En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...)

ah, interessant topic! ik ben ook erg benieuwd hoe 't hier zal gaan de komende tijd. vind het tot nu toe erg goed gaan (1 week) maar heb er dan ook nog weinig momenten alleen voor gestaan. Piet (17,5 mmd) begint het er nu wel wat moeilijk mee te krijgen, is af en toe verdrietig en boos. hartstikke logisch maar zooo aandoenlijk, ik moet steeds erg m'n best doen om niet een potje mee te gaan janken (doe dat dus ook soms maar gewoon). mijn band met de nieuwe baby verloopt ook wat anders dan de 1e keer, inderdaad wat minder heftig halsoverkop-verliefd-en-erin-opgaand. maar ik was vooraf bang dat ik helemaal weinig aandacht voor dat nieuwe kleintje zou kunnen opbrengen en vooral bezig zou zijn met hoe het allemaal voor Piet zou zijn, en dat is toch echt niet het geval. mede dankzij G hoor, die zich ontzettend lief & zorgzaam ontfermt over Piet, kan ik heel veel aandacht & tijd voor Anna opbrengen en geniet ik daar ook weer enorm van. de verliefdheid komt alleen wat rustiger op gang heb ik 't idee, en ik ben ook wat minder bezorgd bij ieder kreuntje of ander geluidje.

Wat Bix al zegt, inderdaad een heel interessant topic Leah! Dit gaat bij ons de komende weken spelen (ik ben over 5 dagen uitgerekend van nummer 2) en ik ben ook erg benieuwd naar ervaringen van anderen. De leeftijd van de oudste is hierbij natuurlijk ook van belang. Onze oudste wordt over een paar maanden vier en er staan haar dus andere grote veranderingen te wachten (basisschool!). Dat zijn toch wel erg veel ingrijpende veranderingen kort op elkaar.

Ik ben benieuwd naar ervaringen van andere ouders...

ik probeer ook bewust elke dag wat tijd alleen met Piet door te brengen, bijv. samen een boekje lezen of liedjes zingen. en naar bed brengen 's avonds heb ik nu ook weer een paar keer gedaan, heerlijk. gisteren was hij gevallen en heel erg verdrietig. nam ik 'm op schoot, liedjes zingen, en tussen elk couplet of liedje zei hij, nog wat snikkend "Anna" en "baby"...

maar we zijn inderdaad een stukje van elkaar kwijtgeraakt. best moeilijk, maar vooral voor hem wel erg fijn dat hij juist nu veel troost aan z'n vader heeft. hij heeft tenslotte niet om dat zusje gevraagd.

Ehh Leah heeft de nieuwe baby ook een naam?


Ik heb dat trouwens niet zo ervaren dat ik bij elk nieuwe kind(hoor mij nou alsof ik er een dozijn heb ) op gang moest komen qua verliefdheid. Was juist elke keer weer overdonderd dat ik gelijk weer helemaal in luf was. Tìs natuurlijk wel zo dat je minder tijd hebt om helemaal in je nieuwe kindje op te gaan. Daarom zijn die mannen zo belangerijk, Five ging in die eerste week regelmatig met de twee andere mannen op stap en verwende ze lekker. Zo had ik ook tijd om lekker te tutten en te kroelen met Kian in het grote bed
Waar ik nu wel tegenaan loop( en dan ga ik even offtopic hier) dat je drie kindjes heel wat moeilijker "kwijt" kunt voor een nachtje op 1 adres. Verder vind ik de "ik-sta-te-koken-dus-ik-heb- geen-handen-vrij-voor-vechtende-kinderen-en-jankende-babies-momenten"op de dag soms erg vermoeiend

spannend ma-maatje!

en pfoeh loena, 3 lijkt me nog ingewikkelder!

Ja Leah, ik vind het nu ook wel tijd voor introductie van je tweede kindje!

Ik ben net als anderen hier erg benieuwd naar de ervaringen, bij zowel mijzelf als bij anderen. Chiara en ik zijn 2 jaar lang bijna 'onafscheidelijk' van elkaar geweest en daarin zie ik straks wel de nieuwe problemen als er een tweede is, die tijd en aandacht vraagt.
Ik ben niet bang om minder verliefd te worden dan bij Chiara...

... Hoe het allemaal gaat verlopen ... ik ben benieuwd...

Hier was de overgang van een naar twee erg onverwacht en door de ziekenhuistijd kon Storm wel rustig aan zijn broertje wennen. Toen een jaartje later nummer drie kwam was hij bijna 3 en voelde zich echt de grote broer. Dus overal mee helpen en overal bijzijn. Broertje Sverre was natuurlijk al gewend om gedeeld aandacht te krijgen, bovendien was hij toen eigenlijk pas 10 maanden ipv de kalenderleeftijd van een jaar en kon hij zichzelf heerlijk vermaken en zusje hoorde er ook gewoon bij, werd gewoon geaccepteerd.
Oh en Loena dat ik-sta-te-koken... moment hebben we hier ook hoor, als ik het echt zat ben zet ik de kleinste twee vast in hun wipstoel en voor tv (tiktak of de tubbies erbij) en dan keert de rust snel weer.
tja en tips en trucs, papa veel inschakelen, de oudste veel laten helpen en erbij betrekken als hij dat zelf ook wil, ik deed tummytubben in de keuken en dat vonden de groten geweldig, konden ze ook even met de handjes in het water en ze speciaal laten voelen als oudste denk ik

quote:

Op woensdag 16 februari 2005 22:08 schreef bixister het volgende:
spannend ma-maatje!

en pfoeh loena, 3 lijkt me nog ingewikkelder!

Is wel te doen hoor, voel me wel vooral `s morgens echt weer een beetje een "pleeg" soms, krijg dan echt weer het gevoel van "toen" dat je `s morgen voor dat witte bord met namen stond en dat je gaat plannen wie wanneer een waar gewassen gaat worden, LOL. De ene dag heb ik dat meer dan de andere, ligt vooral aan de manier waarop ik ze aantref `s morgens, de hoeveelheid( over het bed uitgesmeerde) poepbroeken en aangekoekte snottebelen Een belasting is het absoluut, maar het is ook echt een uitdaging voor me* visualiseer Loena met stopwatch en drie vieze kinderen `s morgens...............................JAAAAAAAA, record gebroken, binnen 1 uur en 2 minuten allemaal schoon en aangekleed aan de boterham *

Het begon bij mij al met dat ik het zwanger zijn en de voorbereiding anders ervaarde.
Het zwanger zijn voelde vertrouwder. Ik was minder mutserig bij de dingen die ik dan wel dan niet moest voelen. Ook het kopen van kleine kleertjes enzo vond ik minder waanzinnig. Bij Bo werd ik bijna hysterisch van bv kleine babysokjes ofzo. Bij Janneke was dat wel minder. Je staat er allemaal niet meer zo van te kijken. En de meeste reclame-truukjes heb je dan ook wel door
Ik genoot wel van de zwangerschap. Zat op een roze wolk. Maar vond het met een dreumusje (Bo was net 1 jaar toen ik weer zwanger werd) wel een stuk zwaarder. Effe lekker rusten waneer je wil... nee dat feest ging niet door.
Toen Janneke er eenmaal was was ik op slag verliefd. Ik was weer net een waakhond en kon ook haar maar moeilijk uit handen geven. Mijn kraamtijd bracht ik door in t kraamhotel. En Geer gaf Bo extra aandacht. Maar als Geer savonds met Bo naar huis ging voelde ik me superincompleet. Bo vond die baby een leuke afleiding in t begin. Maar toen ze eenmaal doorhad dat ze bleef was t wel minder. Bo wilde juist aandacht op de momenten dat het natuurlijk niet kon, tijdens de fles, luier verschonen enz.
De gebroken nachten vond ik nu helemaal een ramp. Buiten t feit dat we met Bo erg verwend waren (die sliep erg snel de nacht door) kon ik nu de volgende dag niet met Janneke meeslapen want Bo was er ook nog.
Janneke boven op bed leggen betekende ook een optocht. Bo eerst boven veiligstellen, dan Janneke halen of andersom. Wandelen buiten een ramp. Bo zat net na de geboorte in de "ik loop lekker weg, of ik blijf staan en ik zet geen stap meer fase" Om over de verschillende tijden van hun slaapjes maar te zwijgen.
Ahhhhhhhhhhhhhhh waneer komt de tijd voor mezelf dacht ik wel eens. En vaak genoeg dacht ik ook. Hoe heb ik het in me botte hersens kunnen halen dat ik het met 1 kind druk had, ik leefde in luilekkerland
Maar er waren ook al vroeg hele mooie en leuke dingen hoor. Bo die al snel gek werd op haar zusje. En erg op haar lette. Haar "jankertje" noemde. Niet omdat ze zoveel jankte, maar omdat ze Janneke niet uit kon spreken Janneke die zo op haar "grote" zus vertrouwde.
En nu, nu krijg ik langzaam aan weer een beetje een ritme.
Bo 4 keer per week een dagdeel naar de peuterspeelzaal. Janneke 1 slaapje op een dag. En de ontwikkeling gaat zo snel. Het is wel heel vreemd dat Janneke niet beter weet of ze een zusje heeft. En Bo ook al niet beter lijkt te weten.
Ze vechten elkaar met regelmaat de tent uit.
Maar bv net, nu Janneke flinke koorts heeft, geeft Bo haar haar lievelingsknuf en dan, dan voel ik me zo rijk
Het 'even' een bakkie gaan doen bij een vriendin, vind ik met 2 kids echt een opgaaf. Ik zit dan niet echt lekker ontspannen. Ben meer bezig met, kijk uit, niet doen, vieze broek enz. Dus meestal plan ik die dingen nu als of Bo op school zit. Of Geer is thuis en ik laat dan 1 van de meiden bij hem.
Ik plan wel steeds minder. Ik bekijk heel erg per dag wat ik ga doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door jessie op 16-02-2005 22:44:07 ]

Ja zo heb ik een keer heel verbaasd gestaan toen ik Janneke echt aan de andere kant van de kamer zag liggen. Ik keek omdat ze huilde. En Bo zat er "lief" naast. Ik was alleen even naar de (open) keuken gelopen. Bo had haar dus (ze deed t later voor) naar de andere kant van de kamer gesleept aan haar schoudertjes en bij de plek waar ze ze hebben wilde liet ze t hoofdje los...boem.
Echt met 2 moet je je 6e zintuig goed gaan gebruiken, lukt dat niet, dan moet je hem gaan ontwikkelen. En heb je hem echt niet, zou ik zeker ff op marktplaats gaan kijken ofzo

Bij ons is de overgang van 1 naar 2 een stuk makkelijker gegaan. Maar dit komt ook door de leeftijd van Djen. Zij kon dus echt helpen met dingen en was groot genoeg om voor zichzelf te zorgen, dat deed ze immers voor de baby ook al. Dat ze wel veel meer moet wennen om de aandacht te delen is wel een feit. Zij is gewend om al die jaren alleen te zijn en nu ineens een baby er bij. Nu na een half jaar gaat het beter en kan ze ook vertellen wat ze mist en zodoende hebben wij afgelopen zondag een meiden-dag gehouden. Op stap gegaan met haar gaf haar weer een goed gevoel.

Geweldig topic Leah!

Hier dus ook twee en het is een ramp. Dat aankleden en klaar komen met z'n allen is niet echt een probleem. Alicia is een langslapertje dus komt pas haar bed uit als Jayden al tig keer gegeten heeft (tegen 9u a half 10). Met jayden hebben we natuurlijk een erg rommelige start gehad (vanwege zijn nek en alles daarom heen), maar het was eigenlijk mis tussen die twee toen we dat nog niet eens wisten. Ze keek enorm uit naar de baby, en vond het eventjes leuk, voor 5 minuten ofzo maar gaf die eerste week al zeer duidelijk aan dat hij er niet bij hoorde. Ze heb het in de weken daarna ook wel een aantal keren geprobeerd. Hamertje tik op babyhoofd, voetenvegen op babybuikjes, hee wat leuk oogje-prik en zo zijn nog wel meer rare fratsen gepasseerd. Ze wil alle aandacht en weet daarin niet van ophouden, ze presteerd van alles om die aandacht dan ook te krijgen (ten koste van alles). Er is een periode geweest dat ze weer bij trok, maar nu Jayden lekker opgeknapt is en inmiddels ook een speeltje kan vasthouden heeft de poppenkast in haar ogen ECHT lang genoeg geduurd. En zitten we weer in een heel nieuwe fase en kijken we met hele andere ogen naar deze broer-zus-haat-liefde verhouding (want ze kan tevens zo'n schat zijn met hem). (Ze kunnen niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar en af en toe denk ik dat ze een pact hebben gesmeden tegen mij


De begin periode vond/vind ik zwaar. Jayden deed niets anders dan gillen en als ie dat niet deed at hij. Knuffelen was er niet echt bij, want meneer overstrekte zich dan direct. Dus die 'verliefdheid' liet lang op zich wachten hier en heb me ook echt afgevraagd waarom IK in godsnaam alles zonodig voor een tweede in de war moest schoppen. Een dwarse jaloerse peuter, en een baby die niets zinde. Ik heb in die periode naar mijn gevoel op den duur ook jayden gewoon maar zijn gang laten gaan, ik voedde hem en masseerde hem, ik zorgde dat hij bij alle afspraken kwam en voor de rest bekeek hij het maar en heb geprobeerd de relatie tussen mij en alicia te verbeteren (niet dat ik daar nou echt veel resultaat van zie, maar goed. Heb het in elk geval geprobeerd). Maar goed, Jayden begint lekker op te knappen en we modderen hier wat aan kwa aandacht verdeling, dan hij (al is dat vaak hun samen) eventjes, dan Alicia eventjes. Ik denk door de vele voedingen die Jayden nu nog heeft (die ik inmiddels gewoon op het toilet geef) en door het 'veeleisende' gedrag van Alicia dat ze aardig in balans zitten. Woensdag middag is ze al 'jaren' bij oma en das nu echt Jayden's middag. Niemand wil echt oppassen op Jayden dus een echte Alicia middag is er helaas nog niet, maar de vrijdagmiddag/avond doen we eigenlijk alleen maar wat zij leuk vind. Papa is er dan niet dus meestal pikken we ergens een patatje, gaan wat winkelen, spelen etc etc en zij mag beslissen hoe of wat (binnen het toelaatbare).

quote:

Op woensdag 16 februari 2005 22:23 schreef Leah het volgende:
De nieuwe baby heet hier Jongste En mama is paranoia, ik weet het .
Loena, ik heb er eigenlijk niet bij nagedacht, maar uiteraard is dit topic ook voor derde, vierde en vijfde kindjes! Zal ik even vragen of ze de topictitel willen aanpassen?

Ben je gek? Nee hoor hoeft niet voor mij Je loopt toch ongeveer tegen dezelfde problemen aan, denk ik zo. Zal helaas af een toe een heel piets klein beetje offtopic moeten gaan

dan kom ik ook nog even binnenrollen.
om de verwarring compleet te maken, kan ik hier ook terecht?
ik heb een samengesteld gezin in de aanbieding.
mijn vriend had een aangenomen dochter en een eigen dochter. die oudste is voor mijn komst al met veel bombarie vertrokken, dus toen ik kwam met luca had zij het rijk alleen met paps.
ze is van van jongste kind ineens gepromoveerd tot oudste zus en ze doet het met enthousiasme.
luca wordt betutteld, verwend, en geknuffeld. hij wordt zelfs ingezet als troef om vriendinnetjes hier te krijgen, want ze vinden hem allemaal zo schattig
ik moet altijd erg lachen als ze me bijna smeekt of ze luca uit school mag halen samen met dr vriendin.
luca laat het zich allemaal prima welgevallen en als het hem niet zint, laat hij dat luid en duidelijk weten. maar er wordt hier echt heel weinig ruzie gemaakt.
het is nu vakantie en het is lekker rommelig thuis. zus die een pubervriendin op visite heeft en met zijn tweeen zitten te giebelen over jongens en luca die een vriendje te spelen heeft en met zijn tweeen de jongenskamer verbouwd.
heerlijk... ik leef

Ik heb het er toch maar even bij gezet, wel zo gezellig!

Interessant topic!

sjonge knor, dat klinkt niet makkelijk. hopelijk kan JD binnenkort met wat minder voedingen per dag toe en trekt Alicia ook weer wat bij.

lady-wrb, leuk!

Superleuk topic Er staan echt dingen bij waar ik nooit aan zou denken

Hoe oud is die meid Lady-wrb? Leuk dat het zo goed gaat!

En Knor, jeetje wat lastig allemaal. Het klinkt allemaal erg heftig, gezien ook je positie met al die pijn, ik vind het wel goed van dat je je hierover hebt uitgesproken! Ik hoop voor jullie dat er tijden komen dat het allemaal wat makkelijker en prettiger gaat verlopen!

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 11:22 schreef melonovy het volgende:
Hoe oud is die meid Lady-wrb? Leuk dat het zo goed gaat!

ze is puber van 14"

Boeiend topic! Ook ik heb 2 kleintjes thuis. Indy is net 2 geworden en Thomas net een half jaar. En laaannnngggzzzaaammmeeerrrhhhaaannndd (langzamerhand) begint het hier een beetje meer op rolletjes te lopen. Voor de huishoudelijke klusjes komt een keer per week de schoonmaakster langs, de verbouwing waar we hier in zitten vordert heel langzaam en voor de rest probeer ik het leven maar te nemen zoals het komt.

Toen er nog maar één kind was ging ik heel regelmatig weg. Hier op bezoek, even naar Nederland rijden, daar een boodschapje doen... Met twee kinderen komt het daar eigenlijk niet meer van. Zeker niet met Thomas, die naast zijn vaste etens-en flesjestijden ook nog drie keer per dag moet inhaleren zodat hij een beetje fatsoenlijk kan ademhalen. Het is echt goochelen met de mogelijkheden die je hebt. Tijd voor mijn man schiet er helaas ook een beetje bij in. 's Avonds moet ik vaak nog klusjes doen voor mijn eigen zaak(je), of ik ben erg moe en lig vroeg in bed. Tijd om even bij te praten hebben we haast niet.

Maar toch.... als we kwart voor 7 met z'n allen Sandmann kijken (=welterustenverhaaltje op de Duitse tv). Indy zit bij mij op schoot en Thomas bij mijn man en de kindjes houden elkaars hand vast. Of Indy klimt 's morgens bij Thomas in bed om nog even met hem te knuffelen terwijl ik de was opruim. Of ik zie de stralende ogen van Thomas als hij naar Indy kijkt (of andersom). Dan ben ik de gelukkigste mama van de wereld.

Wat ik me nog wel afvraag: je hoort heel vaak dat het met twee kinderen makkelijker is dan met één kind. Wanneer begint die tijd dat dat zo is? Als ze volwassen zijn?

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 13:47 schreef Tinkepink het volgende:


Wat ik me nog wel afvraag: je hoort heel vaak dat het met twee kinderen makkelijker is dan met één kind. Wanneer begint die tijd dat dat zo is? Als ze volwassen zijn?

Makkelijker is het volgens mij niet hoor, tenminste ik vind van niet. Het grappige is dat ik met alleen Eva dacht dat ik het zo druk had overdag, nou dat was niks vergeleken bij nu.
Ik ben wel blij dat het eerste jaar van Iris om is, met al die slaapjes en voedingen had ik echt een rommelige dag naar mijn idee, je kon nooit eens ergens heen. Nu eten en slapen ze gelijktijdig, wel zo handig.

Ik vind dit een geweldig topic, ik kom later deze week nog even terug op de jaloezie tussen 2 kids, iets wat hier ook speelt.

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 21:19 schreef Leah het volgende:
Ik ben niet zo huishoudelijk, maar de puinhopen die ik nu af en toe in mijn huis aantref zijn ook ongekend, ik ben jaloers op jouw huishoudelijke hulp Tinkepink!

Het is heel erg genant , maar eerlijk gezegd zou ik het niet redden zonder. Ons huis heeft vier verdiepingen en ik zie het niet zitten om die allemaal schoon te maken met de kinderen op sleeptouw. Dat is echt onbegonnen werk!!!! Met Indy alleen lukt het trouwens wel, ze 'helpt' gewoon mee, maar met THomas en Indy is het me gewoon teveel.

Ik vond het eerste jaar met Job en Katja vrij zwaar, maar het wordt nu steeds makkelijker en vooral steeds leuker.
Nu is toch de tijd dat ze meer samen doen en het ook gewoon gezellig hebben met elkaar. En eten en slapen begint steeds meer op elkaar afgestemd te raken, dus dat is ook makkelijk.

Wat betreft het aandacht geven: Katja vraagt en krijgt daarom ook veel meer aandacht dan Job. Job kan zichzelf heel goed vermaken en Katja wil eigenlijk bij alles mij erbij betrekken. Toen Job net was geboren was ik bang dat Katja tekort zou komen, maar nu besef ik me dat het eigenlijk Job is die 'tekort' komt. Aan de andere kant schijnt Job daar niet onder te lijden. Misschien is het zo dat jongere kinderen wat meer vanzelfspreken aandacht delen?

Wij hebben Job en Katja zo snel mogelijk samen in bad gedaan. Natuurlijk niet de eerste weken, maar toen Job een maand of twee, drie was deden we ze al samen in het grote bad.
Dat was echt een uitkomst.

Erg interessant topic want ook wij krijgen er een tweede kindje bij over een paar maanden. Als ik zo sommige verhalen lees dan schijt ik blubber om het maar even grof te zeggen. Joshua is een aandacht trekker eerste klas en wil ook graag altijd alle aandacht hebben van zowel mij als zijn vader. Met een ander babietje erbij vind hij het al niet veel en word jaloers. Dat hebben we al ondervonden met zijn kleine neefje. Misschien dat het wel mee zal vallen hoor, maar ik geloof ook zeker wel dat het eerste jaar heel zwaar zal zijn.

Dat vond ik al met 1 kindje, Joshua is nooit een ventje geweest van regelmaat tot nu toe. Hij verandert zijn tijden constant ook al probeer ik dat te voorkomen.

Ik hoop van harte dat het mee gaat vallen. Dat van dat meteen verliefd zijn op je kindje, ik geloof niet dat dat een probleem is of gaat worden. Maar waar ik vooral bang voor ben is dat ik niet zoveel kan houden van mijn tweede als van mijn eerste. Misschien heel stom, maar dat is op het moment mijn grootste angst.

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 21:19 schreef Leah het volgende:
Wat jammer Knor, dat het met Alicia wat moeizaam verloopt! Kan me voorstellen dat je daar moeite mee hebt. Freek doet het wat dat betreft hartstikke goed, al zou het toch wel leuk zijn voor de baby dat een flesje niet in etappes gedronken hoeft te worden omdat Freek uiteraard de gelegenheid te baat neemt om de meest idiote toeren uit te halen. Het knopje van de tv met je tong aan en uit zetten schijnt hartstikke leuk te zijn .

Ik ben niet zo huishoudelijk, maar de puinhopen die ik nu af en toe in mijn huis aantref zijn ook ongekend, ik ben jaloers op jouw huishoudelijke hulp Tinkepink!

herkenbaar! Ik wil kostte wat het kost doorgaan met de bv. Ik ben die vreselijke periode doorgkomen dat ie om de anderhalf a 2u kwam en vind het doodzonde om dan nu te stoppen. Hij krijgt nu gemiddeld 5 a 6 maal bv en 1 maal een flesje van papa (ik kolf dus ook nog ergens op de dag tussendoor). Aangezien bv helemaal beroerd is als het telkens wordt onderbroken geef ik het nu gewoon op de wc (mede de reden dat ik hem helemaal gezellig heb opgeknapt). Ik sluit me gewoon op, alicia die MOET zich maar ffies vermaken (ze kan geen gevaarlijke dingen doen en breekt de tent maar af als ze daarzin in heb. Wat over het algemeen gelukkig mee valt)

Ow en het huishouden hier is ook een chaos hoor, ik hou me steeds voor op zondag er iets aan te doen want dan is papa er maar op de een of ander manier is die dag al helemaal volgeplant met andere tken en achterstallig werk.

Ik heb t geluk dat Geer onregelmatig werkt. Als hij thuis is gaan ze in bad. Zodat we dat altijd samen doen.
Nu ze om beurten ziek zijn is t ook heel druk hoor. De zieke krijgt toch wat meer de aandacht en wil ook meer knuffelen. Bo is al weer wat beter en vond zich vanavond ook wel weer ziek want dan kreeg ze ook banaan en hoefde ze geen prakkie Nou dan krijgt ze van mij dus ook lekker een banaan. Zijn ze nou elke week ziek dan natuurlijk niet, maar af en toe wel hoor. Ik ben na de geboorte van Janneke ook wel een stuk makkelijker geworden. En dat maakt t leven soms ook wel een stuk leuker

Wat doet Alicia als je in de kamer de borstvoeding geeft? Gaat ze dan ook op je klimmen enzo? En naar haar kamer sturen is zeker geen optie ivm je bekken?

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 22:24 schreef Leah het volgende:
Feit is dat Jongste met regelmaat in de box/bed geparkeerd wordt, puur omdat ik mijn handen even vrij moet hebben. Dat probeer ik dan maar weer goed te maken door in de avonduren wat langer te tutten, maar dan wil ik soms ook wel even wat voor mezelf doen (helaas wil Hub dan ook nog weleens aandacht ).

irri he die mannen

Wij hebben hier de afspraak dat na het eten (half 8) Danny alicia verzorgt en naar bed stopt en dat is het moment dat Jayden even waterpret kan hebben. Alicia doucht met mij mee (we hebben haar eindelijk zover dat ze onder de douche durft (al gaat het nog niet van harte en durft ze allleen met mij, wat resulteerd in een waterballet waarbij zij het warm heeft en ik het steenkoud). Als Danny zondags vrij is doe ik alicia en op de vrijdagavond ook want dan is hij er niet. Verder gaan ze hier (tenzij ze heel vies zijn geworden tijdens het spelen) niet vaker dan 2 a 3 keer onder de douche/bad de rest kan prima met een washandje (ik doe dan Jayden terwijl Alicia een poging onderneemt zich zelf te poetsen inclusief alle poppen en onze poezen en de vloer wordt daardoor regelmatig gedweild door haar, de tafel ziet eens wat water, dus ongemerkt wordt mijn huishouden ook nog een beetje voorzien van wat ijver )

quote:

En om maar eens wat te noemen, ik lijk maar geen goed moment te kunnen vinden om de kleinste in bad te doen.... Freek breekt de tent af als ik aan het badderen ben, en na het eten blijkt gèèn goed moment, want dan heeft baby zo'n enorme honger dat het 1 grote brulpartij is, schiet dat gezellige badje ook een beetje zijn doel voorbij .

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 22:40 schreef jessie het volgende:
Wat doet Alicia als je in de kamer de borstvoeding geeft? Gaat ze dan ook op je klimmen enzo? En naar haar kamer sturen is zeker geen optie ivm je bekken?

klimmen doet ze gelukkig niet ze heb niet echt door dat je dat ook kan doen met meubels Wat ze wel doet is uitgebreid al haar speelgoed uit de kast trekken en bij mij neer gooien incl op jayden, dusdanig lawaai maken dat Jayden alleen maar oog heeft voor dat grappige peutergezicht wat ronddarteld ipv de borst. Of uitgebreid testen of de gaskachel echt wel heet is, kijken of glas en lood geschikt is om door heen te meppen met blokken, ga zo maar door. Ze verzint wel iets waar ik echt op moet reageren, want ik probeer haar zoveel mogelijk min of meer te negeren als ze op die manier aandacht trekt. Er zijn ook voedingen geweest waarbij ze wel lief speelde en dan geef ik haar wel 'aandacht'/complimentje als Jayden bijna klaar is. Wat we ook wel doen is voorlezen als ik voed, werkte prima totdat Jayden meer luisterde dan at (ik was de verkeerde aan het vermaken) (is btw een vreselijk geweldig gezicht een lachend mondje om je tepel met gigapretoogjes )

edit: naar haar kamer sturen is niet echt een optie, das twee trappen hoog en houdt dus in dat ik haar moet brengen, weer naar beneden moet,moet voeden, na het voeden weer naar boven moet en weer naar beneden. Dat wordt me echt te veel. een keer op en af die trap smorgens vind ik al een behoorlijke aanslag, maar ja kan haar moeilijk e hele dag boven laten (wel lekker rustig zo nu en dan )

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 22:44 schreef Leah het volgende:

[..]

Ik was op een gegeven moment alleen nog maar bezig met voeden, en Freek had al zo ontzettend veel in moeten leveren in mijn zwangerschap dat ik het niet meer opbracht... Bovendien verrekte ik van de pijn, wat mijn band met de nieuwe baby er niet echt beter op maakte. Maar ow ow, wat een schuldgevoel , Freek heeft 4 maanden bv gehad, de baby maar twee weken.

Wat niet gaat gaat niet, Je hebt het in elk geval geprobeerd en das het belangrijkste. De jongste heeft toch maar mooi die eerste 2 weken gehad en die neemt niemand de kleine meer af. Ik heb ook enorm vaak op het punt gestaan hoor en dan pakte ik de voorraad uit de vriezer, kwakte ik ben danny op schoot en ben in het peuterbedje gaan liggen puur omdat ik niet meer kon. (helaas of nu dan gelukkig) wilde Jayden echt niet uit de fles drinken, met geen mogelijkheid (ja als ik hem gaf, maar dan had ik er nog niets aan) Ik denk dat dat de grootste redding van de bv hier is geweest, maar ja misschien ook wel ten koste van teveel (met name alicia)

Pittig hoor knorretje!!!
Janneke zet ik tegenwoordig appart op een stoeltje als ze weer eens wat uitvreet. Dit omdat ik Bo meestal naar de gang of naar boven stuur en dit voor Janneke geen veilige plek vind. Maar wel vind dat ze af en toe even appart moet.
In t begin liep ze natuurlijk van dr stoeltje af. Maar nu weet ze t precies. Dan sjokt ze er al mopperend naar toe. En blijft een minuut ofzo zitten tot ik kom en dan maken we t weer goed.
Maar soms..... Dan heb ik t idee dat mijn kinderen meer op de gang/hun kamer/ of hun stoeltje zitten dan ergens anders. Zei ik nou net dat ik makkelijker was geworden

wij hebben ook wel een straf/afkoelplekkie. In de hoek op de gang, maar dat doet haar niet zoveel. Als ik haar daarheen stuur huilt ze heel even en dan stomt dat af naar een paar tellen en gaat dan gewoon op de grond zitten oefenen met tellen, liedjes zingen, verhaaltjes verzinnen etc etc. Ze kan dan uren daar zitten bij wijze van (als ze nou eens leert zo lief te spelen gewoon in de kamer ipv op de afkoelplekkie...) En ik vind het gewoon zielig eigenlijk ook om haar daar naar toe te sturen puur en alleen omdat broerlief eten wil. Als Jayden niet hoeft te eten en ze speelt (gaat dit ook niet altijd even rustig, maar dan blijk ik het minder storend te vinden en als ik haar waarschuw stopt ze ook meteen met het gedrag). Maw te verwarrend voor haar denk ik ook, als jayden niet eet mag het min of meer wel en als jayden eet/(aandacht krijgt in haar ogen dus) mag het niet.

Ach het zal wel weer overgaan, na de vakantie gaat jayden mee eten met de pot (althans hij gaat een poging ondernemen) en dan zullen heus wel weer wat voedingen verschuiven (moeten we WEEEEER met zijn allen een nieuw ritme aanwennen) en misschien komt ie dan wel minder tussendoor op de speelmomenten voor een bv. Wie weet, en ach nog een half jaar en dan zit het jaar bv er ook alweer op, we zijn al op de helft.

Ow weet je wat mij heel erg opvalt: bij alicia vond ik het enorm lang duren voor ze eindelijk wat interactie gaf, dat ze in de voor mij meer leukere periode kwam. Sowieso dat hele eerste jaar ging best langzaam. Maar het lijkt nu opeens om te vliegen. Zo was hij nog een klein iel urretje en nu is het een kindje met 3 onderkinnen, worstepootjes, spekarmpjes bij wie de buik in de weg zit bij het 'proef'zitten bij mama op schoot. Hij is alweer bijna een half jaar

quote:

Op donderdag 17 februari 2005 13:47 schreef Tinkepink het volgende:
Wat ik me nog wel afvraag: je hoort heel vaak dat het met twee kinderen makkelijker is dan met één kind. Wanneer begint die tijd dat dat zo is? Als ze volwassen zijn?

Ik had altijd begrepen dat het wennen aan een tweede kind makkelijker is, niet zozeer het 'hebben van'. Lijkt mij namelijk dat je _{zeker in het begin} gewoon een paar handen tekort komt

[ Bericht 14% gewijzigd door miss_dynastie op 18-02-2005 00:06:08 ]

quote:

Op vrijdag 18 februari 2005 00:00 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Ik had altijd begrepen dat het wennen aan een tweede kind makkelijker is, niet zozeer het 'hebben van'.

en ergens klopt dat ook wel. Alles verloopt veel soepeler. Je bent minder 'bezorgd' de routine van alles is er nog en je weet veel beter om te gaan met kleine dingen die herkenbaar zijn of die je weet te voorkomen uit de ervaring van de eerste. Dus het is makkelijker het tweede kindje, MAAAR het tweede kindje integreren in een routine die jaar en dag draait om de eerste met alle ritueeltjes, etc etc is de moeilijkheid. Een baby laat zich nou eenmaal niet zomaar dwingen in ons ritme en een peuter niet in het ritme van de baby. Dus moet je twee nieuwe ritme's ontwikkelen die ook nog afgestemd zijn op elkaar en dat kost tijd en veel obstakels die weggewerkt moeten worden.

Als de echte babytijd voorbij is en ritmes niet zo snel meer veranderen zal dat vast allemaal een stuk makkelijker zijn en worden en vragen we ons echt af waar we ons nou druk over hebben gemaakt en hebben we er weer een enorme rijkdom voor terug

Ook ik heb er twee en dat is bij mij eigenlijk heel goed gegaan.

Kelvin is nu bijna 2 en Naomi bijna 4, maar ze is vanaf het eerste moment een grote zus geweest.
Eigenlijk komt het hier nu pas naar boven dat gekibbel over wie er nu weer bij mamma of pappa mag zitten of wie er nu weer met een bepaald speelgoed speelt _{het zijn echt broer en zus, Kelvin begint te ontdekken dat hij er ook is en laat dat met alle liefde aan zijn grote zus weten en dat leidt weer tot een kleine rel tussen broer en zus, die dan weer komt dat Kelvin dit of dat doet. Ik laat het ze meestal uitvechten, of ik spring er tussen als ik vind dat 1 van de twee te ver gaat}

Het enige waar ik me nog wel eens schuldig kan voelen is een gedachte vlak na de geboorte van Kelvin.
Hij is om 23.05 geboren en we hebben Naomi even voor twaalven wakker gemaakt om haar broertje te bekijken. Ik was op dat moment waarschijnlijk even de kluts kwijt_{was nog geen uur daarvoor bevallen}
Ik krijg Naomi op schoot voor zover dat ging en dacht bij mezelf: Waar is mijn kleine meisje, dit is mijn dochter niet. Toen we eenmaal weer in bed lagen met z'n allen_{ik sliep beneden kon de trap bijna niet op komen} realiseerde ik me dat mijn kleine meisje in een keer een hele grote meid was geworden en heb de hele nacht nauwelijks geslapen en meer liggen huilen.
Voor mijzelf was die overgang toch wel erg groot, realiseer ik me nu.
We zijn nu twee jaar verder en ik ben gezegend met twee gezonde kinderen en een lieve man en verder geen onoverkomelijke problemen, puur de echte broer-zus dingen zoals ik die van vroeger herinner tussen mij en mijn broer.
Het normale gekibbel en de jaloezie, als de een weer eens wat meer aandacht krijgt dan de ander.

Misschien een wat warrig verhaal maar hopelijk wel duidelijk.

Hier hebben we dan ook dat ze heel lekkker met elkaar kunnen spelen, ik merk eigenlijk weinig van jaloezie op elkaar, alleen is het speelgoed wat de ander vast heeft altijd het mooiste stukje speelgoed en moet dat afgepakt worden. En inderdaad als de eerste babytijd voorbij is, wordt ook het samenvoegen van verschillende ritmes steeds makkelijker. De eerste maanden zijn gewoon zwaar. Het gevoel voor de kids is in mijn beleving hetzelfde, met elk kind heb je zijn eigen specifieke dingetjes voor mijn gevoel, maar ik houd van allen evenveel en zou er niet tussen kunnen kiezen. Met Sverre duurde het wel wat langer voor we een band hadden, hij is 11 weken te vroeg geboren, dus na een bevalling tussen onbekenden (verpleging, gyn) ging hij direct met een kinderarts mee naar de neonatologie-intensive care. Daarna is bij mij onder volledige narcose de placenta verwijderd (wilde niet loskomen) en voor we eindelijk bij ons mannetje konden zijn waren we uren verder. Maar toch ook voor dat kleine kereltje heel snel die gevoelens van liefde, zo'n klein vechtertje in de couveuse. En Lune, de derde, na een snelle bevalling van anderhalf uur was ook direct vertrouwd en paste gewoon bij ons.
De bv opgeven is soms ook gewoon een ''must'' , hier ging het rond de vier maand ook mis, Storm is een pdd/adhd kindje en vroeg zijn aandacht, Sverre was toen net een jaartje en had meer aandacht nodig en Lune maakte minstens een week problemen met voeding als ik ongesteld werd, dus toen ook besloten om te stoppen. Het bracht in ieder geval meer regelmaat, Lune bleef slecht drinken en deed haar flesen in twee keer, maar met de bijvoeding erbij ging het allemaal steeds beter in een ritme en nu ze anderhalf is moet ik concluderen dat het overdag wel zwaar is, maar als ze savonds rond zevenen allemaal in bed liggen en slapen tot de volgende ochtend half acht/ acht uur meestal dat we het best goed hebben.

Ja dat is een feit, ik vind het heerlijk als Joshua lekker ligt te slapen s'avonds om 7 uur. Even wat tijd voor onszelf. Dat heb je toch echt wel nodig na een dag achter je kindje aanlopen.

Leah, ik vroeg het nog aan Paul of hij daar ook niet bang voor was. Maar hij is helemaal niet bang, gek is dat. Het lijkt nu wel of hij wat sterker is dan ik. Ik zie vaak nogal snel enge dingen. En juist nu is het dan wel lekker als je zo'n nuchter persoon om je heen hebt die je dan weer gerust stelt.

Knor, het is heel jammer dat Alicia zo veel negatieve aandacht trekt. Al zal dat best met de tijd wel overgaan hoop ik voor je. Het lijkt me wel heel moeilijk om als moeder dan een beetje te bemiddelen en tijd te verdelen. Een hele zware klus. Dus sterkte ermee

Ik heb een vraagje:
Judith (1 jr, 4 mnd) wordt erg jaloers als ik Daan (4 jr) knuffel of optil o.i.d. Meestal doe ik haar dan erachteraan en dan vindt ze dat wel goed. Soms probeer ik ze ook tegelijk te knuffelen of samen op schoot te laten zitten, maar dat vindt Judith dus ook niet goed. Nu ben ik eigenlijk niet van plan om haar steeds daarin haar zin te geven, maar ik ben er nog niet zo goed uit hoe ik dat dan het beste aan kan pakken. Heeft iemand tips?