probleem met sociaal contact

Je bent al wel een stap in de goede richting. In elk geval weet je wat het probleem is en hoe het is ontstaan.
Maar! wat eraan te doen...... het antwoord is jij! Er is geen medicijn voor wat je in kunt nemen waarna al deze problemen weg zijn. Je zult het stukje voor beetje moeten aanpakken. Echt advies kan ik (en ik denk meedere) dus niet echt gegeven.
"je ergste nachtmerrie is als een vloedgolf je probeert te ontsnappen maar uiteindelijk zul je worden verzwolgen." (ohw wat ben ik weer poetisch) Maar het zegt zoveel als stel niks uit maar ga ervoor, verander vroeg of laat moet het toch wel

ik herken me wel voor een heel groot gedeeltje in je probleem

is de ts toevallig ook enigskind? persoonlijk geef ik altijd het feit dat ik niet zoals de gemiddelde nederlander ben qua gewicht maar er enkele kilo's onderzit

het rare van mijn persoon is dat ik me meestal wel weer heel opvallend kleed, op mijn werk kom ik dus ook niet in de koffiekamer aangezien ik me daar zo ongemakkelijk voel dat ik meer gestressed uit de pauze kom dan dat ik voor de pauze was, dus drink ik maar koffie op een ander plaats waar geen of nauwelijks mensen komen

Goeie OP, toktoktok!

Ga sporten, ga een muziek instrument spelen, etc. Als je een leuke hobby hebt kun je daar vast uuuuuuuuren over praten met iedereen.. Anders wel met sportgenoten/teamgenoten (dat laatste zal wat lastig worden ivm groepsangst met een sport wat je met 2 mensen doet werkt dat wel).

Je zult vast een paar keer keihard op je bek gaan in een gesprek.. maar dat gebeurt iedereen en als het je gebeurt dan ben je dat de volgende dag toch weer vergeten.. en je gesprekspartner al helemaal.
Dus FUCK IT en its your life, doe wat je leuk vindt en trek niks aan van anderen. Gewoon jezelf zijn!

Succes!

[ Bericht 12% gewijzigd door Sport_Life op 12-12-2004 00:15:58 ]

quote:

Op zaterdag 11 december 2004 23:52 schreef politrix het volgende:
het rare van mijn persoon is dat ik me meestal wel weer heel opvallend kleed, op mijn werk kom ik dus ook niet in de koffiekamer aangezien ik me daar zo ongemakkelijk voel dat ik meer gestressed uit de pauze kom dan dat ik voor de pauze was, dus drink ik maar koffie op een ander plaats waar geen of nauwelijks mensen komen

Ik zit dit echt vol verbazing te lezen.. Is het echt zo erg?? .

Schrijf het allemaal eens voor jezelf op in een schrift ofzo, dat helpt wel als je er meer zit (heeft mij wel geholpen). en toch je op een hobby storten zoals sport_life zegt denk ik.

Ik heb in jouw schoenen gestaan. Alleen werd ik echt depressief, na een vakantiebaan waar ik wel met gemak vrienden maakte (weet nog niet hoe dat kon) Eenmaal terug in de Real World werd ik weer eenzaam. Mijn huisarts stuurde me door naar het riagg, waar ik eerst wat individuele therapie heb gehad, en toen in een groep ben "gegooid". Het hele proces heeft 5 jaar geduurd, maar ik ben een ander mens!
Ik ben nooit helemaal ervan af (verlegen, teruggetrokken), maar ik kan het nu bijna altijd wel. Het blijft alleen moeite kosten. De ene keer meer dan de andere keer.
Ga naar je huisarts en vertel hm over je gevoelens en zeg dat je hulp wil. Succes!

-foutje-

Ik herken dit ook heel erg, wat jij beschrijft heb ik 21 jaar van m'n leven gevoeld (ik ben nu 22) en ik zou je niet kunnen vertellen hoe ik dat heb opgelost, want het is wonderbaarlijk genoeg, geleidelijk, vanzelf overgegaan. Ik heb nu een fijne vrienden én kennisenkring en ik heb niet meer het idee dat mensen me raar vinden. Hooguit wat apart
Maar goed, ik begrijp dat je er niet vanuit wil gaan dat het bij jou ook vanzelf overgaat, laat staan dat je er op wil wachten.
Het is te simpel en het is ook eerder genoemd, maar ga erop uit! Muziekschool, sportschool, een cursus, desnoods een café, het zijn allemaal plekken (ok, een cursus is geen plek...) waar je in ieder geval mensen ontmoet. Dan heb je alsnog maar een heel klein stapje gezet, want uiteindelijk moet je zelf contact zoeken én houden. Ik ga er vanuit dat je hier zelf ook wel op was gekomen, het uitvoeren is het moeilijkst.
Heb je geen broers of zussen die jou af en toe op sleeptouw kunnen nemen?
Ik begrijp dat je je in de steek gelaten voelt door vroegere vrienden, maar mijn ervaring is dat het soms heel prettig is om toch zelf weer contact te zoeken. Ik heb vaak meegemaakt dat de reden van de "contactverslapping" heel andere redenen had dan dat de mensen in kwestie me niet meer aardig vonden en soms ontstaat daar dan toch weer erg leuk contact uit.
Zelfvertrouwen is in deze ook heel erg belangrijk en daar kun je aan werken. Ook hier zijn cursussen voor. Nuchtere Hollanders vinden dit snel overdreven, maar hey, als het helpt tegen eenzaamheid, waarom niet?
Je hebt overal een eigen aandeel in, soms moet je er wat harder voor werken en heb je er ook hulp bij nodig. De één is heeft een talent voor muziekmaken, de ander voor wiskunde, de één is slecht in talen, de ander slecht in sociale contacten.
Iemand zonder wiskundeknobbel (een wiskundekuil) neemt bijles, waarom zou je geen "bijles" kunnen nemen voor andere zwakheden?
Ik wens je heel veel succes, ik hoop dat je beetje bij beetje wat makkelijker wordt in de sociale omgang. Leg de lat niet te hoog. Je bent er al aan het werken door het onder ogen te zien, maar verwacht niet dat je binnen een maand een toffe vriendenkring hebt en je nooit meer alleen zal voelen.

Ik wil hier overigens nog even op reageren:

quote:

Op zaterdag 11 december 2004 23:40 schreef jouw_naam het volgende:
Er is geen medicijn voor wat je in kunt nemen waarna al deze problemen weg zijn.

Dat is er wel... Ok, niet al je problemen zijn dan in één klap weg, maar er zijn wel degelijk medicijnen die ondersteuning kunnen bieden bij het oplossen van dit soort problemen. Namelijk anti-depressiva. Het is een misvatting dat deze alleen toegediend worden aan mensen die werkelijk depressief zijn, sterker nog, ik vermoed dat het aantal mensen dat deze medicijnen slikt vanwege depressie kleiner is dan het aantal mensen die het slikt om andere redenen.
Anti-depressiva zijn geen lolletje, dus ik zou zeggen: probeer het eerst op een andere manier. Maar het kan zeker helpen (natuurlijk wel onder psychiatrische begeleiding).

-edit- Ik zeg wel heel makkelijk: "ga erop uit!", maar dit is duidelijk ook een probleem.
Bekend is dat mensen met een bepaalde fobie of andere hindernis het vanuit een ander perspectief bekijken wanneer het beroepsdeformatie is. Bijvoorbeeld een barman die er normaal niet over peinst tussen twee vechtende kerels te gaan staan, zal dit sneller doen wanneer hij aan het werk is, omdat een van zijn taken nou eenmaal is om rust in de tent te houden.
Wat ik hiermee bedoel; gebruik je interesses. Ben je bijvoorbeeld wild van paarden, ga naar een manege en begin een gesprek over paarden. De kans is groot dat je zo opgaat in hetgeen waar je echt gek op bent, dat je je niet meer bewust bent van het feit dat je normaal gesproken moeite hebt om een conversatie voeren.

Ik wens je in elk geval heel veel succes!

Je moet bij een studentenvereniging gaan, helpt echt. En je moet zoiets hebben van als je ergens binnenkomt ik kan iedereen aan. Gewoon met mensen praten en dan verder op het onderwerp ingaan. Vooral niet laten zien dat je je niet goed voelt, je mag best wat arrogant zijn.

quote:

Op zaterdag 11 december 2004 23:59 schreef Sport_Life het volgende:
Ga sporten, ga een muziek instrument spelen, etc. Als je een leuke hobby hebt kun je daar vast uuuuuuuuren over praten met iedereen.. Anders wel met sportgenoten/teamgenoten (dat laatste zal wat lastig worden ivm groepsangst met een sport wat je met 2 mensen doet werkt dat wel).

Je zult vast een paar keer keihard op je bek gaan in een gesprek.. maar dat gebeurt iedereen en als het je gebeurt dan ben je dat de volgende dag toch weer vergeten.. en je gesprekspartner al helemaal.
Dus FUCK IT en its your life, doe wat je leuk vindt en trek niks aan van anderen. Gewoon jezelf zijn!

Succes!

Ik herken best veel van TS in mijzelf. Maar bij mij is het niet echt een depressie. Ik heb niet veel vrienden. Ik heb er een paar sporten bij genomen (sinds ik ben gaan studeren in september), maar ik moet zeggen dat dat kwa sociale contacten (nog) niet veel heeft opgeleverd, maar ik ga er nu al wel meer opuit.

quote:

Op zondag 12 december 2004 01:16 schreef Teese het volgende:
Je moet bij een studentenvereniging gaan, helpt echt. En je moet zoiets hebben van als je ergens binnenkomt ik kan iedereen aan. Gewoon met mensen praten en dan verder op het onderwerp ingaan. Vooral niet laten zien dat je je niet goed voelt, je mag best wat arrogant zijn.

Volgens mij heeft dit niet heel erg veel zin, want volgens mij is TS net als ik een stil type die niet snel een gesprek met een ander (onbekende) begint. Volgens mij kan het wel goed helpen als je daar al overheen bent en wel al uit jezelf met anderen een gesprek begint.

al die tips: ga sporten, ga bij een vereniging... Dat is nu juist het moeilijke.... Hij durft niet en als hij er is, kan hij geen contact maken (ik spreek uit ervaring). Hij moet eerst een stuk probleem oplossen, voordat hij kan gaan oefenen in sociale situaties.

quote:

Op zondag 12 december 2004 00:03 schreef Sport_Life het volgende:

[..]

Ik zit dit echt vol verbazing te lezen.. Is het echt zo erg?? .

ja, nouja ik ben er ondertussen wel aan gewend maar je moet je elke keer weer verantwoorden ten opzichte van mijn baas tijdens functioneringsgesprekken

bij mij komt het volgens mij gedeeltelijk door het feit dat ik een aantal klote opmerkingen heb gehad van totaal onbekende mensen (collegas die erbij kwamen door een fusie) over mijn postuur

mensen die ik nog nooit had gezien en komen met een opmerking zonder zich zelfs eerst maar even voor te stellen

aangezien die opmerkingen me nog meer onzeker maken moet ik voor mezelf kiezen en me dan maar afzonderen

Je moet juist gewoon bij een vereniging gaan en het gewoon doen ik durfde ook niet maar nu ik erbij zit vind ik het geweldig. Als je niks durft kom je nergens, vat dit niet verkeerd op.

Omdat je niet weet hoe je het precies moet aanpakken en omdat je zelf al zegt dat je verlegen bent, lijkt me een assertiviteitscursus goed voor je. Ik weet dat er eentje in Driebergen gegeven wordt. Misschien heb je er wat aan.

Dan leer je het toch alleen? Een stuk schrijven en deze voordragen aan een zaal vol mensen en dan vragen beantwoorden en applaus ontvangen. Ach, die cursussen zijn ook voornamelijk voor je zelfredzaamheid in het bedrijfsleven bestemd, dat soort sociale omgang. Bedrijfscultuur heeft de omgangsvormen van mensen grotendeels bepaald. Vriendengroepen doen tegenwoordig ook excusies en dergelijke georganiseerde uitjes, zie de populairiteit van fokmeetings. Andersom is het ook het geval; wij hebben een kroegbar op het werk en worden regelmatig door klanten uit eten gevraagd, alsof ze vrienden van je willen worden. Tja, je zou er voor open kunnen staan, of niet...

herken het een beetje. Ben ook heel erg verlegen tegen bepaalde personen. Ik heb nu wel een vriendenkring opgebouwd waar ik me ook goed in voel. Ik geef me ook nooit helemaal bloot aan hun, alleen maar aan een aantal zeer goede vrienden waar ik me echt lekker bij voel.

Ik zat altijd op een sport wat ik erg leuk vond (voetbal) maar op latere leeftijd werden de andere mensen gewoon weg irritant en niet leuk meer. Daardoor ben ik er ook afgegaan. In sport hoef je niet altijd leuke mensen te vinden.

Het is beter als je gaat kijken wat je interesse is en daarin verder zoekt. Je moet je eigen soort
ontdekken als het ware.

quote:

Op maandag 13 december 2004 21:46 schreef ThaStinger het volgende:
herken het een beetje. Ben ook heel erg verlegen tegen bepaalde personen. Ik heb nu wel een vriendenkring opgebouwd waar ik me ook goed in voel. Ik geef me ook nooit helemaal bloot aan hun, alleen maar aan een aantal zeer goede vrienden waar ik me echt lekker bij voel.

Ik zat altijd op een sport wat ik erg leuk vond (voetbal) maar op latere leeftijd werden de andere mensen gewoon weg irritant en niet leuk meer. Daardoor ben ik er ook afgegaan. In sport hoef je niet altijd leuke mensen te vinden.

Het is beter als je gaat kijken wat je interesse is en daarin verder zoekt. Je moet je eigen soort
ontdekken als het ware.

Ligt eraan welke sport! Ik heb eerst 7 jaar gehockeyd en ben gestopt toen het team uit elkaar viel en niet meer leuk werd. Toen ben k gaan klimmen en daarbij ben je niet verplicht met bepaalde mensen om te gaan zegmaar. Zo heb ik nu een aardige kenissen kring daar (stuk of 20 mensen) waarvan het met het grootste deel altijd wel super gezellig is .
Bij fitness bijvoorbeeld zou dit dus ook van toepassing kunnen zijn.. .

ik had dat ook .
Is gelukkig wel een heel stuk minder als vroeger .

quote:

Op maandag 13 december 2004 21:52 schreef Sport_Life het volgende:

[..]

Ligt eraan welke sport! Ik heb eerst 7 jaar gehockeyd en ben gestopt toen het team uit elkaar viel en niet meer leuk werd. Toen ben k gaan klimmen en daarbij ben je niet verplicht met bepaalde mensen om te gaan zegmaar. Zo heb ik nu een aardige kenissen kring daar (stuk of 20 mensen) waarvan het met het grootste deel altijd wel super gezellig is .
Bij fitness bijvoorbeeld zou dit dus ook van toepassing kunnen zijn.. .

Bij mij lag het iets anders, voetbalde altijd redelijk hoog (selectie) maar ik kon gewoon niet met het
overgrote deel opschieten en die moesten mij altijd hebben. Best wel wat mensen vonden het jammer dat ik er af was gegaan maar vond het gewoon niet leuk meer. Door die incidenten ben ik
daarna meer gesloten geweest, kon ook gewoon geen sporten beoefenen.

Nu is het gelukkig weer wat minder. Heb ook gefitnessed (incl andere sporten ) en leuke mensen ontmoet. Ook door werk en uitgaan.

Heb gewoon veel minder de angst op mn bek te gaan en ik heb gewoon betere vrienden. Voel me veel beter daardoor.