Hoe oud was je toen je bewust kinderen wilde?

om daar op in te haken, mijn oom is 33 en woont nog thuis lekker makkelijk, mijn oma doet alles voor hem _{en dat terwijl hij een studio heeft om in te wonen}

Nou, ik heb het nooit zeker geweten... zelfs toen ik zwanger was wist ik het niet zeker eigenlijk, hoewel het wel een bewuste keuze was. Uiteraard vind ik het nu het meest geweldige wat me ooit is overkomen

Ik heb eigenlijk altijd zeker geweten dat ik kinderen wilde. Alleen toen ik zwanger was, begon ik opeens te twijfelen Gelukkig is het helemaal goedgekomen

quote:

Op woensdag 27 april 2005 10:38 schreef Martineke het volgende:
om daar op in te haken, mijn oom is 33 en woont nog thuis lekker makkelijk, mijn oma doet alles voor hem _{en dat terwijl hij een studio heeft om in te wonen}

Ik zou mijn kind (mocht ik die ooit krijgen) op zijn 25ste toch echt wel het huis uitschoppen..komt een beetje lui op me over als je op je 33e nog thuis woont.

quote:

Op woensdag 27 april 2005 12:04 schreef Noca het volgende:

[..]

Ik zou mijn kind (mocht ik die ooit krijgen) op zijn 25ste toch echt wel het huis uitschoppen..komt een beetje lui op me over als je op je 33e nog thuis woont.

zou die niet gaan zou ik stiekem verhuizen en hem achterlaten

quote:

Op woensdag 27 april 2005 12:15 schreef moussy het volgende:

[..]

zou die niet gaan zou ik stiekem verhuizen en hem achterlaten

dat heeft de moeder van iemand die ik ken gedaan.

"Ik ga naar Duitsland.. Doeiiii" en toen stond hij op straat

Al jong wist ik dat ik later kinderen wilde, maar meer omdat ik het idee had dat het zo hoorde.
Ik had eigenlijk nooit wat met kinderen, was er niet in geïnteresseerd.
Toen ik wat met mijn vriend kreeg, veranderde dat wel door zijn schattige tweelingnichtjes van een half jaar destijds.
Op mijn 21ste beviel mijn zusje van een meisje. Ik was opslag verliefd en de kriebels kwamen naarboven. Maar goed, mijn vriend en ik woonden beide nog thuis en we zaten nog op school, dus op dat moment was mijn verstand nog sterker dan mijn gevoel.
Vorig jaar zijn we gaan samenwonen en toen was ik er helemaal klaar voor. Ik was toen 24. Mijn vriend moest er allemaal nog even overnadenken, maar was na een paar maanden ook om. Ik ben nu 25, zwanger en zal net 26 zijn als ons beebje geboren wordt.

En waarom.. sja. Ik zou bijna zeggen oerdrang Gewoon zelf ervaren hoe zo'n wondertje tot stand komt in jouw lichaam en daarna het liefhebben en verzorgen en proberen op te voeden tot een zelfstandig persoon. Maar laat dat hummeltje eerst maar eens geboren worden

quote:

Op woensdag 27 april 2005 12:17 schreef LadyS het volgende:

[..]

dat heeft de moeder van iemand die ik ken gedaan.

"Ik ga naar Duitsland.. Doeiiii" en toen stond hij op straat

Zoiets hebben ouders van een vriend van ons ook gedaan. Niet naar Duitsland dan, maar wel naar ergens bij de Belgische grens, geloof ik. Ik geef ze groot gelijk, het heeft hem ook geen kwaad gedaan. Ik weet zeker dat ie anders tot zn veertigste thuis was blijven wonen

Tot aan mijn 23-ste altijd gezegt ik wil geen kinderen wat moet je met die "bleeer-dingen" en ook echt gemeend. Nu vind ik kinderen wel leuk maar van een ander die gezellig over je vloer komen en dan gelukkig weer naar huis gaan. Zag het meer als een last dan een toevoeging, je hele wereld op de kop voor zo'n "ding" en dat had ik er niet voor over. Toch een groot gedeelte van mijn leven uitgestippelt met geld verdienen, lekker de beest uithangen en vooral geen verplichtingen.

Tot die ene dag dat ik kats afknapte (lichamelijk en geestelijk) en mijn toekomstbeeld in duigen viel kreeg een burn-out en ik alles is ging overdenken. Geen kinderen willen was voor mij een bescherming voor die kinderen (door verleden) maar ik weet nu gelukkig beter dat ik het verleden niet ben. Ik ben een totaal ander persoon en ik zou nooit mijn verleden kunnen zijn.

Als klap op die vuurpijl ontmoette ik ook nog eens mijn vriend wonen nu 4 en half jaar samen en hebben een mooie dochter van 10 mnd en dat had je me nou niet in die voorgaande jaren hoeven te beweren want dan had ik je uiteraard voor gek verklaard.

en wat voor een dochter rotdogg

quote:

Op woensdag 27 april 2005 13:05 schreef Rottdog het volgende:
een mooie dochter van 10 mnd

Hee, heb je nog meer kinderen dan Zoe?

Ik was 23 toen we een dochter kregen, en dat was wel bewust. Eigenlijk ongeveer hetzelfde verhaal als Grijs; we wisten dat we kinderen wilden, hebben daar nooit erg lang over nagedacht of het als 'een beslissing' gezien, of iets waarvan je 'moet' genieten. Misschien scheelt dat ook? Ik heb vaak de indruk dat mensen er echt een item van maken, iets waarover je heel lang moet nadenken, een echte verantwoorde beslissing over moet nemen..

Ik ben 21...Ons overkwam het eigenlijk. Wij 'planden' kinderen voor over een jaar over 5 , en toen was ik ' ineens' (nou jah, door de pil heen dus) zwanger.
Dat was behoorlijk slikken. Vooral omdat het in het begin ook allemaal niet goed leek te zitten. na de inmiddels derde echo bij 7 weken zagen we dat alles goed was, een minibeepje met knipperend hartje. En toen was het meteen goed voor ons...
Nu zeggen we, voor het zwanger worden hebben wij niet bewust gekozen, maar voor dit kindje hebben we heel bewust gekozen!

Fuente: mooi gezegd...
Ik was zelf net 22 toen ik Noa kreeg (inmiddels bijna 5 maandjes geleden, wat gaat het snel...) en ben 10 weken zwanger van de tweede!
Toen ik in juli 2003 trouwde wilde ik nog 'even' geen kinderen, maar dat veranderde heel snel. Toen heeft het nog 8 maanden geduurd voor ik zwanger werd. Bij de tweede dus een heel stuk minder!
Net als jij zegt Fuente, ons tweede kindje hadden we nog even niet verwacht, maar we hebben er natuurlijk (voor mij heel natuurlijk) heel bewust voor gekozen. Ik vind het nu echt onwijs leuk en kijk er natuurlijk heel erg naar uit...!

Ik raakte eveneens ongepland zwanger maar dat was helemaal niet erg. Mijn man en ik hadden het er wel over dat we wel ooit graag kinderen wilden. En nu is ons leven helemaal veranderd, in positieve zin dan.

thnx Belana

Ik was 18 toen bij mij PCO ontdekt werd. Vanaf dat moment wist ik zeker dat ik kinderen wilde. Vantevoren heb ik er nooit bij stil gestaan, maar toen ineens bleek dat kinderen krijgen niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn wilde ik het ineens erg graag.

Toen ik mijn vriend leerde kennen (ik was toen 22) hebben we er vrij snel en veel over gepraat. Na een jaar ben ik gestopt met de pil (ik slik die alleen om mijn baarmoeder schoon te houden, een soort van nep-cyclus dus). Weer een jaar later wilden we allebei toch wel erg graag en spontaan is er nooit iets gebeurt. Op mijn 24e werd ik na de nodige onderzoeken en medicijngebruik zwanger en op mijn 25e kregen wij onze prachtige dochter.