Korte vragen van wetenschappelijke aard

quote:

Op zondag 16 januari 2005 21:54 schreef thabit het volgende:
Hoe weet een waterkoker dat het water kookt?

tempratuur sensor op 100 graden !

quote:

Op zondag 16 januari 2005 21:54 schreef thabit het volgende:
Hoe weet een waterkoker dat het water kookt?

Is dat niet gewoon met een thermosensor?

Maar waar zit die thermosensor dan?

quote:

Op zondag 16 januari 2005 22:07 schreef thabit het volgende:
Maar waar zit die thermosensor dan?

volgensmij kan de thermosensor ook een geleidbaarheids meter zijn .. die kan gewoon in de bodem en die heeft geen last van dat de spiraal warmer is dan 100 graden.

(maar ik ga ff verder zoeken ... intressante vraag )

Het kan ool aan de hand van een druk sensor... Dit omdat water in gasvorm (ik meende) 170x zijn eigen volume inneemt vergeleken met water in vloeibare vorm. Knappe druksensor die dit ontgaat.

Ook naar het geval van de druksensor kunnen we de vorige vraag transleren. Waar zit die?

quote:

Op maandag 17 januari 2005 13:58 schreef thabit het volgende:
Ook naar het geval van de druksensor kunnen we de vorige vraag transleren. Waar zit die?

euhm tempsensor: op de bodem / wand nabij de bodem.
en de druksensor in de deksel...??? zoiets...

quote:

Op maandag 17 januari 2005 14:29 schreef mrkanarie het volgende:
en hoe zit het trouwens bij van dei lampen die aan/uit gaan en dimmen als je er alleen maar met je hand overheen gaat? Heeft dat ook met thermosensors te maken?!

Volgens mij werken die met IR sensors.

quote:

Op maandag 17 januari 2005 14:29 schreef mrkanarie het volgende:
en hoe zit het trouwens bij van dei lampen die aan/uit gaan en dimmen als je er alleen maar met je hand overheen gaat? Heeft dat ook met thermosensors te maken?!

Bedoel je gewoon de sensoren die je bijvoorbeeld aan een lamp bij de voordeur koppelt?

Ongeveer hetzelfde: hoe zit het met die lampen met een metalen staafje dat je eventjes aantikt met 2 vingers zodat de lamp aan gaat (of in stappen dimt)? Ook thermisch? Of heeft dat iets te maken met geleiding van je hand (want met 1 vinger werkt het niet).

Thabit, het stelt me teleur dat je het woord transleren in de mond durft te nemen. Wat een foeilelijke terugformatie is dat zeg. .

quote:

Op maandag 17 januari 2005 13:58 schreef thabit het volgende:
Ook naar het geval van de druksensor kunnen we de vorige vraag transleren. Waar zit die?

Bij een waterkoker wordt vaak een bi-metaal gebruikt. Het zit aan de onderkant tegen het vat. Je ziet het als een klein stripje op het vat. Het bimetaal (twee metalen met verschillende uitzettingscoëfficiënten, vaak invar en rvs) is geijkt om bij iets boven de 100 ^oC voldoende te buigen en zo de stroomtoevoer uit te schaken. Het is dan ook meer een beveiliging.

quote:

Op zondag 16 januari 2005 14:55 schreef Yosomite het volgende:
Recentelijk hoorde ik de uitspraak dat warm water sneller bevriest dan koud water. Ik dacht eerst: kroegenpraat. Maar de persoon in kwestie bleef volhardend. Is dit zo en waarom dan? (Ik ben een experiment van plan, maar tot die tijd geloof ik het niet).

Ik zag pas op discovery een programma over een man die naar de koudste bewoonde plaats op aarde ging. Ergens in Siberië meen ik. Hij bleef daar overnachten in een tent. De buitentemperatuur was ongeveer 60 graden Celsius onder nul.


Bij wijze van demonstratie over hoe koud het was gooide hij een mok kokend water in de lucht. Voordat het water de grond bereikte was het bevroren.
Bij koud water is dit niet het geval.

De uitleg die gegeven werd is dat de molekulen bij kokend water zo hard trillen dat de onderlinge verbindingen tussen de watermolekulen gering zijn. Hierdoor bevriezen de watermolekulen bijna individueel.
Bij koud water is de onderlinge verbinding tussen de watermolekulen groot waardoor ze niet individueel kunnen bevriezen. Het gevolg is dat het langer duurt.

Het was een spectaculair gezicht!!

gr lub

quote:

Op dinsdag 18 januari 2005 14:14 schreef lubje25 het volgende:
De uitleg die gegeven werd is dat de molekulen bij kokend water zo hard trillen dat de onderlinge verbindingen tussen de watermolekulen gering zijn. Hierdoor bevriezen de watermolekulen bijna individueel.
Bij koud water is de onderlinge verbinding tussen de watermolekulen groot waardoor ze niet individueel kunnen bevriezen. Het gevolg is dat het langer duurt.

Wat is individueel bevriezen? Hoe kan een enkel molecuul bevriezen (in de vaste toestand geraken) en een vaste stof vormen?

Ben geen scheikundige, sorry

Dit was de uitleg die men gaf op Discovery, ik druk me vast niet helemaal goed uit, maar het principe had te maken met de toestand van het water tegen het kookpunt. Dan krijgt water de neiging om te gaan verdampen, hierdoor bevriest het sneller als het in de lucht gegooid wordt

Waarschijnlijk fokken ze dan fanatiek bij TMF.

quote:

Op zondag 16 januari 2005 21:45 schreef Bosbeetle het volgende:
Hoe komt het dat somige inkt wel en andere inkt niet op glas/ hard plastic blijft kleven. Welke eigenschap van de inkt draagt daar zorg voor ? Heeft het te maken met hydrofobischiteit ofzo of zijn er andere dingen die de adhesie verhogen ?

Als ik me niet vergis, zitten er in 'permanente' inkt (voor op plastic, glas, CD's enz.) vooral organische (dus op koolstof gebaseerde) stoffen, die apolair zijn. Dit in tegenstelling tot inkten op waterbasis, die polair zijn, en dus weinig affiniteit (en dus ook minder adhesie) hebben met apolaire stoffen zoals plastic. Soort zoekt soort, zou je kunnen zeggen. Daarom zijn bv. water (polair) en benzine (apolair) ook niet onderling mengbaar.

Het zou ook kunnen dat het met de oppervlaktespanning te maken heeft, en dat water (en inkten die daarop gebaseerd zijn) zich daardoor als het ware meer 'terugtrekt' van een glad oppervlak dan stoffen met een lagere oppervlaktespanning.
En er dus minder goed op hecht.

Ik heb geen idee of dit de juiste verklaring is, maar het lijken me in ieder geval wel factoren die hierbij een rol kunnen spelen. Wie kan er nog wat meer over vertellen?

Interessant topic trouwens, erg leuk om te lezen!

quote:

Op dinsdag 18 januari 2005 19:06 schreef Scootmobiel het volgende:

[..]

Als ik me niet vergis, zitten er in 'permanente' inkt (voor op plastic, glas, CD's enz.) vooral organische (dus op koolstof gebaseerde) stoffen, die apolair zijn. Dit in tegenstelling tot inkten op waterbasis, die polair zijn, en dus weinig affiniteit (en dus ook minder adhesie) hebben met apolaire stoffen zoals plastic. Soort zoekt soort, zou je kunnen zeggen. Daarom zijn bv. water (polair) en benzine (apolair) ook niet onderling mengbaar.

Het zou ook kunnen dat het met de oppervlaktespanning te maken heeft, en dat water (en inkten die daarop gebaseerd zijn) zich daardoor als het ware meer 'terugtrekt' van een glad oppervlak dan stoffen met een lagere oppervlaktespanning.
En er dus minder goed op hecht.

Ik heb geen idee of dit de juiste verklaring is, maar het lijken me in ieder geval wel factoren die hierbij een rol kunnen spelen. Wie kan er nog wat meer over vertellen?

Interessant topic trouwens, erg leuk om te lezen!

ligt idd aan de polariteit, maar ook voor een deel doordat in watervaste stiften oplosmiddelen zitten die veeeeel sneller verdampen, en de kleurstof dus sneller (het verschil tussen gelijk vast blijven zitten, en enkele dagen nog afveegbaar) compleet vast op het oppervlak zit.

dubbel

[ Bericht 98% gewijzigd door Bosbeetle op 18-01-2005 20:42:13 ]

quote:

Op dinsdag 18 januari 2005 20:23 schreef Morkje het volgende:

[..]

ligt idd aan de polariteit, maar ook voor een deel doordat in watervaste stiften oplosmiddelen zitten die veeeeel sneller verdampen, en de kleurstof dus sneller (het verschil tussen gelijk vast blijven zitten, en enkele dagen nog afveegbaar) compleet vast op het oppervlak zit.

Het ligt dus ook aan de kleurstof zelf ... apolaire kleurstof lost nooit op in polair oplosmiddel toch ? Dus het is een kwestie van polariteit, oplosbaarheid van leurstof en opervlakte spanning van het oplosmiddel.

klinkt plausibel !

Dat lijkt me logisch, anders werkt die stift sowieso niet. En dat met die oppervlaktespannig: klopt op zich wel, maar dat komt door de polariteit (dus eigenlijk is het 2 keer hetzelfde probleem). Gooi maar eens wat water (polair) op een vette plaat (apolair). Dan krijg je allemaal losse druppels. Met die inkt gebeurt precies hetzelfde. Elke stof heeft een oppervlaktespanning, alleen door die polariteit zie je ook het resultaat. Druppels dus, en met druppels schrijft het niet zo goed.

quote:

Op donderdag 20 januari 2005 13:53 schreef Morkje het volgende:
Dat lijkt me logisch, anders werkt die stift sowieso niet. En dat met die oppervlaktespannig: klopt op zich wel, maar dat komt door de polariteit (dus eigenlijk is het 2 keer hetzelfde probleem). Gooi maar eens wat water (polair) op een vette plaat (apolair). Dan krijg je allemaal losse druppels. Met die inkt gebeurt precies hetzelfde. Elke stof heeft een oppervlaktespanning, alleen door die polariteit zie je ook het resultaat. Druppels dus, en met druppels schrijft het niet zo goed.

Inderdaad, is ook zo. Bedankt voor de aanvulling!