Terwijl hij zijn zwaar beladen koffers uitpakt, laat hij zijn blik over het oppervlak van verschillende spullen, die uit zijn koffers verschijnen, glijden. Ze zien soms er dof uit, maar zo hier en daar is een piekfijn exemplaar te vinden. Aan ieder voorwerp dat er door zijn handen passeert zit een verhaal gekleefd, ze maken deel uit van, voor hem, unieke ervaringen. Een arsenaal aan emoties en verborgen wensen van weleer.
Een foto met daarop de afbeelding van een jonge vrouw zou in een ander leven een traan bij hem hebben losgemaakt, maar in het hier en nu vervult het hem met een simpele vorm van woede. Een, nog gesloten, fles met drank doet hem denken aan de dag dat hij een prijs won, als student, voor een van zijn meest brilliante uitvindingen. Hoe Trots hem vervulde die dag zal hij nooit vergeten. In stilte vraagt hij zich af waarom hij de fles heeft bewaard, maar weet dat hij geen enkel logisch antwoord kan geven op deze vraag.
Een rond voorwerp verpakt in verschillende lagen van oud, gelig, krantenpapier komt boven drijven, en met iedere papierlaag die het vreemde, onbekende, voorwerp verliest, komt de ware aard stukje bij beetje naar boven. Het licht dat op het oppervlak valt spiegelt ietwat en laat tegelijkertijd zien dat het is gemaakt van glas.
Het is een vissenkom.
Er worden wat dekens en kussens in een hoek geplaatst, naast een oud matras. Een kleine sobere tafel vind zijn plaats in het midden van de kamer en wordt vergezeld door bijpassende stoelen.
De vissenkom wordt gevuld met water en biedt het beest dat niet veel later tevoorschijn komt een nieuw thuis aan.
Absinthe is bij deze op het eiland ingetrokken. Het heeft enige tijd geduurd, maar uiteindelijk heeft hij dan toch op deze kluit modder een onderdak gevonden.
Voorzichtig loopt er een kat binnen, al snuffelend aan de deurpost. Het beest schijnt erg geintereseert te zijn in een grote plak ham die op de grond ligt. Een brede glimlach verschijnt op het gezicht van Absinthe, de deur slaat met een klap dicht en de schurftige zwerf-kat verdwijnt uit het zicht.
Like trump...
Zo hee die houdt zeker niet van vreemde bezoekers.
* Num bepaald even snel de GPS coordinaten en loopt verder.
In ieder geval iemand die niet direct een villa van hier tot Tokio neerzet. Bescheiden mensen, daar houd ik wel van. En het meet ook zo makkelijk...
En wat vindt VerdrietigMannetje van dit kleurtje?
De arme diertjes trillen bij het ruiken van de ingewanden van het kleine huisje, het is een unieke geur, van metaal, olie maar ook een zekere steriele geur die er hangt.
Een voor een verdwijnen de bosdieren in de kelder, niet vrijwillig. Voor hun kleine kraaloogjes staat een grote ijzeren tafel waar ze op worden gezet met kooi en al. Ze wachten angstig af.
Absinthe keert, een toch zeker wel 100-tal van seconden, later terug gekleed in een witte jas, kenmerkend voor een doctor of voor een wetenschapper. In zijn hand houdt hij een dikke naald vast, gevuld met een doorzichtige vloeistof.
Het eerste slachtoffer is een eekhoorn die zich buiten waagde, ook al was het winter. Het arme beestje ziet de wereld vervagen en overgaan in een zachte, geruststellende duisternis. Het vlijmscherpe mesje van Absinthe dat door de huid heen prikt wordt niet door het beestje gemerkt, de operatie begint.
Geconcentreerd begint Absinth aan zijn tweede karweitje, al denkend aan Kitty, de eerste, die tevreden boven ergens in een hoekje ligt te spinnen.
Meteen daarna is het lijkje onderzocht, waar lag het probleem en hoe kon het in de toekomst worden voorkomen? Absinthe heeft zich hierover, een groot deel van de nacht, gebogen, op zoek naar antwoorden, maar hij vond er tot zijn grote spijt geen een.
Zorgvuldig werden de onderdelen uit het eekhoorn-vlees verwijderd en ontmanteld om ze later voor iets anders te kunnen gebruiken.
Absinthe laat de andere dieren gaan, ze zijn te klein en et risico is groot dat ook deze dieren het experiment niet zullen overleven, behalve de grote zwarte raaf. De zwarte vogel is groter en sterker dan de vrijgelaten dieren en maakt nog een redelijke kans om te overleven.
Met een zucht besluit Absinthe om naar de laatste paar vallen te gaan kijken. Misschien dat er vandaag een iets groter dier in zijn val is gelopen.
De vos maakt een zacht jammerend geluid en de katachtige probeert vanuit zijn draagbare kooi fel uit te halen naar Kitty, die, als reactie hierop, een hoge rug opzet. Met een sissend geluid beveelt Absinthe Kitty zich koest te houden, verslagen loopt het beest naar een donkere hoek en houd vanuit de veilige duisternis de baas in de gaten.
Absinthe besluit om eerst de aarde te onderzoeken, het is een redelijk makkelijk karweitje om wat grond onder de microscoop te houden en enkele tests uit te voeren. Veel makkelijker en sneller dan het uitvoeren van onderzoeken op de dieren. De vos en de katachtige verdwijnen in de kelder, hun tijd komt later vandaag nog.
Interesant, het is alsof deze grond ruwer is dan normaal, alsof het van een zekere diepte afkomstig is. Hmmmmmm?
Vreemd, er lijkt geen enkel organisme in dit monster te zitten, hmmmmah?
* Mompelt Absinthe tegen zichzelf een beetje verward. Hij laat de grond voor wat het is en begeeft zich naar de kelder. Morgen zal hij nog maar eens een bezoekje brengen aan het woud om een wat betere indruk te krijgen van het merkwaardige natuurverschijnsel, maar voorlopig is het tijd om zijn vangsten te bekijken en om zijn werk te doen.
Een tweetal ogen staren naar een groene pot waarin twee organische ogen drijven in een sterk geurende oplossing.
Er is geen waas, geen enkel vuiltje aan het zicht, sterker nog het zicht van het arme beest is verbeterd.
De vos voelt zich zwak en uitgeput, het zijn de vele medicijnen in zijn lichaam die langzaam uitgewerkt raken en een vreemd gevoel achterlaten. Alles voelt zwaar aan, maar zijn ogen registreren alles om hem heen, er is bijna niets dat zijn blik nog ontgaat.
Uitgeput valt het beest om en rust uit.
Absinthe glimlacht vriendelijk naar het harige mormel en besluit om vandaag geen aanpassingen meer aan de andere dieren te maken. Het is eindelijk tijd om te rusten, om te ontspannen.
Het arme beest haalt met moeite adem, maar hij zal het halen. Zwaar onder de invloed van de medicijnen brengt de kraai een vreemd, zwak geluid voort. De metalen snavel en pootjes glanzen. Maar dat is niet alles, diep in het vlees, verborgen onder een dik pak van git-zwarte veren, klopt een synthetisch hart.
Dit beest is een knap staaltje van zijn werk. Kitty was voorheen het toonbeeld van zijn kunnen, nu heeft deze zwarte boodschapper van onheil die plaats ingenomen. De kat schijnt er niet wakker van te liggen.
Met zorg wordt de kraai terug in de kooi geplaats, redelijk comfortabel, de wonden moeten helen en het lichaam moet zich aanpassen aan de veranderingen, zoals al die andere dieren. Het lichaam voelt warm en slap aan, iets wat zal veranderen.
Absinthe laat zijn ogen glijden over de kooi die op de grond staat. Een stoot van adrenaline schiet door zijn bloedbaan. Het geeft hem een klap, een stoot van energie.
De kooi staat open, maar is leeg. De vos is op slinkse wijze ontsnapt uit zijn kooi, maar hoe?
Met een magere bleke vinger voelt Absinthe de bodem van de kooi, waar stof ligt. Het is koud, het dier moet al een tijdje zijn ontsnapt.
Absinthe voelt hoe zijn lichaam tot rust komt. Dit is een lichte tegenslag. Een duur grapje.
Vossen, niet de meest betrouwbare dieren in het dierenrijk. Maar hoe is dat beest voorbij Kiity gekomen?
Absinthe besluit om een bakje met voer buiten te zetten, in geval dat het honger krijgt en terugkomt.
Met zijn magere vingers gaat hij door zijn vette haar heen, en krijgt een beter zicht op zijn bleke gezicht. Hij sluit langzaam zijn ogen en draait weg van zijn spiegelbeeld. Met lange, trage passen zet hij een koers in naar de kraai.
De deur van het kooitje wordt geopend en het beest wordt er uit gehaald. De stalen klauwen boren zich een weg door zijn vlees. Het lijkt hem niet te raken, ongevoelig, terwijl het bloed door zijn kleren zichtbaar wordt, loopt hij met de kraai naar de kelder.
De kat volgt trouw zijn baasje.
Eenmaal in de kelder aangekomen mompelt Absinthe iets tegen de katachtige die nog volkomen organisch is.
Het beest kijkt angstig naar de twee aangepaste dieren en dan naar Absinthe. Absinthe kijkt bedroefd naar de angstige ogen van het beest en besluit om de kooi te openen.
Het duurt een tijdje maar het beest besluit om zijn kans te grijpen en het op een lopen te zetten. Ver komt het niet, want Kitty valt, vrijwel meteen, fel aan.
Het arme dier heeft geen keuze dan zich te verdedigen tegen Kitty, die dankzij de aanpassingen een ongekend voordeel heeft over de organische verdediger.
Ook de kraai lijkt een bepaalde honger te bezitten en sierlijk glijd hij door de lucht om neer te duiken op de katachtige. Zijn klauwen boren zich in het vlees dat zich op de rug bevind. Een hels kabaal komt er voort uit het slachtoffer terwijl de kraai met zijn metalen snavel stukken vlees wegpikt.
De lijdensweg van het slachtoffer is lang en na een kwartier van strijd vol met pijn geeft het lichaam het op en valt het neer op de grond.
Het arme beest is nu niets meer dan voer voor Kat en Kraai.
Absinthe besluit om de wond op zijn arm te verzorgen en verlaat de kelder in de wetenschap dat, wanneer hij terug keert, er slechts een paar resten liggen die de beesten niet op wilden of konden eten.
Met een gebaar verwelkomt hij Equilan in zijn huis.
Kom binnen, kom binnen.
Ze kijkt om zich heen in het huisje en ziet een flinke microscoop staan. Onder de microscoop ligt nog wat aarde. De godin draait zich om naar Absinthe.
Ben je een wetenschapper?? Wat ben je aan het onderzoeken??
* De godin kijkt tersluiks de kamer rond en wat ze ziet bevreemd haar. De deur naar de kelder staat op een kiertje en een vage rottende geur komt door de opening drijven.
Ze trekt haar neus op. Even kijkt ze door de microscoop en ergens in haar achterhoofd registreert ze dat er iets mis is met het bodemmonster, maar ze heeft haar aandacht bij Absinthe die haar antwoord geeft en let er verder niet op.
Het is een techniek waarmee ooit miljoenen levens kunnen worden gered. Stel je eens voor, iemand die een arm verliest, of blind wordt na een ongeluk. Ik geef ze de mogelijkheid weer om te kunnen zien en om weer een arm te hebben waarmee ze kunnen leven.
Voor de rokers onder ons, als de teer hun longen heeft verslonden kan ik ze een nieuwe geven, een die beter is dan de oude, schoner en efficienter.
* Absinthe kijkt naar de microscoop en de aarde
Tja dat is nog steeds een raadsel. Ik heb het gevonden in het bos. Gewoon een plek wat gitzwarte aarde waar geen sprietje gras opgroeide. En hoewel er overal gevallen bladeren te vinden zijn, was op dit stuk grond nog niet het kleinste blaadje of takje terechtekomen. Een erg vreemd fenomeen, maar ik heb het antwoord nog niet daarop gevonden.
denk je dat het... nou ja... met mij te maken heeft?
Als hij haar vertelt van de aarde spitst ze haar oren.
Ow?? Dat klinkt als niet natuurlijk... ja het is aannemelijk om te denken dat het wat met jou gemoedstoestand te maken heeft... het is wel eg toevallig anders...
Vind je het goed als ik deze aarde meeneem??
* De godin haalt uit haar tas een glazen potje te voorschijn. Met een houten spateltje schept ze de aarde in het potje. Het potje sluit ze goed af en stopt het dan weer in haar tas.
Absinthe, laten we eens gaan kijken in het bos, naar die plek waar jij deze aarde gevonden hebt, oke?? Wie weet wat we daar verder voor aanwijzingen vinden 
irl moet ik zo naar mn werk
Hij waagt zich eraan om een kleine schets in zijn geest te maken van de huidige situatie buiten zijn huis. Waar zou Equilan zich bevinden, zou ze al doorhebben waar ze zich in bevindt? Beseft ze zich wat er nu allemaal wel niet kan gaan gebeuren?
Absinthe glimlacht terwijl hij op de achtergrond een geruststellende stem hoort. Het geluid is zacht en de stem klinkt zwakker dan voorheen, maar de boodschap is nog steeds scherp.
Als je haar alles had vertelt, het hele verhaal, dan zou ze nu een stuk veiliger zijn geweest. Jou treft geen blaam, voor wat er gaat gebeuren.
Absinthe kijkt naar zijn meesterwerk en glimlacht, "Ik zie dat je bezoek hebt" deelt hij de kraai mee. Zijn stem is kalm en hij spreekt tegen het beest alsof het een mens is.
Hij loopt naar het raam toe. Wanneer Absinthe nog geen twee passen is verwijderd vliegen de twee kraaien op. Hij opent het raam en wacht geduldig af.
Wat denk je dat zich daar buiten afspeelt?
Weet ik niet
Denk je dat ze het gaat redden?
Ja.
Jij wist wat er zou kunnen gaan gebeuren, wie weet, misschien ben je wel verantwoordelijk voor wat er ook daadwerkelijk gaat gebeuren. Als je haar het hele verhaal had verteld dan had ze misschien en veel veiligere weg gekozen, dan had ze zich beter kunnen voorbereiden, dan liep ze misschien nu geen gevaar.
"Ga eens naar Equilan, ga dan mijn beestje, ga dan eens kijken waar ze uitspookt" * roept Absinthe naar de kraai. Het beest knikt zijn kop en laat de boodschap door zijn kleine hersenen lopen. Wonder boven wonder lijkt het alsof het beest hem begrijpt en het vliegt weg door het raam.
Wat denk je daarmee te bereiken?
Wat wil je nu eigenlijk van me? Eerst vertelde je me wat ik wel en niet moest zeggen tegen Equilan en nu probeer je me een schuld gevoel aan te praten. Denk je soms dat ik achterlijk ben? Met iedere minuut die er passeert word jij zwakker. Ik hoor het, ik merk het. Je brandt langzaam, als een kaars, op. Ik heb spijt dat ik naar je heb geluisterd.
Misschien is het nog niet te laat, misschien kan ik de schade nog beperken. Zij heeft mijn leven gered, ze heeft me gevoed, verzorgd en geholpen. Hoe betaal ik haar terug, door haar slechts een stukje van de puzzel te geven en haar mogelijk in een val laat lopen!?
Ben je soms achterlijk!? haalt de stem onverwachts fel uit.
Ja... oh, en ik vergat je te vertellen, bij deze is onze "samenwerking" be-eindigt, ik luister niet meer naar je, je bestaat niet meer voor me!
* Absinthe staat op uit zijn stoel en maakt zich klaar om te vertrekken. De stem in zijn hoofd probeert zijn aandacht te trekken maar zonder succes. Absinthe gelooft niet dat de stem lang in zijn hoofd zal klinken. Met ieder woord dat er door zijn geest word gefluisterd neemt de kracht van de stem af, het wordt zachter en zwakker. Maar nu voelt hij zich verplicht om Equilan te gaan helpen, hij bidt dat hij nog op tijd is, en hij hoopt dat ze het hem vergeeft. zijn zoektocht begint bij:De Toren van Equilan
quote:
Een koele lucht stroomt het vertrek binnen. Voetstappen zijn hoorbaar. Hij voelt hoe een dikke naald door zijn huid heen prikt, alsof het een dun vlies is, en zich dan een weg naar zijn aderen baant.Absinthe is gedwongen om naar het plafond te kijken. Hij staart zich bijna blind op de rijen met buizen waaruit een fel wit licht tevoorschijn komt. Op de achtergrond hoort hij een vloeiende stem spreken, maar de woorden zijn niet voor hem bestemd. Het antwoord komt van, wat klinkt, een jonge vrouw. Ze bespreken kort maar krachtig wat de taak is die ze voor hen hebben liggen.
Zijn ogen raken vermoeid en hij voelt hoe het slaapmiddel begint te werken. Hij verliest zijn bewustzijn, maar dit keer heeft hij er toestemming voor gegeven. Absinthe is er zeker van dat hij dit keer niets verliest.
Kundige handen gebruiken de meest afschrikwekkende werktuigen om de oude wond open te snijden, scheuren en te breken. Een leger van holle slangetjes en draden wordt er door zijn keel geduwd, maar ze vinden ook hun plaats in zijn gapende wonde. Uit zijn overgebleven long wurmt zich langs de buisjes en draadjes een klein rochelend geluid. Een extra slangetje wordt er toegevoegd, ditmaal zuigt het speeksel en slijm weg uit zijn mond.
De kamer wordt met een ijzingwekkend geluid gevuld. Een snijdende onregelmatige toon, afkomstig van een kleine boor die door bot heen probeert te boren.
.
quote:
Buiten was de maan duidelijk zichtbaar, de gitzwarte hemel droeg haar met respect en ontzag, de oceaan, even zwart als de hemel, werkte als een levende spiegel. Kleine, nietzeggende golven droegen het spiegelbeeld van de hemel, bezaaid met talloze sterren en volle maan, en deed het beeld dansen op het wateroppervlak.
De koude, zilte lucht deed zijn reukzintuig prikkelen en zijn huid verkrampen.
Het beeld drong tot hem door en beet zich vast in zijn geest om er een indruk achter te laten.Voor hem strekte zich een eindeloze oceaan uit die ongenadig was en waar, diep onder het oppervlak, een oneindig aantal geheimen lagen verborgen. Het geluid van tal van golven die het strand bereikten werkte kalmerend.
Achter hem lagen de duinen en daarachter de bewoonde mensenwereld. Het geluid van de oceaan ging gepaard met het geluid van het duingras, dat leek te fluisteren tegen de wind.Zo natuurlijk en rustgevend dat hij een moment lang zijn pijn kon vergeten. Het beeld van de wereld om hem heen was groter dan hemzelf. Het was er al, lang voor zijn geboorte en het zou er zijn lang na zijn dood.
Al sinds zijn jeugd had hj de zee gerespecteerd en bewonderd. Een eeuwenoud mysterie dat de mensheid in haar greep hield. Het was harder en genadelozer dan dat een mens ooit zou kunnen zijn, geen onderscheid dat zij maakte. Niemand kan haar temmen, ze bewijst telkens weer een natuurkracht te zijn waarmee niemand kan spotten, niemand heeft haar ooit getrotseerd, zij heeft het leven ontnomen van de sterksten en de zwaksten zonder enige spijt.
Daar had hij respect voor, en nog steeds heeft.
Hij bewondert haar omdat ze de moeder is waaruit het leven is ontstaan, uit haar schoot komt alle leven op deze kluit vuil vandaan en toch is haar inhoud onbekend.De oceaan is de moeder van alle geheimen op aarde.
Absinthe richt zijn blik naar de hemel en beseft dat daar een kracht zich bevind die groter is dan de oceaan.
Zijn nieuwe arm is koud en glimt in het weinige licht dat aanwezig is. Het koude metaal voelt niets, maar absinthe voelt het wel. Hoe een complex apparaat verwoven is met zijn vlees. Een deel van zijn ruggegraat is vervangen om zo het onnatuurlijke apparaat te laten werken. Allebei zijn longen zijn vervangen door synthetische, het was nodig omdat anders de distributie van zuurstof in zijn bloed dusdanig werd verstoord dat het interne beschadigingen zou opleveren.De verandering in zijn lichaam zijn voltooid, dit is zijn eerste nacht van vrijheid, zijn eerste nacht in een nieuw lichaam. Maar dat gaat niet zonder een prijs. Uiteindelijk zal zijn lichaam zich volledig hebben aangepast aan de nieuwe onderdelen, maar voorlopig is het voor Absinthe, leven in een lichaam dat constant word geconfronteerd met helse pijnen.
Het is slechts een kwestie van tijd, zijn geest kan de pijn aan. Hij is sterker dan ooit en de mogelijkheden die zijn nieuwe lichaam met zich meebrengt, maken hem zo ongeduldig als een kind dat met zijn nieuwe speelgoed wil spelen.
Diep van binnen maakt hij zich klaar om wraak te nemen op zijn nieuwe vijanden. Het vervloekte varken dat hem zijn lichaam ontnam en zijn geest verkrachtte, de teef die hem meesleurde naar die hel en haar vervloekte schoothondje dat hem bijna zijn dood had betekent.
Absinthe broed op zijn haat als een gans op haar eieren.
Ditmaal is de eerste stap de makkelijkste stapAbsinthe kijkt terug naar zijn eerste liefde. De foto staat nog steeds in zijn huis op het eiland, maar hij heeft nog altijd zijn herinneringen aan haar. De goede en de minder goede herinneringen.
Absinthe keert zijn rug naar de oceaan en loopt over het strand richting de duinen. Hij maakt zich klaar op zijn reis terug naar het eiland.
Absinthe is uiteindelijk op het eiland gearriveerd maar besloot om niet direkt terug te gaan naar zijn nederige stulpje, in plaats daarvan bracht hij een bezoekje aan zijn grote vriendin Equilan die niet thuis was. De onverlaat zag schoon zijn kans en nam met zich mee een aantal boeken uit Equilan's bibliotheek
Ze zijn niet in staat om hem te doorgronden, dat mogen ze niet. De eerste stap die hij zal zetten is om de mysterie rond zijn figuur aan te dikken. Hij heeft teveel van zijn emoties blootgesteld, de schade is beperkt, maar bestaat. Zijn verleden, zijn heerlijke helse verleden is nog altijd een duister gat voor zijn omgeving.
In zijn huis is er niets veranderd, er ligt meer stof, maar met een paar simpele schoonmaak procedures valt dt ook wel mee. Absinthe kijkt eens goed rond maar mist niets. Precies zoals hij het achter heeft gelaten.
Absinthe aat zijn gedachten dwalen naar een wereld van weleer waarin hij liefde kende. Het beeld van een jonge vrouw verschijnt voor zijn geestesoog en vervaagt even snel. Hij heeft haar verloren, maar hij heeft geleerd dat kracht van hemzelf uit moet komen. Zijn nieuwe arm glanst. Met een bijna onbewuste gedachte laat hij de vingers bewegen, soepel alsof ze een deel van hem zijn geweest sinds zijn geboorte.
Het is zijn kracht geweest die de dingen in beweging heeft gezet, hij maakte keuzes gebaseerd op de toekomst, op zijn toekomst.
Niets dat hij doet is zonder plan, er is altijd een groter geheel dat er schuilgaat achter een haastige beslissing. Dat is een les die Absinthe nooit mag vergeten.
Zijn geest kijkt terug naar zijn laatste droom, een verschrikkelijke nachtmerrie van verwrongen ledematen en rottend vlees. Verlangens naar wat kon zijn geweest. Het was niet zozeer het beeld dat hem angst inboezemde, maar de sfeer. Een leven in de schaduwen van je eigen keuzes, slaafs aan regelmaat en sleur. Dag in, dag uit, alles is hetzelfde er komt geen einde aan. Stagnatie, oneindig.
Traag beweegt hij zich voort, men zou kunnen zeggen dat zijn passen statig waren. Een teken van klasse en afkomst. Zijn bewegingen doen denken aan een perfecte heer die zich een weg baant door een overvolle zaal gevuld met de meest imposante figuren die de maatschappij maar kent. Omringd door protocollen omtrend omgang en etiquette. Een luttele seconde lang waant zelf Absinthe zich in de situatie die zijn bewegingen uitbeelden.
Met enige desinteresse pakt hij zijn buit, bestaande uit de boeken die hij niet lang geleden uit Equilan’s bibliotheek heeft gestolen, bijeen en begeeft hij zich naar zijn favoriete leesplaats.
De stank ontgaat hem, zijn zintuigen zijn er gewend aan geraakt.
Al zittende in zijn stoel bestudeert hij de boeken die hij sinds kort in zijn bezit heeft. Ja zijn bezoekje aan Equilan heeft zijn vruchten afgeworpen. Met iedere pagina die hij omslaat komt hij meer te weten over Godin haar achtergrond en haar bondgenoten.
Haar grootste fout is al snel ontdekt, ze leeft mee, ze is vergevensgezind en ze zal altijd kiezen voor een band van vertrouwen en respect.
Daar, besluit Absinthe, zal haar ondergang liggen. Dat is waar hij zal beginnen, als een wolf in schaapskleren zal hij haar benaderen en van binnenuit ongekende schade aanrichten. Het is niet veel anders dan zijn oorspronkelijke plan, maar het gevaar ligt ‘em in de mogelijkheid dat hij sympathie gaat voelen voor zijn doel, zijn prooi.
Een blik op zijn nieuwe mechanische arm is genoeg voor hem om zich te herinneren waar dit wezen verantwoordelijk voor is. De schade die zij en haar vrienden hem hebben aangedaan gaat door zijn vlees en doorboort zijn ziel.
Zijn oog valt op een boek dat hij zich niet kan herinneren mee te hebben genomen. Het is gehuld in een rode kaft en op de voorkant staat in sierlijke gouden letters het woord Verbeelding. Het interessert hem, het heeft iets simpels maar complex.
Een stille, zwakke glimlach verschijnt op zijn lippen wanneer hij het boek openslaat. Wat vreemd, dat dit boek bij een figuur als Equilan te vinden is... het is zo... anders dan de andere boeken
Aan het raam hoort hij een schril gekras en ritmisch getik, het is zijn allerliefste kraai. Het beest ziet er, ondanks zijn verwachtingen, uitermate gezond uit.
Kom eens hier mijn allerliefste zingt hij het beest toe met zijn valse stem, kom maar je krijgt nog veel meer goeds, je wordt nog beter dan voorheen.
Maar er is meer. Achter zijn geliefde kraai, wacht een tweetal gitzwarte broeders. Arrogant vliegen ze naar binnen en landen op een stoelleuning. Vier paar nieuwsgierige kraalogen kijken uit over de kamer en registreren alles wat hen intereseert.
De kleine kopjes draaien en knikken wanneer hun broeder, die het slachtoffer van de wetenschap is geworden, luid door het vertrek schreeuwt. De metalen snavel glanst niet meer, maar is bedekt met opgedroogt bloed en kleine krassen.
Ach je hebt bezoek met je meegenomen? Absinthe opent de deur van de kelder en de drie zwarte beesten glijden door de lucht, het duister in. Absinthe volgt hen en weet met zijn magere vingers van vlees en bloed het licht aan te maken. Dit zal zijn eerste operatie zijn met zijn nieuwe mechanische arm... hij heeft er het volste vertrouwen in dat hij de techniek onder controle heeft om delicaat werk te verrichten.
Mijn wraak zal zoeter zijn dan honing, gerechtigheid.
Want, zo beweert Absinthe, God noch Godin ontkomt aan gerechtigheid.
Absinthe laat zijn blik dwalen door de kamer en over het rode boek. Er is iets anders aan.
Waar de andere boeken zich bezighouden met een wereld die hij maar amper kan bevatten, een wereld die zich uitstrekt van Baba Yaga tot aan Oberon's kinderen, horizontaal, verticaal en daar ver voorbij, houdt dit rode boek zich bezig met het leven van een enkel persoon. Het beschrijft de plannen van een briljant figuur. De opkomst en ondergang van zijn verbeelding.
Absinthe laat zijn vingers over de bladzijden glijden en met zijn organische vingertoppen proeft hij de textuur van het gelige papier en de inkt. Er staan illustraties in die hem doen denken aan de blauwdrukken van een uiterst ingewikkeld apparaat, maar ook illustraties van een groots gebouw, enorme ruimtes die hem doen denken aan afbeeldingen van het spaanse hof in de zestiende eeuw.
Het boek is zo divers, het houd zich niet aan een enkel onderwerp, het volgt geen overduidelijke rode lijn, het zijn losse ideeen, ingevingen, dromen en ervaringen opgeschreven door een figuur. Het lijkt op een dagboek en een encyclopedie.
Daar staat het dan, niet als een opvallen hoofdstuk maar als een paragraaf. Het is dat de naam in zijn hoofd rondspookte maar anders was het hem volledig ontgaan, geen sierlijke letters, geen plaatje, maar de naam staat er toch echt. . . Equilan.
Met hernieuwde interesse spit hij het boek door op zoek naar andere informatie, misschien staat er iets in over. . . Herne the Hunter. Ook die naam valt een enkele keer. Absinthe grijnst, een figuur naar mijn hart is de schrijver van dit boek. Het is en blijft hem een raadsel wie het figuur Lurky is. Ze wordt meerdere malen genoemd en beschreven, maar geen van die keren dat haar naam opduikt is de boodschap positief. Ze wordt afgespiegeld als een ware vijand, een snood figuur met de intentie om de schrijver tot het uiterste te drijven, om hem naar het leven te staan en zijn plannen te dwarsbomen. Deze Lurky was, waar de schrijver had willen staan.
Absinthe weet zijn aandacht wederom op de boeken te vestigen die hem informatie verschaffen over zijn vijanden. Direkte informatie en indirekte informatie, maar informatie die hem de gelegenheid krijgt om zijn vijanden van binnenuit aan te vallen.
Ze zijn te sterk, ze hebben veel meer ervaring dan hij heeft of ooit kan opdoen. Als wat er in deze boeken staat geschreven waar is dan staat hij voor een immens karwei. Kracht en vastberadenheid tonen karakter. Ongeacht het obstakel, ongeacht de grote van zijn vijand, hij zal volhouden en slagen. Hij mag niet zijn zaak verslappen hij mag nooit maar dan ook nooit opgeven.
Hij denkt terug aan Helena, de vrouw van wie hij eens hield en met wiens ziekte hij iedere dag geconfronteerd werd. Haar ogen helder en eindeloos leerden hem te leven. Haar lessen deden hem beseffen dat er een wereld was om hem heen.
Hij is haar nooit vergeten, haar lessen leven voort in zijn handelingen. Absinthe vraagt zich af wat Helena als advies zou bieden in deze situatie. Hij denkt na, raapt alle beetjes die hij van haar bezit in zijn geheugen bijeen en probeert het beeld te laten spreken maar het lukt niet. Er komt niets nieuws uit.
Chaotisch hij is te chaotisch! Absinthe vloekt zachtjes. Er is zoveel aan de gang zoveel punten waarmee hij rekening moet houden alles volgt elkaar op en beinvloed de rest.
Het zal niet lang duren of de fase van voorbereiding eindigt en hij kan beginnen aan de uitvoering.
Met zijn valse stem roept hij zijn kraai, het beest reageert en kijkt hem aan met een zijn kop gedraaid. Droge klanken komen er voort uit Absinthe's keel en hij beveelt het gitzwarte voorteken van onheil om over het eiland te vliegen en op zoek te gaan naar iets dat hij kan gebruiken, iets opmerkelijks.
Het beest spant zijn vleugels en vliegt het raam uit. Absinthe twijfelt of het beest hem goed begrepen heeft en hoe het beest hem uberhaupt begrepen kon hebben.
Het raam dat open staat laat koele lucht binnen en heeft ervoor gezorgd dat de stank die er binnen in het huis hing, is weggetrokken. De zoete thee speelt met zijn smaakpapillen en Absinthe besluit om het kopje, met nog een bodempje thee, terug op de tafel te zetten.
Langzaam staat hij uit zijn stoel op en loopt hij naar de kelder om de twee beesten vrij te laten. Het moment dat hij de kelder betreed is het moment waarop de twee vogels hun gekras staken. Ze wachtend zwijgend op wat Absinthe gaat doen.
"Mijn gevleugelde vriend ik doop je bij deze om tot Hugin" * fluistert Absinthe tegen een van de beesten "En jij zal voortaan Munin heetten."
* Absinthe glimlacht als de beesten uit hun kooitjes kruipen en hun vleugels strekken.
"Leer maar te leven met jullie nieuwe ledematen," * roept Absinthe ze toe. Hij haalt uit een kast een lange leren jas tevoorschijn en een sjaal, met als motief de vlag van het Verengd Koninkrijk. In een kleine tas stopt hij een paar voorwerpen en een tweetal boeken waaronder het rode boek genaamd Verbeelding. Goed ingepakt stapt hij de kelder uit en besluit hij om eens een kijkje te nemen op het eiland. Wie weet misschien breekt zijn moment van wraak wel sneller aan dan dat hij had verwacht.
Absinthe neemt zijn plaats in op zijn favoriete stoel en laat zijn grote zwarte vogel plaats nemen op de leuning ervan. De ronde ogen glanzen als opgepoetste kralen.
Verwarring is wat ik van plan ben om te scheppen. Daarmee ben ik in het voordeel, degene die de informatie verstrekt, die controleert wat en hoeveel ze ergens van weten is de persoon die het spelverloop bepaalt. Ze zullen door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Wat is werkelijk belangrijk en wat is een doodlopend spoor?
* De kraai vliegt door het raam naar buiten op zoek naar zijn twee lotgenoten... Absinthe wacht geduldig af op de terugkeer van de drie.
Absinthe zelf was onder de indruk van de snelle levering en hoe discreet het wel niet was verlopen. Maar hier, in deze kist, zit een geweldig cadeau.
Absinthe wrijft eens flink in zijn handen, het is een reaktie op de lage temperatuur van de kamer. Het raam staat bijna constant open om het de in-en uit vliegende zwarte beesten makkelijker te maken.
Jij gaat naar Equilan’s toren, blijf daar totdat ik je kom halen.* Fluistert Absinthe tegen Hugin, tegen Munin fluistert hij een soortgelijke boodschap, namelijk: Jij komt met mij mee.
* Absinhte kleed zich warm aan en pakt het materiaal dat bij de kist geleverd is bijeen om zo het zware gevaarte te vervoeren. Maar voordat hij ook maar een stap buiten heeft gezet merkt hij dat er iets niet klopt.
Zijn arm is en blijft een machine en heeft nu behoefte aan wat extra voeding.
Absinthe loopt in stevig tempo naar de kelder en vervangt daar een onderdeel. Het zit in de borst, zo ontworpen dat het geen enkele beweging in de weg zit. Absinthe peutert het oude onderdeel eruit en plaatst het nieuwe onderdeel erin. Het is een soort accu, maar heeft een radicaal ander uiterlijk en een andere werking. Het is meer dan slechts een batterij, het is het belangrijkste onderdeel van zijn vernieuwde arm. Zonder dat onding zeult hij rond met een homp ijzer aan zijn lichaam.
Het zojuist weggehaalde onderdeel word in een speciaal gemaakte houder gezet waar het kan opladen. Absinthe is opgelucht dat zijn kunstmatige longen en ruggegraat niet afhankelijk zijn van een speciaal ontworpen onderdeel.
Na het korte ritueel, vertrekt het duo inclusief de kist.
|
|
