Jolie is al bijna 6 maanden en nog steeds staat mijn leven in het teken van 'de bevalling'
Het heeft een behoorlijke invloed op m'n leven, ik ben niet depressief ofzo maar er is wel een overheersend gevoel van angst en onzekerheid wat er daarvoor nog niet zo was. Ik dacht eerst dat het kwam doordat Jolie er nu is en ik 'als moeder' onzeker ben geworden maar dat is niet zo.
Ik heb een leuk leven met haar, ze doet het goed en is altijd blij.
Toch voel ik me soms een beetje mat en in stilte staat het huilen me nader dan het lachen. Ik ben erg angstig geworden, wil weinig lichamelijk contact, slaap slecht, soms trillen m'n handen ineens en kan me absoluut niet meer goed concentreren. Ik moet me wel kunnen concentreren want wil graag school en alles nog afmaken. Vroeger wilde ik graag een gezinnetje met 2 of 3 kinderen zeker weten maar inmiddels weet ik zeker dat ik nooit meer een kind wil. Niet omdat ik het niet leuk vind om moeder te zijn maar omdat ik nooit meer wil bevallen of iets in die richting. M'n vertrouwen in de medische wereld is dusdanig aangetast dat ik er moeite mee heb artsen te geloven. Als Jolie een bultje in d'r mond heeft bezoek ik het liefst eerst 3 dokters voordat ik geloof dat de juiste diagnose gesteld is. En dat terwijl ik me in eerste instantie ontzettend over een drempel moet zetten om uberhaupt naar een dokter toe te gaan. M'n onzekerheid wordt steeds groter, spreek alleen nog maar met goede vriendinnen af en mensen die ik echt vertrouw, 'gewone vrienden' en kennissen laat ik links liggen, weet vaak niet meer wat ik terug moet zeggen tegen mensen en zelfs een klein gedoetje hier begon ik me persoonlijk aan te trekken.
Allemaal dingen die niet bij mij horen en die weg moeten. Ik wil gewoon optimaal genieten van m'n kind en de rest van het leven. Ik wil niet meer continu aan dat gedoe moeten denken. Ik had verwacht dat het wel zou slijten maar zo makkelijk schijnt het niet te gaan, in ieder geval; het gaat niet vanzelf. Zijn er meer mensen bij wie dit zo'n grote invloed heeft gehad? En wat heb je er aan gedaan om er enigszins over heen te komen? Ik ben toch zeker niet de enige?
Soms denk je dat je een hele stap gemaakt hebt, maar dan word je onverwacht met een grote klap een heel eind teruggegooid. Het is af en toe net zo'n bedevaart, drie stappen naar voren, twee naar achteren.
Soms kan het helpen om met een psycholoog te spreken. Maar je moet geen wonderen verwachten, alleen dat het wat hanteerbaarder wordt. Want niemand kan de gevoelens die jij hebt zomaar wegtoveren. Als je dat niet verwacht, kan het wel helpen.
Heel simpel. Ga is na denken je bent sowieso niet de enigste. Daarbij kun je een kind krijgen, dus is het natuurlijk. Misschien op jonge leeftijd niet geheel accepteerd in Nederland maar toch. Wat heeft het verdomme voor zin om erover te gaan lopen tobben. Kijk is verder dan jezelf. Houdt rekening met je kind.... denk je dat die het leuk vind om steeds naar de dokter te moeten. Ook al zal die er nu nog niks van merken . Laat het achter je liggen. Jij bent geloof ik gezond je kind is gezond dus wat kan jou al die shit schelen. Doe gewoon wat je moet doen
quote:Dat heeft er toch helemaal geen bal mee te maken? Je denkt toch niet dat als TS een afgeronde opleiding had gehad dat haar v=bevalling beter gegaan wasOp donderdag 20 januari 2005 15:37 schreef Sjakie01 het volgende:
Mijn mening als ik dit verhaal zo lees: Je bent te vroeg aan een kind begonnen je had beter eerst je school af kunnen maken enz. Verder kan ik je niet helpen sorry. Ben je trouwens een alleen staande moeder?
quote:Dus omdat ze een klotebevalling heeft gehad door allerlei medische missers is ze te vroeg aan een kind begonnen? Ik ben benieuwd hoe deze situatie voorkomen had kunnen worden door later aan kinderen te beginnen?!Op donderdag 20 januari 2005 15:37 schreef Sjakie01 het volgende:
Mijn mening als ik dit verhaal zo lees: Je bent te vroeg aan een kind begonnen je had beter eerst je school af kunnen maken enz. Verder kan ik je niet helpen sorry. Ben je trouwens een alleen staande moeder?
Luchtbel, dikke
Maar ik denk dat dit voor jou een lange weg gaat worden voordat dit enigzins een plekje kan krijgen bij je. Ik wens je dan ook het allerbeste ermee. Ik heb geen ervaringen die ik met je kan delen of adviezen die ik je kan geven. Alleen sterkte
Je hebt eigenlijk logische reacties op een traumatisch gebeuren zolang als jij dat niet goed verwerkt zul je ook met dit blijven zitten. Doe jij hier niets mee dan wordt het jammer genoeg alleen maar erger.
Het is bij mij dus niet de bevalling geweest wat me met dit soort klachten heeft gebracht maar iets anders herken de symptomen. Meid echt waar doe er wat aan voordat je te ver afglijdt en in een depressie terecht komt.
Sterkte
http://home.planet.nl/~enge1746/pnd.htm
Nikky, het heeft wel ergens gestaan maar ook weer weggehaald. Het kwam er vooral op neer dat ze elkaar de hand boven het hoofd hielden, behalve de vlos die er als laatste bij is geweest. Het was in ieder geval geen verhelderend gesprek.
Luchtbel, ik kan je geen enkel advies geven waar je iets aan hebt ben ik bang. Wel weet ik dat je een fantastisch mooi, lief mens bent en een geweldige moeder voor Jolie. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zelf niet zo'n traumatische bevalling heb gehad. Ik kan je niet helpen wat dat betreft. Het enige wat ik kan verzinnen is om je probleem met een deskundige te bespreken, ik denk dat je daar nog wel eens baat bij zou kunnen hebben. Veel sterkte Luchtbel!
Bedenk je echter goed dat de meeste artsen hardstikke goed/lief/meelevend zijn. Heb je wel vertrouwen in jouw huisarts? want anders is het misschien een idee om een huisarts te zoeken waar je wel vertrouwen in hebt. En heb je weleens nagepraat over je bevalling met degene die jouw bevalling heeft begeleid? en ga anders eens met je huisarts praten hierover. Het zou best kunnen dat je hierdoor alles weer een beetje op de rails kunt krijgen.
en geniet verder gewoon lekker van Jolie, er is niemand die jou verplicht om meer kinderen te krijgen. En wie weet, ga je over een paar jaar toch nog weleens nadenken over een 2e kindje.
Maar los daarvan -of daarmee samenhangend natuurlijk- beschrijf je ook dingen die in de richting gaan van een postnatale depressie. Dat kan de beste overkomen, en komt vaker voor na traumatische bevallingen. Als dat zo is, kun je niet in je eentje daartegen blijven vechten, dat los je namelijk niet zelf op. Het je een huisarts waar je je prettig bij voelt? Dan zou je met hem/haar eens moeten gaan praten en het verhaal vertellen wat je hierboven opschrijft. Dan zouden er wel wat alarmbellen moeten af gaan.
Ik zou er zeker voor zorgen dat die kwakzalvers ontslagen worden. Dadelijk doen ze dit ook bij een andere bijna moeder.
:S en dan ook nog het hoofdje van de baby verwonden godverdomme wat een stelletje.
Welk ziekenhuis was het?
Als ik jou was zou ik in ieder geval hulp gaan halen bij een psycholoog. Hier raak je zelf echt niet uit. Denk er wel aan dat een psycholoog geen directe oplossing kan geven voor je problemen. DUs het zal een tijd duren voor je uit deze dip bent.
[edit]inmiddels had phileine zelf ook alweer gereageerd, sorry ik ben wat sloompjes vandaag!
[/edit]Ik zou es naar een psychiater gaan als ik jou was, want even heel bot gezegd heb je ze niet allemaal meer op een rijtje.
Maar sterkte....
Wat is dat nou voor vergelijking?! Lees je even in of reageer gewoon niet...
quote:Na het lezen van het verhaal uit het andere topic moet ik zeggen dat hoewel je eigenlijk niet mag vergelijken ("er zijn ergere dingen"), ik me hier toch wat meer in kan vinden dan in al die 'tranen in m'n ogen' reacties waar je werkelijk niks aan hebt. Een psycholoog lijkt me een prima oplossing in dit geval. Sterkte desalniettemin.Op donderdag 20 januari 2005 16:45 schreef SadKingBilly het volgende:
Jah, echt dramatisch vergeleken met de 225.000 doden van de tsunami in Azië...
Ik zou es naar een psychiater gaan als ik jou was, want even heel bot gezegd heb je ze niet allemaal meer op een rijtje.
quote:Deze zin kan je dan wel in bijna elk topic op fok neerzettenOp donderdag 20 januari 2005 16:45 schreef SadKingBilly het volgende:
Jah, echt dramatisch vergeleken met de 225.000 doden van de tsunami in Azië...
Je bent niet een van de slimsten he 
Luchtbel
[ Bericht 75% gewijzigd door clauwheee op 20-01-2005 22:15:36 ]
Ik ben een echte lurker en heb je verhaal helemaal gevolgd en kan het niet laten nu een keer te reageren. Het lijkt mij dat je een soort van post traumatische stress stoornis hebt gekregen door je bevalling. Je moet niet onderschatten hoe je je voelt en mij lijkt dat je het beste naar een psycholoog kan gaan. Die kan nooit weg nemen wat er gebeurd is, maar misschien wel helpen om het een plaatsje te geven zodat je door kunt gaan. Verder wens ik je heel veel sterkte!
Liefs, Katja
(die weer verder gaat lurken)
/edit
Ik zie dat Cattie dat ook al zegt.. Fok is een beetje traag weer.
[ Bericht 7% gewijzigd door poemojn op 20-01-2005 17:40:30 ]
Ik denk dat je hier niet in je eentje uitkomt (net zoals je niet in je eentje zo de vernieling ingeholpen bent).
Je huisarts kan je de weg wijzen naar iemand die je de weg kan wijzen en je gevoelens (die zeer terecht zijn) een plaatsje te geven. Wel doen hoor!
't is een forum, dus veel verschillende meningen door elkaar.
concreet denk ik: je hebt wegdrukken en 'de tijd het laten helen' al geprobeerd. Nu lijkt het me tijd voor wat drastischere maatregelen.
Ik heb ooit eens iets geschreven richting Fluf over sterk zijn door je zwakte toe te geven. Daar ben je al al heel sterk mee begonnen!
Met iemand praten kan je gewoonweg net dat zetje geven richting de goede kant. Misschien een tijdje met medische hulp, maar nog steeds moet je het dan toch zelf doen.
Ik ben het eens met heel veel van de serieuze reacties hierboven: ga het niet alleen opknappen, maar zoek hulp! Blijf er niet zo mee lopen.
Want de rest van je leven duurt hopenlijk nog heel lang in vergelijk met je bevalling. Zou toch vreselijk jammer zijn wanneer de rest van je leven dan bepaald wordt door 1 gebeurtenis. (ook al is deze nog zo heftig en traumatisch)
Je bent het waard om jezelf te redden!!
Ik wil je veel sterkte toewensen en hoop dat je het straks goed een plaatsje kan geven
Ik twijfel gewoon soms of het niet komt doordat ik me lichamelijk nog niet in orde voel dat ik me er niet over heen kan zetten maar inmiddels is het wel een beetje duidelijk aan het worden dat dit niet de manier is om er mee om te gaan. Misschien is het inderdaad wel slim om er met iemand over te gaan praten.
Het is mss niet een fijne knuffel reactie, maar wel gewoon een reactie die gegeven mag worden.
Al die
en 
maken het topic er niet beter op.Sommige mensen hebben nou eenmaal een iets afwijkende mening... let them be!
Ik denk dat het geen kwaad zou kunnen om met iemand te praten. Het is een behoorlijk heftige ervaring geweest en het is niet gek dat je dat niet zomaar achter je kan laten hoor...
Je hebt niets te verliezen, dus waarom niet proberen?
Enorm veel sterkte
Na ruim een jaar kon ik mijn verhaal pas vertellen zonder helemaal vol te schieten, het is absoluut niet niks. Veel praten heeft mij daarbij geholpen. Ik hoop dat je met je huisarts of anders met een psycholoog goed kan praten over jouw bevalling en het kan helpen een plaatsje te geven.
Sterkte
quote:Misschien is het ook een beetje een wisselwerking? Dat je doordat je je geestelijk niet lekker voelt, lichamelijk ook niet op kunt knappen?! En ik hoop dat praten met een professional helptOp donderdag 20 januari 2005 19:32 schreef Luchtbel het volgende:
Ik twijfel gewoon soms of het niet komt doordat ik me lichamelijk nog niet in orde voel dat ik me er niet over heen kan zetten maar inmiddels is het wel een beetje duidelijk aan het worden dat dit niet de manier is om er mee om te gaan. Misschien is het inderdaad wel slim om er met iemand over te gaan praten.
quote:En ik heb een mening over domme opmerkingen, so let me beOp donderdag 20 januari 2005 19:41 schreef Brighteyes het volgende:
Sommige mensen hebben nou eenmaal een iets afwijkende mening... let them be!
Ik denk inderdaad dat het goed is om er zoveel mogelijk over te praten.
Ik weet nog dat je vertelde dat je het er niet over wilde/kon hebben en "gewoon" verder wilde voor Jolie. Veel mensen zeiden toen dat je het niet weg kan stoppen. Het komt vroeg of laat toch boven als je het niet verwerk. En ik dat dat nu zo is. En ieder doet het op zijn eigen manier. Waarschijnlijk ben jij er nu aan toe om alles een plaatsje te geven. Want nu kom je het onder ogen dat het alleen niet lukt. Probeer het asjblieft niet als een falen van jezelf te zien want dat is het absoluut NIET. Zoals je weet heb ik ook een traumatische bevalling gehad. Mij hielp het heel erg om er steeds over te praten en praten. De nachten dat ik wakker werd. De avonden dat ik niet in slaap kwam en telkens alles herbeleefde. Maar ik had op die momenten dus ook iemand naast me. En het lijkt me zo moeilijk om er alleen voor te staan. Het opschrijven heeft mij ook heel erg geholpen. Doordat je er dan als het ware van een "afstandje" tegen aan moet kijken om het goed op papier te zetten.
Ik wens je alle sterkte toe bij het verwerken ervan
quote:Oh ja hoor, ga gerust je gang, maar je zou je de moeite kunnen besparen want dat is wat wij dan weer noemen 'off-topic geblaat' en wordt dus wel onherroepelijk ge-edit...Op donderdag 20 januari 2005 20:47 schreef beefcake het volgende:
En ik heb een mening over domme opmerkingen, so let me be
Als je SadKingBilly iets te vertellen heb dan zoek je hem maar op per mail/msn of irc, maar niet hier in dit topic.
en je mag me altijd lastig vallen hoor, niet alleen voor leuke dingen
sterkte !!!