SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Vaak word er met respect gesproken over Jaap Eden. Een van zijn grootste concurrenten van die tijd maar nu bijna in de vergetelheid geraakt was Mathieu Cordang. Ook al is het meer dan een eeuw geleden, deze renner verdiend een eigen topic. (En niet alleen omdat het mijn overgrootvader is;) )
CORDANG, Joannes Matheus (1869-1942)
Cordang, Joannes Matheus , wielrenner (Blerick (L.) 6-12- 1869 - Swalmen (L.) 24-3- 1942) . Zoon van Gerardus Cordang, schipper, en Joanna Janssen. Gehuwd op 30-4-1906 met Maria Hendrika Konings. Uit dit huwelijk werden 6 zoons en 2 dochters geboren.
Als negende telg uit een gezin met vijftien kinderen moest Mathieu ('Mat') Cordang al jong aan het werk. Hij werd zeeman en voer de wereld rond. Toen zijn schip in 1893 in Vlissingen lag, bleek in de buurt een wielerwedstrijd te worden verreden. Hij leende een fiets en won. Cordang had meteen de smaak te pakken. Hij zocht werk aan de wal als gangmaker van bekende coureurs en besloot zelf wielrenner te worden. Op 15 september 1893 meldde hij zich als lid bij de Algemeene Nederlandsche Wielrijders-Bond, die destijds ook de wedstrijdsport regelde.
Na enkele proefwedstrijden debuteerde Cordang op 24 juni 1894, 24 jaar oud, in de nieuwe wielerklassieker Amsterdam - Arnhem - Amsterdam. Hij won deze overtuigend met twaalf minuten voorsprong. Op de tweede plaats eindigde Kees Witteveen, die tot dan toe de beste op de lange afstand was geweest en Cordangs voornaamste rivaal zou worden. In dat jaar won hij ook de wedstrijden Rotterdam - Utrecht, Leiden - Utrecht, en Maastricht - Nijmegen (alle drie vice versa), telkens met Witteveen als tweede.
Cordangs naam werd snel bekend, zeker nadat hij aan het eind van het seizoen 1894, met de Maastrichtenaar Chris Bailleux als bijrijder, het wereldkampioenschap tandemrijden over een mijl op 1 minuut 35 had gebracht. Vedetten als Jaap Eden en Cordang maakten de wielersport populair, en op veel plaatsen werden pistes aangelegd. Toch gaf Cordang de voorkeur aan wegwedstrijden. Hij trainde veel en won menige zware race. In guur weer was hij in zijn element: modder, regen, tegenwind, slechte wegen deerden hem niet. In augustus 1895 was Cordang een van de Nederlandse afgevaardigden naar de wereldkampioenschappen in Keulen, waar hij de titel op de 100 km voor amateurs won, met Witteveen alweer als tweede.
Toen het drie maanden later ook aan Nederlandse renners werd toegestaan als professional uit te komen, maakte Cordang van de wielersport zijn beroep. Na een weddenschap ging hij een duel aan met een personentrein op het traject Maastricht - Roermond. Hoewel de trein 2 km minder aflegde won hij. Cordang waagde zich ook buiten de landsgrenzen, maar had als beroepsrenner aanvankelijk weinig succes, mede door materiaalpech in de wedstrijd Bordeaux - Parijs en een val in Antwerpen. Later verging het hem beter, vooral op de Parijse winterbaan. Hij werd in 1897 gecontracteerd door het rijwielmerk Gladiator en kwam uit in de sinds een jaar verreden wegrace Parijs - Roubaix. Samen met de Fransman Maurice Garin - in 1903 winnaar van de eerste Tour de France - stormde hij de wielerbaan van Roubaix op. Cordang leek zijn rivaal te zullen verslaan, maar in een bocht kwam hij ten val en liep daardoor een achterstand op van 200 meter. In de nog te rijden ronden haalde hij die echter weer in om uiteindelijk in de eindsprint toch nog te worden verslagen. Ook in Bordeaux - Parijs eindigde hij als tweede, achter de Fransman Gaston Rivièrre, die over betere (gemotoriseerde) gangmaking beschikte. Cordangs tweede plaatsen brachten voor het eerst een Nederlander op het erepodium van een grote internationale wedstrijd.
Geprikkeld door verscheidene tegenslagen en uitgedaagd door tegenstrevers trok Cordang naar Londen, waar hij op 18 september 1897 op de baan van Crystal Palace de grootste prestatie uit zijn wielerloopbaan leverde: 24 uur achter levende gangmaking, tussendoor alle wereldrecords verpulverend. In totaal legde Cordang 991 km en 651 meter af. Na terugkeer in Nederland viel hem in Rotterdam een grootse huldiging ten deel.
Rond de eeuwwisseling stonden alle denkbare records op naam van Mathieu Cordang, wat hem de bijnaam 'ReCordang' opleverde. Sommige records zijn tot in lengte van dagen ongebroken, omdat nadien geen renner er brood in zag 1000 km of 24 uur aan één stuk tegen het uurwerk te rijden. De internationale wielerunie heeft dergelijke records trouwens van de lijst afgevoerd. Lange afstanden waren de krachtmens Cordang op het lijf geschreven: hij beschikte over een enorme dosis lucht in de longen en presteerde het eens een kaars die zes meter van hem af stond uit te blazen. Cordang werd veel gevraagd en verdiende goed. Als sterrenner van het rijwielmerk Liberator genoot hij tegen de eeuwwisseling een maandsalaris van f 900 plus prijzengeld. Hij leverde waar voor dat geld en won in 1898 vrijwel alles. Aangemoedigd door de behaalde successen en goede inkomsten ging Cordang tijdelijk in Parijs wonen, maar ook reed hij vaak in Duitsland. Het nieuwe wereldrecord over 24 uur, namelijk 1030 km en 110 meter, dat hij in september 1899 in Den Haag vestigde, ondanks storm en regen, maakte internationaal grote indruk. Tot zijn woede werd dit record echter nooit erkend wegens een falende tijdwaarnemer.
Na zijn dertigste verjaardag meende Mathieu Cordang er goed aan te doen naar andere bezigheden uit te zien. In Rotterdam werd hij vennoot van een autohandel, maar hij voelde zich er niet wel bij. Na een klein jaar besloot hij op de wielerbaan van Utrecht een aanval op het werelduurrecord zonder gangmaking te wagen. Cordang haalde het niet, maar brak wel het Europese uurrecord. Enkele weken later startte hij in de Bol d'Or te Parijs, toentertijd ongeveer de belangrijkste lange-afstandswedstrijd van het jaar. Na in 24 uur bijna 957 km te hebben afgelegd, won hij vóór Garin en de Duitser Thaddäus Robl.
Deze overwinning beschouwde Cordang een waardige manier om definitief afscheid te nemen, al kreeg hij enkele maanden later een bittere tegenslag te verwerken toen bij een brand in zijn huis te Blerick zijn gehele prijzencollectie verloren ging. Al vóór zijn huwelijk in 1906 vestigde Cordang zich in Swalmen, de woonplaats van zijn vrouw. Hij begon een fietsenhandel, die uitgroeide tot een garagebedrijf. Zijn kinderen waren allen sportief, maar hij verbood hun op een racefiets te klimmen. Enkele zoons zochten daarom hun heil in de motorsport. De vader volbracht in 1929 als 59-jarige nog een vierentwintiguurs-betrouwbaarheidsrit in Limburg. Cordang bleef een bescheiden, hartelijke man, nauwelijks herkenbaar als de beroemde sportheld van weleer, de renner die eens in Frankrijk 'Le Vaillant' ('De Onverschrokkene') was genoemd.
Cordangs overlijden in 1942 kreeg, tussen alle nieuws van oorlog en bezetting, weinig of geen aandacht. Toen dan ook bijna twintig jaar later in een Haags ziekenhuis een naamgenoot overleed, werd er onmiddellijk van uitgegaan dat het hier ging om de voormalige wielerkampioen. Het leidde tot vermelding in vrijwel alle dagbladen, vaak met een uitvoerig herdenkingsartikel. Nog lang daarna is deze foutieve overlijdensdatum ongecontroleerd overgenomen. Het bereiken van zo'n hoge leeftijd door een man die zulke grote inspanningen had geleverd, werd daarbij dan als bewijs aangevoerd dat sport wel gezond moest zijn.
Aankomend weekend vind er een tentoonstelling plaats over deze "vergeten held"
De tentoonstelling wordt gehouden in het atrium van het gemeentehuis in Swalmen in het Paasweekend op 26, 27 en 28 maart van 11.00 uur tot 17.30 uur.
Overigens zal de Vrijdag voor Parijs-Roubaix (Vrijdag 8 April) in Studio sport een minidocumantaire over deze wielrenner worden uitgezonden.
Als ik tijd heb zal ik proberen of ik nog enkele records van hem kan vinden zodat ik ze ook hier kan posten. (heb helaas nog geen foto online kun vinden die ik zou kunnen plaatsen)
CORDANG, Joannes Matheus (1869-1942)
Cordang, Joannes Matheus , wielrenner (Blerick (L.) 6-12- 1869 - Swalmen (L.) 24-3- 1942) . Zoon van Gerardus Cordang, schipper, en Joanna Janssen. Gehuwd op 30-4-1906 met Maria Hendrika Konings. Uit dit huwelijk werden 6 zoons en 2 dochters geboren.
Als negende telg uit een gezin met vijftien kinderen moest Mathieu ('Mat') Cordang al jong aan het werk. Hij werd zeeman en voer de wereld rond. Toen zijn schip in 1893 in Vlissingen lag, bleek in de buurt een wielerwedstrijd te worden verreden. Hij leende een fiets en won. Cordang had meteen de smaak te pakken. Hij zocht werk aan de wal als gangmaker van bekende coureurs en besloot zelf wielrenner te worden. Op 15 september 1893 meldde hij zich als lid bij de Algemeene Nederlandsche Wielrijders-Bond, die destijds ook de wedstrijdsport regelde.
Na enkele proefwedstrijden debuteerde Cordang op 24 juni 1894, 24 jaar oud, in de nieuwe wielerklassieker Amsterdam - Arnhem - Amsterdam. Hij won deze overtuigend met twaalf minuten voorsprong. Op de tweede plaats eindigde Kees Witteveen, die tot dan toe de beste op de lange afstand was geweest en Cordangs voornaamste rivaal zou worden. In dat jaar won hij ook de wedstrijden Rotterdam - Utrecht, Leiden - Utrecht, en Maastricht - Nijmegen (alle drie vice versa), telkens met Witteveen als tweede.
Cordangs naam werd snel bekend, zeker nadat hij aan het eind van het seizoen 1894, met de Maastrichtenaar Chris Bailleux als bijrijder, het wereldkampioenschap tandemrijden over een mijl op 1 minuut 35 had gebracht. Vedetten als Jaap Eden en Cordang maakten de wielersport populair, en op veel plaatsen werden pistes aangelegd. Toch gaf Cordang de voorkeur aan wegwedstrijden. Hij trainde veel en won menige zware race. In guur weer was hij in zijn element: modder, regen, tegenwind, slechte wegen deerden hem niet. In augustus 1895 was Cordang een van de Nederlandse afgevaardigden naar de wereldkampioenschappen in Keulen, waar hij de titel op de 100 km voor amateurs won, met Witteveen alweer als tweede.
Toen het drie maanden later ook aan Nederlandse renners werd toegestaan als professional uit te komen, maakte Cordang van de wielersport zijn beroep. Na een weddenschap ging hij een duel aan met een personentrein op het traject Maastricht - Roermond. Hoewel de trein 2 km minder aflegde won hij. Cordang waagde zich ook buiten de landsgrenzen, maar had als beroepsrenner aanvankelijk weinig succes, mede door materiaalpech in de wedstrijd Bordeaux - Parijs en een val in Antwerpen. Later verging het hem beter, vooral op de Parijse winterbaan. Hij werd in 1897 gecontracteerd door het rijwielmerk Gladiator en kwam uit in de sinds een jaar verreden wegrace Parijs - Roubaix. Samen met de Fransman Maurice Garin - in 1903 winnaar van de eerste Tour de France - stormde hij de wielerbaan van Roubaix op. Cordang leek zijn rivaal te zullen verslaan, maar in een bocht kwam hij ten val en liep daardoor een achterstand op van 200 meter. In de nog te rijden ronden haalde hij die echter weer in om uiteindelijk in de eindsprint toch nog te worden verslagen. Ook in Bordeaux - Parijs eindigde hij als tweede, achter de Fransman Gaston Rivièrre, die over betere (gemotoriseerde) gangmaking beschikte. Cordangs tweede plaatsen brachten voor het eerst een Nederlander op het erepodium van een grote internationale wedstrijd.
Geprikkeld door verscheidene tegenslagen en uitgedaagd door tegenstrevers trok Cordang naar Londen, waar hij op 18 september 1897 op de baan van Crystal Palace de grootste prestatie uit zijn wielerloopbaan leverde: 24 uur achter levende gangmaking, tussendoor alle wereldrecords verpulverend. In totaal legde Cordang 991 km en 651 meter af. Na terugkeer in Nederland viel hem in Rotterdam een grootse huldiging ten deel.
Rond de eeuwwisseling stonden alle denkbare records op naam van Mathieu Cordang, wat hem de bijnaam 'ReCordang' opleverde. Sommige records zijn tot in lengte van dagen ongebroken, omdat nadien geen renner er brood in zag 1000 km of 24 uur aan één stuk tegen het uurwerk te rijden. De internationale wielerunie heeft dergelijke records trouwens van de lijst afgevoerd. Lange afstanden waren de krachtmens Cordang op het lijf geschreven: hij beschikte over een enorme dosis lucht in de longen en presteerde het eens een kaars die zes meter van hem af stond uit te blazen. Cordang werd veel gevraagd en verdiende goed. Als sterrenner van het rijwielmerk Liberator genoot hij tegen de eeuwwisseling een maandsalaris van f 900 plus prijzengeld. Hij leverde waar voor dat geld en won in 1898 vrijwel alles. Aangemoedigd door de behaalde successen en goede inkomsten ging Cordang tijdelijk in Parijs wonen, maar ook reed hij vaak in Duitsland. Het nieuwe wereldrecord over 24 uur, namelijk 1030 km en 110 meter, dat hij in september 1899 in Den Haag vestigde, ondanks storm en regen, maakte internationaal grote indruk. Tot zijn woede werd dit record echter nooit erkend wegens een falende tijdwaarnemer.
Na zijn dertigste verjaardag meende Mathieu Cordang er goed aan te doen naar andere bezigheden uit te zien. In Rotterdam werd hij vennoot van een autohandel, maar hij voelde zich er niet wel bij. Na een klein jaar besloot hij op de wielerbaan van Utrecht een aanval op het werelduurrecord zonder gangmaking te wagen. Cordang haalde het niet, maar brak wel het Europese uurrecord. Enkele weken later startte hij in de Bol d'Or te Parijs, toentertijd ongeveer de belangrijkste lange-afstandswedstrijd van het jaar. Na in 24 uur bijna 957 km te hebben afgelegd, won hij vóór Garin en de Duitser Thaddäus Robl.
Deze overwinning beschouwde Cordang een waardige manier om definitief afscheid te nemen, al kreeg hij enkele maanden later een bittere tegenslag te verwerken toen bij een brand in zijn huis te Blerick zijn gehele prijzencollectie verloren ging. Al vóór zijn huwelijk in 1906 vestigde Cordang zich in Swalmen, de woonplaats van zijn vrouw. Hij begon een fietsenhandel, die uitgroeide tot een garagebedrijf. Zijn kinderen waren allen sportief, maar hij verbood hun op een racefiets te klimmen. Enkele zoons zochten daarom hun heil in de motorsport. De vader volbracht in 1929 als 59-jarige nog een vierentwintiguurs-betrouwbaarheidsrit in Limburg. Cordang bleef een bescheiden, hartelijke man, nauwelijks herkenbaar als de beroemde sportheld van weleer, de renner die eens in Frankrijk 'Le Vaillant' ('De Onverschrokkene') was genoemd.
Cordangs overlijden in 1942 kreeg, tussen alle nieuws van oorlog en bezetting, weinig of geen aandacht. Toen dan ook bijna twintig jaar later in een Haags ziekenhuis een naamgenoot overleed, werd er onmiddellijk van uitgegaan dat het hier ging om de voormalige wielerkampioen. Het leidde tot vermelding in vrijwel alle dagbladen, vaak met een uitvoerig herdenkingsartikel. Nog lang daarna is deze foutieve overlijdensdatum ongecontroleerd overgenomen. Het bereiken van zo'n hoge leeftijd door een man die zulke grote inspanningen had geleverd, werd daarbij dan als bewijs aangevoerd dat sport wel gezond moest zijn.
Aankomend weekend vind er een tentoonstelling plaats over deze "vergeten held"
De tentoonstelling wordt gehouden in het atrium van het gemeentehuis in Swalmen in het Paasweekend op 26, 27 en 28 maart van 11.00 uur tot 17.30 uur.
Overigens zal de Vrijdag voor Parijs-Roubaix (Vrijdag 8 April) in Studio sport een minidocumantaire over deze wielrenner worden uitgezonden.
Als ik tijd heb zal ik proberen of ik nog enkele records van hem kan vinden zodat ik ze ook hier kan posten. (heb helaas nog geen foto online kun vinden die ik zou kunnen plaatsen)
Net efkes anges
Vanavond dus... Ik dacht half 11 op Studio Sport...quote:Op zondag 3 april 2005 11:56 schreef Sjoerd102 het volgende:
Overigens zal de Vrijdag voor Parijs-Roubaix (Vrijdag 8 April) in Studio sport een minidocumantaire over deze wielrenner worden uitgezonden.
Goeie tip. Ik ga zeker kijken.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zie net op teletekst dat het om 23.00u komt, de video staat al klaar, altijd leuk voor later om je vader op televisie te zien. ps op teletekst staat interview met de kleizoon van Mathieu Corda. maar het is Mathieu Cordang.
[ Bericht 72% gewijzigd door Sjoerd102 op 08-04-2005 18:38:16 ]
[ Bericht 72% gewijzigd door Sjoerd102 op 08-04-2005 18:38:16 ]
Net efkes anges
Was toch wel mooi van die kleinzoon, die echt alles verzamelde van zijn grootvader die dik 100 jaar geleden al Parijs-Roubaix reed .
Mooi topic btw.
.Mooi topic btw.
sig verwijderd door FA
Dank je ik zal het mijn vader zeggenquote:Op zaterdag 9 april 2005 02:00 schreef Ambrosius het volgende:
Was toch wel mooi van die kleinzoon, die echt alles verzamelde van zijn grootvader die dik 100 jaar geleden al Parijs-Roubaix reed .
Mooi topic btw.
Net efkes anges
Dat klopt niet helemaal. Ritsma reed met 1.51.60 in 1994 als eerste onder de 1.52 en verbeterde het 6 jaar oude wereldrecord van André Hofmann van 1.52.06 uit 1988.quote:Op zaterdag 8 januari 2005 19:59 schreef Remzz het volgende:
Rintje Ritsma
De eeuwige allrounder
En daarom ga ik ook maar geen voorspellingen doen het enige waar ik hoop is dat hij Turijn haalt en dan de wereld nog 1 keer versteld zet met een fantastische 1500 die ons weer doet denken aan toen hij zijn wereldrecord reed…. als eerste onder de 1.50….al weet ik ook wel dat die droom nooit werkelijkheid word.
Never in the entire history of calming down did anyone ever calm down after being told to calm down.
.
Name : Garrincha
Date of Birth: 28 October 1933
Date of Death: 20 January 1983
Birthplace: Río de Janeiro
The wounded ‘Little Bird’ who soared for Brazil
Unpredictable, magical, elusive and explosive are just some of the many adjectives people have used to describe Brazil’s beloved Garrincha, one of the best strikers ever to wear the famous yellow jersey. With his legendary dribbling skills and keen eye for goal, he helped the South American giants to successive FIFA World Cup™ triumphs in 1958 and 1962.
If Pele is regarded by Brazilians as the most technically gifted player of all time, then Garrincha will always be remembered for his impudence and inventiveness. Daring, spirited and entertaining, the little forward brought smiles to the faces of spectators the world over.
“The Chaplin of football”
But life for Manuel Dos Santos, as his parents christened him, was not always easy. His childhood was a constant struggle as he faced huge obstacles in pursuing his love of football. Born with one leg a full six centimetres shorter than the other in a poor sector of Rio, the odds were stacked against the player from the start. In later years the youngster ignored medical advice to quit the game despite having a badly distorted leg from corrective surgery. His famous nickname ‘Garrincha’ emerged when his older brother (one of 12) named him after one of the ugliest birds that inhabited the Mato Grosso. “A scrawny, bandy-legged cripple with a contorted spinal column,” was how he was described as a child.
With almost superhuman perseverance, the ‘Little Bird’ stopped at nothing to become a professional footballer. In 1953, after being rejected by several teams because of his abnormal physique, the Brazilian was finally taken on by Botafogo on the recommendation of their player Gentil Cardoso, who had earlier been humbled by the bow-legged youngster in a practice game.
Playing professionally for the first time, the Brazilian quickly began exhibiting his full repertoire of tricks on the wings, and was soon beating his rivals for fun with his meandering runs and unbelievable changes of pace. Skill-loving Brazilian supporters quickly came to adore his selection of dribbles, feints and shimmies, which could infuriate even the best of defenders. It was in this era that he earned the monikers, “The Chaplin of football” and “The people’s pride and joy.”
What planet is Garrincha from?
It was not long before Garrincha broke into the national team, making his debut on 18 August 1955 against Chile (1-1). In all, his international record was 50 caps and 12 goals, and he scored five times in his dozen FIFA World Cup finals matches. Just five years after his first division debut, he became a world champion at Sweden ‘58 – the first of Brazil’s five world titles. It was there that he became part of a formidable strike force that included Didí, Vavá, Mario Zagallo and a precocious 17-year-old called Pele, who was just starting to grab the headlines. Vincente Feola’s Auriverde picked up other accolades including the first team to win on a foreign continent and the first team to go through the competition unbeaten.
Garrincha’s finest hour would come four years later at the 1962 FIFA World Cup in Chile. The ungainly forward was voted player of the tournament after manager Aymore Moreira turned to him in the absence of the injured Pele. He rewarded his manager’s faith with a series of magical displays and four crucial goals, which made him joint top scorer.
“What planet is Garrincha from?” asked Chile’s Mercurio newspaper after Brazil had eliminated the hosts in the semi-final. After winning a second FIFA World Cup in succession, Garrincha’s reputation soared both at home and abroad, with many people now considering him the second greatest player in his country’s history -- behind four-time FIFA World Cup champion Pele.
The maestro’s descent
His last appearance on the world stage was in England 1966, where he showed sparks of the genius for which he was famous. Unfortunately for him, Vincente Feola’s Brazilian side were a rather pale shadow of the team that had won the trophy four years earlier in Chile and were eliminated in the first round after losing to Hungary and Portugal. Garrincha played in all three games, scoring in Brazil’s only win against Bulgaria.
The phenomenon that was Garrincha transcended football, with the player figuring unwittingly in the works of many Latin American writers. Eduardo Galeano, one of the continent’s most eminent writers and a self-confessed football lover described him thus in his work Soccer in Sun and Shadow: “When he was on form, the pitch became a circus. The ball became an obedient animal, and the game became an invitation to party. Garrincha would shield his pet, the ball, and together they would conjure up some wonderful tricks that would have the spectators in stitches. He would hop over her, and she would bounce over him. Then she would hide before he would escape only to find her already running in front of him. Along the way, his pursuers would crash into each other in their attempts to stop him.”
As for his club career, his best-loved club was Botafogo where in 12 seasons he won three Sao Paulo titles, two Carioca championships and scored more than 230 goals. He moved to Corinthians in 1966 before spells in Colombia and France, though by then he was mostly past his prime.
‘Angel with bent legs’
Life dealt a cruel hand to the irrepressible ‘angel with bent wings’ (as he was called by a Brazilian poet), who having overcome his physical defects seemed powerless to control his addictions and vices. The player’s ability to escape from trouble on the pitch deserted him after dark when his self-confessed alcoholism and partying took their toll in the latter stages of his career. Homeless and suffering from cirrhosis of the liver, the virtuoso died an early death at the age of 49. His remains were shown in the Maracaná Stadium where thousands of fans paid their last respects. His coffin was draped in a Botafogo flag as he was led to his final resting-place in the city.
In the cemetery where Garrincha is buried there is a small memorial expressing the Brazil’s love for the two-time world champion. It reads: “He was a sweet child / He spoke with the birds”.
Playing Career
International honours
50 International appearances, 12 goals
1958 FIFA World Cup Sweden™ Champion
1962 FIFA World Cup Chile™ Champion
1962 FIFA World Cup Chile™ Player of the Tournament and joint top scorer (4)
1966 FIFA World Cup England™ first round
Clubs
1953 - 1966: Botafogo
1966 - 1967: Corinthians
1967 - 1968: Barranquilla (Colombia)
1968 - 1969: Flamengo
1969 - 1971: Red Star (France)
1972 - 1973: Olaria
Club honours
1957, 1961, 1962 Torneo Carioca Champion
Date of Birth: 28 October 1933
Date of Death: 20 January 1983
Birthplace: Río de Janeiro
The wounded ‘Little Bird’ who soared for Brazil
Unpredictable, magical, elusive and explosive are just some of the many adjectives people have used to describe Brazil’s beloved Garrincha, one of the best strikers ever to wear the famous yellow jersey. With his legendary dribbling skills and keen eye for goal, he helped the South American giants to successive FIFA World Cup™ triumphs in 1958 and 1962.
If Pele is regarded by Brazilians as the most technically gifted player of all time, then Garrincha will always be remembered for his impudence and inventiveness. Daring, spirited and entertaining, the little forward brought smiles to the faces of spectators the world over.
“The Chaplin of football”
But life for Manuel Dos Santos, as his parents christened him, was not always easy. His childhood was a constant struggle as he faced huge obstacles in pursuing his love of football. Born with one leg a full six centimetres shorter than the other in a poor sector of Rio, the odds were stacked against the player from the start. In later years the youngster ignored medical advice to quit the game despite having a badly distorted leg from corrective surgery. His famous nickname ‘Garrincha’ emerged when his older brother (one of 12) named him after one of the ugliest birds that inhabited the Mato Grosso. “A scrawny, bandy-legged cripple with a contorted spinal column,” was how he was described as a child.
With almost superhuman perseverance, the ‘Little Bird’ stopped at nothing to become a professional footballer. In 1953, after being rejected by several teams because of his abnormal physique, the Brazilian was finally taken on by Botafogo on the recommendation of their player Gentil Cardoso, who had earlier been humbled by the bow-legged youngster in a practice game.
Playing professionally for the first time, the Brazilian quickly began exhibiting his full repertoire of tricks on the wings, and was soon beating his rivals for fun with his meandering runs and unbelievable changes of pace. Skill-loving Brazilian supporters quickly came to adore his selection of dribbles, feints and shimmies, which could infuriate even the best of defenders. It was in this era that he earned the monikers, “The Chaplin of football” and “The people’s pride and joy.”
What planet is Garrincha from?
It was not long before Garrincha broke into the national team, making his debut on 18 August 1955 against Chile (1-1). In all, his international record was 50 caps and 12 goals, and he scored five times in his dozen FIFA World Cup finals matches. Just five years after his first division debut, he became a world champion at Sweden ‘58 – the first of Brazil’s five world titles. It was there that he became part of a formidable strike force that included Didí, Vavá, Mario Zagallo and a precocious 17-year-old called Pele, who was just starting to grab the headlines. Vincente Feola’s Auriverde picked up other accolades including the first team to win on a foreign continent and the first team to go through the competition unbeaten.
Garrincha’s finest hour would come four years later at the 1962 FIFA World Cup in Chile. The ungainly forward was voted player of the tournament after manager Aymore Moreira turned to him in the absence of the injured Pele. He rewarded his manager’s faith with a series of magical displays and four crucial goals, which made him joint top scorer.
“What planet is Garrincha from?” asked Chile’s Mercurio newspaper after Brazil had eliminated the hosts in the semi-final. After winning a second FIFA World Cup in succession, Garrincha’s reputation soared both at home and abroad, with many people now considering him the second greatest player in his country’s history -- behind four-time FIFA World Cup champion Pele.
The maestro’s descent
His last appearance on the world stage was in England 1966, where he showed sparks of the genius for which he was famous. Unfortunately for him, Vincente Feola’s Brazilian side were a rather pale shadow of the team that had won the trophy four years earlier in Chile and were eliminated in the first round after losing to Hungary and Portugal. Garrincha played in all three games, scoring in Brazil’s only win against Bulgaria.
The phenomenon that was Garrincha transcended football, with the player figuring unwittingly in the works of many Latin American writers. Eduardo Galeano, one of the continent’s most eminent writers and a self-confessed football lover described him thus in his work Soccer in Sun and Shadow: “When he was on form, the pitch became a circus. The ball became an obedient animal, and the game became an invitation to party. Garrincha would shield his pet, the ball, and together they would conjure up some wonderful tricks that would have the spectators in stitches. He would hop over her, and she would bounce over him. Then she would hide before he would escape only to find her already running in front of him. Along the way, his pursuers would crash into each other in their attempts to stop him.”
As for his club career, his best-loved club was Botafogo where in 12 seasons he won three Sao Paulo titles, two Carioca championships and scored more than 230 goals. He moved to Corinthians in 1966 before spells in Colombia and France, though by then he was mostly past his prime.
‘Angel with bent legs’
Life dealt a cruel hand to the irrepressible ‘angel with bent wings’ (as he was called by a Brazilian poet), who having overcome his physical defects seemed powerless to control his addictions and vices. The player’s ability to escape from trouble on the pitch deserted him after dark when his self-confessed alcoholism and partying took their toll in the latter stages of his career. Homeless and suffering from cirrhosis of the liver, the virtuoso died an early death at the age of 49. His remains were shown in the Maracaná Stadium where thousands of fans paid their last respects. His coffin was draped in a Botafogo flag as he was led to his final resting-place in the city.
In the cemetery where Garrincha is buried there is a small memorial expressing the Brazil’s love for the two-time world champion. It reads: “He was a sweet child / He spoke with the birds”.
Playing Career
International honours
50 International appearances, 12 goals
1958 FIFA World Cup Sweden™ Champion
1962 FIFA World Cup Chile™ Champion
1962 FIFA World Cup Chile™ Player of the Tournament and joint top scorer (4)
1966 FIFA World Cup England™ first round
Clubs
1953 - 1966: Botafogo
1966 - 1967: Corinthians
1967 - 1968: Barranquilla (Colombia)
1968 - 1969: Flamengo
1969 - 1971: Red Star (France)
1972 - 1973: Olaria
Club honours
1957, 1961, 1962 Torneo Carioca Champion
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Idd, ik helemaal gek en niet veel later moest Johan ineens nog harder schaatsen...quote:Op zaterdag 9 april 2005 12:29 schreef Arcee het volgende:
[..]
Dat klopt niet helemaal. Ritsma reed met 1.51.60 in 1994 als eerste onder de 1.52 en verbeterde het 6 jaar oude wereldrecord van André Hofmann van 1.52.06 uit 1988.
Kan iemand niet wat info posten over Eddy the Eagle?
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Ga je gang zou ik zeggen...quote:Op maandag 11 april 2005 08:58 schreef star_gazer het volgende:
Kan iemand niet wat info posten over Eddy the Eagle?
Zullen we dit topic reserveren voor Echte Sporthelden?
We used to hate people - Now we just make fun of them - It's more effective that way
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Eddy Merckx
Eddy Merckx, die op 17 juni 1945 werd geboren in Meensel-Kiezegem, geldt als de grootste Belgische sportfiguur aller tijden, en is ook in het buitenland een levende legende. Hij werd drie keer (1969, 1971 en 1974) tot wereldwijd sportman van het jaar gekozen en legt een ongeëvenaarde palmares voor met 525 overwinningen in wielerwedstrijden. Zijn honger om altijd weer te winnen leverde hem overigens de bijnaam "kannibaal" op. Merckx was een compleet renner en behoorde zowel in de sprint als tegen de chrono, zowel in het gebergte als op de piste tot de absolute top. Eddy Merckx startte na zijn wielercarrière een eigen renfietsenfabriek en werkt nu nog geregeld als consultant mee aan televisie-uitzendingen van grote wielerwedstrijden.
Eddy Merckx start zijn carrière als wielrenner in 1961, bij de liefhebbers, en zal het wielrennen zeventien jaar lang nadrukkelijk beheersen. In 1964 behaalt hij als 19-jarige zijn eerste belangrijke titel: wereldkampioen bij de liefhebbers. Twee jaar later wint hij, intussen als beroepsrenner, Milaan-San Remo. Hij zal deze meest prestigieuze Italiaanse klassieker nog zes keer bijschrijven op zijn palmares. Eddy Merckx is een uiterst veelzijdig renner. Tijdens tal van klassiekers zoals Luik-Bastenaken-Luik (vijf overwinningen), Parijs-Roubaix (drie overwinningen) of de Ronde van Vlaanderen (twee overwinningen) toont hij zijn talent om alleen voorop te rijden en zijn achtervolgers op afstand te houden, maar ook om een hele groep in de eindsprint te verslaan. Diezelfde kwaliteiten zullen hem ook drie keer de wereldtitel opleveren (1967, 1971 en 1974).
In de grote rondes, waar hooggebergte en tijdritten vaak beslissend zijn voor de eindoverwinning, ontpopt hij zich tot een uitstekend klimmer en een specialist in het solorijden. Eddy Merckx denkt altijd in de eerste plaats aan aanvallen en verovert de harten van de wielerliefhebbers met de risico's die hij waar mogelijk durft te nemen. De combinatie van zijn intrinsieke kwaliteiten en zijn panache vormt de basis van de legende 'Merckx'. Bij het afsluiten van zijn carrière telt hij vijf overwinningen in de Ronde van Frankrijk (1969, 1970, 1971, 1972 en 1974), vijf in de Ronde van Italië (1968, 1970, 1972, 1973 en 1974) en één in de Ronde van Spanje (1973). In 1972 valt hij met succes het werelduurrecord aan, een proef die zich afspeelt op de piste. Zijn record van 49,431 km zal ruim tien jaar standhouden en slechts met de hulp van een nieuwe generatie aërodynamische fietsen van de tabellen gehaald worden.
Op 18 mei 1978 zet Eddy Merckx eerder verrassend een punt achter zijn carrière. Op bijna 33-jarige leeftijd acht hij zichzelf niet meer in staat het helse competitieritme vol te houden. Hij blijft echter actief in de wielerwereld. Eddy Merckx stort zich op de fabricage en verkoop van fietskaders. Zijn zoon Axel is vandaag een van de vaandeldragers van het Belgische wielrennen en won zelfs al een Belgisch kampioenschap. Eddy Merckx is consultant bij de Belgische openbare televisiezender en verschijnt nog vaak in zijn vroegere werkomgeving om commentaar te leveren bij belangrijke wielerwedstrijden.
_e.jpg)
Eddy Merckx, die op 17 juni 1945 werd geboren in Meensel-Kiezegem, geldt als de grootste Belgische sportfiguur aller tijden, en is ook in het buitenland een levende legende. Hij werd drie keer (1969, 1971 en 1974) tot wereldwijd sportman van het jaar gekozen en legt een ongeëvenaarde palmares voor met 525 overwinningen in wielerwedstrijden. Zijn honger om altijd weer te winnen leverde hem overigens de bijnaam "kannibaal" op. Merckx was een compleet renner en behoorde zowel in de sprint als tegen de chrono, zowel in het gebergte als op de piste tot de absolute top. Eddy Merckx startte na zijn wielercarrière een eigen renfietsenfabriek en werkt nu nog geregeld als consultant mee aan televisie-uitzendingen van grote wielerwedstrijden.
Eddy Merckx start zijn carrière als wielrenner in 1961, bij de liefhebbers, en zal het wielrennen zeventien jaar lang nadrukkelijk beheersen. In 1964 behaalt hij als 19-jarige zijn eerste belangrijke titel: wereldkampioen bij de liefhebbers. Twee jaar later wint hij, intussen als beroepsrenner, Milaan-San Remo. Hij zal deze meest prestigieuze Italiaanse klassieker nog zes keer bijschrijven op zijn palmares. Eddy Merckx is een uiterst veelzijdig renner. Tijdens tal van klassiekers zoals Luik-Bastenaken-Luik (vijf overwinningen), Parijs-Roubaix (drie overwinningen) of de Ronde van Vlaanderen (twee overwinningen) toont hij zijn talent om alleen voorop te rijden en zijn achtervolgers op afstand te houden, maar ook om een hele groep in de eindsprint te verslaan. Diezelfde kwaliteiten zullen hem ook drie keer de wereldtitel opleveren (1967, 1971 en 1974).
In de grote rondes, waar hooggebergte en tijdritten vaak beslissend zijn voor de eindoverwinning, ontpopt hij zich tot een uitstekend klimmer en een specialist in het solorijden. Eddy Merckx denkt altijd in de eerste plaats aan aanvallen en verovert de harten van de wielerliefhebbers met de risico's die hij waar mogelijk durft te nemen. De combinatie van zijn intrinsieke kwaliteiten en zijn panache vormt de basis van de legende 'Merckx'. Bij het afsluiten van zijn carrière telt hij vijf overwinningen in de Ronde van Frankrijk (1969, 1970, 1971, 1972 en 1974), vijf in de Ronde van Italië (1968, 1970, 1972, 1973 en 1974) en één in de Ronde van Spanje (1973). In 1972 valt hij met succes het werelduurrecord aan, een proef die zich afspeelt op de piste. Zijn record van 49,431 km zal ruim tien jaar standhouden en slechts met de hulp van een nieuwe generatie aërodynamische fietsen van de tabellen gehaald worden.
Op 18 mei 1978 zet Eddy Merckx eerder verrassend een punt achter zijn carrière. Op bijna 33-jarige leeftijd acht hij zichzelf niet meer in staat het helse competitieritme vol te houden. Hij blijft echter actief in de wielerwereld. Eddy Merckx stort zich op de fabricage en verkoop van fietskaders. Zijn zoon Axel is vandaag een van de vaandeldragers van het Belgische wielrennen en won zelfs al een Belgisch kampioenschap. Eddy Merckx is consultant bij de Belgische openbare televisiezender en verschijnt nog vaak in zijn vroegere werkomgeving om commentaar te leveren bij belangrijke wielerwedstrijden.
sig verwijderd door FA
[edit]
Dan niet, stelletje zeikers
[/edit]
[ Bericht 98% gewijzigd door star_gazer op 11-04-2005 19:16:38 ]
Dan niet, stelletje zeikers
[/edit]
[ Bericht 98% gewijzigd door star_gazer op 11-04-2005 19:16:38 ]
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Weer zo'n gekopieerde lap Engels
Ik lees het niet eens meer (en niet alleen omdat de man me totaal niet boeit)
Ik lees het niet eens meer (en niet alleen omdat de man me totaal niet boeit)
We used to hate people - Now we just make fun of them - It's more effective that way
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Elk jaar Towel Day!(2)](3)
Dommage arachide-fromage
Idd, neem even tijd voor je post en ga niet dingen van sites afplukken die iedereen wel kan vinden. Schrijf zelf ff een stukje, paar leuke plaatjes erbij. Daar is dit topic voor bedoeld!quote:Op maandag 11 april 2005 16:42 schreef Mark het volgende:
Weer zo'n gekopieerde lap Engels
Ik lees het niet eens meer (en niet alleen omdat de man me totaal niet boeit)
Nou sorry hoor. Zal nog eens m'n best doen
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
ontzettende topickick
@mods, kunnen jullie alle niet relevante posts (inclusief deze) even weg halen op het topic schoon te houden, alvast dank
@mods, kunnen jullie alle niet relevante posts (inclusief deze) even weg halen op het topic schoon te houden, alvast dank
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Ja idd. Dit topic mag wel stickie. En zonder de lange CTRL-v teksen. Neem een voorbeeld aan mijn post.
Mij persoonlijk stoort het niet zo erg, dus van mij mogen ze gewoon blijven staan. Is ook wel een rigoreuze ingreep hoor.quote:Op zaterdag 20 augustus 2005 17:16 schreef komrad het volgende:
ontzettende topickick
@mods, kunnen jullie alle niet relevante posts (inclusief deze) even weg halen op het topic schoon te houden, alvast dank
While we're living, the dreams we have as children fade away
AFC Ajax | Borussia Mönchengladbach] | Kansas City Chiefs | Alabama Crimson Tide
AFC Ajax | Borussia Mönchengladbach] | Kansas City Chiefs | Alabama Crimson Tide
Rigoreuze ingreep? Man, een paar posts verwijderen. Doe eens wat voor je centen! Anders neem ik die baan wel van je over.
Nou ja, zo bedoel ik het ook niet hoor. Alleen vind ik het wat overdreven om die paar posts weg te halen om het topic "leesbaar" te houden. Dat valt imo reuze mee.quote:Op zaterdag 20 augustus 2005 17:57 schreef Zwansen het volgende:
Rigoreuze ingreep? Man, een paar posts verwijderen. Doe eens wat voor je centen! Anders neem ik die baan wel van je over.
While we're living, the dreams we have as children fade away
AFC Ajax | Borussia Mönchengladbach] | Kansas City Chiefs | Alabama Crimson Tide
AFC Ajax | Borussia Mönchengladbach] | Kansas City Chiefs | Alabama Crimson Tide
Ayrton Senna
Ayrton Senna da Silva werd op 21 maart 1960 geboren als tweede kind van Milton da Silva, een succesvol zakenman en landeigenaar. De familie woonde in Santana, een van de sjiekere wijken van Sao Paulo, Brazilië.Toen Ayrton 4 jaar was kreeg hij van zijn vader een 1-pk go-kart. Ayrton was net als zijn vader weg van auto’s en van de motorsport. Elk weekend ging de familie naar de parken in de buurt zodat de jonge Ayrton Senna met zijn kart kon rijden. Alhoewel men kon zien dat Ayrton een geboren racer was, kwam de school nog steeds op de eerste plaats. Ayrton begon op zijn 8e formule 1 te kijken en Jim Clark en Jackie Stewart waren zijn inspiratie. Twee jaar later kreeg Ayrton van zijn vader een 100cc kart. Omdat de minimum leeftijd voor het racen met karts in Brazilië 13 jaar is, moest Ayrton genoegen nemen met het oefenen op “Parque Anhembi” het lokale kart-circuit. In 1972 werd Emerson Fittipaldi de eerste Braziliaanse wereldkampioen. Ayrton droomde er echter niet van de nieuwe Stewart of Fittipaldi te worden, hij wilde de beste ooit worden. Vanaf zijn 13e mocht Ayrton dan eindelijk races karten en hij won gelijk zijn eerste race. In 1977 en 1978 won hij het Zuid Amerikaanse kart kampioenschap. Een logische stap was het wereldkampioenschap, in een veel sterker deelnemersveld werd hij in 1978 zesde. In 1979 en 1980 werd hij tweede.
Na de karts volgde de overstap naar de autosport. Hij ging in 1981 in Engeland rijden voor het van Diemen team in de formule ford. In zijn debuutrace werd hij 8e, een week later al 3e. Van Diemen die het potentieel zag in zijn nieuwe coureur gaf hem voor de volgende race hun nieuwste auto. Senna reed meteen naar de pole-position tijd. De race werd een dag later in de regen verreden. Toen liet Senna voor het eerst zijn dat hij veruit de beste regenrijder van zijn generatie was en won die race met overmacht. Om hogerop te komen had Senna echter sponsorgeld nodig en de concurrentie van andere Braziliaanse coureurs was hevig. Gefrusteerd besloot Senna te stoppen met de autosport. Na een paar maanden begon het toch weer te kriebelen en hij vond een Braziliaanse bank om hem te sponsoren. Hij keerde terug naar Engeland en in 1982 won hij 22 races en het kampioenschap formule ford.
Na de formule ford volgde de formule 3 en voor het seizoen waren er 2 favorieten, Ayrton Senna en de Brit Martin Brundle. Het kampioenschap werd beslist in de laatste race, Senna besloot een nieuwe motor uit Italie te laten invliegen en pakte zo pole-position, de overwinning en het kampioenschap.
In 1984 maakte Senna de overstap naar de formule 1, hij hoopte op Brabham maar kwam uiteindelijk terecht bij Toleman, een team dat in de schaduw stond van de grotere en betere teams. Het begin was moeizaam, tijdens zijn debuutrace in Brazilie werd hij nog 8e, maar de volgende race op Imola wist hij zich niet te kwalificeren. Voor de Franse Grand Prix kreeg hij een nieuw Chassis maar hij moest opgeven met een kapotte Turbo Motor. Voor de volgende race in Monaco kwalificeerde hij zich als 13e. Maar Monaco bleek een circuit te zijn waar hij altijd goed is ( hij won er in zijn carrière 6 keer) en toen het op de zondag ook nog regende kon Senna zijn kwaliteiten echt laten zien. Hij rukte van de 13e plaats op naar de 4e plaats en had de race kunnen winnen als die niet gestaakt was omdat Alain Prost een marshall raakte. De legende was geboren.
Senna wou echter hogerop en kocht zijn contract voor 3 jaar af en ging voor Lotus rijden. In 1985 veroverd Senna zijn eerste overwinning tijdens de GP van Portugal. Uiteraard in de regen. Verder werd het een moeizaam jaar en Ayrton Senna eindigde als 4e in het kampioenschap.
In 1986 behaalde Senna zijn 2e zege in Belgie. Ondanks dat hij meer punten haalde als het jaar ervoor eindigde Senna opnieuw als 4e in het kampioenschap.
In 1987 kon Senna voor het eerst echt meedoen om het kampioenschap. Hij won in Monaco en de Amerikaanse GP in Detroit. De Amerikaanse GP bleek later de laatste overwinning voor het beroemde merk Lotus. Hij eindigde dat jaar als 3e in het kampioenschap.
Senna had door dat hij niet bij Lotus kon blijven als hij wereldkampioen wilde worden en voor 1988 maakte hij de overstap naar McLaren. Senna wist dat hij het moest waarmaken want McLaren had de beste auto, met Honda de beste motor en met Prost en Senna de 2 beste coureurs. Gevolg was dat McLaren dat jaar 15 van de 16 races won en het voor het kampioenschap een spannende strijd werd tussen Prost en Senna. In Monaco ligt Senna ruim op kop als hij even zijn concentratie verliest en in de vangrail beland. Senna is zo geschokt dat hij niet teruggaat naar de pit maar direct zijn appartement in vlucht. Na een zeer spannend seizoen wordt het kampioenschap in de laatste race in Suzuka beslist. Senna rijd een van zijn beste races en word voor het eerst wereldkampioen.
Ook in 1989 is McLaren oppermachtig. Maar tussen Prost en Senna, die een jaar eerder nog prima samenwerkten begint wrijving te ontstaan. In het kampioenschap blijft het erg spannend tussen de 2 maar halverwege het seizoen verklaard Prost dat hij vertrekt en tekent voor 1990 voor Ferrari. In Suzuka is de voorlaatste GP van het jaar en op dat moment heeft Prost 16 punten voorsprong en kan het kampioenschap daar dus beslissen. Prost gaat het grootste deel van de race aan de leiding met constant Senna in zijn nek. Als de Braziliaan in de 47e ronde probeert zijn teamgenoot in te halen gaat Prost te vroeg naar rechts en beiden gaan van de baan af. Prost stapt uit en denkt dat hij wereldkampioen is maar Senna rijd door, haalt in de pits een nieuwe voorvleugel en wint de race. Na de race wordt Senna echter gediskwalificeerd wegens het overslaan van de chicane. McLaren gaat in beroep maar de FIA, onder aanvoering van Prosts landgenoot Balestre, doet er nog een schepje bovenop en geeft Senna een boete 100.000 dollar en zijn licentie word voor 6 maanden voorwaardelijk ingetrokken wegens gevaarlijk rijden. Senna is woest, dreigt ermee op te houden en beschuldigd Balestre ervan zaken met Prost gedaan te hebben. Gedurende de hele winter eist Balestre excuses van Senna onder de dreiging dat hij anders geen superlicentie krijgt voor 1990, maar Senna trekt zich terug in Brazilië en peinst er niet over excuses te maken. Wat er uiteindelijk precies is gebeurd is niet bekend, feit is dat Senna gewoon een licentie krijgt en in 1990 aan de start staat.
In 1990 gaat de strijd Prost-Senna gewoon door, ook al rijd de eerste nu voor Ferrari. Hoewel McLaren niet meer zo superieur als voorheen maar toch haalt Senna dat jaar 6 overwinningen als de laatste race in Suzuka wederom de beslissing moet brengen. Senna veroverd Pole-Position, maar de FIA, en dus weer Senna’s ‘vriend’ Balestre bepaald dat Senna moet starten vanaf de stoffige binnenbaan, zodat de nummer 2 –Prost- de gunstigere buitenbaan krijgt. Bij de start gaat Prost Senna zoals verwacht voorbij maar bij de eerste bocht rijd Senna tegen de achterkant van Prosts Ferrari en ze gaan er samen met een snelheid 240 km/h vanaf. Senna is wereldkampioen en haalt zijn schouders op over het ongeluk. ‘ Een heel gewoon raceongeluk’ zegt hij. Pas een jaar later zou hij de waarheid vertellen. ‘ Ik heb hem er gewoon afgereden, zoals hij dat in 1989 bij mij deed’.
Voor 1991 heeft Senna een nieuwe concurrent, Williams-Renault coureur Nigel Mansell. Senna wint de eerste 4 races, waaronder eindelijk zijn thuis grand prix. Die race wint hij uiteindelijk na transmissieproblemen en hevige krampen.Na 5 races begint de Mclaren tekort te komen ten opzichte van de Williams en Mansell loopt in in het kampioenschap. Vanaf de GP van Hongarije komt McLaren met een groot ontwikkelingsprogramma en het helpt. Senna wint die GP en ook de volgende in Belgie waardoor hij in Suzuka het kampioenschap veroverd, mede doordat Mansell uitvalt.
In 1992 is het helemaal duidelijk, Williams-Renault is oppermachtig en Nigel Mansell wint met overmacht de titel. Mansell en Senna vechten in Monaco nog wel het duel van het jaar uit, Senna ligt op kop maar Mansell is sneller, Senna maakt zich echter zo breed dat de Brit er niet voorbij komt en Senna wint die race.
Het is Senna dan allang duidelijk dat hij voor 1993 bij Williams moet zijn op kans te maken op de titel maar hij stuit op zijn oude vijand Alain Prost. Die heeft ruim voor aanvang van het seizoen een contract getekend voor Williams en contractueel laten uitsluiten dat hij Senna als teamgenoot krijgt. De Braziliaan overweegt een jaar rust te nemen maar besluit uiteindelijk toch bij McLaren te blijven. Zonder Honda moet McLaren het in 1993 doen met klantenmotoren van Ford, en lijkt het een kansloos seizoen te worden. Toch haalt Senna dat jaar nog 5 overwinningen. Vooral de GP van Europa in Donington is legendarisch. De baancondities veranderen constant en Senna is die dag oppermachtig. Aan het eind van het seizoen kondigt Prost aan dat hij uit de formule 1 stapt. Senna heeft dan allang een contract voor Williams getekend om in 1994 eindelijk weer een gooi te doen naar de wereldtitel.
Toch begint het seizoen moeizaam, Hij haalt de eerste 2 races Pole-Position maar valt beide keren uit. Beide races worden gewonnen door Michael Schumacher. Ook bij de derde race in Imola veroverd hij de Pole-Position maar de kwalificatie wordt overschaduwd door de dodelijke crash van Roland Ratzenberger. Senna is geschokt, bezoekt de plaats van het ongeval en is van plan voor de volgende GP een coureursvergadering over de veiligheid te houden. Bij de start van de race gaat het opnieuw mis, Pedro Lamy knalt op de achterkant van de Benneton van JJ Lehto, een band vliegt in het publiek en verwond 9 toeschouwers. De safety car komt in de baan en na 4 ronden gaat de race echt van start. In de 7e ronde gaat het dan echt fout, Senna gaat in de Tamburello bocht rechtdoor en komt met 264km/uur in de muur tot stilstand. De race wordt afgebroken. Als de artsen gearriveerd zijn zien ze hoe Senna nog even de ogen opent. Maar dan houd zijn hart op te kloppen. Hij is klinisch dood als hij per helikopter naar het ziekenhuis gebracht. Pas om 10 over 7 ’s avonds komt het definitieve bericht, Ayrton Senna is overleden. Brazilië is in diepe rouw voor zijn volksheld, die een staatsbegrafenis krijgt.
De precieze oorzaak is nooit bekend geworden. Er gaat een verhaal dat de stuurstang is afgebroken, mogelijk op een laspunt. Een ander verhaal is dat de wagen te laag lag, en mede door koude banden als gevolg van de safety car de auto de grond raakte en daardoor de grip verloor.
Tot op de dag van vandaag is Ayrton Senna de laatste coureur die in de formule 1 om het leven kwam. Daarna is veiligheid een belangrijk punt geworden en laten we hopen dat Senna de laatste coureur blijft die in het harnas gestorven is.
Ayrton Senna da Silva werd op 21 maart 1960 geboren als tweede kind van Milton da Silva, een succesvol zakenman en landeigenaar. De familie woonde in Santana, een van de sjiekere wijken van Sao Paulo, Brazilië.Toen Ayrton 4 jaar was kreeg hij van zijn vader een 1-pk go-kart. Ayrton was net als zijn vader weg van auto’s en van de motorsport. Elk weekend ging de familie naar de parken in de buurt zodat de jonge Ayrton Senna met zijn kart kon rijden. Alhoewel men kon zien dat Ayrton een geboren racer was, kwam de school nog steeds op de eerste plaats. Ayrton begon op zijn 8e formule 1 te kijken en Jim Clark en Jackie Stewart waren zijn inspiratie. Twee jaar later kreeg Ayrton van zijn vader een 100cc kart. Omdat de minimum leeftijd voor het racen met karts in Brazilië 13 jaar is, moest Ayrton genoegen nemen met het oefenen op “Parque Anhembi” het lokale kart-circuit. In 1972 werd Emerson Fittipaldi de eerste Braziliaanse wereldkampioen. Ayrton droomde er echter niet van de nieuwe Stewart of Fittipaldi te worden, hij wilde de beste ooit worden. Vanaf zijn 13e mocht Ayrton dan eindelijk races karten en hij won gelijk zijn eerste race. In 1977 en 1978 won hij het Zuid Amerikaanse kart kampioenschap. Een logische stap was het wereldkampioenschap, in een veel sterker deelnemersveld werd hij in 1978 zesde. In 1979 en 1980 werd hij tweede.
Na de karts volgde de overstap naar de autosport. Hij ging in 1981 in Engeland rijden voor het van Diemen team in de formule ford. In zijn debuutrace werd hij 8e, een week later al 3e. Van Diemen die het potentieel zag in zijn nieuwe coureur gaf hem voor de volgende race hun nieuwste auto. Senna reed meteen naar de pole-position tijd. De race werd een dag later in de regen verreden. Toen liet Senna voor het eerst zijn dat hij veruit de beste regenrijder van zijn generatie was en won die race met overmacht. Om hogerop te komen had Senna echter sponsorgeld nodig en de concurrentie van andere Braziliaanse coureurs was hevig. Gefrusteerd besloot Senna te stoppen met de autosport. Na een paar maanden begon het toch weer te kriebelen en hij vond een Braziliaanse bank om hem te sponsoren. Hij keerde terug naar Engeland en in 1982 won hij 22 races en het kampioenschap formule ford.
Na de formule ford volgde de formule 3 en voor het seizoen waren er 2 favorieten, Ayrton Senna en de Brit Martin Brundle. Het kampioenschap werd beslist in de laatste race, Senna besloot een nieuwe motor uit Italie te laten invliegen en pakte zo pole-position, de overwinning en het kampioenschap.
In 1984 maakte Senna de overstap naar de formule 1, hij hoopte op Brabham maar kwam uiteindelijk terecht bij Toleman, een team dat in de schaduw stond van de grotere en betere teams. Het begin was moeizaam, tijdens zijn debuutrace in Brazilie werd hij nog 8e, maar de volgende race op Imola wist hij zich niet te kwalificeren. Voor de Franse Grand Prix kreeg hij een nieuw Chassis maar hij moest opgeven met een kapotte Turbo Motor. Voor de volgende race in Monaco kwalificeerde hij zich als 13e. Maar Monaco bleek een circuit te zijn waar hij altijd goed is ( hij won er in zijn carrière 6 keer) en toen het op de zondag ook nog regende kon Senna zijn kwaliteiten echt laten zien. Hij rukte van de 13e plaats op naar de 4e plaats en had de race kunnen winnen als die niet gestaakt was omdat Alain Prost een marshall raakte. De legende was geboren.
Senna wou echter hogerop en kocht zijn contract voor 3 jaar af en ging voor Lotus rijden. In 1985 veroverd Senna zijn eerste overwinning tijdens de GP van Portugal. Uiteraard in de regen. Verder werd het een moeizaam jaar en Ayrton Senna eindigde als 4e in het kampioenschap.
In 1986 behaalde Senna zijn 2e zege in Belgie. Ondanks dat hij meer punten haalde als het jaar ervoor eindigde Senna opnieuw als 4e in het kampioenschap.
In 1987 kon Senna voor het eerst echt meedoen om het kampioenschap. Hij won in Monaco en de Amerikaanse GP in Detroit. De Amerikaanse GP bleek later de laatste overwinning voor het beroemde merk Lotus. Hij eindigde dat jaar als 3e in het kampioenschap.
Senna had door dat hij niet bij Lotus kon blijven als hij wereldkampioen wilde worden en voor 1988 maakte hij de overstap naar McLaren. Senna wist dat hij het moest waarmaken want McLaren had de beste auto, met Honda de beste motor en met Prost en Senna de 2 beste coureurs. Gevolg was dat McLaren dat jaar 15 van de 16 races won en het voor het kampioenschap een spannende strijd werd tussen Prost en Senna. In Monaco ligt Senna ruim op kop als hij even zijn concentratie verliest en in de vangrail beland. Senna is zo geschokt dat hij niet teruggaat naar de pit maar direct zijn appartement in vlucht. Na een zeer spannend seizoen wordt het kampioenschap in de laatste race in Suzuka beslist. Senna rijd een van zijn beste races en word voor het eerst wereldkampioen.
Ook in 1989 is McLaren oppermachtig. Maar tussen Prost en Senna, die een jaar eerder nog prima samenwerkten begint wrijving te ontstaan. In het kampioenschap blijft het erg spannend tussen de 2 maar halverwege het seizoen verklaard Prost dat hij vertrekt en tekent voor 1990 voor Ferrari. In Suzuka is de voorlaatste GP van het jaar en op dat moment heeft Prost 16 punten voorsprong en kan het kampioenschap daar dus beslissen. Prost gaat het grootste deel van de race aan de leiding met constant Senna in zijn nek. Als de Braziliaan in de 47e ronde probeert zijn teamgenoot in te halen gaat Prost te vroeg naar rechts en beiden gaan van de baan af. Prost stapt uit en denkt dat hij wereldkampioen is maar Senna rijd door, haalt in de pits een nieuwe voorvleugel en wint de race. Na de race wordt Senna echter gediskwalificeerd wegens het overslaan van de chicane. McLaren gaat in beroep maar de FIA, onder aanvoering van Prosts landgenoot Balestre, doet er nog een schepje bovenop en geeft Senna een boete 100.000 dollar en zijn licentie word voor 6 maanden voorwaardelijk ingetrokken wegens gevaarlijk rijden. Senna is woest, dreigt ermee op te houden en beschuldigd Balestre ervan zaken met Prost gedaan te hebben. Gedurende de hele winter eist Balestre excuses van Senna onder de dreiging dat hij anders geen superlicentie krijgt voor 1990, maar Senna trekt zich terug in Brazilië en peinst er niet over excuses te maken. Wat er uiteindelijk precies is gebeurd is niet bekend, feit is dat Senna gewoon een licentie krijgt en in 1990 aan de start staat.
In 1990 gaat de strijd Prost-Senna gewoon door, ook al rijd de eerste nu voor Ferrari. Hoewel McLaren niet meer zo superieur als voorheen maar toch haalt Senna dat jaar 6 overwinningen als de laatste race in Suzuka wederom de beslissing moet brengen. Senna veroverd Pole-Position, maar de FIA, en dus weer Senna’s ‘vriend’ Balestre bepaald dat Senna moet starten vanaf de stoffige binnenbaan, zodat de nummer 2 –Prost- de gunstigere buitenbaan krijgt. Bij de start gaat Prost Senna zoals verwacht voorbij maar bij de eerste bocht rijd Senna tegen de achterkant van Prosts Ferrari en ze gaan er samen met een snelheid 240 km/h vanaf. Senna is wereldkampioen en haalt zijn schouders op over het ongeluk. ‘ Een heel gewoon raceongeluk’ zegt hij. Pas een jaar later zou hij de waarheid vertellen. ‘ Ik heb hem er gewoon afgereden, zoals hij dat in 1989 bij mij deed’.
Voor 1991 heeft Senna een nieuwe concurrent, Williams-Renault coureur Nigel Mansell. Senna wint de eerste 4 races, waaronder eindelijk zijn thuis grand prix. Die race wint hij uiteindelijk na transmissieproblemen en hevige krampen.Na 5 races begint de Mclaren tekort te komen ten opzichte van de Williams en Mansell loopt in in het kampioenschap. Vanaf de GP van Hongarije komt McLaren met een groot ontwikkelingsprogramma en het helpt. Senna wint die GP en ook de volgende in Belgie waardoor hij in Suzuka het kampioenschap veroverd, mede doordat Mansell uitvalt.
In 1992 is het helemaal duidelijk, Williams-Renault is oppermachtig en Nigel Mansell wint met overmacht de titel. Mansell en Senna vechten in Monaco nog wel het duel van het jaar uit, Senna ligt op kop maar Mansell is sneller, Senna maakt zich echter zo breed dat de Brit er niet voorbij komt en Senna wint die race.
Het is Senna dan allang duidelijk dat hij voor 1993 bij Williams moet zijn op kans te maken op de titel maar hij stuit op zijn oude vijand Alain Prost. Die heeft ruim voor aanvang van het seizoen een contract getekend voor Williams en contractueel laten uitsluiten dat hij Senna als teamgenoot krijgt. De Braziliaan overweegt een jaar rust te nemen maar besluit uiteindelijk toch bij McLaren te blijven. Zonder Honda moet McLaren het in 1993 doen met klantenmotoren van Ford, en lijkt het een kansloos seizoen te worden. Toch haalt Senna dat jaar nog 5 overwinningen. Vooral de GP van Europa in Donington is legendarisch. De baancondities veranderen constant en Senna is die dag oppermachtig. Aan het eind van het seizoen kondigt Prost aan dat hij uit de formule 1 stapt. Senna heeft dan allang een contract voor Williams getekend om in 1994 eindelijk weer een gooi te doen naar de wereldtitel.
Toch begint het seizoen moeizaam, Hij haalt de eerste 2 races Pole-Position maar valt beide keren uit. Beide races worden gewonnen door Michael Schumacher. Ook bij de derde race in Imola veroverd hij de Pole-Position maar de kwalificatie wordt overschaduwd door de dodelijke crash van Roland Ratzenberger. Senna is geschokt, bezoekt de plaats van het ongeval en is van plan voor de volgende GP een coureursvergadering over de veiligheid te houden. Bij de start van de race gaat het opnieuw mis, Pedro Lamy knalt op de achterkant van de Benneton van JJ Lehto, een band vliegt in het publiek en verwond 9 toeschouwers. De safety car komt in de baan en na 4 ronden gaat de race echt van start. In de 7e ronde gaat het dan echt fout, Senna gaat in de Tamburello bocht rechtdoor en komt met 264km/uur in de muur tot stilstand. De race wordt afgebroken. Als de artsen gearriveerd zijn zien ze hoe Senna nog even de ogen opent. Maar dan houd zijn hart op te kloppen. Hij is klinisch dood als hij per helikopter naar het ziekenhuis gebracht. Pas om 10 over 7 ’s avonds komt het definitieve bericht, Ayrton Senna is overleden. Brazilië is in diepe rouw voor zijn volksheld, die een staatsbegrafenis krijgt.
De precieze oorzaak is nooit bekend geworden. Er gaat een verhaal dat de stuurstang is afgebroken, mogelijk op een laspunt. Een ander verhaal is dat de wagen te laag lag, en mede door koude banden als gevolg van de safety car de auto de grond raakte en daardoor de grip verloor.
Tot op de dag van vandaag is Ayrton Senna de laatste coureur die in de formule 1 om het leven kwam. Daarna is veiligheid een belangrijk punt geworden en laten we hopen dat Senna de laatste coureur blijft die in het harnas gestorven is.
|
|
