een dagje strand; een stukje fietsen, wat eten, wat drinken verder fietsen, een uurtje lezen, even het water in (dat schoon en niet al te koud is) en weer een stukje verder; er lijkt alleen geen eind te komen aan het strand. Op sommige stukken is het wat drukker en kun je beachvolleyballen, op andere delen is het geheel verlaten. Toch staan er overal kleedhokjes en strandtenten (echte tenten op het strand, waar je wat te eten of te drinken kan krijgen), wat aangeeft dat het hier in de zomer wel druk kan zijn.
Majori, Jurmala, het ontwikkelde gebied
Na heel wat kilometers te hebben gefietst en wat tijdschriften gelezen te hebben, wordt het tijd om wat te gaan eten. In de In-your pocket gids worden wat suggesties gedaan en ik kies voor Juras Zakis op de Vienibas Prosp. ‘A bustling café that meets all summer dining criteria’, volgens de omschrijving. Bustling was het niet echt op deze maandagavond, maar het eten was zeer goed. Dit keer een serveerster die maar heel beperkt Engels sprak (of durfde te spreken). Een drie gangen menu (kip-salade / zalm / ijs) met kostte mij ook niet meer dan 13 euro, wat voor de plek en kwaliteit zeker niet te duur was. Helaas was het dessert Biezpiens op, dat moet ik dan nog maar eens een andere keer gaan proberen, als ik de reisgidsen mag geloven. Daarvoor in de plaats probeerde ik ijs met Riga melnais balzams… de plaatselijke kruidenbitter; een aparte smaak, maar wel bijzonder genoeg om in de supermarkt een flesje van mee te nemen naar huis.
Dit keer helaas geen telefoonnummer van de serveerster (1m85/ca 25/blonde krullen), dus rijd ik nog even langs de supermarkt voor de laatste souvenirs uit Letland, bekijk de vertrektijden van de trein en rijd nog even met zonsondergang over het strand. Morgen naar Tallinn.
Last night in Latvija
[ Bericht 0% gewijzigd door DutchTrain op 27-07-2005 02:25:48 ]
Om 4.30 in de ochtend word ik al weer even wakker van de zon en de onbewolkte lucht. Het lijkt of het al een uur of 10 is, maar het is echt nog vroeg inde ochtend laat de rest van mijn lichaam weten; de lange wandelingen en de vele indrukken in combinatie met de lagen dagen beginnen hun tol te eisen. Ik slaap nog wat verder, maar om 9.00 sta ik dan toch bij de receptie van het hotel om een fiets te huren.Onderweg naar beneden kwam ik al het enig Engelssprekende personeelslid tegen vergezeld door twee Amerikanen. De vragen die ik hoorde gingen over het aantal en soort kamers en het leek erop dat ze langskwamen om te kijken of dit hotel in een reisgids opgenomen kon worden. Ik denk niet dat dat zal gebeuren…
Bij de receptie van het hotel was – zoals ik al kon vermoeden – alleen de Russisch geuniformeerde beveiligingsagent aanwezig. Ik had geen zin om te wachten en dus wees ik bij het inleveren van de sleutel van mijn hotelkamer op het bordje waarop een fiets stond afgebeeld.
De scene die volgt had veel weg van ‘Lost in Translation’, maar na enkele minuten fiets ik vrolijk weg op een nieuwe mountainbike. Wat de goede man me allemaal probeerde te vertellen zal altijd wel een raadsel blijven. Ik fiets eerst even langs het winkeltje bij het station om een plattegrond te kopen en vervolgens naar de supermarkt voor wat ontbijt, want dat durfde ik niet meer voor een tweede keer in het hotel aan.
Op de plattegrond zie ik een aantal wegen of paden die ook naar Riga gaan. Aangezien ik gisteren ook veel fietsers in de stad had gezien, bedenk ik me dat het ook wel een goed idee is om te proberen naar Riga proberen te fietsen. Mits dat via wat rustige wegen kan, want Letland is wel het land met relatief het hoogste aantal verkeersongevallen.
Van Jurmala af fietsen is geen probleem; er zijn overal mooie fietspaden gemaakt. Echter aan de andere kant van de brug over de Lielupe houden de fietspaden al snel op; er wordt aan gewerkt, maar een gat van 3 meter diep en breed op de afrit vanaf de brug is nou niet echt iets wat handig is voor fietsers… dat betekende dus weer terug de brug op en met de trap naar beneden. Vanaf daar zag het er op de kaart vrij eenvoudig uit; een stuk door het bos, dan naar rechts onder de snelweg door en dan links en dan moest ik wel ergens in een buitenwijk van Riga zijn.
De praktijk was echter anders. De wegen op de kaart bleken niet meer te zijn platgetrapte paden door het open veld. Daarom miste ik ook even de afslag naar rechts, maar ik dacht nog wel even verder door te kunnen rijden; nietsvermoedend kom ik uit op een stille geasfalteerde weg die ik een stuk blijf volgen. Dit stuk stond al niet meer op de kaart, maar het was zeker in de goede richting. Op een gegeven moment komen er echter een paa auto’s mij op hoge snelheid tegemoet en zie ik dat ik tegen de richting bijna op de afrit van de snelweg rijd.
Dat was niet de bedoeling, dus ik kies er toch maar voor om om te keren en de eerstgeplande route te proberen. Ik zie nu wel een weg richting de snelweg, daar waar er tunnel zou moeten zijn. Enig probleem dat het gras op de weg ondertussen ruim anderhalve meter hoog is. Ik probeer er toch doorheen te fietsen – het is niet voor niets een all-terrain bike - wat nog goed lukt ook. Ik kom dan ook nog bij het tunneltje uit; alleen kom ik er daar achter dat het ook wel eens regent in Letland; het tunneltje staat vol met water. Terwijl ik met enig ongeloof er naar sta te kijken, zie ik dat er bij het tunneltje, langs de snelweg een politieagent met een lasergun staat. Ik heb geen idee hoe hij op die plek ooit gekomen is en hoe hij er ooit weer vandaan zal komen, maar voor mij is het op dat moment tijd om te besluiten de dag verder aan het strand door te brengen.
Terwijl ik terugfiets door een stukje bos, kom ik een man tegen met een bos hout op de bagagedrager van zijn fiets; opnieuw waan ik mij in een andere tijd of in een filmscene, want in de verste verte is er niemand, maar ook geen huis te bekennen en in de anderhalf uur dat ik buiten Jurmala gefietst heb, ben ik verder ook niemand tegengekomen. Deze man heeft dan ook nog eens een groen pak aan, een hoed op en rijdt op een zwarte legerfiets…
Majori, Jurmala - vergane glorie
Gisteren had ik al mensen zien fietsen over het strand, dus dat wilde ik ook proberen.. Dat gaat zonder problemen, want het strand is er breed genoeg voor en een groot deel is hard geworden zand. En zo begint een dagje strand; een stukje fietsen, wat eten, wat drinken verder fietsen, een uurtje lezen, even het water in (dat schoon en niet al te koud is) en weer een stukje verder; er lijkt alleen geen eind te komen aan het strand. Op sommige stukken is het wat drukker en kun je beachvolleyballen, op andere delen is het geheel verlaten. Toch staan er overal kleedhokjes en strandtenten (echte tenten op het strand, waar je wat te eten of te drinken kan krijgen), wat aangeeft dat het hier in de zomer wel druk kan zijn.
Majori, Jurmala, het ontwikkelde gebied
Na heel wat kilometers te hebben gefietst en wat tijdschriften gelezen te hebben, wordt het tijd om wat te gaan eten. In de In-your pocket gids worden wat suggesties gedaan en ik kies voor Juras Zakis op de Vienibas Prosp. ‘A bustling café that meets all summer dining criteria’, volgens de omschrijving. Bustling was het niet echt op deze maandagavond, maar het eten was zeer goed. Dit keer een serveerster die maar heel beperkt Engels sprak (of durfde te spreken). Een drie gangen menu (kip-salade / zalm / ijs) met kostte mij ook niet meer dan 13 euro, wat voor de plek en kwaliteit zeker niet te duur was. Helaas was het dessert Biezpiens op, dat moet ik dan nog maar eens een andere keer gaan proberen, als ik de reisgidsen mag geloven. Daarvoor in de plaats probeerde ik ijs met Riga melnais balzams… de plaatselijke kruidenbitter; een aparte smaak, maar wel bijzonder genoeg om in de supermarkt een flesje van mee te nemen naar huis.
Dit keer helaas geen telefoonnummer van de serveerster (1m85/ca 25/blonde krullen), dus rijd ik nog even langs de supermarkt voor de laatste souvenirs uit Letland, bekijk de vertrektijden van de trein en rijd nog even met zonsondergang over het strand. Morgen naar Tallinn.
Last night in Latvija
[ Bericht 0% gewijzigd door DutchTrain op 27-07-2005 02:25:48 ]
Dag 7 Naar Tallinn
Als ik ’s ochtends wakker wordt blijkt de klok al 8.30 aan te geven. De Letse wodka heeft dus duidelijk zijn werk gedaan om mij eens goed te laten slapen. Het betekent wel dat mijn reismogelijkheden naar Tallinn zijn beperkt tot de Eurolines bus van 12.00.
Als ik om 10.30 aankom bij het busstation blijkt de bus van ecolines namelijk net weg (maar achteraf blijkt dat die bus op hetzelfde tijdstip in Tallinn aan zou komen). Ik koop een kaartje bij het Eurolines kantoor en vestig mij op een bankje om eens rustig mensen te gaan kijken.
De bus komt netjes op tijd en precies om 12.00 vertrekt hij weer. Opvallend is dat de bus vrijwel vol zit, en dat voor een dinsdag. Er lijken veel Letten en Esten aan boord te zijn en een enkele Russische en Poolse reiziger. Om 14.00 zijn we bij de grens, waar wat paspoorten gestempeld moeten worden en de bus gecontroleerd wordt met behulp van een hond. Ruim twee uur daarna rijd de bus Tallinn binnen. Terwijl ik op de kaart in de reisgids probeer te volgen waar we rijden, stopt de bus en stappen er mensen uit. Ik zie dat we bijna recht voor het hostel zijn gestopt dus pak snel mijn spullen en stap uit; ik was er namelijk vanuit gegaan dat de bus alleen op het busstation zou stoppen en ik vanaf daar nog een stuk zou moeten lopen… dat was dus weer een meevaller.
Het hostel bleek inderdaad – zoals de website al deed vermoeden - net geopend te zijn. Daarom waren er nog nauwelijks gasten en rook alles nog naar verf en nieuwe meubels. Op zich was dat niet zo erg, maar het is wel vreemd dat het hier zo stil is, mede door de dubbele dubbele ramen. Helaas zijn ook de TV’s nog niet geleverd, dus het enige wat ik kan doen om het wat gezelliger te maken is het raam openzetten en de geluiden van de stad binnen te laten komen.
’s Avonds maak ik een eerste rondje door de stad. Het voordeel is dat het hostel vrijwel in de oude stad ligt, waardoor ik niet ver hoef te lopen. Het is stil op straat wat de pracht van de oude stad heel goed tot zijn recht laat komen. Maar eigenlijk ben ik te moe om er echt van te genieten, dus loop ik al vrij snel weer terug naar het hostel, nadat ik nog iets te eten had gehaald bij de supermarkt.
Als ik ’s ochtends wakker wordt blijkt de klok al 8.30 aan te geven. De Letse wodka heeft dus duidelijk zijn werk gedaan om mij eens goed te laten slapen. Het betekent wel dat mijn reismogelijkheden naar Tallinn zijn beperkt tot de Eurolines bus van 12.00.
Als ik om 10.30 aankom bij het busstation blijkt de bus van ecolines namelijk net weg (maar achteraf blijkt dat die bus op hetzelfde tijdstip in Tallinn aan zou komen). Ik koop een kaartje bij het Eurolines kantoor en vestig mij op een bankje om eens rustig mensen te gaan kijken.
De bus komt netjes op tijd en precies om 12.00 vertrekt hij weer. Opvallend is dat de bus vrijwel vol zit, en dat voor een dinsdag. Er lijken veel Letten en Esten aan boord te zijn en een enkele Russische en Poolse reiziger. Om 14.00 zijn we bij de grens, waar wat paspoorten gestempeld moeten worden en de bus gecontroleerd wordt met behulp van een hond. Ruim twee uur daarna rijd de bus Tallinn binnen. Terwijl ik op de kaart in de reisgids probeer te volgen waar we rijden, stopt de bus en stappen er mensen uit. Ik zie dat we bijna recht voor het hostel zijn gestopt dus pak snel mijn spullen en stap uit; ik was er namelijk vanuit gegaan dat de bus alleen op het busstation zou stoppen en ik vanaf daar nog een stuk zou moeten lopen… dat was dus weer een meevaller.
Het hostel bleek inderdaad – zoals de website al deed vermoeden - net geopend te zijn. Daarom waren er nog nauwelijks gasten en rook alles nog naar verf en nieuwe meubels. Op zich was dat niet zo erg, maar het is wel vreemd dat het hier zo stil is, mede door de dubbele dubbele ramen. Helaas zijn ook de TV’s nog niet geleverd, dus het enige wat ik kan doen om het wat gezelliger te maken is het raam openzetten en de geluiden van de stad binnen te laten komen.
’s Avonds maak ik een eerste rondje door de stad. Het voordeel is dat het hostel vrijwel in de oude stad ligt, waardoor ik niet ver hoef te lopen. Het is stil op straat wat de pracht van de oude stad heel goed tot zijn recht laat komen. Maar eigenlijk ben ik te moe om er echt van te genieten, dus loop ik al vrij snel weer terug naar het hostel, nadat ik nog iets te eten had gehaald bij de supermarkt.
Als ik iets eerder naar Letlant/Estland ging konden we een Mini-Meet houden!!! Ik zie veel overeenkomsten in jou en mijn fotos
Ben ik overigens niet zelf op de foto, ik sta achter de camera, maar volgens mij staan we bijna op dezelfde positie in Majori.
Ben ik overigens niet zelf op de foto, ik sta achter de camera, maar volgens mij staan we bijna op dezelfde positie in Majori.
Totaal Travel 04-24: 87 reizen, 151 vliegtickets, 58 landen, 6 continenten, 949 reisdagen, 163.804 foto's
Mijn reisfotos!
Mijn reisfotos!
prachtig! Dat dak!quote:Op vrijdag 15 juli 2005 00:45 schreef DutchTrain het volgende:
[afbeelding]
‘Wonderfully undeveloped’ huis
prachtig! Dat dak!
"Those people who think they know everything, are a great annoyance to those of us who do."
Grappig, alleen is het bij jou wel wat minder goed weer zo te zien en echt véél drukker (nou ja, ik was dan ook op een maandag daar).quote:Op woensdag 27 juli 2005 12:01 schreef ETA het volgende:
Als ik iets eerder naar Letlant/Estland ging konden we een Mini-Meet houden!!! Ik zie veel overeenkomsten in jou en mijn fotos [afbeelding]
Ben ik overigens niet zelf op de foto, ik sta achter de camera, maar volgens mij staan we bijna op dezelfde positie in Majori.
Overigens las ik dit weekend in een Nederlandse reisgids die net uit is, dat het afgeraden wordt om naar Jurmala te gaan, omdat het niet zo mooi is als andere stranden, het vol ligt met Russen en het er verschrikkelijk druk is... dat dit niet geheel strookt met mijn ervaring mag duidelijk zijn, maar ik kan me wel voorstellen dat het er in augustus wat drukker is.
Ik ben ben benieuwd naar jouw verhalen (al is het maar in het kort en niet een verhaal van 20 kantjes, wat ik hier heb)
[ Bericht 5% gewijzigd door DutchTrain op 27-07-2005 13:32:56 ]
20 kantjes??? dat is niks Ik hou er ook van om zeer lange verhalen te schrijven over mijn reizen, maar dan vooral om mijn herinneringen vast te leggen. Maar ook beetje als reflectie, tijdens het schrijven is het een mooi moment om eens goed na te denken wat ik heb meegemaakt en heb gezien.
Ik zal binnenkort wel een kort verslagje plaatsen met enkele foto's (niet alle 1250 fotos )
Ik zal binnenkort wel een kort verslagje plaatsen met enkele foto's (niet alle 1250 fotos )
Totaal Travel 04-24: 87 reizen, 151 vliegtickets, 58 landen, 6 continenten, 949 reisdagen, 163.804 foto's
Mijn reisfotos!
Mijn reisfotos!
Het blijft natuurlijk wel vakantie, als ik meer zou schrijven zou ik niets meer kunnen zienquote:Op woensdag 27 juli 2005 14:37 schreef ETA het volgende:
20 kantjes??? dat is niks Ik hou er ook van om zeer lange verhalen te schrijven over mijn reizen, maar dan vooral om mijn herinneringen vast te leggen. Maar ook beetje als reflectie, tijdens het schrijven is het een mooi moment om eens goed na te denken wat ik heb meegemaakt en heb gezien.
Ik zal binnenkort wel een kort verslagje plaatsen met enkele foto's (niet alle 1250 fotos )
Maar ik schrijf inderdaad ook uit reflectie en om later nog eens wat bijzonderheden terug te kunnen lezen, zorgt er wel voor dat het reisverslag wat hier staat soms wat stukjes mist en dat het wat tijd kost om het in z'n geheel aan te passen.
En ik had slechts 700 foto's, waarvan er zo'n 300 alweer verwijderd zijn...
Dag 8 Tallinn
De dag begint wederom vroeg, met een ontbijt in het hostel. Bij het ontbijt blijkt ook dat het hostel nog niet al te bekend is. Slechts een drietal personen zie ik in een uur voorbij komen. Het ontbijt is voor een hostel zeer goed en met een volle maag kan de dag beginnen.
Bij het verzamelen van m’n spullen, vind ik nog 20 Letse Lat, terwijl ik dacht dat ik al m’n Letse geld uitgegeven had. Opvallend is het dan wel dat in Letland het briefje met de minste waarde ruim 7 euro (5Lat) waard is en hier in Estland slechts 14 eurocent (2 Kronen). Die 20 Lat wissel ik dus maar in voor 454 Kronen, omdat het duidelijk is dat hier in Tallinn het leven wel een stuk duurder is.
Eerst loop ik naar het winkelcentrum nabij het hostel om wat te eten en te drinken te halen voor de rest van de dag. Ik heb nog niet echt een plan, behalve de oude stad te zien. In het winkelcentrum krijg ik echt het gevoel in een West-Europese stad te zijn; stijlvolle kleding, een groot warenhuis en veel jongeren vullen deze mall.
Kiek in de Kok
Het is een beetje bewolkt, maar de temperatuur loopt al weer snel op. Het is alleen niet echt weer om foto’s te maken. Ook in de oude stad wordt het steeds drukker met toeristen. Na ruim een uur heb ik het grootste deel van de oude stad wel gezien en loop ik nog even langs het tourist office om te zien wat er nog meer te doen is. In de drukte daar, pak ik wat foldertjes mee, waaronder een flyer voor een 2e hands cd-winkel. Op de kaart lijkt het niet heel ver weg, dus begin ik te lopen.
Onderweg kom ik nog wat andere interessante gebouwen tegen, zoals de bibliotheek en het Kristiine shoppingcenter. De cd winkel blijkt een stoffige kelder te zijn in een woonhuis. Gelukkig ligt er een groot winkelcentrum tegenover.
bibliotheek
In het winkelcentrum zoek ik nog naar de nieuwe CD van Vanilla Ninja, de Estse versie van een muzikale kruising van pop en rock muziek met in hun laatste CD ook een beetje gothic rock. De vier stoere meiden hebben de status als van de de Spice Girls (toen ze nog beroemd waren) en ook fans in dezelfde leeftijd. De nieuwe CD (Blue Tattoo) bleek net als vanochtend in de andere winkels, geheel uitverkocht. Wel kom ik een live DVD tegen van een concert met nummers van hun eerste CD. Voor 10 euro denk ik daar geen miskoop aan te hebben. In de aanbiedingsbak kom ik ook nog de dubbelcd ‘Kimi Raikonen’s dance hits’ tegen voor 1 euro en dat kan ik als F1 fan natuurlijk ook niet laten liggen.
Bij de boekhandel ga ik vervolgens op zoek naar een boekje over architectuur in Tallinn en dat vind ik ook nog. Een klein handzaam boekje over 20e eeuwse architectuur in het Engels voor 8 euro. Inmiddels is het lunchtijd, en wil ik dat boekje ook wel eens doorkijken voordat ik weer verder ga. Dus loop ik naar een restaurantje in het winkelcentrum.
Volgens de kenners is één van de typische Estse gerechten een gevulde pannenkoek; dat moet het dus worden. Alleen zie ik wel dat er bij een restaurantje pannenkoeken worden gebakken, maar nu is het de vraag hoe ik dit ga bestellen en wat voor vullingen ze hebben. Ik probeer het met wat Engels, maar ik krijg al snel het antwoord: “Nadja, please!”, terwijl ze wijst op iemand anders. Na het zien van het naambordje van het meisje dat vriendelijk staat te lachen, begrijp ik dat zij Nadja heet en mij wel verder kan helpen.
In perfect Engels vertaalt ze de hele menukaart voor me, ook nadat ik al wist wat ik wilde hebben. Het werd dus een pannekoek gevuld met spinazie, kaas en kip. Een zeer voedzaam geheel gecompleteerd met een warme chocolademelk en een ijsje.
In het architectuurboekje valt mijn oog op de wijk Osmäe, een woonwijk uit de jaren ’70, geïnspireerd op de ideeën van de ciculair city van Ebenezer Howard. Deze wijk bestaat voor het grootste deel uit een aantal ‘muren’ van 5 en 9- laags woningcomplexen, gesitueerd rond een rond park met voorzieningen en een rond vijver.
Op de kaart lijkt het op loopafstand, dus ik begin aan een wandelingetje, dat uiteindelijk ruim een uur zal duren. Onderweg kom ik nog langs de dierentuin, waar het op deze woensdag ook nog erg rustig lijkt. Ik ga niet naar binnen, want ik had al gelezen dat het niet zo’n bijzondere dierentuin is. In plaats daarvan ga ik liever mensen kijken in de genoemde woonwijk.
Glazenwasser gespot
Net op het moment dat ik denk dat ik wel zeker verkeerd gelopen moet zijn, kom ik aan bij een wat oversized rotonde en de ringweg langs de woonbuurt. Het is opvallend dat het alleen in vorm en functie doet denken aan de Bijlmer of soortgelijke wijken in Europa. De sociale structuur lijkt toch heel anders, met veel ouderen die een ommetje maken en een enkele moeder met kind. Slechts bij de hogere flats staan wat vervallen auto’s, maar voor de rest lijkt het een normale woonwijk zonder sociale problemen, iets waar je toch vanuit gaat als je dit soort bouwwerken ziet.
De menselijk maat van Osmäe
Na meer dan een uur rond gelopen te hebben, besluit ik terug te gaan. Maar hoe, is de vraag. Lopen was na de wandeling ernaartoe toch echt uitgesloten. Dus moet ik een kaartje voor de bus hebben. Ik leer drie woorden Ests uit m'n hoofd om 3 buskaartjes te krijgen. M'n uitspraak was blijkbaar goed genoeg, want de dame in de kiosk begint meteen een verhaal over iets, waarschijnlijk het weer. Nadat ik de kaartjes gekregen had, besluit ik dus maar met tänan en nägemist.
Ik ben niet de enige die de wijk probeert te verlaten met de trolleybus (nr. 22) en al snel staat de hele bus vol, terwijl er nog mensen op de halte achter moeten blijven. Ik stap uit bij de bibliotheek om vandaar nog een paar foto’s te maken. Bij de bibliotheek blijkt er net een ceremonie aan de gang van de universiteit, ter ere van de promotie van een aantal studenten.
spiegeling in de bibliotheek
’s Avonds loop ik nog een rondje door de stad, maar ik kan geen leuke plek vinden om wat te drinken. Ik ben ook iets te moe van de hele dag lopen en bedenk me dat het beter is om vroeg te gaan slapen. Toch kan ik het niet laten om nog even naar het uitzichtspunt te lopen om een laatste foto voor vandaag te maken, nu eindelijk de zon echt is doorgebroken..
Links:
Boekje Architecture in Tallinn
Vanilla Ninja
[ Bericht 7% gewijzigd door DutchTrain op 31-07-2005 23:41:04 ]
De dag begint wederom vroeg, met een ontbijt in het hostel. Bij het ontbijt blijkt ook dat het hostel nog niet al te bekend is. Slechts een drietal personen zie ik in een uur voorbij komen. Het ontbijt is voor een hostel zeer goed en met een volle maag kan de dag beginnen.
Bij het verzamelen van m’n spullen, vind ik nog 20 Letse Lat, terwijl ik dacht dat ik al m’n Letse geld uitgegeven had. Opvallend is het dan wel dat in Letland het briefje met de minste waarde ruim 7 euro (5Lat) waard is en hier in Estland slechts 14 eurocent (2 Kronen). Die 20 Lat wissel ik dus maar in voor 454 Kronen, omdat het duidelijk is dat hier in Tallinn het leven wel een stuk duurder is.
Eerst loop ik naar het winkelcentrum nabij het hostel om wat te eten en te drinken te halen voor de rest van de dag. Ik heb nog niet echt een plan, behalve de oude stad te zien. In het winkelcentrum krijg ik echt het gevoel in een West-Europese stad te zijn; stijlvolle kleding, een groot warenhuis en veel jongeren vullen deze mall.
Kiek in de Kok
Het is een beetje bewolkt, maar de temperatuur loopt al weer snel op. Het is alleen niet echt weer om foto’s te maken. Ook in de oude stad wordt het steeds drukker met toeristen. Na ruim een uur heb ik het grootste deel van de oude stad wel gezien en loop ik nog even langs het tourist office om te zien wat er nog meer te doen is. In de drukte daar, pak ik wat foldertjes mee, waaronder een flyer voor een 2e hands cd-winkel. Op de kaart lijkt het niet heel ver weg, dus begin ik te lopen.
Onderweg kom ik nog wat andere interessante gebouwen tegen, zoals de bibliotheek en het Kristiine shoppingcenter. De cd winkel blijkt een stoffige kelder te zijn in een woonhuis. Gelukkig ligt er een groot winkelcentrum tegenover.
bibliotheek
In het winkelcentrum zoek ik nog naar de nieuwe CD van Vanilla Ninja, de Estse versie van een muzikale kruising van pop en rock muziek met in hun laatste CD ook een beetje gothic rock. De vier stoere meiden hebben de status als van de de Spice Girls (toen ze nog beroemd waren) en ook fans in dezelfde leeftijd. De nieuwe CD (Blue Tattoo) bleek net als vanochtend in de andere winkels, geheel uitverkocht. Wel kom ik een live DVD tegen van een concert met nummers van hun eerste CD. Voor 10 euro denk ik daar geen miskoop aan te hebben. In de aanbiedingsbak kom ik ook nog de dubbelcd ‘Kimi Raikonen’s dance hits’ tegen voor 1 euro en dat kan ik als F1 fan natuurlijk ook niet laten liggen.
Bij de boekhandel ga ik vervolgens op zoek naar een boekje over architectuur in Tallinn en dat vind ik ook nog. Een klein handzaam boekje over 20e eeuwse architectuur in het Engels voor 8 euro. Inmiddels is het lunchtijd, en wil ik dat boekje ook wel eens doorkijken voordat ik weer verder ga. Dus loop ik naar een restaurantje in het winkelcentrum.
Volgens de kenners is één van de typische Estse gerechten een gevulde pannenkoek; dat moet het dus worden. Alleen zie ik wel dat er bij een restaurantje pannenkoeken worden gebakken, maar nu is het de vraag hoe ik dit ga bestellen en wat voor vullingen ze hebben. Ik probeer het met wat Engels, maar ik krijg al snel het antwoord: “Nadja, please!”, terwijl ze wijst op iemand anders. Na het zien van het naambordje van het meisje dat vriendelijk staat te lachen, begrijp ik dat zij Nadja heet en mij wel verder kan helpen.
In perfect Engels vertaalt ze de hele menukaart voor me, ook nadat ik al wist wat ik wilde hebben. Het werd dus een pannekoek gevuld met spinazie, kaas en kip. Een zeer voedzaam geheel gecompleteerd met een warme chocolademelk en een ijsje.
In het architectuurboekje valt mijn oog op de wijk Osmäe, een woonwijk uit de jaren ’70, geïnspireerd op de ideeën van de ciculair city van Ebenezer Howard. Deze wijk bestaat voor het grootste deel uit een aantal ‘muren’ van 5 en 9- laags woningcomplexen, gesitueerd rond een rond park met voorzieningen en een rond vijver.
Op de kaart lijkt het op loopafstand, dus ik begin aan een wandelingetje, dat uiteindelijk ruim een uur zal duren. Onderweg kom ik nog langs de dierentuin, waar het op deze woensdag ook nog erg rustig lijkt. Ik ga niet naar binnen, want ik had al gelezen dat het niet zo’n bijzondere dierentuin is. In plaats daarvan ga ik liever mensen kijken in de genoemde woonwijk.
Glazenwasser gespot
Net op het moment dat ik denk dat ik wel zeker verkeerd gelopen moet zijn, kom ik aan bij een wat oversized rotonde en de ringweg langs de woonbuurt. Het is opvallend dat het alleen in vorm en functie doet denken aan de Bijlmer of soortgelijke wijken in Europa. De sociale structuur lijkt toch heel anders, met veel ouderen die een ommetje maken en een enkele moeder met kind. Slechts bij de hogere flats staan wat vervallen auto’s, maar voor de rest lijkt het een normale woonwijk zonder sociale problemen, iets waar je toch vanuit gaat als je dit soort bouwwerken ziet.
De menselijk maat van Osmäe
Na meer dan een uur rond gelopen te hebben, besluit ik terug te gaan. Maar hoe, is de vraag. Lopen was na de wandeling ernaartoe toch echt uitgesloten. Dus moet ik een kaartje voor de bus hebben. Ik leer drie woorden Ests uit m'n hoofd om 3 buskaartjes te krijgen. M'n uitspraak was blijkbaar goed genoeg, want de dame in de kiosk begint meteen een verhaal over iets, waarschijnlijk het weer. Nadat ik de kaartjes gekregen had, besluit ik dus maar met tänan en nägemist.
Ik ben niet de enige die de wijk probeert te verlaten met de trolleybus (nr. 22) en al snel staat de hele bus vol, terwijl er nog mensen op de halte achter moeten blijven. Ik stap uit bij de bibliotheek om vandaar nog een paar foto’s te maken. Bij de bibliotheek blijkt er net een ceremonie aan de gang van de universiteit, ter ere van de promotie van een aantal studenten.
spiegeling in de bibliotheek
’s Avonds loop ik nog een rondje door de stad, maar ik kan geen leuke plek vinden om wat te drinken. Ik ben ook iets te moe van de hele dag lopen en bedenk me dat het beter is om vroeg te gaan slapen. Toch kan ik het niet laten om nog even naar het uitzichtspunt te lopen om een laatste foto voor vandaag te maken, nu eindelijk de zon echt is doorgebroken..
Links:
Boekje Architecture in Tallinn
Vanilla Ninja
[ Bericht 7% gewijzigd door DutchTrain op 31-07-2005 23:41:04 ]
Hé, interesant! Heb je de gegevens voor me? Titel, uitgeverij, ISBN?quote:Op zondag 31 juli 2005 21:53 schreef DutchTrain het volgende:
Bij de boekhandel ga ik vervolgens op zoek naar een boekje over architectuur in Tallinn en dat vind ik ook nog. Een klein handzaam boekje over 20e eeuwse architectuur in het Engels voor 8 euro. Inmiddels is het lunchtijd, en wil ik dat boekje ook wel eens doorkijken voordat ik weer verder ga. Dus loop ik naar een restaurantje in het winkelcentrum.
leuk! NOg een nachtje slapen en ik ga weg. rugzak is gepakt, boekjes liggen klaar, en het goede humeur is er! Ik heb er ontzettend veel zin in. Ben benieuwd wat ik op mijn pad zal vinden!
Ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig!
20th Century Architecture in Tallinnquote:Op zondag 31 juli 2005 22:35 schreef k_man het volgende:
Hé, interesant! Heb je de gegevens voor me? Titel, uitgeverij, ISBN?
Architectural Guide
The Museum of Estonian Architecture
editor: Karin Hallas
ISBN 9985-78-034-5
Veel plezierquote:Op zondag 31 juli 2005 22:37 schreef AKnynke het volgende:
leuk! NOg een nachtje slapen en ik ga weg. rugzak is gepakt, boekjes liggen klaar, en het goede humeur is er! Ik heb er ontzettend veel zin in. Ben benieuwd wat ik op mijn pad zal vinden!
en sorry, reisverslag is nog niet helemaal af, zoals je al voorspelde
|
|
