quote:
Op donderdag 3 februari 2005 10:48 schreef Patrick281 het volgende: ![]()
Tja waaarom meld ik het eigenlijk..
Het was wel een spectaculair momentje hier, algehele consternatie.
Maar je moet er bijgeweest zijn.
De directeur van de dochteronderneming pakte zelf de dweil, terwijl de schoonmaakster ook in de kantine stond.En het was geen terugslag, omdat het niet verdunt was .................................................
![]()
Snap het wel, ik heb ook van die momentjes op de werkvloer gehad die alles te boven gingen. Zijn echt van die WTF?
![]()
momenten.
Collega ineens spoorloos verdwenen, zijn vrouw wist niet waar hij was, wij niet, vrienden niet.
![]()
Meneer was gewoon ineens met de noorderzon vertrokken. Zijn directe collega in het veld zag hem ineens lopen bij een dok. Uurtje later en hij had op de boot gezeten naar Zuid Amerika.
![]()
Andere collega, chef staat met hem te praten hij zit achter zijn buro, zakt ie ineens zo onder tafel.
![]()
(had al 5 dagen niets gegeten, hongerstaking/ruzie met zijn vrouw
![]()
)
Nieuwe chef, niemand wist iets van hem en hij werkte nog maar 3 dagen bij het bedrijf. Iemand wilde hem vragen of ie ook een koek wilde, ligt ie raar op de grond te spartelen. (epilepsieaanval)
![]()
Monteur zit al een tijdje overspannen thuis en wordt op kantoor ontboden, daar aangekomen gaat ie volledig door het lint en slaat vanaf de receptie tot aan het kantoor van de chef de hele boel naar de tering.
Bij dit soort dingen moet ik altijd even aan de film Falling Down denken.
![]()
Nu ik dit zo neerzet, volgens mij ben ik elke keer precies op tijd geswitched van bedrijf om dit soort dingen mee te maken.
![]()
Alleen bij mijn eerste werkgever is er niet echt iets spannends gebeurt. Enige daar was een chef die na consumptie van een hele krat op zijn verjaardag de volgende dag meer dood dan levend was.
![]()
Niet echt spannend zo'n kotsende leidinggevende naast je.