Heel openhartig mailcontact collega, deel twee

Hai Sjorz,

Ik las het zojuist (shit..). Klote joh.
Tja, wat moet ik zeggen.. Ik snap dat je je belazerd voelt, dat geouwehoer achter je rug om.

Als je afspreekt eerlijk te zijn tegenover elkaar dan valt dit natuurlijk rauw op je dak.
Zulke afspraken worden altijd gemaakt, volgens mij, terwijl je "heavenly in luv'" bent.
Op het moment dat de een die afspraak schendt is dat heel moeilijk voor diegene om toe te geven, vaak uit angst om de veilige omgeving (huidige relatie) te verliezen, totdat ze uitgedokterd hebben welke kant ze op willen.
Ik ben lang geleden ook vreselijk op die manier belazerd, iets wat misschien jaren geduurd heeft bleek achteraf maar ach ik naief kind, had niets door. Dat maakt het ook al niet makkelijk, je gaat aan jezelf twijfelen omdat je signalen gemist hebt, je dus dingen op de mouw hebt laten spelden.

Anyhow Sjorz, je redt het wel. Ik weet niet of het gesprek was aangegaan maar als jullie samen komen accepteer geen smoesjes. Loop dan maar weg zonder er nog al te veel woorden aan vuil te maken, hou de eer aan jezelf.

Pinozo!

(omdat ik Sjorz gevolgd ben hierheen zie ik je laatste bericht nu pas. Het was hier al weken stil en dan kan dat gebeuren)

Wat vervelend om te horen. Jullie waren natuurlijk heel gevaarlijk bezig, dat hoef ik je niet te vertellen, maar jij deed het vanuit de gedachte dat je haar misschien toch voor je kon winnen. En dan deze ommezwaai. Ik voel wel een beetje met je mee.
Ik had wel een zekere bewondering voor je aanpak te genieten van de momenten die jullie deelden vanuit het vertrouwen dat het wel goed zou komen. Ik durfde zo niet te handelen omdat ik wist dat het mij veel verdriet zou brengen.

Het moest uitkomen, anders had het misschien nog wel 6 maanden geduurd voordat er verandering in de situatie zou komen. En ik ken die aantrekkingskracht maar al te goed. Voordat je het weet zijn de beloftes aan jezelf weer van tafel vanwege " de mooie ogen... de zachte lippen... of alleen maar het aanbik vanaf een afstandje ". Dat had jij ook niet meer kunnen trekken en dat blijkt ook wel uit je verhaal.
Dat haar primaire reactie is: "ik ben nu zekerder dan ooit, ik wil hem nooit meer kwijt" is uitermate kut voor jou. Misschien is het inderdaad die schrikreactie. Wat ik Sjorz al zei: die veilige omgeving.

Je doet er zeker goed aan om nu even op een afstandje te blijven. Zij worstelt met haar verdriet, jij hebt een behoorlijke dreun gehad. Laat haar maar even bijkomen en ik hoop dat jij ook die rust kan vinden om te overdenken wat je zelf met deze situatie wil.

Jee Pinozo,

Heftig dit hoor. Ik kan je echt niet adviseren behalve dat je voorzichtig moet zijn met jezelf. Ik hoor het je zeggen en hoop zo dat je dat waar kunt maken.
Ik weet toch hoe verdomde moeilijk het is. Ik ben er ruim anderhalf jaar mee bezig geweest in de hoop dat ik hem voor mij kon winnen. Daar waar het kon heb ik hem gesteund, nooit moeilijk gemaakt, te weinig vragen gesteld, altijd klaargestaan als het hem uitkwam omdat dat voor mij eenvoudiger was dan om aan te horen dat we noit samen zouden komen. Ik zat er nog zo diep in.
Ik kan het je niet besparen Pinozo, je zal zélf die grens moeten trekken.

Of het naief is van haar kant? Het wereldje waar ze in leefde was veilig, misschien niet goed maar wel veilig en het is voor mensen soms zo verrektes moeilijk om te bedenken wat ze aantreffen en wat ze allemaal moeten doen c.q. op hen afkomt als ze dat veilige wereldje (hoe onaangenaam ook) loslaten.
Is dat niet ook zo met vrouwen die mishandeld worden? De angst dat je helemaal opnieuw moet beginnen, die grote boze wereld, waar zo makkelijk ge-/veroordeeld wordt. Als je daar in moet stappen terwijl je weet hoe je je moet bewegen binnen zo'n relatie om het minste beschadigd te worden dan is dat onbekende té moeilijk om te overzien, dus wordt het uitgesteld of zal men vaak niets doen.

Je bent nog te verliefd om haar haar eigen boontjes te laten doppen, of dat handig is is een tweede, Ik wil alleen maar aangeven dat ik je innerlijke twist zo herken.
Als je bang bent dat ze tcoh weer hem kiest boven jou dan ga ik je toch adviseren om dat vóór te zijn. Je moet niet vanuit een afwachtende houding opereren, kijken wat ander voor je beslist: houdt het in eigen hand. Het voelt zoveel beter als je zélf de beslissing hebt genomen (op basis van datgene wat je eigenlijk al weet) dan te wachten totdat je opzij gezet wordt.
Pinozo, ik zeg niet dat het makkelijk is, maar op iets wachten dat hoogstwaarschijnlijk niet komt is nog veel moeilijker. Ik heb er ervaring mee.

Sterke joh, ik denk aan je.

Gefeliciteerd met je huis Pinozo, voor het eerst op jezelf, spannend!
Voor jezelf zorgen is geen last, hoor: zelf beslissen wanneer je eet, wat je eet, met opruimen idem dito, mensen uitnodigen die je niet weer om half een de deur uit moet schoppen, niks doen als je niks wilt doen, tot diep in de nacht achter je pc/tv zitten. Alles is mogelijk want niemand die je aanspreekt op je gedrag (als je je rekeningen maar betaald, ha).

Ik begrijp wel dat het er nu niet zo rooskleurig uitziet vanwege het verdriet om de situatie waar je inzit. Dan is zo'n huisje ineens wel erg stil he, zonder gekakel van familieleden om je heen.
Ik ga je nog niet als Sjorz in de armen van een ander jagen, maar hij heeft donders gelijk dat het erg moeilijk vechten is als de liefde van 1 kant komt.

Dat zij in haar vriendenkring niet het complete verhaal wil vertellen hoeft helemaal niets over jou te zeggen maar over een schaamte die ze heeft want ze is gewoonweg vreemd gegaan. Vreemd gaan wordt niet getolereerd dus zwijg je erover.

Als ik in jouw schoenen stond nu, zou ik me terugtrekken. Ik zou voorlopig niet meer met haar afspreken buiten het werk om want dat is te pijnlijk, je zou er namelijk uit kunnen concluderen dat er meer is (dat was mijn fout). Je moet op je eigen gevoel afgaan, als je denkt dat ze niet meer komt, laat het los Pinozo.

En natuurlijk is dat moeilijk als je elkaar 3 keer in de week ziet.
In mijn geval is het vijf dagen in de week, op dezelfde verdieping, slechts gescheiden door een wand (aangrenzende kamers).

Ik heb nooit wrok gekoesterd naar hem ondanks dat het anders liep dan ik zo hoopte. Het mocht niet zo zijn maar we hebben hele mooie momenten gedeeld, ik heb intens van die gast gehouden. Ik zou dat zoveel tekort doen als ik dat zou negeren.
Het heeft heel wat tijd gekost voor ik weer op een manier met hem om kon gaan zonder vlinders te krijgen, te hopen. En op het moment dat ik de roze bril afzette (bijna 3 mnd. terug) zag ik ineens dingen die mij niet aanstonden, waarvan ik zeker wist: ik zou dat als partner nooit accepteren. Daar hoef ik nu dus niet meer over na te denken.
We gaan nog steeds samen naar buiten, we ouwehoeren op de gang, knuffelen zo af en toe. Als ik zie dat hij niet goed in zijn vel zit probeer ik hem een beetje op te vrolijken. Het klinkt misschien bizar Pinozo maar ik ben blij om wat er was tussen ons. Als ik hem niet had toegelaten had ik dat nooit beleefd.

Oké, ik ben vrouw en ook al heel wat jaartjes ouder dan jij, ik ga er anders mee om dan de gemiddelde medemens omdat ik niet uitga van wat ik mis maar van wat ik wél gekregen heb. Nee, het was niet makkelijk om daar te komen maar het voelt zoveel beter dan woede, of wrok of welk ander negatief gevoel.

Het is alsof ik mezelf hoor: "Hoe kun je een relatie redden als je niet eerlijk tegen elkaar kunt zijn. Eerlijkheid is een van de basiselementen... ik wil dat ze gelukkig word maar ik denk niet dat dit haar gelukkig zal maken...."
Exact diezelfde gedachten Pinozo, exact diezelfde woorden hebben maanden door mijn hoofd gespookt. Hoe kan hij teruggaan naar een huishouden waarin hij niet gelukkig is? Waar hij dag in dag uit liefde moet ontberen die ik hem in overvloede kan schenken.
Dat gaan wij niet snappen Pinozo, met de beste wil van de wereld niet. Wij kunnen niet voelen wat die ander voelt, niet weten wat de echte redenen zijn dat ze zo handelen. (Sterker nog, vaak kunnen ze het zelf niet eens benoemen.)

Daar ben ik (na de derde afwijzing) dan ook mee gestopt! Ik ben gestopt met proberen te beredeneren wat er in zijn hoofd omgaat, wat hem beweegt. Ik heb me op mezelf gericht om te kijken wat IK nu wilde met deze situatie.
Wil ik een jongeman die niet sterk genoeg is om voor zichzelf te kiezen. Kan die jongeman voor mij zorgen als hij niet goed voor zichzelf kan zorgen. Wil ik met iemand omgaan die over zich heen laat lopen? Wil ik bij iemand zijn die berust in kloterige situaties omdat veranderen teveel energie kost? (dat laatste zie ik ook in zijn werk gebeuren)
Zo heb ik mij nog ettelijke vragen gesteld en moest wel toegeven dat het antwoord telkens NEE was.

Ik kan alleen maar hopen dat het bij jou niet zo lang duurt voordat je dat inzicht krijgt.
Probeer niet voor haar te denken, ga uit van jezelf, wat wil jij?
Wil jij iemand die geen beslissingen kan nemen omdat dat te zwaar is? Wil jij iemand die gebruik maakt van jouw liefde omdat haar dat simpelweg wordt aangeboden?

Ik wil best geloven dat zij (denkt dat ze) van je houdt. Ze houdt van jouw aandacht, van je lieve woordjes, van je warme armen, hoe je haar probeert op te vrolijken...
Pinozo vrouwen geilen op aandacht!

En nee, het is niet makkelijk maar wel tijdelijk. Hoe langer jij blijft hangen in deze situatie hoe langer het blijft voortduren. Op het moment dat je er afstand van neemt kan je vooruit kijken.
Sterkte de komende week als je weer gaat werken.

Knuff


[ Bericht 0% gewijzigd door Quembel op 13-11-2005 12:37:51 ]

*arm om Pinozo heenslaat*

Sterkte Pinozo, ik denk inderdaad dat je er goed aan gedaan hebt. Voor jezelf.... uiteindelijk...

Hé, je gaat jezelf niet op je kop zitten... Maak het jezelf niet moeilijker door je ook nog schuldig te voelen, het is niet gemakkelijk Pinozo, het zal niet makkelijker worden. Het moet slijten, steeds een beetje meer todat je er wel mee om kan gaan.

Misschien was het niet juist om te negeren. Zal ik je vertellen hoe ik dat aangepakt heb?
Ik ben zodra ik op kantoor was naar hem toegegaan. Heb hem ten overstaan van iedereen op zijn kamer stevig omhelsd, gevraagd of het goed met hem ging en daarna weggelopen. Puur om hem te tonen dat ik niet boos ben, dat ik hem niet laat vallen. Weet je hoe sterk je daarvan wordt? Ik voelde mij supermachtig. Ik wilde geen gestotter op de gang, ik wilde hem recht in de ogen blijven kijken en dat heb ik met die actie bereikt. Hij had bewondering voor me kan ik je zeggen.

Maar ja, wat hier dan weer anders is is dat jij met een vrouw te maken hebt, iemand die sneller haar emoties toont, die tranen he?
Je zegt dat jullie gepraat hebben hoe nu verder? Wat heeft ze daarop gezegd Pinozo? Als ze aangeeft dat er niets meer kan zijn kan je toch niets anders dan haar laten gaan?
Het zou wel heel erg ziek van haar zijn als zij jou met het verdriet op blijft zadelen door je steeds weer aan te trekken en af te stoten, dat is erg egoistisch vind je niet?
Je houdt van haar maar als je er zo intens verdrietig van wordt Pinozo, dat is niet de kern van houden van. Van liefde moet je vrolijk worden, stralen, genieten, vlinders, onnoemelijke warmte, maar zeker geen verdriet over je afroepen en dat gebeurt wel.

Kop op joh. Misschien kan je vasthouden aan de gedachte dat als ze écht bij je wil zijn dat ze dan komt (en dan bedoel ik in volle overtuiging, geen gedachten meer bij d'r ex, geen twijfels over hoe of waarom of wanneer). En komt ze niet dan heb je het geen dag langer laten voortduren.

Hai Drive-r

Wat het extra lastig maakt met collega's is dat je niet volledig afstand kan nemen omdat je hoeveel dagen in de week? met ze geconfronteerd blijft worden.
Als je pisnijdig op iemand bent of liefdesverdriet hebt dan wil je hem/haar niet meer zien. Nu wordt die boosheid of het verdriet telkens weer opgeroepen omdat je niet om die persoon heen kan.
Je werk zal er onder gaan lijden, je werkplezier, het zou zelfs kunnen dat als andere collega's ervan weten ze een soort van partij gaan kiezen.
Als een relatie ophoudt te bestaan is het het beste om er volledig afstand van te nemen, je op iets totaal anders te richten dan ben je er het snelst overheen. Die vlieger gaat hier niet op tenzij je ontslag neemt.

Herken je hier iets in? Zit je bijvoorbeeld bij een muziekvereniging waar je elkaar steeds tegen het lijf loopt en waar je passie ligt (bij die muziek bedoel ik dus) Of een sportvereniging? Dat is toch iets soortgelijks? Kijk, een kroeg waar je graag komt lijkt me vrij snel inwisselbaar, iemand die deel uitmaakt van je vriendenkring of zo dat valt ook aan te passen (been there, done that).
Vertel eens.