Jonge ouders van een prachtig en lief kind en dan sta
je er ineens alleen voor.
Je partner slaat door en geeft jou de schuld.
Jij bent postnataal depresief.
Escalatie en leugens achter je rug je om.
Hij heeft iedereen voor de gek weten te houden.
Mijn ouders het idee gegeven dat het goed mis was met mij.
Mijn vader reageerd op de hulpvraag van mijn partner
want ik zou mezelf en ons kind iets aan doen.
Alle hulp word op gang gebracht.
Dan komt mijn vader voor ondersteuning , zodat mijn
partner niet alleen is met mij en ons kind zodat
de rust bewaard kon worden als de hulp arriveerde.
En daar slaan de stoppen door bij mijn partner.
De leugens zouden uitkomen dat er met mij niets aan
de hand is.
Hij probeerd het nog te redden en rent met ons kind
de straat op en duwt het in de armen van mijn vader.
Krijgt de opdracht om weg te rijden , maar mijn vader
bleef en daar werd duidelijk dat het goed mis was
met mijn partner.
Hij keek naar mij vol angst in zijn ogen , zoveel angst heb
ik nog nooit gezien bij iemand.
Hij stapt bij mijn vader in de auto , doet de deur op slot.
Vanaf dat moment mis ik een gedeelte van wat er
buiten gebeurd.
Mijn partner is geestelijk ziek er moet hulp komen
met spoed.
En die komt.
De huisarts , 2 politie auto's en een ambulance.
En nog beweerde hij dat die er voor mij waren.
Hij sprak in war taal , had wanen.
Ik mocht ons kind niet meer verzorgen want dan zou
ik het doden.
De hulpverlening arriveerd en de huisarts vertrekt.
Maar de hulpverlening erkend zijn probleem niet en
stelt voor (nadat ik heb gezegd dat ik niet onder 1 dak
wilde blijven met hem vanwege de angst dat hij
onze dochter iets zou aandoen) een
afkoel periode te hebben.
4 weken zou deze duren , ik bleef met onze dochter
thuis , hij ging naar familie.
1 nacht alleen en de volgende ochtend een telefoontje.
Hij is nog steeds geestelijk in de war en spreekt nog
steeds in wartaal.
Zegt dat hij dit deed voor ons , want ik heb een probleem.
Maar op de vraag wat mijn probleem dan is
volgens hem krijg ik geen antwoord.
Het gaat mis en s'middags krijg ik een telefoontje
van de hulpverlening dat hij is opgenomen op
de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek.
Dit gebeurde woensdag...
Terug naar maandag avond voor een stukje achtergrond.
Mijn partner staat onder de douche en roept ineens om
hulp en zegt dat hij in een psychose geraakt.
Ik ben hier niet bekend mee en schrik en vraag dus wat
ik moet doen.
Ik bel voor hulp , men doet moeilijk , mijn partner komt erbij
en zegt dat het beter gaat , maar ik wil hoe dan ook
een arts om zeker te weten of dit zo is en omdat ik
moet weten wat een psychose is en of ons kind veilig
is in zijn bijzijn.
De arts beweerd dat het mijn angsten zijn en dat er niets
aan de hand is.
Ik twijfel aan mezelf en denk dat hij het wel weet.
Dinsdag tijdens het gesprek met de hulpverlening word ook
ontkend dat hij een psychose heeft.
Mijn vader en ik weten dat er meer is dan hij denkt.
Woensdag dus de opname....
Hij zit in een psychose....
Woensdagavond is het zo erg geworden dat hij
op de serpereer zit en dat er om een IBS (in bewaring
stelling) is gevraagd.
Ik krijg hem te zien , op het eerste gezicht lijkt hij
redelijk aanspreekbaar.
Het doet pijn om te zien, je partner op een matrasje
in speciale kleding van de kliniek.
Zijn kleding op de gang netjes opgevouwen op de grond.
Ik heb een foto meegenomen van onze dochter, dat raakt hem.
Zijn grootste angst schijnt te zijn dat hij haar nooit weer zou zien.
Hij is blij me te zien maar denkt dat hij daar zit voor mij zodat de hulp
goed op gang komt en ik er geestelijk weer boven op kom.
Nog steeds denkt hij dat er met hem niets is.
Maar tegen te verpleging spreekt ie heel anders , denkt dat er een
god is en dat armageddon is begonnen.
Moeilijk gesprek want hij leeft in zijn wereld met zijn waarheid
tegenspreken maakt hem van slag , dus je beaamt alles maar.
Ik ga weer weg met de belofte morgen met onze dochter langs te komen.
Hou me sterk , maar eenmaal terug op de afdeling waar mijn moeder
zit te wachten knapt er iets in mij.
Ik had me dit jaar zo anders voor gesteld en nu zit ik met een
heel klein meisje helemaal alleen thuis.
Je verwacht als jonge ouders dat je een stabiele basis hebt gelegd,
dat de financiën op orde zijn en dan valt 1 van beide weg.
(als dit hele verhaal hier niet thuis zou horen , hoop ik dat hij naar
de juiste plaats verplaatst word)
sterkteWees blij dat jij niet in een gesticht bent gestopt i.p.v hij als niemand jou geloofde.
Maar je hebt vantevoren nooit zien aankomen dat hij aan psychoses leed?
Hoe krom kan het soms zijn
Sterkte iig TS.
quote:Klopt, maar vind je het gek als je zoiets mee maakt, gaat je niet in je koude kleren zitten.Op donderdag 17 maart 2005 03:58 schreef cultheld het volgende:
Wat een warrig verhaaltje.
Heel veel sterkte meid, en ik hoop echt dat het uiteindelijk allemaal weer goed gaat komen met jullie.
Probeer jezelf alleen wel te troosten met de gedachte dat het geen kwade opzet is, maar je man/vriend gewoon echt ziek is.
quote:Nee , ik weet dat hij 14 jaar geleden een psychose heeft gehad , maar dit heeft niemandOp donderdag 17 maart 2005 03:37 schreef Joana het volgende:
Dit is niet best, misschien is dit topic iets voor R&P.
Wees blij dat jij niet in een gesticht bent gestopt i.p.v hij als niemand jou geloofde.
Maar je hebt vantevoren nooit zien aankomen dat hij aan psychoses leed?
aan zien komen.
Zels artsen onkenden mijn vermoeden dat hij het had....
Ik heb totaal geen ervaring met psychose en kan je ook geen hart onder de riem steken al zou ik dat graag willen.
Hoe oud is jullie kleine meid?
Toch zou ik willen zeggen, ondanks alles wat er zich nu afspeelt, probeer aan een beetje gezellige afleiding te komen. Lekker met je meisje met dit mooie weer een keer naar buiten en laat alles maar even over je heen komen. Ik heb dan geen ervaring met psychose, maar ben net wel een dierbare verloren. Zorg goed voor jezelf, hou jezelf geestelijk op de been door ook echt iets leuks te doen (ookal staat je hoofd daar niet naar).
Hoe gaat het nu met je partner?
quote:Goed advies! Moeilijk als het is zo, een psychose is een ziekte, probeer sterk te blijven voor je dochter, jezelf en hem! En wees niet bang hulp te vragen!Op donderdag 17 maart 2005 07:45 schreef Sakura het volgende:
Probeer jezelf alleen wel te troosten met de gedachte dat het geen kwade opzet is, maar je man/vriend gewoon echt ziek is.
Heel evel sterkte en probeer idd wat afleiding te zoeken met je dochter en ik hoop dat het weer goed komt met jullie drietjes
Zoals seilram zegt, probeer zoveel mogelijk je leven door te laten gaan, contacten met andere te hebben. Juist omdat je met een jong kind zit zul je de neiging hebben erg in jezelf en je eigen wereld te kruipen.
Sterkte!
Heel veel sterkte en hopelijk gaat het met je partner straks ook wat beter (ook al weet ik dat dat erg lang kan gaan duren!)
Je hebt je verhaal bijzonder ontroerend opgeschreven, niet warrig, maar goed te volgen. Je hebt talent! Misschien is het ook fijn voor jezelf als je een dagboek aanlegt, zodat je daarin je problemen kwijt kan. Want, steeds ermee rondlopen is niet goed. Vertel ze, laat eventueel een verhaal lezen aan familie. Ook voor jullie dochter zal het later fijn zijn om dit te lezen, zodat ze weet wat er toen (nu!) speelde.
Nogmaals: heel veel sterkte!!!
Misschien stomme vraag maar wat is psychose?
quote:Wat is een psychose?Op donderdag 17 maart 2005 08:47 schreef winux het volgende:
Heel veel sterkte.
Misschien stomme vraag maar wat is psychose?
Een andere realiteit
Iemand met een psychose neemt de wereld anders waar dan anderen. Dat kan zich uiten in wanen en/of hallucinaties.
* Wanen zijn overtuigingen die niet op de werkelijkheid zijn gebaseerd, maar waarin iemand heel sterk gelooft. Meestal neemt de persoon zelf een belangrijke plaats in bij deze waandenkbeelden. Zo kunnen mensen ervan overtuigd raken, dat zij een belangrijke taak hebben te vervullen. Sommige gedachten zijn beangstigend. Iemand kan denken dat anderen kwaad willen doen, of het eten vergiftigen.
* Hallucinaties zijn 'zinsbegoochelingen': iemand hoort, ziet, voelt, ruikt of proeft dingen die anderen niet waarnemen. Het horen van stemmen is de meest voorkomende hallucinatie. Vaak hebben deze stemmen een onprettig karakter. Ze geven bijvoorbeeld commentaar op het doen en laten van iemand. Soms geven ze opdrachten waar iemand zich moeilijk aan kan onttrekken.
Sommige mensen vergelijken psychotische belevingen met dromen. De droomwereld is echter realiteit geworden.
Tijdens een psychose bevindt iemand zich vaak in een toestand van verwardheid. Een wirwar van gedachten en gevoelens komt in hem op. Concentreren is onmogelijk. Iemand die psychotisch is, is vaak onrustig maar kan op andere momenten volkomen uitgeput zijn. Het normale dag- en nachtritme is meestal verstoord en slapen lukt slecht.
Positieve en negatieve symptomen
Wanen, hallucinaties en verwardheid worden ook wel positieve symptomen genoemd. Met positief wordt niet bedoeld: prettig of leuk. Het gaat om ervaringen die uitsluitend tijdens een psychose beleefd worden en daarbuiten niet.
Een psychose kent ook negatieve symptomen. Het gaat hierbij om normaal gedrag, dat iemand tijdens een psychose als het ware kwijtraakt. Iemand lijkt alle energie te verliezen en heeft weinig belangstelling voor sociale contacten, werk of hobby's. Het vervullen van huishoudelijke taken of zichzelf verzorgen kan een enorme opgave zijn.
Zoveel mensen, zoveel psychoses
Psychotische verschijnselen verschillen van persoon tot persoon en van moment tot moment. De belevingen tijdens een psychose worden onder meer bepaald door karakter, achtergrond en cultuur. Ook recente gebeurtenissen kunnen van invloed zijn.
Een psychose kan enkele uren duren, maar ook weken of maanden. Sommige mensen maken 1 keer in hun leven een psychose door, anderen vaker.
Het kan zijn dat het bij 1 psychose blijft. De kans is echter groter dat de psychose weer de kop op steekt. Zonder behandeling komt bij ruim 2 op de 3 mensen de psychose terug. Dat kan na enkele weken al gebeuren, maar ook pas na vele jaren.
Verloop van een psychose
Een psychose kent verschillende fasen. De meest opvallende fase is de psychotische fase met hallucinaties, wanen en verwardheid. Vaak gaat er een periode aan vooraf, waarin gedrag en stemming veranderen: de zogenaamde voorfase of prodromale fase.
Deze voorfase kan enkele dagen tot enkele maanden duren. De fase na of tussen psychotische periodes wordt de stabiele fase genoemd. Hierin staan soms de negatieve symptomen op de voorgrond.
Voortekenen van een psychose
Angst, prikkelbaarheid en slaapproblemen kunnen wijzen op een naderende psychose. Deze voortekenen verschillen van persoon tot persoon. Bij een 1e psychose kun je ze niet als voortekenen aanmerken. Pas achteraf zijn de signalen van de voorfase te herkennen. Hierdoor is het soms mogelijk een volgende psychose te zien aankomen.
Voorbeelden van signalen die kunnen wijzen op een naderende psychose:
* zich terugtrekken
* moeite hebben met concentreren
* vergeetachtig of verward zijn
* gemakkelijk geïrriteerd of kwaad zijn
* somber zijn, zich meer zorgen maken, piekeren
* 's nachts wakker zijn, overdag slapen
* meer of minder zin in eten hebben
* minder aandacht voor zelfverzorging hebben
* moe en futloos zijn
* achterdochtig zijn
* meer interesse in geloofszaken, filosofie en paranormale onderwerpen
* anders zien, horen en ruiken
Gevolgen van een psychose
Een psychose heeft vaak negatieve gevolgen. Zowel voor de persoon in kwestie, als voor de omgeving. Werk of studie worden onderbroken, relaties met anderen kunnen schade oplopen. Na de eerste psychose kan iemand last houden van geheugen- en concentratieproblemen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is het niet zo dat deze problemen na elke psychose verergeren.
In de praktijk kan het moeilijk zijn om de gevolgen van een psychose (bijvoorbeeld concentratieproblemen) te onderscheiden van bijwerkingen van medicijnen.
[Klik op Antipsychotica voor meer informatie over medicijnen]
Relatie met psychiatrische ziektebeelden
Een psychose kan op zichzelf staan, maar kan ook te maken hebben met een psychiatrische ziekte. Zo komen psychoses voor bij de ziekte schizofrenie en bij mensen die manisch depressief zijn. Bij een 1e psychose is het meestal niet mogelijk om meteen vast te stellen of sprake is van een dergelijke psychiatrische ziekte.
Hoe vaak komt een psychose voor en bij wie?
Het krijgen van een psychose is geen zeldzaamheid. Elk jaar maken 6400 Nederlanders een 1e psychose door. Ruim 1 op de 100 Nederlanders heeft ooit een psychose gehad.
* Een psychose kan op elke leeftijd ontstaan, afhankelijk van de achterliggende oorzaken.
* Een 1e psychose doet zich meestal voor tussen de 16 en 30 jaar.
* Zowel mannen als vrouwen kunnen een psychose krijgen. Vrouwen krijgen hun 1e psychose meestal wel iets later dan mannen.
* Psychoses komen over de hele wereld voor: in alle culturen en in alle lagen van de bevolking. Het is geen nieuwe aandoening of welvaartsprobleem.
Een psychose is met medicijnen vaak goed behandelbaar. Voor de toekomst is het belangrijk om de voortekenen in de gaten te houden. In tijden van stress moet je er alert op zijn.
Ik ken mensen die weleens een psychose hebben gehad (waaronder mijn vader) en die verder een heel gewoon leven hebben geleid, ook daarna. Het is erg ingrijpend voor alle betrokkenen, maar niet onoverkomelijk. Met goede psychiatrische begeleiding kunnen jullie leren hoe je met zoiets om kunt gaan.
quote:De film: "A beatifull mind" laat heel mooi zien hoe mensen in een psychose de wereld zien, echt een aangrijpende film.Op donderdag 17 maart 2005 08:47 schreef winux het volgende:
Heel veel sterkte.
Misschien stomme vraag maar wat is psychose?
En TS heel veel sterkte, ik wou dat ik iets kon doen...
doet me gelijk denken aan iemand die ik ken die in psychose was geraakt en zo van een flat 9 hoog afgesprongen is
(hij heeft het wel overleefd gelukkig).het is goed dat hij nu in een kliniek zit, daar word hij geholpen.
maar t feit blijft gewoon dat je nu er alleen voor staat met je kleine meid, hoe oud is ze eigenlijk??
ik wil je heel veel sterkte wensen, hoofd omhoog en kijk vooruit, t komt echt allemaal weer goed!
dikke knuf en
Een van mijn beste vriendinnen heeft ook een psychose gehad. Inmiddels heeft ze het goed onder controle (zelfs zonder medicatie) en leidt ze gewoon een normaal leven. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat iemand de rest van zijn leven last van psychoses blijft houden, het kan een eenmalige episode zijn. Ik vind de tip om een dagboek bij te houden wel een hele goede, zowel voor jezelf, je man als je dochter kan dat heel waardevol zijn.
Ik wens jou, je partner, jullie dochtertje en verdere familie heel veel sterkte.
En ik hoop dat je persoonlijk toch ook wel wat mensen om je heen hebt tegen wie je kunt praten, ook erg belangrijk.
Ik ben weinig thuis en slaap op het moment bij mijn ouders omdat ik medicatie heb
om s'nachts te slapen zodat mijn hoofd rustig is en ik niet steeds zit te piekeren.
Mijn ouders zorgen voor de kleine meid.
Hoe oud ze is?
1,5 maand.
Ik ben hier op het forum ook onder een andere naam bekend wat sommigen al wel
gemerkt zullen hebben.
Wat betreft belangrijke en bijzondere gebeurtenissen in iemands leven is er bij ons
in een jaar tijd heel veel gebeurd wat waarschijnlijk dit tot gevolg heeft gehad.
Mijn partner staat op de rand van de psychose , met 1 been erin en de andere eruit.
Erg moeilijk ook voor hem.
Gisteren was heel erg moeilijk hij werd ineens heel erg boos en stond tegen me te schreeuwen
en is hij weer naar de isoleer gebracht.
Daar zit hij nu nog steeds , vannacht heeft hij niet geslapen maar op dit moment ligt ie wel
lekker te slapen.
Vanmiddag krijg ik telefoon van de kliniek hoe hij er dan bij zit en of hij het aan kan om
mij te zien.
Met mezelf , ik voel me niet gehoord door de hulpverlening , wat een ontzettend eenzaam gevoel geeft ook al heb je mensen om je heen.
Ik word verdrietig als ik in de mooie ogen van onze dochter kijk en als ze dan naar me lacht.
Hij mist zoveel van d'r.
Het idee dat hij er waarschijnlijk niet is met mijn verjaardag doet zeer.
Het idee dat het ook nog erg goed mogelijk is dat hij nog daar zit als hij jarig is...
En dat hij misschien zoveel "1e" dingen van onze dochter moet gaan missen doet enorm zeer.
Mijn schoonmoeder is een hell , ze verdraait alles en ik word er dood moe van.
Daarin heb ik ondertussen mijn standpunt genomen , ik doe voorlopig normaal tegen haar , maar straks als alles weer in orde is wil ik haar nooit meer zien of spreken.
In eerste instantie hadden mijn ouders altijd het idee dat het aan mij lag en dat ik gewoon zoals het\
hoorde een haat/liefde verhouding met haar had , maar de afgelopen dagen hebben zij zelf gezien
wat ze doet.
Ze drijft tussen iedereen een wig , althans dat is haar opzet....
Verder heb ik een paar dagen terug iets geschreven wat erg duidelijk mijn gevoel uit....
Mijn gevoelens zijn verscheurd.
De vraag waarom?
Geen antwoord te geven.
Signalen en hulp vraag,
niet erkend.
Pijn , angst , alleen.
Klein meisje , zorg , verdriet.
Boosheid , maar geen ruimte.
In stilte gilt mijn hart , huilt mijn
hoofd zonder tranen.
De stem je moet sterk zijn.
Maar waar is de kracht?
Familie die nog steeds in zijn praatjes
geloven, vooroordelen en vingers
die wijzen.
Schuldvraag , maar geen schuld.
Maag samen geknepen,
inwendig verscheurd.
Het is een greep uit de vele emoties
en auw het doet zeer!
sorry thorn-apart
(Ken je ook wel langer dan vandaag
)Hij zit op de sepereer al sinds gisteren, hij zou redelijk aanspreekbaar zijn en ik zou dus om 19.00 uur op bezoek komen was afgesproken.
Aangezien hij de dag ervoor nogal teleurgesteld was dat zijn broer geen bigmac had meegenomen had ik het personeel gevraagd om te vragen of hij daar zin in had.
Dat had hij wel dus ik snel langs de mac voordat ik naar hem toe ging.
Hij was erg blij met de bigmac , maar at hem vervolgens niet op...
Wilde zelfmoord plegen met een tape recorder.
Hield deze tegen zijn hoofd met zijn vinger op een knopje alsof hij een pistool tegen zijn slaap duwde, het enige dat er gebeurde was dat de tape eruit viel op de grond
Hij was ook steeds het aanrecht aan het schoonmaken en de kraan aanzetten met de afvoer dicht.
Het ging ondanks dit alles best redelijk , totdat hij mijn trouwring afwilde doen.
Daar verloor hij de controle en ging hij weer schreeuwen en werd hij heel boos.
Enige plus puntje was dat ik hem even heb kunnen knuffelen en een kus heb kunnen geven.
Heerlijk om hem weer even zo vast te kunnen hebben.
Het erge van alles vind ik dat hij zijn dochter nu niet meer kan zien, daarvoor is hij te onberekenbaar en ik hoop dat dat snel over zal zijn.
Het doet me zo'n pijn als ik bedenk dat het nog wel maanden kan duren voordat het weer wat beter gaat en dat hij op die manier zoveel van zijn dochter gaat missen.
Ergens hoop ik natuurlijk dat hij er snel weer bovenop komt en dat de IBS niet verlengd hoeft te worden , maar hier durf ik niet vanuit te gaan.....
En waarom post je niet gewoon onder je "eigen naam"? Nu weten de meesten toch ook wel wie je bent?
zeker nu ik weet dat het dus iemand is van forum, ik heb vermoeden maar weet t niet zeker.ben blij dat je het niet erg vind anyway thorn-apart, gelukkig ken je me langer dan vandaag zal ik maar zeggen
dikke knuf
en wat fijn dat je even hebt kunnen knuffelen en een kus hebt kunnen geven.quote:In eerste instantie maakte ik een kloon omdat ik niet meteen bekend wilde zijn , maar toen ik al iemand sprak die ik van het forum ken die me meteen door had dacht ik al snel dat er wel meer zouden zijn die dat wisten...Op zaterdag 19 maart 2005 20:26 schreef Sugar het volgende:
Wat een vreselijke situatie, thorn-apart! Veel sterkte, ik hoop echt dat het snel goedkomt voor jullie alledrie!
En waarom post je niet gewoon onder je "eigen naam"? Nu weten de meesten toch ook wel wie je bent?
Tis een beetje dubbel allemaal aan de ene kant maakt het me niet uit , aan de andere kant wil ik het weer niet.....
Onduidelijk he?
quote:Op zaterdag 19 maart 2005 20:46 schreef thorn-apart het volgende:
[..]
Tis een beetje dubbel allemaal aan de ene kant maakt het me niet uit , aan de andere kant wil ik het weer niet.....
quote:Als je bovenstaande niet had gepost had ik er niet bij stilgestaan dat je "bekend" zou zijn hier. Door bovenstaande word de nieuwsgierigheid gewekt en is het niet zo heel moeilijk om erachter te komen wie je bent.Op zaterdag 19 maart 2005 12:45 schreef thorn-apart het volgende:
Ik ben hier op het forum ook onder een andere naam bekend wat sommigen al wel
gemerkt zullen hebben.
Maargoed, daar gaat het allemaal niet om, je zit in een verschrikkelijk moeilijke situatie en ik wens je ontzettend veel sterkte!!
quote:iddOp zaterdag 19 maart 2005 20:58 schreef easy-going het volgende:
[..]
[..]
Als je bovenstaande niet had gepost had ik er niet bij stilgestaan dat je "bekend" zou zijn hier. Door bovenstaande word de nieuwsgierigheid gewekt en is het niet zo heel moeilijk om erachter te komen wie je bent.
Maargoed, daar gaat het allemaal niet om, je zit in een verschrikkelijk moeilijke situatie en ik wens je ontzettend veel sterkte!!
maar heel veel sterkte gewenst hoor
quote:Nou, dat kan toch maar zomaar mee vallen. Als hij zijn medicijnen slikt (slikt hij die?) kan hij vrij vlot opknappen. Alleen zit er soms wel dan nog wel een nasleep aan. Als de IBS eraf is, kan het zijn dat hij nog een tijdje vrijwillig blijft, wat soms ook wel nodig is. Je hebt ook tijd nodig om te bekomen van alles na een psychose. Soms, als mensen achteraf begrijpen wat er gebeurd is, schamen ze zich soms ook, wat ook verwerkt moet worden, ook met partners en familie.Op zaterdag 19 maart 2005 20:14 schreef thorn-apart het volgende:
Ergens hoop ik natuurlijk dat hij er snel weer bovenop komt en dat de IBS niet verlengd hoeft te worden , maar hier durf ik niet vanuit te gaan.....
Wat ik erg naar voor je vind is dat je schoonmoeder zo vervelend doet. Hij is psychotisch, dat doet hij niet expres, dat kan elk mens overkomen en het is verschrikkelijk naar, vooral achteraf. Snapt ze dat niet? Begrijpt ze dan ook niet hoe ontzettend akelig dit allemaal is voor jou ook, net bevallen en dan zo'n toestand? Maar goed, ik begreep dat het toch al geen fijne schoonmoeder was
Ik heb geen notie wie je bent en dat is ook helemaal niet belangrijk. Belangrijk is dat je partner snel opknapt, dat jullie gauw samen van je kind kunnen genieten en dat het allemaal een beetje te verwerken is.
Sterkte
Hoewel de OP nog wel iets met ouderschap te maken heeft, gaat de rest van het topic meer over de psychose en de verdere behandeling.
Dus ik denk eigenlijk dat dit meer in R&P thuis hoort...
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte toegewenst! quote:Je vent en je kind mogen zichzelf enorm gelukkig prijzen met jou!Op zaterdag 19 maart 2005 20:14 schreef thorn-apart het volgende:
Kom net weer van de kliniek.
..
Enige plus puntje was dat ik hem even heb kunnen knuffelen en een kus heb kunnen geven.
Heerlijk om hem weer even zo vast te kunnen hebben.
Het erge van alles vind ik dat hij zijn dochter nu niet meer kan zien, daarvoor is hij te onberekenbaar en ik hoop dat dat snel over zal zijn.
..
Tussen alle ellende door is je liefde voor je man zo onvoorwaardelijk, ongelooflijk.
Als jij je eigen persoontje heel weet te houden komen jullie er wel uit en is er nog een heel lang leven om met zijn drieën te genieten. Heel veel sterkte in deze beroerde tijden!
quote:slijmballen? is het tegenwoordig raar als je met iemand meeleeft en vervolgens sterkte wenst.....nou ja, zal wel aan mij liggen dan....Op zondag 20 maart 2005 15:35 schreef Dikke.Bertha het volgende:
Nooit zoveel slijmballen in 1 topic gezien.
Hier nog zo'n slijmbal: sterkte meis, ut valt niet mee zo'n situatie, zeker als je je niet begrepen voelt door je omgeving. Lastig om te genieten van je kleine lijkt mij...
quote:Jaloers?Op zondag 20 maart 2005 15:35 schreef Dikke.Bertha het volgende:
Nooit zoveel slijmballen in 1 topic gezien.
Je hoeft het niet te lezen en je hoeft niet te reageren hoor.....
quote:Dank je.Op zondag 20 maart 2005 15:10 schreef Roquefort het volgende:
[..]
Je vent en je kind mogen zichzelf enorm gelukkig prijzen met jou!
Tussen alle ellende door is je liefde voor je man zo onvoorwaardelijk, ongelooflijk.
Als jij je eigen persoontje heel weet te houden komen jullie er wel uit en is er nog een heel lang leven om met zijn drieën te genieten. Heel veel sterkte in deze beroerde tijden!
Suc6 en dat je juist sterker mag worden door dergelijke (kut) ervaringen...
Ik wil niet zeuren, maar de openingspost leest zwaar-irritant, misschien als je de moed ervoor kan vinden kan je even wat aanpassen (regels vol maken)
Hij wilde zich zelf wel dood schieten of de verpleger.
Wilde niet met mij praten want mij kende hij niet.
Hij is ontzettend gefixeerd op trouwringen en trouwen en dat is nog steeds zo.
Op het laatst pakte hij mijn hand beet en vanwege gisteren heb ik vlak voor het bezoek
de ring afgedaan om hetzelfde als gisteren te voorkomen.
Hij begon kwaad te worden en schold me uit voor van alles en nog wat.
Pijnlijk , maar aan de andere kant hij weet niet beter nu.
Ook tegen de verpleging ging hij ontzettend te keer toen hij terug was in de isoleer voordat de deur dicht was.
Ik heb nog even na zitten praten en in die tussen tijd zat ie aardig tegen het raam van de deur te slaan , geen leuk bezoek dus....
Hopenlijk gaat hij zijn medicatie beter slikken anders moeten ze hem injecteren.
Ben benieuwd hoe het morgen is.....
quote:maximale editduur is verstreken , dus alleen een mod kan dit nog aanpassen, sorry.Op zondag 20 maart 2005 20:58 schreef Tobbes het volgende:
Ik wil niet zeuren, maar de openingspost leest zwaar-irritant, misschien als je de moed ervoor kan vinden kan je even wat aanpassen (regels vol maken)
quote:dan moet een mod dat ffkes doenOp zondag 20 maart 2005 21:04 schreef thorn-apart het volgende:
[..]
maximale editduur is verstreken , dus alleen een mod kan dit nog aanpassen, sorry.
quote:Daggutniet... Het staat er zoals het staat, en ik ga echt geen witregels of wat dan ook toevoegen. Jullie doen het er maar mee.
thorn-apart, heel veel sterkte ...
quote:aangezien alle andere berichten in dezelfde stijl zijn geschreven laat ik het dit keer eens staan,
Misschien dat je partner na enige tijd behandeling ook een 'normaal' leven kan leiden zoals m'n zus. Wie weet vinden ze ook wel medicatie die voor hem goed werken. Ik hoop het iig voor je.
Mocht je er ooit een keer over willen praten met iemand die enigzins weet hoe het kan zijn, m'n msn staat vermeldt
. Mag dan wel nog maar 16 jaar zijn. Mijn moeder had MS, ze zat ook in een verzorgingstehuis. Als kind heb ik hier veel herinderingen aan. Sterkte!
Hij was nog steeds erg chaotisch en snel afgeleid.
Maar voordat hij terug ging de sepereer in heb ik weer een knuffel en een kus gehad.
Hij ziet er onverzorgd uit , baard van een week , kapotte lippen....
Hij heeft op dat moment tig keer herhaald dat hij van me hield en dat die sepereer hem niet kon boeien als moest ie er nog 10 jaar zitten....
Toch vind ik het erg moeilijk te behappen dat hij van de 7 dagen dat hij er nu zit 6 in de sepereer heeft door gebracht en twijfel erg of het niet beter is hem een injectie te geven om te kalmeren dan zolang in een sepereer te moeten verblijven.
Zeker als je leest dat mensen hier achteraf trauma's van kunnen hebben die gelijk staan aan de trauma's van mensen die gegijzeld zijn.
Gisteren had ik een gesprek bij de psycholoog en hij heeft me zien weg gaan.
Hij was nogal gepikeerd geweest dat ik met onze auto weg reed zonder bij hem geweest te zijn...
Eigenlijk heb ik er niet bij stil gestaan dat de sepereer een raam had en telkens als ik nu in de buurt van het gebouw ben en dat raam zie doet het pijn...
Het idee dat hij daar achter dat raam zit , zo dichtbij en toch zo ver weg....
Nog maximaal 2 weken en dan moet er in elk geval verbetering te zien zijn en zal er een nog
drukkere tijd komen voor me.
Nu heb ik al gesprekken met diverse hulpverleners die straks met hem verder gaan , maar daar komen straks ook gesprekken bij die we samen moeten voeren en relatie therapie.
Mijn vertrouwen moet ook weer terug komen na alles wat er is gebeurd.
Vandaag ook gestart met een cursus hoe om te gaan met iemand met een psychose/schizofrenie.
Het is vreselijk, die separeer, echt waar, die deur, dat raam, alles eigenlijk. Maar misschien helpt het voor je als je het ziet als een soort 'intensive care'. Zodra het maar even kan zullen ze je partner weer onder de mensen brengen, mogelijk in kleine stapjes. Eerst een uurtje of zo en dat uitbreiden. Bovendien is verblijf in een separeer aan wetten gebonden en moet elk verblijf elke dag geregistreerd worden en na een bepaalde tijd zal er inspectie komen. Eerdaags zal er ook een rechter komen om naar de IBS te kijken.
Hij doet dit niet allemaal niet expres, een psychose overkomt je, en (indien dat het geval is) schizofrenie is een ziekte.
Sterkte hoor, het is allemaal niet mis en een partner (jou bedoel ik nu) wordt maar al te vaak vergeten, als men gefocust is op de zieke.
Wanneer komt er inspectie? Hoelang moet iemand daar dan al voor in de sepereer zitten?
En is het officieel niet zo dat wanneer iemand juist in een prikkelarme omgeving zou moeten zitten ook niet geconfronteerd moet worden met alles wat er buiten de cel gebeurd?
Hiermee bedoel ik aan te geven dat het raam van zijn cel uit kijkt op de parkeerplaats en op de aanloop route naar het gebouw toe.
Klopt inderdaad dat alle aandacht op de zieke is gericht , maar het valt me mee hoe mijn zwager hier op reageerd en hoe hij ondanks zijn eigen verdriet toch voor me klaar staat.
En mijn ouders natuurlijk!
Ik probeer er het beste van te maken , zorg dat ik mijn verhaal kwijt kan en dat ik onder controle blijf van de hulpverlening omdat ik bang ben anders misschien toch een klap te krijgen en er dan dus alleen voor zou staan.
Tot nu toe is het in elk geval voldoende , maar slapen vind ik erg moeilijk.
Het liefst zou ik nog even willen bellen om te vragen hoe het de rest van de dag met hem gegaan is , maar het voelt zo raar om rond dit tijdstip nog te gaan bellen....
Ik heb natuurlijk geen idee in welk ziekenhuis jouw partner is opgenomen en welke medicatie hij krijgt. Wel weet ik dat mijn eigen partner ook in eerste instantie in de separeer gezet wordt als het weer mis is. Medicijnen krijgt hij dan "ingespoten" omdat orale toediening idd over het algemeen niet door de patient geaccepteerd wordt.
Dat er een raam naar de echte buitenwereld in de separeer zit vind ik erg vreemd.
Je contact met de hulpverlening om er zelf niet aan onderdoor te gaan is dat "binnen" of buiten de kring waar je partner nu is opgenomen?? Over het algemeen is binnen de hulpverlening van de echte patien volgens mij ook hulp voor de partner beschikbaar (al is het maar via een lotgenotengroep), deze staat wat dichter bij de problemen / vragen / angsten waar jij mee worstelt.
Ik hoop voor jou dat men er snel achter komt wat je partner mankeert, hoeft niet per se schizofrenie te zijn, kan ook (zoals bij mijn vriend) een bi-polaire storing (oftewel manisch-depressief) zijn. Mijn ervaring is, zoals hier eerder al gezegd, dat als ze er eenmaal achter zijn wat het is en er een goede medicatie(mix) gevonden is dat je dan een heel normaal leven kan leiden (waarbij regelmaat wel het toverwoord is btw)
I.i.g. sterkte, succes, etc etc. en ik hoop dat je iemand hebt waarmee je heel open over al je twijfels, angsten etc kunt praten en waarbij je ook kunt schelden, schreeuwen, vloeken en janken want dat kan soms verdomd opluchten
Alle mooie woorden ten spijt, ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen om je een hart onder de riem te steken.
Hopenlijk mag hij nu snel van de sepereer af , hij geeft zelf in elk geval aan dat ie er weg wil.
Sterkte.
Iets dat vaker schijnt te gebeuren bij de hulpverlening.
Maar ik maakte me er zorgen om of onze dochter nog wel veilig was bij ons in huis en als je man dan ineens gaat zitten doen alsof er helemaal niets aan de hand is , of zelf aangeeft opgenomen te willen worden en er word gezegd dat ze geen gezonde mensen opnemen....
Wie is er dan nog niet 100%?
Verder zit ik natuurlijk ook nog bom vol met hormonen en had ik nu moeten ontzwangeren en genieten van mijn dochter , iets dat in deze situatie met al het geregel en geren erg moeilijk gemaakt word.
Op de angts en de vragen over mijn/onze toekomst ben ik erg onzeker nu , je krijgt geen antwoorden waardoor de angst in stand gehouden word.
Je wilt graag zekerheden en antwoorden , iets wat je in dit stadium met deze ziekte al helemaal niet
kunt krijgen , als je ze al krijgt.
Soms schiet het door mijn hoofd of ik dit allemaal wel wil en aankan.
Of ik niet beter voor mezelf en mijn dochter kan kiezen , want het lijkt me voor haar verschrikkelijk als hij het nog een keer krijgt als ze groter zou zijn.
Het doet me pijn dat ik twijfel aan mijn relatie , terwijl ik 5 weken terug nog zo stellig was dat dit
de relatie was waarmee ik de rest van mijn leven wilde samen blijven.
Ik loop waarschijnlijk op alle feiten voorruit en ik hoop dat hij weer de oude zal worden en al mijn twijfels zullen verdwijnen.
Is er binnen de instelling waar je man is opgenomen geen "opvang" voor direct betrokkenen?? De meeste van jouw twijfels en angsten spelen nl. bij iedereen die samenleeft met iemand die gevoelig is voor manies/psychoses.
Heel veel sterkte iig.
Raar dat je je om die kleine stapjes al zo gelukkig kunt gaan voelen.
Heb zelfs al redelijke gesprekken met hem , niet dat we het over de situatie hebben maar gewoon eerst maar eens de koetjes en de kalfjes en de rest komt later wel samen met de psycholoog.
Hij word in elk geval alweer aardig de oude want hij zat al te mopperen dat ie zin had in een stevige beurt
Heb hem gezegd dat ie dan maar moet zorgen dat ie snel weer beter word hahaha...
Daarna merkte je toch wel dat hij nog niet de oude is want hij vond dat het daar eigenlijk ook wel zou kunnen want ze hebben toch ook sex in het kantoor in de kliniek...
Volgens mij denkt ie dat ze daar wilde orgies hebben , lijkt me nog niet eens zo'n verkeerde waan om in te verkeren
Het blijft moeilijk verder , ik probeer me aan de positieve dingen vast te klampen en mijn onzekerheden ed. te verdringen.
Schoonmoeder komt afspraken niet na.
De afspraak was dat degene die bij hem op bezoek wilde gaan mij even zou bellen zodat het bezoek mooi verspreid over de dag heen kon gaan.
Zeker omdat teveel prikkels nog niet gaan en iedereen erbij gebaat is als er een rust moment tussen de bezoeken in zit.
Maar ze belt dus niet en gaat gewoon heen.
Wat betreft "opvang" voor direct betrokkenen die is erg schaars volgens mij want ze bekommeren zich niet om je ze zijn er alleen voor hem , dat word ook zo tegen je gezegd.
wat fijn joh dat hij weer langzaam aan de oude word.en hou je nu indd maar vast aan de zekerheden en positieve dingen, rest komt straks wel! denk aan hem en jezelf en natuurlijk je kleine meid.
mag hij zn kleine meid al zien, of dat nog niet??
dikke knuf
In tegenstelling tot wat ik daarvoor dacht....
Je merkt dan toch dat hij niet de oude is , in het begin hebben we haar moeten vingervoeden omdat de borstvoeding niet lukte (te weinig zuigkracht) waardoor hij op den duur heel erg vaak met zijn vinger in haar mondje ging zitten.
Dat heb ik haar dus nu afgeleerd , aangezien we niet meer vingervoeden is het ook niet meer nodig.
Maar hij ging dus meteen met zijn vinger in haar mondje zitten en luisteren ho maar!
Maar verder genoot hij ontzettend dat ze er was , dus voor hem was het zeker goed.
En juist op een dag dat iedereen weg is en ik niemand kan bereiken.
Tot nu toe ging het allemaal wel best en nu ineens....
Voel me zo machteloos en heb behoefte aan afleiding , ik wil niet huilen , ik wil me niet ellendig voelen....
Maar toch gebeurd het....
denk dat je er toch ff doorheen zal moeten dat ellendig voelen, t komt toch over je heen vroeg of laat. fijn is anders dat begrijp ik wel. huil maar lekker ff, misschien lucht het even op
dikke knuf
S'avonnds of de volgende dag.
Gisteren was het dus morgen
, vond ik natuurlijk helemaal niet leuk dat hij dat zei , voeldeme een beetje aan de kant gezet , maar goed als hij dat wil pas ik me aan.
Voor mijn eigen gemoedsrust bel ik dan s'avonds nog even hoe het met hem gaat.
Aangezien hij gistermorgen een op de afdeling is geweest en dat goed ging mochten we dus samen op de afdeling blijven in zijn kamer.
Dus ik bel s'avonds of het nog steeds zo goed gaat met hem en ik krijg te horen dat hij met 1 van de verplegers op de afdeling zit te wachten tot ik kom..
Joepieeee!!!!
Ik dus snel die kant op , blij dat ik nog even bij hem kon zijn.
Hij heeft dus zelf niet eens door wat hij zegt , dus ik ga het maar niet meer vragen en gewoon 2x op een dag heen
Onze dochter was mee en het ging heel erg goed, ons meisje heeft haar mooie lach vaak laten zien aan dr papa.
Het blijft toch een moeilijke situatie.
Moeilijk wat je tegen mensen moet zeggen die je goed kent.
Ik houd het er nu voor de meesten maar op dat hij zwaar overspannen is , juist omdat veel
mensen iemand met een psychose toch als een gek zien en dat labeltje krijg je moeilijk weer van je voorhoofd af.
Als partner is het heel erg eenzaam en moeilijk om dit mee te maken , hij krijgt wel hulp , maar waar blijft de hulp die ik nodig heb?
Ik krijg wel gesprekken , maar die zijn erop gericht om te kijken of de oorzaak vast gesteld kan worden en straks hoe het verder met hem moet gaan.
In een later stadium komt het aanbod hoe het verder tussen ons moet en ook de wederzijdse ouders zullen aan bod komen.
Ik heb in elk geval het punt van no return bereikt met mijn schoonmoeder.
Ik zal mijn man niet verbieden haar te zien , maar ik wil haar niet meer hier in huis hebben en ook wil ik onze dochter niet bij haar hebben ( ze is niet te vertrouwen met kinderen , dit hebben we al aan 2 voorbeelden gezien van een neefje en een nichtje).
Als ze wil bellen doet ze dat maar op de mobiel van mijn man maar niet meer op ons huis telefoonnummer.
Als mijn man dit niet van mijn kan accepteren is de kans groot dat ik een scheiding aanvraag.
Een schoonmoeder die me al 9 jaar als voetveeg gebruikt en afspraken niet kan nakomen en me overal zwart praat en zelfs probeerd te stoken tussen mij en mijn ouders pik ik niet langer.
En nu ga ik weer naar hem toe.
Thorn-apart, ik ken deze organisatie zelf niet, maar wellicht heb je er iets aan.
Heb je ook al gezocht naar een vereniging van mensen van wie de partner een geestelijk probleem heeft?
[sub]Heel even gezocht via google
en er is wel iets te vinden
In deze situatie heeft dat een grote kans verder uit te escaleren en het herstel van je partner veel moeilijker te maken ...
Daarentegen zou ik je zeker aanraden zelf ook specifieke hulp voor direkte familieleden van mensen met een psychose op te zoeken, eventueel kun je dit misschien bespreken met je huisarts of een andere arts:
Alleen als je zelf duidelijk aangeeft waar je problemen mee hebt, kun je hierop hulp verwachten, de huidige hulpverlening is inderdaad enkel op je partner gericht en niet op jou, echter dat betekent zeker niet dat jij geen recht hebt erop hebt, enkel moet je daar zelf ook om vragen.
[ Bericht 68% gewijzigd door DarkElf op 29-03-2005 13:52:26 ]
Verder is er lotgenoten contact voor mensen die in dezelfde situatie zitten als mij , echter is de eerst volgende bij eenkomst pas ergens in mei.
Af en toe heb ik een gesprek met een therapeut die straks verder gaat met mijn man , hij vind mijn probleem geen geestelijk probleem maar een maatschappelijk probleem waardoor ik volgens hem niet bij de GGZ terecht kan maar bij het maatschappelijk werk en dat schijnt weer niet in de omgeving te zitten
De huisarts heb ik wel contact mee maar die houd meer in de gaten of ik het zonder medicatie allemaal alleen ga redden..
Wat betreft de "oorlog" tussen mijn schoonmoeder en mij , ze lokt het zelf uit.
Ik kan het gewoon na 9 jaar niet meer opbrengen om die negatieve energie die ze van me vreet nog aan te vullen.
Ze doet dingen die ik zelfs van mijn ouders nooit zou accepteren.
Ook mijn ouders hebben al met haar gepraat , maar ook die gesprekken verdraait ze naar de familie toe.
Het is met haar gewoon een onthoudbare situatie geworden en ze denkt alleen maar aan zich zelf.
Wat betreft mijn dochter , ik wil niet het risico lopen dat ze daar ziek vandaan komt doordat ze weer eens bedorven voedsel geeft of stiekem homeopatische middelen aan haar geeft.
Dit is iets dat al eens gebeurd is in het verleden bij de andere kleinkinderen van haar.
Ik maak ook geen ruzie over de telefoonrekening , ik wil gewoon niet meer hebben dat ze naar de huistelefoon belt en ik haar aan de lijn krijg daardoor.
Tuurlijk staat het herstel van mijn partner nu voorop , maar dat houd niet in dat ik mezelf wat betreft zijn moeder helemaal moet gaan wegcijferen.
In 2 weken heeft ze me zoveel pijn gedaan oa. het niet bellen dat mijn partner was opgenomen in de kliniek , wel mijn schoonzus kunnen bellen om zijn kleding daarheen te brengen.
Na het gesprek van mijn vader dat ze haar kleindochter wel moest blijven zien belt ze direct de familie op dat ze haar nooit weer mag zien (dis compleet tegenovergestelde van wat er werkelijk gezegd is).
Mijn vader zou de ene dag heel negatief over mij hebben gepraat en de volgende dag me de hemel in hebben geprezen (ook dit is niet gebeurd).
Zegt dat ze bot te woord gestaan word door mijn ouders als ze daar heen belt , terwijl ik er zelf bij heb gezeten en dit dus niet waar is.
Afspraken die gemaakt zijn om te zorgen dat het herstel van mijn partner niet in de weg te staan niet nakomen.
Zeggen dat alles mijn schuld is.
Dat ik slecht ben voor onze dochter , dat ik schizofreen ben , dat ik depresief ben , dat ik opgenomen had moeten zijn ipv. haar zoon zijn dingen die ze overal verteld.
Toen mijn man nog thuis was belde ze regelmatig om te vragen hoe het met hem en onze dochter was en nu heeft ze al 2 weken niets van zich laten horen.
Ik moet haar dus steeds bellen
En zo kan ik nog een tijdje door gaan.
Ik heb geen zin om nog energie in haar te moeten steken of nog meer te moeten incaseren en maar normaal tegen haar blijven doen.
Haar aanspreken op de dingen heeft geen zin , want ze ontkent dat ze het gezegd heeft of herrinnert zich niets meer en bij alle overige dingen praat ze alleen maar met je mee , als je dan dnekt een goed gesprek met haar te hebben gehad kom je bedrogen uit , want de dag erna word je weer aangesproken door familie op dingen die je gezegd zou hebben (verdraait en gelogen door haar) , maar die je dus niet hebt gezegd.
Nee mijn energie is veel te kostbaar , zeker nu.
Ik moet hard mijn best doen om alles te regelen.
Onze dochter van 7 weken , het huishouden , de bankzaken, de contacten met werk , vrienden en familie en natuurlijk de hulpverlening.Verder natuurlijk de bezoeken aan mijn man en daarna ben ik dus doodop , dan heb ik geen energie meer over om in iemand te steken die het niet waard is.
Ik vroeg me af hoe het met jullie gaat.
Wat je schoonmoeder betreft... lekker laten, je hebt nu wel genoeg andere dingen aan je hoofd.
Geniet een beetje van het zonnetje vandaag!
Na 2 nachten op de afdeling te hebben doorgebracht ipv. de sepereer is hij nu op de open afdeling geplaatst.
Wat dus inhoud dat over niet al te lange tijd hij af en toe al even naar huis mag komen , waarschijnlijk eerst een middagje en uit eindelijk het weekend.
Ergens zou ik dat heel erg fijn vinden , maar ook vind ik het heel erg eng allemaal.
Met mezelf gaat het wat minder , de situatie met mijn schoonmoeder maakt me erg agresief omdat ik het niet van me af kan zetten , ik wil me helemaal niet zo voelen.
Ik heb dus ondertussen zelf ook om een psycholoog gevraagd , om te leren deze gevoelens te handelen en om te leren gaan met dit soort situaties.
Het lukt me dus allemaal niet.
Het huishouden gaat nog net , mijn dochter verzorgen geen probleem , maar mezelf verzorgen qua voeding...
Als ik bij mijn ouders eet is het goed , maar zodra ik zelf iets moet doen word het dus helemaal niets.
Ook al hoef ik het slechts even op te warmen in de magnetron ik eet dus gewoon niet.
Met als resultaat een ruime 7 kilo afgevallen in 2,5 week.
Nou is dat met mijn postuur niet zo heel erg
, maar het is niet de goede manier natuurlijk.De situatie is trouwens nog even uit de hand gelopen omdat ik mijn schoonloeder tegen kwam terwijl ik bij mijn man was , ik heb mijn man een kus gegeven en ben weg gegaan.
Voor zover ik weet heb ik haar totaal genegeerd en dus zelfs geen blik waardig gegund , maar van anderen hoorde ik dat ik haar juist een hele felle-als-blikken-konden-doden blik heb aangegeken voordat ik me omdraaide.
De situatie tussen haar en mij heeft mijn man zelfs zover gekregen dat hij wilde scheiden , nou is ie er weer van terug gekomen , maar er zal een hoop moeten gebeuren.
Ik begin ervan te balen dat ik de enige ben die geen echte gesprekken met hem voert , waarmee ik bedoel dat anderen juist overal op in gaan (hij heeft nog steeds last van wanen en het heeft dus weinig zin om hier echt tegenin te gaan).
Wel is er afgesproken dat ik bepaalde tijden heb om op bezoek te komen en dat mijn schoonmoeder dan zeker niet komt , dit om te zorgen dat we elkaar niet tegen zullen komen.
En hebben mijn man en ik het verboden onderwerp ingevoerd wat dus inhoud dat zij niet ter sprake komt als we samen zijn.
Maar elke keer mocht ik dus 1 uurtje komen en dat begint ook op te breken.
Gisteren hebben we de hele avond samen gehad en dat was erg fijn , geen gestress omdat er weer anderen bij konden komen (zijn moeder , broer en schoonzus komen ook elke dag) en heerlijk met zijn 3tjes geweest.
Dit heeft mij wat rust gegeven en ik voel me nu ook beter dan de dagen hiervoor.
quote:Eventjes jezelf een spiegel voorhouden:
Hoe bozer jij wordt over je schoonmoeder, je je aan haar ergert en loopt te schelden op haar (waarschijnlijk heb je dar een prima grond voor, maar ik hoed hem echt niet te horen, hoor) ...
Hoe dichter je in de buurt komt van datgene wat jouw schoonmoder misschien graag wil zien, namelijk dat jij en je man uit elkaar gaan en jij zelf overspannen raakt ...
Misschien denk jij dat het zinnig is om je heel erg over je schoonmoder op te winden, iets 'tegen haar te doen' ... maar het is een nagtieve spiraal waar je in raakt, en dat doe je gewoon jezelf aan ...
Alsjeblieft, houd gewoon op met dat 'boos' zijn en accepteer dat dat je schoonmoeder is, en je haar kennelijk nooit helemaal weg kunt krijgen, dat het een leugenachtig sekreet is, zal zo blijven, maar door simpel te pogen een 'staakt-het-vuren' met haar te sluiten, kun je wel voorkomen dat jijzelf het voornaamste doel wordt van haar leugens...
Hoe meer je haar bevecht, hoe zwakker jezelf wordt.
Verder heb ik wel degelijk veel bewondering hoe je in staat bent ook je eigen situatie te beschrijven en wens ik je veel kracht toe, die je nodig hebt ...
Door nu haar als verboden onderwerp te hebben word ik in de gesprekken ook niet steeds meer met haar geconfronteerd.
Verder lukt het me dus nu nog niet om het naast me neer te leggen en dat is voor mij de voornaamste reden om weer eens goed aan de slag te gaan met mezelf met behulp van een psycholoog die los staat van de situatie.
Juist omdat ik een aantal dingen moet leren los laten en met andere dingen moet leren hoe ik er op een andere manier mee moet omgaan.
Ik merk wel door deze dingen (ook dat van die spiegel) dat ik nog aardig labiel in het leven sta op dit moment , maar ik hoor ook van een aantal kanten dat dit pas is sinds deze situatie zich voordoet en dat men denkt dat dit nog van de hormonen komt.
Tja ik heb ook niet rustig kunnen ontzwangeren.
En die bewondering die sommigen hier hebben over de manier waarop ik ermee omga...
Mijn zwager en schoonzus hebben zich ondertussen ook tegen mij gekeerd... waarom?
Ik weet het niet.
Ja ik weet dat hij mij dom vond dat ik mijn laptop niet wilde inleveren zodat hij daarop spelletjes kon gaan spelen.
Maar ik heb alles op deze laptop waar ik mee werk , mijn eigen dingetjes en zou dan dus alles opnieuw moeten gaan instaleren op zijn pc (en ik ben al zo onhandig met pc's) wat mij dan dus dagen duurt voordat ik het voor elkaar heb.
Er zijn nog 2 andere pc's in huis waarvan ik er best 1 wilde brengen , maar het moest perse de laptop zijn.
Tja ook hiermee blijkt weer dat iedereen vind dat mijn partner alles maar moet krijgen wat ie wil en dat ik mezelf alleen maar weg moet cijferen....
Het is in elk geval een eenzame weg....
quote:Ook voor hem, thorn-apart....Op zaterdag 2 april 2005 18:47 schreef thorn-apart het volgende:
Het is in elk geval een eenzame weg....
Er is vast wel iemand in je omgeving die het overzetten op een andere PC even kan regelen, kleine moeite.
Als je hem er een groot plezier mee kan doen zou ik het echt overwegen.
Verder wens ik je veel sterkte; wat een ingrijpende gebeurtenis, zo vlak na de geboorte van jullie dochtertje.
Hou vol!
Wat een gedoe meid waar je toch allemaal mee zit. Ik vind dat het goed doet hoor! Wat er gezegd werd over je schoonmoeder... daar kan me wel in vinden. Ik heb ook nooit met het mens op kunnen schieten, altijd het idee gehad dat ze me niet goed genoeg vond voor haar zoon, vaak ruzie gehad. Tot ik besloot om gewoon vriendelijk tegen haar te doen (weer). Sindsdien hebben we niet veel contact, maar als we elkaar zien doen we gewoon normaal.
En blijf voor jezelf zorgen, lekkere fruitsapjes maken, ik noem wat. Dat je wat minder eet is logisch en misschien ook niet zo erg als er wat af mag... maar zorg wel voor voedingsstoffen en vitaminen! Want als je lichamelijk straks niet lekker voelt, dan wordt alles geestelijk ook veel zwaarder. Gewoon dingen eten die jij lekker vind.. heb je zin in varkenshaas, dan eet je dat lekker. Bovendien ook goed dat je wat hulp hebt gezocht! Heb je daar al een afspraak gehad?
Hou je taai!
De valium is geschrapt en hij heeft nu alleen nog antipsychotica.
Er is een aardig gesprek te voeren en het samen zijn is zelfs alweer een stuk leuker.
Wel meteen de arbo aan de deur omdat hij op straat gesignaleerd was en als je op straat loopt is het dus voor hun meteen een stuk beter en kun je eigenlijk wel weer aan het werk.
Zo werkt het natuurlijk niet en de reden dat hij op straat was , was omdat hij naar een ander gebouw van de kliniek toe ging waar hij aan vrijetijds besteding kan doen.
En dat je daarvoor 20 minuten moet lopen...
Maar goed je kunt dan dus weer het verhaal doen en ik heb kunnen vertellen dat ze van de kliniek ook kontakt met het werk opnemen.
Vandaag is hij voor een weekend thuis , dwz. als alles goed gaat en de evaluatie positief is die we morgen ochtend hebben dan blijft hij het hele weekend.
Onze dochter slaapt vannacht bij haar opa en oma (mijn ouders).
En ik ga nu snel weer genieten van mijn man
Vrijdagmiddag heb ik hem dus opgehaald en toen we thuis kwamen was het voor mij in elk geval zo dat ik eindelijk even de tijd had om wat in huis te gaan doen.
Door al het ren en vlieg werk van de afgelopen weken kwam ik eigenlijk nergens aan toe wat betreft het huishouden.
Mijn man is buiten aan de slag gegaan wat bladeren weg te halen die in de patio lagen en de patio schoonmaken.
Daarna hebben we lekker samen gegeten en is hij nog wat kleine dingen gaan doen.
Niet dat ik overal gelukkig mee was
want de tuinslang schoot los met als gevolg de keuken en het halletje tussen de badkamer en de bijkeuken klets nat.Maar goed rustig aangegeven dat ik na de 2e poging toch liever had dat hij zou stoppen voordat alles nog natter zou worden.
Zaterdags de evaluatie en daarna zijn we naar de stad gegaan en was super gezellig.
Aan het eind van de middag hebben we onze dochter gehaald en zijn we weer naar huis gegaan.
Zondags ging het op zich wel goed , echter was hij er stellig van overtuigd dat ik iets had gezegd wat ik dus niet had gezegd.
Dat was wat minder , maar eigenlijk niet een heel groot probleem.
Maandag ochtend heb ik hem weer terug gebracht , aan het eind van de ochtend sprak ik hem nog even online , zijn ochtend programma was uitgevallen en hij was naar het recreatie gebouw gegaan waar ze internet hebben.
En vroeg hij of ik hem s'middags al wilde halen ipv. de avond want hij verveelde zich daar en echt therapie hebben ze er niet, dus hij kan behalve op zijn kamer en de woonkamer en wat wandelen erg weinig doen.
Hij zou thuis komen vanwege mijn verjaardag.
Wel een heel moeilijk moment toen hij s'avonds weg ging samen met mijn ouders.
Erg leeg gevoel en zo raar als je na zoveel jaar alleen achter blijft.
Vandaag hadden we een gesprek waar ook zijn moeder ter sprake is gekomen.
Nu willen ze vanuit de kliniek dat er een gesprek komt tussen therapeut , mijn schoonloeder , mijn man en mij.
Ik heb hier echter op dit moment absoluut geen behoefte aan en heb aangegeven aan zowel mijn man als de hulverleners (het was nogal een invasie met 3 hulpverleners vandaag) om eens met mijn vader te praten.
Het heeft geen zin om een gesprek met dr te hebben , op dat moment lijkt het dat je er verstandig aan doet , maar het moment dat ze de deur uit stapt is het weer allemaal anders in haar wereldje.
Komend weekend komt ie weer en ze willen de weekenden waarschijnlijk al gaan uitbreiden.
Hij is de avonden gewoon thuis en gaat s'morgens terug voor dagbehandeling.
Nu nog even op proef om te kijken of het goed gaat.
Merk wel dat hij ontzettend labiel in het leven staat nog , iets wat echt tijd nodig heeft.
Tja zijn familie?
Hij is afgelopen week een uurtje bij zijn moeder geweest en wat ik al wel vermoede....
Ze heeft meerdere malen gezegd dat we wel konden scheiden en dat het misschien maar beter was om dat te doen.
En verder heeft ze nu dus ook tegen mijn man gezegd dat ik borderline heb , ze had het zelfs bevestigd gekregen van iemand van de GGZ waar ze een gesprek mee had gehad....
Yeah right!
Ik die man dus na vragen wat er gezegd was , blijkt dat ze dingen had lopen opnoemen en daarna de vraag stelde "dat is toch borderline?" (nou is het handig om te weten dat ze altijd in boeken zit te lezen die over psyche en gezondheid ed gaan en ze dus van veel ziektebeelden wel de sypmtomen kent zoals ze beschreven worden hierin).
Het antwoord van die man was geweest dat hij mij niet kende (1 maal 1 uur gesproken over mijn man) en dat hij geen diagnoses stelde , maar dat als zij vond dat dat bij borderline hoorde dat voor haar zo was.
Verder heeft ze flink lopen insinueren dat ik slecht voor onze dochter zou zorgen en dat die alleen goed verzorgd word bij mijn ouders.
Verder bleek uit het gesprek dat er nog veel meer door haar gelogen word en gelukkig heb ik een boel dingen in mijn dagboek staan zoals ze wel gegaan zijn wat mijn man dus kan nalezen.
Ook blijkt dat mijn schoonzusje niet zo schoon is als ik even heb gedacht.
Ze heeft flink lopen stoken tussen mij en mijn schoonloeder.
Dingen die ze hoort nog even een tikkeltje erger maken of alleen de dingen eruit pikken waarvan ze weet dat ze de andere partij daarmee kan kwetsen.
Nee , ook zij is dus echt niet te vertrouwen.
Ik had al het vermoeden , maar nu weet ik het dus zeker en het geeft een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen en het gevoel van wie kan ik nou nog wel vertrouwen?
Maw. ik word aardig wantrouwend naar de omgeving en met name naar mijn schoonfamilie natuurlijk.
Ik merkte nadat mijn man bij zijn moeder vandaan kwam hij er heel anders bij zat.
Hij was wat terug gezakt naar mijn mening richting die psychose , wat hij zelf ook wel aangaf dat hij zich zo voelde.
Hij was de rest van de middag en avond erg onrustig en heeft zeer slecht geslapen itt. de periode ervoor dat hij goed sliep.
Ook in de ochtend deed hij weer erg vreemd , aangeven dat hij mij riep bv. terwijl hij dit helemaal niet heeft gedaan.
Ik moet een weg zien te vinden in mijn vertrouwen naar mensen en mijn wantrouwen weer de kop in te kunnen drukken.
Maar hoe ik dit kan doen richting mijn schoonfamilie? Ik zal altijd achterdochtig blijven , tenslotte heb ik nu meerdere malen meegemaakt dat ze waarheden verdraaien en manipuleren.
Maar ook het feit dat mijn schoonloeder mijn man tegen mij probeerd op te hitsen en hij nog zo labiel is dat hij niet voor me op kan komen of te zeggen wat hij denkt.
Ze respecteren dus ook zijn keuze niet.
misschien kan zo'n gesprek met je schoonmoeder jullie conflict niet oplossen, maar mogelijk zou het kunnen zijn dat deze situatie voor je man een 'molensteen' is waar hij grote problemen mee heeft...
Misschien zou je werkelijk moeten overwegen om dat conflict met hen niet in de ijskast te zetten, gewoon vanwege je man en omdat het zijn familie is ...
Kennelijk wil hij evenmin zijn moeder afvallen, als jou...
Waarschijnlijk is de persoonlijkheid van beide vrouwen een beetje dat deze allebei hem het liefst 'voor zichzelf' willen hebben. Hij wordt dan heen en weer gelsingerd in zijn loyaliteit voor beiden ...
En ja, er zijn meer mensen die het zeggen, maar probeer misschien toch wat afstand te nemen van je "schoonloeder" (lag in een deuk toen ik het las). Je lost het met haar niet op en als je het "zakelijk" houdt, heeft zij verder ook niets om jou zwart te maken. Laat haar lullen meid. Jij weet beter, je hebt het beste voor met je man, dat is wat belangrijk is!
Dat terwijl hij zelf de afspraak had gemaakt dat ze niet langs moest komen , maar dat hij wel bij haar kwam.
Doordat hij met therapiën zit had hij maar 5 minuten tijd voor d'r.
Ze is overstuur vertrokken want ze had hem al een week niet gezien (ja jaa overdrijven is ook een vak , slechts 3 dagen niet gezien) en mijn man had aangegeven om wat afstand te willen omdat hij dat nodig heeft om dingen van het verleden te verwerken.
Hier is ze het dus ook niet mee eens.
Ze accepteerd mij niet als schoondochter ... maar wat ik nog veel erger vind is dat ze de wensen van haar zoon niet eens kan accepteren.
Als je man er weer helemaal bovenop is krijgt ze het nog wel te horen.
Je bent een supervrouw!
Maar toch denk ik dat het wat overdreven is.
Je hebt gewoon geen keus , je moet door gaan , je kunt je hoofd niet laten hangen (tuurlijk laat ik m ook wel eens hangen hoor , maar ik moet mezelf daarna snel weer bij elkaar grijpen om door te gaan). Tenslotte heb ik een heerlijke dochter waar ik voor moet zorgen en dat lukt niet als je jezelf zo slecht voelt , natuurlijk maakt zij ook een hoop goed want het is een enorm lache bekje dat houd me ook aardig goed op de been.
Maar soms moet ik me inhouden waar mijn man bij is.
Zoals gisteren. Onze dochter is op de foto geweest en we hebben daar een paar prachtige foto's van gekocht.
Omdat mijn ouders zo voor mij en mijn dochter hebben klaar gestaan heb ik hun ook een mooie grote foto gegeven en meteen daarop begint mijn moeder dan weer (overdreven) volwassen te doen dat ik mijn schoonloeder ook een foto moet geven.
Aaaarghhhhhhh!!!!!!
Dat wil ik helemaal niet , ze vind mij een slechte moeder (ik zorg niet voor onze dochter heeft ze gezegd tegen mijn man) , ik heb borderline (haar hersenspinsels) , ik heb een psychiater nodig (niet haar zoon).
Verder moesten we maar scheiden en heeft ze voordat alles zo uit de hand liep ook niet gebeld om te vragen hoe het met onze dochter gaat , dus geeft ze daar dan wel om?
Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik niet van plan ben om zo'n dure foto voor haar te kopen en dat als zij vind dat het nodig is dat zij het maar moest regelen.
Dat gaat ze dan dus ook doen , het word een printje van de foto.
Natuurlijk heeft ze ergens wel gelijk , maar ik voel zo'n weerstand. Er is gewoon teveel gebeurd.
Ik vroeg wel of ze meteen even een snorretje kon tekenen voordat ze hem uitprint.
Of nog beter om'haar een burka aan te trekken , zal de foto een stuk mooier van worden als ik m aan haar moet weg geven.
Nu zal die vrouw zich tegenover mensen in jouw omgeving enorm beklagen, wat haar schoon-dochter allemaal voor 'gemene dingen' jegens haar doet (of misschien heeft ze ook een kinderachtig bijnaampje voor jou verzonnen en gebruikt die de hele tijd... net zoals jij doet bij haar)...
Dat ze nu geen foto van haar kleinkind krijgt, is dan ook een 'bewijs' voor haar dat je haar achtersteld ....
Je kunt geklaag daarover heel simpel zelf voorkomen, door niet moeilijk te doen over die foto, geef haar gewoon eentje ... of wil je zelf die 'oorlog' aanhouden, net zolang tot dr eentje 'wint' ...?
Zeker niet als er nu ook al de wereld ingeholpen word dat ik een relatie heb met mijn ex schoonzus.
Ik zou haar geregeld bij de buurtsuper oppikken en met haar weg gaan , blijkbaar heb ik een dubbele persoonlijkheid en weet ik niet wat mijn andere persoon doet
Het gaat voor mij ook niet meer om winnen , na 9 jaar ben ik het zat om alles te pikken en te slikken en normaal te moeten doen tegen iemand die mij niet moet.
Ik wil zo iemand gewoon uit mijn leven hebben. Voorlopig lukt dat wel even en dat bevalt me prima , zowel ik zelf als mijn man worden er een stuk rustiger van op dit moment en dat zorgt voor een zeer aangename sfeer in huis.
Wat de toekomst ons brengt? Geen flauw idee , het zal nooit meer worden zoals het eerst was , misschien dat ik wel weer normaal tegen haar kan doen , maar gezellig op visite of haar meenemen ergens naar toe , dat nooit meer!
Tuurlijk doe ik al gemene dingen jegens haar , ze krijgt toch alles als laatste te horen? Althans dat vind ze zelf , zo vertelde mijn man aan zijn schoonzusje dat hij waarschijnlijk schizofrenie heeft.
Dit heb ik mijn schoonmoeder al in de 1e week van opname verteld dat dat ter sprake was gekomen , wat zij bij hoog en bij laag ontkende. Prima als ze dat wil ontekennen en alles toch weer vergeet wat er gezegd word , maar ga dan niet zielig lopen doen achteraf over iets dat je al wist.
Altijd ontkend ze de dingen en zijn het mijn hersenspinsels.
Ooit zal zelfs mijn man dat gaan inzien , bij tijd en wijlen praat ze ook zeer slecht (achter zijn rug om) over hem.
Daar is zelfs een vriendin van ons ooit eens bij geweest....
Het is ontzettend zwaar zo'n kleintje te hebben en de hele dagen ook nog druk te voelen vanwege mijn man. Maar nu hij s'nachts thuis is en het alleen nog een kwestie is van s'morgens weg brengen en om 17.00 weer ophalen is er wel een stuk rust in huis gekomen voor mij.
Eindelijk meer thuis zijn , onze dochter niet overal mee naar toe moeten slepen en mijn eigen dingetjes weer een beetje kunnen doen.
Tussen ons gaat het best goed , langzaam aan komt er weer wat vetrouwen terug om hem ook voor onze dochter te laten zorgen.
Afgelopen weekend was heerlijk , we hebben kunnen genieten van elkaar en onze dochter en hebben lekker gewandeld en wat dingen in de tuin gedaan.
Ik heb het idee dat het ons beiden wat rust geeft dat er afstand is met zijn familie.
In het verleden is dat ook al eens nodig geweest (zijn eigen keuze) omdat zijn moeder me niet wilde accepteren. En na het vorige weekend en zijn bezoek daar zal ze hem wel van zich hebben afgestoten.
Dat zou hetzelfde zijn als dat ik tegen mijn man zou zeggen dat ik niet hebben wil dat hij naar zijn moeder zou gaan , dan jaag ik m juist in haar armen.
Ik heb me ingehouden , heb alles opgeschreven in mijn dagboek wat er gebeurd is en wat dat met mij deed , maar behalve wat kleine puntjes heb ik hem niets verteld.
Voor de rest is het nu een kwestie van afwachten tot ik zelf de tijd heb om alles te gaan verwerken ipv. wat ik nu doe door alles naast me neer te zetten en maar door te gaan.
quote:Ik weet uit het verleden hoe mijn man met dit soort situaties om gaat.Op zaterdag 23 april 2005 23:15 schreef -Redhead- het volgende:
Misschien gaat je man dat ooit denken, misschien ook niet. Vergis je niet in loyaliteit naar familieleden, hoe onterecht die misschien ook lijkt. Maar jij hebt het recht daar jouw ding van te denken en hij heeft het recht daar zijn ding van te denken. En die gedachten kunnen op een lijn liggen, maar ook verschillend zijn. En als ze verschillend blijken te zijn in de toekomst, is het de kunst dat ze niet tussen jullie in komen te staan.
Zijn moeder heeft zoiets als nu al eens eerder gedaan en toen heeft hij haar links laten liggen , tot hij haar tegen kwam in de stad en zij hem vroeg waarom ze niets meer hoorde. Hij heeft toen kenbaar gemaakt niet bij haar te willen komen als ze mij niet accepteerde.
Daarna ging het even goed (3 jaar) waarin ze alleen zorgde dat ze lelijke dingen tegen mij zei als hij het niet kon horen.
Hij weet ook hoe ze was tegen mijn ex-schoonzusje en dat ze nu dus zo tegen mij doet en hij heeft ook tegen me gezegd dat hij dat niet accepteerd maar hij zegt ook dat hij nog niet stevig genoeg in zijn schoenen staat om dit kenbaar te maken.
Hoe gaat het op dit moment eigenlijk?
Heb je er al eens over nagedacht dat je schoonmoeder wellicht een lichtere vorm van schizofrenie heeft?
Wellicht is het makkelijker met haar om te gaan als je dit in je achterhoofd houdt. Bespreek het wellicht ook eens met je man. Psychische afwijkingen hebben over het algemeen een bepaalde mate van erfelijkheid.
quote:knap dat je van afstand zulke diagnoses kunt gaan 'suggereren' op basis van een beschrijving van een persoon ...Op donderdag 28 april 2005 13:23 schreef kantoorslaaf het volgende:
Heb je er al eens over nagedacht dat je schoonmoeder wellicht een lichtere vorm van schizofrenie heeft?
Stel je voor dat de TS nu binnen haar familie gaat praten over een mogelijkheid dat de schoonmoeder aan een psychische ziekte zou leiden: .... Doet ze dan niet precies hetzelfde als wat ze hier beschrijft dat die schoonmoeder zelf doet en ze zich (volledig terecht) rot aan ergert ...?
Alsjeblieft, zulke 'diagnoses' hier op een virtueel forum posten is zeer twijfelachtig, en sowieso, zelfs in het persoonlijke sociale leven moet je heel erg oppassen met het rondstrooien van ideeen over de psychische welstand van andere mensen ... dat wordt je meestal niet in dank afgenomen ...
quote:Daar is niks knaps aan hoor, da's hooguit menselijk.Op donderdag 28 april 2005 13:43 schreef RM-rf het volgende:
[..]
knap dat je van afstand zulke diagnoses kunt gaan 'suggereren' op basis van een beschrijving van een persoon ...
Ik ben het met je eens dat het niet slim is om zo'n gedachte gelijk helemaal uit te gaan spinnen en openbaar te maken.
Mijn suggestie richting TS was hooguit bedoeld als ideetje om wellicht wat beter met d'r schoonmoeder om te kunnen gaan.
Hier gaat het ondertussen echt de goede kant op.
De sleutel van zijn kamer is ingeleverd en hij is weer thuis en van ma. t/m do. heeft hij therapie. We krijgen ook hulp thuis dwz. de regelmaat is helemaal verdwenen in huis door de geboorte van onze dochter en vlak daarna de situatie van mijn man dat ik de hele dagen practisch alleen maar bezig ben en amper even tot mij zelf kan komen en daarnaast het huishouden niet zo kan runnen als ik graag zou willen. Om deze regelmaat weer terug te krijgen komt er een gespecialiseerde hulp waar ik ook mijn ei kwijt kan.
De psycholoog die voor mij aangevaagd is krijg ik in eerste instantie niet , ik zou het moeten gaan doen met de spv-er waar ik nu gesprekken mee heb en die zometeen ook met mijn man gesprekken heeft , terwijl ik duidelijk heb aangegeven dat ik iemand voor mezelf nodig heb die naar mijn belangen kijkt en niet in 1e instantie naar zijn belangen.
Verder is mij aangeraden om een cursus vers te gaan doen , heeft te maken met hoog oplopende emoties te hanteren , dit dus ivm. mijn schoonmoeder.
En weer werd er gezegd dat het gesprek met haar vroeg of laat moest gaan plaats vinden.
Wat was ik blij dat mijn moeder erbij was , zij heeft aangegeven dat in sommige gevallen een gesprek niets uitmaakt en je mensen daarin dan ook niet kunt gaan dwingen en dat ze verhalen in dezelfde context als die van mij ook heeft gehoord van mijn ex-schoonzus en mijn huidige schoonzus dus dat er wel een kern van waarheid in zit dat het probleem bij mijn schoonmoeder vandaan komt.
Over het feit dat mijn schoonmoeder misschien een lichte vorm van schizofrenie zou hebben... zou kunnen , maar ik twijvel hier aan aangezien men heeft vast gesteld dat het bij mijn man om een reactieve psychose gaat en dus niet om schyzofrenie.
Wel weet ik dat ze al jaren kampt met depressies waar ze al regelamtig medicatie voor heeft gehad en die ze telkens maar zeer kort slikt en dan stopt zonder toestemming van de huisarts omdat ze volgens haar of niet werken of heel veel bijwerkingen geven of alles goed is met d'r.
Maar hier kunnen wij niets mee doen , behalve zeggen dat het niet verstandig is om te stoppen en dat medicatie tijd nodig heeft om te werken. Een aantal maanden terug had ze opniew medicatie gekregen en de arts heeft haar toen gemeld dat ze die de rest van d'r leven zou moeten slikken , maar of ze deze nu nog steeds slikt? Dat weet ik niet , ik vermoed van niet omdat het altijd zo gaat bij haar , maar ja dit is slechts een vermoeden.
Ik heb bij haar al heel veel geslikt en gepikt en naast me neer gelegd en het helpt niet , het lijkt wel hoe meer je van d'r pikt en slikt hoe verder ze gaat bij je.
Mijn man vertelde me gisteren dat zijn broer tegen zijn moeder gezegd zou hebben dat ze ons een wat meer in de waarde moest laten. Dus ook hij ziet ondertussen de dingen gebeuren. Ze zal er wel weer hebben lopen zeuren dat ik haar zoon heb afgepakt met alle negatieve dingen erbij.
Zolang het hier thuis dus niet over haar gepraat word gaat het erg goed , aders loop ik meteen te trillen van de stress , zo raar wat voor invloed het hebben kan.
Verder hoop ik dat de hulp/begeleiding aan huis etc. voor jullie zal helpen. Verstandig van je dat je blijft aangeven een prof. gesprekspartner voor jezelf nodig te hebben.
Mijn man is thuis gaat nog 3x per week 1 uur naar therapie , maar mijn vertrouwen in hem is weg.
Ik baal hier zo van....
In de hoop meer vertrouwen in hem te krijgen ben ik ook nog achter zijn pc gekropen om voor mezelf duidelijk te maken dat IK degene ben die hierin fout zit , maar in plaats dat ik gerust gesteld werd kom ik er achter dat hij naar vrijgezelle vrouwen op een dating site heeft lopen zoeken bij ons in de omgeving.
Nou is hij in het verleden wel eens vreemd gegaan , dus maak ik me nu ook nog zorgen daarom.... Het geeft me een gevoel alsof ik niets waard ben voor hem.
Ok ik had niet achter zijn pc moeten gaan zitten , maar wat hij doet is ook niet ok.
Misschien betekende het wel helemaal niets , maar dan nog kom je niet prongeluk op een dating site en al helemaal niet op pagina's van vrouwen uit de omgeving van ongeveer dezelfde leeftijd.
En nu?
Het heeft geen zin om boos te worden , maar ik heb op deze manier ook geen zin om nog te vechten voor onze relatie....
heel veel sterkteIk was vroeg op vanwege onze dochter en weet het zelf dus nog maar net.
Ergens heb ik zoiets om straks rustig aan hem te vragen waarom hij zoekt naar op een dating site en er bij te zeggen dat ik op deze manier geen zin meer heb om nog te vechten voor onze relatie en dat hij maar lekker op zoek moet gaan naar andere vrouwen , dat ik dat dan ook wel zal gaan doen naar andere mannen...
Zoiets in de trent van een open relatie...
Maar dat zou ik dan niet eens menen.
Ik hou van hem , maar hij maakt het me zo wel erg moeilijk om dat te blijven doen.
Vertrouwen? Het is er niet en wat er nu weer mee speelt draagt daarin ook geen steentje bij...
Ik weet niet meer waar ik nog verder moet gaan , ik roep al weken om hulp....
Zijn behandelaars? Nee die zijn er vanwege zijn psychose en aangezien die nu over is en de medicatie zijn werk doet is hij uitbehandeld en moet hij zich zelf maar weer zien te redden.
Maar ik zie dat ook hij nog niet klaar is....
Ach GGz ... ze hebben de z van zorg niet voor niets klein gelaten.....
quote:Dat zou ik in zo'n geval ook niet weten wat een k#t situatie zeg...Op woensdag 25 mei 2005 09:16 schreef thorn-apart het volgende:
Ik weet niet eens wat ik met deze gegevens moet doen.
quote:Ik denk dat dit wel verstandig is, er gewoon naar vragen. Makkelijk zal het niet zijn. Hopelijk zal hij normaal antwoord geven en het niet ontkennen.Ik was vroeg op vanwege onze dochter en weet het zelf dus nog maar net.
Ergens heb ik zoiets om straks rustig aan hem te vragen waarom hij zoekt naar op een dating site en er bij te zeggen dat ik op deze manier geen zin meer heb om nog te vechten voor onze relatie en dat hij maar lekker op zoek moet gaan naar andere vrouwen , dat ik dat dan ook wel zal gaan doen naar andere mannen...
Zoiets in de trent van een open relatie...
Ik vind het echt rot dat jullie zo door de hulpverlening in de steek gelaten worden. En ik hoop dat er op de een of andere manier gewoon hulp zal komen.
Veel sterkte vandaag
heel veel succes met de situatie!
en..ik heb echt heel veel respect voor je!!
Tja ik denk toch dat je maar eens voor jezelf moet kiezen. En hem ermee moet confronteren..ik weet niet precies wat hij gedaan heeft, via porno sites wil zich nog wel eens wat ongewenste meuk op je computer installeren..dus misschien is het onschuldiger dan het lijkt..
Toch confronteren! Je hoeft niet het gewicht van de wereld te torsen. Dat heb je nu al lang genoeg gedaan.
Hoe hij erop is gekomen? Het is het linkje wat in MSN staat. In mijn ogen moet je daar toch best bewust op klikken , maar goed kom je op de begin pagina en moet je toch echt bewust wat gegevens aanklikken voordat je uberhaupt mensen te zien krijgt.
Hij werd best boos omdat ik dus achter zijn pc heb gezeten en dit achter zijn rug om heb gedaan en dat is terecht , maar anderzijds denk ik ook als je niets te verbergen hebt maakt het je ook niet uit als je partner in je pc snuffelt.
Als reden gaf hij op dat het kwam door een ruzie die we gehad hebben, dat maakte hem onzeker over onze relatie en daarom zou hij een dag later (terwijl het alweer bij gelegd was) dus op die site geweest zijn.
Hij is uiteindelijk boos uit de auto gestapt , schreeuwde nog dat hij als hij thuis was een advocaat zou gaan bellen en de scheiding ging aanvragen. Ik ben naar huis gegaan en om te voorkomen dat het thuis nog verder zou escaleren en om onze dochter in bescherming te nemen heb ik haar en mij een tas ingepakt met de hoognodige spullen en ben vertrokken.
GGz is gebeld , maar zoals usual waren ze ingesprek en zouden ze later terug bellen.... Nou die afspraak zijn ze nog nooit nagekomen zo ook nu niet. En dat terwijl er dit maal niet voor mij maar voor mijn partner gebeld werd omdat het nog helemaal niet goed gaat met hem en hij morgen met ontslag gaat en dus zonder therapie weer thuis is.
Ach ja GGz de naam zegt het al Geestelijke Gezondheid.... daar hebben ze een hoofdletter voor , maar zodra het op zorg aankomt is dat maar minimale zorg en vandaar dus ook geen hoofdletter z.
Ik zit nu bij mijn ouders en blijf hier vannacht ook.
Wel nog een rustig gesprek gehad met mijn man. Waarin hij ook zelf aangeeft dat hij het gevoel heeft in de kou te staan wat betreft de GGz en dat hij inderdaad nog niet klaar is , misschien tijd voor reguliere dagbehandeling (hij had dat de laatste weken van de opname afdeling , maar er is ook een andere vorm van dagbehandeling).
Ik kon alles niet los laten en ben zelf eens gaan kijken op die dating site en onder zijn nickname die hij op i-net al een tijd gebruikt en met zijn leeftijd en onze regio en ook nog hetzelfde sterrenbeeld staat er iemand tussen.
Beetje veel toeval in mijn ogen en ik heb hem hier dan ook net nog mee geconfronteerd (per telefoon) , hij deed lacherig en ontkende dat hij dat was , ik wil hem graag geloven , maar het lukt me niet..... (hij is in het verleden als een vreemdgegaan....en hoe je ook je best doet het blijft wel spoken).
.....Ik zu graag tegen je zeggen, dat ik hoop dat alles goed komt, maar hoe meer je schrijft, hoe meer ik het gevoel krijg, dat jullie relatie er niet ongeschonden door zal komen. Ik vind het heel vervelend dat jij nu met je jonge dochter bij je ouders moet zitten. En dat je zo met het verleden geconfronteerd wordt. Want ik kan me heel goed voorstellen dat je je twijfels hebt.
Misschien zou het helpen als je de hele dag bij de GGz gaat zitten met je dochter, en dan ff wachten met voeden zodat ze de boel bij elkaar schreeuwt, misschien dat je dan wel geholpen wordt, want dan hebben zij er echt last van
sterkte!
En ik moest wel erg lachen om bovenstaande over dat huilen van mijn dochter , maar ik was een speen vergeten en ze zat tegen haar slaap te vechten en zat dus alles bij elkaar te schreeuwen.
Afijn er word het een en ander uit gezocht waarom er afspraken niet worden nagekomen. Mijn man blijkt daar niet goed voor zich zelf op te komen en de dingen die ik zei kwamen voor hem nogal uit de lucht vallen en gelukkig was er alle begrip en kan mijn man vanmiddag terecht om het nu wel duidelijk te maken (ik ga mee).
Wat betreft de aandacht....
Alles gaat juist beter dan de afgelopen jaren , doordat we de hulp van het ziekenhuis nodig hadden om zwanger te worden voelde ik me nooit op en top vrouw en nu ik eindelijk zo'n mooi klein wezentje heb voel ik me juist weer vrouw en daardoor ook aantrekkelijker.
Zowel gewoon de aandacht als het sexuele is in jaren niet zo goed geweest
Waar dit alles gaat eindigen? Ik heb geen flauw idee , maar merk wel dat ik nog niet kan en wil opgeven. We hebben al zoveel diepe dalen gehad en zijn er juist altijd sterker uit gekomen dan dat we erin kwamen , ergens hoop ik daar nu ook op.
Ik heb besloten om alleen discussies aan te gaan waar een hulpverlener bij is om het te sturen , het zal zwaar zijn om dus in de prive sfeer luchtig te doen.
Maar ik vind het te gemakkelijk om nu te zeggen dat we maar moeten gaan scheiden. Een relatie gaat niet over rozen zonder doornen... Nee er zitten nou eenmaal doornen aan rozen en helaas heeft onze roos een heleboel doornen. Vechten , vechten en vechten en daarnaast de zowel de werkelijkheid als mezelf niet proberen te verliezen en hopen op betere tijden.
ik heb nu net pas je hele verhaal gelezen, en ben echt
DIEP onder de indruk van hoe jij tegen over alle slechte dingen gestaan hebt die je op je weg tegen bent gekomen. Ik wil je echt uit het diepste van mijn hart sterte wensen en ik hoop dat alles weer goed komt voor je en het is inderdaad erg verstandig om discussies alleen aan te gaan als er iemand bij is om het te sturen, zo kan je er misschien zelfs nog uit komen ook..ik wens jou en je man heel veel sterkte toe..(en ik sta er versteld van hoe goed je ermee omgaat) 
Maar als ik dan naar onze dochter kijk dan weet ik al zeker 1 reden waarvoor ik het doe.
Vanmiddag tijdens het gesprek met de behandelaar en mijn man hebben we erg duidelijk kunnen aangeven wat er primair speelt voor hem nu en daar gaan ze mee aan de slag. De fouten (die continu plaats vonden van hun kant worden mee genomen in het het overleg en wie weet zal er ooit nog eens iets veranderen.
Wat betreft de therapie van mijn man vanmorgen.... het viel voor de zoveelste keer uit...
Hij netjes om 11.00 in de therapie ruimte aanwezig en maar wachten.... Om 11.20 gaat 1 van de verplegers er achter aan.... Meneer bleek ziek te zijn. Hoezo communicatie? Hoe kan een instantie dat zelf niet eens goed communiceerd ons beter leren te gaan communiceren met elkaar?
(En waarom bekroop me het gevoel dat meneer vanwege het mooie weer ziek was???)
Ik was dus net vertrokken en kreeg telefoon dat ik weer terug kon komen om hem op te halen...
Vanavond onze zinnen verzetten we hebben een groot feest met buffet , even een lichtpuntje.
Owja over een weekendje weg... Ik zou wel willen , maar door dit soort dingen leer je je vrienden kennen en dat waren er weer bar weinig. Ik heb nog 1 vriendin en die kan zelf niet een weekendje weg ivm. zoon en ik weet niet hoe ik dat zou moeten doen met mijn dochter. Haar een weekend niet zien??? Dat lukt me nog niet.
Wel hebben we een midweekje center parc geboekt alleen duurt dat nog 3 maandjes....
Liefs
Ik zit er even door heen op dit moment , zit nog even alleen in de kamer en vanmiddag hebben we weer een gesprek bij de GGz , ik heb besloten de confrontatie behoorlijk aan te gaan vandaag daar. Ben bang voor de gevolgen ervan. Zoveel gevoelens en zo depri op dit moment , terwijl de dag zo ontzettend mooi is....
heel veel sterkte ermee.
quote:Het valt op dat wel hel erg veel 'confrontaties' aangaat ... met de GGz, je man, je schoonmoeder ...Op vrijdag 27 mei 2005 09:54 schreef thorn-apart het volgende:
Ik zit er even door heen op dit moment [...], ik heb besloten de confrontatie behoorlijk aan te gaan vandaag daar. [...]
Altijd geef je er duidelijke en terechte gronden voor aan, maar die 'strijdmethode' vreet inderdaad krachten, zeker als het ook met mensen is die in je nabije omgeving staan en die misschien niet eens 'bewust' jou tegenwerken, je zelfs jezelf op veel momenten ook afhankelijk van hen opstelt, van hen verwacht dat zij de problemen voor je oplossen (iets wat niet zal lukken).
De confrontatie met mijn man uit de weg gaan , dan kan ik volgens mij net zo goed gaan scheiden want dan kom je nergens lijkt mij.
Met mijn schoonmoeder hoef ik de confrontatie voorlopig niet meer aan te gaan , zij is op dit moment uit mijn leven.
Maar als je handvaten hebt over hoe ik het anders zou kunnen aanpakken? Ik sta er voor open.
Het is soms makkelijk voor iemand die er verder vanaf staat om te zien hoe je dingen anders zou kunnen aanpakken.
Ik ben zelf nu gewoon emotioneel nog erg labiel , ze zeggen niet voor niets dat je na een zwangerschap ongeveer een jaar nodig hebt voordat je hormonaal weer op orde bent en niet meer zo labiel bent.
Ik merk gewoon als ik blijf afwachten (zoals ik in het begin deed omdat ik verwachtte dat alles wel goed zou komen) er niets gebeurd , van de GGz niet en van mijn man niet. Maar ondertussen lopen de emoties wel op en komen er steeds meer vragen.
Wat betreft de GGz er is meer kontakt met ze geweest om duidelijk te maken dat ik ook mijn behoeften heb om te werken aan mezelf en daarvoor een psycholoog nodig heb , maar er word gewoon weg niet geluisterd. De huisarts , de gespecialiseerde gezins hulp het consultatie bureua ze lopen allen tegen een stugge en bureau cratische instituut aan.
. en het komt inderdaad niet goed als je maar af blijft wachten. gewoon flink doorvechten, het is heel zwaar..maar als jullie van elkaar houden kan het allemaal weer goedkomen (maar dat is weer..mijn mening). gewoon veel praten en discusieren..want dan heb je de meeste kans om eruit te komen.Opnieuw een gebeurtenis waarvan ik niet helder kan zien waarom het nou gebeurt.
Mijn schoonmoeder heeft kort geleden ook i-net gekregen , ik zet zo straks mijn msn aan krijg de melding dat ze me heeft willen toevoegen. Nou weet ik zeker dat zij dat niet zelf heeft gedaan , maar dat mijn zwager of schoonzus dit heeft gedaan. Dan vraag ik me af waarom ze dat doen , ze weten hoe de situatie in elkaar steekt , ze weten dat ik geen contact wil met haar. Waarom voegen ze me dan toe?
tis vreselijk klote voor je..en kan je misschien niet zelf iemand inhuren om mee te praten?Iemand voor mezelf krijg ik dus niet van de GGz. Naast de huisarts hebben ook andere instanties hier al over gebeld dat dat nodig is , maar we krijgen alleen gezamelijke gesprekken. Dat praat dus niet altijd even gemakkelijk , zeker als het over mijn gevoelens en gedrag gaat. Ik wil daar graag een psycholoog voor hebben , is ook erkend door mijn huisarts , de gespecialiseerde gezinshulp , mijn ouders , mijn man... dat ik dat nodig heb , maar de GGz vind dit niet nodig.
Hierdoor heb ik dus geen uitlaatklep voor mezelf , alles is in het bijzijn van mijn man. Anders word het zo uit elkaar getrokken volgens de GGz , wel vreemd omdat hij wel hulp alleen krijgt.
Ik weet zelf heel goed wat ik nu nodig heb , maar blijkbaar is de enige manier om dat gene te krijgen mezelf in de schulden steken zodat ik naar een psycholoog buiten de GGz kan. Want ik heb er niet de financiën voor omdat te bekostigen en mijn ouders ook niet (hebben het hier al over gehad omdat mijn ouders het ook maar raar vinden van de GGz , ook zij zijn al diverse malen meegeweest en hebben het aangegeven).
Allereerst wil ik toch even zeggen dat ik echt veel bewondering heb voor hoe jij met deze moeilijke situatie om gaat!! Echt geweldig om te zien dat bij sommigen de liefde toch nog echt is, dat het waard is om voor te vechten! En dat onder deze moeilijke omstandigheden! Diep respect hiervoor!
Wat betreft de hulpverlening die jij (niet) ontvangt...ik blijf mij verbazen over de bekrompenheid van sommige instanties. Hier in Nederland liggen de verhoudingen wat dat betreft gewoon echt zo scheef! Is er niet een tijdelijke oplossing te bedenken, bijvoorbeeld de steun zoeken bij je ouders, je hart daar uit storten zodat je iig je verhaal kwijt bent. Of wat misschien kan helpen is het verwerken van je emoties en gedachten in teksten (songteksten, gedichten enz.) Dit heeft mij door een aantal situaties geholpen (lang niet te vergelijken met jouw situatie maar toch).
Ik wil je iig via deze weg veel sterkte wensen de komende tijd!! Hopelijk komt er snel verbetering in deze situatie!
quote:Ik ken ook iemand waar de huisarts haar doorverwees naar een 1e-lijnspsycholoog van het ggz, maar waarbij het ggz het na een paar gesprekken het ´niet nodig´ vond dat zij ook gesprekken alleen kreeg. Ze wilden alleen maar gezinstherapie faciliteren.Op vrijdag 27 mei 2005 14:23 schreef thorn-apart het volgende:
Daar ligt nu juist het probleem....
Iemand voor mezelf krijg ik dus niet van de GGz. Naast de huisarts hebben ook andere instanties hier al over gebeld dat dat nodig is , maar we krijgen alleen gezamelijke gesprekken. Dat praat dus niet altijd even gemakkelijk , zeker als het over mijn gevoelens en gedrag gaat. Ik wil daar graag een psycholoog voor hebben , is ook erkend door mijn huisarts , de gespecialiseerde gezinshulp , mijn ouders , mijn man... dat ik dat nodig heb , maar de GGz vind dit niet nodig.
Hierdoor heb ik dus geen uitlaatklep voor mezelf , alles is in het bijzijn van mijn man. Anders word het zo uit elkaar getrokken volgens de GGz , wel vreemd omdat hij wel hulp alleen krijgt.
Ik weet zelf heel goed wat ik nu nodig heb , maar blijkbaar is de enige manier om dat gene te krijgen mezelf in de schulden steken zodat ik naar een psycholoog buiten de GGz kan. Want ik heb er niet de financiën voor omdat te bekostigen en mijn ouders ook niet (hebben het hier al over gehad omdat mijn ouders het ook maar raar vinden van de GGz , ook zij zijn al diverse malen meegeweest en hebben het aangegeven).
Vervolgens heeft haar huisarts haar verwezen naar iemand van het maatschappelijk werk in haar regio. Hier heeft ze gesprekken alleen gehad, volledig vergoed en ze heeft er erg veel hulp aan gehad.
Bij mijn weten kan je zelf ook terecht bij het maatschappelijk werk en heb je daar niet eens persé een verwijzing van de huisarts voor nodig. Maar aangezien jouw huisarts het met je eens is dat je gesprekken alleen nodig hebt, kan hij je zeker doorverwijzen naar het maatschapelijk werk. Dat hoeft echt niet onder te doen voor een psycholoog van de ggz.
Maw. hij vroeg mij iets en ik gaf mijn antwoord en daarna bleef hij maar vragen waarom het zo voor mij was. Na een aantal keren het gezegd te hebben raakte ik behoorlijk geïrriteerd want ik gaf voor mijn gevoel erg duidelijk aan hoe het voor mij was en hij bleef maar vragen waarom.(Ook mijn man beaamde dat ik het wel duidelijk gebracht had). Ik voelde me behoorlijk in een hoek gedreven en ben eruit gelopen
, ik was zo ontzettend boos en voelde me zo niet gehoord dat het voor mijn gevoel geen zin meer had om daar te blijven zitten.Later ben ik nog even terug geweest (met mijn nog steeds boze bui) en heb aangegeven dat ik niet met iemand kan "samenwerken" die niet luisteren kan en die over mijn grenzen hen gaat. Temeer omdat dit al genoeg gebeurd in mijn leven nu.
Ook weer aangegeven dat ik een psycholoog wil hebben en dat ik die dus niet krijg omdat het in deze samenstelling moet blijven.
Maw. mijn man heeft de verpleegkundigen en therapeuten van de open afdeling + de psychiater van de open afdeling , verder heeft hij dus deze arts er nu bij gekregen (waar hij alleen en gezamelijk met mij gesprekken mee moet gaan voeren) en is er de spv-er waar we gezamelijk en waar ik gesprekken mee kan hebben.
Maar aangezien ik veranderingen in gedrag merk bij mezelf heb ik daar juist een psycholoog voor nodig.
Afijn de gemoederen liepen hoog op en ik ben er met een zeer onvoldaan en naar gevoel weg gekomen.
Het gevoel dat het bij de GGz niets verder komt.
Nadat we op bed zijn gegaan , was ik ineens klaar wakker met een gevoel van onmacht, angst , boosheid en agressie.
Ben eruit gegaan en heb een half uur lang alleen maar kunnen janken. Mijn man is wakker geworden en we hebben toen een tijdje gepraat (en het ging goed).
Als het zo door gaat als nu bij de GGz dan ga ik binnenkort gewoon mee naar de open afdeling en ga ik er samen met mijn dochter gewoon bij zitten (is trouwens in verboden ruimte als je geen patiënt bent) als het voor mij geld dat alles alleen maar gezamelijk mag en dat ik geen eigen begeleiden kan krijgen , dan geld dat toch voor ons als gezin? Dan moet ik er toch ook bij zijn als ze daar zitten? Misschien dat er dan iets gebeuren kan.
Ik ben in elk geval heel erg verdrietig , voel me niet gehoord door de GGz , word gek van mijn gevoel in me en weet echt niet meer waar ik met mijn gevoel heen moet. Thuis kan ik niet te veel laten merken omdat dat meestal niet goed gaat , maar voor mezelf houden kan ook niet meer , ik knap.....
quote:Echt ongelooflijk hoe dat GGz zich blijft opstellen zeg...is het niet mogelijk zelf particulier een psych te regelen...?Op zaterdag 28 mei 2005 11:19 schreef thorn-apart het volgende:
De gezinshulp komt aankomende maandag en ik ga met haar de boel eens goed doorspreken. Wellicht dat ik haar vraag mee te gaan naar de GGz aankomende woensdag om bij het gesprek aanwezig te zijn.
quote:Als dat mogelijk was dan had ik dat al veel eerder gedaan.Op zaterdag 28 mei 2005 14:30 schreef Laton het volgende:
[..]
Echt ongelooflijk hoe dat GGz zich blijft opstellen zeg...is het niet mogelijk zelf particulier een psych te regelen...?
Maar financieel kan ik het niet opbrengen en ook mijn ouders dus niet. Dat is verschrikkelijk duur. Ik heb als tiener bij een vrijgevestigde 1e lijns psycholoog gelopen en weet dat ik dat toen al duur vond en dat werd ook nog gedeeltelijk vergoed door het ziekenfonds , tegenwoordig zit het helemaal niet meer in het pakket. Bij de GGz kun je nog terecht en anders moet jezelf dokken.
Er word niet geluisterd naar de de partner...
Nu nog even genieten van het mooie weer , straks lekker in het zwembadje achter het huis
Ik had een vriend ontmoet een jaartje geleden (we speelden allebij hetzelfde spel op internet, en hij woonde redelijk dichtbij in de buurt) Ik ging wel eens vaker bij hem langs vanaf toen, en zijn vader kwam toen al meteen naar boven om te zeggen dat iedereen die met M. omgaat, er voor behoed moet zijn dat er iets met M. aan de hand is.
Hij heeft een lichte vrom van schizofrenie, en heeft een aantal psychoses achter de rug.. dit was niet omdat dit erfelijk was, maar dit kwam door zijn drugsgebruik. (hier kwam ik dus later achter)
Het kwam zelfs zo een keer voor dat ik rustig bij hem zat, en we blowden wat... dat ie ineens op de grond ging zitten en me toen de hele tijd zat aan te kijken.. ik zat toen gewoon relaxed op de bank tv te kijken.. toen ie ineens aan me vermelde Jij haat me".
Die blik in zijn ogen zal ik nooit meer vergeten.. hij heeft inmiddels een vriendin en is een aardige geijd gestopt met alles, blij dat er aan alles een goed einde kan komen, zolang de hulp en wilskracht daar is.. dus ook bij jou
Maarja over mezelf, na het lezen van de eerste pagina van dit topic begon ik ineens aan mezelf te denken.. De punten die Brainstorm4ever aangaf die kunnen lijden tot een beginnende psychose leken aardig overeen te komen met hoe het op dit moment met mij gaat
, maar van beginnende psychose, zie ik niet echt gebeuren Veel sterkte ermee, ik zal je topic zeker blijven volgen
Merk dat ik zelf langzaam aan wel aan het afzakken ben naar een depressie.
Verder eigenlijk weinig te updaten.
Het is zo onwijs logisch dat je op bent, je kiest zo veel voor anderen om je heen, maar vergeet je niet jezelf? Hou ons goed om de hoogte, geef overal signalen af, zoals je al doet.
Nogmaals heel veel sterkte!
en bij de ggz zijn het maar een stel eikels als ik dat zo hoor... je geeft toch niet voor niks aan dat je hulp nodig hebt.. zucht...
heel veel sterkte!!
Geen update verzoekjes meer, dus.
en ik hoop dat het nu wel goed gaat met jou en je gezinnetje en dat ook jij hulp krijgt om dit te verwerken
De gesprekken die ik ondertussen heb zijn wel erg prettig.
Merk in alles dat ik toch volwassener ben dan de laatste keer dat ik gesprekken had , toen wist ik veel dingen niet hoe iets bij mezelf werkte of hoe bepaalde dingen werkten.
Nu krijg ik steeds te horen dat ik goed nadenk over de dingen die gebeuren en wat het met mezelf doet.
Loop in de thuis situatie wel tegen dingen op dat mijn man soms niet door heeft welke belangen op nr. 1 staan en welke dan maar even moeten wachten.
Nou vind ik dat niet altijd een probleem , maar als het om onze dochter en haar behoeftes gaat kan ik er erg moeilijk mee omgaan.
Maar ook dat hij dingen tegen me zegt zoals bv. dat hij niet weet wie zijn behandelaar is op het moment , dan kan hij er een naam bij noemen aan wie hij dat gevraagd heeft , ga ik het uitzoeken dan blijkt dat het die persoon te zijn aan wie hij het gevraagd zou hebben. Spreek ik m hierop aan dan ontkend hij het gesprek dat we hebben gehad. Dat gaat dus met heel veel dingen zo en maakt het wel erg moeilijk in de omgang.
Voor de rest is het nu wel even rustig gelukkig , we leven ons leventje en de rest van de wereld is onbelangrijk. Sociale contacten worden weer opgepakt , vakantie is geboekt en we proberen af en toe even tijd met elkaar te nemen door iets leuks te doen. Huishouden komt op regel , de boel word eindelijk opgeruimd.
Kamer van onze dochter is nu eindelijk doos-loos (stond een hoop pc zooi van mijn man nog in dozen) en nu eindelijk heb ik een idee hoe ik het wil gaan inrichten , verven en decoreren.
Schoonmoeder heeft al lopen uit janken bij mijn zwager en schoonzus...
Mijn man wil zelf op dit moment geen contact in de zin van op visite gaan , maar ze heeft sinds kort wel internet en ook msn.
Nou heeft mijn man in het begin een mail gestuurd en reactie terug gekregen dus ze weet wel
hoe het werkt , maar toen hij een serieuze mail stuurde kwam er geen antwoord op en ook in zijn msn zegt ze niets.... Dus ze kan wel zielig doen , maar ze doet zelf ook niets om in contact te blijven met hem.
Het is dus weer net als altijd , zodra het wat beter gaat dan laat ze niets van zich horen en als het slecht gaat moet ze in de picture staan.
Zelf vind ik het wel lekker zo , maar voor mijn man vind ik het wel erg.
quote:? Bedoel je dit nou sarcastisch of begrijp ik niet wat je zeggen wilt?Op zaterdag 2 juli 2005 22:45 schreef Salvad0R het volgende:
zo zie je maar weer.... hou je harses erbij, altijd overal .
en anders weet hij gewoon niet zo goed te verwoorden wat hij nou precies bedoelt.
Ik hoop dat er eindelijk wat rust in je leven komt, maar te lezen in je een na laatste post gaat het langzaam weer de goede kant op. Ik wilde je zeggen dat ik bewondering heb voor hoe je je de afgelopen maanden staande hebt gehouden!! Nog wel veel succes gewenst!
Heel veel sterkte gewenst, je verhaal komt me bekend voor. Mijn moeder heeft net zoiets als je man. Mijn vader kreeg van zijn schoonmoeder, de oudste zus van mijn moeder en ook enkele buren de schuld van het feit dat mijn moeder niet meer de oude was. Dit was voor mijn vader erg pijnlijk omdat hij erg zijn best deed om de relatie goed te houden met mijn moeder.
Mijn ouders hebben vaak ruzie gehad sinds mijn kleutertijd en als mijn vader niet thuis was ben ik vaak door mijn moeder afgerost als ze in een waan zat. Hoewel ik niks van geestesziekten wist als klein kind had ik al gauw door dat er iets goed mis was met mijn moeder. Alle hulpverlening die er is geweest hebben helaas weinig effect gehad en heeft in bepaalde gevallen de situatie alleen maar verergerd. Mijn moeder was altijd al een "beetje apart" maar in 1985, ik was toen 5, is mijn zusje geboren en sindsdien is ze helemaal doorgedraaid en dat is ook nooit meer goedgekomen. Uiteindelijk is mijn vader van mijn moeder gescheiden in 1997 maar ik en mijn zusje zaten toen al vijf jaar in verschillende pleeggezinnen omdat niet met mijn moeder was samen te leven. Mijn vader was toen zelf zover heen dat hij wel moest scheiden anders was hij er nu niet meer geweest.
Momenteel probeer ik mijn moeder ondanks wat er allemaal gebeurd is te helpen waar ik kan en mijn vader steunt me daar gelukkig bij. Toch betreur ik het dat mijn vader zijn kinderen heeft verwaarloosd door alle zorgen voor de zieke partner. Natuurlijk vind ik dat je je man door dik en dun moet blijven steunen maar ik probeer alleen te zeggen zorg dat je dochter en mogelijk toekomstige kinderen niet zullen hoeven te lijden onder de thuissituatie. Ik hoop dat je voldoende mensen hebt in je omgeving (zoals je ouders) waar je dochter tot rust kan komen als jullie er allebei helemaal door heen zitten.
Wat betreft die psycholoog voor jou. Zoek eens contact met www.Ypsilon.org, je man is danwel niet schizofreen maar ze weten misschien wel een procedure die jij kan volgen om toch die hulp te krijgen die je nodig hebt. Voor de rest nogmaals ik neem mijn pet voor je af ! Een hele dikke knuffel en heel veel steun gewenst !
Het gaat in elk geval de goede kant op met mijn man , de medicatie is alweer in dosering omlaag gegaan en hij voelt zich er goed bij.
De angst dat er toch nog eens weer een psychose komt blijft bestaan.
Zeker omdat deze psychose behoorlijk bedreigend is geweest en die angst nog steeds niet echt verwerkt is.
De relatie tussen mijn man en onze dochter gaat ook weer een stuk beter , hij ziet weer wat ze nodig heeft en springt daar goed op in.
Gelukkig is het een super vrolijk kind wat er ook weer voor zorgt dat ze erg makkelijk in de omgang is , zo klein als ze is je hebt eigenlijk nooit last van d'r.
Ypsilon heb ik al contact mee gezocht , maar de bijeenkomsten zijn er hier in de regio niet omdat de persoon die dat begeleid niet aanwezig is en verder staan ze vrij ver weg van de belangen van partners. Helaas , want in de mailinglist hoor ik het dus vaker.
Op het moment zijn we erg veel samen bezig met ons huisje , vooral rondom met het mooie weer en dat is erg fijn.
Erg veel eer van ons werk te behalen en echt als een team bezig zijn , het geeft mij in elk geval erg veel voldoening.
quote:natuurlijk is het maar een kant van het verhaal, dat wil niet zeggen dat er idd geen andere kanten aan zijn of dat dit de absolute waarheid is. het is wrs wel de waarheid volgens die persoon en daar reageren mensen opOp donderdag 14 juli 2005 11:45 schreef American_Nightmare het volgende:
Ik vind dit een typisch verhaal van "1 kant van het verhaal". En belachelijk hoe iedereen er hier weer in trapt.
quote:En die mensen nemen dat verhaal voor waar aan zo te zien, hoe onwaarschijnlijk het ook is. TS leeft in een situatie waarin iedereen of tegen haar is, of niet normaal functioneert.Op donderdag 14 juli 2005 11:47 schreef DarkElf het volgende:
[..]
natuurlijk is het maar een kant van het verhaal, dat wil niet zeggen dat er idd geen andere kanten aan zijn of dat dit de absolute waarheid is. het is wrs wel de waarheid volgens die persoon en daar reageren mensen op
Wat te denken van de volgende theorie: De TS heeft zelf een psychische stoornis en ontkent dit zelf. Ze volgt wel therapie maar dit zijn "cursussen" zoals ze ze zelf noemt.
quote:(zie ook de edit in de post hierboven). Maar je kunt het hele verhaal wel aan de werkelijkheid toetsen en bekijken hoe groot de waarschijnlijkheid is dat het hele verhaal klopt. In mijn opinie is die kans niet zo groot. Een psychiater heeft blijkbaar haar vragen gesteld over zichzelf maar toen is ze kwaad weggelopen omdat de psychiater niet goed luisterde. Vreemd, vind je niet?Op donderdag 14 juli 2005 11:51 schreef DarkElf het volgende:
blijkbaar ziet ts dat dus ook zo, of dat zo is kun je nooit weten natuurlijk aangezien je maar 1 kant van een verhaal leest
quote:Tja je kunt natuurlijk ook alles in twijfel trekken en tegen ts zijn zonder die andere bronnen te kennen. Ik vind het vrij belachelijk dat jij zo onzinnig wantrouwend bent tegenover TS. Als je dingen onduidelijk vind dan kun je dat haar toch vragen?Op donderdag 14 juli 2005 11:45 schreef American_Nightmare het volgende:
Ik vind het maar een vaag verhaal itt de rest hier die alles voor zoete koek slikt. Een korte samenvatting: Je man is ontspoort en vreemdgegaan en je vertrouwt hem niet, je ouders zorgen voor je dochter, je schoonmoeder is een heks, je zwager en schoonzus zijn ook tegen je, de GGGz doet z'n werk niet goed en komen afspraken niet na, je psychiater luistert niet naar je. Kortom; de hele wereld is gek behalve jij. Iedereen loopt alles bij elkaar te liegen maar jij vertelt de waarheid die iedereen hier gelooft. Ik vind dit een typisch verhaal van "1 kant van het verhaal". En belachelijk hoe iedereen er hier weer in trapt.
Een situatie zoals dit heb ik in mijn omgeving wel gezien en jouw reactie past daar goed in..mensen weten amper om te gaan met psychoses en met de hulpbehoefte van de partner. Vaak wordt het afgedaan als onzin en wordt de hulpbehoefte van de partner over het hoofd gezien. Ook zijn mensen angstig voor het onbekende en raakt sociaal contact verwaterd of is men het "gezeur" van de betrokken snel zat.
Niemand "trapt" hier ergens in..TS kan hier haar gal spuwen en evt. tips ontvangen van mensen die het herkennen. En mocht alles wat ze zegt onzin zijn..dan nog heeft ze een mooie uitlaatklep hier..iedereen blij lijkt me.
quote:Ik heb geen vragen aan de TS. Ik trek gewoon het algehele verhaal in twijfel. Zie mijn theorie.Op donderdag 14 juli 2005 11:58 schreef Laton het volgende:
[..]
Tja je kunt natuurlijk ook alles in twijfel trekken en tegen ts zijn zonder die andere bronnen te kennen. Ik vind het vrij belachelijk dat jij zo onzinnig wantrouwend bent tegenover TS. Als je dingen onduidelijk vind dan kun je dat haar toch vragen?
quote:Ik doe geen enkele poging om om te gaan met een psychose. De psychose is ook niet het probleem voor mij, maar het feit dat de hele wereld om haar heen op enigerlei manier tegen haar is. Dat is raar. Want iedereen hier gelooft dat haar man psychotisch is, terwijl hij dat zelf ontkent. Maar de TS is gewoon geestelijk gezond, ondanks dat ze "cursussen" volgt, bij een psychiater loopt, problemen heeft met IEDEREEN om haar heen, evenals zelf ontkent aan enige stoornis te lijden.Een situatie zoals dit heb ik in mijn omgeving wel gezien en jouw reactie past daar goed in..mensen weten amper om te gaan met psychoses en met de hulpbehoefte van de partner. Vaak wordt het afgedaan als onzin en wordt de hulpbehoefte van de partner over het hoofd gezien. Ook zijn mensen angstig voor het onbekende en raakt sociaal contact verwaterd of is men het "gezeur" van de betrokken snel zat.
quote:doe eens even normaal zeg, ga ergens anders lopen klieren.Op donderdag 14 juli 2005 11:49 schreef American_Nightmare het volgende:
[..]
En die mensen nemen dat verhaal voor waar aan zo te zien, hoe onwaarschijnlijk het ook is. TS leeft in een situatie waarin iedereen of tegen haar is, of niet normaal functioneert.
Wat te denken van de volgende theorie: De TS heeft zelf een psychische stoornis en ontkent dit zelf. Ze volgt wel therapie maar dit zijn "cursussen" zoals ze ze zelf noemt.
quote:Niemand zegt dat TS volstrekt normaal is, dat is niemand. En zoals zij het omschrijft te beleven hoe veel mensen er mee om gaan en met haar vind ik herkenbaar en geloof ik derhalve. Ook geeft ze natuurlijk een eenzijdig verhaal omdat ze hier specifiek over de problemen praat..er zullen ook mensen zijn die er wel normaal en met haar mee omgaan...maar ja daar is deze draad niet voor.Op donderdag 14 juli 2005 12:03 schreef American_Nightmare het volgende:
Ik doe geen enkele poging om om te gaan met een psychose. De psychose is ook niet het probleem voor mij, maar het feit dat de hele wereld om haar heen op enigerlei manier tegen haar is. Dat is raar. Want iedereen hier gelooft dat haar man psychotisch is, terwijl hij dat zelf ontkent. Maar de TS is gewoon geestelijk gezond, ondanks dat ze "cursussen" volgt, bij een psychiater loopt, problemen heeft met IEDEREEN om haar heen, evenals zelf ontkent aan enige stoornis te lijden.
Bovendien geeft TS vanaf begin al aan graag zelf ook met een psych te willen praten..als dat dan gebeurd samen met haar man en dingen schieten haar in het verkeerde keelgat is dat toch niet zo vreemd...als je je al zo'n tijd miskent voelt en je moet weer in de verdediging dan wil dat wel eens de druppel zijn ja.
Ze geeft verder al aan dat ze nu daar al beter mee om kan gaan en zich zelf ook beter in haar vel voelt zitten.
toch dan? Ik snap echt niet wat je met je posts wil bereiken. quote:Ja mijn man is ontspoort , zoals ze het noemen een reactieve psychose. Vreemdgaan heb ik niet gezegd , ik heb alleen gezegd dat hij een datingsite heeft bezocht en daar vrouwen uit onze regio heeft "bekeken" op de site.Op donderdag 14 juli 2005 11:45 schreef American_Nightmare het volgende:
Ik vind het maar een vaag verhaal itt de rest hier die alles voor zoete koek slikt. Een korte samenvatting: Je man is ontspoort en vreemdgegaan en je vertrouwt hem niet, je ouders zorgen voor je dochter, je schoonmoeder is een heks, je zwager en schoonzus zijn ook tegen je, de GGGz doet z'n werk niet goed en komen afspraken niet na, je psychiater luistert niet naar je. Kortom; de hele wereld is gek behalve jij. Iedereen loopt alles bij elkaar te liegen maar jij vertelt de waarheid die iedereen hier gelooft. Ik vind dit een typisch verhaal van "1 kant van het verhaal". En belachelijk hoe iedereen er hier weer in trapt.
Dat ik mijn man niet meer vertrouw is niet alleen daardoor , maar ook door wat er vlak voor de psychose zich heeft afgespeeld en het in gevaar brengen van onze dochter die op dat moment net 5 weken oud was.
Mijn ouders zorgen niet voor mijn dochter , dat doe ik zelf. In het heetst van de strijd is het wel zo geweest dat zij voor haar hebben gezorgd omdat het mij ook allemaal rouw op mijn dak viel.
Net bevallen , nog wennen aan een ander ritme en een leven dat op zijn kop stond door de komst van onze dochter (wat heel normaal is en erbij hoort) en daarnaast een partner die opgenomen is en niet aanspreekbaar was. Als dat out off the bleu komt raak jezelf ook aardig in de war en dat samen met de hormonen van de zwangerschap....
Ja mijn schoonmoeder is een heks en dat is ze ook altijd al geweest , zij is de eerste schoonmoeder waar ik niet goed mee op kan schieten en ze doet er ook alles aan om ervoor te zorgen dat dat zo blijft. Ze ziet mij als indringer die haar zoon van haar afpakt en zo zijn er helaas nog veel meer moeders op de wereld. Ik hoor het van en heleboel kanten dat moeders van zonen vaak zo reageren.
Ook mijn partner , mijn ouders en schoonzus erkennen de dingen die ze heeft gedaan (mij buiten sluiten en geen rekening houden met mij en mijn man tentijde van zijn psychose).
Wat betreft mijn zwager en schoonzus , zo ervaar ik het. Of het zo is weet ik uiteraard niet en het kan me ook geen moer schelen , ik leef niet voor hun en heb met hun weinig te schaften.
Maar in de periode dat er dus van alles gebeurde en je je eigen partner niet meer kan vertrouwen , je schoonzus je uithoort om vervolgens alles te verdraaien en tegen je schoonmoeder te gaan lopen lullen en andersom hetzelfde doet en je komt er eindelijk achter dat ook zij niet te vertrouwen is en verteld vervolgens niets meer over de dingen die je bezig houd en alleen koetjes en schaapjes en daarna hoor je niets meer van ze geeft wel zo zijn bedenkingen.
GGz doet inderdaad zijn werk niet , ik ben echt niet de enige die met deze problemen en de GGz kamt. Het schijnt dat bijna alle partners van iemand met een psychose tegen deze problemen oplopen bij de GGz.
Dat ze afspraken niet zijn nagekomen is ook erkend door de psychiater van mijn man (zijn vorige psychiater).
Ondertussen zitten we bij de 6e behandelaar van mijn man in 4 maanden tijd (telkens op een andere afdeling geplaatst wanneer het wat beter gaat en dan dus ook een andere behadelaar en psychiater).
Hoezo luisterd mijn psychiater niet? Ik heb geen psychiater en geen psycholoog. Ik heb alleen een gv-er. De man waar je op doelt heb ik 10 minuten gezien en vroeg aan mij steeds dezelfde vraag waarop ik hetzelfde antwoord gaf. Dat was uiteindelijk voor mij inderdaad de druppel , we kwamen daar voor een gezamelijk gesprek en daar komt op die manier niet veel van terecht.
Zeker als het iemand is die ik nog nooit gezien heb en mijn daarnaast niet mijn behandelaar is maar mij wel een vraag stelt verwacht ik dat hij ook luisterd naar het antwoord.
Als hij dat niet doet en mij dus dezelfde vraag telkens weer gaat stellen gaan mijn nekharen wel omhoog staan. Als hij mijn antwoord niet zou begrijpen zou hij ook dat kunnen zeggen of zijn vraag anders kunnen formuleren.
Als iedereen mijn schoonzus en mijn schoonmoeder zijn , ja dan liegt iedereen.
Van mijn schoonzus is het trouwens in de familie bekend , mijn zwager heeft het hier zelfs al gezegd nadat wij in het verleden hem op leugens van zijn vrouw aanspraken.
Het is een probleem van haar dat ze graag positief in de picture wil staan en daardoor graag roddelt en waarheden verdraait.
Van mijn schoonmoeder hebben we de bewijzen op een tape staan en op papier.
Dus ja zij liegen. Verder heb ik over niemand gezegd dat ze liegen.
Uiteraard vraag ik niemand om mij te geloven , maar jou reactie hierboven slaat ook nergens op.
Ja het verhaal is van 1 kant , wat verwacht je dan? Dat ik mijn man en mijn (schoon)familie hier ook hun verhaal laat posten? Ik heb dit topic geopend om mijn eigen gevoel en belevingen hier kwijt te kunnen , zodat ik op een bepaalde manier ook weer wat rust kon vinden.
Omdat het op schrijven van woorden makkelijker is dan ze te vertellen en het hier anoniem is.
Je schrijft in 1 van je andere reacties dat ik zelf therapieën volg en dat ik het cursussen noem.
Als de GGz het zelf zo noemt moet ik het dan therapie gaan noemen?
Trouwens ik volg geen therapiën , ik heb op het moment alleen gesprekken (1 keer per week / 1x per 1,5 week) van een uurtje waarin ik de dingen waar ik tegen aan loop kan bespreken en over de vorderingen van mijn man.
Verder ga ik inderdaad een "cursus" (10 bijeenkomsten) volgen waarin ik kan leren beter om te gaan met mijn gevoelens en dan metname de agressie die ik op bepaalde momenten kan voelen.
Want dat is inderdaad een probleem waar ik tegen aan ben gelopen en dus graag zelf aan zou willen werken. Lijkt mij dus alleen maar positief.
Verder heb ik een cursus gevolgd voor partners en familie van mensen met psychoses en schizofrenie. Ja ook dat is een cursus , 7 bij eenkomtsen waarin je leert wat iemand met een psychose mee maakt en hoe je het kan herkennen , medicatie , therapiën , verwerking en prognoses.
En hoe je met zo iemand moet omgaan op het moment dat hij/zij in een psychose zit.
Nou ben ik dus weer in de verdediging gesprongen en dingen lopen uitleggen....
Wat je verder denkt zal me een biet zijn
Ik vind wel dat je je soms wat onduidelijk uitdrukt, maar bovenstaande kon ik toch echt zelf ook uit je voorgaande posts opmaken. Ik zie geen ongeloofwaardige kanten aan dit verhaal, en zie dan ook geen reden om het in twijfel te trekken.
En voor elk verhaal op Fok (en daarbuiten) geldt dat je enkel de beleving hoort van degene die het je vertelt. Dat is logisch en ik vind het ook niet vervelend. Het gaat tenslotte meer om hoe mensen bepaalde zaken ervaren dan hoe ze echt zijn.
Misschien zijn er bepaalde vrienden en familieleden van jou of je man die heel anders tegen de gebeurtenissen aankijken. En zij zullen dan weer tegen anderen een afwijkend verhaal vertellen. Het gaat om dezelfde gebeurtenissen, maar verschillende perspectieven. Dat is niet iets waar jij je druk om hoeft te maken, je hebt het al druk genoeg met je gezinnetje en jezelf
Eigenlijk gaat alles wel lekker op het moment. Tuurlijk zijn er nog steeds wel dingen die spelen , maar de heftigheid is ervan af. Mijn man is redelijk zich zelf , al merk ik wel dat hij niet de oude is en dat is soms nog wel eens moeilijk. Tenslotte hou je van een bepaald persoon en van de ene op de andere dag is die persoon er alleen nog lichamelijk , maar geestelijk een andere persoon. En of hij nog de oude gaat worden? Die vraag kunnen we nu nog niet beantwoorden , de tijd zal het ons duidelijk gaan maken. Hij zal zeker nog t/m juni medicatie moeten slikken , al is het een zeer lichte dosis op dit moment. We moeten er wel heel veel rekening mee houden dat hij psychose gevoelig is en er dus een redelijke kans is op herhaling. Na alle gesprekken blijkt nu nl. dat hij om de 2 tot 4 jaar wel een psychose heeft gehad de afgelopen jaren , maar dat ze dus niet altijd even heftig zijn geweest. We zullen ons leven wel moeten aanpassen om bepaalde stress factoren te vermijden of minder heftig te laten paseren in ons leven. Tenslotte zullen er altijd wel momenten zijn die je niet kan voorkomen zoals nog een geboorte , overlijden ed.
We doen ons best om ons normale leven van voor de psychose weer op te pakken. Hij is op therapeutische basis weer wat aan het werk en ik merk dat ik het heerlijk vind als hij weg is omdat ik de normale huishoudelijke taken dan beter oppak.
Wat betreft de GGz het blijft er een zooitje. De ene behandelaar zei dat hij kon afbouwen , wat een andere behandelaar dan aanhoud en vervolgens is hij klaar met therapie en moet hij een ambulante contact persoon krijgen wat ruim 10 weken eeft geduurd eer er een ambulante contact persoon bekend was en nog eens een week voordat hij er een gesprek had over de medicatie en nu werd er dus weer gezegd dat hij (gelukkig) toch niet mag afbouwen om te voorkomen dat hij misschien een terugval krijgt omdat de kans verhoogd is bij hem. En dus moet hij zoals de bijsluiter aanraad zeker 1 jaar aan de medicatie zitten. En nu zou hij weer wel schizofreen zijn. De 1 zegt dus van wel de ander weer van niet. Maar het is maar een verzamelnaam word er dan gezegd...
Een nieuwe afspraak is er nog niet gemaakt en daar zit hij nu ook al 3 weken op te wachten.
Schoonmoeder... Verhaal apart... Er is contact , maar niet zoals voorheen. Ik gedoog haar en daar is het mee gezegd. Ik heb met haar geprobeerd dingen te bepraten (ik gebruik expres de term bepraten omdat uitpraten niet mogelijk is) maar ze heeft duidelijk gemaakt dit niet te willen.
Dus het is maar een beetje toneel spelen door lief en aardig te doen , maar van binnen voelt het niet zo omdat er zoveel gebeurd is. Zelf merkt ze wel dat alles veranderd is en ze belt ons nu zelfs warempel. Ook mijn man zei het gisteren tegen de gespecialiseerde gezinshulp dat zijn moeder niet de moeder was die je hoort te hebben , ze was er maar ze kwam nooit voor je op en (zoals ik zelf nu ook gemerkt heb) je kunt geen dingen met haar uitpraten. Hij vind de relatie met haar dus voor zich zelf ook niet goed en heeft vrede met de manier waarop het nu gaat.
We zitten nu alweer bijna in een nieuw jaar en we hopen samen dat 2006 ons een gelukkiger jaar mag brengen.
Uiteindelijk zullen jullie er denk ik met de hulpverleners ook wel uit komen. Het is ook voor hulpverleners moeilijk om precies te beoordelen wat er aan de hand is, vergeet dat niet.
Tot vandaag... Hij was nog op het werk en voelde zich raar , er werd wat tegen hem gezegd maar het kwam niet aan. Hij zag en hoorde wel dat iemand wat zei , maar wat???
Vlak daarna kwam ik hem ophalen en kreeg dus te horen dat hij zich niet goed voelde en dus de huisarts wilde gaan bellen.
Aangezien we in de buurt van de GGz waren zijn we daar maar heen gereden , tenslotte staat hij officieel daar onder controle (alleen is er dus nooit een afspraak). Zijn behandelaar was er niet , de supervisor van deze behandelaar ook niet. Ze wilden hem gewoon weg sturen naar huis , maar zijn blik in zijn ogen deed me denken aan de periode dat hij in de psychose zat en ik liet me niet weg sturen. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar dat er iemand tijd voor ons had. En geen overbodige luxe. In- en slaapmedicatie zijn voorgeschreven en zijn anti psychotica is verhoogd van 1mg naar 2mg. De slaapmedicatie omdat hij al een paar dagen niet tot zeer slecht sliep , maar zich ook niet moe voelde , dus dit word nu door broken (hopen we) en de verhoging van de risperdal omdat hij dus een terugval had. Nog niet ernstig , maar toch...
Volgende week moet zijn behandelaar tijd voor ons hebben en zal er toch op regelmatige basis een afspraak moeten zijn. Eindelijk....
We hopen en gaan er vanuit dat we het weekend goed gaan doorkomen , voordat de risperdal zijn werk gaat doen zijn we 3 tot 4 dagen verder...
Het was even schrikken dus... En ik merk dat ik best verdrietig ervan word en vind het zo sneu ook voor mijn man , hij deed zo z'n best en ging met zulke stappen voorruit de laatste maanden en dan laat zijn lichaam hem weer in de steek.
jammer dat er weer even een terugval is, hoe klein dan ook. gelukkig herken je het nu (zo ong dan) en is er gelijk actie ondernomen.
ik hoop met jullie mee dat de risperdal goed zn werk gaat doen en jullie goed het weekend doorkomen
quote:En het lijkt me ook uiterst vermoeiend om elke keer weer om te gaan met de volstrekt onwillige en inadequate handelswijze van de "behandelaars"Op donderdag 9 februari 2006 21:57 schreef thorn-apart het volgende:
bla
ongelooflijk..ik ben blij het anders meegemaakt te hebben,.
alle hulde hoe jij je hier doorheen sleept.. vergeet je schoonmoeder.. en concentreer je op je man en je kleintje.. en vergeet vooral jezelf niet..
ik wil jou je kleintje en je man ontzettend veel succes wensen..
heel veel sterkte
(mooi ook te merken dat er in het hele topic slechts één persoon is die de boel loopt te verzieken....zijn er toch veel serieuze personen hier!)
Ik vind Phileine's vraag ook erg interessant.
quote:Stop eens met dat kickenOp donderdag 2 maart 2006 14:29 schreef Sugar het volgende:
Update?
Ik vind Phileine's vraag ook erg interessant.
quote:Op donderdag 2 maart 2006 14:29 schreef Sugar het volgende:
Update?
Ik vind Phileine's vraag ook erg interessant.
quote:Even een slotje totdat thorn aangeeft in het feedbacktopic dat ze een reactie wil geven.Op dinsdag 14 juni 2005 11:30 schreef Copycat het volgende:
Als de TS een update wil geven, dan doet ze dat wel.
Geen update verzoekjes meer, dus.
Bij deze weer (voorlopig) open.
Flugel is een kloon van me
Alles gaat wel weer goed , juist doordat we zo snel gereageerd hebben moet ons wel vertrouwen voor de toekomst gaan geven. De medicatie qua dosering weer op het oude niveau , de dagelijkse dingen gaan goed en ook het werken gaat helemaal de goede kant op.
Of de nieuwe zwangerschap er iets mee te maken heeft? Waarschijnlijk niet , maar we kunnen niets uitsluiten.
Of dit werkelijk een terug val is geweest is zelfs nog erg onduidelijk. Hij had al een week zeer slecht (tot niet) geslapen , zaak is dus om in dit soort gevallen wat eerder al in te grijpen.
En hij is ook nog behoorlijk ziek geweest vanaf de avond dat dit gebeurd is. Flinke griep.
De GGz heeft nog steeds zijn zaken niet goed opgepakt , wat inhoud dat in de week na het gebeuren er een afspraak van zijn behandelaar had moeten zijn. Niet dus. Dus weer aangekaart en zelfs dat werkte niet. Uiteindelijk heeft de huisarts (in opleiding van de GGz) , die ons de bewuste dag ook geholpen had, ons terug gebeld met de vraag of er eindelijk al een afspraak gepland was (2 weken later) en hij heeft de zaak nu eerst maar op zich genomen.
Hij houd voorlopig om de 4 weken ongeveer contact met ons / mijn man om te kijken hoe het gaat.
Krijg zelf wel weer vertrouwen in de toekomst in elk geval.
Veel succes!
quote:Maar merkte je nooit andere dingen aan je partner?? Dat kan natuurlijk, maar ik kan het me zo moeilijk voor te stellen.Op donderdag 17 maart 2005 07:47 schreef thorn-apart het volgende:
[..]
Nee , ik weet dat hij 14 jaar geleden een psychose heeft gehad , maar dit heeft niemand
aan zien komen.
Zels artsen onkenden mijn vermoeden dat hij het had....
Mijn man heeft aan het eind van zijn pubertijd een psychose gehad en niet zolang geleden zat hij weer op het randje, maar zolang ik hem ken heeft hij al periodes/fases met paranoide en onlogische gedachtenkronkels.
Gelukkig zit hij nu in een kliniek en neemt iedereen jou nu serieus, want hij kan wel degelijk aggressief worden, ook al hoeft dat niet. Ook al zei iemand hiervoor wel dat het niet zijn "schuld" is door zijn ziekte, jij en je dochter lopen kans op letsel en dan moet je toch eerst aan je dochter en dus ook jezelf denken.
quote:Is het wel eens in je opgekomen dat je schoonmoeder misschien een vergelijkbaar probleem heeft als je man?Op dinsdag 29 maart 2005 16:13 schreef thorn-apart het volgende:
Haar aanspreken op de dingen heeft geen zin , want ze ontkent dat ze het gezegd heeft of herrinnert zich niets meer en bij alle overige dingen praat ze alleen maar met je mee , als je dan dnekt een goed gesprek met haar te hebben gehad kom je bedrogen uit , want de dag erna word je weer aangesproken door familie op dingen die je gezegd zou hebben (verdraait en gelogen door haar) , maar die je dus niet hebt gezegd.
quote:Ik vind het heel duidelijk geschreven anders!Op donderdag 17 maart 2005 03:58 schreef cultheld het volgende:
Wat een warrig verhaaltje.
Ontopic verder aub en even voor de duidelijkheid dan bedoel ik de reactie van zhe-devilll. Voegt niets nieuws toe imo.
quote:Nee weinig gemerkt. Achteraf wel vanaf de geboorte van onze dochter veranderingen gezien. Maar je hele leven verandert op zo'n moment en je bent zelf ook niet echt stabiel na de geboorte van je kind. Nu achteraf zijn er genoeg dingen waarvan ik nu zeg dat was de aanloop naar de psychose. Een volgende keer zouden we dus ook sneller kunnen ingrijpen.Op dinsdag 25 april 2006 09:32 schreef Nooruna het volgende:
[..]
Maar merkte je nooit andere dingen aan je partner?? Dat kan natuurlijk, maar ik kan het me zo moeilijk voor te stellen.
Mijn man heeft aan het eind van zijn pubertijd een psychose gehad en niet zolang geleden zat hij weer op het randje, maar zolang ik hem ken heeft hij al periodes/fases met paranoide en onlogische gedachtenkronkels.
Gelukkig zit hij nu in een kliniek en neemt iedereen jou nu serieus, want hij kan wel degelijk aggressief worden, ook al hoeft dat niet. Ook al zei iemand hiervoor wel dat het niet zijn "schuld" is door zijn ziekte, jij en je dochter lopen kans op letsel en dan moet je toch eerst aan je dochter en dus ook jezelf denken.
Niet iedereen die een psychose heeft gehad heeft daarna ook periodes/fases met paranoide en onlogische gedachtenkronkels. In ons geval werd het toch echt life events genoemd. De dingen die dus in een kort tijdsbestek zijn veranderd in ons leven. Verhuizing / geboorte / huwelijk.
Dat mensen in een psychose agressief kunnen worden is mij bekend , zo zijn er ook gezinnen waarvan de vrouw of kinderen zijn vermoord door hun partner. En in TBS klinieken zitten ook genoeg mensen die hiermee te kampen hebben. Maar niet elke persoon met psychoses hoeft zover te zakken. Mocht zo'n situatie zich nog eens voordoen , kunnen we sneller ingrijpen en zal ik ook zeker aan de kinderen en mezelf denken.
quote:Zeker wel iets waar ik wel eens aan gedacht heb. Maar ik ben geen therapeut en kan dus ook geen diagnoses stellen. Dat ze ergens een aantal kronkels heeft is allang bekend in de familie , maar iemand die zelf niet geholpen wil worden , kunnen ze ook niet helpen.Op dinsdag 25 april 2006 09:54 schreef Nooruna het volgende:
[..]
Is het wel eens in je opgekomen dat je schoonmoeder misschien een vergelijkbaar probleem heeft als je man?
Alles gaat wel lekker , mijn man werkte in ploegen en daarin is nu het besluit gekomen dat dit niet meer zal gaan. De nachtdiensten lijken onmogelijk geworden en de middagdiensten vallen al erg zwaar. Er word gezocht naar een plek waar hij gewoon in dagdienst kan.
Verder gaat alles eigenlijk wel zijn gangetje... Weinig te melden dus , maar dat is eigenlijk alleen maar een goed teken.
quote:Fijn om te lezen dat alles beter gaat. Hoe is de relatie tussen jou en je man op dit moment?Op dinsdag 25 april 2006 10:48 schreef thorn-apart het volgende:
Als ik dan toch al bezig ben nog een update.
Alles gaat wel lekker , mijn man werkte in ploegen en daarin is nu het besluit gekomen dat dit niet meer zal gaan. De nachtdiensten lijken onmogelijk geworden en de middagdiensten vallen al erg zwaar. Er word gezocht naar een plek waar hij gewoon in dagdienst kan.
Verder gaat alles eigenlijk wel zijn gangetje... Weinig te melden dus , maar dat is eigenlijk alleen maar een goed teken.
Mijn man is een paar maanden geleden door het lint gegaan (door een "psychose" ) en heeft me toen ook aangevallen, terwijl hij dat echt nooit eerder heeft gedaan en ik ken hem al meer dan 10 jaar. Hij is altijd al van nature vrij explosief, maar raakte mij nooit met een vinger aan, dit kwam echt vanuit iets anders, een ziekte, maar mijn vertrouwen in hem is compleet weggevaagd en dat was altijd al wankel i.v.m. zijn moodswings enz., maar dit had ik echt niet aan zien komen.
Hij woont nu ook ergens anders sinds die tijd en eerst wilde ik echt voorgoed bij hem uit de buurt blijven, nu zijn we dingen weer voorzichtig aan het oppakken, maar ik ben bang dat ondanks dat ik veel van hem hou dit niet meer goed komt.
Ik merk dat ik steeds meer afstand van hem neem voor met name de veiligheid van mijn kinderen, ook al heeft hij hen niets gedaan. Het is wel de bedoeling dat ik ook hier rond blijf lopen, anders hebben ze straks alleen hun vader nog.
Tellkens beredeneer ik wel verstandelijk dat hij ziek was op dat moment enz, maar toch blijft het vertrouwen weg...
alles wat er gebeurd is! Veel succes en ik hoop positieve dingen te blijven lezen in
dit draadje!
quote:Het heeft bij ons ook zeker tijd gekost , veel tijd. Het heeft maanden geduurd voordat ik onze dochter slleen bij hem durfde te laten al was het maar voor 5 minuutjes. Het vertrouwen in elkaar en onze toekomst samen heeft ook wel tijd nodig gehad om zover te komen.Op dinsdag 25 april 2006 11:49 schreef Nooruna het volgende:
[..]
Fijn om te lezen dat alles beter gaat. Hoe is de relatie tussen jou en je man op dit moment?
Mijn man is een paar maanden geleden door het lint gegaan (door een "psychose" ) en heeft me toen ook aangevallen, terwijl hij dat echt nooit eerder heeft gedaan en ik ken hem al meer dan 10 jaar. Hij is altijd al van nature vrij explosief, maar raakte mij nooit met een vinger aan, dit kwam echt vanuit iets anders, een ziekte, maar mijn vertrouwen in hem is compleet weggevaagd en dat was altijd al wankel i.v.m. zijn moodswings enz., maar dit had ik echt niet aan zien komen.
Hij woont nu ook ergens anders sinds die tijd en eerst wilde ik echt voorgoed bij hem uit de buurt blijven, nu zijn we dingen weer voorzichtig aan het oppakken, maar ik ben bang dat ondanks dat ik veel van hem hou dit niet meer goed komt.
Ik merk dat ik steeds meer afstand van hem neem voor met name de veiligheid van mijn kinderen, ook al heeft hij hen niets gedaan. Het is wel de bedoeling dat ik ook hier rond blijf lopen, anders hebben ze straks alleen hun vader nog.
Tellkens beredeneer ik wel verstandelijk dat hij ziek was op dat moment enz, maar toch blijft het vertrouwen weg...
Hij is door dit alles wel veranderd. Passiever geworden , minder ondernemend dus. En met de dingen die er dan nogal eens gedaan moeten worden ziet hij gewoon niet , of wil hij niet zien (weet niet goed wat het nou is). Ook een stuk van zijn humor is hij kwijt en een stuk serieuser geworden. Het zijn punten waar je wel mee kunt leren omgaan , maar wat ook tijd nodig heeft. Ik woon nu gewoon samen met een andere "partner" die veel trekjes nog heeft van mijn "oude" partner. Voor de communicatie , die door alles ook een stuk moeizamer loopt, hebben we nu relatie therapie en dat is goed. Het is prima zo.
Wel heeft het veel wilskracht nodig om zover te komen , je moet geloven in elkaar en in een toekomst met elkaar. Als dat er niet geweest zou zijn denk ik niet dat we zover waren gekomen met elkaar.
De gevoelens die jij nu beschrijft vind ik wel herkenbaar , mijn vertrouwen in hem en ons was ook compleet weg. Maar ik heb hem een belofte gedaan er voor hem te zijn in goede en slechte tijden.
Dat we zo snel na die belofte al in slechte tijden terecht zijn gekomen hadden we toen natuurlijk nog niet kunnen bedenken.
Ik wens je sterkte bij de keuzes die je gaat maken.