Als het vuur gedoofd is

Ach, een heerlijk topic voor de mensch die zich in zijn eenzaamheid wentelt en niet aan de geneugten des levens wil ruiken. Bang dat hij zijn jeugd kwijtraakt, zich niet beseffende dat hetgeen hij omarmt als jeugd, slechts een vage herinnering is, vermengt met de melancholie van elke dag.

Get a life man! Stel je niet aan! Als jij ooit in de door jou verfoeide "burgerlijke" situatie beland zal ik buiten staan, naar je wijzen en zeggen tegen mijn kind (wat overigens ernstig gewild is door mij en mijn vrouw): kijk jongen, dat is nou zo'n l***r waar ik het laatst over had...

Het ligt echt aan de mensen om je heen, ik ga ook nog stappen met helften van stelletjes (m/v) van rond de 30 en die zijn echt wel in voor een flinke nacht uit. Maar inderdaad, niet ieder weekend. Ik stap ook nog veel kansloze eind 20ers die nog graag los gaan en op zoek zijn. Beetje in de stad wonen scheelt natuurlijk ook t.o.v. een rustig dorp waar iedereen na de zaterdagavond film gaat slapen. Dus wat al eerder geoppert is, zoek wat nieuwe vrienden. Alles in het leven blijft toch veranderen, dus kun je net zo goed meeveranderen en er voor jezelf wat moois van maken.

Wat is dat trouwens met die wolven, is van acda en de munnik, maar wat betekend het?

quote:

Op vrijdag 11 februari 2005 12:35 schreef Razzmatazz het volgende:
Wat is dat trouwens met die wolven, is van acda en de munnik, maar wat betekend het?

Het is -denk ik- een metafoor. Het vuur staat voor levenslust, motivatie, passie. Als dat dooft (in dit topic wordt het een beetje misbruikt, als in: je wordt burgerlijk en belandt in een sleur) komen de 'wolfen' je verscheuren: je leidt een 'saai leven'.

Alleen is dat natuurlijk pure generalisatie, net zoals het beweren dat alleenstaande party-gangers 'eenzaam zijn en niet van de geneugtes van het leven willen proeven'.

quote:

Op maandag 7 februari 2005 17:40 schreef Botje96 het volgende:
Je kent het wel vrienden die altijd vooraan hebben gestaan, de deur van de kroeg als laatste dicht deden en waarmee je tot diep in de nacht de mooiste gesprekken kon hebben.

Mooie verhaaltjes duren niet lang wordt wel eens gezegd. Een waarheid als een koe, zoals nu blijkt. Vrienden die al twintig jaar deel uitmaken van mijn leven krijgen de kriebels om, laat ik het mooi zeggen, de vleugels uit te slaan en daarnaast de drang krijgen aan ‘vastigheid’. Een keerpunt in het leven: huisje, tuintje, beestje, hypotheekje en binnen de afzienbare tijd van drie į vijf jaar een kindje.

De mooie, diepgaande gesprekken gaan plaatsmaken voor gesprekken over veiligere onderwerpen zoals over de kleine. Dit alles zonder enige vorm van géne. Hoe goed hij of zij het wel niet doet op school, hoeveel luiers hij/zij er in een week volschijt, welke babyvoeding het beste is, welk behangetje voor de kinderkamer het mooiste is, en meer van dit soort diepzinnige die onder het genot van een Malt zullen worden gevoerd.

En daar zit je dan: op je 25e nog steeds met je neus in de studieboeken en je hoofd vol met dromen, toekijkend hoe je vrienden een voor een vallen voor het monster van de burgerlijkheid. Gedaan met uitgaan tot in het holst van de nacht, gedaan met die mooie gesprekken en het gebroederlijk samenzijn. Wie had ooit kunnen denken dat het ooit zo rustige jongetje van groep 8 zich dertien jaar later zou ontvouwen in een rebel daar waar het gaat om alom opgelegde Westerse ideaal? Ik kan me dan ook voor de volle honderd procent vinden in de zienswijze van Jacques Brel zoals hij die eens op papier zette.

“Een man slaagt er nooit in zijn kinderjaren van zich af te schudden. Grofweg geschat sterft een man met zestien, zeventien jaar. Met zeventien zijn al zijn dromen op. Een kind omarmt het leven als een wondertuin, aanhoort de schepping als een samenzang van veldbloemen, veelkleurige vogels en de voortjagende wolken. Maar de volwassen blazen droom na droom op, ze stropen dieren, onderwerpen medemensen, voeren koude en hete oorlogen en leren wiskunde om een atoombom te kunnen fabriceren.“
- Jacques Brel (1929-1978) -



Zo. Dat lucht op

Een paar dingetjes:

- Een hele aanzienlijke grote groep mensen hun enige doel in het leven is iemand aan de haak slaan, een leuke baan, een leuk huisje en kids. Voor hen is het heersende beeld van burgerlijkheid niets iets negatiefs, maar iets positiefs. Het biedt structuur en zingeving aan hun anders zo lege bestaan

-Ik herken het. Maar bedenk je wel dat veel van die stellen die nu zo gelukkig zijn en niet meer dan 5 meter van elkaar verwijderd kunnen zijn veelal zullen opbreken. Misschien heb jij op dat moment een huisje, boompje en beestje-verhaal en hebben zij exact wat jij bij hen hebt

- Ik snap dat het irritant is dat men niet meer uitwil, hoogstens een avondje bier doen (tot een tijdstip waarop het manneke/vrouwtje weer naar huis en haard moet) of wat eten met vriendin erbij. Ik ken dat en ik heb er ook nix mee. Ik zoek een vriendin die ook zelf iemand is, ik zoek niet iemand die ook mijn leven gaat leiden. Ik ambieer geen relatie waarin ik alleen maar zonder scheve blikken van haar uit kan gaan als ze meemag. In veel situaties hecht ik er veel waarde aan om met vrienden uit te gaan en me daarmee te vermaken. Je moet denk ik accepteren dat zij daar niet zo over denken. Voor hen is het HEBBEN van een relatie, gezin, kind toch vaak een soort immaterieel statussymbool voor geslaagdheid in het leven. In hun optiek is het dus volkomen normaal dat er neergekeken dient te worden op twintigers die GEEN vriendin hebben, GEEN huis, GEEN.. Als die vrienden beweren dat het een vrije keus is om dat niet te willen, volgt er onbegrip. Immers het immaterieel statussymbool is toch hetgene dat telt!

Zo rond hun 30ste of aan het einde van die relatie komen mensen er in mijn omgeving (en dit is weer persoonlijk) achter dat ze op hun 30ste eigenlijk niets meer te bewijzen hebben. Dan volgt al heel snel de klap waarin huis en haard verlaten wordt en de zoektocht begint naar iemand(of iets) die het per se dan allemaal moet hebben of althans de uitstraling daarvan moet hebben. Feit is dat je geluk niet uit dat soort zaken genereert maar uit jezelf volgens mij. Jezelf iedere dag weer uitdagen is wat mij betreft vele malen belangrijk dan geslaagd zijn in de ogen van anderen.

Ik ken het niet maar ik kan het me wel voorstellen.
Jongere vrienden zoeken lijkt me de enige oplossing of ook aan kindjes beginnen.

Ik ben 17 maar wordt hier gewoon verdrietig van Ben halverwege opgehouden met lezen want ik ga nu mijn vrienden uitnodigen om een biertje te komen drinken

quote:

Op vrijdag 11 februari 2005 12:08 schreef Botje96 het volgende:

[..]

Zelfkennis is het begin van alle wijsheid.

Mijn mening, waar kom je vandaan?

quote:

Op vrijdag 11 februari 2005 18:44 schreef Domai het volgende:
Ik ben 17 maar wordt hier gewoon verdrietig van Ben halverwege opgehouden met lezen want ik ga nu mijn vrienden uitnodigen om een biertje te komen drinken

\\offtopic

top idee..

//ontopic
@ts ik zou hier ook niet tegen kunnen,..ook al zijn een aantal vrienden van mij een stuk ouder en hebben kids, we gaan nog zeeer regelmatig een biertje happen,.. of naar grote dancefeesten.
Dus ja,.. ligt net aan de personen

tjah, ik ken er ook een paar.
Eerst waren zij de gekste met de meest wilde plannen, ineens krijgen ze een serieuze vriendin en binnen een jaar wonen ze samen met een hypotheek en zie je ze alleen nog maar op verjaardagen waar ze dan heel rustig naast hun vriendin gaan zitten die ook mee is maar er eigenlijk niets aan vind. om vervolgens om half twaalf weer te vertrekken omdat ze de volgende dag beukenootjes gaan zoeken in het bos met de schoonfamilie.
Ik heb al 5 jaar een serieuze relatie, maar denk maar niet dat ik op zondagochtend met m'n schoonfamilie beukenootjes ga zoeken in het bos. Wel moet ik toegeven dat ik het laatste jaar iets rustiger aan ben gaan doen en mezelf wat vaker op de bank met m'n vriendin betrap en een dvdtje.
Wel jaag ik m'n dromen nog achterna en ben naar de randstand verhuist (zonder vriendin) om daar werkervaring op te doen.
_{werkervaring om later terug te gaan naar midden/oosten van nl daar te gaan werken en daar huisje boompje beestje te stichten}
Maar het blijft wel frapant dat sommige mensen zo plostklap om kunnen slaan, en ergens neem ik het ze ook wel kwalijk want soms mis je ze wel.

Hmm, dit kun je op 2 manieren bekijken. De kant zoals de TS hem vertelt, maar ook nog een andere kant. TS, je zegt dat je nog met je neus in de studieboeken zit. Doe jij een opleiding die heel lang duurt, iig langer dan de opleidingen die je vrienden hebben gedaan, of is het gewoon zo dat je vrienden, naast dat ze altijd gingen stappen, ook nog studeerden en hun studie allemaal eerder afhadden dan jij. Dat zou dan betekenen dat zij al verder zijn dan jij, en dat jij gewoon achterloopt door je eigen schuld. Immers, als jij je studie afhebt ga je ook op jezelf wonen als je straks werkt neem ik aan, en dan zit je -iig gedeeltelijk- in hetzelfde schuitje als je vrienden.

De andere manier, zoals ik die zie, is dat jij ook wel eens jaloers kon zijn op het feit dat je vrienden verder zijn dan jij.