SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Goeie kick 
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Nog even wachten hij hoort er al maar hij begint pas 
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
over een paar dagen heeft hij meer ggoud dan wie dan ook, dan kan het welquote:Op dinsdag 12 augustus 2008 03:23 schreef tong80 het volgende:
Nog even wachten hij hoort er al maar hij begint pas
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Een stukje over Phelps is een aaneenschakeling van superlatieven. Maar het is misschien wel leuk om effe te wachten tot zijn olympische toernooi erop zit.
Het kan altijd, het gaat er alleen maar om dat het een persoonlijk eerbetoon is, dus niet alleen een van internet geplukt stukje tekst
leuk trouwens dat het topic weer tot leven gekomen is
leuk trouwens dat het topic weer tot leven gekomen is
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Daar ben ik het wel mee eens.quote:Op dinsdag 12 augustus 2008 11:23 schreef komrad het volgende:
Het kan altijd, het gaat er alleen maar om dat het een persoonlijk eerbetoon is, dus niet alleen een van internet geplukt stukje tekst
Iemand met een mooi stukkie over Phelps ?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
megakick 
Zou het mogelijk zijn om alle oude post die geen eerbetoon bevatten weg te halen zodat we een mooie opvolgende lijst krijgen? en natuurlijk zie ik het eerbetoon aan Phelps en vele andere graag verschijnen.
De afgelopen olympische spelen hebben natuurlijk wel wat opgeleverd
Zou het mogelijk zijn om alle oude post die geen eerbetoon bevatten weg te halen zodat we een mooie opvolgende lijst krijgen? en natuurlijk zie ik het eerbetoon aan Phelps en vele andere graag verschijnen.
De afgelopen olympische spelen hebben natuurlijk wel wat opgeleverd
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Bij het maken van de specials in aanloop naar de Spelen kwam ik deze held tegen en heb ik er een stuk over geschreven; http://sport.fok.nl/speci(...)-groot-olympier.html
Charles Pahud de Mortanges, een groot olympiër
Als je de ranglijst van Nederlandse olympische medaillewinnaars bekijkt dan zie je bekende toppers staan als Leontien van Moorsel, Inge de Bruijn en Pieter van den Hoogenband. Op plaats drie in die lijst vinden we echter iemand die niet overal even bekend zal zijn. Op die plek staat namelijk Charles Pahud de Mortanges. Hij behaalde tijdens het interbellum maarliefst vier gouden en één zilveren medaille. Alle reden om zijn verhaal te vertellen.
Pahud de Mortanges werd in 1896 geboren in Den Haag. Al op jonge leeftijd ontwikkelde hij twee grote liefdes; paarden en het leger. Vanaf zijn zestiende volgde hij paardrijlessen. Hij bleek een natuurtalent. Het militairvertoon in zijn geboorteplaats fascineerde hem ook enorm en na het afronden van de HBS besloot hij verder te leren op de Koninklijke Militaire Academie. Nadat hij deze afrondde ging hij aan de slag bij de krijgsmacht. Daar bleven zijn paardrijkunsten niet onopgemerkt en zo werd hij instructeur. In 1920 werd hij overgeplaatst naar Tilburg waar hij aan de slag ging in het paardendepot. Daar moesten 300 paarden worden afgericht. Zijn chef daar was Kolonel Quarles van Ufford, tevens voorzitter van de Koninklijke Militaire Sport Vereniging. Hij moedigde, als liefhebber van de paardensport, zijn ondergeschikten aan mee te doen aan wedstrijden. Dit was een belangrijk moment in de sportieve carrière van Pahud de Mortanges. Hij ging meerdere malen per week trainen en reisde velen wedstrijden af wat hem een schat aan ervaring opleverde.
Voor de Spelen van 1924 in Parijs deed de jonge luitenant mee aan de Nederlandse selectiewedstrijden. Hij reed hier zo goed dat Van Ufford, die tevens chef d'equipe was, hem selecteerde. Als voorbereiding op de olympische wedstrijd liet de kolonel zijn ploeg het complete wegparcours lopen. Zo ontdekte het team dat de weg er erg slecht bij lag. Deze voorbereiding bleek goud waard want het Nederlandse team pakte de gouden medaille. Bij de individuele wedstrijd werden Pahud en zijn paard Johnny Walker vierde.
Bij de volgende Spelen was Pahud de Mortanges weer van de partij. Voor eigen publiek in Amsterdam wilde hij schitteren. Dat wilde hij doen samen met zijn zelf opgeleidde paard Marcroix. Ook enkele van zijn teamgenoten reden op door hem opgeleidde paarden. De Spelen verliepen uiterst succesvol. Voor de ogen van 30.000 toeschouwers, waaronder de Koninklijke familie, behaalde Pahud individueel goud. Teamgenoot Gerard Pieter de Kruijff wist beslag te leggen op de tweede plaats. Dat deed hij op het reserve paard van Pahud. Het paard van Kruijff raakte vlak voor de wedstrijd kreupel waarna Pahud hem het paard Va-t-‘En uitleende. Als team behaalde de Nederlandse equipe eveneens goud.
De volgende Spelen waren die van 1932 in Los Angeles. De paarden moesten hiervoor een zware reis met de boot afleggen. Pahud verzorgde zijn paarden onderweg intensief en liet ze aanboord lopen zodat ze niet stijf aan zouden komen in de Verenigde Staten. Deze voorbereiding wierp zijn vruchten af. Wederom behaalde hij met Marcroix individueel goud en de ploeg pakte het zilver. Dit waren de laatste olympische medailles voor deze grote olympiër. Op de Spelen van 1936 in Berlijn wist hij geen zesde medaille te veroveren. Een zware blessure aan zijn pols in 1938 verhinderde verdere deelname aan wedstrijden.
In de Tweede Wereldoorlog werd Pahud de Mortanges krijgsgevangen genomen en opgesloten in een kamp in Polen. Maar doordat zijn blessure aan zijn pols weer opspeelde kreeg hij verlof om in Nederland te herstellen. Nadat de pols volledig was genezen wist Pahud de Mortanges in juni 1943 tijdens de terugreis naar Polen uit de trein te springen en te ontsnappen. Na een lange periode ondergedoken gezeten te hebben begon hij aan een zware reis via Duitsland, België en Frankrijk naar Spanje. Via dat land wist hij in februari 1944 Brits Gibraltar te bereiken. Vanuit daar vloog hij naar Groot Brittannië, daar sloot hij zich aan bij de nieuw gevormde Prinses Irene brigade. Op voorspraak van Prins Bernhard werd hij plaatsvervangend commandant. Met deze brigade maakte hij het einde van de oorlog mee, van de landing in Normandië tot de bevrijding van Nederland.
Na de oorlog bekleedde de viervoudig gouden medaillewinnaar nog diverse belangrijke functies in de sport. Zo was hij tweemaal voorzitter van het NOC (van 1946 tot 1951 en van 1959 tot 1964) en in de tussenliggende periode was hij vicevoorzitter. Ook was hij van 1946 tot en met 1964 lid van IOC.
Wat niet onbenoemd mag blijven is de rol van zijn vrouw Irma. Zij was zelf ook een groot liefhebster van paarden en had ook veel verstand van de medische facetten van de paardensport. Ze heeft haar man altijd aangemoedigd en gesteund in zijn sport. En haar mening en lof was Pahud meer waard dan wat dan ook. Zonder haar was hij nooit één van de grootste olympiërs geworden die ons land gekend heeft.
Charles Pahud de Mortanges, een groot olympiër
Als je de ranglijst van Nederlandse olympische medaillewinnaars bekijkt dan zie je bekende toppers staan als Leontien van Moorsel, Inge de Bruijn en Pieter van den Hoogenband. Op plaats drie in die lijst vinden we echter iemand die niet overal even bekend zal zijn. Op die plek staat namelijk Charles Pahud de Mortanges. Hij behaalde tijdens het interbellum maarliefst vier gouden en één zilveren medaille. Alle reden om zijn verhaal te vertellen.
Pahud de Mortanges werd in 1896 geboren in Den Haag. Al op jonge leeftijd ontwikkelde hij twee grote liefdes; paarden en het leger. Vanaf zijn zestiende volgde hij paardrijlessen. Hij bleek een natuurtalent. Het militairvertoon in zijn geboorteplaats fascineerde hem ook enorm en na het afronden van de HBS besloot hij verder te leren op de Koninklijke Militaire Academie. Nadat hij deze afrondde ging hij aan de slag bij de krijgsmacht. Daar bleven zijn paardrijkunsten niet onopgemerkt en zo werd hij instructeur. In 1920 werd hij overgeplaatst naar Tilburg waar hij aan de slag ging in het paardendepot. Daar moesten 300 paarden worden afgericht. Zijn chef daar was Kolonel Quarles van Ufford, tevens voorzitter van de Koninklijke Militaire Sport Vereniging. Hij moedigde, als liefhebber van de paardensport, zijn ondergeschikten aan mee te doen aan wedstrijden. Dit was een belangrijk moment in de sportieve carrière van Pahud de Mortanges. Hij ging meerdere malen per week trainen en reisde velen wedstrijden af wat hem een schat aan ervaring opleverde.
Voor de Spelen van 1924 in Parijs deed de jonge luitenant mee aan de Nederlandse selectiewedstrijden. Hij reed hier zo goed dat Van Ufford, die tevens chef d'equipe was, hem selecteerde. Als voorbereiding op de olympische wedstrijd liet de kolonel zijn ploeg het complete wegparcours lopen. Zo ontdekte het team dat de weg er erg slecht bij lag. Deze voorbereiding bleek goud waard want het Nederlandse team pakte de gouden medaille. Bij de individuele wedstrijd werden Pahud en zijn paard Johnny Walker vierde.
Bij de volgende Spelen was Pahud de Mortanges weer van de partij. Voor eigen publiek in Amsterdam wilde hij schitteren. Dat wilde hij doen samen met zijn zelf opgeleidde paard Marcroix. Ook enkele van zijn teamgenoten reden op door hem opgeleidde paarden. De Spelen verliepen uiterst succesvol. Voor de ogen van 30.000 toeschouwers, waaronder de Koninklijke familie, behaalde Pahud individueel goud. Teamgenoot Gerard Pieter de Kruijff wist beslag te leggen op de tweede plaats. Dat deed hij op het reserve paard van Pahud. Het paard van Kruijff raakte vlak voor de wedstrijd kreupel waarna Pahud hem het paard Va-t-‘En uitleende. Als team behaalde de Nederlandse equipe eveneens goud.
De volgende Spelen waren die van 1932 in Los Angeles. De paarden moesten hiervoor een zware reis met de boot afleggen. Pahud verzorgde zijn paarden onderweg intensief en liet ze aanboord lopen zodat ze niet stijf aan zouden komen in de Verenigde Staten. Deze voorbereiding wierp zijn vruchten af. Wederom behaalde hij met Marcroix individueel goud en de ploeg pakte het zilver. Dit waren de laatste olympische medailles voor deze grote olympiër. Op de Spelen van 1936 in Berlijn wist hij geen zesde medaille te veroveren. Een zware blessure aan zijn pols in 1938 verhinderde verdere deelname aan wedstrijden.
In de Tweede Wereldoorlog werd Pahud de Mortanges krijgsgevangen genomen en opgesloten in een kamp in Polen. Maar doordat zijn blessure aan zijn pols weer opspeelde kreeg hij verlof om in Nederland te herstellen. Nadat de pols volledig was genezen wist Pahud de Mortanges in juni 1943 tijdens de terugreis naar Polen uit de trein te springen en te ontsnappen. Na een lange periode ondergedoken gezeten te hebben begon hij aan een zware reis via Duitsland, België en Frankrijk naar Spanje. Via dat land wist hij in februari 1944 Brits Gibraltar te bereiken. Vanuit daar vloog hij naar Groot Brittannië, daar sloot hij zich aan bij de nieuw gevormde Prinses Irene brigade. Op voorspraak van Prins Bernhard werd hij plaatsvervangend commandant. Met deze brigade maakte hij het einde van de oorlog mee, van de landing in Normandië tot de bevrijding van Nederland.
Na de oorlog bekleedde de viervoudig gouden medaillewinnaar nog diverse belangrijke functies in de sport. Zo was hij tweemaal voorzitter van het NOC (van 1946 tot 1951 en van 1959 tot 1964) en in de tussenliggende periode was hij vicevoorzitter. Ook was hij van 1946 tot en met 1964 lid van IOC.
Wat niet onbenoemd mag blijven is de rol van zijn vrouw Irma. Zij was zelf ook een groot liefhebster van paarden en had ook veel verstand van de medische facetten van de paardensport. Ze heeft haar man altijd aangemoedigd en gesteund in zijn sport. En haar mening en lof was Pahud meer waard dan wat dan ook. Zonder haar was hij nooit één van de grootste olympiërs geworden die ons land gekend heeft.
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Wanneer is binnenkort?quote:Op vrijdag 7 januari 2005 01:17 schreef golfer het volgende:
Willem Ruska binnenkort eens hier gaat toevoegen.
tvp
. Vandaag 40 jaar geleden dat hij zijn eerste gouden medaille won.
winnaar wielerprono 2007 :) Last.FM
Hoe ontdek je zo'n post van 7 jaar geleden ?quote:Op vrijdag 31 augustus 2012 12:54 schreef borisz het volgende:
[..]
Wanneer is binnenkort?
Vandaag 40 jaar geleden dat hij zijn eerste gouden medaille won.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Vergeten sporters: Wim Ruskaquote:
[..]
Wanneer is binnenkort?
Vandaag 40 jaar geleden dat hij zijn eerste gouden medaille won.
Zodra ik tijd heb voeg ik een held toe
We used to hate people - Now we just make fun of them - It's more effective that way
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Gewoon dit topic lezen?quote:
[..]
Hoe ontdek je zo'n post van 7 jaar geleden ?
sig verwijderd door FA
Postume eer voor een vergeten Nederlandse wereldtopper
Evert (Eef) Kamerbeek (Eindhoven, 17 maart 1934 - aldaar, 26 augustus 2008 was een Nederlandse atleet. Hij is bekend geworden als succesvol tienkamper. Op dit onderdeel werd hij elfmaal Nederlands kampioen; daarnaast blonk hij uit op de werpnummers en het hordelopen. Hij nam tweemaal deel aan de Olympische Spelen.
Op twintigjarige leeftijd werd Kamerbeek in 1954 Nederlands kampioen op de tienkamp, de 110 m horden en het speerwerpen. In totaal won hij in een periode van vijftien jaar 30 nationale kampioenschappen, waarvan 22 bij de senioren, en vestigde hij 23 Nederlandse records.
In 1956 had Eef Kamerbeek zich gekwalificeerd voor de Olympische Spelen van Melbourne, maar moest hij onverrichter zake terugkeren toen de Nederlandse ploeg werd teruggetrokken na de invasie van de Sovjet-Unie in Hongarije. De Nederlandse delegatie kreeg deze beslissing van het NOC via een telegram aan de ontbijttafel te horen. Het sloeg in als een bom. Kamerbeek zei hierover later: "Ik vond het verschrikkelijk. Ik was tweeëntwintig jaar en op mijn eerste Spelen. In de atletiek had je toen nog geen WK's en het EK was eens in de vier jaar." Kamerbeek poogde nog wel langer te blijven, om althans als toeschouwer iets mee te krijgen van de olympische wedstrijden. Maar hij werd zwaar onder druk gezet om toch terug te vliegen. Hij kreeg een telegram gestuurd waarin stond dat zijn moeder ziek was. Dus ook Kamerbeek ging. Eenmaal thuis bleek zijn moeder helemaal niet ziek te zijn, "alleen bezorgd."
In 1960 kreeg Kamerbeek zijn internationale revanche: op de Olympische Spelen van Rome werd hij op de tienkamp vijfde. Dat jaar werd hij gekozen tot Sportman van het jaar. Vier jaar later in Tokyo moest hij geblesseerd afhaken.
Nederlandse kampioenschappen.
110 m horden 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964
200 m horden 1961, 1962
discuswerpen 1967
speerwerpen 1962
tienkamp 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959,1960, 1961, 1962, 1963, 1964
Evert (Eef) Kamerbeek (Eindhoven, 17 maart 1934 - aldaar, 26 augustus 2008 was een Nederlandse atleet. Hij is bekend geworden als succesvol tienkamper. Op dit onderdeel werd hij elfmaal Nederlands kampioen; daarnaast blonk hij uit op de werpnummers en het hordelopen. Hij nam tweemaal deel aan de Olympische Spelen.
Op twintigjarige leeftijd werd Kamerbeek in 1954 Nederlands kampioen op de tienkamp, de 110 m horden en het speerwerpen. In totaal won hij in een periode van vijftien jaar 30 nationale kampioenschappen, waarvan 22 bij de senioren, en vestigde hij 23 Nederlandse records.
In 1956 had Eef Kamerbeek zich gekwalificeerd voor de Olympische Spelen van Melbourne, maar moest hij onverrichter zake terugkeren toen de Nederlandse ploeg werd teruggetrokken na de invasie van de Sovjet-Unie in Hongarije. De Nederlandse delegatie kreeg deze beslissing van het NOC via een telegram aan de ontbijttafel te horen. Het sloeg in als een bom. Kamerbeek zei hierover later: "Ik vond het verschrikkelijk. Ik was tweeëntwintig jaar en op mijn eerste Spelen. In de atletiek had je toen nog geen WK's en het EK was eens in de vier jaar." Kamerbeek poogde nog wel langer te blijven, om althans als toeschouwer iets mee te krijgen van de olympische wedstrijden. Maar hij werd zwaar onder druk gezet om toch terug te vliegen. Hij kreeg een telegram gestuurd waarin stond dat zijn moeder ziek was. Dus ook Kamerbeek ging. Eenmaal thuis bleek zijn moeder helemaal niet ziek te zijn, "alleen bezorgd."
In 1960 kreeg Kamerbeek zijn internationale revanche: op de Olympische Spelen van Rome werd hij op de tienkamp vijfde. Dat jaar werd hij gekozen tot Sportman van het jaar. Vier jaar later in Tokyo moest hij geblesseerd afhaken.
Nederlandse kampioenschappen.
110 m horden 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964
200 m horden 1961, 1962
discuswerpen 1967
speerwerpen 1962
tienkamp 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959,1960, 1961, 1962, 1963, 1964
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De eerste superster in het mondiale rugby
Jonah Tali Lomu, (12 Mei 1975 – 18 November 2015) was de eerste superster in het mondiale rugby. Een imponerend fysiek (1 meter 96 groot, en 120 kilo schoon aan de haak) wist hij te koppelen aan een snelheid die voor zulke grote mensen normaal niet haalbaar is. Hij kon de 100 meter in 10,8 seconden afleggen (sommigen zeggen zelfs 10,6), en was daarmee ontzettend moeilijk af te stoppen.
In 1994 was hij met 19 jaar en 45 dagen de allerjongste speler die debuteerde bij de All Blacks. Zijn grote doorbraak kwam een jaar later bij het Wereldkampionschap rugby van 1995. Hij scoorde maar liefst 7 tries, waaronder 4 in de halve finale tegen Engeland. Vooral de try waarbij hij als een bulldozer over Mike Catt heen dendert is legendarisch geworden
Na deze WK werd bij Lomu een zeldzame ziekte aan zijn nieren ontdekt, die hem de rest van zijn leven parten zou blijven spelen, resulterend in een niertransplantatie in 2004. Zijn carriere werd hier natuurlijk ook ernstig door gehinderd. In 2007 ging hij met pensioen al speelde hij later nog 3 wedstrijden voor Marseille.
Desondanks wist Lomu in de WK van 1999 8 tries te scoren, waarmee hij in totaal op een recordscore van 15 tries op WK-toernooien kwam. Dit totaal werd in 2015 ook door Brian Habana gehaald, maar die had er wel 3 WK's voor nodig
Op 18 november 2015 overleed Lomu onverwachts.
Jonah Tali Lomu, (12 Mei 1975 – 18 November 2015) was de eerste superster in het mondiale rugby. Een imponerend fysiek (1 meter 96 groot, en 120 kilo schoon aan de haak) wist hij te koppelen aan een snelheid die voor zulke grote mensen normaal niet haalbaar is. Hij kon de 100 meter in 10,8 seconden afleggen (sommigen zeggen zelfs 10,6), en was daarmee ontzettend moeilijk af te stoppen.
In 1994 was hij met 19 jaar en 45 dagen de allerjongste speler die debuteerde bij de All Blacks. Zijn grote doorbraak kwam een jaar later bij het Wereldkampionschap rugby van 1995. Hij scoorde maar liefst 7 tries, waaronder 4 in de halve finale tegen Engeland. Vooral de try waarbij hij als een bulldozer over Mike Catt heen dendert is legendarisch geworden
Na deze WK werd bij Lomu een zeldzame ziekte aan zijn nieren ontdekt, die hem de rest van zijn leven parten zou blijven spelen, resulterend in een niertransplantatie in 2004. Zijn carriere werd hier natuurlijk ook ernstig door gehinderd. In 2007 ging hij met pensioen al speelde hij later nog 3 wedstrijden voor Marseille.
Desondanks wist Lomu in de WK van 1999 8 tries te scoren, waarmee hij in totaal op een recordscore van 15 tries op WK-toernooien kwam. Dit totaal werd in 2015 ook door Brian Habana gehaald, maar die had er wel 3 WK's voor nodig
Op 18 november 2015 overleed Lomu onverwachts.
We used to hate people - Now we just make fun of them - It's more effective that way
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Mooie post Mark
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
