SPT eregalerij

Alain Prost


Alain Marie Pascal Prost geboren op 24 februari 1955 in Saint-Chamond, Loire, Frankrijk, is een van de meest succesvolle F1 coureurs allertijden. Tijdens zijn F1 carrière tussen 1980 en 1993 won hij 51 Grand Prix. Dit record werd pas in 2001 gebroken door Michael Schumacher tijdens de Grand Prix van België. Prost won 4 keer de wereldtitel voor coureurs. In 1985, 1986, 1989 en 1993 was hij de beste.

De rivaliteit tussen Alain Prost en Ayrton Senna wordt door velen gezien als een van de meest interessante tussen coureurs in de geschiedenis van de F1. Deze grote rivaliteit heeft geleid tot vele aanvaringen, zowel op als naast de baan, tussen beide coureurs. In 1989 als ook in 1990 valt de beslissing in het F1 kampioenschap voor coureurs door een botsing tussen Alain Prost en Ayrton Senna op de baan. Pas later geeft Ayrton Senna toe dat de crash die hij in 1990 met Alain Prost vlak na de start veroorzaakt opzettelijk was.

Verder is het opmerkelijk dat Alain Prost in het jaar waarin McLaren dominant is (1988) en 15 van de 16 Grand Prix wint met het duo Prost / Senna meer punten haalt dan Ayrton Senna, maar toch naast de titel voor coureurs grijpt. De puntentelling van het seizoen 1988 maakt dit mogelijk. De beste 11 scores uit 16 wedstrijden tellen namelijk mee voor het kampioenschap voor coureurs. Zogezegd scoort Alain Prost in 1988 105 punten waarvan er uiteindelijk 87 meetellen voor het kampioenschap tegenover 94 punten voor Ayrton Senna die alle 94 meetellen voor het kampioenschap. Ayrton Senna behaald dus zo zijn eerste wereldtitel F1 in 1988 ten koste van Alain Prost.

Na zijn carrière in de F1 vervult Alain Prost in 1994 en 1995 een ambassadeursrol voor Renault en in 1996 wordt hij technisch adviseur voor het team van McLaren Mercedes. In datzelfde jaar maakt hij een testrit in de McLaren Mercedes MP 4/11 op het circuit van Le Castellet in Frankrijk. Even valt zijn naam nog als mogelijke teamgenoot van Michael Schumacher voor het team van Ferrari in 1996, maar die rol valt uiteindelijk te beurt aan Eddie Irvine.

Tussen 1997 en 2001 is Alain Prost eigenaar van het Prost Grand Prix F1 team. Nadat echte successen uitblijven, gaat Prost Grand Prix begin 2002 failliet. Prost Grand Prix kwam uit in 83 Grand Prix.



[b]Carriere:[b]

Enkele onderscheidingen van Alain Prost

* Legion d'Honneur, Frankrijk 1985
* Champion of Champions Trophy, Grand Prix Former Drivers Club 1988
* OBE Koninklijke onderscheiding, Groot-Brittannië 1933
* Wereldsportprijs van de eeuw, World Sports Awards of the Century 1999

Carrière voor de F1

1973 - Frans en Wereld Junior Kampioen, 2e Franse Senioren, 14e Wereldkampioenschap
1974 - Frans Senioren Kampioen, niet in de top tien in het wereldkampioenschap
1975 - Pilote Elf Frans Senioren Kampioen, niet in de top tien in het wereldkampioenschap
1976 - Frans Formule Renault Kampioen
1977 - Europees Formule Renault Kampioen, twee races in de F2
1978 - Frans F3 Kampioen, 9e Europees F3 Kampioenschap
1979 - Frans F3 Kampioen, Europees F3 Kampioen


Formule 1

1980 - McLaren Ford, 15e met 5 punten
1981 - Renault, 5e met 43 punten
1982 - Renault, 4e met 34 punten
1983 - Renault, 2e met 57 punten
1984 - McLaren TAG Porsche, 2e met 71,5 punten
1985 - McLaren TAG Porsche, Wereldkampioen 73 punten
1986 - McLaren TAG Porsche, Wereldkampioen 72 punten
1987 - McLaren TAG Porsche, 4e met 46 punten
1988 - McLaren Honda, 2e met 87 punten
1989 - McLaren Honda, Wereldkampioen 76 punten
1990 - Ferrari, 2e met 73 punten
1991 - Ferrari, 5e met 34 punten
1992 - Sabbatical year
1993 - Williams Renault, Wereldkampioen 99 punten

Teamgenoten van Alain Prost

1980 - McLaren Ford, John Watson
1981 - Renault, Rene Arnoux
1982 - Renault, Rene Arnoux
1983 - Renault, Eddie Cheever
1984 - McLaren TAG Porsche, Niki Lauda (Wereldkampioen 1975, 1977 en 1984)
1985 - McLaren TAG Porsche, Niki Lauda (Wereldkampioen 1975, 1977 en 1984)
1986 - McLaren TAG Porsche, Keke Rosberg (Wereldkampioen 1982)
1987 - McLaren TAG Porsche, Stefan Johansson
1988 - McLaren Honda, Ayrton Senna (Wereldkampioen 1988, 1990 en 1991)
1989 - McLaren Honda, Ayrton Senna (Wereldkampioen 1988, 1990 en 1991)
1990 - Ferrari, Nigel Mansell (Wereldkampioen 1992)
1991 - Ferrari, Jean Alesi
1992 - Sabbatical year
1993 - Williams Renault, Damon Hill (Wereldkampioen 1996)

Statistieken Alain Prost

Grand Prix Inschrijvingen - 202
Grand Prix Starts - 199
Grand Prix Overwinningen - 51
Tweede Plaatsen - 35
Derde Plaatsen - 20
Vierde Plaatsen - 10
Vijfde Plaatsen - 5
Zesde Plaatsen - 7
Punten Finishes - 128
Podiums - 106
Pole-Positions - 33
Fastest Laps - 41
Wereldtitels F1 - 4
Punten - 798,5
Meetellende punten - 768,5
Ronden aan de Leiding - 2712

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vanaf het moment dat ik F1 ging volgen, rond '88, was ik fan van deze Fransman. Niet Senna die zich god voelde maar Prost. Hij was een echte stylist. Z'n gevechten met Senna zijn misschien de mooiste die ik ooit in de F1 heb gezien! Z'n interviews waren ook altijd prachtig. Jammer dat de toenadering die er weer was tussen Prost en Senna geen vervolg kon vinden door het ongeluk van Senna in Imola.

Prost

Goran Ivanisevic


Goran Ivanisevic is een Kroatische tennisspeler. Het publiek kent hem als een emotionele tennisser met een sterke liefde voor het vaderland. In 1994 was hij de nummer 2 van de wereld, achter de ongenaakbare Pete Sampras. Op het moment dat zijn carriere voorbij leek ontbrak zijn grote prijs, de Grand Slam cup had hij zelfs gewonnen maar een Grand Slam zelf... die ontbrak. Dat zat hem hoog. We zitten op dit moment in 1999, de resultaten blijven achterwege, Goran zakt snel op de wereldranglijst. Zoals bij velen harde serveerders is het lichaam vroeg op.

Goran heeft een bijzondere band met Wimbledon. Hij houdt van het grastennis, zijn service komt er goed op uit. Hij heeft er prachtige partijen gespeeld en het publiek is gek op zijn temperament en de shows die erbij horen. Met uitspraken als:

quote:

"The trouble with me is that every match I play against five opponents: umpire, crowd, ball boys, court, and myself."

"My fines? I pay more fines than some guys' career prize money on the tour."

"In every game I play there are three players in me that could surface anytime, Good Goran, Bad Goran, Crazy Goran!"

"I still break racquets, but now I do it in a positive way."

"When you are winning too much, sometimes you think you should never lose again. I am learning to lose"

In 1990 doet Goran de eerste keer van zich spreken. Hij wint de eerste ronde van Roland Garros van Boris Becker. Na afloop zegt Becker

quote:

Even god could not have played any better

In 1990 komt Goran BoomBoom Becker ook op Wimbledon tegen. Op gras is Becker onverslaanbaar en Ivanisevic staat in de voordagen van zijn carriere, Goran verliest de halve finale in 4 sets. Na afloop vertelt Becker aan iedereen die het wil horen dat Goran een toekomstig Wimbledon winnaar is. Later in het jaar wint Goran zijn eerste ATP-titel. In 1991 verliest hij de tweede ronde op Wimbledon, hij shockeert door aandacht te vragen voor de oorlog in zijn thuisland. In 1992 haalt hij de eerste keer de finale op Wimbledon, hij speelt tegen een ander mega-talent: Andre Agassi. Beide zijn op jacht naar hun eerste grand slam. Agassi breakt Goran 3x, dat is precies genoeg om 3 sets met 6-4 te winnen. De twee andere sets verliest Agassi met 6-7 en 1-6. Een prachtige finale, Agassi wint en iedereen weet dat Goran ook nog wel gaat winnen. Twee jaar later staat Ivanisevic weer in de finale, dit keer tegen Pete Sampras. Goran is zoals gezegd een emotionele speler en staat erom bekend af en toe de laatste set weg te tanken. Zo ook in deze finale, de eerste twee sets zijn tiebreaks. Hij verliest ze allebei, gefrustreerd tankt hij de derde set met 6-0 weg. Weer zijn titel niet!

Het jaar erop ontmoet hij de ongenaakbare Sampras in de halve finale. In vijf sets verliest hij die wedstrijd. Dat seizoen slaat Goran 1477 aces! Pas in 1998 staat Goran weer in de finale, wederom tegen Sampras en wederom verliest hij in vijf spannende sets. Hij lijkt de belofte van Becker niet in te kunnen lossen. Hij wint in 1998 het thuistoernooi in Split nog, maar het is zijn laatste wapenfeit. Goran gaat dalen op de wereldranglijst. Hij trekt zich vaak geblesseerd terug, of hij geeft geblesseerd op. Winnen is er in ieder geval niet meer bij, de schouder is het probleem. Dat hoort zo bij een servicekanon.

In 2001 staat Goran op nummer 125 op de ATP-lijst. Te laag om toegelaten te worden tot Wimbledon. De organisatie geeft hem een Wild Card vanwegen zijn prestaties in het verleden en het is een publiekslieveling. Vier toernooien speelt hij in de voorbereiding, hij verliest 3x in de eerste ronde van de laagvliegers Montanes, Squillari en Caratti. In Rosmalen haalt hij de tweede ronde.

Zijn twee eerste tegenstanders waren de vrij onbekende Zweed, Fredrik Jonsson, en de Spaanse gravelspecialist Carlos Moya. Het zware werk begon dan in de derde ronde, tegen Andy Roddick (7-6(5), 7-5, 3-6, 6-3) juist zoals de Kroaat een opslagkanon, en in de vierde ronde was wederom een servicekanon, Rusedski (7-6(5) 7-5 3-6 6-3) de opponent. Een andere verrassende uitslag in die achtste finales was de uitschakeling van topfavoriet Pistol Pete Sampras, door de 19 jarige Roger Federer.

In de kwartfinales, haalde Ivanisevic het van Marat Safin (7-6(2) 7-5 3-6 7-6(3)) en kon in de halve finales Henman verwachten. De Engelsman had Roger Federer uitgeschakeld, en niets leek Henman nog in de weg te staan om eindelijk zijn toernooi te kunnen winnen. Helaas voor de man uit Londen, dacht Goran er anders over. Na een wedstrijd, gespreid over 3 dagen (regen) en vijf fel bevochten sets , plaatste de Kroaat zich voor de finale (7-5 6-7(6) 0-6 7-6(5) 6-3).

In deze finale (op maandag) kwam Goran tegenover de finalist van het vorige jaar, Pat Rafter, uit Australië. Het publiek was on-wimbledons opgewonden, zelfs spreekkoren en voetballiederen werden gezongen. Het werd opnieuw een vijfsetter. De laatste set werd de langste laatste set in een finale uit de geschiedenis van Wimbledon, en eindigde met 9-7 in het voordeel van de Kroaat. In de laatste game stonden de tranen al in zijn ogen en kon hij geen fatsoenlijk punt meer spelen. Op zijn service redde hij toch zijn wedstrijd en daarmee zijn toernooi. (6-3 3-6 6-3 2-6 9-7) Tijdens dit toernooi sloeg hij 212 aces, een verbetering van zijn vorig record. Hij draagt zijn titel op aan Drazen Petrovic, een vriend van hem. Petrovic was een NBA-basketbalspeler. 8 jaar voor de finale overleed Drazen bij een auto-ongeluk. Goran is de eerste wildcard speler die Wimbledon wint.

Het is 8-7. Ivanisevic serveert voor de wedstrijd. Het staat 30-30 en de eerste bal die je ziet is als ik me niet vergis een voetfout. Hij komt 30-40 achter. http://www.youtube.com/watch?v=mI-YkXFhfCE

Mooi om Goran er nu bij te zetten.

Hij mocht natuurlijk ook niet ontbreken.

Mooi stuk, mooie beelden.

Goeie kick

Mag Phelps er al in?

Nog even wachten hij hoort er al maar hij begint pas

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2008 03:23 schreef tong80 het volgende:
Nog even wachten hij hoort er al maar hij begint pas

over een paar dagen heeft hij meer ggoud dan wie dan ook, dan kan het wel

Een stukje over Phelps is een aaneenschakeling van superlatieven. Maar het is misschien wel leuk om effe te wachten tot zijn olympische toernooi erop zit.

quote:

Op dinsdag 12 augustus 2008 11:23 schreef komrad het volgende:
Het kan altijd, het gaat er alleen maar om dat het een persoonlijk eerbetoon is, dus niet alleen een van internet geplukt stukje tekst

Daar ben ik het wel mee eens.

Iemand met een mooi stukkie over Phelps ?

Phelps mag er inderdaad zeker bij.

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 00:20 schreef Bruce117 het volgende:
Phelps mag er inderdaad zeker bij.

Nu zeker .

Bij het maken van de specials in aanloop naar de Spelen kwam ik deze held tegen en heb ik er een stuk over geschreven; http://sport.fok.nl/speci(...)-groot-olympier.html



Charles Pahud de Mortanges, een groot olympiër

Als je de ranglijst van Nederlandse olympische medaillewinnaars bekijkt dan zie je bekende toppers staan als Leontien van Moorsel, Inge de Bruijn en Pieter van den Hoogenband. Op plaats drie in die lijst vinden we echter iemand die niet overal even bekend zal zijn. Op die plek staat namelijk Charles Pahud de Mortanges. Hij behaalde tijdens het interbellum maarliefst vier gouden en één zilveren medaille. Alle reden om zijn verhaal te vertellen.

Pahud de Mortanges werd in 1896 geboren in Den Haag. Al op jonge leeftijd ontwikkelde hij twee grote liefdes; paarden en het leger. Vanaf zijn zestiende volgde hij paardrijlessen. Hij bleek een natuurtalent. Het militairvertoon in zijn geboorteplaats fascineerde hem ook enorm en na het afronden van de HBS besloot hij verder te leren op de Koninklijke Militaire Academie. Nadat hij deze afrondde ging hij aan de slag bij de krijgsmacht. Daar bleven zijn paardrijkunsten niet onopgemerkt en zo werd hij instructeur. In 1920 werd hij overgeplaatst naar Tilburg waar hij aan de slag ging in het paardendepot. Daar moesten 300 paarden worden afgericht. Zijn chef daar was Kolonel Quarles van Ufford, tevens voorzitter van de Koninklijke Militaire Sport Vereniging. Hij moedigde, als liefhebber van de paardensport, zijn ondergeschikten aan mee te doen aan wedstrijden. Dit was een belangrijk moment in de sportieve carrière van Pahud de Mortanges. Hij ging meerdere malen per week trainen en reisde velen wedstrijden af wat hem een schat aan ervaring opleverde.

Voor de Spelen van 1924 in Parijs deed de jonge luitenant mee aan de Nederlandse selectiewedstrijden. Hij reed hier zo goed dat Van Ufford, die tevens chef d'equipe was, hem selecteerde. Als voorbereiding op de olympische wedstrijd liet de kolonel zijn ploeg het complete wegparcours lopen. Zo ontdekte het team dat de weg er erg slecht bij lag. Deze voorbereiding bleek goud waard want het Nederlandse team pakte de gouden medaille. Bij de individuele wedstrijd werden Pahud en zijn paard Johnny Walker vierde.

Bij de volgende Spelen was Pahud de Mortanges weer van de partij. Voor eigen publiek in Amsterdam wilde hij schitteren. Dat wilde hij doen samen met zijn zelf opgeleidde paard Marcroix. Ook enkele van zijn teamgenoten reden op door hem opgeleidde paarden. De Spelen verliepen uiterst succesvol. Voor de ogen van 30.000 toeschouwers, waaronder de Koninklijke familie, behaalde Pahud individueel goud. Teamgenoot Gerard Pieter de Kruijff wist beslag te leggen op de tweede plaats. Dat deed hij op het reserve paard van Pahud. Het paard van Kruijff raakte vlak voor de wedstrijd kreupel waarna Pahud hem het paard Va-t-‘En uitleende. Als team behaalde de Nederlandse equipe eveneens goud.

De volgende Spelen waren die van 1932 in Los Angeles. De paarden moesten hiervoor een zware reis met de boot afleggen. Pahud verzorgde zijn paarden onderweg intensief en liet ze aanboord lopen zodat ze niet stijf aan zouden komen in de Verenigde Staten. Deze voorbereiding wierp zijn vruchten af. Wederom behaalde hij met Marcroix individueel goud en de ploeg pakte het zilver. Dit waren de laatste olympische medailles voor deze grote olympiër. Op de Spelen van 1936 in Berlijn wist hij geen zesde medaille te veroveren. Een zware blessure aan zijn pols in 1938 verhinderde verdere deelname aan wedstrijden.

In de Tweede Wereldoorlog werd Pahud de Mortanges krijgsgevangen genomen en opgesloten in een kamp in Polen. Maar doordat zijn blessure aan zijn pols weer opspeelde kreeg hij verlof om in Nederland te herstellen. Nadat de pols volledig was genezen wist Pahud de Mortanges in juni 1943 tijdens de terugreis naar Polen uit de trein te springen en te ontsnappen. Na een lange periode ondergedoken gezeten te hebben begon hij aan een zware reis via Duitsland, België en Frankrijk naar Spanje. Via dat land wist hij in februari 1944 Brits Gibraltar te bereiken. Vanuit daar vloog hij naar Groot Brittannië, daar sloot hij zich aan bij de nieuw gevormde Prinses Irene brigade. Op voorspraak van Prins Bernhard werd hij plaatsvervangend commandant. Met deze brigade maakte hij het einde van de oorlog mee, van de landing in Normandië tot de bevrijding van Nederland.

Na de oorlog bekleedde de viervoudig gouden medaillewinnaar nog diverse belangrijke functies in de sport. Zo was hij tweemaal voorzitter van het NOC (van 1946 tot 1951 en van 1959 tot 1964) en in de tussenliggende periode was hij vicevoorzitter. Ook was hij van 1946 tot en met 1964 lid van IOC.

Wat niet onbenoemd mag blijven is de rol van zijn vrouw Irma. Zij was zelf ook een groot liefhebster van paarden en had ook veel verstand van de medische facetten van de paardensport. Ze heeft haar man altijd aangemoedigd en gesteund in zijn sport. En haar mening en lof was Pahud meer waard dan wat dan ook. Zonder haar was hij nooit één van de grootste olympiërs geworden die ons land gekend heeft.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2005 01:17 schreef golfer het volgende:
Willem Ruska binnenkort eens hier gaat toevoegen.
_tvp

Wanneer is binnenkort? .

Vandaag 40 jaar geleden dat hij zijn eerste gouden medaille won.

quote:

Op vrijdag 31 augustus 2012 12:54 schreef borisz het volgende:

[..]

Wanneer is binnenkort? .

Vandaag 40 jaar geleden dat hij zijn eerste gouden medaille won.

Hoe ontdek je zo'n post van 7 jaar geleden ?

quote:

Op vrijdag 31 augustus 2012 12:54 schreef borisz het volgende:

[..]

Wanneer is binnenkort? .

Vandaag 40 jaar geleden dat hij zijn eerste gouden medaille won.

Vergeten sporters: Wim Ruska

Zodra ik tijd heb voeg ik een held toe

quote:

Op vrijdag 31 augustus 2012 13:24 schreef tong80 het volgende:

[..]

Hoe ontdek je zo'n post van 7 jaar geleden ?

Gewoon dit topic lezen?

Postume eer voor een vergeten Nederlandse wereldtopper

Evert (Eef) Kamerbeek (Eindhoven, 17 maart 1934 - aldaar, 26 augustus 2008 was een Nederlandse atleet. Hij is bekend geworden als succesvol tienkamper. Op dit onderdeel werd hij elfmaal Nederlands kampioen; daarnaast blonk hij uit op de werpnummers en het hordelopen. Hij nam tweemaal deel aan de Olympische Spelen.

Op twintigjarige leeftijd werd Kamerbeek in 1954 Nederlands kampioen op de tienkamp, de 110 m horden en het speerwerpen. In totaal won hij in een periode van vijftien jaar 30 nationale kampioenschappen, waarvan 22 bij de senioren, en vestigde hij 23 Nederlandse records.

In 1956 had Eef Kamerbeek zich gekwalificeerd voor de Olympische Spelen van Melbourne, maar moest hij onverrichter zake terugkeren toen de Nederlandse ploeg werd teruggetrokken na de invasie van de Sovjet-Unie in Hongarije. De Nederlandse delegatie kreeg deze beslissing van het NOC via een telegram aan de ontbijttafel te horen. Het sloeg in als een bom. Kamerbeek zei hierover later: "Ik vond het verschrikkelijk. Ik was tweeëntwintig jaar en op mijn eerste Spelen. In de atletiek had je toen nog geen WK's en het EK was eens in de vier jaar." Kamerbeek poogde nog wel langer te blijven, om althans als toeschouwer iets mee te krijgen van de olympische wedstrijden. Maar hij werd zwaar onder druk gezet om toch terug te vliegen. Hij kreeg een telegram gestuurd waarin stond dat zijn moeder ziek was. Dus ook Kamerbeek ging. Eenmaal thuis bleek zijn moeder helemaal niet ziek te zijn, "alleen bezorgd."

In 1960 kreeg Kamerbeek zijn internationale revanche: op de Olympische Spelen van Rome werd hij op de tienkamp vijfde. Dat jaar werd hij gekozen tot Sportman van het jaar. Vier jaar later in Tokyo moest hij geblesseerd afhaken.



Nederlandse kampioenschappen.

110 m horden 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964
200 m horden 1961, 1962
discuswerpen 1967
speerwerpen 1962
tienkamp 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959,1960, 1961, 1962, 1963, 1964

De eerste superster in het mondiale rugby



Jonah Tali Lomu, (12 Mei 1975 – 18 November 2015) was de eerste superster in het mondiale rugby. Een imponerend fysiek (1 meter 96 groot, en 120 kilo schoon aan de haak) wist hij te koppelen aan een snelheid die voor zulke grote mensen normaal niet haalbaar is. Hij kon de 100 meter in 10,8 seconden afleggen (sommigen zeggen zelfs 10,6), en was daarmee ontzettend moeilijk af te stoppen.

In 1994 was hij met 19 jaar en 45 dagen de allerjongste speler die debuteerde bij de All Blacks. Zijn grote doorbraak kwam een jaar later bij het Wereldkampionschap rugby van 1995. Hij scoorde maar liefst 7 tries, waaronder 4 in de halve finale tegen Engeland. Vooral de try waarbij hij als een bulldozer over Mike Catt heen dendert is legendarisch geworden

Na deze WK werd bij Lomu een zeldzame ziekte aan zijn nieren ontdekt, die hem de rest van zijn leven parten zou blijven spelen, resulterend in een niertransplantatie in 2004. Zijn carriere werd hier natuurlijk ook ernstig door gehinderd. In 2007 ging hij met pensioen al speelde hij later nog 3 wedstrijden voor Marseille.

Desondanks wist Lomu in de WK van 1999 8 tries te scoren, waarmee hij in totaal op een recordscore van 15 tries op WK-toernooien kwam. Dit totaal werd in 2015 ook door Brian Habana gehaald, maar die had er wel 3 WK's voor nodig

Op 18 november 2015 overleed Lomu onverwachts.

Mooie post Mark