geen kinderen willen; taboe?

quote:

Op maandag 4 april 2005 14:44 schreef Lupa_Solitaria het volgende:

[..]

Nee, dàt is een goede reden om kinderen te krijgen.

En wie zorgt er tegenwoordig nog voor zijn ouders?

Nee, hehe
Maar ik noem ook maar een voorbeeldje

quote:

Op maandag 4 april 2005 14:44 schreef Lupa_Solitaria het volgende:

En wie zorgt er tegenwoordig nog voor zijn ouders?

nee, dat is een goede reden om het ook maar niet te doen

quote:

Op maandag 4 april 2005 14:46 schreef het_fokschaap het volgende:
nee, dat is een goede reden om het ook maar niet te doen

Dat bedoel ik niet. Ik zou het graag doen als het ooit nodig zou zijn, maar mijn ouders hebben me te kennen gegeven dat ze dat absoluut niet willen. Ze hebben trouwens genoeg geld om dat voor zichzelf goed te regelen.

Bovendien is het nogal naievig om het zo te zien ('ik heb twee kids, dus ik kan vast wel bij een van de twee in huis'), mijn oma had vijftien kinderen maar ze kwam toch echt in een bejaardentehuis hoor...

quote:

Op maandag 4 april 2005 14:48 schreef Lupa_Solitaria het volgende:

[..]

Dat bedoel ik niet. Ik zou het graag doen als het ooit nodig zou zijn, maar mijn ouders hebben me te kennen gegeven dat ze dat absoluut niet willen. Ze hebben trouwens genoeg geld om dat voor zichzelf goed te regelen.

tja, het is hier eigenlijk offtopic, maar ik ben ook niet zo voor om m'n ouders als ze bejaard zijn te gaan wassen enzo

quote:

Op maandag 4 april 2005 14:41 schreef miss_dynastie het volgende:

Zucht... er zijn mensen die zelfs daarna nog een weerwoord hebben!!!
Mijn schoonmoeder zou bijv. zeggen:
'ja, maar, als je oud bent heb je niemand om voor je te zorgen.'

"Maar schoonmoeder, het is heden ten dage toch heel normaal dat men ouderen die lastig worden voor de kinderen gewoon een spuitje geeft en ze laat inslapen, ik neem geen kinderen om zeker ervan te zijn dat dat met mij niet gebeurt ..." en dan haar langdurig recht in de ogen kijken, ik vermoed dat ze het onderwerp nooit meer ter sprake brengt....

Jouw voorbeeld geeft voornamelijk aan dat de verhouding tov je schoonmoeder niet altijd even rimpelloos is ... dat zou overigens niks anders zijn als je wel kinderen had, dan had die waarschijnlijk nog steeds 'opmerkingen' of 'behulpzame tips' die jij vast niet echt op prijs kan stellen ...

In zulke gevallen is je enige uitweg om daar zelf een wijze te vinden daarmee om te gaan ... niet blijven klagen dat je schoonmoeder eens anders moet doen, dat doet ze toch niet.

Je noemt even een voorbeeld en meteen 'blijf je klagen dat blablabla'... Ik denk dat miss_d oud en wijs genoeg is om te weten dat ze andere mensen niet kan veranderen. Je kunt mensen echter wèl aanspreken op gedrag dat je niet plezierig vindt.

quote:

Op maandag 4 april 2005 15:06 schreef Lupa_Solitaria het volgende:

Je kunt mensen echter wèl aanspreken op gedrag dat je niet plezierig vindt.

Natuurlijk kun je dat doen, iemand hiervoor gaf aan dat hij 13 jaar bezig was om zijn familie iets wijs te maken .. maar uiteindelijk uitbarst in schelden, als ze telkens maar niet luisteren ..
Dan gaat hij _zelf_ ergens de fout in: natuurlijk, die familie zal zelf ook mogelijk ergerniswekkend communiceren, maar die merken er verder weinig van en zullen bij die laatste reactie mogelijk denken: "nounou, die reageert opeens errug gevoelig" en slechts tijdelijk stil zijn, maar volgende keer keihard weer dezelfde opmerkingen maken.

Mij maakt dat overigens weinig uit, maar als hij dat op een publiek forum post geef ik mijn mening, en ben niet echt onder de indruk als mensen dan gaan beweren dat ik moet ophouden, omdat ik kennelijk iets zeg dat behoorlijk shockeert ...
Je kunt heel makkelijk iedereen die iets zegt wat je niet wil horen toeroepen dat hij moet ophouden: dat betekent niet dat iets minder waar zou kunnen zijn, als het enkel opeens niet besproken mag worden. (sterker nog, vaak worden juist die 'mag-je-niet-zeggen'-onderwerpen vanzelf waarheid: omdat iedere manier om zoiets te bespreken dan vermeden wordt en zo ook problemen kunnen ontstaan)

quote:

Op maandag 4 april 2005 15:22 schreef RM-rf het volgende:

[..]

Natuurlijk kun je dat doen, iemand hiervoor gaf aan dat hij 13 jaar bezig was om zijn familie iets wijs te maken .. maar uiteindelijk uitbarst in schelden, als ze telkens maar niet luisteren ..
Dan gaat hij _zelf_ ergens de fout in: natuurlijk, die familie zal zelf ook mogelijk ergerniswekkend communiceren, maar die merken er verder weinig van en zullen bij die laatste reactie mogelijk denken: "nounou, die reageert opeens errug gevoelig" en slechts tijdelijk stil zijn, maar volgende keer keihard weer dezelfde opmerkingen maken.

Hij gaat niet de fout in, hij wil gewoon een keer zijn ongenoegen laten blijken.
Daarmee is hij nog steeds niet fout. Daarmee is het ook nog steeds niet gezegd dat ze nu ophouden, maar hij is in ieder geval voor eventjes een stukje frustratie kwijt. Dat zegt dan niets over de mogelijke onzekerheid van de persoon of de twijfel die er zou zijn of hij werkelijk geen kinderen zou willen, het zegt alleen dat hij nou even genoeg had van het gezeur.

Ik wil hier eigenlijk nog iets aan toevoegen.
Zelfs al zou iemand zo reageren omdat ie zelf nog twijfelt, dan nog is zeggen dat je er niet over wilt praten, heel legitiem en heeft de andere partij dat maar te pikken. Laat die persoon rustig in stilte twijfelen en nadenken, en probeer niet iedere keer duidelijk te maken waarom jij denkt dat ie voor het een of het ander zou moeten kiezen.

quote:

Mij maakt dat overigens weinig uit, maar als hij dat op een publiek forum post geef ik mijn mening, en ben niet echt onder de indruk als mensen dan gaan beweren dat ik moet ophouden, omdat ik kennelijk iets zeg dat behoorlijk shockeert ...

Je mag van mij best denken dat je je mening niet zou mogen geven, omdat die shockeert
Dat de mogelijkheid bestaat dat mensen het gewoonweg niet met je eens zijn, komt kennelijk niet bij je op. Ik vind je mening niet shockerend, ik vind hem nogal eenzijdig en betweterig

quote:

Op maandag 4 april 2005 15:22 schreef RM-rf het volgende:

[..]

Natuurlijk kun je dat doen, iemand hiervoor gaf aan dat hij 13 jaar bezig was om zijn familie iets wijs te maken .. maar uiteindelijk uitbarst in schelden, als ze telkens maar niet luisteren ..
Dan gaat hij _zelf_ ergens de fout in: natuurlijk, die familie zal zelf ook mogelijk ergerniswekkend communiceren, maar die merken er verder weinig van en zullen bij die laatste reactie mogelijk denken: "nounou, die reageert opeens errug gevoelig" en slechts tijdelijk stil zijn, maar volgende keer keihard weer dezelfde opmerkingen maken.

Mij maakt dat overigens weinig uit, maar als hij dat op een publiek forum post geef ik mijn mening, en ben niet echt onder de indruk als mensen dan gaan beweren dat ik moet ophouden, omdat ik kennelijk iets zeg dat behoorlijk shockeert ...
Je kunt heel makkelijk iedereen die iets zegt wat je niet wil horen toeroepen dat hij moet ophouden: dat betekent niet dat iets minder waar zou kunnen zijn, als het enkel opeens niet besproken mag worden. (sterker nog, vaak worden juist die 'mag-je-niet-zeggen'-onderwerpen vanzelf waarheid: omdat iedere manier om zoiets te bespreken dan vermeden wordt en zo ook problemen kunnen ontstaan)

mijn god, doe jij ook iets anders dan dingen denken en die dan voor waarheid aannemen, uit je slof schieten en preken kan prima zonder schelden

quote:

Op maandag 4 april 2005 14:59 schreef RM-rf het volgende:
Jouw voorbeeld geeft voornamelijk aan dat de verhouding tov je schoonmoeder niet altijd even rimpelloos is ... dat zou overigens niks anders zijn als je wel kinderen had, dan had die waarschijnlijk nog steeds 'opmerkingen' of 'behulpzame tips' die jij vast niet echt op prijs kan stellen ...

In zulke gevallen is je enige uitweg om daar zelf een wijze te vinden daarmee om te gaan ... niet blijven klagen dat je schoonmoeder eens anders moet doen, dat doet ze toch niet.

Uhm... schoonmoeder maakt die opmerking niet tegen mij hoor, ik wil namelijk wel kinderen, weet je nog
Schoonmoeder is alleen een voorbeeld van een zogeheten 'drammer'. Enne... ik weet prima hoe ik met mensen om moet gaan zonder je briljante tips. Ik kan ze namelijk wel aan. Maar niet iedereen vind het leuk om een botte opmerking (zoals ik hiervoor beschreef; krijg dat kind lekker zelf) te moeten maken.

Om van irritante vragen af te zijn kun je ook gewoon zeggen: "Kinderen? Ik heb over de hele wereld ongetwijfeld flink wat nageslacht rondlopen, maar zelf opvoeden, daar wacht ik liever nog ff mee."

Om tuttige types te shockeren kun je het beter iets geloofwaardiger presenteren ("Ik heb op m'n 15e eens een vriendin van m'n zusje zwanger gemaakt, maar of ze het kind heeft gehouden weet ik eigenlijk niet").

Denk dat dat effectiever is dan uit je slof schieten.

Wat een kut-topic, zeg... poeh poeh... volgens mij was het in de 2de post al gezegd: als je geen kinderen wil is dat jou zaak. Daar hoeven toch geen 4 pagina's over volgespammed te worden?

ow, ja voor de duidelijkheid, mocht dat nog niet zijn, uit de slof schieten dan sla je de boel niet kort en klein, scheld niemand verrot, vallen er geen doden of wat dan ook, en mocht je het dan nog niet snappen, gebruik dan het woordje donderpreek maar.

discussie gesloten, klaar over uit

quote:

Op maandag 4 april 2005 09:31 schreef petitlapin het volgende:

[..]

mijn moeder zaagt al sinds dat ik kon spreken over het feit dat ik geneeskunde moest studeren, maar ik heb voor de advocatuur gekozen.

Nog hééééééél veel zaagt ze over mij dat het toch jammer is dat ik niet voor geneeskunde heb gekozen, en dat advocaten gediplomeerde leugenaars zijn ( en nog ergere uitspraken).

ik zeg niet dat het leuk is, maar ik kan er best mee leven, ik ben nog nooit uit mijn sloffen geschoten, en ik zal er nooit een topic over openen , ik laat ze gewoon doen, want IK ben gelukkig met mijn keuze, dus HAAR gezaag raakt me niet.

Nee, maar bij jou is dat alleen je moeder. Maar moet je je voorstellen dat iedereen, van familie en vrienden tot collega's daar jarenlang over doorzagen! Jij hebt de mazzel dat de huidige maatschappij zo is dat we de individuele keuze van mensen respecteren, en dat we niet meer vinden dat kinderen hun leven moeten laten bepalen door hun ouders.

quote:

Op maandag 4 april 2005 12:16 schreef RM-rf het volgende:

Natuurlijk, als je tegen anderen verteld: 'ik neem nooit kinderen' komt dat al snel ongeloofwaardig over, en zul je geconfronteerd kunnen worden met een sarcastische blik en 'dat merk je over X jaar nog wel' opmerkingen ... dat roep je dan echter ook zelf over je af ..

Ja maar kijk, het probleem is dat als je zegt dat je geen kinderen wilt (en de eerste keer zeg je niet "ik neem nooit kinderen," dat komt pas na jarenlange discussies en frustraties van al dat gezeik aan je kop) dan zeggen mensen niet dat je "misschien nog wel van gedachten zult veranderen" of dat je dat nu nog niet helemaal zeker kunt zeggen, maar het is altijd "dat komt nog wel". Dus ik kan over m'n eigen leven iets niet met 100% zeggen, maar ZIJ menen wel over het leven van een ANDER te kunnen zeggen wat er gaat gebeuren. Dat is wat me dwars zit.

En verder is het gewoon irritant als mensen door blijven drammen. Het zit vaak ook niet in wat ze precies zeggen maar in hoe ze het zeggen. Mijn moeder doet het altijd met eten, als zij het niet lekker vindt gaat ze aan mij zitten vragen waarom ik dat nou lekker vind. Ja, weet ik veel, ik vind het lekker of ik vind het niet lekker. En zo is het ook met kinderen. Mensen die zelf kinderen leuk vinden die gaan aan mij vragen wat ik dan niet leuk vind aan kinderen. Als ik vervolgens antwoord geef zijn ze ook boos omdat ik dingen zeg die ze niet willen horen (namelijk dat ik kinderen gewoon vieze minderwaardige schepsels vind, en dan zeg ik het irl nooit zo grof omdat ik weet dat mensen er niet zo lekker op reageren). Dat is mijn mening, daar vragen ze naar, en het is prima dat ze het daar niet mee eens zijn, maar dan moeten ze niet boos worden omdat ik antwoord geef op een vraag die ze van mij al niet hadden hoeven stellen.

En over dat vragen naar kinderen: als mensen weten dat je geen kinderen wilt is het gewoon irritant om iedere keer opnieuw te gaan vragen of je ze nu wel wilt. Kijk, heb je iemand nou vijf jaar niet gezien is het wat anders, maar als je iemand regelmatig ziet dan zal diegene het zelf wel zeggen als ie van gedachten verandert neem ik aan.

Verder zit er ook wel iets in dat het voor mensen die geen kinderen willen in sommige gevallen meer een probleem is dan voor de omgeving. Ik ehb dat zelf in ieder geval wel soms. Ik vind het heel moeilijk om mezelf een houding te geven wanneer mensen om me heen praten over kinderen, of wanneer er foto's van kinderen rondgaan. Ik vind het verschrikkelijk als mensen me foto's van kinderen onder m'n neus gaan duwen want het roept een enorm gevoel van walging in me op, terwijl er verwacht wordt dat ik ga zeggen dat het van die leuke kinderen zijn (en haal het maar niet in je hoofd om te zeggen dat ze niet leuk zijn, want eerlijkheid wordt niet gewaardeerd). Of bijvoorbeeld op feestjes en verjaardagen waar kinderen zijn, dat is ook een verschrikking. Ik houd ze het liefste uit m'n buurt, maar soms ontkom je er niet aan. En een enkele keer heb je dan nog zo'n kind wat met je wil praten, nou dan kost het me de grootste moeite om te blijven zitten en te blijven lachen want het liefste ga ik er dan meteen vandoor. Maar ik geloof dat ik ook wel een behoorlijk extreem geval ben. Het is bij mij niet alleen geen kinderen willen, maar echt een afkeer van kinderen. Heel soms kom ik weleens kinderen tegen waarbij ik het niet heb, maar het gros van de kinderen euhm.... opent bij mij een heel palet aan gevoelens zal ik maar zeggen ;-)

[ Bericht 59% gewijzigd door Maeghan op 13-04-2005 01:52:38 ]

quote:

Op woensdag 13 april 2005 01:26 schreef Maeghan het volgende:

Verder zit er ook wel iets in dat het voor mensen die geen kinderen willen in sommige gevallen meer een probleem is dan voor de omgeving. Ik ehb dat zelf in ieder geval wel soms. Ik vind het heel moeilijk om mezelf een houding te geven wanneer mensen om me heen praten over kinderen, of wanneer er foto's van kinderen rondgaan.

Ik denk dat uiteindelijk onze mening redelijk dicht bij elkaar liggen;
Enkel heb ik binnen deze discussie bewust ook een 'harde' houding aangehouden, waarbij ik de 'verantwoordelijkheid' voor het negatieve gevoel bij gesprekken over kinderen, voornamelijk gelegd heb bij personen die zich kennelijk over dat onderwerp ergeren, en direkt er persoonlijk door aangesproken voelen, bijna als een 'beschuldiging', wat het volgens mij in de meeste gevallen zeker niet is, maar zij er al snel van maken.

In die 'visie' (eventjes los ervan of dat een juiste visie zou zijn) is het dan zo dat de irritatie over het gespreksonderwerp an sich, juist een uiting is van een 'onzekerheid' ... en voor anderen is juist de indruk dat je iemand zich op dat gespreksonderwerp erg 'onzeker' toont, eerder een reden om er verder op in te gaan en bv aan te geven 'dat iemand onzeker is, en dus later nog wel zijn mening kan veranderen' (wat waarschijnlijk nog meer ergernis, maar ook onzekerheid opwekt)

Ik weet ook dat het onderwerp een zekere 'gevoeligheid' heeft, maar juist daarom zie ik niet in waarom het opeens een 'te vermijden' onderwerp zou moeten zijn, natuurlijk, het heeft een behoorlijk 'persoonlijk' aspect, maar juist daardoor is het ook een ge-eigend onderwerp om ook de persoonlijkheid van iemand een beetje te leren kennen, en daarin binnen 'nieuwe' sociale contacten erg populair.

Dat betreft overigens ook mensen mét kinderen, ik heb één dochter, maar wordt ook regelmatig gevraagd of er nog een kind op komst is, of bv andere mensen met 4 of 5 kinderen, die dan ook snel gevraagd worden of zoveel kinderen niet heel erg 'hectisch' is, en 'of het nu niet genoeg is'.
Dan weet je ook dat de gesprekspartner toch met zo'n 'normale' vraag, al snel ook een eigen oordeel impliceert over de persoonlijke situatie van de ander... de vraag is heel sterk hoe 'bewust negatief' dat an sich is, ik denk zelf dat dat slechte wel meevalt, dat mensen niet bewust anderen willen veroordelen door naar hun persoonlijke leven te vragen.

Overigens, wat mijn eigen persoonlijke leven betreft en mijn gezinssituatie, dat was nooit een bewust vooropgezette keuze, en evenmin ben ik daar zelf heel zeker van of dat een 'juist' leven is .. enkel heb ik zelf het 'geluk' dat ikzelf een zekere 'desinteresse' heb in wat ander mensen over me denken, en ook een beetje een desintersse in andere mensen hun persoonlijke leven (tenzij ze uit eigen initiatief dingen gaan vertellen) .
ik vraag zelf niet graag naar persoonlijke zaken, omdat ik vind dat die me meestel 'niks' aangaan, maar daarom weet ik ook dat anderen wél erg veel intersse daarin hebben en daar ook wel direkte vragen naar stellen; het) ...

Nou ja, ik ben dan wel onzeker over hoe ik me moet gedragen met kinderen in de buurt, maar dat is gewoon omdat ik niet met kinderen om kan gaan en heeft niets te maken met een onzekerheid of ik wel of geen kinderen zou willen. Op dat punt ben ik heel zeker namelijk. Alleen het is wel heel vervelend als je bij iemand op visite bent die je aardig vindt en die wel kinderen heeft, omdat je dan min of meer toneel moet spelen. Ik moest een tijdje geleden naar de verjaardag van een collega, en zij had haar kind op schoot. Een andere collega zei achteraf gelijk 'jij houdt ECHT niet van kinderen he' want het is van m'n gezicht af te lezen, ondanks de moeite die ik doe om er zonder walging naar te kijken. Dat is het probleem waar ik mee zit: moet ik contacten af gaan houden omdat ze kinderen hebben, of moet ik proberen me eroverheen proberen te zetten (wat ongetwijfeld niet zal lukken)? En wat als dalijk al m'n vrienden en collega's kinderen hebben, wat blijft er dag nog over? En wie wil er in vredesnaam een relatie met mij, want de meeste mannen willen namelijk toch best wel kinderen.

Maar goed, ik ben het niet helemaal eens met je visie dat de verantwoordelijkheid vooral ligt bij mensen die zich aan het onderwerp ergeren. De reden dat veel mensen zich eraan ergeren is namelijk het feit dat het in onze samenleving als NORMAAL wordt gezien dat je kinderen wilt of op z'n minst van kinderen houdt, en als dat niet zo is dan word je buitengesloten. Probeer nou nooit tegen iemand te zeggen dat je geen foto's wilt zien van hun kinderen, want ze schuiven ze gewoon TOCH onder je neus. Zeg nou niet dat je kinderen niet leuk vindt, want "kinderen zijn toch schattig?" En ja, op een gegeven moment word je het dan zat, en dat is heel vervelend maar zo werkt dat nu eenmaal.

Wat je zegt van die mensen die een oordeel vellen dmv hun vragen, dat kan misschien wel zo zijn, maar dat ze zich niet bewust zijn van het feit dat het negatief is, is wat mij betreft nog geen excuus. Ook als je iets niet expres doet betekent het niet dat alles zomaar kan. Bovendien vind ik dat soort insinuaties gewoon irritant, je kunt dingen ook gewoon zeggen. Als ik vijf kinderen zou hebben en iemand vroeg of het nou niet genoeg was zou ik ook beledigd zijn, want het suggereert gewoon dat iemand het niet eens is met wat je met je eigen leven doet. Dat is waar ik een probleem mee heb. Als iemand zegt "jij liever dan ik" dan weet je dat ie het zelf niet zou willen, en dat ie het niet snapt, maar er klinkt niet in door dat die ander over jouw leven wil beslissen.

quote:

Op woensdag 13 april 2005 16:09 schreef Maeghan het volgende:
En wie wil er in vredesnaam een relatie met mij, want de meeste mannen willen namelijk toch best wel kinderen.

Dat valt best mee!

quote:

Op woensdag 13 april 2005 16:09 schreef Maeghan het volgende:
En wie wil er in vredesnaam een relatie met mij, want de meeste mannen willen namelijk toch best wel kinderen.

<--- Deze wil dus bijvoorbeeld geen kinderen, en een aantal vrienden van me denkt er hetzelfde over.

quote:

Zeg nou niet dat je kinderen niet leuk vindt, want "kinderen zijn toch schattig?" En ja, op een gegeven moment word je het dan zat, en dat is heel vervelend maar zo werkt dat nu eenmaal.

De reactie van mensen als je duidelijk maakt dat je kinderen niet leuk vindt is idd wat typisch, alsof je niet goed wijs bent, want hoe kun je kinderen nou niet leuk vinden ...

Nou, ik vindt het dus niks, misschien omdat ik een overdosis heb gehad, mijn moeder is gek op kinderen en alle kinderen zijn gek op mijn moeder, dus kleine kinderen uit de hele buurt en neefjes en en nichtjes kwamen regelmatig op bezoek en/of logeren. En ik WEET gewoon dat ze graag kleinkinderen wil, heb d'r al meerdere malen duidelijk gemaakt dat ze die van mij niet hoeft te verwachten (heb nog wel een broertje). En dan de verjaardagen ... "god wat ben je groot geworden .. toen je vader zo oud was als jij waren we al getrouwd met 2 kinderen".. en hoe is dat mijn probleem ?

Mijn vriendin en ik willen jong kinderen

http://www.kindervrij.nl

Ga hier maar eens kijken! een feest van herkenning!

quote:

Op woensdag 13 april 2005 16:11 schreef Lupa_Solitaria het volgende:

[..]

Dat valt best mee!

Idd, voor mannen is het daarentegen veel moeilijker om een vrouw te vinden die geen kinderen wil.

Laatst: een vriend van me vertelde dat zijn vriendig zwanger was.

Ik voor de gein:"Gefeliciteerd, of misschien kan ik je beter condoleren ...". Hij keek me toch raar en kon er niet mee lachen .

Op de nadelen van het kinderen krijgen reageerde hij alleen met: "Ja, maar je krijgt er ook veel voor terug.".

Ik heb me verder maar onthouden van verdere sarcastische en cynische uitspraken, ik wou de tijd waarin ik hem nog te zien krijg de komende maanden niet verzieken...

Ik weet nog wel een groter taboe. Meer houden van je vent dan van je kinderen.

lees hier

Dat mens was recentelijk bij Oprah. In tijden niet zo geschokt geweest .

Ontopic: Ik heb op mijn twintigste ook altijd geroepen dat ik geen kinderen wilde. Ik moest er niet aan denken. Maar nu ik tegen de dertig aanloop begint het toch wel te knagen. Alleen wil Luc niet. Hij wil nog een paar jaartjes wachten.