Hoe oud was je toen je bewust kinderen wilde?

Yamyam, zoals er ook in je BOM topic werd gezegd zijn dit soort topics met alleen maar een heleboel vragen in de openingspost niet echt gewenst. Een van de standaard reacties is 'Topicstarter begint'.

Dus vertel eens iets over jezelf, vanwaar deze vragen, wat zouden jouw antwoorden daarop zijn?

Ik was 28 jaar toen we besloten om met de pil te stoppen. Ik werd gelijk zwanger en kreeg onze eerste zoon toen ik 29 was.
We hadden al jaren een relatie maar ik was er eerder gewoon nooit zo mee bezig. Ik heb gestudeerd tot mijn 25ste en had daarna een leuke fulltime job.
Pas op mijn 28ste kreeg ik ineens uit het niets de kriebels en na een gesprekje met manlief ook meteen gestopt met anticonceptie wat in ons geval accuut resulteerde in een zwangerschap en later een zoon die nu 4 jaar is.

(onze 2de zoon is nu 3 maanden)

ff terugrekenen hoor....ik was 27 toen we besloten dat we een kind wilde. Criteria voor mij (maar goed, ik ben een man en rationeel): Ik moet een kind alles kunnen bieden op deze wereld, dus moest er vnl financieel genoeg ruimte zijn en we moesten allebei klaar zijn met onszelf en bereid zijn onszelf naar het tweede plan te zetten. Een kind gaat, in mijn beleving, namelijk voor alles.

Sja, en de rest....mijn vrouw was in 3 maanden zwanger, dus de voorpret was van korte duur

Al zo lang ik me kan herinneren wil ik kids, maar sinds mijn 15e wel echt bewust. Waarom? Ik ben gek op kinderen, en het lijkt me geweldig om ze te zien opgroeien, ze te sturen en er (hopelijk) zelfstandige, hartelijke, spontane en verstandige volwassenen van te maken. (En omdat het me vreselijk lijkt om als weduwe van 80 alleen in je aanleunwoning te zitten en nooit bezoek te krijgen, maar das een volgende, en een beetje egoïstisch).

Voorlopig echter gaat het niet gebeuren. Eerst maar eens mijn studie afmaken (nog een jaartje of 3,5), daarna een leuke baan zoeken, huisje kopen, trouwen, financien op orde hebben... Ik heb zoiets van, als ik de keus heb, dan wil ik mijn kind pas ter wereld laten komen als alles een beetje op rolletjes loopt in mijn leven. Ik zal mijn kind niet verwennen, maar zoals het bij mij thuis is gedaan, zorgen dat er wat spaargeld was toen de eerste kwam, vind ik wel erg handig. En daarnaast vind ik het het allerbelangrijkste dat mijn kindje in een stabiel gezin van een vader en een moeder opgroeit, die heel veel van elkaar houden. 't Zal dus wel de 2e helft van de 20 ergens worden.

Overigens is er nog wel een klein puntje: vriendlief (bij wie ik toch wel wil blijven eigenlijk) is niet zo'n kindervriend. Goed, hij is begin 20, en wat niet is kan nog komen, maar het zal wel een hele grote stap worden voor hem. Hij heeft gezegd dat als ik ze graag wil, hij het ook goed vindt, maar dat ik niet moet verwachten dat hij werk ed. opgeeft (liefde geven en er zijn voor de kinderen zal hij natuurlijk wel doen). Ik op mijn beurt heb gezegd "Het is niet, zonder kinderen geen relatie, wel zonder relatie geen kinderen". Als hij het écht niet wil, dan zal ik me daar bij neer moeten leggen, want ik heb voor hém gekozen, en ik wist dit van tevoren (ken hem al jaren). Maar de andere kant op werkt het een beetje hetzelfde... We komen er wel...

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:11 schreef innovative het volgende:
Overigens is er nog wel een klein puntje: vriendlief (bij wie ik toch wel wil blijven eigenlijk) is niet zo'n kindervriend.

Het zal je verbazen tezijnertijd, maar zodra een man zijn eigen kind in zijn armen heeft, verandert hij vaak totaal. Ik had ook nooit zoveel op met kids, maar toen de kleine er eenmaal was...wow..

Ik was een jaar of 30 toen ik me dat bewust werd. En nu ben ik 37 en is het nog niet gelukt en het ziet ernaar uit dat het niet lukken gaat ook.

Als je zo lang bezig bent zonder resultaat verlies je op een gegeven moment een klein beetje het kontakt met het werkelijke doel: een kind. De kinderwens wordt abstract en wordt iets als vele andere dingen die je niet kunt, zoals bijvoorbeeld een ingewikkeld wiskundeprobleem oplossen of simpeler in mijn geval: autorijden. Miljoenen mensen kunnen autorijden en ik niet. Miljoenen mensen krijgen een kind en ik niet.

Had je me deze vraag zo'n 7 jaar geleden gesteld, had ik een antwoord gegeven zoals innovative hierboven. Toen kon ik me een veel duidelijker beeld vormen.

Trouwens innovative, de punten die jij noemt.. op je 80e alleen zitten en voor elkaar kiezen met of zonder kinderen komen ook (weer) erg aan de orde als je ze niet kunt krijgen. Juist dan moet je zien of je je dromen en verlangens kunt omgooien.

Ik kreeg mijn dochter 2 dagen na mijn 19e verjaardag. Mijn (inmiddels ex-)man en ik hadden bewust jong voor kinderen gekozen. Toen ze eenmaal was geboren was vader ineens niet zeker meer van zijn keus en vond het allemaal maar niks zo`n kleintje en wilde er dus niet veel mee te maken hebben. Ondanks dat ik dus alleen stond voor de opvoeding heb ik er geen moment spijt van gehad dat ik er zo jong aan begonnen ben.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:15 schreef Toodles het volgende:

[..]

Het zal je verbazen tezijnertijd, maar zodra een man zijn eigen kind in zijn armen heeft, verandert hij vaak totaal. Ik had ook nooit zoveel op met kids, maar toen de kleine er eenmaal was...wow..

Maar wilde je wel een kind, of wilde je partner een kind en ben je daar dan maar in meegegaan omdat het je niet vreselijk leek ofzo?

op mijn 25e (oktober 2003) kwam vriendlief er mee dat hij graag kinderen wilde, en toen heb ik er over nagedacht en kwam tot de conclusie dat ik dat eigenlijk ook wel wilde, alleen durfde dat niet zo goed toe te geven. toen zijn we er gelijk voor gegaan, in november 2003 spiraaltje laten verwijderen, en in januari was ik al zwanger. dit is helaas geeïndigd in een miskraam in febr, maar in april was ik alweer zwanger, en inmiddels heb ik een mooie zoon van bijna 4 maanden

Ik heb altijd al geweten dat ik kinderen wilde. Als klein kindje zei ik al: "Later neem ik een man, dan neem ik 5 kinderen, en dan doe ik de man weer weg" (m'n moeder zat nog wel eens af te geven op m'n vader en mannen in het algemeen...)
Een leven zonder kinderen leek/lijkt me zo leeg en eigenlijk ook een beetje nutteloos.
Sinds m'n twintigste ofzow begon het ook echt een beetje te kriebelen, maar vond ik het nog veel te vroeg en was de situatie er ook nog helemaal niet naar (studie/werk, samenwonen, etc).
Ruim een jaar geleden toch onverwachts zwanger geworden, en inmiddels heb ik een prachtig zoontje van dik 4 maanden

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:37 schreef texelonia het volgende:

Een leven zonder kinderen leek/lijkt me zo leeg en eigenlijk ook een beetje nutteloos.

EN bedankt!

Nee hoor, ik snap wel dat je dat zegt, maar er zijn mensen onder ons die worstelen met de realiteit daarvan.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:30 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Maar wilde je wel een kind, of wilde je partner een kind en ben je daar dan maar in meegegaan omdat het je niet vreselijk leek ofzo?

Ik zag kinderen wel altijd als iets wat ik wilde in het leven, dus het is niet zo dat ik het '' erbij" heb omdat mijn vrouw dat graag wilde.
Ik bedoelde eigenlijk aan te geven dat het beeld wat je hebt van kinderen, als je er zelf nog geen hebt, totaal niet klopt met het werkelijke gevoel wat je hebt/krijgt bij je eigen kind. Daar zijn eigenlijk geen woorden voor, zo mooi. Maar goed, ik dwaal af van het topic...

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:15 schreef Toodles het volgende:

[..]

Het zal je verbazen tezijnertijd, maar zodra een man zijn eigen kind in zijn armen heeft, verandert hij vaak totaal. Ik had ook nooit zoveel op met kids, maar toen de kleine er eenmaal was...wow..

Ja omdat het zijn eigen kind is, duh. Maar dat wil niet zeggen dat hij er echt voor kiest en er ten alle tijden heel blij mee zal zijn.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:41 schreef Tinkerbell het volgende:
EN bedankt!

Nee hoor, ik snap wel dat je dat zegt, maar er zijn mensen onder ons die worstelen met de realiteit daarvan.

Ik zat nog te twijfelen over die zin, bang dat het verkeerd opgevat zou worden...

Maar ik bedoelde het puur voor mezelf. Bedoel echt niet dat mensen die geen kinderen willen of kunnen krijgen een nutteloos leven hebben ofzow. 'De zin van het leven' is toch voor iedereen anders, ieder moet zijn/haar leven toch zelf invullen.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:41 schreef Tinkerbell het volgende:
[..]
EN bedankt!

Nee hoor, ik snap wel dat je dat zegt, maar er zijn mensen onder ons die worstelen met de realiteit daarvan.

Knap dat je begrip op kan brengen voor die uitspraak. Veel mensen in jouw situatie zouden dat niet kunnen. Hulde!

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:45 schreef texelonia het volgende:

[..]

Ik zat nog te twijfelen over die zin, bang dat het verkeerd opgevat zou worden...

Maar ik bedoelde het puur voor mezelf. Bedoel echt niet dat mensen die geen kinderen willen of kunnen krijgen een nutteloos leven hebben ofzow. 'De zin van het leven' is toch voor iedereen anders, ieder moet zijn/haar leven toch zelf invullen.

Ik ben ook niet boos of gekwetst hoor, maar het is wel een beetje een knullige opmerking, geef toe.

Bovendien, als je mijn eerste post leest en de laatste zin daarvan, zul je zien dat ik aangeef dat sommige dingen die je bedenkt als je net aan kinderen begint te denken (kies je wel of niet voor een partner, vind je uberhaupt wel een partner, wat als mijn partner niet wil, wat als ik alleen overblijf) juist weer gaan opspelen op het moment dat je ze niet kan krijgen. Juist die dingen komen dan in volle vaart op je af en mede daarmee het gevoel dat je misschien wel 'nutteloos' bent.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:45 schreef ThE_ED het volgende:

[..]

Ja omdat het zijn eigen kind is, duh. Maar dat wil niet zeggen dat hij er echt voor kiest en er ten alle tijden heel blij mee zal zijn.

En juist daarom zei ik "vaak" i.p.v. "altijd"

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:49 schreef Toodles het volgende:

[..]

Knap dat je begrip op kan brengen voor die uitspraak. Veel mensen in jouw situatie zouden dat niet kunnen. Hulde!

Das niet zo moeilijk, een ander kan er niets aan doen dat ik geen kinderen kan krijgen.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:11 schreef innovative het volgende:
(En omdat het me vreselijk lijkt om als weduwe van 80 alleen in je aanleunwoning te zitten en nooit bezoek te krijgen, maar das een volgende, en een beetje egoïstisch).

Tja, en daar kom ik weer : er zitten zat mensen mét kinderen in een aanleunwoning te wachten op bezoek. Ik heb het vaak gezien bij mijn oma in het bejaardentehuis, ik lees het regelmatig, ik hoor erover van zorgverleners. Andersom lees ik ook weer over mensen zonder kinderen, die een groot sociaal netwerk hebben opgebouwd, en veel bezoek krijgen van vrienden/ kennissen en hun kinderen. Dus tja

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:50 schreef Toodles het volgende:

[..]

En juist daarom zei ik "vaak" i.p.v. "altijd"

Maar ik bedoel; ook als hij geen kinderen wilde zal hij zo goed als altijd zijn eigen bloed niet kunnen weerstaan. Het blijft toch je kind, ongewenst of niet. En dus zal hij er ook wel lief voro zijn, maar dat is iets anders als het kind echt gewild hebben. Ik wil (nu) ook geen kinderen, maar mocht ik er toch een krijgen dan zal ik daarom niet een slechtere vader zijn en heus een stuk leuker dan je zou verwachten aan de hand van mijn negatieve instelling tov kinderen nu.

Daarmee is dat geen argument om op basis van de negatieve insteliing van man of vriend te zeggen "ach wat hij denkt maakt niet uit, ter zijnertijd vind hij het kind toch wel lief".

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 09:50 schreef Tinkerbell het volgende:

Ik ben ook niet boos of gekwetst hoor, maar het is wel een beetje een knullige opmerking, geef toe.

Nou ja er werd gevraagd waarom je kinderen wilden, en ik gaf daar mijn antwoord op. Ik kan me gewoon geen leven zonder kinderen voorstellen, nooit gekund. Het is wel heel hard dat jij en helaas vele anderen daarin geen keus hebben, maar daarmee verandert mijn mening er nog niet mee. Als ik geen kinderen had kunnen krijgen, had ik ook een andere invulling van mijn leven moeten vinden, en ik heb werkelijkwaar geen idee hoe ik dat zou hebben gedaan. Waarmee ik ook niet bedoel dat mijn leven dan nutteloos zou zijn geweest, maar het is denk ik idd wat jij zegt, dat je dan je verlangens en dromen moeten zien om te gooien.

Ik vind het eigenlijk juist een beetje leeg als je niets kunt bedenken om te doen met je leven als je geen kinderen zou hebben. (Eigenlijk zeg je bijna "ik heb geen leven") Overigens als je zo bent en zelf geen kinderen kunt krijgen kun je natuurlijk adopteren, dan is in ieder geval je zorgbehoefte bevredigd, lijkt me.

Dan is er nog een punt dat ik graag wil vermelden: het verschil tussen het concept "We willen kinderen" en de realiteit: "We gaan voor het eggie".
Toen heb ik opeens ook wel even opnieuw mijn keuze tegen het licht gehouden. Er zit daadwerkelijk verschil tussen 'kinderen willen' en daadwerkelijk 'kinderen krijgen'.
Tenminste, voor mij wel.
Toen we opeens echt gingen proberen was het niet meer een theoretische keuze voor ooit, maar ging het opeens om dat moment. Om de toekomst die (wanneer het natuurlijk mag lukken) definitief wordt veranderd.