Zo dan zal ik ook maar eens een verhaaltje gaan typen. Tijdje geleden ben ik begonnen met Atalanta. Niet met een speciale reden ofzo. Alle selecties in de Serie A bekeken en ik wilde het liefst een talentvolle, maar verder matige, selectie. Met Pazzini en Montolivo kreeg Atalanta de voorkeur.
Ik wist weinig over de club, maar was blij dat de doelstelling was om degradatie te onlopen. Dat moest te doen zijn. Voor het seizoen begon Tsiartas aangetrokken als free transfer, en her en der nog wat oude goedkope en jonge talentvolle spelers weggeplukt (Vanden Borre, Bergdolmo, Guy Demel, Zdebel, Mattia Abbiati).
Het ging niet echt lekker in het eerste seizoen. Toch lukte het me uiteindelijk om uit de gevarenzone te blijven en 12e te worden. Montolivo was de man die het middenveld overheerste, maar een goede afronder was er nog niet. Pazzini had talent, maar scoorde in 35 wedstrijden slechts negen keer.
Halverwege het seizoen Evandro Roncatto nog aangetrokken, en zelfs Ronald de Boer (ik MOEST een (a)mr hebben).
In de zomerstop kwamen Bondi, Bovo en Stoica naar Atalanta, waardoor vooral de verdediging erg werd versterkt. Bovendien haalde ik met Morgan De Sanctis een erg goede keeper in huis. Veel spelers uit het tweede vertrokken en ook Vanden Borre ging weg (hij kon niet settlen).
Het seizoen begon rampzalig en het liep van geen kanten. Na wat gehussel ging het wat beter, en ik eindigde een plaats hoger dan het jaar ervoor, 11de dus. Ik scoorde heel wat meer, maar kreeg ondanks de versterking toch ook heel wat meer goals tegen. Montolivo bleef heersen op het middenveld en werd met 11 goals clubtopscorer.
Jankulovski, Maccarone, Robson Ponte, Grosso en Trochowski kwamen. Deze laatste viel overigens enorm tegen en vertrok na een wedstrijd of vijf gespeeld te hebben naar de tribune. Ook Adu kwam, maar wegens onoplettendheid was hij meteen weer weg met een Free Transfer. Annoying.
Na een lang gevecht vertrok mijn ster-verdediger Natali, omdat ik hem niet meer kon betalen wat hij wilde. Ook De Boer werd hartelijk bedankt voor zijn bewezen diensten en buiten geschopt.
Het seizoen begon aardig met een 2-1 overwinning op Juve, misschien wel de eerste keer dat ik een topclub versloeg. Daarna verviel ik weer in verliezen tegen mindere tegenstanders helaas. Maar na een 2-2 bij Milan in december liep het opeens goed. Pazzini begon te scoren (22 uiteindelijk) en de verdediging werkte goed samen. Ik won opeens veel wedstrijden en bleef zo zelfs 9 wedstrijden zonder tegengoal (waaronder 0-3 bij Juve). Het liep dus ineens goed en ondanks nog een paar verliespartijtjes tegen toppers eindigde ik ver boven verwachting op de vijfde plek. In de winter was Camoranesi mijn rechterflank nog komen versterken. Montolivo bleef maar beter worden, en nu dus ook Pazzini.
In de zomer haalde ik er zonder een cent aan transferkosten uit te geven Anelka, Miccoli, Yobo, Cribari en Mauri bij, waarmee het team echt mee moest kunnen aan de top. Roncatto, die stil stond in zijn ontwikkeling, verkocht ik voor 4 miljoen aan Betis. In totaal had ik in vier zomers tijd mijn team goed versterkt, en maar ongeveer 11 miljoen uitgegeven aan transfers.
Na het goede resultaat van het seizoen ervoor ging ik met goede moed het nieuwe seizoen in. Ik won echter pas in mijn 9e wedstrijd in de Serie A. Ik verloor van Samp en Milan en speelde de rest (soms onfortuinlijk) gelijk. Gelukkig schakelde ik wel Newcastle Utd (top ranked team door de UEFA op dat moment - god knows why) uit in de UEFA Cup, waardoor ik door mocht naar de groepsfase (met Marseille, Hearts, Panathinaikos en Deportivo).
Gelukkig ging het daarna allemaal weer beter. Ik won weer het gros van mijn wedstrijden, wist Europees goed te presteren (1-5 bij Marseille, 1-1 thuis tegen Depor) en mocht dus door.
In de Serie A won ik weer overtuigend van Juve (3-0), terwijl ik in de beker net werd uitgeschakeld door Roma, het team dat me de voorgaande twee seizoenen ook al uitschakelde.
Nadat ik de eerste knock-out ronde makkelijk doorkwam (Osijek), mocht ik aantreden tegen Atletico Madrid. Toch wel een grote tegenstander, maar het was een gelukje voor mij dat Torres naar Chelsea was verkast en er weinig voor terug was gekomen. Thuis overklaste ik ze dankzij een magistrale Montolivo en Pazzini met 4-0, waarna ik aan een 2-2 in Spanje genoeg had.
Ondertussen bleef ik in de Serie A goede resultaten boeken, en had ik geluk dat de belangrijke wedstrijden in de competitie en UEFA Cup niet echt samenvielen, waardoor ik mooi kon roteren. Mijn aanvallende spel begon steeds beter te lopen. De eerste seizoenen had ik me staande gehouden door goed te verdedigen, nu was het Atalanta dat de meeste wedstrijden dirigeerde.
In de volgende ronde, de kwart-finale, volgde Dinamo Kiev, een onvoorspelbare tegenstander. Gelukkig speelden ze zeer matig en zat ik met een 8-1 aggregate in de halve finales. Daar wachtte mijn grote Cup-angstgegner, Roma. Ik zat weliswaar in een winning streak, maar wist dat ik alles op alles moest zetten om te winnen. Thuis werd het 2-0 voor Atalanta, een mooi resultaat dat echter nog geen zekerheid bood. De uitwedstrijd zou allesbeslissend zijn.
Vlak voor rust scoorde Roma de 1-0 en hadden zij iets meer veldovewicht. Een zinderende tweede helft zou volgen. Vlak na rust maakte Zlatan 2-0, maar via Maccarone en Pazzini kwam ik weer langszij en was ik al vrijwel zeker van de finale. Dat Mexes nog scoorde voor Roma deerde niet, zeker niet omdat het uiteindelijk 3-3 werd.
Het nietige Atalanta stond dus in de finale, en stond op een punt of zes van de koploper in de Serie A. Ik heb maar besloten om voor de UEFA Cup te strijden, en het kampioenschap uit beeld te zetten. Daardoor zakte ik naar een uiteindelijke vijfde plek, ondanks een mooie 2-3 winst op (wederom) Juve in de laatste wedstrijd. En laat Juventus nou ook mijn mede-finalist zijn geweest.
Het topteam uit Italië dat me het beste lag. Maar toch, dit was de eerste keer dat het er ECHT om ging.
De score was als volgt:
Atalanta - Juventus
'21: 1-0 Stoica
'26: 1-1 Olivera
'31: 2-1 Anelka
'75: 2-2 Tacchinardi
'83: 3-2 Montolivo
'90: 3-3 Trezeguet
Ik dacht verdomme dat ik er al was, maar meneer Trezeguet kwam nog even roet in het eten gooien. Overtime dan maar. Licht conditioneel voordeel voor Atalanta, maar de kansen waren voor Trezeguet. Hij miste 3 grote kansen, waardoor het aankwam op penalties. Juve miste meteen de eerste strafschop, en ik scoorde ze allemaal. De UEFA Cup was dus voor Atalanta!! Montolivo was verreweg de beste speler van het toernooi met een hele dikke 8 gemiddeld. Pazzini werd clubtopscorer met 26 goals.
En nu komen we dicht bij het heden. In de zomer van 2008 haalde ik voor 10 miljoen keeper Ochoa (talent) van Udinese. Bovendien kwamen Ujfalusi, Rothen, Sneijder, Reveillere en Donovan gratis naar Atalanta. Maccarone verkocht ik net voor zijn contract afliep voor 9,5 miljoen aan Fiorentina.
Ik heb net de Supercup achter de rug, die ik met 3-1 won van Arsenal. De voorbereiding verloopt erg goed. Ik behaalde een 5-1 overwinning op een vrijwel compleet Barca, 6-1 tegen Inter en 4-0 tegen Real. Ik ga het nieuwe seizoen vol vertrouwen tegemoet, met de volgende opstelling:
GK: Ochoa (De Sanctis)
DR: Reveillere (Bondi)
DC: Yobo (Cribari)
DC: Ujfalusi (Bovo)
DL: Jankulovski (Grosso)
DMC: Guarin (Mauri)
MR: Donovan (Miccoli, Stoica)
ML: Rothen (Jankulovski, Lazzari)
AMC: Montolivo (Sneijder, Stoica, Pinardi)
FC: Pazzini (Anelka)
FC: Miccoli (Melkadze, De Tommaso)
Op dit moment zijn Pazzini en Montolivo zo'n beetje uitontwikkeld denk ik en zijn ze respectievelijk 31 en 36 (was 41) miljoen euro waard. Montolivo is al drie jaar op rij verkozen tot youth player of the year, vorig jaar bovendien ook nog eens player of the year en italian player of the year (duuh).
Mijn eigen loyalty staat op 8, hoe kan dit? Heb nooit ergens anders ge-applied en ben al een jaar of 4 bij Atalanta. Moet dat nog 10 jaar ofzo, wil dat stijgen?
Sorry dat het zo'n heel verhaal is geworden