OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Loop hier al een tijd mee rond en het is duidelijk dat ik er niet meer uitkom, ook las ik in het topic van Smirre dat ze moeite had met haar bevalling. Vandaar dit topic, misschien dat anderen er ook wat aan hebben.
Jolie is al bijna 6 maanden en nog steeds staat mijn leven in het teken van 'de bevalling'
Het heeft een behoorlijke invloed op m'n leven, ik ben niet depressief ofzo maar er is wel een overheersend gevoel van angst en onzekerheid wat er daarvoor nog niet zo was. Ik dacht eerst dat het kwam doordat Jolie er nu is en ik 'als moeder' onzeker ben geworden maar dat is niet zo.
Ik heb een leuk leven met haar, ze doet het goed en is altijd blij.
Toch voel ik me soms een beetje mat en in stilte staat het huilen me nader dan het lachen. Ik ben erg angstig geworden, wil weinig lichamelijk contact, slaap slecht, soms trillen m'n handen ineens en kan me absoluut niet meer goed concentreren. Ik moet me wel kunnen concentreren want wil graag school en alles nog afmaken. Vroeger wilde ik graag een gezinnetje met 2 of 3 kinderen zeker weten maar inmiddels weet ik zeker dat ik nooit meer een kind wil. Niet omdat ik het niet leuk vind om moeder te zijn maar omdat ik nooit meer wil bevallen of iets in die richting. M'n vertrouwen in de medische wereld is dusdanig aangetast dat ik er moeite mee heb artsen te geloven. Als Jolie een bultje in d'r mond heeft bezoek ik het liefst eerst 3 dokters voordat ik geloof dat de juiste diagnose gesteld is. En dat terwijl ik me in eerste instantie ontzettend over een drempel moet zetten om uberhaupt naar een dokter toe te gaan. M'n onzekerheid wordt steeds groter, spreek alleen nog maar met goede vriendinnen af en mensen die ik echt vertrouw, 'gewone vrienden' en kennissen laat ik links liggen, weet vaak niet meer wat ik terug moet zeggen tegen mensen en zelfs een klein gedoetje hier begon ik me persoonlijk aan te trekken.
Allemaal dingen die niet bij mij horen en die weg moeten. Ik wil gewoon optimaal genieten van m'n kind en de rest van het leven. Ik wil niet meer continu aan dat gedoe moeten denken. Ik had verwacht dat het wel zou slijten maar zo makkelijk schijnt het niet te gaan, in ieder geval; het gaat niet vanzelf. Zijn er meer mensen bij wie dit zo'n grote invloed heeft gehad? En wat heb je er aan gedaan om er enigszins over heen te komen? Ik ben toch zeker niet de enige?
Jolie is al bijna 6 maanden en nog steeds staat mijn leven in het teken van 'de bevalling'
Het heeft een behoorlijke invloed op m'n leven, ik ben niet depressief ofzo maar er is wel een overheersend gevoel van angst en onzekerheid wat er daarvoor nog niet zo was. Ik dacht eerst dat het kwam doordat Jolie er nu is en ik 'als moeder' onzeker ben geworden maar dat is niet zo.
Ik heb een leuk leven met haar, ze doet het goed en is altijd blij.
Toch voel ik me soms een beetje mat en in stilte staat het huilen me nader dan het lachen. Ik ben erg angstig geworden, wil weinig lichamelijk contact, slaap slecht, soms trillen m'n handen ineens en kan me absoluut niet meer goed concentreren. Ik moet me wel kunnen concentreren want wil graag school en alles nog afmaken. Vroeger wilde ik graag een gezinnetje met 2 of 3 kinderen zeker weten maar inmiddels weet ik zeker dat ik nooit meer een kind wil. Niet omdat ik het niet leuk vind om moeder te zijn maar omdat ik nooit meer wil bevallen of iets in die richting. M'n vertrouwen in de medische wereld is dusdanig aangetast dat ik er moeite mee heb artsen te geloven. Als Jolie een bultje in d'r mond heeft bezoek ik het liefst eerst 3 dokters voordat ik geloof dat de juiste diagnose gesteld is. En dat terwijl ik me in eerste instantie ontzettend over een drempel moet zetten om uberhaupt naar een dokter toe te gaan. M'n onzekerheid wordt steeds groter, spreek alleen nog maar met goede vriendinnen af en mensen die ik echt vertrouw, 'gewone vrienden' en kennissen laat ik links liggen, weet vaak niet meer wat ik terug moet zeggen tegen mensen en zelfs een klein gedoetje hier begon ik me persoonlijk aan te trekken.
Allemaal dingen die niet bij mij horen en die weg moeten. Ik wil gewoon optimaal genieten van m'n kind en de rest van het leven. Ik wil niet meer continu aan dat gedoe moeten denken. Ik had verwacht dat het wel zou slijten maar zo makkelijk schijnt het niet te gaan, in ieder geval; het gaat niet vanzelf. Zijn er meer mensen bij wie dit zo'n grote invloed heeft gehad? En wat heb je er aan gedaan om er enigszins over heen te komen? Ik ben toch zeker niet de enige?
Mijn mening als ik dit verhaal zo lees: Je bent te vroeg aan een kind begonnen je had beter eerst je school af kunnen maken enz. Verder kan ik je niet helpen sorry. Ben je trouwens een alleen staande moeder?
-je webicon was te groot, niet terugplaatsen-
Vertrouwen in het leven komt soms maar heel moeilijk terug, is mijn ervaring, als je iets ernstigs hebt meegemaakt. En als het terugkomt, is het niet meteen voor altijd. Het gaat op en neer, de ene dag beter dan de andere dag.
Soms denk je dat je een hele stap gemaakt hebt, maar dan word je onverwacht met een grote klap een heel eind teruggegooid. Het is af en toe net zo'n bedevaart, drie stappen naar voren, twee naar achteren.
Soms kan het helpen om met een psycholoog te spreken. Maar je moet geen wonderen verwachten, alleen dat het wat hanteerbaarder wordt. Want niemand kan de gevoelens die jij hebt zomaar wegtoveren. Als je dat niet verwacht, kan het wel helpen.
Soms denk je dat je een hele stap gemaakt hebt, maar dan word je onverwacht met een grote klap een heel eind teruggegooid. Het is af en toe net zo'n bedevaart, drie stappen naar voren, twee naar achteren.
Soms kan het helpen om met een psycholoog te spreken. Maar je moet geen wonderen verwachten, alleen dat het wat hanteerbaarder wordt. Want niemand kan de gevoelens die jij hebt zomaar wegtoveren. Als je dat niet verwacht, kan het wel helpen.
I'll meet you on the other side
I'll meet you in the light
I'll meet you in the light
Je moet het in de 'I dont care' hoek gooien
Heel simpel. Ga is na denken je bent sowieso niet de enigste. Daarbij kun je een kind krijgen, dus is het natuurlijk. Misschien op jonge leeftijd niet geheel accepteerd in Nederland maar toch. Wat heeft het verdomme voor zin om erover te gaan lopen tobben. Kijk is verder dan jezelf. Houdt rekening met je kind.... denk je dat die het leuk vind om steeds naar de dokter te moeten. Ook al zal die er nu nog niks van merken . Laat het achter je liggen. Jij bent geloof ik gezond je kind is gezond dus wat kan jou al die shit schelen. Doe gewoon wat je moet doen
Heel simpel. Ga is na denken je bent sowieso niet de enigste. Daarbij kun je een kind krijgen, dus is het natuurlijk. Misschien op jonge leeftijd niet geheel accepteerd in Nederland maar toch. Wat heeft het verdomme voor zin om erover te gaan lopen tobben. Kijk is verder dan jezelf. Houdt rekening met je kind.... denk je dat die het leuk vind om steeds naar de dokter te moeten. Ook al zal die er nu nog niks van merken . Laat het achter je liggen. Jij bent geloof ik gezond je kind is gezond dus wat kan jou al die shit schelen. Doe gewoon wat je moet doen
Dat heeft er toch helemaal geen bal mee te maken? Je denkt toch niet dat als TS een afgeronde opleiding had gehad dat haar v=bevalling beter gegaan wasquote:Op donderdag 20 januari 2005 15:37 schreef Sjakie01 het volgende:
Mijn mening als ik dit verhaal zo lees: Je bent te vroeg aan een kind begonnen je had beter eerst je school af kunnen maken enz. Verder kan ik je niet helpen sorry. Ben je trouwens een alleen staande moeder?
of niet natuurlijk
Dus omdat ze een klotebevalling heeft gehad door allerlei medische missers is ze te vroeg aan een kind begonnen? Ik ben benieuwd hoe deze situatie voorkomen had kunnen worden door later aan kinderen te beginnen?!quote:Op donderdag 20 januari 2005 15:37 schreef Sjakie01 het volgende:
Mijn mening als ik dit verhaal zo lees: Je bent te vroeg aan een kind begonnen je had beter eerst je school af kunnen maken enz. Verder kan ik je niet helpen sorry. Ben je trouwens een alleen staande moeder?
Luchtbel, dikke
Jemig Luchtbel, wat een ervaring zeg! Kan me erg goed voorstellen dat je het vertrouwen in de medische wereld kwijt bent. Ik heb net dat stukje van je gelezen en zag dat je op gesprek kon komen op 26 okt. Heb je dat ook ergens neergezet? Of wilde je dat liever niet op fok zetten?
Maar ik denk dat dit voor jou een lange weg gaat worden voordat dit enigzins een plekje kan krijgen bij je. Ik wens je dan ook het allerbeste ermee. Ik heb geen ervaringen die ik met je kan delen of adviezen die ik je kan geven. Alleen sterkte
Maar ik denk dat dit voor jou een lange weg gaat worden voordat dit enigzins een plekje kan krijgen bij je. Ik wens je dan ook het allerbeste ermee. Ik heb geen ervaringen die ik met je kan delen of adviezen die ik je kan geven. Alleen sterkte
👍Wanneer krijg ik de FA rechten terug?
Op maandag 11 juli 2011 17:38 schreef Bart het volgende:
Je bent echt een unieke verschijning, vind ik altijd wel grappig als ik jou ergens zie posten :D.
Op maandag 11 juli 2011 17:38 schreef Bart het volgende:
Je bent echt een unieke verschijning, vind ik altijd wel grappig als ik jou ergens zie posten :D.
Had de bevalling ook heel anders voorgesteld LB en het is ook compleet de soep ingedraaid. Het is niet iets wat me nu nog bezig houdt maar wat ik wel weet dat ingrijpende dingen die je meemaakt dat kunnen opwekken, die angst, de onzekerheid, dat trillen en niet kunnen concentreren.
Je hebt eigenlijk logische reacties op een traumatisch gebeuren zolang als jij dat niet goed verwerkt zul je ook met dit blijven zitten. Doe jij hier niets mee dan wordt het jammer genoeg alleen maar erger.
Het is bij mij dus niet de bevalling geweest wat me met dit soort klachten heeft gebracht maar iets anders herken de symptomen. Meid echt waar doe er wat aan voordat je te ver afglijdt en in een depressie terecht komt.
Sterkte
Je hebt eigenlijk logische reacties op een traumatisch gebeuren zolang als jij dat niet goed verwerkt zul je ook met dit blijven zitten. Doe jij hier niets mee dan wordt het jammer genoeg alleen maar erger.
Het is bij mij dus niet de bevalling geweest wat me met dit soort klachten heeft gebracht maar iets anders herken de symptomen. Meid echt waar doe er wat aan voordat je te ver afglijdt en in een depressie terecht komt.
Sterkte
In de 'I don't care hoek' gooien werkt dus duidelijk niet.
Nikky, het heeft wel ergens gestaan maar ook weer weggehaald. Het kwam er vooral op neer dat ze elkaar de hand boven het hoofd hielden, behalve de vlos die er als laatste bij is geweest. Het was in ieder geval geen verhelderend gesprek.
Nikky, het heeft wel ergens gestaan maar ook weer weggehaald. Het kwam er vooral op neer dat ze elkaar de hand boven het hoofd hielden, behalve de vlos die er als laatste bij is geweest. Het was in ieder geval geen verhelderend gesprek.
Luchtbel, ik kan je geen enkel advies geven waar je iets aan hebt ben ik bang. Wel weet ik dat je een fantastisch mooi, lief mens bent en een geweldige moeder voor Jolie.
Luchtbel, ik kan je geen enkel advies geven waar je iets aan hebt ben ik bang. Wel weet ik dat je een fantastisch mooi, lief mens bent en een geweldige moeder voor Jolie.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Jeetje Luchtbel, dat is niet niks, vreselijk dat het nog zo bepalend is voor je leven hier en nu. Het is ook enorm indrukweekend wat je hebt meegemaakt, ik kan me echt niet voorstellen dat deze praktijken voorkomen in NL, echt zo onmenselijk en onrechtvaardig. Maar helaas is het de harde werkelijkheid en blijf jij er mee zitten...
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zelf niet zo'n traumatische bevalling heb gehad. Ik kan je niet helpen wat dat betreft. Het enige wat ik kan verzinnen is om je probleem met een deskundige te bespreken, ik denk dat je daar nog wel eens baat bij zou kunnen hebben. Veel sterkte Luchtbel!
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zelf niet zo'n traumatische bevalling heb gehad. Ik kan je niet helpen wat dat betreft. Het enige wat ik kan verzinnen is om je probleem met een deskundige te bespreken, ik denk dat je daar nog wel eens baat bij zou kunnen hebben. Veel sterkte Luchtbel!
Het voelt goed hè?
A je to!
A je to!
Luchtbel, ik wou dat ik je advies kon geven. Ik kan alleen maar zeggen dat ik echt hoop dat je de manier vindt om met je bevalling om te gaan.
luchtbel, wel jammer dat je er nog steeds zo'n 'trauma' van hebt. Laat alles even lekker rusten en doe alleen waar jij behoefte aan hebt, niemand die zegt dat je ook gezellig met vage kennissen moet gaan afspreken. Het is best begrijpelijk dat je na zo'n ervaring behoorlijk wat tijd nodig hebt om alles weer even goed op een rijtje te krijgen en jouw vertrouwen in de medische wereld te herstellen.
Bedenk je echter goed dat de meeste artsen hardstikke goed/lief/meelevend zijn. Heb je wel vertrouwen in jouw huisarts? want anders is het misschien een idee om een huisarts te zoeken waar je wel vertrouwen in hebt. En heb je weleens nagepraat over je bevalling met degene die jouw bevalling heeft begeleid? en ga anders eens met je huisarts praten hierover. Het zou best kunnen dat je hierdoor alles weer een beetje op de rails kunt krijgen.
en geniet verder gewoon lekker van Jolie, er is niemand die jou verplicht om meer kinderen te krijgen. En wie weet, ga je over een paar jaar toch nog weleens nadenken over een 2e kindje.
Bedenk je echter goed dat de meeste artsen hardstikke goed/lief/meelevend zijn. Heb je wel vertrouwen in jouw huisarts? want anders is het misschien een idee om een huisarts te zoeken waar je wel vertrouwen in hebt. En heb je weleens nagepraat over je bevalling met degene die jouw bevalling heeft begeleid? en ga anders eens met je huisarts praten hierover. Het zou best kunnen dat je hierdoor alles weer een beetje op de rails kunt krijgen.
en geniet verder gewoon lekker van Jolie, er is niemand die jou verplicht om meer kinderen te krijgen. En wie weet, ga je over een paar jaar toch nog weleens nadenken over een 2e kindje.
imagination is more important than knowledge
Luchtbel, ik kan me voorstellen dat die klote bevalling en de nog kloterige afwikkeling ervan je blijft achtervolgen. Je hoort dat wel vaker bij die hele ellendige bevallingen of mensen die opeens in een andere medische crisis-situatie terecht komen. Je hebt een trauma opgelopen en zo zou er ook mee moeten worden omgegaan. In de praktijk is dat meestal praten praten praten en er nog eens over praten om het een beetje een plaats te geven.
Maar los daarvan -of daarmee samenhangend natuurlijk- beschrijf je ook dingen die in de richting gaan van een postnatale depressie. Dat kan de beste overkomen, en komt vaker voor na traumatische bevallingen. Als dat zo is, kun je niet in je eentje daartegen blijven vechten, dat los je namelijk niet zelf op. Het je een huisarts waar je je prettig bij voelt? Dan zou je met hem/haar eens moeten gaan praten en het verhaal vertellen wat je hierboven opschrijft. Dan zouden er wel wat alarmbellen moeten af gaan.
Maar los daarvan -of daarmee samenhangend natuurlijk- beschrijf je ook dingen die in de richting gaan van een postnatale depressie. Dat kan de beste overkomen, en komt vaker voor na traumatische bevallingen. Als dat zo is, kun je niet in je eentje daartegen blijven vechten, dat los je namelijk niet zelf op. Het je een huisarts waar je je prettig bij voelt? Dan zou je met hem/haar eens moeten gaan praten en het verhaal vertellen wat je hierboven opschrijft. Dan zouden er wel wat alarmbellen moeten af gaan.
mooi he, alles
Jooooo ik had dat hele verhaal nog niet gelezen
Ik zou er zeker voor zorgen dat die kwakzalvers ontslagen worden. Dadelijk doen ze dit ook bij een andere bijna moeder.
:S en dan ook nog het hoofdje van de baby verwonden godverdomme wat een stelletje.
Welk ziekenhuis was het?
Ik zou er zeker voor zorgen dat die kwakzalvers ontslagen worden. Dadelijk doen ze dit ook bij een andere bijna moeder.
:S en dan ook nog het hoofdje van de baby verwonden godverdomme wat een stelletje.
Welk ziekenhuis was het?
akkien, als ik het goed heb begrepen zijn het juist de artsen en verpleegkundigen die haar zo belachelijk hebben behandeld en het extra zwaar hebben gemaakt, en dat in het nagesprek ook nog eens dunnetjes hebben overgedaan door haar klachten van tafel te vegen.
mooi he, alles
Wat een vreselijke bevalling heb je gehad. Ongelofelijk dat er zo met je om is gesprongen. Ik kan me voorstellen dat je nu bang bent om nog eens zoiets mee te maken. Brr.
Als ik jou was zou ik in ieder geval hulp gaan halen bij een psycholoog. Hier raak je zelf echt niet uit. Denk er wel aan dat een psycholoog geen directe oplossing kan geven voor je problemen. DUs het zal een tijd duren voor je uit deze dip bent.
Als ik jou was zou ik in ieder geval hulp gaan halen bij een psycholoog. Hier raak je zelf echt niet uit. Denk er wel aan dat een psycholoog geen directe oplossing kan geven voor je problemen. DUs het zal een tijd duren voor je uit deze dip bent.
.: Let epsilon be smaller than zero :.
Ja maar, ik voel me niet depressief en ik ben ook wel vaak gewoon vrolijk, het is meer dat het 'in de weg staat' Waar ik normaal gewoon in staat was om mezelf op te peppen als ik iets niet zag zitten, lukt dat nu niet meer. Het is niet zo dat ik alleen maar moet huilen ofzo. Weet daarom niet zo goed of ik er nou professionele hulp voor moet inschakelen of dat ik gewoon ff opgepept moet worden en dan weer verder kan? Zou het door gewoon positief te blijven niet vanzelf slijten?
een depressie betekent ook niet dat je alleen maar moet huilen of je constant somber voelt hoor. Ook als je depresief bent kun je soms best lol hebben. Maar wel dat totale gebrek aan energie, de angst, onzekerheid, terugtrekken in jezelf etc. En nee, dat slijt niet zomaar vanzelf door positief te blijven en is ook niet een kwestie van even kiezen op elkaar en niet aanstellen. Lees die link van jasperious maar eens door, daar zal je wel eea herkennen.
mooi he, alles
een depressie kan verschillende vormen aannemen, je hoeft je echt niet de hele dag down te voelen. slaapproblemen kunnen er ook deel van uitmaken bijvoorbeeld. ik vind phileines gedachtengang zo gek nog niet; het lijkt het meest een combinatie van een flink trauma & een postnatale depressie. dat laatste is op zich vrij goed behandelbaar met medicijnen, en het lijkt me voor het verwerken van die hele ellendige bevalling ook echt niet onverstandig om er toch over te blijven praten. ik denk dus ook dat je het het best nu heel serieus kunt nemen en ermee naar een huisarts gaan voor een verwijzing. sterkte ermee!
[edit]inmiddels had phileine zelf ook alweer gereageerd, sorry ik ben wat sloompjes vandaag! [/edit]
[edit]inmiddels had phileine zelf ook alweer gereageerd, sorry ik ben wat sloompjes vandaag! [/edit]
Lieverd..ik wou dat ik echt iets kon doen. Dat het niet meer in de weg zou staan. Dat het eindelijk een plekje krijgt. Maar het is zo verdomd moeilijk. Sterkte, je weet me te vinden hè
Winnares Dione-award '05, '06 en '07!
Jah, echt dramatisch vergeleken met de 225.000 doden van de tsunami in Azië...
Ik zou es naar een psychiater gaan als ik jou was, want even heel bot gezegd heb je ze niet allemaal meer op een rijtje.
Ik zou es naar een psychiater gaan als ik jou was, want even heel bot gezegd heb je ze niet allemaal meer op een rijtje.
A smell can bring you back in memory so hard, it hurts.
-
Ik was een kind hoe kon ik weten - dat het voorgoed voorbij zou gaan...
-
-
Ik was een kind hoe kon ik weten - dat het voorgoed voorbij zou gaan...
-
