Ik ben gister ook geweest. Heerlijke avond gehad. Even een lijstje van wat ik heb gezien:
Chaka Khan Wat viel zij door de mand met het inzetten van Goldfinger en standards als Stormy Weather. De hele tijd van die enorme harde hoge uithalen die niet in het nummer passen (naar mijn mening) Bovendien mompelde ze telkens iets onverstaanbaars tussen de nummers door en maakte zij eigenlijk een nogal beschonken indruk. Aangezien ik Brad Melhldau wilde zien, gingen we maar weer verder naar de Van Gogh-Zaal. Maar eenmaal iets verder doorgelopen meldde ze dat het weer tijd was voor wat eigen werk. Met I Feel Free (geloof ik) kwam eindelijk Chaka Khan tot haar recht. Het was lekker swingend en haar stem kwam nu wel tot haar recht. Op de finish had ze een positieve indruk op me achter gelaten.
Brad Mehldau Kenny WarnerIk kende Brad Mehldau niet, maar het leek me wel interessant. Qua stijl zou hij lijken op Keith Jarret en Bill Evans en dat klinkt voor mij superrelaxed. Helaas was nog niet uit Oslo teruggekeerd, dus kwam Kenny Werner de bühne op om hem te vervangen. Met aparte improvisaties die wist hij een leuke combinatie tussen Bop en Ragtime neer te zetten. Bovendien een uiterst sympathieke man.
Tussendoor ff een surinaams broodje steak en een loempia naar binnen werken en om ons op te maken voor John Scofield.
John Scofield QuartetEenmaal aangekomen in de prettige ambiance van de Jan Steen-zaal ("ZITTEN!!!"
![]()
), was het tijd voor John Scofield. Ik kende John Scofield van zijn samenwerking met Soulive, maar kende eigenlijk niks van hemzelf.
Wat was John Scofield goed zeg. Zijn eigen sound van zijn gitaar met het voortreffelijke drumwerk van Bill Stewart en de sax van Chris Potter was echt geweldig. Ik heb daarna gelijk een cdtje gehaald van de beste man. Die Bill Stewart is trouwens echt ziekelijk goed.
Nu kwam ff de tijd van ff rondlopen. Ik heb drie cdtjes gekocht van Donny Hathaway, John Scofield en Roy Hargrove en daarna ging ik naar de Paulus Potterzaal met Rinneradio.
RinneradioEen aparte combinatie van electronic beats, percussie en klarinet verdeeld over een even groot aantal bandleden; drie.
Met een mix van drum 'n bass, ambient en aanverwante stijlen wordt er geprobeerd om van climax naar climax te gaan. Het mooie van deze act is hoe goed ze op elkaar ingespeeld zijn en hoe dit overslaat op het publiek. Op het moment dat de spanning in hun muziek toeneemt, is te zien hoe de bandleden naar elkaar kijken en proberen om op het zelfde moment die spanning te doorbreken en naar de climax toe te gaan onder luid gejuich van het publiek.
Ik vond het erg goed in elkaar steken en wil ze zeker nog een keer goed live zien. Ik moest snel door naar de Statenhal voor....
AL GREENAL GREEN! Met hits als Let's Stay Together en Love and Happines en met zijn laatste twee albums ben ik deze dominee erg gaan waarderen. Maar wat heeft de tand des tijds bij hem uitgehaald?
Nou, hij heeft helemaar niks ingeboet.
Zijn stem, zijn charme, zijn looks; allemaal is het nog dik in orde. Hij weet er een show van te maken, maar blijft wel goed zingen onder begeleiding van een sterke band. Met I Can't Stop begon het concert goed en wachtte ik al vol spanning af op Let's Stay Together. Heerlijk hoe deze man er voor zorgde dat iedereen uit zijn dak ging en dat het behoorlijk warm werd. Helaas konden we het niet afkijken, omdat de door moesten voor ons laatste concert.
DAVE HOLLAND WITH HERBIE HANCOCK, JACK DEJOHNETTE & CHRIS POTTERDe artist in residence met een allstar team om zich heen.
het was voor mij ff omschakelen na de enthousiaste Al Green naar toch wat "moeilijkere" muziek. Maar na 1 nummertje te zijn ingekomen, was dit voor mij een prima afsluiter van de vrijdag. Dave Holland is echt een sympathieke vent die heerlijk bas speelt en met Herbie Hancock en Chris Potter kwamen er echt heel gave stukken uit. Dit was de eerste keer dat ik Hancock zag en ik vond 'm echt grandioos.
Daarna nog ff een t-shirt gekocht van deze laatste editie en helaas moeten we zeggen: "Tot volgende jaar in Rotterdam..."