Das ook weer lekker. We zitten sinds een paar maanden in een achterstandswijk waar tot voor kort regelmatig de politie op bezoek kwam. Maar het leek mee te vallen. Tot nu toe heb ik weten te vermijden dat ik contact of conflicten had met de Tokkies die onze straat bevolken (3 families and still counting).
Staan ze vanavond pontificaal voor ons huis vuurwerk af te steken. Geen probleem. Die gaan vanzelf wel wel, denken we. Drie kwartier later staan ze er nog. Dus maar even naar buiten om te vragen of ze ergens anders kunnen gaan staan. Dat doen we beleefd.
Het antwoord is zoiets als (voeg het woord "kanker" een stuk of 300 keer in): "Donder zelf op. Als wij daar zin in hebben. Ik werk bij defensie, dus als je de pliesie belt dan naaien we je nog harder terug. Ja, dat zei ik. Bel de joden maar. Doe ze de groeten van de opperjoden. Kom ik je huis ook nog wel even in de fik steken, want dat leer ik daar ook" Hollandsch trots zullen we maar zeggen.
Ze lijken weg te gaan. Wij blij. Schelden doet geen pijn (bedreigen is wel eng trouwens).
Ze komen dus terug met nog meer. Nog meer bedreigingen. Politie maar eens gebeld. Die zijn er nu (een uur later) nog niet. Onze fietsen staan inmiddels in de hens en er liggen betonstrijkers in de tuin. Mijn vriend heeft de bijl uit de schuur gehaald. Wordt vervolgd.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team