Hoe herinner jij jouw opa?

Darn!! TS, waarschuw voortaan even als we er een pak zakdoekdoekjes bij moeten pakken.

Ik zei trouwens opoe tegen een oma, om ze te onderscheiden.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 18:58 schreef tong80 het volgende:

[..]

Harde woorden. Doen zelfs pijn als je ze leest.

tsjah, t is de waarheid

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 17:19 schreef skiczukie het volgende:
Beide niet gekend.

Ene opa heb ik nooit gekend . Wat ik ervan gehoord heb was het n keiharde werker, voelde op een dag dat zn maag niet helemaal in orde was, te eigenwijs om naar de dokter te gaan en is dezelfde dag nog gestorven, liet 7 kinderen waarvan 3 onder de 10 achter. Me vader is noodgedwongen gestopt met school en heeft het bedrijf overgenomen . (was toen 17/18)

Andere opa is erg relax . leeft gelukkig nog steeds hoewel hij wel STEEDS DOFER WORDT!! . Ben er vroeger vaak geweest en kan me even niet voorstellen zonder hem.. maargoed hij is nog kerngezond gelukkig! . Wat wel grappig is dat ik de oudste kleinzoon ben en hij ziet volgens mij wel wat herkenning van zijn eigen jeugd in die van mij . (we hebben ooit eens een gesprek gehad over zijn vroegere jaren enz )

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 19:22 schreef DarkElf het volgende:

[..]

tsjah, t is de waarheid

Wel jammer.

De ene kant van mijn familie had ik een koude oma, en een opa die ik nooit heb gekend.

Maar die andere opa was zo'n geweldige man.

Zo veel van geleerd. Zaterdags naar die sportschau kijken samen met hem. Leren schaken, geleerd wat de sterren betekenen, z'n blije gezicht als ik langs kwam als ie aan het boetseren was.

En me verplichten als ik ooit groot was om te gaan stemmen, omdat ie mee had gemaakt dat dat niet kon.

Opa van mijn vaders kant heb ik nooit gekend, die is jong gestorven...
Mijn andere opa was lief . Kwam op het brommertje naar ons toe met zijn potje op waar hij ruimte voor zijn oren uit de flappen had geknipt . Later is het potje vervangen voor een gifgroen exemplaar... Helemaal gek van zijn hond 'Beer' en als we bij hem op bezoek kwamen kregen we altijd geld om een ijsje te halen bij de snackbar (uit zo'n halfrond portemonneetje ). Rookte Caballero zonder filter en was stokdoof... Heeft mijn moeder vrijwel alleen op moeten voeden omdat zijn 'lieve' vrouw hem alleen liet. Een goedzak tot de laatste dag...

1e opa ken ik gewoon niet

Die andere was een lieve hardwerkende toffe grappige man

Ik herinner mijn opa als een hele lieve man. Ik was helaas pas 7 toen hij overleed aan kanker op slechts 72 jarige leeftijd. Mijn opa heeft in de Tweede Wereldoorlog in het verzet gezeten, en was majoor in het leger. Hij gaf les op het gebied van camouflageuitrustingen voor soldaten. Hij is ook drager van het Nederlandse Verzetskruis. Verder kan ik me helaas niet veel meer herinneren van hem.

niet.

mijn ene opa is al 23 jaar dood, een fijne opa, met een goed gevoel voor humor, en verslingerd aan spelletjes doen... Een vakkundig timmerman, en een plezierig mens....
slechts 74 geworden..

Mijn andere opa was op zich ook weleen aardige man, die behoorlijk gebukt ging onder het juk van mijn oma.. 71 geworden, gestorven aan asbestlongen... Was heel triest om die man echt letterlijk langzaam te zien stikken...

Mijn opa was een echte, harde zakenman,

Hij was veehandelaar. Het enige wat hem interesseerde was zijn bedrijf, zijn dieren en zijn familie. Hij was niet graag elders dan thuis, alleen voor zaken en heel af en toe een verjaardag ging hij het huis uit. Als hij op je verjaardag kwam, was dat echt een eer. iedereen kende hem en hij had door het hele land heen klanten. Hij was heel nuchter en absoluut niet arrogant, terwijl hij toch een van de grotere vee-bedrijven van de regio had.

Hij had een hele droge humor, ouwehoeren kon hij echt. Ik heb zelden zo gelachen als met hem.
De hele familie kwam iedere zaterdag en zondag bij m'n opa en we hadden altijd lol, behalve als er een dier of familielid van hem ziek was, dan was hij ontroostbaar en ging hij in zijn eentje ergens achteraf op het erf zetten.

van TV kijken hield hij niet, dat was voor het jonger gespuis... Het enige wat ie keek was het NOS-Journaal en het europees songfestival. Smiddag's zat hij altijd in de bank, met een pijp in z'n mond.

Hoewel hij echt een hele vrolijke man was, kon je aan hem merken dat hij de dood van een van zijn zonen nooit heeft verwerkt. Op het moment dat zijn vrouw overleed, ging het bergaf met hem en eindigde hij in een verzorgingstehuis. Daar kon je aan hem merken dat hij het liefst weer "gewoon" om een uur of 5 opstond, om de koeien te melken. Hij vond het maar niets dat hij zo verwend werd en ik heb nog steeds het idee, dat de beslissing om hem in zo'n tehuis te stoppen, absoluut geen goede beslissing was. Hij is 89 jaar geworden.

Mijn opa was het middelpunt van de familie en zijn dood heeft er min of meer toe geleid dat de familie uit elkaar gevallen is.

Mijn andere opa (en oma) heb ik nooit gekent.

Ene opa nooit gekend, mijn andere opa was dé liefste man op de wereld denk ik

Altijd vriendelijk, kalm, rustig, ... Ik herinner mij nog steeds dat ik altijd op zijn schoot mocht kruipen toen ik klein was en met een zachte borstel zijn haar mocht kammen, terwijl hij er eigenlijk bijna geen meer had. Dan kon ik soms een uur aan het borstelen zijn, hij ging nooit zeggen dat ik weg moest gaan.

Hij zag er ook al superzachtaardig uit. Gewoon de liefste opa die je je maar kunt wensen.

Hij is ondertussen 16 jaar overleden (ik ben er nu bijna 24 dus je kunt je wel inbeelden dat dat kammen een heel belangrijke herinnering is )

Maar als ik mijn moeder of haar broers of zus over hem hoor praten, kunnen zij ook enkel vol lof over hem bezig zjn. Ook mijn oudere zus vindt hem een schat.

Een opa herinner ik niet, simpelweg omdat ik hem niet gekend heb.
De ander leeft nog, maar zie ik amper. Dat is een levensgenieter, met veel gevoel voor humor.

Mijn opa's zeiden nooit wat tegen mij.
Was wel lekker rustig trouwens.

Mijn ene opa was een lieve rustige man. Het perfecte tegenwicht voor mijn wat meer extraverte oma (ik lijkt qua karakter sprekend op haar) Hij werd in de oorlog in een interneringskamp tewerk gesteld en liep daar TBC op. Mijn eerste herinnering aan hem is zijn ziekenhuisopname toen ik 3 jaar jong was. Hij had longkanker maar dat woord werd keurig voor hem verborgen gehouden omdat dat demotiverend zou werken. Het woord K.
Hij heeft daarna nog 18 jaar op 3/4 long geleefd. Helaas heeft hij mijn zoon net niet leren kennen. Die is 2 jaar na zijn overlijden geboren.

Mijn andere opa was een NSBer die nog lang een hekel aan allochtonen had en Centrum partij stemde en dat ook nog van de daken schreeuwde. Maar hij ontliep zijn straf niet. Ik was de kleindochter die het meest daar logeerde en ik kreeg veel allochtone vrienden. Ik interesseerde me bovenmatig voor allerlei Afrikaanse zaken. Uiteindelijk kreeg ik ook een zoon met een Afrikaanse man. Ik hoor hem nog zeggen toen ik met mijn dikke buik bij hem op bezoek kwam: van die zwarte zeker. Ik: ja, opa, jouw achterkleinkind zal zwart zijn
Uiteindelijk moest ie wel inbinden. Het werd zijn eigen vlees en bloed en hij was gek op mijn kind. Die heeft heel goede herinneringen aan zijn overgrootvader. Mijn zoon was 4 toen hij stierf (nu bijna 12) maar praat nog steeds soms over hem.

Allebei m'n opa's leven nog. 1tje ervan mag wat mij betreft dood neervallen maar dat doet hij helaas niet.

1 van mijn overgrootopa's heb ik wel gekend, hij is doodgegaan toen ik een jaar of 3 was, en voor zover ik me hem kan herinneren had hij wel humor en was nog best wel vitaal van iemand zo ver over de 80. Hij is ook aan een hartaanval of een beroerte of iets dergelijks gestorven, echt in 1 keer, dus dat paste ook wel bij z'n karakter ook.

niet... bespaart me weer wat sentimenteel gedoe in mijn kop

as natuurman, als verhalenverteller, als bankier, als mijn opa mijn opa mijn opa. in heel europa was er niemand zoals hij.

en mijn andere opa's als een verstrooide proffesor die altijd met je wilde boksen.

een beheerste, rustige man wat op zijn tijd voor groot publiek lange verhalen over de oorlog kon vertellen. hij hield van een borreltje en was een soort aanvulling op mijn onrustige oma.

Ik vrees dat ik hier redelijk schijn af te wijken van de rest, ik heb minder goede herinneringen en ervaringen.
De ene is een egoistische, egocentrische antisociale oude zak, die met zijn dronken kop niets liever doet dan ruzie zoeken. Toen ik nog klein was keer ik wel naar hem op als een natuurmens, maar jammer genoeg zie je als je ouder wordt ook de andere kant.
Ik ontwijk familiefeesten langst die kant van de familie als de pest, gelukkig nu ik een vriend heb, heb ik een alternatieve locatie voor Kerst en Pasen

Mijn andere opa is redelijk afstandelijk, hij heeft 7 kinderen met elks minstens een kleinkind, geen wonder dus dat hij regelmatig mij en mijn nicht doorelkaar haalt

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 18:45 schreef RedBitch het volgende:
De ergste morgen vergeet ik nooit...s`morgens voor we naar school gingen, gingen we eerst opa goeiemorgen wensen. Op een morgen zei mijn mams dat we dat vandaag maar niet moesten doen, opa sliep immers nog. Opa is nooit meer wakker geworden...

Herkenbaar, al kan ik dan alleen putten uit verhalen van mijn ouders en uit mijn fotoboek Mijn opa overleed toen ik 4 was, weet dan ook niet heel veel meer eigenlijk. Enkele kleine dingen weet ik nog en die koester ik, soms als ik foto's kijk dan komen ze bovendrijven en kan ik me dingetjes wel herinneren. Terugkomend op het herkenbaar, toen mijn opa overleden was hebben mijn ouders mij dat natuurlijk verteld, op zo'n beetje dezelfde manier. Ze hebben toen uitgelegd (hoorde ik later hoor, weet het niet meer) dat opa sliep en dat opa niet meer terugkwam. Ik ben toen boos geworden, want opa mocht niet wegblijven. Opa moest terugkomen. Ik snapte het toen gewoon nog niet.

Mijn andere opa weet ik beter, ik zal een jaar of 13 zijn geweest. Opa had altijd paarden en een bosje in Lunteren (we noemden hem dan ook Opa Paard). Als we er waren was het altijd fijn, paardje rijden en meehelpen met snoeien etc. Mooie herinneringen die ik uiteraard ook koester.

Live ain't izi

quote:

Hoe herinner jij jouw opa?

Met zeer veel respect en eerbied.

De ene nooit gekend en de ander herinner ik me eigenlijk te weinig van. Wel dat het een zeer aardige en vriendelijke man was die dolveel van zijn familie hield.

Mijn opa van vaders kant was erg betweterig, of misschien gewoon bezorgd. Hij en oma woonden in de tuin van ons huis (omgebouwde garage, leuk huisje) en zaten dus 24/7 op onze lip. Toen we klein waren was dat handig, later niet meer.
Opa was niet echt iemand die zijn gevoelens uitte. Hij rookte een pijp, had een slecht gebit (maar wel nog zijn eigen tanden), schilde altijd de aardappels voor het eten, maakte jam, maakte kroketten, maakte koude schotel.. Reed een zilverkleurige Opel Kadett.
Hij was nogal hard, zeg maar. Toen hij dood ging (leukemie, heel erg zielig) heeft hij gehuild toen hij ons voor het laatst zag. Dat beeld vergeet ik nooit meer..

Opa nummer twee was juist heel zorgzaam. Hij kwam een paar keer per week langs met groentes en om even te horen hoe het met iedereen ging. Hij was lichamelijk echt oud, had zijn hele leven hard gewerkt, maar bleef bij zijn kinderen langskomen. Hij reed in een oranje auto, ik weet het merk niet meer. En hij rookte ook.. volgens mij ook pijp, maar ik kan me ook pakjes shag herinneren.
Op een dag waren opa en oma allebei een beetje ziek. Oma lag boven, in bed, en opa zat beneden bij de kachel omdat hij het zo koud had. Op de een of andere manier heeft de deken die om hem heen zat vlam gevat. Mijn oma voelde zich te ziek om naar beneden te komen..
Ik heb het nooit echt begrepen, maar mijn opa is aan de gevolgen van zijn brandwonden overleden, ik heb hem niet meer gezien. Ik was tien of elf toen hij doodging.