Ik woon nog thuis omdat ik op dit moment het prima naar mijn zin heb daar. Het is echter niet zo dat ik alles in mijn schoot geworpen krijg en dat mams mijn boterhammetjes smeert. Ook ik heb gewoon een kamer schoon te houden (die groter is dan een gemiddelde studentenkamer), ook ik doe boodschappen, ook ik doe de afwas, ook ik was kleding, ook ik strijk en ook ik kook. Ik werk, om zo ook nog een beetje meer vrijheid te hebben buiten alleen maar thuis zitten omdat ik blut ben. Ik doe mijn eigen bankzaken en verzekeringen en heb heftiger dingen gedaan dan de meeste mensen die op kamers zitten, waar ook ik zelfstandig van geworden ben (met 18 jaar alleen rondreizen in een derde wereldland is niet zo heel standaard en vormt je ook zeer zeker wel).
Waarom ik dan nog thuis zit? Omdat het er gezellig is. Ik heb drie jongere zusjes, en ik vind het leuk om nog even met ze in huis te wonen. Daarnaast is het zo dat mijn vriend nu vlakbij woont. Als ik op mezelf ga wonen, is er een kans dat ik naar een andere stad ga, en daar heb ik nu nog geen zin in. Ook wil ik graag direct "echt" starten, dus met leuke spulletjes en een leuk startkapitaal, wat ik nu allemaal bij elkaar kan sparen...
Nogmaals, of je zelfstandig en verantwoordelijk bent, ligt niet aan al dan niet op jezelf wonen, maar aan je opvoeding. Ik ken ook studenten die dan wel op kamers zitten, maar bij wie mams de was doet, die boodschappen doen in de koelkast van paps en mams en niet hoeven te werken, omdat al hun geld van paps en mams komt. Is dat zelfstandig? Is dat verantwoordelijk gedrag?
Ik denk dat ik dan een hoop meer verantwoordelijkheidsgevoel in mijn lijf heb. Voorbeeldje? Van de week werd ik gebeld door mijn jongste zusje, terwijl ik in de bus naar school zat. Zusje had een ongeluk gehad op school en moest naar de huisarts, ouders waren ver uit de buurt (buitenland en werk aan de andere kant van het land). Dus ik naar huis gegaan, tussendoor een auto geleend van mijn opa voor het geval ik naar het ziekenhuis moest met haar, verzekeringspapieren gezocht, ponsplaatje van het ziekenhuis gezocht, huisarts gebeld, gezorgd dat we langs konden komen... Dat noem ik net zo goed volwassen gedrag, en díé ervaring had ik nou net weer niet meegekregen als ik niet meer thuis had gewoond...
Alles heeft voor en nadelen, het één is niet beter dan het andere. Er zijn natuurlijk grenzen, met je dertigste nog steeds je door mama besmeerde boterhammetjes meenemen gaat wat ver, maar zeker ten tijde van je studie is het absoluut niet vreemd om nog thuis te wonen. Zelfstandigheid is daar niet aan af te meten.
edit, overigens nog niet zo heel oud, pas 20 en tweedejaars, maar ik blijf nog minstens 1,5 jaar thuis, wil iig mijn bachelor nog halen terwijl ik thuis woon, daarna ga ik verder zoeken.