Sommigen kennen hem misschien al van "Piper at the gates of dawn", het eerste album van Pink Floyd. Na nummers te hebben gehoord als Astronomy Domine, Mathila Mother en Bike, kreeg ik door het simplistische maar toch geniale zweverige woord en geluid gebruik, de drang om toch meer te gaan zoeken van deze Syd Barrett. In eerste instantie dacht ik namelijk dat hij door overvloedig Lsd-gebruik en half-dood-zijnde-door-het leven-gaande doodgewaand was nadat hij door eerder genoemde redenen uit Pink Floyd getrapt was.
Totdat ik (altijd naar redelijk onbekend leuke muziek zoekende) ontdekte dat meneer Barrett gewoon nog 3 solo albums heeft afgeleverd. Soms dezelfde liedjes met een andere titel, soms zeer zwaar vals en onder invloed van wat dan ook klinkend, maar altijd met "iets" wat me toch raakt.
"The Madcap Laughs" is naar mijn idee een wereldalbum, voor als je er van houdt.
Op "Barrett" hoor je al iets meer de lamlendige effecten van de Lsd en het feit dat het hem allemaal niet meer zo interreseert.
"Opel" is volgens mij meer een soort van compilatie, maar daardoor niet minder mooi met nog niet eerder uitgebrachte nummers.
Is er eigenlijk nog iemand anders die in deze deelt in mijn oorzalvende vreugde?
Ik zwijmel maar wat, maar ik ben momenteel in de ban van de absurdistische maar zacht rakende liedjes van Syd Barrett.
(Laat de heren Floyd zich eventjes flink achter de oren krabben!)