Geen contact maken met anderen (onbekenden) maar wel willen.

gewoon blijven oefenen.. probeer b.v. eens wat meer te zeggen tegen de casieres dan 'hallo'..
knoop een praatje aan met je buurman, etc.. etc..

quote:

op zondag 16 januari 2005 00:40 schreef martydekale het volgende:

[..]

op msn kan ik juist wel gewoon open zijn en met mensen contact maken, in het echt gaat het gewoon niet zo makkelijk .

geeft in ieder geval aan dat je dus toch altijd wel wat weet te zeggen... alleen die durf om het irl ook te zeggen moet er nog bij! geeft goede hoop in ieder geval!

quote:

op woensdag 12 januari 2005 19:31 schreef martydekale het volgende:
een beetje op navolging van het topic: probleem met sociaal contact
ik maak geen contact met nieuwe mensen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou willen. ik ben ook wel een erg stil type. vooral het maken van nieuwe vrienden/kennisen van leeftijdsgenoten lijkt een probleem te zijn. als ik een vraag heb, heb ik geen moeite om die na het hoorcollege nog aan een docent te stellen.
ik ben sinds september aan mijn studie begonnen aan de universiteit. maar ik kan niet echt zeggen dat ik al wat mensen al een beetje heb leren kennen (een paar, maar niet echt goed). er zijn ook geen mensen waar ik echt mee rondhang (mee optrek, regelmatig mee omga). ik wel redelijk wat sporten aan de universiteit: squash, tafeltennis. maar het lijkt erop dat ik daar een beetje hetzelfde probleem heb.
die paar vrienden die ik op de middelbare school had zie ik niet zo vaak meer (ongeveer een keer per maand nog wel), maar dus niet meer dagelijks. ik begin me soms toch eenzaam te voelen. hebben meer mensen dit probleem (gehad) en tips om er van af te komen. dus wel contact maken met anderen.

me too man

quote:

op donderdag 20 januari 2005 19:23 schreef sv het volgende:

[..]

me too man

sv asjeblieft post normale reaties, waar iemand wat aan heeft..
je begint al aardig mijn irritatiegrens te bereiken..

quote:

op zaterdag 15 januari 2005 16:20 schreef faithlesz het volgende:

[..]

omdat ik in het verleden teleurgesteld ben door mensen waarvan ik dacht dat het mijn vrienden waren. in een vriendschap zoek ik betrouwbaarheid, eerlijkheid en oprechtheid. al is iemand nog zo gezellig, als ik aan die eigenschappen twijfel zal ik niet de moeite nemen iets op te bouwen.

vroeger was iedereen mijn vriend, tegenwoordig heb ik kenissen en vrienden

same here dude

quote:

op donderdag 20 januari 2005 19:32 schreef hel1tjuhh het volgende:

[..]

sv asjeblieft post normale reaties, waar iemand wat aan heeft..
je begint al aardig mijn irritatiegrens te bereiken..

wat is jouw probleem?

quote:

op zondag 16 januari 2005 00:40 schreef martydekale het volgende:

[..]

het is inderdaad een stuk makkelijker gezegd dan gedaan. ik zit al jaren in een passief patroon, vroeger kon het me gewoon niets schelen en was ik wel tevreden met mezelf. maar nu kan het me wel schelen, maar blijf ik vaststeken. op het moment is mijn plan om veel aan sociale activiteiten mee te doen (van de verenigingen waar ik bij zit vooral), zodat ik in ieder geval bij die mensen mijn passiviteit kwijtraak. zo wil ik mijn algemene verlegenheid verlagen, zodat ik wel met onbekenden een gesprek begin.
op msn kan ik juist wel gewoon open zijn en met mensen contact maken, in het echt gaat het gewoon niet zo makkelijk .

probeer het anders gewoon in de collegezalen of zo. .gewoo met je buurman.

ik heb er zelf ook altijd heel vele moeite mee gehad. nooit denken dat ik iets te melden had en dat mensen niet op me zaten te wachten.
dat doen ze ook niet.. tot dat men je wat beter leert kennen.
ik neem aan dat als je weinig zegt, je veel luisterd. zoek 1 of 2 extraverte mensen op.. die je interessant lijken. luister waar ze het over hebben en zoek een onderwerp waar je zelf ook veel van weet.
en durf maar op je bek te gaan. daa rkun je alleen maar van leren.. je zal merken hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt.

wa tik ook zag in je eerste post was hoe sportief je bent met tafeltennis en squash. praat met je tegenstanders. ga een biertje met ze drinken. misschien opent dat al heel veel.

of probeer achter msn adressen van studiegenootjes te komen als je meer into msn bent. lul daar een paar keer tegen ze.. ook al ben jij in het echte leven niet zo open, zij misschien wel en dan trekken ze je in de echte wereld vanzelf mee..


groet van iemand die het ook gehad heeft.. maar zich heeft aangepast.. een lange weg.. maa rje komt er wel..
je weet al dat je er een probleem mee hebt.. stap 1 is gezet..

en nog maar een cliche.. zelfkennis is de begin van alle wijsheid.

je zult het toch echt zelf moeten doen. op mensen afstappen. desnoods met een smoes over het net gevolgde college. zoek aanknopingspunten in het voor de hand liggende.

quote:

op zondag 23 januari 2005 17:53 schreef martydekale het volgende:
ik ben al redelijk bezig om te integreren in de tafeltennisvereniging (laatst een bbq) en de squashvereniging (gisteren toernooi, diner en borrel), maar ik blijf gewoon zo'n stil type. hoe maak ik nou goed contact? iemand in de collegezalen gewoon aanspreken, om een of andere reden doe ik het niet, heb ik er geen zin in, of durf ik het niet. studiegenoten via msn spreken doe ik af en toe al, maar dat maakt het in het echt niet makkelijker om op ze af te stappen.

ik heb hetzelfde gehad in de periode dat ik nog les had op de universiteit. ik heb er nooit iets aan gedaan en pas nu krijg ik daar echt spijt van. ik heb dus een sociale fobie ontwikkeld, en daar heb ik nu hulp voor gezocht, ik had het echt gehad, ik wil normaal met mensen kunnen omgaan en met ze praten zonder om de 5 seconden te denken dat ze me raar vinden of niet op me zitten te wachten.

ik heb nu drie nieuwe vriendinnen (ontmoet via mijn enige en allerbeste vriendin) en ondanks dat ik regelmatig wanhopig ben (moet ik nu bellen? moet ik nu eens voorstellen of we naar de bios gaan? ben ik niet te saai voor hun? vragen ze me alleen me uit medelijden??) gaat het steeds beter. ik moet mezelf wel af en toe dwingen hoor, en ik amuseer me niet altijd als we aan het stappen zijn, maar volgens de psych is dat normaal omdat het *nu* nog allemaal vrij stressvol voor me is. ik moet echt afleren om negatief over mezelf en het contact met anderen te denken.

deze week werd trouwens gevraagd of ik mee op vakantie ga. ik heb enthousiast ja geroepen, terwijl op vakantie voor mij dus een beetje een nachtmerrie is...

die sociale fobie heb ik trouwens gekregen omdat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb.
ik functioneer wel normaal, heb gestudeerd (maar nog niet afgestudeerd door die stoornis, enorme faalangst gekregen op het end) en ik heb nu een baan van 32 uur in de week (onder mijn niveau, wederom faalangst...) maar ik kan het goed vinden met mijn collega's.

het is nogal moeilijk uit te leggen, maar ik herken wel veel in je verhaal. de kunst is om toch gewoon mensen aan te spreken, al is het dan met knikkende knieen. ik vind het echt goed van je dat je bij meerdere verenigingen bent gegaan.

overigens kan ik over de therapie nog niet veel vertellen, we zijn pas sinds een week bezig, en het gaat nu vooral om mijn scriptie af te krijgen. ik heb ontspanningsoefeningen meegekregen, als ik die onder de knie heb is het de bedoeling dat ik die ook ga gebruiken bij sociale interacties (dus stappen, sollicitatiegesprekken etc.)

_{alleen zit de cd nog in mijn tas...hoezo ontwijken...}

mjah ik leef ook in een eigen wereldje sinds de middelbare school :s
das nu 10 jaar ongeveer. daarvoor ging ik met iedereen om en was ik bijdehand en spontaan en brutaal, zat toen ook op voetbal en was ook erg leuk

toen brak puberteit aan en kwam de harde middelbare school eraan. de omgeving werd een stuk harder. mensen scholden, deden soms eg gemeen tegen elkaar enzo zelfs gewoon je vrienden enzo. zelf was ik dus heel zacht en kon me daar dus niet tegen verweren en grote mond enzo terug geven. iedereen ging grenzen opzoeken en leerde ook de harde liefde kennen, meisjes die met gevoelens speelde en logen en dat soort dingen.
ik ben toen heel onzeker, verlegen en terughoudend geworden.... omdat het niet altijd erg leuk was allemaal en ook met de dames nie eg leuke ervaringen had.

had in op middelbare school wel een groepje met aantal vrienden maar iedereeen was
eigenlijk totaal anders: de een was player, de ander was game en voetbal freak, de ander was hard en grof, weer een ander was nooit serieus en altijd gek aan doen en ik zelf ben vrij rustig.
kon soms wel leuk zijn en soms gingen we ook wel eens dingen doen enzo maar echte vrienden konden het niet zijn omdat iedereen totaal anders was en ze zaten elkaar ook vaak af te zeiken en kon niet op ze rekenen enzo

na de middelbare school bleef dus ook weinig van die vriendschap over. iedereen ging zijn eigen weg alleen dat gamefreak ventje zie ik nog wel eens maar die is echt helemaal op voetbal, games em films gericht... en zelf vind ik die dingen ook wel leuk maar wil ook andere dingen doen maar die vind hij niet leuk en heeft hij geen zin in...

op de universiteit heb ik nu in 1,5 jaar helemaal niemand leren kennen. doe dit jaar dan wel weer andere studie dan vorig jaar, maar ik ben niet echt goed in contacten leggen vanwege dus die onzekerheid en verlegenheid waardoor ik soms gewoon niet op gemak voel en bang ben ook denk ik zomaar met iemand contact te maken (via internet heb ik dat helemaal niet, alleen op internet kom je vooral minder eerlijke en lieve mensen tegen dus daar heb ik niets aan)

ik heb tussendoor nog wel mijn eerste liefde mogen ervaren toen ik ondertussen alweer 21 was. ik was echt super gelukkig. was echt een droom voor mij die uit kwam en was zo fijn gevoel.
helaas heeft dat meisje me na 9 maanden erg veel verdriet gedaan, maar dat is beetje offtopic allemaal denk maar daardoor ben ik helemaal in een diep eenzaam gat gevallen.

alleen via msn enzo heb ik nog contact met andere mensen en met dat gameventje in het echt soms en dat maakt me niet bepaald gelukkiger. vooral nu ik de liefde mis en me ook erg verdrietig en pijn voel, nadat mijn relatie zomaar plotseling beeindigd is voelt het erg rot allemaal en is het alleen maar moeilijker geworden om nog contact te maken enzo omdat ik me niet fijn voel.

martydekale, ik weet exact in welke situatie je zit en hoe je je voelt. het wel wíllen maken van contact maar door verlegenheid en angst en niks te zeggen weten te hebben er niet aan toe komen.

ik heb het zelf ook gehad en heb het nog steeds gedeeltelijk. ik ben altijd heel stil en afgesloten geweest. op de basisschool is het me op een of andere manier gelukt om vriendjes te maken maar die vrienden zijn ook de enige echte vrienden die ik ooit gehad heb, en gelukkig nog steeds heb. op de middelbare school werd ik veel gepest en dus ook geen vrienden gemaakt. na de middelbare school ben ik thuis gaan zitten. ik werd langzaam maar zeker een echte kluizenaar, het kwam wel eens voor dat ik een maand lang het huis niet uit ging. door drugs en een enorm slaaptekort heb ik een psychose gekregen en ben ik uiteindelijk in een kliniek voor jongeren met psychische problemen terechtgekomen.

toen ik in de kliniek kwam was ik 19 en ben ik voor het eerst in m'n leven echt gaan inzien dat ik qua sociale vaardigheden een wrak was. hier ben ik met assistentie van psychologen e.d. gaan werken aan mezelf. zo moest ik bijvoorbeeld in het begin van de opname proberen om 3 keer per week het initiatief nemen om een praatje te maken met iemand anders uit de groep. in het begin was dat moeilijk maar na een maand ging het al wat beter. na 6 maanden ging ik met ontslag, ondertussen was ik voor de eerste keer in mijn leven uitgegaan en voor de eerste keer een vriendinnetje gehad, en was ik er op sociaal gebied (ook op andere gebieden maar dat is offtopic) erg op vooruit gegaan.

in de kliniek is zijn o.a. de diagnoses asperger syndroom en net zoals syrena een ontwijkende persoonlijkheid stoornis gesteld. een van de kenmerken van mensen met asperger is dat ze qua sociale vaardigheden niet zo goed zijn. asperger is een chronische aandoening dus ik denk dat ik altijd een handicap zal blijven hebben. want nog steeds heb ik een beetje moeitje met het initiatief nemen tot het maken van contact met een vreemde, hoewel ik het nu, in tegenstelling tot voor de opname, wel af en toe daadwerkelijk doe en heb ondertussen wat kennissen in de kroeg opgedaan. maar zoals ik al zei, ik zal waarschijnlijk mijn hele leven lang rekening moeten blijven houden met mijn beperking. maar ik ben echt iedere dag nog bezig met mezelf proberen te verbeteren, en nog steeds merk ik, al is het maar beetje bij beetje, een vooruitgang.

trouwens, het passief zijn in groepen mensen heb ik ook, met een bepaald iemand een gesprek voeren lukt aardig, maar in groepen klap ik helemaal dicht. hierin heb ik nauwelijks vooruitgang beleefd sinds ik aan mezelf ben gaan werken. misschien dat het nog komt, ik weet het niet.

goed, ik zit niet voor niks een heel verhaal over mezelf op te hangen. wat ik hiermee duidelijk wil maken is ten eerste dat jezelf veranderen, op wat voor gebied dan ook, heel of zelfs extreem langzaam gaat. je hebt de eerste stap al genomen; realiseren dat je een probleem hebt en hulp zoeken, al is het maar op een forum.

wat ik jou wil aanraden is om héél langzaam een stapje verder te gaan. gewoon de volgende keer dat je in de buurt van mensen bent iets zeggen tegen iemand terwijl je dat anders niet zou doen. praat tegen een bejaard vrouwtje in de supermarkt in plaats van iemand van je eigen leeftijd op de universiteit als je dat gemakkelijker vind. het voelt natuurlijk onnatuurlijk om te gaan praten wanneer je dat normaal niet zou doen. maar dit is wel de eerste stap in het veranderen van jezelf. als je dit hebt gedaan moet je trots op jezelf zijn. je hebt nu immers toch iets gedaan wat je normaal niet zou durven of doen. blijf een paar weken doorgaan hiermee. twee of drie keer per week iemand aanspreken en iedere keer trots op jezelf zijn. als je denkt te merken dat je vooruitgaat, vooral niet overmoedig worden. want ik dacht soms ook vooruitgang te merken en dan wilde ik ineens 20 keer per dag een gesprek met iemand aangaan om aan mezelf te bewijzen dat ik ook echt vooruit was gegaan. maar dit resulteerde altijd weer in een teleurstelling omdat ik erachter kwam dat ik maar een beetje in plaats van veel vooruit was gegaan. na die paar weken kun je weer wat verder gaan, door mensen wat vaker aan te spreken dan je eerst deed bijvoorbeeld. enzovoorts. zoals ik al zei, persoonlijkheidsverandering is een ontzettend traag proces. je zult echt geduld moeten hebben en genoeg doorzettingsvermogen. doorzettingsvermogen moet je mede hebben door het feit dat je ook wel eens tegenslagen zult krijgen zoals iemand die je uitlacht omdat je onzeker en gespannen overkomt. maar uiteindelijk zul je er wel komen.

dit advies dat ik je geef is allemaal gebaseerd op mijn eigen ervaringen en tips van psychologen en andere hulpverleners. maar ik kan het natuurlijk allemaal gruwelijk fout hebben hoor, ik ben immers geen psycholoog. daarom zou ik mijn advies maar eventueel met een korrel zout nemen als je jezelf er niet helemaal in kan vinden. ik wil je immers niet nog dieper in de problemen helpen. ik raad je aan, vooral als je er zelf niet uitkomt, om professionele hulp te zoeken. je huisarts kan je doorverwijzen naar het riagg. en je hoeft je niet te schamen om professionele hulp te zoeken hoor. er zijn zat mensen die dat doen. er zijn mensen die naar de dokter gaan als je verkouden zijn en dat is gewoon normaal, dan zou het vreemd zijn als je niet hulp zocht om een mogelijk gigantisch struikelblok in je leven als een sociale stoornis te verhelpen.

bij een instantie als het riagg kan ook een diagnose gesteld worden om vervolgens daarmee een geschikt behandelplan voor jou op te stellen. ik haalde het ook niet voor niets aan dat ik de diagnose asperger syndroom heb gekregen. wellicht heb jij dit ook. als je deze diagnose krijgt weet je dat je misschien nooit sociaal gezien perfect zal worden en daar ook niet op moet hopen. maar nu begeef ik me op glad ijs, ik weet verder niets van je af en heb er ook niet genoeg verstand van dus diagnoses stellen en uitleg over aandoeningen geven laat ik aan een profesionele hulpverlener over.

ik hoop dat ik je een beetje uitleg en inzicht heb kunnen geven.

wat je ook doet, blijf niet stilzitten met je probleem maar doe iets eraan, op wat voor manier dan ook. volgens je profiel ben je nog jong, nu kan je er nog iets aan doen, over 20 jaar gaat dat allemaal een stuk moeizamer. als je echt wil kom je er wel.

succes ermee!

of ergens anders, in de kantine kan ook.
toen ik voor het eerst in een club kwam, heb ik me ook voorgenomen om niet bij het clubje 'bekenden' te blijven hangen, maar elke keer met een nieuw iemand te praten. weliswaar heb ik niet zo veel moeite met contact maken, maar om dat vermogen een beetje bij te houden, zeg maar.......
en idd wat zwareshag zegt, 1 stapje per keer.
succes!

misschien moet je het even laten rusten, je wilt te graag. en als je dan geen gesprek hebt aangeknoopt kan je je eigen wel voor je kop slaan.

quote:

op dinsdag 8 maart 2005 21:17 schreef martydekale het volgende:
vandaag niet echt een succes, terwijl ik tijdens het 2e hoorcollege vlak bij enkele personen zit die ik weleens heb gesproken (waardoor het dus makkelijker is). maar met beide personen geen gesprek gestart. wat is er toch mis met mij.

misschien is het makkelijker als je een excuus hebt om iemand aan te spreken? dus verzin gewoon iets (mag ik je aantekeningen van vorige week lenen want die ben ik kwijt blabla)

..lekker weertje hé..
..goh, wat een saai college..
..heb jij misschien een pen?..
..wil je ook een dropje?..

moet zeggen toch een herkenbaar bericht. het probleem wat jij schetst heb ik ook tot op zekere hoogte gehad. op zich ben ik supermakkelijk met contacten leggen maar in sommige situaties ben ik toch afwachtend.

ik denk dat je als eerste de angst om voor lul te staan onder ogen moet zien en dat proberen te veranderen. ik had vroeger ook altijd het gevoel dat wat ik zei niet leuk, interessant, ed was en wachtte dan ook te lang met antwoorden zodat het onderwerp was verstreken voordat ik eindelijk de moed had gevonden om mijn porem open te trekken.

wat mij heel erg heeft geholpen is dat een vriend ooit aan mij vroeg of ik wel doorhad hoe weinig mensen het iets kon schelen wat ik zei... klinkt misschien gek maar dat was voor mij echt een eyeopener. je hoeft niet altijd gelijk leuk, interessant ed te zijn. gewoon spontaan iets eruit flappen is oprechter dan lang over dingen moeten nadenken. zoals iemand anders al zei, onzekerheid merk je en dat werkt een beetje afstotend.

en geef gewoon jezelf zonder iets terug te verwachten. je zult merken dat als je iets terugkrijgt het spontaan is ipv geforceerd...