SPT eregalerij

Veertig jaar geleden zorgde de 22-jarige Cassius Clay, de latere Mohammed Ali, voor een regelrechte sensatie door wereldkampioen zwaargewicht boksen te worden. Hij zou de titel als eerste driemaal veroveren. De tegendraadse Ali gaf het boksen door zijn fraaie stijl weer respectabiliteit en werd een rolmodel voor miljoenen Amerikanen. 'I'm bigger than boxing.'

'Ik ram mijn vuist zo diep in zijn keel, dat hij hem er niet uitkrijgt," zei de onoverwinnelijk geachte zwaargewicht Sonny Liston toen hij hoorde dat het aanstormende talent Cassius Clay hem uitdaagde. De bruut Liston was een typische representant van de destijds door corruptie en maffia geplaagde bokswereld in de VS: gewelddadig, wreed en weinig sportief.

De bepaald niet op zijn mond gevallen Cassius Clay was overigens niet echt geliefd bij het publiek. De toen 22-jarige zwarte uit Kentucky werd, ondanks zijn successen, gezien als een arrogante opschepper. Hij had de gewoonte voor een partij al exact aan te geven in welke ronde zijn tegenstander onderuit zou gaan.

Zijn eigendunk zou echter niet minder worden door de wedstrijd in februari 1964. In de zesde ronde gaf Liston op en ging de wereldtitel naar Clay. Die verbijsterde het Amerikaanse publiek vervolgens door aan te kondigen dat hij zich bekeerde tot de islam. Ook wilde hij af van zijn 'slavennaam' en noemde hij zichzelf voortaan Mohammed Ali.

Over Ali doen veel verhalen de ronde. Een oud-leraar vertelde in een documentaire hoe Ali zich tot de bokssport bekeerde. "Zijn fiets was gestolen en hij zei dat hij de dief een pak rammel zou geven. Ik vroeg hem of 'ie daar sterk genoeg voor was. 'Nee, maar ik doe het toch.' Moet je dan niet trainen, zei ik. Dat heeft hij gedaan."

Ali speelde door zijn optredens in de media en zijn uitspraken een grote rol in de bewustwording van de zwarte bevolking van de VS. De mediagenieke bokser riep steevast sterke gevoelens van adoratie en walging op. Door moslim te worden, schoffeerde hij de overwegend christelijke Amerikanen. Door in 1967 dienst te weigeren ('Ik heb geen ruzie met de Vietcong') haalde hij zich de woede van de Amerikaanse autoriteiten op de hals. Hij werd gearresteerd en tot vijf jaar veroordeeld. Bovendien verloor hij zijn licentie en mocht tot oktober 1970 niet meer in de ring verschijnen. Die maatregel was bijzonder pijnlijk voor Ali, nu in de kracht van zijn leven. Hij moest machteloos toezien hoe boksers van minder kaliber er met de prijzen van door gingen.

In maart 1971 slaagde de vechter er niet in zijn titel terug te winnen en verloor hij van de mastodont Joe Frazier. Tijdens de historische boksmatch in oktober 1974 in Zaïre pakte Ali de titel terug van George Foreman.

Zelfs voor mensen die niet gecharmeerd waren van boksen was het een genot om te kijken naar de rappe en onvermoeibare Ali. Hij veranderde de regels van het spel door in tegenstelling tot de meeste boksers slagen te ontwijken en ze niet te incasseren. "Je hoeft als bokser niet geslagen te worden. Maar mensen begrijpen dat niet."

In de nadagen van zijn carrière moest Ali er ook aan geloven. Frazier zei over de tweekamp in Manilla in september 1975 dat hij Ali had geraakt met dreunen 'die genoeg waren om een flat te laten instorten'. In 1984 bleek dat het geweld zijn sporen had nagelaten en kreeg de inmiddels met boksen gestopte Ali te horen dat hij leed aan de ziekte van Parkinson. In 1996 ontroerde een trillende Mohammed Ali Amerika door bij de spelen in Atlanta het Olympisch vuur te ontsteken.

Ali besteedt zijn tijd tegenwoordig aan de inzameling van geld voor het Parkinson-fonds, kinderprojecten voor de VN en het Mohammed Ali Centrum in zijn geboorteplaats Louisville. Samen met zijn dochter Laila, die ook bokst, verschijnt hij dit jaar in een commercial van sportartikelenfabrikant Adidas, waarin vader en dochter tegen elkaar boksen.

Mohammed Ali stond 61 maal in de ring. Hij won 56 gevechten, waarvan 37 met een knock out. Hij verloor 5 partijen. Zijn laatste twee wedstrijden, in oktober 1980 in Las Vegas tegen Larry Holmes en in december 1981 tegen Trevor Berbick op de Bahama's, verloor hij.

Leuk topic.

Binnenkort mijn favorieten hier eens neerplanten.

Ik post morgen een tribute aan een fenomeen, ik heb het al eens eerder over hem gehad

Ik denk dat Bert Blijleven een plaatsje in deze hall of fame verdient

Willem Ruska binnenkort eens hier gaat toevoegen.
_tvp

goed topic

[sub] deze post mag verwijderd worden om het topic 'schoon' te houden.

Alexander Karelin, 19-09-1967

Letterlijk en figuurlijk is deze Grieks-Romeins worstelaar met een lengte van 1.93 m en een gewicht van ± 135 kg een van de grootste sporters ooit. Was 13 jaar ongeslagen (1987-2000) en kreeg zelfs 10 jaar lang geen enkel punt tegen! Helaas kon hij de legende niet helemaal vervolmaken: in de Olympische finale van 2000 verloor hij met 1-0, en miste zijn 4e gouden medaille op rij.

Karelin's kenmerk was de "body lift" of "Karelin lift":

in een klasse vol topzware kerels (130 kg en meer!) pakte hij ze gewoon op en gooide ze neer! Karelin zelf: "This move not only involves losing points, it involves losing face." Veel "tegenstanders" lieten zich dan ook liever met de schouders op de grond drukken, dan de beschamende vlucht te maken.

Niettegenstaande zijn angstaanjagende reputatie is Karelin een intelligente en belezen man.

Zijn erelijst:
* 3x Olympic gold medalist (1988, 1992, 1996) at 130 kg
* 2000 Olympic silver medalist at 130 kg
* 9x World gold medalist (1989-91, 1993-95, 1997-99) at 130 kg
* Lost only one match in his entire international career, in 2000 Olympic finals
* 12x European Champion at 130 kg (1988-96, 1998-2000)
* 1987 World Cup champion at 130 kg
* 1985 Espoir World Champion at 130 kg
* Tied with Bruce Baumgartner for most World/Olympic medals with 13

wie ook niet mag ontbreken is Carel Godin de Beaufort De eerste Nederlander die ooit punten pakte tijdens een officiele GP.



Vanuit een veel te verwend zorgeloos bestaan op het prachtige landgoed Maarsbergen, waar een monumentale verveling derhalve voortdurend op de loer lag, zocht de jonge Carel Godin de Beaufort de broodnodige opwinding, snelheid en gevaar in de raceauto’s.
Een dare-devil was hij. Of zoals ze in zijn kringen wel zeiden: A man with a need for speed.
Zijn eerste race was de Tulpenrally van 1955.
In 1956 vraagt Porsche Carel om in hun merk te gaan rijden en dat doet hij, al zal Carel altijd in eigen auto’s blijven rijden, die hij met de liefde, toewijding en precisie van een Zwitserse horlogemaker zou verzorgen. Hij was, wat dat betreft, a gentleman driver, een heer, een echte liefhebber.
Als zijn vriend de Spaanse markies Fon de Partago’s verongelukt tijdens de Mille Miglia verlaat hij zijn roekeloze stijl. Wordt zijn bijnaam Veilige Careltje, en zal hij ook nooit meer bij de eersten finishen.
In 31 Formule 1 races zal hij vier punten bij elkaar rijden. Veel is het niet, maar de aristocraat Carel Godin de Beaufort was een van de meest geliefde zonen in de entourage van het Formule 1- circus. Hij was excentriek omdat hij de sport als een amateur wilde blijven benaderen en zich manmoedig bleef verzetten tegen de oprukkende professionalisering van zijn liefhebberij, hetgeen vooral bleek uit zijn gewicht, een ware jonkheer slaat nu eenmaal niet graag een maaltijd over, is gek op ganzenlever en drinkt daar het liefst een goede wijn bij, met als gevolg dat Carel op een gegeven moment nauwelijks in zijn auto paste. Anton Geesink heeft met een Spartaans regime nog geholpen er wat kilo’s af te krijgen. Dat racen voor Carel een liefhebberij was en nauwelijks topsport bleek ook uit Carel’s hondentrouw aan zijn oranje Porsche 718. Een aardige auto, maar in 1964, waren er al bijna handkarren die sneller gingen.
1 augustus 1964 slaat dan toch het noodlot toe op de Nurnburgring. De jonkheer had even daarvoor het publiek nog vermaakt door een inrijrondje met een grote Beatle-pruik op te rijden. Men vond dat geestig maar tijdens de race verliest hij in een bocht de wagen en rijdt tegen een boom.
Een dag later overlijdt hij. Dertig jaar oud.
Hij is op het landgoed Maarsbergen begraven, waar een aantal coureurs hem naar zijn laatste rustplaats droegen. Eeuwige rust voor de laatste amateur van de race-sport, Carel Godin de Beaufort.

Seizoenen: 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964 (8)

Manuel Estiarte, 26-10-1961

Bijgenaamd "Maradona van het waterpolo" is Manuel Estiarte met maar 1.78 m toch de grootste waterpolospeler van de laatste decennia. Hij speelde maar liefst op 6 Olympische Spelen en werd daarbij topscoorder aller tijden (meer dan 120 goals). Tevens speelde hij 601 (!) interlands voor Spanje in zijn 23-jarige carriere. Heel Spanje hoopte op goud tijdens Barcelona 1992, maar daar werden de Spanjaarden in de finale dwarsgezeten door de Italianen. Vier jaar later in Atlanta was het dan eindelijk raak voor Estiarte.

Olympische Spelen:
1980 Moskou: 4e plaats (topscoorder met 21 goals)
1984 Los Angeles: 4e plaats (topscoorder met 34 goals)
1988 Seoul: 6e plaats
1992 Barcelona: 2e plaats (topscoorder met 22 goals)
1996 Atlanta: winnaar
2000 Sidney: 4e plaats, vlaggendrager voor het Spaanse Olympische team

Daarnaast werd Estiarte met het Spaanse team wereldkampioen in 1998. Bovendien werden er nog de nodige medailles opgehaald op EK's en WK's, net als clubprijzen (met Manresa, Barcelona, Pescara en Sabadell).

Jim Thorpe



We certainly never saw him in person. But we sure knew the legend. He was the Olympic track champion who lost his gold medals because he played minor league baseball. Long before Bo and Deion, he was the athlete who played pro baseball and football at the same time.
Jim Thorpe was an all-American in college as a four-position player.

He was voted "The Greatest Athlete of the First Half of the Century" by the Associated Press and became a charter member of the Pro Football Hall of Fame. But Thorpe's legend was galvanized into America's conscience at the 1912 Olympics.

He won the decathlon and pentathlon in Stockholm. When King Gustav V of Sweden congratulated Thorpe, he said, "Sir, you are the greatest athlete in the world."
Thorpe reputedly replied, "Thanks, king."
He returned home a star. Thorpe's name was so big, he received that most American of honors -- a ticker-tape parade in New York City. "I heard people yelling my name," he said, "and I couldn't realize how one fellow could have so many friends."

Later that year, Thorpe scored 25 touchdowns and 198 points to lead an outstanding Carlisle Indian School team. That launched him toward a pro football career, highlighted in 1920 when he helped found the American Professional Football Association, which would evolve into the National Football League.
That was the flash point for a turn in Thorpe's life. Although he would continue to write his legacy as an athlete nonpareil, he was stripped of his gold medals in 1913 after it was discovered he had violated amateur rules by being paid to play minor league baseball in 1909 and 1910. Attempts to have the medals returned were not rewarded until 1982, almost 30 years after Thorpe's death.

He was born on May 28, 1888 near Prague, Okla., on Sac-and-Fox Indian land. His given name was Wa-Tho-Huk, which means "Bright Path."
Thorpe was one of the few in his immediate family to have a long life. His twin brother Charles died of pneumonia at age 8. Both his parents died when he was a teenager.
As a child, the rambunctious Thorpe became his athletic father's protege, at times running 20 miles home from school. "I never was content," he said, "unless I was trying my skill in some game against my fellow playmates or testing my endurance and wits against some member of the animal kingdom."

Although he showed immediate promise, Thorpe was only a star in his schoolyards. That changed in the spring of 1907. Attending Carlisle Indian School in Pennsylvania, Thorpe was clad in work clothes when he walked past track practice one day. He watched as others failed to clear a high-jump bar set at 5-9. Thorpe gave it a shot and, despite wearing heavy overalls, he cleared the bar easily.
Two years later, the 5-foot-9 1/2-inch, 144-pound Thorpe almost single-handedly overcame the entire Lafayette track team at a meet in Easton, Pa., winning six events.
"After it was all over, Thorpe couldn't tell you how he did it," Lafayette coach Harold Anson Bruce said. "Everything came natural."

During the summers of 1909 and 1910, Thorpe was paid - reports have him earning from $2 a game to $35 a week - for playing for Rocky Mountain in Fayetteville in the Class D Eastern Carolina League. He naively used his real name, unlike other collegians who adopted pseudonyms to foil amateur rules.
Then again, Thorpe may have thought he would never compete as an amateur again. It took some arm-twisting by coach Pop Warner to get Thorpe to come back to Carlisle for the 1911 football season.
Warner promoted Thorpe as "the greatest all-around athlete in the world." Thorpe dominated an 18-15 upset of highly regarded Harvard with his four field goals and outstanding running in front of 30,000 in Cambridge. It was the highlight of a season in which Thorpe, halfback/defender/punter/place-kicker, was named an All-American.

Then came that grand summer of 1912. On July 7, he won the Olympic pentathlon. The next day, he finished tied for fourth in the high jump and on July 13, he came in seventh in the long jump. Then came the decathlon, and Thorpe set a world record with 8,412 points. The standard Thorpe set was so high that, if he had duplicated his marks 36 years later, they would have held up well enough to win a silver medal.
After collecting Olympic gold and New York ticker tape, Thorpe picked up where he left off for Warner's Carlisle football team. He ran spectacularly in a 27-6 Army win. In a Thanksgiving snowstorm, Thorpe had three touchdowns and two field goals in a 32-0 victory over Brown. He was named an All-American again.
Two months later, Worcester (Mass.) Telegram writer Roy Johnson discovered Thorpe's pay-for-play past. Asked for his response by the Amateur Athletic Union, Thorpe wrote, "I hope I will be partly excused by the fact that I was simply an Indian schoolboy and did not know all about such things. I was not very wise in the ways of the world and did not realize this was wrong."

In January 1913, Thorpe was stripped of his amateur status and, with it, his two Olympic gold medals. After leaving Carlisle, Thorpe signed to play baseball and be a gate attraction for the New York Giants. He admitted he was more "a sitting hen, not a ballplayer."
Troubled by the curveball, Thorpe hit only .252 in his six seasons (1913-15, 1917-19) as an outfielder with the Giants, Cincinnati Reds and Boston Braves. His best season was his last one, when he batted .327 in 60 games for Boston.
In 1915, Thorpe played two football games for the Canton Bulldogs for a pricey $250 per contest. He decided to stay on as the biggest drawing card for a team that would be recognized as "world champion" in 1916, 1917 and 1919.

While playing for the Bulldogs in 1920, Thorpe was named the first president of the American Professional Football Association. After playing with Cleveland in 1921, Thorpe created and played for the all-Native American Oorang Indians. Stints with Rock Island, the New York Giants and a return engagement with Canton followed through 1926.
After more than a year out of football, Thorpe signed with the Chicago Cardinals to make one last appearance against the Chicago Bears on Nov. 30, 1928. "Jim Thorpe played a few minutes but was unable to get anywhere," one reporter wrote. "In his forties and muscle-bound, Thorpe was a mere shadow of his former self."

Thorpe's days as a competitive athlete were over.

Without sports, Thorpe drifted. His drinking, an issue before, became destructive. There were many fights, and almost as many jobs. He took odd jobs under assumed names, working as a painter, ditch digger, deck hand, auto-plant guard and bar bouncer. The fifties brought him renewed fame. Besides being named top athlete of the half-century, he was portrayed by Burt Lancaster in the 1951 film "Jim Thorpe All-American."

Thorpe died at 64 of a heart attack on Mar. 28, 1953. By then, he was living in a trailer in Lomita, Cal. In 1954, his body was moved to Mauch Chunk, Pa., a small town which agreed to change its name to Jim Thorpe.

Pleas to have Thorpe's good name restored to Olympic rolls persisted. They were based on a rule, in effect in 1912, which said officials had 30 days to contest an athlete's amateur status. Thorpe's standing did not come into question until six months after the Games.
It was not until Oct. 13, 1982, that the International Olympic Committee finally agreed to restore Thorpe's gold medals. The following January, replicas were presented to Thorpe's family

dus dat is nou Jim Thorpe

Lance Armstrong



If scripted by Hollywood, the story would be dismissed as trite melodrama: A deadly disease strikes a promising athlete. Despite desperately thin odds, he manages not only to beat the affliction but also to return to the sport and win its top prize. Unbelievable, except it’s true.

But the story doesn’t end on the finish line at the Tour de France. His experience made him a part of a cancer community, and motivated him to unleash the same passion and drive he does in bike races to the fight against cancer. Since he made history in 1999, he has won the tour 4 more times, and has become one of the most recognizable and admired people of this era.

The Early Years

Lance’s sporting career began in Plano, Texas, where his mother Linda supported his competitive urges from the beginning. He displayed a gift early on when he won the Iron Kids Triathlon at 13 and became a professional when he was only 16 years old. At the near-cost of his high school diploma, he trained with the U.S. Olympic cycling developmental team in Colorado Springs, Colorado, during his senior year. That sealed his destiny and Lance embarked on a career as a bike racer.

His rise in the amateur ranks appeared effortless, and Lance qualified for the junior world championships in Moscow in 1989. By 1991 he was the U.S. National Amateur Champion and soon after turned professional.

Once in the pro ranks, he quickly proved himself with a USPRO Championship title, stage victories in the Tour de France, a World Championship, multiple victories at the Tour du Pont, a No. 1 world ranking, and a spot on the U.S. Olympic team. Lance entered 1996 as the No. 1 ranked cyclist in the world, competed as a member of the U.S. Cycling Team in the Atlanta Summer Olympic Games, and signed a contract with the French-based Cofidis racing team.


The Cancer Experience


While seemingly at the top of his game, he was literally forced off his bike in excruciating pain. In early October, his doctor gave him the stunning news that he had cancer. And his life changed forever.

Tests revealed advanced testicular cancer that had spread to his lungs and his brain. Though his chances for his recovery were far less than 50-50, a frightened yet determined Lance began an aggressive form of chemotherapy. With the advice of specialists, he tried a course of treatment that gave him a chance for a full recovery with less danger of losing lung capacity as a side effect. Remarkably, the chemotherapy began to work, and Lance gradually allowed his thoughts to return to racing.

Cancer left him scarred physically and emotionally, but he now maintains it was "… the best thing that ever happened to me," This new perspective allowed him to think beyond cycling and focus on his debt to the cancer community. He formed the Lance Armstrong Foundation within months of his diagnosis to help others with their cancer struggles.


The Comeback

Lance’s complete recovery from cancer seemed miraculous, but actually returning to racing felt unfathomable. Having departed from Cofidis, Lance found himself teamless until the United States Postal Service took a leap of faith and signed him. If he never turned another pedal, the story would be an inspirational one. But it wasn’t enough for Lance. He needed to prove himself in the ranks of the professional elite. His professional comeback, however, got off to a rocky start. Early season racing in 1998 nearly ended his career again when, in a cold and miserable Paris-Nice race, he pulled to the side of the road and quit. Many thought that was the last day on the bike for Lance Armstrong.

Lance later admitted that he wasn’t ready to return to racing—he was just learning how to live again, let alone race a bicycle. He retreated to Boone, North Carolina, with friend and longtime coach Chris Carmichael for a week of stress-free riding. It was there that he learned to love the bike again and build up the courage to try again. His first race back on the bike was a reason for celebration as he, appropriately, won the Lance Armstrong Foundation Downtown Criterium in his hometown of Austin, Texas. His new focus on life and training paid off in the form of top-five finishes in the Tour of Spain and the World Championships.

1999 came with a specific goal—the Tour de France. When Lance went to the line at the prologue of the Tour, it was already a victory—both for him and cancer survivors everywhere. But showing up wasn’t enough. He won the prologue stage and rode on to win his first Tour victory with a stunning mixture of power, aggressiveness, and team strategy. It was now official: Lance was an international hero.

Lance didn't stop there. He has added five more Tour de France titles to his list, has been awarded virtually every sports honor there is, and has become a symbol of hope and inspiration. He also continues to be a leader and activist on behalf of cancer survivors around the world. The Lance Armstrong Foundation has become among the most influential organizations of its kind and today provides practical information and tools people need to battle cancer and live strong through education, advocacy, public health programs, and research grants.

When Lance retires is still an open question, but one thing remains certain. No matter what his path, he will travel it with the sure knowledge that every day is precious and that every step matters.



Lance's Career Highlights

2004
1st Tour de France, six stage wins including the Team Time Trial
1st Tour of Alrgarve stage win, 5th overall
1st Tour de Georgia, two stage wins
1st Midi Libre stage win, 6th overall
3rd Criterium International
4th Dauphine Libere
23d Tour of Murcia

2003
1st Tour de France, two stage wins including the Team Time Trial
1st Dauphine Libre, one stage win
8th Amstel Gold
20th Liege-Bastogne-Liege
8th End of year world ranking

2002
1st Tour de France, four stage wins
1st Midi Libre
1st Dauphine Libre, one stage win
2nd Criterium Internantional
3rd Championship of Zurich
4th Amstel Gold
6th San Francisco Grand Prix
2nd End of year world ranking

2001
1st Tour de France, four stage wins
1st Tour of Switzerland, two stage wins
2nd Amstel Gold
2nd Classique des Alpes
8th Setmana Catalana
12th Tour of Aragon
4th End of year world ranking

2000
1st Tour de France, one stage win
1st GP Eddy Merckx 2-man TT with "Eki" Ekimov
1st GP des Nations
2nd Paris-Camembert
3rd Dauphine Libere, one stage win, King of the Mountains winner
3rd Olympic Time Trial
3rd Classique des Alpes
4th GP Gippingen
7th GP Miguel Indurain
13th Olympic Road Race
4th End of year world ranking

1999
1st Tour de France, four stage wins
1st Dauphine Libere stage win, 8th overall
1st Circuit de la Sarthe stage win
1st Route de Sud stage win
2nd Amstel Gold
2nd Ride for the Roses criterium
7th Tour of Aragon
7th End of year world ranking

1998
1st Tour of Luxembourg, one stage win
1st Rheinland Pfalz Tour
1st Ride for the Roses criterium
1st Cascade Classic
2nd First Union Invitational
4th USPro Championship
4th Tour of Holland
4th Vuelta Espana
4th World Time Trial Championship
4th World Road Race Championship
25th End of year world ranking

1997 Lance joins Team USPS

1996
1st Fleche Wallone
1st Tour DuPont, five stage wins
1st Fresca Classic stage win
2nd Paris-Nice
2nd Liege-Bastogne-Liege
2nd GP Eddy Merckx
2nd Tour of Holland
4th Leeds Classic
4th GP Suisse
6th Olympic Time Trial
8th GP Harelbeke
11th Milan - San Remo
12th Olympic Road Race
14th San Sebastian Classic
17th Amstel Gold
9th End of year world ranking

1995
1st stage win Tour de France, 36th overall
1st San Sebastian Classic
1st Tour DuPont, three stage wins
1st Paris-Nice stage win
1st West Virginia Mountain Classic, one stage win
1st Tour of America race series
2nd Thrift Drug Classic
5th CoreStates USPro Championship
6th Liege-Bastogne-Liege
15th End of year world ranking

1994
1st Thrift Drug Classic
2nd Tour DuPont, one stage win
2nd Liege-Bastogne-Liege
2nd San Sebastian Classic
7th Tour of Switzerland
7th World Road Race Championship
25th End of year world ranking

1993
1st World Road Race Championship
1st Tour de France stage win
1st CoreStates USPro Championship
1st Trofeo Laigueglia
1st Thrift Drug Classic
1st Tour of Galicia
1st West Virginia Mountain Classic, two stage wins
1st Tour of America series
* Winner of $1 million Thrift Drug Triple Crown
2nd Tour DuPont, one stage win
3rd Tour of Sweden, one stage win
5th Leeds Classic
9th Paris-Nice
14th Championship of Zurich
21st End of year world ranking

1992
1st First Union Grand Prix
1st Thrift Drug Classic
1st Trittico Premondiale second leg
1st La Primavera Tour, three stage wins
1st Settimana Bergamasca stage win
2nd Championship of Zurich
8th Coppa Bernocchi
12th Tour DuPont
14th Tour of Galicia, one stage win
14th Olympic Road Race
17th GP Teleglobe
* Signed with Motorola following Olympics

1991 * Signed with Subaru-Montgomery
1st US Amateur Championship
1st Settimana Bergamasca

1990
5th US Amateur Time Trial Championship
11th World Amatur Championship


Persoonlijke noot
Lance Armstrong vind ik een van de grootste sportmensen allertijden. Zijn overwinning op de kanker is heroisch te noemen en het boek dat hij daarover schreef vond ik zeer indrukwekkend. Zijn comeback na zijn ziekte is al even indrukwekkend te noemen, zes overwinningen in de tour op rij en hij werd een van de allerbesten ooit in zijn sport. Ondanks alle redenen die deze man heeft gehad om zijn sportcarriere op te geven en door alle tegenslagen die hij overwon is hij een held.

"Magic is head-and-shoulders above everybody else," Larry Bird once observed in the Chicago Sun-Times. "I've never seen [anybody] as good as him."



Still, Earvin Johnson was even more than a revolutionary player, who, at 6-9, was the tallest point guard in league history. His sublime talent elicited wonder and admiration from even the most casual basketball fan.

Whether it was a behind-the-back pass to a streaking James Worthy, a half-court swish at the buzzer or a smile that illuminated an arena, everyone who saw Johnson play took with them an indelible memory of what they had witnessed. From the moment he stepped onto the court, people pondered: How could a man so big do so many things with the ball and with his body? It was Magic.

Johnson accomplished virtually everything a player could dream of during his 13-year NBA career, all of which was spent with the Los Angeles Lakers. He was a member of five championship teams. He won the Most Valuable Player Award and the Finals MVP Award three times each. He was a 12-time All-Star and a nine-time member of the All-NBA First Team. He surpassed Robertson's career assists record, a mark he later relinquished to John Stockton. He won a gold medal with the original Dream Team at the 1992 Olympics in Barcelona.

His all-around play inspired the addition of the term "triple-double" to basketball's lexicon, although history demands that Robertson be recognized as the first man to regularly post double figures in three statistical categories in the same game. Unfortunately for the Big O, nobody had thought of the term triple-double back in the 1960s.

Johnson did all of this while maintaining a childlike enthusiasm born of a pure love of sport and competition. Beyond all the money, success and fame, Johnson was just happy to be playing basketball.

If there was one aspect of Johnson's game that awed people the most, it was his brilliant passing skills. He dazzled fans and dumbfounded opponents with no-look passes off the fastbreak, pinpoint alley-oops from halfcourt, spinning feeds and overhand bullets under the basket through triple teams. When defenders expected him to pass, he shot. When they expected him to shoot, he passed.

Said former Lakers swingman Michael Cooper: "There have been times when he has thrown passes and I wasn't sure where he was going. Then one of our guys catches the ball and scores, and I run back up the floor convinced that he must've thrown it through somebody."

Born on August 14, 1959, Earvin Johnson Jr. grew up in Lansing, Mich., with nine brothers and sisters. His father worked in a General Motors plant; his mother was a school custodian. Young Earvin passed the time by singing on street corners with his buddies and, of course, by playing basketball. "Junior," or "June Bug" as his neighbors called him, was on the court by 7:30 many mornings.

"I practiced all day," Johnson told USA Weekend. "I dribbled to the store with my right hand and back with my left. Then I slept with my basketball."

From the moment he stepped onto the court, people pondered: How could a man so big do so many things with the ball and with his body? It was Magic.

Johnson was first called "Magic" when he was a star at Everett High School. He was given the nickname by a sports writer who had just seen the 15-year-old prepster notch 36 points, 16 rebounds and 16 assists. (Johnson's mother, a devout Christian, thought the nickname was blasphemous.) As a senior, Johnson led Everett to a 27-1 record and the state title while averaging 28.8 points and 16.8 rebounds.

Johnson wanted to attend college close to home, so he enrolled at Michigan State in East Lansing. He put up impressive numbers as a freshman (17.0 ppg, 7.9 rpg, 7.4 apg), leading the Spartans to a 25-5 record and the Big Ten Conference title. As an All-America sophomore Johnson directed his team to the national title in 1979, beating Larry Bird's Indiana State squad in perhaps the most anticipated (and most watched) NCAA Championship Game ever played.

Having accomplished all he wanted to on the college level, Johnson passed up his final two seasons and entered the 1979 NBA Draft. The Utah Jazz were supposed to draft in the first position, but the Jazz had conveyed their 1979 first-round pick to the Los Angeles Lakers three years earlier as compensation for the free-agent signing of Gail Goodrich. Thus the Lakers took Johnson with the first overall pick.

The team had just undergone big changes: a new coach in Jack McKinney, a new owner in Dr. Jerry Buss, and seven new faces on the court. With the country's most exciting college player in a Lakers uniform, Buss hoped the normally reserved Forum crowds would get up off their hands and onto their feet. "Showtime" was born.

Fans attending Johnson's first game witnessed the sort of exuberance he would display throughout his entire career. After a buzzer-beating shot by Kareem Abdul-Jabbar to defeat the San Diego Clippers on opening night, Johnson went berserk, distributing bone-jarring high-fives and bear hugs. At this rate, most observers thought, the kid would burn out in no time. Even Abdul-Jabbar had to tell the rookie to cool it, because there were 81 more games yet to play -- and that didn't count playoffs.

That season's NBA Rookie of the Year Award went to Bird of the Boston Celtics. But the NBA champion was Los Angeles. The Lakers rolled to the Western Division title with a 60-22 record, the league's second best. (Paul Westhead took over as coach after McKinney was seriously hurt in a bicycle crash 14 games into the season.) In 77 games Johnson's numbers mirrored those of his days at Michigan State (18.0 ppg, 7.7 rpg, 7.3 apg). He became the first rookie to start in an NBA All-Star Game since Elvin Hayes 11 years earlier.

In the 1980 NBA Finals against the Philadelphia 76ers, Johnson's performance in the series-clinching sixth game was the stuff of legend. Abdul-Jabbar was sidelined with a badly sprained ankle sustained during his 40-point effort in Game 5. Up 3-2, the Lakers could wrap things up on the 76ers' home court.

Enter Johnson, the 20-year-old rookie. Assuming Abdul-Jabbar's position at center, Johnson sky-hooked and rebounded the Lakers to victory with 42 points, 15 boards, seven assists and three steals. He even jumped for the opening tap. Johnson became the first rookie ever to win the Finals MVP Award. The stunning effort exemplified his uncanny ability to do whatever the Lakers needed in order to win.

In the Los Angeles Times, Westhead said of his amazing rookie: "We all thought he was a movie-star player, but we found out he wears a hard hat. It's like finding a great orthopedic surgeon who can also operate a bulldozer."

The next year was not nearly as kind to Johnson or to the Lakers. In the first month, 7-2 Tom Burleson of the Atlanta Hawks fell on Johnson's left knee, forcing him to miss 45 games with torn cartilage. He came back in time for the Lakers' best-of-3 playoff series against the Houston Rockets. Johnson had made only 2 of his 13 field-goal attempts when he tossed up an airball as time ran out in Game 3. The Lakers lost the game, 89-86, and the series.

Johnson and the Lakers rebounded in 1981-82, winning their division and defeating the 76ers in another six-game NBA Finals in which Johnson repeated as MVP. The season also had its share of ugliness. Early on, Westhead wanted to restructure the offense in a way that Johnson believed would have reduced his role. In a widely reported incident, Johnson exploded in the lockerroom after a game in Utah. "I can't play here anymore. I want to leave. I want to be traded," he was quoted as saying. Reporters waited for the signal that Johnson was joking. It didn't come.

Westhead was fired the next day and replaced with assistant coach Pat Riley. At Riley's first home game, fans at the Forum booed Johnson during introductions. In Seattle he was jeered whenever he touched the ball. He paid the price in the All-Star balloting and was not selected as a starter for the only time in his career other than his injury season. It took Johnson's stellar playoff performance to silence the hecklers.

On the court, Johnson's play was as splendid as it was consistent. He won his second consecutive steals title that season and for the remainder of his career would never dip below averages of 17.6 points, 5.9 rebounds and 10.5 assists.

The two years following the Westhead flap were great for Johnson individually but tough for Los Angeles. Johnson won the first two of his four league assists titles and continued to improve upon his already brilliant all-around play. In the 1982-83 NBA Finals against rival Philadelphia, however, Lakers Norm Nixon, Worthy and Bob McAdoo were all hampered by injury. The 76ers swept the series.

By the 1984 NBA Finals, Nixon was gone, Abdul-Jabbar was pushing 40 and Johnson had signed a then record 25-year, $25 million contract. The grueling seven-game series against Boston marked a low point in Johnson's career. His playmaking gaffes at the end of Games 2, 4 and 7 contributed to the Lakers' defeat.

With Johnson improving his outside shot and setting assists records, the Lakers won three NBA titles in the next four years. The first of this string came in the 1985 Finals win over their nemesis the Celtics. After being destoyed in Game 1 of the series ,148-114, dubbed the "Memorial Day Massacre" as the game was played on that holiday, the Lakers would rebound to take the series in six games. The decisive victory came on the Garden parquet floor 111-100 and marked the first time the Lakers defeated the Celtics in a Finals after eight previous failures strecthing back to when the Lakers played in Minneapolis.

During the 1986-87 season, with Abdul-Jabbar sidelined briefly with an eye infection, Johnson did something most pro scouts had said he couldn't do: score. He pumped in 38 points against Houston and then a career-high 46 points in the next game against the Sacramento Kings. His 23.9 season average was the highest of his career.

That season, Johnson was named NBA Most Valuable Player. It had taken him eight years, in which time Bird had landed three MVP Awards. Johnson had wanted it badly. Before the winner was announced, Johnson told the Los Angeles Times, "Right now, he's 3 and I'm 0. That bugs me a little." (He would eventually tie Bird in the MVP count, claiming the award again in 1989 and 1990.)

Johnson won his third Finals MVP Award in 1987, following a six-game victory over Boston. It was also the year that Johnson took Abdul-Jabbar's place as leader of the team. In games of H-O-R-S-E during practice, the 40-year-old center taught his protégé how to shoot a sky-hook. Johnson quickly mastered his own version of the shot, which he used to make the game-winning basket in the Game 4 victory at the Garden, 107-106. That win propelled the Lakers to a second Finals' win over the Celtics in three years.

In 1988, the Lakers edged the Detroit Pistons in a bitter seven-game series to become the first team since the 1968-69 Celtics to repeat as champs. The following two seasons Johnson averaged more than 20 points and led the Lakers to two more division titles. In 1988-89, Abdul-Jabbar's final season, Johnson suffered a hamstring injury in the NBA Finals and the Lakers were swept by a well-rounded Pistons team. The next year Los Angeles suffered its earliest departure from the playoffs in nine years, losing to the Phoenix Suns in the Conference Semifinals.

Johnson in the 1990-91 campaign helped the Lakers to a 58-24 record. After upsetting a Clyde Drexler-led Portland TrailBlazers team that won the Pacific Division in the Western Conference Finals, the Lakers made another trip to the NBA Finals. The Lakers lost to the Chicago Bulls andMichael Jordan in five games, but it was the ninth time Johnson had reached the Finals in his 12 seasons.

Before the 1991-92 campaign Johnson stunned the world with the announcement that he had tested positive for the HIV virus and was retiring from the NBA. He made a triumphant appearance at the All-Star Game that season, however, earning the game's MVP Award and leading the West to a 153-113 victory. He also began a campaign to promote AIDS awareness, an effort for which he received the league's J. Walter Kennedy Citizenship Award.

Johnson went on to play for the 1992 U.S. Olympic Dream Team, write a book about safe sex, run several businesses he had started as a player, work for NBC as a television commentator and explore the possibility of purchasing an NBA franchise. With 16 games left to play in the 1993-94 season, he replaced Randy Pfund as the head coach of the Lakers.

The team was fighting for a playoff berth when Johnson assumed the reins, and Los Angeles immediately won five straight. But after the club lost five of its next six outings, Johnson announced that he would not return as coach the following season.

"I want to go home," he told theAssociated Press. "It's never been my dream to coach. I want to own, to be a businessman. You've got to chase your dreams." Johnson got his wish in June 1994, when he purchased a share of the Lakers and became a part-owner.

In 1995 Johnson got involved in another business venture, opening a chain of movie theaters in minority neighborhoods in the Los Angeles area, an enterprise he later took to other cities.. He also continued to entertain fans around the world when he took his barnstorming basketball team (made up of former college and NBA players) to Asia and Australia.

But he wasn't through with the NBA. After sitting out 4 1/2 seasons he made a comeback late in the 1995-96 campaign, playing the final 32 games of the regular season for the Lakers. By then he had bulked up to 255 pounds and did as much of his playing at power forward as he did at guard. After the Lakers were ousted by Houston in the First Round of the 1996 playoffs, Johnson retired once again.

In his 13 NBA seasons Johnson compiled 17,707 points (19.5 ppg), 6,559 rebounds (7.2 rpg) and 10,141 assists (11.2 apg) in addition to 1,724 steals, good for ninth place on the all-time list. He also holds the top marks for most All-Star Game assists (127) and three-point baskets (10).

In 1996-97, Johnson was selected to the NBA's 50th Anniversary All-Time Team. In 2002, he was inducted into the Naismith Memorial Basketball Hall of Fame.

Was he the best player of his day? Another all-time great thinks so.



Full Name: Earvin Johnson Jr.
Born: 8/14/59 in Lansing, Michigan
Height: 6-9; Weight: 255 lbs.
High School: Everett (Lansing)
College: Michigan State
Drafted by: L.A. Lakers (1979)
Transactions: Retired, 11/7/91; Activated, 1/29/96; Retired, 5/14/96
Nickname: Magic
Honors: Elected to Naismith Memorial Basketball Hall of Fame (2002); NBA champion (1980, '82, '85, '87, '88); NBA Finals MVP (1980, '82, '87); NBA MVP (1987, '89, '90); Nine-time All-NBA First Team (1983-91); All-NBA Second Team (1982); 12-time All-Star; All-Star MVP (1990, '92); Olympic gold medalist (1992); One of 50 Greatest Players in NBA History (1996).




[ Bericht 0% gewijzigd door popolon op 08-01-2005 14:42:42 ]

leuk topic-idee
alleen jammer dat t wordt gevuld met gekopieerde engelse teksten

Jammer van die Engelstalige lappen, ik vind het toch leuker als iemand zijn eigen verhaal geeft waaruit blijkt waarom je het een topper vindt.

Kijk, great minds think alike

Op 8 januari 2004 reed ze aan de hand van Erik Dekker, nog zo'n topper, haar laatste kilometers in het zicht van de camera's.

Wie heeft er in al die jaren niet van haar genoten. Toen ik als kleine jongen in sport geïnteresseerd raakte was ze top in de dames tour. Na een aantal moeilijke jaren gehad te hebben, kwam ze er weer bovenop. Nog een periode van succes volgde. Als olympisch en wereldkampioene nam ze afscheid. Respect voor deze vrouw, voor haar prestaties en alles wat ze daarnaast heeft moeten overwinnen. Als een angsthaas kwam ze de wielerbaan op, bang om te vallen, maar als kampioen liep ze er weer van af......



Onderstaande tekst is van www.sportweek.nl die ook bij haar afscheid stil stond.


Afscheid van 'Tinus'
Leontien Zijlaard-van Moorsel neemt zaterdagavond tijdens de Zesdaagse van Rotterdam afscheid van het topsportleven. Van 22.00 tot 0.00 is er een speciaal afscheidsgala. De zesvoudig Nederlands Sportvrouw van het Jaar neemt met Erik Dekker deel aan een achtervolgingswedstrijd voor gemengde koppels.

Imponerende erelijst
Slechts weinigen kunnen aan het palmares van Leontien Zijlaard-van Moorsel tippen. De in Rotterdam woonachtige Brabantse won in haar carrière zowel op de weg als op de baan alle grote wedstrijden. Al in 1990 werd ze wereldkampioene op de individuele achtervolging en de ploegentijdrit. Een jaar later veroverde 'Tinus' de regenboogtrui bij de wegwedstrijd, een prestatie die ze in 1993 herhaalde. Bovendien was ze in 1992 en 1993 de sterkste in de Tour Féminin. De renster die in die tijd furore maakte, is echter niet te vergelijken met Van Moorsel van de laatste jaren. Begin jaren negentig kampte de Brabantse met de ziekte anorexia en woog ze op een bepaald moment nog maar 43 kilo. Ze ging door een diep dal en laste noodgedwongen een lange rustpauze in. Met behulp van haar familie en haar latere echtgenoot en coach Michael Zijlaard kwam ze er bovenop. "Geen enkele andere coach was in staat geweest om mij van de anorexia af te helpen", zei Van Moorsel ooit. "En met anorexia kun je geen gouden medaille winnen. Niemand kon mij mijn leven laten veranderen, Michael wel. En daarom was hij de allerbeste coach. Iedereen kan coachen. Maar niemand kon echt tot mij doordringen." In 1998 keerde Van Moorsel terug aan de internationale top. Bij de WK in Valkenburg werd ze wereldkampioene tijdrijden en won ze zilver bij de wegwedstrijd. De 'Joekel van Boekel' was terug en vanaf dat moment werd haar erelijst nog indrukwekkender. Ze prolongeerde haar wereldtitel tijdrijden in 1999 en werd in 2001, 2002 en 2003 wederom wereldkampioene op de achtervolging. Haar grootste successen vierde Van Moorsel echter op de Olympische Spelen.

Koningin van het stalen ros
Van Moorsel maakte in 1992 in Barcelona haar Olympisch debuut. Daar werd ze achtste op de individuele achtervolging en 23ste in de wegwedstrijd. Olympische roem zat er toen nog niet in. "Bergop was ik de beste, maar Barcelona was een parcours voor power, geknipt voor Monique Knol", zei Van Moorsel in januari 2001 tegen Sport International. "Ik zou voor haar rijden in de sprint, daarvoor mocht ik proberen zelf weg te komen. Dat alles voor een handdruk. Tot zij de afspraken schond. Toen dacht ik: vuile… zoek het zelf maar uit, ik doe geen trap meer." Acht jaar later was de harmonie in de Nederlandse ploeg beter. Chantal Beltman en vooral Mirjam Melchers reden in dienst van Van Moorsel en die maakte het knap af in de sprint. Voor Van Moorsel was het op dat moment al de derde medaille in Sydney. Eerder had ze al goud (achtervolging) en zilver (puntenkoers) gewonnen op de baan. Vier dagen na de wegwedstrijd kroonde ze zich helemaal tot koningin van het stalen ros door op de tijdrit haar derde gouden plak te pakken. "Bij de wegwedstrijd, en nu ook weer, deden mijn benen zo'n pijn. Maar de anderen hadden blijkbaar nog slechtere benen", zei ze na haar derde gouden race.

Slotakkoord in Athene
Na Sydney liet Van Moorsel aanvankelijk weten dat ze er in Athene niet bij zou zijn. "Ik ga zeker niet door tot de volgende Spelen. Tegen die tijd wil ik echt een paar kindjes." De inmiddels 34-jarige Van Moorsel kwam hier echter op terug. Ze verbeterde in oktober 2003 het werelduurrecord van haar eeuwige rivale Jeannie Longo en reisde af naar Athene om haar gouden medailles te verdedigen. De zevenvoudig Nederlands kampioene op de weg liet de puntenkoers schieten, maar ging op de achtervolging, de tijdrit en de wegwedstrijd wel voor goud. Haar optreden in Athene leek aanvankelijk uit te lopen op een deceptie. De titelverdedigster kwam op de wegwedstrijd namelijk ten val. "Het is zonde als je op deze manier je titel verliest", verklaarde ze na afloop. "Ik zat zo goed in de wedstrijd en voelde me nog sterk. Echt zonde." Van Moorsel klaagde over diverse kneuzingen, maar verbeet drie dagen later in de tijdrit de pijn. Daar kreeg Van Moorsel geen spijt van, want het gedroomde gouden afscheid viel haar ten deel. Na het behalen van de bronzen plak op de achtervolging was haar loopbaan definitief voorbij en had ze nog maar één wens: "Ik denk dat ik maar een dik moeke ga worden. Gezellig toch?"

Rintje Ritsma

De eeuwige allrounder

Begin jaren ’90 ontstond er een heel nieuwe lichting schaatsers, Bart Veldkamp, Rintje Ritsma, Falco Zandstra en Ids Postma. Nu is Bart Veldkamp al bijna 10 jaar Belg met wisselend succes, Falco Zandstra had er al snel genoeg van en is ondertussen al meer dan 8 jaar gestopt met schaatsen. Ids Postma is aan het begin van dit seizoen gestopt met schaatsen na een glansrijke carrière. En tja dan heb je Rintje Ritsma al weet ik veel hoevaak afgeschreven en evenvaak weer teruggekomen. Hij is in mijn ogen nog altijd de ultieme allrounder. Ik ken geen 1 schaatser die meer allrounder was dan “de beer uit Lemmer.”35.90 op de 500 en 13.28,19 op de 10 kilometer. En net zo als in het boekje is Ritsma het beste op de 5000 en vooral de 1500 meter. Nu zijn we meteen bij het probleem van Ritsma. Want het allround toernooi is al meer dan 60 jaar geleden van het programma op de Olympische Spelen geschrapt. En hij zou zo graag op het hoogste treetje staan in Turijn en al mag je hem nooit afschrijven weet iedereen wel dat dat nooit meer zal gebeuren. Ik zal nooit meer het interview op het NK vergeten waar de grondlegger van het commerciële schaatsen erg duidelijk uitlegde dat hij de enige was die besloot wanneer hij zou gaan stoppen met schaatsen en niet, Mart Smeets, Henk Gemser, de Schaatsliefhebber of zijn buurman. En daarom ga ik ook maar geen voorspellingen doen het enige waar ik hoop is dat hij Turijn haalt en dan de wereld nog 1 keer versteld zet met een fantastische 1500 die ons weer doet denken aan toen hij zijn wereldrecord reed…. als eerste onder de 1.50….al weet ik ook wel dat die droom nooit werkelijkheid word.

TVM Schaatsploeg sinds 2000-2001
Sanex-team 1995-1996 t/m 1999-2000
Kernploeg 1990-1991 t/m 1994-1995
Jong Oranje 1988-1989, 1989-1990
Geboren: 13-4-1970
(Lid van S.T.C. De Preamkeskouwers)

Hobby's: autoracen, surfen, zeilen

Persoonlijke records
500m 35,90 Calgary 20-02-1999
1000m 1.10,19 Calgary 20-02-1999
1500m 1.45,86 Salt Lake City 19-02-2002
3000m 3.49,29 Calgary 11-03-2004
5000m 6.25,55 Calgary 27-03-1998
10000m 13.28,19 Nagano 17-02-1998

Hamar 1994


TVM 2002


2007...?

ok, ik kan het ook in het Nederlands hoor:

Earvin 'Magic' Johnson.

'Mooiste' basketballer aller tijden

Zie quote 'beste blanke speler aller tijden' Larry Bird.

--

Magic, ik kwam hem 'tegen' toen ik net op basketball zat, op de tv dus.

Wat stond ik perplex van zo'n lange gast die toch alles met een bal kon, best vreemd voor iemand met zo'n lengte en dan op zo'n positie spelen en ook nog eens de beste zijn.

Studio Sport was erg schaars met NBA beelden zoals ook tegenwoordig, toch vroeg ik toen aan m'n vader waar ik meer van deze tovenaar te zien kon krijgen.

Moeilijk, twintig jaar geleden ging dat niet zo makkelijk als nu, maar hoera ! toch een paar videobanden weten te bemachtigen met Magics' momenten, om van te watertanden.

Heb toendertijd stand en land af lopen zoeken naar mooi materiaal van deze man.

Het hielp natuurlijk ook dat mijn toekomstige vrouw tien jaar geleden al een origineel Lakers shirt met het magische nummer 32 opstuurde, 't kost wat maar dan heb je ook wat.

De NBA heeft vele grote spelers gehad maar Magic blijft voor mij altijd mijn nummer 1.

[ Bericht 32% gewijzigd door popolon op 08-01-2005 20:39:58 ]

Michael Jordan



Magic Johnson: "There's Michael Jordan and then there is the rest of us."

De beginjaren

Met afstand wordt Michael Jeffrey Jordan beschouwd als de beste basketballer aller tijden. Geen enkele samenvatting van zijn carriere kan met recht beschrijven wat hij gepresteerd heeft en wat hij betekend heeft voor het basketbal. De impact van Jordan is niet uit te drukken in punten, titels of prijzen.

Jordan werd geboren op 17 februari 1963 in Brooklyn, New York. Ondanks zijn vaders grote wens dat Michael baseball ging spelen ging hij zijn broer Larry achterna, hij begon met basketbal. Larry, die speelde met 45, was als een idool voor Michael. Hij vond zichzelf nog niet half zo goed als hem en nam daarom de helft van 45 als rugnummer. Een groot talent was hij echter niet, in High School werd hij bijvoorbeeld niet eens opgenomen in het basketbalteam... Na High School ging hij studeren aan de University van North Carolina, daar deed ie van zich spreken door het beslissende punt te scoren in de NCAA Championship wedstrijd. In 1984 was het zover, Jordan tekende een contract bij de Chicago Bulls....

In zijn 1e jaar werd ie verkozen tot Rookie of the Year, na gemiddelden van 28.2 punten, 6.5 rebounds en 5.9 assists. De Bulls wonnen 11 wedstrijden meer dan het voorgaande jaar maar werden in de 1e ronde van de playoffs uitgeschakeld. Het 2 seizoen begon teleurstellend nadat hij in de 3e wedstrijd zijn voet brak. Tegen alle dokters adviezen in speelde Jordan alsnog de playoffs van dat seizoen. Tegen de onklopbare Celtics scoorde Jordan een NBA record van 63 punten... De Bulls verloren maar Jordan's naam was gevestigd... Na de wedstrijd omschreef Larry Bird Jordan als: "God disguised as Michael Jordan."

In de jaren erop begon Jordan seizoenen te spelen die zijn weerga niet kennen, gemiddeldes van 37 en 35 punten per wedstrijd, befaamd is ook het schot tegen Cleveland in de beslissende 5e wedstrijd van de playoffs. Met de stand 100-99 in het voordeel van Cleveland krijgt Jordan de ball, springt, vliegt door de lucht, laat de bal los, en op het moment dat de buzzer afgaat vliegt de bal erin.

De Kampioensjaren

De 4 opeenvolgende scoringstitels was Jordan de meest besproken speler van de NBA, alleen de kampioenschappen ontbraken... Er waren critici die stelden dat Jordan een goede speler was, maar geen winnaar... Totdat de jaren 90 kwamen...

Met Phil Jackson aan het roer en met een goed team met onder andere Scottie Pippen begonnen de Bulls te draaien. In 91 was het eindelijk zover, Jordan won zijn 1e kampioenschapsring door in de finale de Lakers te verslaan... Het jaar erop waren de Trailblazers het slachtoffer. In game 1 scoorde Jordan een NBA-record van 35 punten in de 1e helft, inclusief 6 3-punters... In de wedstrijd na weer een gescoorde 3-punter haalde Jordan zijn schouders op en keek alsof ie wilde zeggen: "Ik weet ook niet hoe ik het doe..."


In 93 wonnen de Bulls hun 3e titel en completeerden hun threepeat... Na het seizoen, slechts 1 dag voor het begin van trainingskamp werd Jordan's vader vermoord. Dit was de aanleiding voor Jordan om zijn retirement aan te kondigen... Na 3 titels, 3 MVP-awards en 7 opeenvolgende scoringstitels hield hij het voor gezien. Hij vervulde zijn vader's wens en ging honkballen. Nadat Jordan in zag dat de MLB niet haalbaar bleek werkte hij aan zijn comeback. Laat in het seizoen van 94/95 verscheen hij in een persconferentie en sprak de woorden: "I'm back!"
In het begin leek Jordan een beetje roestig, hij speelde met 45, leek niet helemaal comfortabel en de Bulls wisten de finale niet te halen. Jordan zou te oud zijn, de jongere spelers hadden nu de controle over de league en Jordan was niet meer dan een redelijke speler... Het bleek ietsje anders te zijn...

In het seizoen 95/96 waren de Bulls onverslaanbaar, Jordan bleek een totaal andere speler te zijn na zijn comeback. Geen high flying dukns meer maar meer schoten, ook defensief was hij sterk verbeterd. De Bulls zouden een NBA-record van 72 overwinningen boeken in het reguliere seizoen. 72 van de 82 wedstrijden werden maar liefst gewonnen. In de Finale waren de Bulls te sterk voor Seattle, 4-2. Game 6 was uitgerekend op vaderdag, na het eindsignaal stortte hij huilend ineen, terwijl hij de bal als een knuffelbeer vast hield.

Jordan werd verkozen tot Most Valuable Player van het seizoen (MVP), Best Defensive Player, MVP van de Finals en MVP van de Allstar game. In het seizoen erop speelden de Bulls wederom de finale, dit keer tegen de Utah Jazz met MVP Karl Malone en de snelle point guard John Stockton... In game 1 scoorde Jordan het winnende punt toen de buzzer klonk. Echter, het geluk keerde toen met de stand 2-2 en aan de vooravond van game 5 bekend werd dat Jordan ziek was, hij zou misschien niet meespelen... Jordan stond ondanks de griep toch in de opstelling. Niet alleen scoorde hij in de gewonnen wedstrijd 38 punten, hij maakte ook een 3punter met nog 25 seconden te spelen. Jordan kon amper op zijn benen staan en in time-outs werd ie door Pippen naar de kant geholpen.



Game 6 werd ook gewonnen en Jordan werd opnieuw gekozen tot MVP van de finals.

In de finale van 98 stonden de Bulls weer tegenover de Jazz. Met de stand 3-2 in het voordeel van de Bulls stonden de Jazz in de laatste minuut met 86-83 voor. Met Pippen die last had van een rugblessure stond Jordan er alleen voor.
Jordan verkleinde de stand tot 85-86 en met minder dan een halve minuut op de klok pakte Jordan de bal af van Malone. Toen volgden enkele lange seconden... Met nog een 20 seconden liep Jordan rustig met de bal richting de basket, op dat moment wist iedereen wat er ging gebeuren, iedereen van de Jazz, iedereen in het stadion, iedereen voor de tv....Jordan zou de bal schieten, ook wel de 'worst kept secret in basketball' genoemd. Met een schijnbeweging passeerde hij Russel en schoot de bal raak met 5.2 seconden over op de klok. Jordan had wederom het onmogelijke gepresteerd, hij had 16 punten in het 4e kwart gescoord, waarvan 8 in de laatste 2 minuten. Deze wedstrijd zou de geschiedenis ingaan als dé wedstrijd van Jordan...

"Let's face it," said Bulls guard Steve Kerr. "We all hopped on Michael's back. He just carried us. It was his game tonight. That guy was ridiculous. He is so good it's scary."




Jordan eindigde zijn carriere bij de Wizards, waar ie op 40-jarige leeftijd op sommige momenten nog steeds liet zien dat ie goed was... Vooral wegens het gebrek aan teamchemie en misschien ook aan gebrek voor respect voor Jordan van de andere teamgenoten haalden de Wizards de playoffs niet...

Michael Jordan scoorde niet de meeste punten aller tijden in de NBA, hij had niet de meeste MVP-awards aller tijden, had niet de meeste titels aller tijden en was misschien ook wel niet de meest getalenteerde speler aller tijden... Maar dankzij zijn ijzersterke wil om te winnen werd hij wel de grootste winnaar in de geschiedenis van de NBA en voor velen de grootste atleet aller tijden... Hij speelde 6 finales en won elke 6, in elke finale werd ie uitgeroepen tot MVP.

Tegenwoordig maakt de NBA de spelers groot, Jordan maakte de NBA groot...

Kippenvel bij het lezen van bovenstaand stuk over Jordan .

Erg mooi stukje Zwansen.

Tevens topickick.

Fanny Blankers-Koen



Fanny Blankers-Koen is de meest tot de verbeelding sprekende Nederlandse atlete aller tijden. Daar staan haar vier gouden medailles tijdens de Olympische Spelen van 1948 in Londen garant voor. Het leverde haar de bijnamen 'Vliegende huisvrouw' en 'Flying Dutchmam' op.

De gouden plakken in het Wembleystadion van Londen veroverde Blankers-Koen op de onderdelen 100 m, 200 m, 80 m horden en 4x100 m estafette. In totaal greep ze 58 nationale titels en stelde ze 21 wereldrecords scherper. In 1982 werd de Hoofddorpse in New York uitgeroepen tot beste atlete in de Olympische geschiedenis. In november 1999 volgde in Monte Carlo de uitverkiezing tot atlete van de eeuw.

Fanny kon als kind al in vele takken van sport goed uit de voeten. Zo blonk ze uit in zwemmen, gymnastiek en atletiek. Op een gegeven moment vroeg vader Koen de plaatselijke badmeester voor welke sport hij zijn dochter het meest geschikt achtte. Het antwoord was: atletiek. Haar ontwapenende 'doping' bestond uit levertraan en bruine bonen.

Hoogspringster

De eerste wedstrijd liep ze op spikes van een kennis, die veel te groot waren en met watten waren opgevuld. De meeste indruk maakte ze in de begintijd merkwaardig genoeg als hoogspringster, niet als sprintster. Haar eerste Nederlandse record kwam op de 800 meter tot stand. Onder de toeschouwers van die wedstrijd was haar latere coach en man Jan Blankers, die veel meer in haar zag als sprintster. Ze trouwde in 1940 met de sportjournalist.

Fanny Koen maakte op 18-jarige leeftijd de Olympische Spelen van Berlijn (1936) mee. Ze werd zesde op hoogspringen en vijfde met de estafetteploeg. Door een vergissing stond ze niet ingeschreven op de sprint. Twee jaar later werd ze op de EK derde op de 100 en 200 meter.
In 1941 werd Fanny voor het eerst moeder, maar ze ging gewoon door met topsport, al kon ze niet vaker trainen dan twee keer per week. Later kreeg ze nog een kind. Op de EK van Oslo in 1946 kende ze een overladen programma met vijf nummers, maar ze won alleen de 80 m horden.

Hoogtepunt

Haar hoogtepunt kwam op de Olympische Spelen van 1948 in Londen, waar ze haar programma zorgvuldiger uitkoos. Ze was al dertig jaar en door sommigen als 'te oud' bestempeld. Haar successen waren onvergetelijk. Als het trouwens aan Fanny zelf gelegen had, zou ze halverwege al naar huis zijn gegaan. "Ik miste mijn kinderen vreselijk. Ik zat maar te huilen in de kleedkamer. Mijn man zei dat ik eeuwig spijt zou hebben als ik zou weggaan. Hij kreeg gelijk."

Heel Nederland stond op zijn kop na het viervoudige goud, dat haar ten deel viel. Haar beloning was typisch Nederlands: een fiets. Ze bleef er nuchter onder en had snel de stofdoek weer in de handen. "Wat willen de mensen dan? Dat ik tussen de bloemen voor me uit ga staren?"

Afscheid

In 1952 deed ze als 34-jarige opnieuw aan de Spelen (in Helsinki) mee. Het werd een deceptie. Een jaar later nam ze afscheid na een onvergelijkbare atletiekloopbaan, die ruim twintig jaar had geduurd. Op de Spelen van 1960 in Rome was Fanny Blankers-Koen coach van de nationale vrouwenploeg.

In de eerste jaren van de 21e eeuw, de laatste jaren van haar leven, deed ze niet meer denken aan de sterke atlete-van-toen. Schrijver Kees Kooman publiceerde in juni 2003 de biografie 'Een koningin met mannenbenen', waarin hij ingaat op de lijdensweg van Blankers-Koen. "Ze verblijft in een verpleeghuis, waar ze zich nauwelijks bewust is van welke werkelijkheid dan ook."

Overleden

De vliegende huisvrouw takelde de laatste jaren lichamelijk in rap tempo af. Ze kreeg een hartinfarct in de wachtkamer van haar huisarts en later kreeg ze de ziekte van Alzheimer en enkele herseninfarcten. Het atletenlichaam van Blankers-Koen wilde niet van opgeven weten, waar haar geest al had gecapituleerd, zo beschreef Kooman. "Ze slijt haar laatste jaren in een diepe, bodemloze eenzaamheid, waar slechts de dood verlichting kan bieden."

De Nederlandse atlete Fanny Blankers-Koen overleed zondag 25 januari 2004 op 85-jarige leeftijd.

Feitenoverzicht

Naam:
Francina Elsje (Fanny) Blankers-Koen

Geboren:
26 april 1918 in Baarn.

Deelname Olympische Spelen:
1936 (Berlijn) - 4x100 m: 5e (48,8 seconden), hoogspringen: 6e (1,55 m).
1948 (Londen) - 100 m: 1e (11,9), 200 m: 1e (24,4), 80 m horden: 1e (11,2), 4x100 m: 1e (47,5).
1952 (Helsinki) - 100 m: niet gestart in halve finales, 80 m h: uitgevallen in halve finales.
1960 (Rome)
1964 (Tokio)
1968 (Mexico-Stad) - Ploegleidster Nederlandse vrouwen.

NK (1936-1955):
58 titels (13 x 100 m, 12 x 200 m, 11 x 80 m h, 10 x hoog, 9 x ver, 2 x kogelstoten, 1 x vijfkamp).

Europees kampioenschap:
5 goud (1946 - 80 m h, 4 x 100 m, 1950 - 100m, 200m, 80 m h), 2 brons (1938 - 100 m, 200 m).

Wereldrecords:
21.

Eretitels:
Ridder in de Orde van Oranje Nassau (1949)
Beste atlete in de Olympische geschiedenis (1982, New York)
toekenning Olympic Order (1989)
internationale atlete van de 20e eeuw (1999, Monte Carlo)

Bijnamen:
Vliegende huisvrouw
Flying Dutchmam.

Bijzonderheid:
Wereldkampioenschappen werden in de tijd van Blankers-Koen nog niet gehouden.



[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 18-01-2005 16:39:25 ]