ik typ te veel ( en ja dit is een TVP)
Voorwaartsch Christenstrijders, voorwaartsch naar den victorie!
Het is weer tijd om rond et kampvuur te gaan zitten met de meiden en weer eens heerlijk na-babbelen over het wel en wee van hun gedoemde relaties.
En terwijl de donkere wolken des onheils zich boven het maagdelijke paradijs verzamelen in de aanloop naar wat hopelijk een eindeloos tranendal zal worden, moet ik telkens diep van binnen een lach onderdrukken bij het suggestieve commentaar dat er tijdens het programma gegeven word.
Ik voel me schuldig als de bevallige stem meldt dat Kenny en zijn eerste scharrel op het eiland, de bevallige tang Rowena, stijf de lippen op elkaar weten te houden over wat zich mogelijk wel of niet is heeft voorgevallen in de donkere avonden op het heren-eiland. De puber in mij komt naar boven, en in stilte maak ik een opmerking die gewoon te makkelijk is om te laten liggen. Ik weet zeker dat ik niet de enige was die stilletjes dat schuldige pleziertje onderdrukte.
De mannen hebben weer de keuze om op date te gaan. Omdat de zon vollop schijnt, en de camera en geluidsmensen om hen heen zwermen als vliegen rondom verse stront, zijn onze goed-geschapen helden natuurlijk niets minder dan de reinheid zelve. Galant, vriendelijk, nog altijd trouw aan hun allerliefste vriendinnetje. Dat we te maken hebben met achterbakse leugenachtige kevers wisten we al langer dan vandaag, en het maakt dan ook bijster weinig uit hoe breed hun glimlach is, hoe vriendelijk hun gebaren, we weten allemaal wat ze hebben uitgespookt. Dat ze glashard kunnen liegen is op dit punt gewoon een trieste vertoning waarbij ze meer verliezen dan winnen.
Het graf dat de heren gegraven hebben is al diep, maar blijkbaar zijn ze nog lang niet klaar met hun schepjes.
Terrence heeft het diepste graf. Die ranzige darmpoliep met zijn misvormde kop is werkelijk waar nog dommer dan een emmer stront. Het armzalige misbaksel denkt dat hij slim is, vindt zichzelf heel wat, maar hoe arroganter hij zich voordoet, hij scheinheiliger hij zich opstelt, hoe meer mijn maag begint te protesteren.
Kenny en Dennis lijken nog de meest sympathieke figuren op het eiland, en ergens boezemt die gedachte mij angst in. Dennis omdat hij nog lang niet het niveau bereikt van Terrence en Sven, een niveau waar Patty Brard nog voor zou terugdeinzen. Kenny omdat de mongoloide Belg last van zijn geweten heeft gekregen, zijn dagen als meester-pooier op het eiland zijn nu al voorbij.
Bij de vrouwtjes, de arme zielige smachtende vrouwtjes, is het tijd om een van de heren van het eiland te gooien. Niet dat het iemand uit zal maken, want de heren hebben geen enkele kans om ooit echt goed te scoren bij de dames. Alle aandacht en woorden die ze wisselen is op dit moment niets meer dan een trieste vertoning van een groep halfzachte eitjes.
Bloemen op het strand leggen in de naam van een vrouw, ongetwijfeld erg romantisch, als je zeven jaar oud bent en je de zandbak dan eindelijk voor je alleen hebt. Tot mijn grote verbazing mocht het publiek meegenieten van een tenenkrommend slecht stuke acteerwerk. Wie die scene geschreven heeft mogen ze Hannes achterna sturen.
Het wicht kirt en kroelt bij het zien van de miserabele vertoning op het strand. Haar lege ogen zien neer op een mager werkje van een kleuter en alsof er magie in de lucht zit die bezit van haar neemt, leeft de schrale muts op en lijkt het alsof ze een intricaat stuk kunst mag aanschouwen. Ze is geraakt, emotioneel, net als het publiek waarschijnlijk, want waarschijnlijk is het inderdaad een kunstwerk in Sally's ogen. Haar naam, volledig gespeld in half-verlepte bloemen, die er vier dagen later nog zullen liggen stinken, op het strand! Ongelofelijk!
Dat onze koene kleuter vol trots aan zijn maatjes laat zien wat hij klaar heeft gespeeld maakt het geheel nog triester dan het al is. Alsof meneer de naam van zijn liefje heeft gepist in een pristijn wit winter-landschap, en daar zo godsongenadig trots op is dat de hele wereld het mag zien.
En hij vraagt zich af waarom ze hem toch zien als een klein kind?
Ondertussen blijkt al weer snel dat we toch wel degelijk te maken hebben met een koppel dat zich een weg manipuleert door het hele programma. Voorheen hadden we natuurlijk naar Sven en Sally gewezen, die ook in deze aflevering een verloren zaak zijn, een gruwelijk auto-ongeluk dat je langzaam ziet gebeuren, maar waar je wel naar moet kijken, omdat je ze met heel je hart verafschuwt en je bij de gedachte aan volmaakte pijn en onheroepelijk veel leed bij die twee je doet hunkeren naar de bloederige afloop, ditmaal richten we onze blik op Dennis en Johanneke.
Dat Dennis nog geen blik soep open kan trekken zonder dat hij daar een camera bij wil hebben was al wel duidelijk vanaf de eerste aflevering. Maar meneer is toch niet zo dom en achtergesteld als ik hem oorspronkelijk had ingeschat. Hij dringt zich op en probeert zich een weg te manipuleren naar het leed van de andere heren, als een teek die zich heeft vastgezet op een dikke ader, hoopt Dennis te genieten van alle roddels die er gelden.
Johanneke daarentegen heeft haar positie al lang en breed veilig gesteld. Gezeten op haar troon, is de spinnenkoningin alom aanwezig. Haar oog is nog doordringender dan een camera lens, en mevrouw geeft orders bij de vleet. Ze kronkelt en kruipt langs haar lotgenotes en probeert de heren aan te sporen tot actie. Ze geeft hen informatie over hoe ze het het beste kunnen aanpakken bij de andere dames, en volgens mij met enig succes. Johanneke is niet dom, maar wel een manipulatieve heks die al haar magere gelakte vingertjes in de pap wil hebben.
Dennis heeft nog altijd een oogje op Olivia, ik neem terug wat ik zei over die goede man op leeftijd en zijn herseninhoud.
Veel gedram, veel gelach, veel leugens later en dan is het zover het Kampvuur is aangebroken, maar het valt me bar tegen. Weer geen tranen, weer geen tere zieltjes die verpletterd worden en vermalen worden tot stof voor de lens van de camera.
De dames houden zich sterk, niet verwonderlijk, want echt veel erger kunnen de beelden niet meer worden.
Volgende week komen de heren erachter dat er verborgen camera's zijn, en dringt het tot hen door dat hun armzalige moeders hevig experimenteerden tijdens de zwangerschap met alle gevolgen voor hen van dien. En wij kijken dan met veel plezier toe hoe de tere zieltjes van de jongens gebroken worden. Hoe al hun dromen, al hun hoop, hun hele hebben en houden worden gebroken en vermalen met dikke stront, die ze vervolgens bruut weer in hun leugenachtige muilen krijgen geramd.
There Is No Gravity.
The Earth Sucks.
--Brett Easton Ellis