Als het vuur gedoofd is

....dansen de muizen op tafel.

Triest, maar waar.. Ook nog eens herkenbaar.. Hoe pijnlijk is dit, je beste vrienden die worden wat ze vroeger nooit wilde zijn.. En worden dat wat jij niet wilt zijn..

quote:

Op maandag 7 februari 2005 17:46 schreef freggeltje het volgende:


Triest, maar waar.. Ook nog eens herkenbaar.. Hoe pijnlijk is dit, je beste vrienden die worden wat ze vroeger nooit wilde zijn.. En worden dat wat jij niet wilt zijn..

Miss ligt t gewoon aan je vrienden. Ik ben van dezelfde leeftijd en 2 van mn beste vrienden hebben idd meer de vastigheid opgezocht. Maar nog steeds gaanb we stappen en nog steeds doen we de dingen die we altijd deden...

Dan komen de wolven.

Sja, ik vind het jong hoor. Ik ben nu 22 en moet er echt niet aan denken de komende 10 jaar al zo burgerlijk te worden. Tuurlijk, als het komt dan komt het, maar het is niet iets dat ik vrijwillig zou willen

quote:

Op maandag 7 februari 2005 17:52 schreef OoDaniëlOo het volgende:

[..]

Miss ligt t gewoon aan je vrienden. Ik ben van dezelfde leeftijd en 2 van mn beste vrienden hebben idd meer de vastigheid opgezocht. Maar nog steeds gaanb we stappen en nog steeds doen we de dingen die we altijd deden...

Duh, tuurlijk ligt het aan je vrienden. Ik mag toch hopen dat ik ze die kant heb opgeduwt. Behalve als mensen hun ding laten doen iemand een kant opduwen is.

En het is ook niet erg dat ze burgerlijk worden, maar het zuigt wel.

Moeten wij hier nu collectief gaan janken?

quote:

Op maandag 7 februari 2005 17:40 schreef Botje96 het volgende:

En daar zit je dan: op je 25e nog steeds met je neus in de studieboeken en je hoofd vol met dromen, toekijkend hoe je vrienden een voor een vallen voor het monster van de burgerlijkheid. Gedaan met uitgaan tot in het holst van de nacht, gedaan met die mooie gesprekken en het gebroederlijk samenzijn.

Best lullig ja, als je vrienden eerder doorgaan naar een volgende fase van hun leven. Maar om nou zo dramatisch over "vallen voor het monster van de burgerlijkheid" te beginnen. Ben je een beter mens als je tot diep in de nacht in de kroeg zit te filosoferen?

Kinderen krijgen heeft veel impact (weet ik uit ervaring) en je moet je in no time een heleboel nieuwe dingen eigen maken en bent de eerste tijd 24/7 met het wurm bezig. Geen wonder dat de gesprekken daar veel over gaan. Maar er zit ook een kant aan het ouderschap die niet oppervlakkig is, maar juist voor een nieuwe soort diepgang in je leven zorgt. Misschien kun je eens proberen om het dáárover te hebben met je vrienden.

quote:

Op maandag 7 februari 2005 18:12 schreef VOLVOMEISTER het volgende:
Moeten wij hier nu collectief gaan janken?

Ja. En marshmellows roosteren. En bier drinken. En alle burgerlijkheid vervloeken als we als laatste de kroeg uit kruipen.

ja uhhh what can I say?
I agree!

Totdat je over vijf jaar zelf ook zo'n leventje leidt.. of niet natuurlijk.

tijd voor andere vrienden???

Dat mensen "burgerlijk" worden is nog niet eens het grote probleem; ik zie het ook overal om me heen, mensen van mijn leeftijd, zo rond de dertig, gaan trouwen, kopen een huis, een auto van de bank voor de deur.. En dan beginnen bij die vrouwen de hormonen op te spelen, de "biologische klok" , "begint te tikken", er moet een kind komen zodat de vrouw wat te verzorgen heeft. Komt er voorlopig - door wat voor reden dan ook, of het nu de hypotheeklasten is of traag zaad - géén kind dan verschijnt binnen afzienbare tijd het "excuushondje".

Die mensen kennen we allemaal wel; eindelijk weer een zaterdagavond waarop iedereen kan, zit je lekker te ouwehoeren onder het genot van een drankje en dan, zo tegen half elf, elf uur, staan ze op en verkondigen: "wij moeten 'helaas' naar huis, de hond zit alleen". Om vervolgens de jas aan te trekken en te verdwijnen, vaak met medeneming van de sfeer (binnen een uur zal de rest óók een excuus maken om richting vinex-doorzonwoning te verdwijnen)

Mensen waarmee je vroeger niet alleen de kroeg in ging of achter de meiden aanzat, maar ook vakanties in spanje doorbracht op het strand en dagjes naar amsterdam ging op ongelukkige dagen (zoals koninginnedag), moeten nu kennelijk op zaterdag al om half twaalf in bed liggen; want wil de vrouw naar huis, dan moet hij mee - stel je voor dat je een eigen leven zou hebben, aargh! - en probeer nu werkelijk niet hier commentaar op te hebben want dan krijg je altijd de standaard dooddoeners:

"ja hallo, wij moeten er morgen vroeg uit. we gaan naar mijn schoonouders". Of het venijnige:
"Tsja, sommige mensen hebben nu eenmaal verantwoordelijkheden en kunnen niet meer feesten zoals anderen (met andere woorden, wanneer word je nu eens volwassen)

Ach, verschillende vrienden heb ik al met lede ogen zien tuinen in de valstrik van "huisje, boompje, beestje". En begrijp me niet verkeerd, een relatie hebben is natuurlijk geweldig, ik zou mijn vriendin - waar ik overigens alweer vier jaar heel tevreden mee samenwoon - niet meer willen missen maar wanneer ik eens met de weinige overgebleven (voornamelijk vrijgezelle, zou dat toeval zijn?) vrienden de stad in wil, of stappen in Utrecht, of snowboarden in Duitsland, dan kán dat gewoon. Net zoals mijn vriendin lekker de stad in kan met vriendinnen, naar een sauna of naar een verjaardag van een collega.

Om kort te gaan:

Het grootste probleem dat veel "stelletjes" hebben? Het lijkt wel alsof ze vergroeid zijn! Alsof ze niet verder dan 5 meter uit elkaars buurt kunnen zijn zonder doodongelukkig te worden; waar de één gaat, staat de ander nooit verder dan een armlengte weg. Dát is nu de strop voor gezellige avonden in de kroeg, dat mensen alleen nog maar een "wij" zijn en geen "ik" meer.

Ik heb een stel vrienden van 30 en die gaan ook nog regelmatig met de bek op de bar hoor.

quote:

Op maandag 7 februari 2005 18:15 schreef Pokkehontas het volgende:

Best lullig ja, als je vrienden eerder doorgaan naar een volgende fase van hun leven. Maar om nou zo dramatisch over "vallen voor het monster van de burgerlijkheid" te beginnen. Ben je een beter mens als je tot diep in de nacht in de kroeg zit te filosoferen?

Kinderen krijgen heeft veel impact (weet ik uit ervaring) en je moet je in no time een heleboel nieuwe dingen eigen maken en bent de eerste tijd 24/7 met het wurm bezig. Geen wonder dat de gesprekken daar veel over gaan. Maar er zit ook een kant aan het ouderschap die niet oppervlakkig is, maar juist voor een nieuwe soort diepgang in je leven zorgt. Misschien kun je eens proberen om het dáárover te hebben met je vrienden.

Goed gezegd.

Als je op voorhand al zo zwartgallig en superieur gaat zitten doen kun je er inderdaad op wachten dat het misloopt, hoe zij zich ook zullen opstellen.

Gemeten aan deze maatstaven ben ik onzettend burgerlijk. Hell, gemeten aan iedere maatstaf ben ik ontzettend burgerlijk. Een nette baan, netjes 40 uur in de week, netjes op tijd thuis, netjes een deeltijdstudie, uitgaan uitsluitend in het weekend en dan nog 'slechts' dinner and a movie, al ruim vijf jaar samen met dezelfde met een vette optie op een huwelijk met diezelfde persoon. Hopelijk passen daar ook kindertjes bij.

Wellicht moet ik nu meewarig bekeken worden door de mid-twintigers die laveloos in de kroeg hangen en in al hun eenkennige eenzaamheid alleen maar kunnen uitkermen dat ze vrouwen niet begrijpen, of beter dat vrouwen hen niet begrijpen, terwijl ze diezelfde eenzaamheid abusievelijk opvatten als vrijheid, maar ik ben happy zo.

Wat irritant en vervelend en jammer lijkt me dat zeg, als je vrienden ineens allemaal "volwassen" worden.. (Ik vind 25 sowieso al vrij vroeg om over een hypotheek na te denken, laat staan kinderen...)

Vervelend, jammer. Dat had je vroeger vast niet zo gezien. Shit.
Niet dat ik niet een beeetje die kant op ga, maar ik kan mezelf niet vergelijken met elke andere vrouw van 27

Ik heb een aantal vrienden van midden 20 en daar moet ik niet al te veel mee omgaan anders word ik gegarandeerd echt een fulltime alcoholicus..

Maar je hebt in wezen gelijk, het 'rustiger aan gaan doen en het zoeken naar vastigheid' is een ontwikkeling die bijna iedereen doorloopt, daar niet mee om kunnen gaan is het leven ontkennen.

Heel herkenbaar. Ik heb vrienden binnen 2 jaar van losbollen en feestbeesten zien veranderen in een rustige jongen met hypotheek. Niet dat dat slecht is, maar het toont aan hoe snel dingen kunnen veranderen.
Veel van m'n beste vrienden hebben zich wat teruggetrokken, gaan samenwonen en een huis kopen e.d.. Maar als we dan een keer afspreken is alles weer -even- bij het oude. Dus dat kan prima, je hoeft je niet geforceerd af te zetten tegen burgerlijkheid om een uniek leven te leiden hoor.

Het enige waar ik me (als vrijgezel) aan kan ergeren, is dat alles vaak moet wijken voor een relatie. Er hoeft maar een telefoontje te komen van een vriendin die zich alleen voelt en je gezellige avondje wordt zonder pardon afgebroken. Op zo'n moment kan je toch best voor je vrienden kiezen? Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen.

quote:

Op maandag 7 februari 2005 22:37 schreef Lolalala het volgende:
worden.. (Ik vind 25 sowieso al vrij vroeg om over een hypotheek na te denken, laat staan kinderen...)

Een hypotheek is vandaag de dag echt zo gek niet, want de huurmarkt is gewoon kl*te. Je moet jaren wachten en vervolgens huur je voor een hoger bedrag dan een hypotheek. Zonder dat je vermogen opbouwt.

quote:

Op maandag 7 februari 2005 22:51 schreef FoeiJongHaai het volgende:

[..]

Je zou natuurlijk ook eens interesse kunnen tonen voor de levensfase waar een ander in zit, in plaats van lekker statisch alles bij het oude willen laten.

Ik denk dat een balans tussen de (nieuwe) levensfase van de een en de (oude) levensfase van de ander nog het beste werkt. Gewoon wederzijdse interesse. Mensen met kinderen kunnen zich ook wel bedenken dat iemand die geen kinderen heeft er gewoon niet (of moeilijk) over mee kan praten.

- Prive gegevens op verzoek van de poster weggehaald. -

[ Bericht 85% gewijzigd door Sander op 17-05-2011 10:48:29 ]

Dan komen de wolveeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen

Overigens kunnen we wel heeel voorzichtig stellen dat het krijgen van een relatie de burgerlijkheid enorm versnelt, niet dat daar wat mis mee is, moet iedereen zelf weten.

quote:

Op maandag 7 februari 2005 23:56 schreef Blessed het volgende:
Mensen met kinderen kunnen zich ook wel bedenken dat iemand die geen kinderen heeft er gewoon niet (of moeilijk) over mee kan praten.

Of dat het anderen simpelweg gewoon niet boeit, dat dat blêrkreng nu weer 4 luiers volgescheten heeft met banaankleurige derrie, een boertje gelaten heeft dat als "mama" klonk of zelfstandig gestaan heeft. Ik kan al ruim dertig jaar zelfstandig staan goddomme, wat is daar zo bijzonder aan!

Als je bij dat soort (oud)vrienden op verjaarsvisite bent hoor je het overal; "auto van de zaak, hypotheek, kinderkamer blablabla". En dan heb ik het over eind twintigers en niét over begin veertigers zoals je zou verwachten. Het enige dat nog ontbreekt zijn de volvo stationwagon, de golden retriever en de het landelijk gemiddelde van 2,4 kind.

Ze schijnen te denken dat middelmatigheid iets is om trots op te zijn, dat dat zo hoort als je "volwassen wordt" en "verantwoordelijkheden krijgt". Allemaal dezelfde saaie, veel te dure en kleine vinex-doorzonwoning, allemaal hetzelfde gekrijt eiken interieur van Morres, allemaal de kneuterig-burgerlijke achtertuin met teakhouten zitje en allemaal dezelfde middenklasse franse of duitse auto..



[ Bericht 10% gewijzigd door SadKingBilly op 08-02-2005 00:10:22 ]

quote:

Op maandag 7 februari 2005 17:40 schreef Botje96 het volgende:
Je kent het wel vrienden die altijd vooraan hebben gestaan, de deur van de kroeg als laatste dicht deden en waarmee je tot diep in de nacht de mooiste gesprekken kon hebben.

Mooie verhaaltjes duren niet lang wordt wel eens gezegd. Een waarheid als een koe, zoals nu blijkt. Vrienden die al twintig jaar deel uitmaken van mijn leven krijgen de kriebels om, laat ik het mooi zeggen, de vleugels uit te slaan en daarnaast de drang krijgen aan ‘vastigheid’. Een keerpunt in het leven: huisje, tuintje, beestje, hypotheekje en binnen de afzienbare tijd van drie á vijf jaar een kindje.

De mooie, diepgaande gesprekken gaan plaatsmaken voor gesprekken over veiligere onderwerpen zoals over de kleine. Dit alles zonder enige vorm van géne. Hoe goed hij of zij het wel niet doet op school, hoeveel luiers hij/zij er in een week volschijt, welke babyvoeding het beste is, welk behangetje voor de kinderkamer het mooiste is, en meer van dit soort diepzinnige die onder het genot van een Malt zullen worden gevoerd.

En daar zit je dan: op je 25e nog steeds met je neus in de studieboeken en je hoofd vol met dromen, toekijkend hoe je vrienden een voor een vallen voor het monster van de burgerlijkheid. Gedaan met uitgaan tot in het holst van de nacht, gedaan met die mooie gesprekken en het gebroederlijk samenzijn. Wie had ooit kunnen denken dat het ooit zo rustige jongetje van groep 8 zich dertien jaar later zou ontvouwen in een rebel daar waar het gaat om alom opgelegde Westerse ideaal? Ik kan me dan ook voor de volle honderd procent vinden in de zienswijze van Jacques Brel zoals hij die eens op papier zette.

“Een man slaagt er nooit in zijn kinderjaren van zich af te schudden. Grofweg geschat sterft een man met zestien, zeventien jaar. Met zeventien zijn al zijn dromen op. Een kind omarmt het leven als een wondertuin, aanhoort de schepping als een samenzang van veldbloemen, veelkleurige vogels en de voortjagende wolken. Maar de volwassen blazen droom na droom op, ze stropen dieren, onderwerpen medemensen, voeren koude en hete oorlogen en leren wiskunde om een atoombom te kunnen fabriceren.“
- Jacques Brel (1929-1978) -



Zo. Dat lucht op

Zo...word. Meer kan ik er niet over zeggen

..is het donker, en koud.

kan de brandweerman z'n nest weer in.

Als je nu eerst eens je studie afrondt en daarna je dromen realiseert.

BTW is Brel maar 49 geworden

quote:

Op dinsdag 8 februari 2005 03:01 schreef Johnny_Footballhero het volgende:
kan de brandweerman z'n nest weer in.

tvp-tje

quote:

Op maandag 7 februari 2005 22:31 schreef Argento het volgende:
Wellicht moet ik nu meewarig bekeken worden door de mid-twintigers die laveloos in de kroeg hangen en in al hun eenkennige eenzaamheid alleen maar kunnen uitkermen dat ze vrouwen niet begrijpen, of beter dat vrouwen hen niet begrijpen, terwijl ze diezelfde eenzaamheid abusievelijk opvatten als vrijheid, maar ik ben happy zo.

Touché. De eenzelvige 'rebel' schreeuwt zijn eenzaamheid uit, maar probeert er het beste van te maken door zich voor te houden dat dit leven is. Alcohol, onvervulde wensen en een gebroken hart zijn geen noodzakelijke voorwaarden voor intensiteit. Jacques Brel schreef er mooie liedjes over, maar erg gelukkig waren ze niet.

quote:

Op dinsdag 8 februari 2005 09:57 schreef Claudia_x het volgende:

Touché. De eenzelvige 'rebel' schreeuwt zijn eenzaamheid uit, maar probeert er het beste van te maken door zich voor te houden dat dit leven is. Alcohol, onvervulde wensen en een gebroken hart zijn geen noodzakelijke voorwaarden voor intensiteit. Jacques Brel schreef er mooie liedjes over, maar erg gelukkig waren ze niet.

Precies. Daarbij komt bij dat als je bijvoorbeeld ergens werkt waar veel 'burgerlijke' mensen zitten, je op een gegeven moment merkt dat die mensen veel meer zijn dan de platte bordkartonnen figuurtjes in de gruwelverhalen van de TS. Het zijn nog steeds mensen die op een ontzettend idiosyncratische manier met hun geluk (en ongeluk) omgaan. En daar kan ik dan wel weer veel waardering voor opbrengen (zonder dat ik me ermee vereenzelvig). Ik denk dat de echte bordkartonnen figuren degenen zijn die zich elke dag weer met een burgerlijk spookbeeld in het achterhoofd in slaap proberen te sussen.

Sure...

Ik ben blij om door het leven te gaan zoals ik ben, of het nou met relatie is of zonder.
En dat moet je ook respecteren in een ander.
Laat mensen in hun waarde, willen ze kinderen en niet meer uitgaan... so be it. Het is hun keuze.
Anders om ook, laat mensen die wel in de kroeg zitten en doorhalen in hun waarde. (zodiak, Claudia X).

Ik snap het Punt van TS zeker wel. Gelukkig zijn de mensen met wie ik omga (nog) niet zo. Of komt het gewoon door het dorp waar ik woon

quote:

Op maandag 7 februari 2005 19:12 schreef SadKingBilly het volgende:
(..)

Gefeli SadKingBilly, je hebt een relatie die ik ook (ooit) nog eens hoop te krijgen.. wees er trots op!

Het geheim van een goeie relatie en een gelukkig leven is toch (o.a.) dat je elkaar vrij kan laten?

tsja herkenbaar, lees maar eens mijn topic: "fases in je leven - vriendschappen"

quote:

Op maandag 7 februari 2005 19:12 schreef SadKingBilly het volgende:
Dat mensen "burgerlijk" worden is nog niet eens het grote probleem; ik zie het ook overal om me heen, mensen van mijn leeftijd, zo rond de dertig, gaan trouwen, kopen een huis, een auto van de bank voor de deur.. En dan beginnen bij die vrouwen de hormonen op te spelen, de "biologische klok" , "begint te tikken", er moet een kind komen zodat de vrouw wat te verzorgen heeft. Komt er voorlopig - door wat voor reden dan ook, of het nu de hypotheeklasten is of traag zaad - géén kind dan verschijnt binnen afzienbare tijd het "excuushondje".

Die mensen kennen we allemaal wel; eindelijk weer een zaterdagavond waarop iedereen kan, zit je lekker te ouwehoeren onder het genot van een drankje en dan, zo tegen half elf, elf uur, staan ze op en verkondigen: "wij moeten 'helaas' naar huis, de hond zit alleen". Om vervolgens de jas aan te trekken en te verdwijnen, vaak met medeneming van de sfeer (binnen een uur zal de rest óók een excuus maken om richting vinex-doorzonwoning te verdwijnen)

Mensen waarmee je vroeger niet alleen de kroeg in ging of achter de meiden aanzat, maar ook vakanties in spanje doorbracht op het strand en dagjes naar amsterdam ging op ongelukkige dagen (zoals koninginnedag), moeten nu kennelijk op zaterdag al om half twaalf in bed liggen; want wil de vrouw naar huis, dan moet hij mee - stel je voor dat je een eigen leven zou hebben, aargh! - en probeer nu werkelijk niet hier commentaar op te hebben want dan krijg je altijd de standaard dooddoeners:

"ja hallo, wij moeten er morgen vroeg uit. we gaan naar mijn schoonouders". Of het venijnige:
"Tsja, sommige mensen hebben nu eenmaal verantwoordelijkheden en kunnen niet meer feesten zoals anderen (met andere woorden, wanneer word je nu eens volwassen)

Ach, verschillende vrienden heb ik al met lede ogen zien tuinen in de valstrik van "huisje, boompje, beestje". En begrijp me niet verkeerd, een relatie hebben is natuurlijk geweldig, ik zou mijn vriendin - waar ik overigens alweer vier jaar heel tevreden mee samenwoon - niet meer willen missen maar wanneer ik eens met de weinige overgebleven (voornamelijk vrijgezelle, zou dat toeval zijn?) vrienden de stad in wil, of stappen in Utrecht, of snowboarden in Duitsland, dan kán dat gewoon. Net zoals mijn vriendin lekker de stad in kan met vriendinnen, naar een sauna of naar een verjaardag van een collega.

Om kort te gaan:

Het grootste probleem dat veel "stelletjes" hebben? Het lijkt wel alsof ze vergroeid zijn! Alsof ze niet verder dan 5 meter uit elkaars buurt kunnen zijn zonder doodongelukkig te worden; waar de één gaat, staat de ander nooit verder dan een armlengte weg. Dát is nu de strop voor gezellige avonden in de kroeg, dat mensen alleen nog maar een "wij" zijn en geen "ik" meer.

Dat mensen burgerlijk worden is nog niets een het grote probleem zeg je dan, maar alle dingen die je opnoemt als zijnde dingen waar het wel om draait zijn JUIST kenmerken van de burgerlijkheid

[ Bericht 1% gewijzigd door Nembrionic op 11-02-2005 18:16:57 ]

Ik ga veel om met mensen van 20-25 en die zijn echt niet zo. Misschien ligt het aan je vrienden. Hoe dan ook, en dit zeg ik niet vaak in R&P, erg kut voor je en veel sterkte ermee.

Burgerlijkheid.

Ach, een heerlijk topic voor de mensch die zich in zijn eenzaamheid wentelt en niet aan de geneugten des levens wil ruiken. Bang dat hij zijn jeugd kwijtraakt, zich niet beseffende dat hetgeen hij omarmt als jeugd, slechts een vage herinnering is, vermengt met de melancholie van elke dag.

Get a life man! Stel je niet aan! Als jij ooit in de door jou verfoeide "burgerlijke" situatie beland zal ik buiten staan, naar je wijzen en zeggen tegen mijn kind (wat overigens ernstig gewild is door mij en mijn vrouw): kijk jongen, dat is nou zo'n l***r waar ik het laatst over had...

Het ligt echt aan de mensen om je heen, ik ga ook nog stappen met helften van stelletjes (m/v) van rond de 30 en die zijn echt wel in voor een flinke nacht uit. Maar inderdaad, niet ieder weekend. Ik stap ook nog veel kansloze eind 20ers die nog graag los gaan en op zoek zijn. Beetje in de stad wonen scheelt natuurlijk ook t.o.v. een rustig dorp waar iedereen na de zaterdagavond film gaat slapen. Dus wat al eerder geoppert is, zoek wat nieuwe vrienden. Alles in het leven blijft toch veranderen, dus kun je net zo goed meeveranderen en er voor jezelf wat moois van maken.

Wat is dat trouwens met die wolven, is van acda en de munnik, maar wat betekend het?

quote:

Op vrijdag 11 februari 2005 12:35 schreef Razzmatazz het volgende:
Wat is dat trouwens met die wolven, is van acda en de munnik, maar wat betekend het?

Het is -denk ik- een metafoor. Het vuur staat voor levenslust, motivatie, passie. Als dat dooft (in dit topic wordt het een beetje misbruikt, als in: je wordt burgerlijk en belandt in een sleur) komen de 'wolfen' je verscheuren: je leidt een 'saai leven'.

Alleen is dat natuurlijk pure generalisatie, net zoals het beweren dat alleenstaande party-gangers 'eenzaam zijn en niet van de geneugtes van het leven willen proeven'.

quote:

Op maandag 7 februari 2005 17:40 schreef Botje96 het volgende:
Je kent het wel vrienden die altijd vooraan hebben gestaan, de deur van de kroeg als laatste dicht deden en waarmee je tot diep in de nacht de mooiste gesprekken kon hebben.

Mooie verhaaltjes duren niet lang wordt wel eens gezegd. Een waarheid als een koe, zoals nu blijkt. Vrienden die al twintig jaar deel uitmaken van mijn leven krijgen de kriebels om, laat ik het mooi zeggen, de vleugels uit te slaan en daarnaast de drang krijgen aan ‘vastigheid’. Een keerpunt in het leven: huisje, tuintje, beestje, hypotheekje en binnen de afzienbare tijd van drie á vijf jaar een kindje.

De mooie, diepgaande gesprekken gaan plaatsmaken voor gesprekken over veiligere onderwerpen zoals over de kleine. Dit alles zonder enige vorm van géne. Hoe goed hij of zij het wel niet doet op school, hoeveel luiers hij/zij er in een week volschijt, welke babyvoeding het beste is, welk behangetje voor de kinderkamer het mooiste is, en meer van dit soort diepzinnige die onder het genot van een Malt zullen worden gevoerd.

En daar zit je dan: op je 25e nog steeds met je neus in de studieboeken en je hoofd vol met dromen, toekijkend hoe je vrienden een voor een vallen voor het monster van de burgerlijkheid. Gedaan met uitgaan tot in het holst van de nacht, gedaan met die mooie gesprekken en het gebroederlijk samenzijn. Wie had ooit kunnen denken dat het ooit zo rustige jongetje van groep 8 zich dertien jaar later zou ontvouwen in een rebel daar waar het gaat om alom opgelegde Westerse ideaal? Ik kan me dan ook voor de volle honderd procent vinden in de zienswijze van Jacques Brel zoals hij die eens op papier zette.

“Een man slaagt er nooit in zijn kinderjaren van zich af te schudden. Grofweg geschat sterft een man met zestien, zeventien jaar. Met zeventien zijn al zijn dromen op. Een kind omarmt het leven als een wondertuin, aanhoort de schepping als een samenzang van veldbloemen, veelkleurige vogels en de voortjagende wolken. Maar de volwassen blazen droom na droom op, ze stropen dieren, onderwerpen medemensen, voeren koude en hete oorlogen en leren wiskunde om een atoombom te kunnen fabriceren.“
- Jacques Brel (1929-1978) -



Zo. Dat lucht op

Een paar dingetjes:

- Een hele aanzienlijke grote groep mensen hun enige doel in het leven is iemand aan de haak slaan, een leuke baan, een leuk huisje en kids. Voor hen is het heersende beeld van burgerlijkheid niets iets negatiefs, maar iets positiefs. Het biedt structuur en zingeving aan hun anders zo lege bestaan

-Ik herken het. Maar bedenk je wel dat veel van die stellen die nu zo gelukkig zijn en niet meer dan 5 meter van elkaar verwijderd kunnen zijn veelal zullen opbreken. Misschien heb jij op dat moment een huisje, boompje en beestje-verhaal en hebben zij exact wat jij bij hen hebt

- Ik snap dat het irritant is dat men niet meer uitwil, hoogstens een avondje bier doen (tot een tijdstip waarop het manneke/vrouwtje weer naar huis en haard moet) of wat eten met vriendin erbij. Ik ken dat en ik heb er ook nix mee. Ik zoek een vriendin die ook zelf iemand is, ik zoek niet iemand die ook mijn leven gaat leiden. Ik ambieer geen relatie waarin ik alleen maar zonder scheve blikken van haar uit kan gaan als ze meemag. In veel situaties hecht ik er veel waarde aan om met vrienden uit te gaan en me daarmee te vermaken. Je moet denk ik accepteren dat zij daar niet zo over denken. Voor hen is het HEBBEN van een relatie, gezin, kind toch vaak een soort immaterieel statussymbool voor geslaagdheid in het leven. In hun optiek is het dus volkomen normaal dat er neergekeken dient te worden op twintigers die GEEN vriendin hebben, GEEN huis, GEEN.. Als die vrienden beweren dat het een vrije keus is om dat niet te willen, volgt er onbegrip. Immers het immaterieel statussymbool is toch hetgene dat telt!

Zo rond hun 30ste of aan het einde van die relatie komen mensen er in mijn omgeving (en dit is weer persoonlijk) achter dat ze op hun 30ste eigenlijk niets meer te bewijzen hebben. Dan volgt al heel snel de klap waarin huis en haard verlaten wordt en de zoektocht begint naar iemand(of iets) die het per se dan allemaal moet hebben of althans de uitstraling daarvan moet hebben. Feit is dat je geluk niet uit dat soort zaken genereert maar uit jezelf volgens mij. Jezelf iedere dag weer uitdagen is wat mij betreft vele malen belangrijk dan geslaagd zijn in de ogen van anderen.

Ik ken het niet maar ik kan het me wel voorstellen.
Jongere vrienden zoeken lijkt me de enige oplossing of ook aan kindjes beginnen.

Ik ben 17 maar wordt hier gewoon verdrietig van Ben halverwege opgehouden met lezen want ik ga nu mijn vrienden uitnodigen om een biertje te komen drinken

quote:

Op vrijdag 11 februari 2005 12:08 schreef Botje96 het volgende:

[..]

Zelfkennis is het begin van alle wijsheid.

Mijn mening, waar kom je vandaan?

quote:

Op vrijdag 11 februari 2005 18:44 schreef Domai het volgende:
Ik ben 17 maar wordt hier gewoon verdrietig van Ben halverwege opgehouden met lezen want ik ga nu mijn vrienden uitnodigen om een biertje te komen drinken

\\offtopic

top idee..

//ontopic
@ts ik zou hier ook niet tegen kunnen,..ook al zijn een aantal vrienden van mij een stuk ouder en hebben kids, we gaan nog zeeer regelmatig een biertje happen,.. of naar grote dancefeesten.
Dus ja,.. ligt net aan de personen

tjah, ik ken er ook een paar.
Eerst waren zij de gekste met de meest wilde plannen, ineens krijgen ze een serieuze vriendin en binnen een jaar wonen ze samen met een hypotheek en zie je ze alleen nog maar op verjaardagen waar ze dan heel rustig naast hun vriendin gaan zitten die ook mee is maar er eigenlijk niets aan vind. om vervolgens om half twaalf weer te vertrekken omdat ze de volgende dag beukenootjes gaan zoeken in het bos met de schoonfamilie.
Ik heb al 5 jaar een serieuze relatie, maar denk maar niet dat ik op zondagochtend met m'n schoonfamilie beukenootjes ga zoeken in het bos. Wel moet ik toegeven dat ik het laatste jaar iets rustiger aan ben gaan doen en mezelf wat vaker op de bank met m'n vriendin betrap en een dvdtje.
Wel jaag ik m'n dromen nog achterna en ben naar de randstand verhuist (zonder vriendin) om daar werkervaring op te doen.
_{werkervaring om later terug te gaan naar midden/oosten van nl daar te gaan werken en daar huisje boompje beestje te stichten}
Maar het blijft wel frapant dat sommige mensen zo plostklap om kunnen slaan, en ergens neem ik het ze ook wel kwalijk want soms mis je ze wel.