meisjes/vrouwen die zichzelf snijden? waarom?

Mijn ervaring (ik werk bij een krisisdienst) is dat deze mensen zich niet zozeer automutileren om aandacht te krijgen (uitzonderingen daargelaten), maar meer omdat ze niet weten om te gaan met hun gevoelens en om die spanning af te reageren zichzelf beschadigen...

de rosbief was op?

Het gaat niet om aandacht, je laat zulke dingen niet zien en verberg ze goed onder je kleding.
En je doe zulke dingen inderdaad als je het emotioneel even niet meer trekt. Psychisch niet helemaal goed in elkaar zit en je eigen haat of de schuld geeft voor dingen die er gebeurd of gedaan zijn.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2005 14:54 schreef Yosomite het volgende:
Een fascinerende novelle is geschreven door Elfriede Jelinek, "De pianiste" . Voor haar oeuvre kreeg deze Oostenrijkse schrijfster in 2004 de Nobelprijs voor de literatuur. De hoofdpersoon, Erika, pianiste, snijdt zichzelf ook met grote regelmaat en niet alleen in de polsen. In dit boek wordt het beschadigde leven van Erika beschreven, hoe zij zwaar gedomineerd wordt door haar moeder, over de bezoekjes aan Weense peepshows, over een relatie die ze probeert op te bouwen maar die gebaseerd moet zijn op een sado-masochistische relatie, en volgens de schrijfster dan ook gedoemd is te mislukken.
De schrijfster suggereert hier dan ook dat de oorzaak van automutilatief gedrag veel meer gezocht moet worden in een ouder- kind relatie waarbij het kind niet in staat is onder de vleugels van de ouder uit te komen om zelf haar vleugels uit te slaan.

Merkwaardige film was dat. Als je graag wil identificeren met de hoofdpersoon moet je niet deze film gaan bekijken. Om nu te zeggen dat je door het bekijken van deze film automutilatie gaat begrijpen, absoluut niet. Het wordt er alleen maar vreemder door. Misschien/Waarschijnlijk is het in het boek meer helder omschrijven.

Al die mensen die roepen dat het om aandacht gaat... Mensen die aandacht zoeken krijgen ook aandacht en dus hoor je daar het meeste van. Volgens mij gaat het toch maar om een kleine groep.

Dan nog, als je eindelijk door hebt dat jezelf snijden eigenlijk een probleem is en eindelijk daar hulp om wilt vragen, is het laatste wat je nodig hebt geroep dat het om aandacht gaat. Misschien is dat zo, maar misschien ook niet, dat wéét je toch gewoon niet? Roep liever dat ze hulp moeten zoeken, misschien gaan ze dat dan ook wel doen.

Het lijkt me net omwille van de schaamte dat ze tegengehouden worden. Als ze dan nog gaan denken dat iedereen wel zal reageren dat ze alleen maar aandacht willen, dan gaan ze helemaal nooit de hulp zoeken die ze nodig hebben.

De reden waarom ze het doen lijkt me dat de psychische pijn opeens zo hevig wordt dat je het niet meer aankan. Zoiets als, als je in je vinger hebt gesneden, sla dan met een hamer op je voet, dan voel je je vinger niet meer.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2005 19:32 schreef ANGE het volgende:

[..]

Zelfdestructief gedrag... Ja, dat is misschien wel de goede benaming. De drang jezelf iets aan te doen. Dat komt wel een heel eind in de richting denk ik. Net zoals drugs/drankmisbruik dat zijn. Of (in sommige gevallen) eetstoornissen.

Sjah.. zelfmoord in stapjes cru gezegd.. ook dat is een van de redenen voor dergelijk gedrag..

Ik heb nooit aan automutilatie gedaan maar wel andere destructieve dingen in the past.. kan er met mijn gedachtes wel bij komen hoe zoiets kan werken in veel gevallen... en wat geduld betreft Milagro: zodra ik zie dat het onmacht is waarom iemand geen hulp zoekt of probeert zichzelf te helpen vind ik dat eerder schrijnend dan dat ik mijn geduld erbij verlies. (imho is het altijd onmacht/onvermogen als iemand een andere weg inslaat dan "de goede")

Ik zou het anders doen, dat zeker wel, ik doe het ook anders, maar ik heb dan toevallig een stukje karakter mee gekregen waardoor ik die power in mijn donder heb... Kan je het iemand verwijten als diegene die power niet heeft of niet meer heeft?

Ik ben zeker niet het persoontje wat eeuwig blijft luisteren en medelijden heeft met iedereen, maar het gaat me wel eens aan het hart dat mensen het vermogen om te leven zoals ik het dan noem, missen, gelukkig kunnen zijn is niet zomaar iets en niet altijd te leren, dat weet ik inmiddels wel..

Dus zal ik dan iedereen die dat niet kan maar met de nek aankijken of gewoon zelf verdomd blij zijn met dat ik dat toevallig wel in me heb.. Ik ben uiteindelijk toch tot de conclusie gekomen voor mezelf dat ik strontmazzel heb met mijn karakter, ik zie het niet als een verdienste of een kwaliteit van mijn kunnen in die zin dat ik daarom beter zou zijn dan iemand die met bepaalde situaties waar ik wel uit gekomen ben niet om kan gaan of zelfs dan iemand die met dingen die voor mij nietszeggend zijn niet om kunnen gaan. Zij zullen altijd blijven struikelen over hun onvermogen om de positieve kant op te zoeken.

Mijn oordeel over mensen die zichzelf slachtoffer maken om het zo maar eens te benoemen, is wel milder geworden met de tijd.

Afgezien van aandachtvragende Gothic-Breezahs denk ik (weet ik) dat het vooral een manier is om geestelijke pijn lichamelijk tastbaar te maken. Niks geen aandachtvragerij dus altijd, maar vaak een persoonlijk iets.

Dit valt dus onder de categorie (te) flauwe grappen.

*Zie her-openingspost

[ Bericht 93% gewijzigd door Copycat op 05-01-2005 08:47:00 ]

gossie laffer, jij hebt vast een heel zwaar leven gehad *kuch*

wat fijn dat je het je kan permitteren om lekker zorgenloos als een oppervlakkige puberale braakbal door het leven te gaan

goeie post, Laffer

dit soort topics trekken op een gegeven moment de krassers aan, die komen dan met eigen ervaringen, gaan gezellig keuvelen "hoe kras jij nu, overdwars en alleen op dinsdag?" en voo rje het weet is het een gezellig slowchat topic geworden, krassers united.

ken uw fok geschiedenis!

Ze moeten meer de keuken in en biefstuk maken.

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 01:19 schreef milagro het volgende:
goeie post, Laffer

dit soort topics trekken op een gegeven moment de krassers aan, die komen dan met eigen ervaringen, gaan gezellig keuvelen "hoe kras jij nu, overdwars en alleen op dinsdag?" en voo rje het weet is het een gezellig slowchat topic geworden, krassers united.

ken uw fok geschiedenis!

Och ja zelfmedelijdende mensen die nog meer medelijden willen zijn er altijd, maar het is lekker makkelijk om vanachter je beeldschermpje lekker fel en stoer te doen niet dat ik niet soms keihard ben in dat soort situaties.. alleen dan wel als reactie op en in mijn soms lompe eerlijkheid. Het was alleen tot nu toe nog wel een redelijke discussie vind ik. De beweegredenen van mensen om bepaalde dingen te doen, vooral als het extreme dingen zijn, vind ik "interessant" (bij gebrek aan een beter woord).

De tendens van de mens.. dit soort dingen willen mensen over het algemeen eigenlijk liever niet begrijpen, dan is het lekker makkelijk om het te overschreeuwen en het belachelijk te maken, veel makkelijker dan eens dieper te kijken, stel je voor zeg, je zal er eens mee geconfronteerd worden dat de wereld buiten je eigen wereldje niet perfect is, poeh! Zware kost!

* MarMar lacht eens hoofdschuddend om de mensjes die het allemaal zo goed denken te weten.

leuk die oogkleppen, alleen lastig bij verkeer uit zijstraten

Om een soort spanning weg te halen. Weer rustig worden en controle te hebben over je gevoel.

Je lacht maar een eind weg, marmar

als dat je weerhoudt van krassen is dat okay natuurlijk

Neu, wat mij daarvan weerhoudt is dat ik eigenlijk gewoon blij met mijn persoontje ben MIlagro en dat wil ik graag zo houden. Beetje stom grappen maken en stoer een grote mond hebben over hoe dom andere mensen zijn zou daar niet echt aan bijdragen, maar goed, ieder zijn eigen instelling

Als jij daar gelukkig mee bent om het op die manier buiten je eigen beleefwereldje te houden is dat ook okay natuurlijk

ik kan nu wel van die standaard foto's gaan posten

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 01:54 schreef MarMar het volgende:
Neu, wat mij daarvan weerhoudt is dat ik eigenlijk gewoon blij met mijn persoontje ben MIlagro en dat wil ik graag zo houden. Beetje stom grappen maken en stoer een grote mond hebben over hoe dom andere mensen zijn zou daar niet echt aan bijdragen, maar goed, ieder zijn eigen instelling

Als jij daar gelukkig mee bent om het op die manier buiten je eigen beleefwereldje te houden is dat ook okay natuurlijk

was ik maar meer zoals jij

veren in je eigen reet steken, valt dat ook onder automutilatie eigenlijk?

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 02:03 schreef milagro het volgende:

[..]

was ik maar meer zoals jij

veren in je eigen reet steken, valt dat ook onder automutilatie eigenlijk?

jij bent degene die jezelf beter vindt dan mensen die niet overal evengoed mee kunnen dealen... wees nou gewoon blij dat je zelf niet het gevoel kent dat je niets meer rest dan in zoiets te vervallen en hou dat vooral zo!

Oke toegegeven, ik vind een ingekleurde visie iets beter dan een zwartwitte, je hebt gelijk, ik vind mijn mening iets beter dan die van jou, vooral iets genuanceerder. Happy now? gossie zeg, heb jij me even te pakken

nite nite

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 01:15 schreef MarMar het volgende:
gossie laffer, jij hebt vast een heel zwaar leven gehad *kuch*

wat fijn dat je het je kan permitteren om lekker zorgenloos als een oppervlakkige puberale braakbal door het leven te gaan

en u kent mij??

lekker zo doorgaan en ik zie jou nog weleens hier op het forum

heb nu ff geen trek in een dicussie namelijk

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 01:00 schreef MarMar het volgende:

[..]

Sjah.. zelfmoord in stapjes cru gezegd.. ook dat is een van de redenen voor dergelijk gedrag..

Ik heb nooit aan automutilatie gedaan maar wel andere destructieve dingen in the past.. kan er met mijn gedachtes wel bij komen hoe zoiets kan werken in veel gevallen... en wat geduld betreft Milagro: zodra ik zie dat het onmacht is waarom iemand geen hulp zoekt of probeert zichzelf te helpen vind ik dat eerder schrijnend dan dat ik mijn geduld erbij verlies. (imho is het altijd onmacht/onvermogen als iemand een andere weg inslaat dan "de goede")

Ik zou het anders doen, dat zeker wel, ik doe het ook anders, maar ik heb dan toevallig een stukje karakter mee gekregen waardoor ik die power in mijn donder heb... Kan je het iemand verwijten als diegene die power niet heeft of niet meer heeft?

Ik ben zeker niet het persoontje wat eeuwig blijft luisteren en medelijden heeft met iedereen, maar het gaat me wel eens aan het hart dat mensen het vermogen om te leven zoals ik het dan noem, missen, gelukkig kunnen zijn is niet zomaar iets en niet altijd te leren, dat weet ik inmiddels wel..

Dus zal ik dan iedereen die dat niet kan maar met de nek aankijken of gewoon zelf verdomd blij zijn met dat ik dat toevallig wel in me heb.. Ik ben uiteindelijk toch tot de conclusie gekomen voor mezelf dat ik strontmazzel heb met mijn karakter, ik zie het niet als een verdienste of een kwaliteit van mijn kunnen in die zin dat ik daarom beter zou zijn dan iemand die met bepaalde situaties waar ik wel uit gekomen ben niet om kan gaan of zelfs dan iemand die met dingen die voor mij nietszeggend zijn niet om kunnen gaan. Zij zullen altijd blijven struikelen over hun onvermogen om de positieve kant op te zoeken.

Mijn oordeel over mensen die zichzelf slachtoffer maken om het zo maar eens te benoemen, is wel milder geworden met de tijd.

Wat bedoel je daar precies mee? Zelfmoord in stapjes?

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 01:00 schreef MarMar het volgende:
Ik zou het anders doen, dat zeker wel, ik doe het ook anders, maar ik heb dan toevallig een stukje karakter mee gekregen waardoor ik die power in mijn donder heb... Kan je het iemand verwijten als diegene die power niet heeft of niet meer heeft?

Da's een moeilijke...en een eeuwige worsteling voor mij Enerzijds snap ik dat zulk gedrag en eigenlijk in het algemeen alle negatieve of vervelende dingen die mensen met psychische problemen doen/zeggen voortkomen uit onmacht en dus misschien eigenlijk niet 'verwijtbaar' is, anderzijds vind ik het moeilijk te verteren dat zij het door hun gedrag ook andere mensen moeilijk maken. Dat je jezelf naar de klote wilt helpen prima, maar je omgeving lijdt bijna altijd mee.
En dus kan ik toch doorgaans weinig geduld/begrip opbrengen. Ik geloof dat ik een beetje tussen milagro en MarMar in zweef

Ik vind dat bepaalde sujetten, zoals bijvoorbeeld Milagro (geheel naar verwachting overigens) een redelijk lomp beeld schetsen van mensen die in zichzelf krassen en snijden. Het zal alleen om aandacht gaan? Besef je wel dat geen enkel mens zichzelf verminkt, puur om een beetje aandacht? Denk je nu werkelijk dat iemand die zichzelf verminkt verder oke is maar enkel een beetje eenzaam is en wat aandacht wil?

Mensen die krassen sporen niet las ik. Vast, maar bij het zinnetje 'spoort niet' denk ik aan de lokale dorpsgek en niet aan meisjes die een leven van mishandeling, pesterijen, uitstoting en daarmee samenhangende depressies achter de rug hebben. (Ik refereer nu aan de mensen die ik ken of heb gekend die zichzelf verminkten..)

Ik irriteer me mateloos aan je oppervlakkige gezever Milagro, maar als die gespeelde en quasi grappige nonchalance jouw manier is om je te wapenen tegen het leven 'an sich' dan is dat natuurlijk je goed recht.

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 13:50 schreef nozem het volgende:
Ik vind dat bepaalde sujetten, zoals bijvoorbeeld Milagro (geheel naar verwachting overigens) een redelijk lomp beeld schetsen van mensen die in zichzelf krassen en snijden. Het zal alleen om aandacht gaan? Besef je wel dat geen enkel mens zichzelf verminkt, puur om een beetje aandacht? Denk je nu werkelijk dat iemand die zichzelf verminkt verder oke is maar enkel een beetje eenzaam is en wat aandacht wil?

Mensen die krassen sporen niet las ik. Vast, maar bij het zinnetje 'spoort niet' denk ik aan de lokale dorpsgek en niet aan meisjes die een leven van mishandeling en depressies achter de rug hebben.

Ik irriteer me mateloos aan je oppervlakkige gezever Milagro, maar als die gespeelde en quasi grappige nonchalance jouw manier is om je te wapenen tegen het leven 'an sich' dan is dat natuurlijk je goed recht.

quote:

Op woensdag 5 januari 2005 09:25 schreef ANGE het volgende:

[..]

Wat bedoel je daar precies mee? Zelfmoord in stapjes?

daarmee doel ik vooral op een genoemd voorbeeld van anorexia, deze ziekte komt namelijk niet alleen maar voort uit het nastreven van een slankheidsideaal, maar in bepaalde gevallen ook puur uit zelfdestructieve neigingen... je zou het kunnen zien als zelfmoord willen plegen maar er niet toe kunnen komen en dan jezelf zo naar de klote proberen te helpen dat je "vanzelf" dood gaat..

oh het is geen aandacht trekken?
wat is het dan?

en dat jij aan de lokale dorpsgek moet denken bij 'niet sporen' daar kan ik niets aan doen.
iemand die zichzelf verminkt, om wát voor reden dan ook, spoort niet.
en een psych is er om je weer op het spoor te krijgen.
ik heb geen geduld met mensen die met hun gedrag het leven van anderen verpesten.
en al helemaal niet met mensen die de behoefte hebben dat op een forum te gaan melden "vandaag weer in mijn armen gekrast, waarom waarom doe ik dat toch steeds"


want zulke posts zag je hier verschijnen, en hoe meer mensen hun jrasverhaal deden hoe meer zich geroepen voelden dergelijke meldingen te doen.
Dáár had ik het over, dat gekoketteer er mee op een forum.

Maar erger je gerust verder, zal me een zorg zijn.
Dit is mijn mening en jij hebt de jouwe.
Altijd dat gemekker om die ene mening die nu eens compleet anders is.