Heel openhartig mailcontact collega, deel twee

deel twee dus,

waar ik het nog steeds niet afgeleerd heb

[collega] heel openhartig mail-contact, is dat normaal?

Ik zie de jongeman in kwestie niet buiten het werk om. Nou heeft dat in die nu 17 maanden (!) maar een handjevol keren plaatsgevonden.
Ik begrijp mezelf ook niet. We hebben de beslissing om elkaar los al meerdere keren genomen maar toch komen we op een of andere reden (die ik wel kan invullen hoor, ik hou van die man) telkens weer bij elkaar terug. En ik weet hoeveel verdriet het oplevert, elke dag weer. Maar toch krijg ik het niet voor elkaar om hem te weren, uit mijn leventje te bannen.
Ik heb, tegen beter weten in, nog altijd die hoop dat we samen zullen komen.
Verstandelijk kan je wel zeggen "ik moet daar verre van blijven" maar er naar handelen...

Het is voor mij nogal verwarrend waar ik nu zit.

Vorige week heeft hij mij de liefde verklaard, maar er ook bij verteld dat hij de situatie niet kan veranderen. Mijn hart sloeg even over om direct daarna weer met twee voeten terug op aarde gezet te worden.
We hebben sinds lange tijd weer gekust (het lijkt wel of ik in de kuise versie beland ben maar dat is puur omdat de gelegenheid er niet is anders zou het er bij ons vanaf spatten) en het contact lijkt weer aangetrokken, ja ik heb hem daarin niet geremd.
We maken vage afspraken over deze zomer, over die zondag op pad met zijn 3-en, wij en ik zijn ("aangenomen") zoon. Over middagjes/misschien wel avondjes in de twee weken dat hij alleen is met zijn zoon omdat de vrouwelijke helft van het huishouden op vakantie is. We hebben afgelopen week 4 x de pauze samen doorgebracht, bellen weer regelmatig.
Het is zo lastig als twee mensen zo vreselijk veel om elkaar geven maar door omstandigheden niet samen kunnen komen.

Ik wou dat ik net als Pinozo kon genieten van de momenten die we wel delen, uiting geven aan dat gevoel; als ik het toe sta vinden we elkaar binnenkort weer in één bed. Maar er is aldoor de angst om het verdriet als we over een aantal weken wederom zo hevig schrikken van het feit dat het fout is wat we doen.

Ik wil ongeremd en dat zal er nooit zijn, ik wil ongecompliceerd en dat is ook niet mogelijk, ik wil volledig maar zijn oren zijn altijd bij zijn telefoon opdat er gebeld kan worden en ik ga hem niet vragen om zijn telefoon uit te zetten. Als zijn knaap hem nodig heeft zal ik hem nooit belemmeren. Ik zal (zoals een vriend mij opmerkte) waarschijnlijk nooit zijn "nummer 1" zijn.

En toch, juist door die kleine veranderingen krijg je weer hoop.... dat misschien.... ooit....


Overigens het is niet zo dat ik gestopt ben met leven in afwachting van, als dat zo mocht overkomen. Ik heb een leuke vrienden/kennissen groep waar ik vaak dingen mee onderneem. Ik vind dat ik best een aangenaam leventje heb maar mét zou nog zoveel leuker zijn.

[ Bericht 3% gewijzigd door Quembel op 19-06-2005 23:01:04 ]

Met die mini-updates kan ik bijna niet meer achterblijven, al is er niets veel nieuws onder de zon.

We hebben elkaar, vanwege de vakanties, bijna 4 weken niet gezien of gesproken (zijn telefoon gejat op vakantie-adres). De vrouw waar hij mee samenwoont is afgelopen vrijdag voor twee weken alleen op vakantie gegaan. We hebben vrijdagnacht 5,5 uur aan de telefoon gezeten en we hebben afgesproken dat we elkaar aankomende vrijdag in de stad ontmoeten.
Ik probeer hem nog uit te nodigen om donderdag naar mij toe te komen dan hebben we wat langer tijd om te kwebbelen enzo.

Ook ik kan er bijna in berusten dat we nooit verder komen dan dit. In welk vat ik dat ga gieten weet ik nog niet. Nemen we inderdaad compleet afstand of rommelen we wat aan daar waar de mogelijkheid zich aandient. Dat eerste is tot op heden nog niet gelukt en dat laatste levert ook niet het mooiste plaatje op.

Ik ben zo vreselijk kieskeurig wat mannen aangaat, ik ben niet voor niets ruim 3,5 jaar alleen, dat het ook niet snel zal gebeuren dat een andere man mijn verlangen, gedachten aan hem kunnen doen vervagen.

quote:

Op maandag 25 juli 2005 11:11 schreef avotar het volgende:
[..]
Waarom er dan neit meer werk van maken als je zo helemaal hotel de botel van hem bent....?
Heb je neit het gevoel dat je je gewoon laat gebruiken?

Er meer werk van maken? Ik heb nog wel een beetje trots in mijn donder, ik ga niet als een verliefd meisje achter hem aanlopen. Hij weet wat ik voor hem voel, hij weet wat ik te bieden heb, het enige wat hij hoeft te doen is mijn richting uit te komen. Het is alleen héél wat gecompliceerder.

Of ik me laat gebruiken? Als ik heel erg verdrietig ben denk ik wel eens dat hij het beste van twee werelden wil, ik weet dat ik daar uiteindelijk niet in mee kan gaan. Hij maakt niet (opzettelijk) misbruik van me, als ik hem die liefde, dat beetje lol en aandacht kan schenken die hij thuis mist, zeg nou zelf, dan pak je dat toch aan?

Mocht hij ooit een goede regeling kunnen treffen met de moeder van de knaap dan zou hij misschien, héél misschien een stap durven zetten. Maar er is in die ruim anderhalf jaar al heel wat overlegd en onderhandeld maar zij weigert mee te werken. En ik zal hem nooit zijn vriendje ontzeggen.

Ik word heus nog wel eens wijs, hoor. Alleen nu nog niet.

[ Bericht 17% gewijzigd door Quembel op 25-07-2005 22:26:59 ]

Sjorz!!! Wat een wending. Wie had verwacht dat nu jij "groen licht" krijgt jij je er ongemakkelijk bij voelt. Joh, ga ervoor. Bindingsangst geloof ik niet in, dat zit tussen de oren, dat je bang bent dat als het verkeerd uitpakt je een vriendin kwijt bent dat snap ik wel maar hé dat is het risico dat je neemt. Je kan er zoveel moois voor terugkrijgen, kijk naar het verhaal van Berto, mooi voorbeeld toch?

Wat mijn perikelen aangaat kan ik best kort zijn. Ik heb mijzelf heilig voorgenomen niet meer te focussen op de onbereikbare man. Het is tijd om verder te gaan, wij komen niet samen en dat gerommel levert niets goed.
Die beslissing heb ik een kleine twee weken geleden genomen en ik mag hier Tas quoten : "Er is gewoon een boel gedoe van mij afgevallen". Ik wacht niet meer op telefoontjes, of sms-jes, op e-mailtjes, ik hoop niet meer op donderdagen dat hij langskomt.
Dit is toch een soort van bevrijding want de spanning die je bij jezelf veroorzaakt omdat je wilt dat alles goed gaat is nu weg. En nee, mijn gevoel voor hem is daarmee nog niet weg maar als je het niet voedt dan neemt het op den duur wel af.

[ Bericht 0% gewijzigd door Quembel op 13-08-2005 15:31:49 ]

Wie ben jij om daarover te oordelen?