De Kunst van het loslaten van een ex - deel 15

Nog maar eens dan.

Ik voel me nog steeds klote. Het is nu al 2,5 maand uit, maar ik ben gewoon nog steeds zo verliefd op hem als toen we een relatie kregen. Ik heb de hele tijd vervelende dromen; soms droom ik dat hij het goed wil maken - dat is dus naar wakker worden. Andere keren droom ik dat hij een nieuwe vriendin heeft- dat is nog naarder wakker worden, want dat lijkt me echt het ergste wat zou kunnen gebeuren.
Mijn hele zelfvertrouwen is gewoon weg; ik had er vroeger ook niet zoveel van, maar toen ik een vriend had had ik het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Nu is dat helemaal over, en ik voel me de hele tijd vreselijk rot.
Het ergste is nog wel dat bijna niemand het doorheeft dat ik me zo rot voel. Er is niemand die me uit zichzelf vraagt hoe het met me gaat; als ik erover wil praten, moet ik zelf mensen opbellen. En dat doe ik dan maar liever niet, want als zij mij niet bellen, hebben ze kennelijk geen behoefte mijn verhaal aan te horen. Dus praat ik met niemand, terwijl ik dat toch wel graag wil. Ik heb niet eens zozeer behoefte aan 'een vriend', maar aan vrienden, die me kunnen helpen met alles.
Alles wat negatief uitgelegd zou kunnen worden vat ik meteen negatief op (als iemand kortaf doet op msn, of iets leuks gaat doen en mij daar niet voor uitnodigt, ook al zou diegene dat anders toch ook niet doen). En als iemand iets positiefs zegt geloof ik niet dat hij/zij het meent.
Wat moet ik nu denken/doen? Ik ben al de hele tijd leuke dingen aan het doen, en aan het zorgen dat ik het druk heb, zodat ik maar niet alleen hoef te zijn. Maar dat kan ik toch niet altijd blijven doen!

SaskiaR, je zult zien dat wanneer je wel de telefoon pakt om een vriend(in) te vertellen hoe het echt met je gaat, diegene daar ook open voor staat en er voor je zal zijn.
Niemand kan in het hoofd van een ander kijken, en als jij een rookgordijn van 'het gaat goed, hoor' optrekt, is het schier onmogelijk om daar doorheen te prikken.

Toen een relatie van mij desastreus eindigde, heb ik me ook een tijdje heel alleen gevoeld. Totdat ik tot het besef kwam dat ik de enige ben die dat kan doorbreken. En dat daadwerkelijk doorbreken, luchtte enorm op.

En, geloof me, er komt een dag dat je het weer heerlijk vindt om niets te hoeven doen...
Sterkte!

de lucht klaart op... echt... alleen je moet je er wel voor open stellen... negatieve gedachten brengen vaak ook negatieve gevoelens met zich mee... zie positieve dingen, doe leuke dingen, doe dingen die je anders niet had kunnen doen... leer het waarderen... dat maakt het gemakkelijker.

Ik lees nu de dingen die ik bijna 3 weken geleden typte... ik zeg niet dat ik er doorheen ben... ik heb zo het vermoeden dat er vast nog wel een klap gaat komen... maar ik weet wel dat ik... sinds we vorige week donderdag de spullen uitgewisseld hebben... de dingen heb kunnen afsluiten... het is weer mijn domein hier. Af en toe kom ik nog wel wat prulletjes van haar tegen... dingen die we samen gekocht hebben of dingen waar zijn heel erg veel van houdt...

Ik leg ze nu echt heel wat gemakkelijker weg. Mijn gedachte dwaalt niet meer continue naar haar af. Ik heb er vrede mee. vind het wel best zo... ben mezelf weer aan het ontdekken... en man... wat hou ik eigenlijk van mezelf

scheelt misschien ook dat ik weer ben gaan zien dat er nog altijd meiden/vrouwen zijn die me wel leuk vinden... die misschien toch iets in me zien... ik ben de charmeur in mezelf weer gaan zien. en die is best leuk.

toch maar weer een tvptje

quote:

Op dinsdag 18 januari 2005 23:15 schreef SaskiaR het volgende:
Nog maar eens dan.

Ik voel me nog steeds klote. Het is nu al 2,5 maand uit, maar ik ben gewoon nog steeds zo verliefd op hem als toen we een relatie kregen. Ik heb de hele tijd vervelende dromen; soms droom ik dat hij het goed wil maken - dat is dus naar wakker worden. Andere keren droom ik dat hij een nieuwe vriendin heeft- dat is nog naarder wakker worden, want dat lijkt me echt het ergste wat zou kunnen gebeuren.
Mijn hele zelfvertrouwen is gewoon weg; ik had er vroeger ook niet zoveel van, maar toen ik een vriend had had ik het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Nu is dat helemaal over, en ik voel me de hele tijd vreselijk rot.
Het ergste is nog wel dat bijna niemand het doorheeft dat ik me zo rot voel. Er is niemand die me uit zichzelf vraagt hoe het met me gaat; als ik erover wil praten, moet ik zelf mensen opbellen. En dat doe ik dan maar liever niet, want als zij mij niet bellen, hebben ze kennelijk geen behoefte mijn verhaal aan te horen. Dus praat ik met niemand, terwijl ik dat toch wel graag wil. Ik heb niet eens zozeer behoefte aan 'een vriend', maar aan vrienden, die me kunnen helpen met alles.
Alles wat negatief uitgelegd zou kunnen worden vat ik meteen negatief op (als iemand kortaf doet op msn, of iets leuks gaat doen en mij daar niet voor uitnodigt, ook al zou diegene dat anders toch ook niet doen). En als iemand iets positiefs zegt geloof ik niet dat hij/zij het meent.
Wat moet ik nu denken/doen? Ik ben al de hele tijd leuke dingen aan het doen, en aan het zorgen dat ik het druk heb, zodat ik maar niet alleen hoef te zijn. Maar dat kan ik toch niet altijd blijven doen!

Omdat jij niet laat merken dat je er nog steeds mee zit denken mensen dat het goed met je gaat...
Ik vind het niet gek dat mensen dan niet gaan vragen hoe het met je gaat...

Bel gewoon een vriendin op (oke is makkelijker gezegd dan gedaan) en begin er gewoon langzaam over.. Wanneer zij er geen zin in heeft weet je ook meteen waar je aan toe bent... Toch?
Maar ik denk niet eens dat het zover komt.. Vrienden heb je ook wanneer je niet zo lekker in je vel zit...

Laat hem los.. Ik weet niet wat de reden is geweest dat het uit is... Maar hoop er niet op dat het goed gaat komen, want dat gaat het niet.. Het duurt nu al 2,5 maand en wanneer hij je terug had gewild was hij al veel eerder gekomen...

Je betrekt alles op jezelf.. Doe het niet, vraag om duidelijkheid wanneer iemand kortaf is.. Of wanneer jij iets vekeerd opvat.. Over Msn kun je gauw misverstanden hebben...

Doe iets met die complimentjes, waarom zou iemand het niet menen?? Alleen maar om je beter te laten voelen? Nee, want je zegt zelf dat mensen denken dat het goed met je gaat...

Mijn vriendin heeft het enkele weken geleden uitgemaakt, nadat we 1 jaar en 4 maanden iets hadden. Vanwege de afstand (studie) zagen we elkaar niet zoveel, ze zegt dat haar gevoel weg is en ze het niet meer kan. Omdat het gevoel weg is bij haar heeft ze er steeds meer een hekel aan in in het weekend terug naar hier te reizen. Vandaar dus dat ze het uitgemaakt heeft.

We hadden het altijd echt super samen. Vooral in de weekenden en vakanties, maar ook zagen we elkaar bijna elke dag op msn. Ik mis haar heel erg.

Waar ze op kamers zit heeft ze ook heel veel andere vrienden. Toen ik met haar uitging zag ik vaak jongens die haar probeerden te versieren, en ik lachte ze toen allemaal kei hard uit bij wijze van spreken, ze was van mij. Ik daarentegen ben iemand die niet zo snel iemand kan versieren en ik heb ook niet heel veel vriendinnen gehad van langer dan een maand.
Sinds het uit is is ze echt heel anders, ze gaat heel vaak stappen en drinken, iets wat ze vroeger nooit deed. Ik denk er heel vaak aan dat ze over een tijdje met allerlei kerels ligt te kloten, omdat ze zo iemand kan krijgen. Ik word echt helemaal gek van deze gedachte! Ze was altijd zo'n lief meisje maar nu lijkt ze helemaal los te komen.

Wat moet ik doen? Ik wil haar helemaal niet loslaten, we hadden het zo goed samen. Ik hoop zo dat het nog goed komt ooit.

Al weer bijna een week geleden dat mn ex het uitmaakte en ik ben er gewoon nog steeds kapot van. Ik wil hem zo graag kunnen haten. En dat is me de eerste paar dagen ook aardig gelukt, maar nu kan ik het niet meer. Ik mis hem gewoon zo erg. Gewoon die kleine dingetjes van een arm om mee heen e.d.

Zolang ik op school ben gaat het allemaal goed, dan heb ik genoeg afleiding. Maar dan kom ik thuis....en dan probeer ik te gaan leren voor mn testweek next week en dan blijven mn gedachten afdwalen. Dan ga ik iets anders doen, film kijken, even internetten, maar ik krijg hem gewoon niet uit mn gedachten.

Zo tegen 19.00 uur weet ik gewoon niet meer wat ik mezelf aanmoet. Normaal ging ik dan altijd naar hem toe of kwam hij naar mij. Ik probeer echt zoveel mogelijk afleiding te zoeken. Ben zelfs van plan om te gaan sporten ook al heb ik daar een gruwelijke hekel aan.
Op sommige momenten voel ik me hardstikke goed, en op andere momenten, vooral savonds, dan voel ik me zo ontzettend waardeloos.

Ik heb al het een en ander meegemaakt (vader overleden, moeder nieuwe vriend waarmee ik niet overweg kon) en ik dacht dat ik me overal wel doorheen kon slaan, maar ik voel me zo ontzettend klote. En hij voelt zich goed, hij zei alleen dat hij zich vervelend voelde omdat ik me zo kut voel.
En het heeft tijd nodig, dat weet ik wel, maar die tijd heb ik niet. Ik heb volgende week een testweek die ik absoluut goed moet maken, is ook voor mn examen, en ik heb nog niets geleerd! Het lukt me gewoon niet. En elke keer blijf ik tegen mezelf zeggen dat ik normaal moet doen, het is niet het einde van de wereld...Maar ja, ik wil zo graag dat mn hart dat ook gaat geloven...

16 maanden is het nou al voorbij... en nog steeds een wrak.

Ik heb goed nieuws gekregen waardoor ik een hele belangrijke beslissing moet nemen. En zij was de enige waarmee ik over dit onderwerp kon praten. Dus ik mis haar nou extra erg.

Nou ik lees altijd mee maar mag ik nu ook eens mn verhaal kwijt?

Ik dacht het uit gaan van mn relatie gebeurd nooit, maar ja het gebeurde toch. En net na nieuwjaar. We hadden een leuk weekend achter de rug (volgens mij dan) en hadden op zondag uitgebreid afscheid genomen op het station (Heerlen) IK ben toen de trein ingestapt en ik kon haar nog zien dus we belden mekaar dat we elkaar zo miste enzo. Toen de trein wegging hingen we weer op. Niks aan de hand dacht ik en ik ging naar de verjaardag van mn nichtje. Kreeg later nog een smsje dat ze van me hield enzo. s avonds belde ik haar altijd om welterusten te zeggen alleen nam ze deze keer niet op. Dat kan natuurlijk altijd. De maandag (3 januari) kreeg ik ineens een sms dat het gevoel weg was ik dacht dat mn leven instortte. Later belde ze nog een keer maar ik was zo van de kaart dat ik niet meer opgenomen heb. De hele week heb ik in de stress gezeten ik heb haar gemail en gemst maar ze reageerde nergens meer op. Bellen was ook een optie maar ik kon dat niet want durfde ik niet meer. In het volgende weekend besloot ik maar op woensdagmiddag (mijn vrije middag van mn werk) eens onaangekondigd bij haar langs te gaan. Haar vader maakt open en zegt meteen dat het UIT is. Ik vraag mijn sleutels terug en ze heeft verder helemaal niks tegen me gezegd ik heb alleen met die ouders in de gang staan praten. Hij zei zelfs dat haar nieuwe vriend al in de kamer zat en dat ze al iets van drie weken hadden. Ze had zelfs tegen haar ouders gelogen dat ze bij een vriendin was maar ze was bij hem en haar ouders waren al eens haar kwijt en toen belde ze in paniek naar mij maar ik wist dus van niks. Van de spanningen was ze al een paar keer flauw gevallen en dat was bij mij ook een paar keer gebeurd en toen kreeg ik nog het verwijt van dir moeder dat ik dat eerder had moeten zeggen. Ja daaaaag ik mankeer niks. Tot op de dag van vandaag heeft ze nog helemaal niks van zich laten horen behalve dat ze haar nieuwe vriend aanprijst op msn. Ik heb met haar nicht nog contact maar die denkt dat ze niks van zich durft te laten horen. Iedereen die dit verhaal hoort is boos op haar en dat sterkt me wel. Alleen had ik van haar zelf willen horen dat het over was en had ze meer initatief moeten nemen om iets van de relatie te maken. Ik wordt er af en toe helemaal gek van en weet met mezelf geen raad

Ik hou van je echt super veel . Wil je nooit meer kwijt. Wat een rekbaar begrip is dit nu zeg. En ze heeft geen respect. OMdat ik wel respectr naar de medemens wil tonen draag ik sinds vrijdag het Respect2All bandje. Dat geeft me enige kracht om verder te gaan.

[ Bericht 5% gewijzigd door navi op 20-01-2005 17:57:21 ]

Hoe vergeet je iemand die je nog wekelijks ziet? Ik zie mijn ex best regelmatig en kan daardoor ook niet over hem heen komen. Ook al heeft hij erge dingen gedaan en gezegd, ik kan hem niet loslaten. Ik word er helemaal gek van. Ik denk aan hem, wat doet hij, waar is hij? Mijn ex is gewoon verder gegaan met zijn leven, ik wou dat ik dat ook kon..

Heeft iemand met wat meer 'ervaring' raad voor mij?

quote:

Op vrijdag 21 januari 2005 07:04 schreef Radjwantie het volgende:
Hoe vergeet je iemand die je nog wekelijks ziet? Ik zie mijn ex best regelmatig en kan daardoor ook niet over hem heen komen. Ook al heeft hij erge dingen gedaan en gezegd, ik kan hem niet loslaten. Ik word er helemaal gek van. Ik denk aan hem, wat doet hij, waar is hij? Mijn ex is gewoon verder gegaan met zijn leven, ik wou dat ik dat ook kon..

Heeft iemand met wat meer 'ervaring' raad voor mij?

Ik zie die van mij ook nog iedere zaterdag de hele dag, op het werk... en 's avonds soms, met uitgaan.
Het word er alles behalve makkelijker op, en ik ben ook aan het kijken voor ander werk. Dit idee heb ik vaker gehad gedurende de jaren, en kreeg ik een paar maanden terug weer (nog voordat ik iets met haar kreeg) maar deze situatie heeft ervoor gezorgd dat ik het ook echt moet gaan doen, want op deze manier trek ik t niet...

Voor mij is het altijd beter geweest om die persoon nooit mee te zien

BrightEyes>Als je eens wist wat voor energie ik in haar gestoken heb om haar te ontwikkelen dan snap je dat ik hier heel erg kapot van ben. We hadden namelijk ook te maken met een groot leeftijdsverschil (ik 31,zij 18) maar het ging hartstikke goed. Nu hoor ik je misschien denken van ja maar dit gebeurd wel vaker op die leeftijd. Hiermee ben ik het absoluut niet mee eens want vreemdgaan in een relatie kan nou eenmaal niet. Ik heb voor mezelf besloten dat ik geen relatie meer met haar wil omdat ze me dus bedrogen heeft.Of ze zou echt alles op alles moeten zetten. Wel hoop ik dat ik nog eens met haar kan praten over dit gebeuren want ik wil haar mening ook weleens horen. Helaas denk ik dat dit dan toch een ver-van-mn-bed show wordt.
Wat ik nog wel wil proberen is aan haar nichtje vragen of zij misschien met haar wil gaan praten. Is dit verstandig of niet?

quote:

Op vrijdag 21 januari 2005 12:58 schreef navi het volgende:
Of ze zou echt alles op alles moeten zetten.

Ik vind dat ze nu al alles op alles heeft gezet om jou te laten merken dat ze niet op een volwassen, respectvolle wijze een relatie kan beëindigen.
Hoe moeilijk ook: probeer haar los te laten, ze is je niet waard.

quote:

Nee, jij wil toch met haar praten? Waarom dan aan haar nichtje vragen.

De reden waarom ik het aan aan nichtje wil vragen is om haar te laten merken dat anderen het ook niet eens zijn hoe zij gehandeld heeft. Daar leren sommigen nog weleens van en dan hoop ik dat ze gaat beseffen wat ze gedaan heeft.

quote:

Op vrijdag 21 januari 2005 12:58 schreef navi het volgende:
BrightEyes>Als je eens wist wat voor energie ik in haar gestoken heb om haar te ontwikkelen dan snap je dat ik hier heel erg kapot van ben. We hadden namelijk ook te maken met een groot leeftijdsverschil (ik 31,zij 18) maar het ging hartstikke goed. Nu hoor ik je misschien denken van ja maar dit gebeurd wel vaker op die leeftijd. Hiermee ben ik het absoluut niet mee eens want vreemdgaan in een relatie kan nou eenmaal niet. Ik heb voor mezelf besloten dat ik geen relatie meer met haar wil omdat ze me dus bedrogen heeft.Of ze zou echt alles op alles moeten zetten. Wel hoop ik dat ik nog eens met haar kan praten over dit gebeuren want ik wil haar mening ook weleens horen. Helaas denk ik dat dit dan toch een ver-van-mn-bed show wordt.
Wat ik nog wel wil proberen is aan haar nichtje vragen of zij misschien met haar wil gaan praten. Is dit verstandig of niet?

Ik weet waarom je dit zegt, deze gedachten zijn wel normaal hoor, het komt omdat je in hetbegin van je verwerking zit... je wil nu nog het gevoel hebben dat jij er alles aan hebt gedaan om het weer goed te laten komen... voor je eigen gemoedsrust wil je niet het idee hebben dat je daarin een steekje hebt laten vallen, je zoekt bovendien naar bevestigingen. Ik begrijp het maar probeer zulke acties niet te doen, probeer jezelf er van te weerhouden.

Als er een kans is dat het goedkomt dan komt ze daar zelf mee als ze heeft ingezien dat ze je echt mist... dat kanze eventueel alleen inzien als jij even niet achter dr aan loopt... maar o zo moeilijk dit, sterkte

quote:

Op vrijdag 21 januari 2005 14:08 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Maar wat zou je daar dan meer mee willen bereiken?

En je hebt trouwens een goede kans dat dat averechts gaat werken. Beetje hakken in het zand principe. Hoe harder mensen roepen dat je fout bezig bent, des te meer jij jezelf ervan gaat overtuigen dat het wel goed. 'Zij zijn stom, en ik niet'.
Onthou wel, _{en dit zeg ik niet om je te pesten} zij is nu verliefd op een ander en handelt vanuit dat gevoel... en dan lijkt dat vaak heel juist te zijn...

Dat het een gok is weet ik. Het gaat me nu niet zo zeer om de relatie maar wel om dat ze voelt dat zo niet met mensen om mag omgaan. Het is me in het verleden al vaker overkomen dat ze bij me terugkwam nadat anderen haar op de feiten hadden gedrukt. Toen hadden we nog geen relatieproblemen ofzo. Het bleef toen bij dat ze vond dat ik teveel voor haar deed en dat wilde ze niet. Het is een heel verlegen meisje dat bijna niks wil en kan accepteren. Door mij is ze hierin wel wat sterker geworden.

Het is me volledig gelukt kwam ik achter. Kwam haar tegen en niets, geen enkel gevoel erbij what so ever, was al een tijdje bijna niets meer, maar zo dat is nieuw.

Lekker Marc! Dat geeft wel een zelfvertrouwen boost

_{Eik wel het zelfde voelt, hehe.. maar dat is al een tijdje
Tnx to someone}

sweet memory's *zucht*

[ Bericht 43% gewijzigd door Jumparound op 21-01-2005 16:16:24 ]

quote:

Op vrijdag 21 januari 2005 15:11 schreef Brighteyes het volgende:

Navi... je was haar vriend... niet haar opvoeder, en nu ben je haar ex, en dus al helemaal haar opvoeder niet meer...
Ik zou als je uberhaupt al enige kans wil maken een hele grote stap terug doen en haar even helemaal met rust laten, want als ik het zo lees zit zij gewoon niet meer op inmenging van jou te wachten.

Let go, let go! En move on! Of probeer dat althans... begin daarmee...

Het woord opvoeden vind ik geen goed woord. Ik heb ook niet het gevoel dat het om die reden uit is gegaan. De hoofdreden blijft nog altijd dat ze een andere vriend heeft. Als je mn allereerste post goed had gelezen dan las je dat het op 2 januari nog hartstikke goed ging en een dag later helemaal niks meer voorstelde. Daar heb ik niet voor gekozen. Ik heb haar altijd met allerlei dingen geholpen, liefde gegeven en goed bedoeld adviezen gegeven. Nu wordt ik dus daarvoor gestraft als ik jouw post goed begrijp. Dat is gewoon erg oneerlijk vind je ook niet?
Voor het opvoeden heb je ouders, ik ben geen ouder ik wil(de) alleen een vriend zijn.

Het omgaan met iemand waarbij je alles moet trekken om het leven voor haar zo mooi mogelijk te maken is geen eenvoudige klus maar ik had het voor haar over. Als je aan haar zou vragen wat heb je vandaag gedaan of wat ga je doen vandaag draait ze altijd een beetje om de hete brij heen. Uiteindelijk lukte het me om erachter te komen wat ze deed maar daar moest ik heel veel moeite doen voor iets simpels en dat heeft me veel onnodige kracht gekost. Het feit dat ze ook tegen haar bloedeigen ouders liegt over wat ze doet of wat ze niet doet zegt meer over haar dan over mij.
Ik blijf er dan ook bij dat ik dus gestraft ben voor mijn goede bedoelingen. Ik twijfel nu wel aan mezelf of ik ooit nog zo diep zou kunnen gaan in een relatie.

[ Bericht 1% gewijzigd door navi op 21-01-2005 16:58:37 ]