SPT eregalerij

quote:

Op zaterdag 9 april 2005 02:00 schreef Ambrosius het volgende:
Was toch wel mooi van die kleinzoon, die echt alles verzamelde van zijn grootvader die dik 100 jaar geleden al Parijs-Roubaix reed .

Mooi topic btw.

Dank je ik zal het mijn vader zeggen

quote:

Op zaterdag 8 januari 2005 19:59 schreef Remzz het volgende:
Rintje Ritsma

De eeuwige allrounder


En daarom ga ik ook maar geen voorspellingen doen het enige waar ik hoop is dat hij Turijn haalt en dan de wereld nog 1 keer versteld zet met een fantastische 1500 die ons weer doet denken aan toen hij zijn wereldrecord reed…. als eerste onder de 1.50….al weet ik ook wel dat die droom nooit werkelijkheid word.

Dat klopt niet helemaal. Ritsma reed met 1.51.60 in 1994 als eerste onder de 1.52 en verbeterde het 6 jaar oude wereldrecord van André Hofmann van 1.52.06 uit 1988.

Soort van Holland Sport .

Name : Garrincha
Date of Birth: 28 October 1933
Date of Death: 20 January 1983
Birthplace: Río de Janeiro



The wounded ‘Little Bird’ who soared for Brazil

Unpredictable, magical, elusive and explosive are just some of the many adjectives people have used to describe Brazil’s beloved Garrincha, one of the best strikers ever to wear the famous yellow jersey. With his legendary dribbling skills and keen eye for goal, he helped the South American giants to successive FIFA World Cup™ triumphs in 1958 and 1962.

If Pele is regarded by Brazilians as the most technically gifted player of all time, then Garrincha will always be remembered for his impudence and inventiveness. Daring, spirited and entertaining, the little forward brought smiles to the faces of spectators the world over.

“The Chaplin of football”

But life for Manuel Dos Santos, as his parents christened him, was not always easy. His childhood was a constant struggle as he faced huge obstacles in pursuing his love of football. Born with one leg a full six centimetres shorter than the other in a poor sector of Rio, the odds were stacked against the player from the start. In later years the youngster ignored medical advice to quit the game despite having a badly distorted leg from corrective surgery. His famous nickname ‘Garrincha’ emerged when his older brother (one of 12) named him after one of the ugliest birds that inhabited the Mato Grosso. “A scrawny, bandy-legged cripple with a contorted spinal column,” was how he was described as a child.

With almost superhuman perseverance, the ‘Little Bird’ stopped at nothing to become a professional footballer. In 1953, after being rejected by several teams because of his abnormal physique, the Brazilian was finally taken on by Botafogo on the recommendation of their player Gentil Cardoso, who had earlier been humbled by the bow-legged youngster in a practice game.
Playing professionally for the first time, the Brazilian quickly began exhibiting his full repertoire of tricks on the wings, and was soon beating his rivals for fun with his meandering runs and unbelievable changes of pace. Skill-loving Brazilian supporters quickly came to adore his selection of dribbles, feints and shimmies, which could infuriate even the best of defenders. It was in this era that he earned the monikers, “The Chaplin of football” and “The people’s pride and joy.”

What planet is Garrincha from?

It was not long before Garrincha broke into the national team, making his debut on 18 August 1955 against Chile (1-1). In all, his international record was 50 caps and 12 goals, and he scored five times in his dozen FIFA World Cup finals matches. Just five years after his first division debut, he became a world champion at Sweden ‘58 – the first of Brazil’s five world titles. It was there that he became part of a formidable strike force that included Didí, Vavá, Mario Zagallo and a precocious 17-year-old called Pele, who was just starting to grab the headlines. Vincente Feola’s Auriverde picked up other accolades including the first team to win on a foreign continent and the first team to go through the competition unbeaten.

Garrincha’s finest hour would come four years later at the 1962 FIFA World Cup in Chile. The ungainly forward was voted player of the tournament after manager Aymore Moreira turned to him in the absence of the injured Pele. He rewarded his manager’s faith with a series of magical displays and four crucial goals, which made him joint top scorer.
“What planet is Garrincha from?” asked Chile’s Mercurio newspaper after Brazil had eliminated the hosts in the semi-final. After winning a second FIFA World Cup in succession, Garrincha’s reputation soared both at home and abroad, with many people now considering him the second greatest player in his country’s history -- behind four-time FIFA World Cup champion Pele.

The maestro’s descent

His last appearance on the world stage was in England 1966, where he showed sparks of the genius for which he was famous. Unfortunately for him, Vincente Feola’s Brazilian side were a rather pale shadow of the team that had won the trophy four years earlier in Chile and were eliminated in the first round after losing to Hungary and Portugal. Garrincha played in all three games, scoring in Brazil’s only win against Bulgaria.

The phenomenon that was Garrincha transcended football, with the player figuring unwittingly in the works of many Latin American writers. Eduardo Galeano, one of the continent’s most eminent writers and a self-confessed football lover described him thus in his work Soccer in Sun and Shadow: “When he was on form, the pitch became a circus. The ball became an obedient animal, and the game became an invitation to party. Garrincha would shield his pet, the ball, and together they would conjure up some wonderful tricks that would have the spectators in stitches. He would hop over her, and she would bounce over him. Then she would hide before he would escape only to find her already running in front of him. Along the way, his pursuers would crash into each other in their attempts to stop him.”
As for his club career, his best-loved club was Botafogo where in 12 seasons he won three Sao Paulo titles, two Carioca championships and scored more than 230 goals. He moved to Corinthians in 1966 before spells in Colombia and France, though by then he was mostly past his prime.

‘Angel with bent legs’

Life dealt a cruel hand to the irrepressible ‘angel with bent wings’ (as he was called by a Brazilian poet), who having overcome his physical defects seemed powerless to control his addictions and vices. The player’s ability to escape from trouble on the pitch deserted him after dark when his self-confessed alcoholism and partying took their toll in the latter stages of his career. Homeless and suffering from cirrhosis of the liver, the virtuoso died an early death at the age of 49. His remains were shown in the Maracaná Stadium where thousands of fans paid their last respects. His coffin was draped in a Botafogo flag as he was led to his final resting-place in the city.

In the cemetery where Garrincha is buried there is a small memorial expressing the Brazil’s love for the two-time world champion. It reads: “He was a sweet child / He spoke with the birds”.


Playing Career

International honours

50 International appearances, 12 goals
1958 FIFA World Cup Sweden™ Champion
1962 FIFA World Cup Chile™ Champion
1962 FIFA World Cup Chile™ Player of the Tournament and joint top scorer (4)
1966 FIFA World Cup England™ first round

Clubs

1953 - 1966: Botafogo
1966 - 1967: Corinthians
1967 - 1968: Barranquilla (Colombia)
1968 - 1969: Flamengo
1969 - 1971: Red Star (France)
1972 - 1973: Olaria

Club honours

1957, 1961, 1962 Torneo Carioca Champion

quote:

Op zaterdag 9 april 2005 12:29 schreef Arcee het volgende:

[..]

Dat klopt niet helemaal. Ritsma reed met 1.51.60 in 1994 als eerste onder de 1.52 en verbeterde het 6 jaar oude wereldrecord van André Hofmann van 1.52.06 uit 1988.

Idd, ik helemaal gek en niet veel later moest Johan ineens nog harder schaatsen...

Kan iemand niet wat info posten over Eddy the Eagle?

quote:

Op maandag 11 april 2005 08:58 schreef star_gazer het volgende:
Kan iemand niet wat info posten over Eddy the Eagle?

Ga je gang zou ik zeggen...

Zullen we dit topic reserveren voor Echte Sporthelden?

Eddy Merckx



Eddy Merckx, die op 17 juni 1945 werd geboren in Meensel-Kiezegem, geldt als de grootste Belgische sportfiguur aller tijden, en is ook in het buitenland een levende legende. Hij werd drie keer (1969, 1971 en 1974) tot wereldwijd sportman van het jaar gekozen en legt een ongeëvenaarde palmares voor met 525 overwinningen in wielerwedstrijden. Zijn honger om altijd weer te winnen leverde hem overigens de bijnaam "kannibaal" op. Merckx was een compleet renner en behoorde zowel in de sprint als tegen de chrono, zowel in het gebergte als op de piste tot de absolute top. Eddy Merckx startte na zijn wielercarrière een eigen renfietsenfabriek en werkt nu nog geregeld als consultant mee aan televisie-uitzendingen van grote wielerwedstrijden.

Eddy Merckx start zijn carrière als wielrenner in 1961, bij de liefhebbers, en zal het wielrennen zeventien jaar lang nadrukkelijk beheersen. In 1964 behaalt hij als 19-jarige zijn eerste belangrijke titel: wereldkampioen bij de liefhebbers. Twee jaar later wint hij, intussen als beroepsrenner, Milaan-San Remo. Hij zal deze meest prestigieuze Italiaanse klassieker nog zes keer bijschrijven op zijn palmares. Eddy Merckx is een uiterst veelzijdig renner. Tijdens tal van klassiekers zoals Luik-Bastenaken-Luik (vijf overwinningen), Parijs-Roubaix (drie overwinningen) of de Ronde van Vlaanderen (twee overwinningen) toont hij zijn talent om alleen voorop te rijden en zijn achtervolgers op afstand te houden, maar ook om een hele groep in de eindsprint te verslaan. Diezelfde kwaliteiten zullen hem ook drie keer de wereldtitel opleveren (1967, 1971 en 1974).

In de grote rondes, waar hooggebergte en tijdritten vaak beslissend zijn voor de eindoverwinning, ontpopt hij zich tot een uitstekend klimmer en een specialist in het solorijden. Eddy Merckx denkt altijd in de eerste plaats aan aanvallen en verovert de harten van de wielerliefhebbers met de risico's die hij waar mogelijk durft te nemen. De combinatie van zijn intrinsieke kwaliteiten en zijn panache vormt de basis van de legende 'Merckx'. Bij het afsluiten van zijn carrière telt hij vijf overwinningen in de Ronde van Frankrijk (1969, 1970, 1971, 1972 en 1974), vijf in de Ronde van Italië (1968, 1970, 1972, 1973 en 1974) en één in de Ronde van Spanje (1973). In 1972 valt hij met succes het werelduurrecord aan, een proef die zich afspeelt op de piste. Zijn record van 49,431 km zal ruim tien jaar standhouden en slechts met de hulp van een nieuwe generatie aërodynamische fietsen van de tabellen gehaald worden.

Op 18 mei 1978 zet Eddy Merckx eerder verrassend een punt achter zijn carrière. Op bijna 33-jarige leeftijd acht hij zichzelf niet meer in staat het helse competitieritme vol te houden. Hij blijft echter actief in de wielerwereld. Eddy Merckx stort zich op de fabricage en verkoop van fietskaders. Zijn zoon Axel is vandaag een van de vaandeldragers van het Belgische wielrennen en won zelfs al een Belgisch kampioenschap. Eddy Merckx is consultant bij de Belgische openbare televisiezender en verschijnt nog vaak in zijn vroegere werkomgeving om commentaar te leveren bij belangrijke wielerwedstrijden.

[edit]
Dan niet, stelletje zeikers
[/edit]

[ Bericht 98% gewijzigd door star_gazer op 11-04-2005 19:16:38 ]

Weer zo'n gekopieerde lap Engels

Ik lees het niet eens meer (en niet alleen omdat de man me totaal niet boeit)

quote:

Op maandag 11 april 2005 16:42 schreef Mark het volgende:
Weer zo'n gekopieerde lap Engels

Ik lees het niet eens meer (en niet alleen omdat de man me totaal niet boeit)

Idd, neem even tijd voor je post en ga niet dingen van sites afplukken die iedereen wel kan vinden. Schrijf zelf ff een stukje, paar leuke plaatjes erbij. Daar is dit topic voor bedoeld!

Nou sorry hoor. Zal nog eens m'n best doen

Ja idd. Dit topic mag wel stickie. En zonder de lange CTRL-v teksen. Neem een voorbeeld aan mijn post.

Ik krijg nog steeds kippevel bij het lezen van mijn eigen post!

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:16 schreef komrad het volgende:
ontzettende topickick
@mods, kunnen jullie alle niet relevante posts (inclusief deze) even weg halen op het topic schoon te houden, alvast dank

Mij persoonlijk stoort het niet zo erg, dus van mij mogen ze gewoon blijven staan. Is ook wel een rigoreuze ingreep hoor.

Rigoreuze ingreep? Man, een paar posts verwijderen. Doe eens wat voor je centen! Anders neem ik die baan wel van je over.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:57 schreef Zwansen het volgende:
Rigoreuze ingreep? Man, een paar posts verwijderen. Doe eens wat voor je centen! Anders neem ik die baan wel van je over.

Nou ja, zo bedoel ik het ook niet hoor. Alleen vind ik het wat overdreven om die paar posts weg te halen om het topic "leesbaar" te houden. Dat valt imo reuze mee.

Ayrton Senna


Ayrton Senna da Silva werd op 21 maart 1960 geboren als tweede kind van Milton da Silva, een succesvol zakenman en landeigenaar. De familie woonde in Santana, een van de sjiekere wijken van Sao Paulo, Brazilië.Toen Ayrton 4 jaar was kreeg hij van zijn vader een 1-pk go-kart. Ayrton was net als zijn vader weg van auto’s en van de motorsport. Elk weekend ging de familie naar de parken in de buurt zodat de jonge Ayrton Senna met zijn kart kon rijden. Alhoewel men kon zien dat Ayrton een geboren racer was, kwam de school nog steeds op de eerste plaats. Ayrton begon op zijn 8e formule 1 te kijken en Jim Clark en Jackie Stewart waren zijn inspiratie. Twee jaar later kreeg Ayrton van zijn vader een 100cc kart. Omdat de minimum leeftijd voor het racen met karts in Brazilië 13 jaar is, moest Ayrton genoegen nemen met het oefenen op “Parque Anhembi” het lokale kart-circuit. In 1972 werd Emerson Fittipaldi de eerste Braziliaanse wereldkampioen. Ayrton droomde er echter niet van de nieuwe Stewart of Fittipaldi te worden, hij wilde de beste ooit worden. Vanaf zijn 13e mocht Ayrton dan eindelijk races karten en hij won gelijk zijn eerste race. In 1977 en 1978 won hij het Zuid Amerikaanse kart kampioenschap. Een logische stap was het wereldkampioenschap, in een veel sterker deelnemersveld werd hij in 1978 zesde. In 1979 en 1980 werd hij tweede.

Na de karts volgde de overstap naar de autosport. Hij ging in 1981 in Engeland rijden voor het van Diemen team in de formule ford. In zijn debuutrace werd hij 8e, een week later al 3e. Van Diemen die het potentieel zag in zijn nieuwe coureur gaf hem voor de volgende race hun nieuwste auto. Senna reed meteen naar de pole-position tijd. De race werd een dag later in de regen verreden. Toen liet Senna voor het eerst zijn dat hij veruit de beste regenrijder van zijn generatie was en won die race met overmacht. Om hogerop te komen had Senna echter sponsorgeld nodig en de concurrentie van andere Braziliaanse coureurs was hevig. Gefrusteerd besloot Senna te stoppen met de autosport. Na een paar maanden begon het toch weer te kriebelen en hij vond een Braziliaanse bank om hem te sponsoren. Hij keerde terug naar Engeland en in 1982 won hij 22 races en het kampioenschap formule ford.

Na de formule ford volgde de formule 3 en voor het seizoen waren er 2 favorieten, Ayrton Senna en de Brit Martin Brundle. Het kampioenschap werd beslist in de laatste race, Senna besloot een nieuwe motor uit Italie te laten invliegen en pakte zo pole-position, de overwinning en het kampioenschap.

In 1984 maakte Senna de overstap naar de formule 1, hij hoopte op Brabham maar kwam uiteindelijk terecht bij Toleman, een team dat in de schaduw stond van de grotere en betere teams. Het begin was moeizaam, tijdens zijn debuutrace in Brazilie werd hij nog 8e, maar de volgende race op Imola wist hij zich niet te kwalificeren. Voor de Franse Grand Prix kreeg hij een nieuw Chassis maar hij moest opgeven met een kapotte Turbo Motor. Voor de volgende race in Monaco kwalificeerde hij zich als 13e. Maar Monaco bleek een circuit te zijn waar hij altijd goed is ( hij won er in zijn carrière 6 keer) en toen het op de zondag ook nog regende kon Senna zijn kwaliteiten echt laten zien. Hij rukte van de 13e plaats op naar de 4e plaats en had de race kunnen winnen als die niet gestaakt was omdat Alain Prost een marshall raakte. De legende was geboren.

Senna wou echter hogerop en kocht zijn contract voor 3 jaar af en ging voor Lotus rijden. In 1985 veroverd Senna zijn eerste overwinning tijdens de GP van Portugal. Uiteraard in de regen. Verder werd het een moeizaam jaar en Ayrton Senna eindigde als 4e in het kampioenschap.

In 1986 behaalde Senna zijn 2e zege in Belgie. Ondanks dat hij meer punten haalde als het jaar ervoor eindigde Senna opnieuw als 4e in het kampioenschap.
In 1987 kon Senna voor het eerst echt meedoen om het kampioenschap. Hij won in Monaco en de Amerikaanse GP in Detroit. De Amerikaanse GP bleek later de laatste overwinning voor het beroemde merk Lotus. Hij eindigde dat jaar als 3e in het kampioenschap.



Senna had door dat hij niet bij Lotus kon blijven als hij wereldkampioen wilde worden en voor 1988 maakte hij de overstap naar McLaren. Senna wist dat hij het moest waarmaken want McLaren had de beste auto, met Honda de beste motor en met Prost en Senna de 2 beste coureurs. Gevolg was dat McLaren dat jaar 15 van de 16 races won en het voor het kampioenschap een spannende strijd werd tussen Prost en Senna. In Monaco ligt Senna ruim op kop als hij even zijn concentratie verliest en in de vangrail beland. Senna is zo geschokt dat hij niet teruggaat naar de pit maar direct zijn appartement in vlucht. Na een zeer spannend seizoen wordt het kampioenschap in de laatste race in Suzuka beslist. Senna rijd een van zijn beste races en word voor het eerst wereldkampioen.

Ook in 1989 is McLaren oppermachtig. Maar tussen Prost en Senna, die een jaar eerder nog prima samenwerkten begint wrijving te ontstaan. In het kampioenschap blijft het erg spannend tussen de 2 maar halverwege het seizoen verklaard Prost dat hij vertrekt en tekent voor 1990 voor Ferrari. In Suzuka is de voorlaatste GP van het jaar en op dat moment heeft Prost 16 punten voorsprong en kan het kampioenschap daar dus beslissen. Prost gaat het grootste deel van de race aan de leiding met constant Senna in zijn nek. Als de Braziliaan in de 47e ronde probeert zijn teamgenoot in te halen gaat Prost te vroeg naar rechts en beiden gaan van de baan af. Prost stapt uit en denkt dat hij wereldkampioen is maar Senna rijd door, haalt in de pits een nieuwe voorvleugel en wint de race. Na de race wordt Senna echter gediskwalificeerd wegens het overslaan van de chicane. McLaren gaat in beroep maar de FIA, onder aanvoering van Prosts landgenoot Balestre, doet er nog een schepje bovenop en geeft Senna een boete 100.000 dollar en zijn licentie word voor 6 maanden voorwaardelijk ingetrokken wegens gevaarlijk rijden. Senna is woest, dreigt ermee op te houden en beschuldigd Balestre ervan zaken met Prost gedaan te hebben. Gedurende de hele winter eist Balestre excuses van Senna onder de dreiging dat hij anders geen superlicentie krijgt voor 1990, maar Senna trekt zich terug in Brazilië en peinst er niet over excuses te maken. Wat er uiteindelijk precies is gebeurd is niet bekend, feit is dat Senna gewoon een licentie krijgt en in 1990 aan de start staat.

In 1990 gaat de strijd Prost-Senna gewoon door, ook al rijd de eerste nu voor Ferrari. Hoewel McLaren niet meer zo superieur als voorheen maar toch haalt Senna dat jaar 6 overwinningen als de laatste race in Suzuka wederom de beslissing moet brengen. Senna veroverd Pole-Position, maar de FIA, en dus weer Senna’s ‘vriend’ Balestre bepaald dat Senna moet starten vanaf de stoffige binnenbaan, zodat de nummer 2 –Prost- de gunstigere buitenbaan krijgt. Bij de start gaat Prost Senna zoals verwacht voorbij maar bij de eerste bocht rijd Senna tegen de achterkant van Prosts Ferrari en ze gaan er samen met een snelheid 240 km/h vanaf. Senna is wereldkampioen en haalt zijn schouders op over het ongeluk. ‘ Een heel gewoon raceongeluk’ zegt hij. Pas een jaar later zou hij de waarheid vertellen. ‘ Ik heb hem er gewoon afgereden, zoals hij dat in 1989 bij mij deed’.



Voor 1991 heeft Senna een nieuwe concurrent, Williams-Renault coureur Nigel Mansell. Senna wint de eerste 4 races, waaronder eindelijk zijn thuis grand prix. Die race wint hij uiteindelijk na transmissieproblemen en hevige krampen.Na 5 races begint de Mclaren tekort te komen ten opzichte van de Williams en Mansell loopt in in het kampioenschap. Vanaf de GP van Hongarije komt McLaren met een groot ontwikkelingsprogramma en het helpt. Senna wint die GP en ook de volgende in Belgie waardoor hij in Suzuka het kampioenschap veroverd, mede doordat Mansell uitvalt.

In 1992 is het helemaal duidelijk, Williams-Renault is oppermachtig en Nigel Mansell wint met overmacht de titel. Mansell en Senna vechten in Monaco nog wel het duel van het jaar uit, Senna ligt op kop maar Mansell is sneller, Senna maakt zich echter zo breed dat de Brit er niet voorbij komt en Senna wint die race.

Het is Senna dan allang duidelijk dat hij voor 1993 bij Williams moet zijn op kans te maken op de titel maar hij stuit op zijn oude vijand Alain Prost. Die heeft ruim voor aanvang van het seizoen een contract getekend voor Williams en contractueel laten uitsluiten dat hij Senna als teamgenoot krijgt. De Braziliaan overweegt een jaar rust te nemen maar besluit uiteindelijk toch bij McLaren te blijven. Zonder Honda moet McLaren het in 1993 doen met klantenmotoren van Ford, en lijkt het een kansloos seizoen te worden. Toch haalt Senna dat jaar nog 5 overwinningen. Vooral de GP van Europa in Donington is legendarisch. De baancondities veranderen constant en Senna is die dag oppermachtig. Aan het eind van het seizoen kondigt Prost aan dat hij uit de formule 1 stapt. Senna heeft dan allang een contract voor Williams getekend om in 1994 eindelijk weer een gooi te doen naar de wereldtitel.

Toch begint het seizoen moeizaam, Hij haalt de eerste 2 races Pole-Position maar valt beide keren uit. Beide races worden gewonnen door Michael Schumacher. Ook bij de derde race in Imola veroverd hij de Pole-Position maar de kwalificatie wordt overschaduwd door de dodelijke crash van Roland Ratzenberger. Senna is geschokt, bezoekt de plaats van het ongeval en is van plan voor de volgende GP een coureursvergadering over de veiligheid te houden. Bij de start van de race gaat het opnieuw mis, Pedro Lamy knalt op de achterkant van de Benneton van JJ Lehto, een band vliegt in het publiek en verwond 9 toeschouwers. De safety car komt in de baan en na 4 ronden gaat de race echt van start. In de 7e ronde gaat het dan echt fout, Senna gaat in de Tamburello bocht rechtdoor en komt met 264km/uur in de muur tot stilstand. De race wordt afgebroken. Als de artsen gearriveerd zijn zien ze hoe Senna nog even de ogen opent. Maar dan houd zijn hart op te kloppen. Hij is klinisch dood als hij per helikopter naar het ziekenhuis gebracht. Pas om 10 over 7 ’s avonds komt het definitieve bericht, Ayrton Senna is overleden. Brazilië is in diepe rouw voor zijn volksheld, die een staatsbegrafenis krijgt.



De precieze oorzaak is nooit bekend geworden. Er gaat een verhaal dat de stuurstang is afgebroken, mogelijk op een laspunt. Een ander verhaal is dat de wagen te laag lag, en mede door koude banden als gevolg van de safety car de auto de grond raakte en daardoor de grip verloor.
Tot op de dag van vandaag is Ayrton Senna de laatste coureur die in de formule 1 om het leven kwam. Daarna is veiligheid een belangrijk punt geworden en laten we hopen dat Senna de laatste coureur blijft die in het harnas gestorven is.

Senna

quote:

Op donderdag 25 augustus 2005 22:42 schreef Zwansen het volgende:
Senna

k zal deze week mijn F1 held posten

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2005 00:19 schreef rubbereend het volgende:

[..]

k zal deze week mijn F1 held posten

.......we wachten.......

Ah, goed topic!

De week is net om rubbert, komt u maar.

!

Belofte maakt schuld!

Leuk

Op 11 oktober 1974 werd in Vinje (Noorwegen) Terje Haakonsen geboren. Nog steeds actief als snowboarder wint Terje inmiddels geen wedstrijden meer. Desondanks weet iedereen dat elke prijs die men op het snowboard wint eigenlijk een tweede plek is. De eerste plaats is voor Terje, de uitspraak hiervan is overigens met dubbel e op het einde.

In de tijd dat snowboarden haar grote sprong in populariteit meemaakt was Terje de man die alle wedstrijden won. Eind jaren 80 was de periode dat snowboarden aan haar opmars begon. Begin jaren 90 was de ontwikkeling het best zichtbaar. In deze periode brak ook Terje Haakonsen door, in eerste instantie met de winst in de US OPEN Halfpipe in 1991. Dit toernooi zou hij ook in 92, 93 en 94 winnen. In de halfpipe werd hij ook wereldkampioen, drie keer op rij zelfs, in 93, 95 en 97. Naast de halfpipe wint hij 6 keer de prestigieuze Mt. Baker Banked Slalom. Hiermee toont hij aan dat zijn kunsten verder reiken dan het springen in een halfpipe. De man is geen specialist, hij kan het allemaal.

In 1998 wordt halfpipe snowboarden een olympische discipline. Haakonsen, op dat moment Europees kampioen (97) op die discipline, boycot de kwalificaties. Niet de snowboardbond ISF, maar de skibond FIS mag de discipline organiseren. Voor Terje die met de sport is opgestaan en met de sport groot is geworden was dit een schop tegen het zere been. Het moment is daar dat Haakonsen uit protest geen wedstrijden meer rijdt. Met hem besluiten vele snowboarders niet deel te nemen aan de spelen. Gian Simmen wint de gouden medaille, maar zijn overwinning staat in de schaduw van de rijders die de spelen boycotte.


Dit artikel uit Time Magazine gaat over "de boycot"

quote:

Under dark, wet snowfall deep in Washington State's North Cascades, Terje Haakonsen charges his snowboard across the finish line to victory at the Mount Baker Banked Slalom. Through the evergreen mists, he carves to a stop past a small group of racers, officials and assorted stragglers. Within inner circles, Haakonsen, 23, is considered the Michael Jordan of snowboarding, and Mount Baker possibly the sport's most respected event. But when Haakonsen finishes, there are no corporate sponsorships, no teams, no coaches, no flags, no network TV. A few ragged kids in wet gear cheer the best rider in the world as he slips off, back to the chair lift. The Norwegian packs up his third Mount Baker trophy (a golden roll of duct tape) and prepares to head up to Vancouver, B.C., to consult on a snowboard video game. And then probably home to Oslo, or Jackson Hole, Wyo., or maybe back to Mount Baker. But not to Japan and the first snowboarding events in Olympic history. Haakonsen is boycotting Nagano.

The would-be Olympians are a few hundred miles south, in the volcanoes of central Oregon, where the second of three qualifying events is taking place. The Mount Bachelor ski area is packed with truckloads of sound equipment, brimming with $10,000 purses and populated by whole contingents of coaches. For the halfpipe, snowboarding's freestyle discipline and Haakonsen's main event, Todd Richards launches and spins his way past fellow American Ross Powers toward a victory. Richards, who defeated Haakonsen at last year's U.S. Open in Stratton, Vt., was expected to challenge Haakonsen for the gold in Nagano. Their rivalry will remain non-Olympian and will certainly not pit the U.S. against Norway.

In fact, Haakonsen cites nationalism as a reason for giving the Olympics the same salute he has thrown journalists, contest officials and all who encroach on snowboarding's outsider ethos. The young antihero dislikes the formatted judging system and just about everything ordained by the Olympics and is suspicious of its structure and its ability to deal with his evolving sport. Mount Baker, with its loose nature, he says, "is a way more organized and professional contest."

Haakonsen also does not like the way the Olympic snowboarders are being turned into uniform-wearing team members. Like tennis and golf, snowboarding has functioned with independently contracted athletes enjoying, in some cases, six-figure contracts. At competitions, snowboarders are usually adorned with various sponsors' logos. Within the Olympic system, competitors must wear officially sanctioned uniforms provided by a contracted supplier. Mark Fawcett, Canada's dominant giant-slalom racer, who draws a good portion of his income from Fila, must suspend that contract to advertise Nike, official sponsor of the Canadian team. At one point, Fawcett was so frustrated by the rule that he tried to join the New Zealand team. In the end, he decided to go Canadian anyway.

The sponsorship issue is just one battle in an ongoing war between snowboarding's two governing bodies, the I.S.F. (International Snowboard Federation) and the F.I.S. (Federation Internationale du Ski). The International Olympic Committee's 1996 decision to award Olympic-qualifying status to the F.I.S., organizer of skiing's World Cup circuit, nearly sparked violence at some European events. Says Fawcett: "The F.I.S. didn't want anything to do with us until they realized it was going to be an Olympic event and that there would be [TV] network interest and a great deal of money." Other riders felt the F.I.S. had little understanding of snowboarding's anti-Establishment culture. The scuttlebutt too was that the F.I.S. circuit is second rate.

Skirmishes aside, 55 snowboarders from 15 countries will be stepping off the bullet train in Nagano and catching air before an estimated 10,000 spectators. Riders will be competing in one of two snowboarding disciplines: the halfpipe and the Alpine race, the giant slalom. The halfpipe confrontation will take place in a semicylindrical course (394 ft. long and 12 ft. deep) in which riders perform like skateboarders, executing flips and rotations before a panel of judges. The giant slalom in Nagano will involve threading through gates along a 3,100-ft. run down the mountain.

One of the must-see rivalries will pit Richards, 28, against Powers, 18, who is an F.I.S. halfpipe prodigy and has already done much to pump up the competitiveness of the F.I.S. circuit. The outgoing Richards, though he had some difficulty in the first Grand Prix event, came on to win the second stop at Mount Bachelor with a fluid technical style rooted in his first passion, skateboarding. Powers, one of the more disciplined and reserved riders on the tour, has exploded into the top rankings this winter with several convincing wins. Even without Haakonsen, the U.S. will have its hands full holding off another Norwegian in the halfpipe, Daniel Franck. With a crowd-pleasing style and powerful amplitude, Franck could break his string of runner-up finishes to add to his country's cache of gold.

Michelle Taggart, 27, looks to be the best American women's halfpipe artist. A veteran and four-time World Champion, Taggart has made an impressive comeback run this season, including wins at both Mount Bachelor and ESPN's alterna-event, the X-Games, to become the first freestylist named to the squad. A resident of Salem, Ore., Taggart is one of the few active riders to have won both racing and freestyle titles, though she now focuses her efforts solely on the halfpipe. One of the sport's true female pioneers, Taggart has triple the contest experience of her competitors and is only getting better as the Games draw near.

In the men's giant slalom, Chris Klug, 25, won his hometown Mount Bachelor event and picked up a rare win over Canada's Fawcett to secure a spot on the U.S. team. Klug, a former high school All-Star quarterback, has the brightest chance for a win over the Canadians. Europeans, who have long dominated the Alpine events, still could sweep the giant slalom. "I wouldn't be surprised if the podium was one-two-three for Austria," says Fawcett. On the women's race course, Lisa Kosglow, 24, of Boise, Ind., overcame a rough early-season start to win the Mount Bachelor giant slalom and rise to medal contention. Her competition may come in the form of Rosey Fletcher, 22, of Girdwood, Alaska, whose pre-Olympic results earned her the first berth on the U.S. women's racing contingent.

And what of the man who may be the world's best freestylist? In the warm confines of Mount Baker's lodge, Terje Haakonsen steps onto a makeshift podium as the Golden Duct Tape is hung around his neck to the cheers of a couple hundred soaking patrons. A crackling stereo plays the Norwegian national anthem. Haakonsen grasps his plastic bag of award loot--gift certificates, lift tickets, stickers and assorted boarding goodies--and hurls it into the writhing mass of teenagers. It isn't Olympic, but it is the golden moment he feels snowboarding is all about.

Zonder wedstrijden te rijden blijft Terje de grootste in de sport. Hij blijft de Mt. Baker Banked Slalom winnen, een wedstrijd van, voor en door Boarders en dus kan Terje hier zijn kunsten wel vertonen. De ISF verliest door de spelen in Nagano haar glans en snowboarden is onderdeel geworden van skien. Terje blijft de FIS boycotten en richt zich dus op het alternatief; extreme backcountry boarden. Denk hierbij aan de onmogelijke foto's van snowboarders op de meest steile couloirs vol rotsen. Beelden hiervan vind je terug in snowboard-dvd's, magazines etc. Reuze interessant voor sponsoren en boarders zelf. Wedstrijden zijn hier niet mogelijk. Door de meest idiote afdalingen te rijden blijft zijn naam de grootste. Zijn naam en faam zijn gekoppeld aan het snowboardmerk dat al jarenlang onaangetast het grootste is; Burton.

In 2005 maakt Universal Pictures een snowboardfilm (Amerikaanse premiere, 2 weken geleden). In de film vergelijken de pioniers Nick Peralta en Shawn Farmer samen met de grootste, Terje Haakonsen en de sterren van nu; Hannah Teter en Shawn White het ervaren van snowboarden. De 5 worden met Helicopter op de ruigste toppen in Alaska afgezet om te laten zien wat ze kunnen. Naast spectaculair beeldmateriaal laten zien wil de film ook aantonen hoe de sport is ontstaan, gemaakt en geworden. Movie trailer

Concurrentie om de plaats als beste snowboarder ter wereld is er alleen met Craig Kelly. Volgens Haakonsen zelf de Godfather van snowboarden. Eerder dan Terje aan het werk en daardoor voor de doorbraak van de sport. Kelly stopte vroeg met professioneel snowboarden om meer tijd aan het gezin te besteden, schokte de wereld in 2003 voor de laatste keer door in een lawine te overlijden (als gids, met de juiste voorzorgsmaatregelen bij een matig lawinerisico).

Kjetil André Aamodt



De Noor Kjetil André Aamodt mag met recht worden beschouwd als een van de grootste alleskunners ooit in het alpine skiën.

Aamodt werd geboren op 2 september 1971 in de Noorse hoofdstad Oslo. In 1989 debuteerde de jonge Aamodt in het wereldbekercircuit. Hij liet al meteen zien over veel talent te beschikken en op de wereldkampioenschappen voor junioren in Zinal won hij 2 keer goud en 2 keer zilver.

In de wereldbekercyclus maakte "Babyshark" (zoals zijn bijnaam luidt) geleidelijk steeds meer progressie en op zijn eerste WK bij de profs in Saalbach, in 1991, pakte hij het zilver op de Super G. Zijn grote doel waren de Olympische Winterspelen van Lillehammer '94 in zijn thuisland Noorwegen. Maar eerst waren daar nog de Winterspelen van Albertville in 1992 en heel verrassend pakte hij daar goud op de Super G en brons op de reuzenslalom, achter de toen nog ongenaakbare Alberto Tomba.

Aamodt groeide samen met zijn landgenoot en jeugdvriend Lasse Kjus uit tot een ware vedette op de pistes. In de wereldbeker presteerde hij uitstekend en op de wereldkampioenschappen van Morioka in 1993 was hij de grote ster met 2 keer goud en een keer zilver. Aamodt was nu de torenhoge favoriet voor de Winterspelen van Lillehammer.

In Lillehammer presteerde Kjetil André uitstekend met 2 keer zilver en 1 keer brons, maar tot zijn teleurstelling werd het goud steeds voor zijn neus weggekaapt. Hoogtepunt voor de Noorse fans was echter de combinatie, waar Noorwegen het complete podium bezette en Lasse Kjus met het goud aan de haal ging. Geen goud op de Spelen in zijn thuisland, maar als troostprijs won Aamodt voor de eerste en tot nog toe enige keer de prestigieuze wereldbeker overall. Hij had en passant ook nog een uniek record gevestigd, door als eerste skier 5 olympische medailles te winnen.

De jaren na Lillehammer waren even wat minder succesvol en werden gedomineerd door Lasse Kjus en Hermann Maier. Op de Winterspelen van Nagano in 1998 wist Aamodt geen medailles te winnen en dat was aardig teleurstellend. Wel wist de Noor de combinatie te domineren. Op dat onderdeel scoorde hij een hattrick aan wereldtitels (Sestriere '97, Vail '99, St. Anton '01).

Op de Winterspelen van Salt Lake City in 2002 wilde Aamodt weer ouderwets vlammen. En dat ging hem ook zeer goed af, want op zowel zijn specialiteit de combinatie als op de Super G wist hij het goud naar zich toe te trekken. Hij was de grote ster van het alpine - skien op die Spelen.

In de aanloop naar het seizoen 2003 / 2004 kwam Aamodt zijn loopbaan echter weer in een dip. Hij brak in een training zijn enkel en was lange tijd out. Dit seizoen is hij met knappe top 10 - klasseringen weer op de weg terug en misschien kan hij nog verrassen in Turijn.

Met 7 olympische medailles (3 goud, 2 zilver, 2 brons) en 12 WK - medailles behoordt Aamodt definitief tot de allergrootsten in zijn sport. Hij is een recordbrekende skier en mag daarom niet ontbreken in dit topic.

Tot slot nog wat facts & figures:

- Aamodt is de skier met de meeste olympische medailles (7 stuks)
- Aamodt was de eerste skier ooit die 5 olympische medailles won
- Hij won een gecombineerd aantal van 19 olympische en WK - medailles, een record.
- Aamodt won 21 wereldbekerraces
- Hij won op alle 5 de disciplines een WB en behoort daarmee tot een select gezelschap
- Hij won de WB overall en ook nog WB's op de slalom, reuzenslalom en super g.
- Zijn bijnaam is "Babyshark"

Morgen zal ik er ook nog eens een maken over Jaromir Jagr.