Alfie, met o.a Jude Law en Marissa Tomei

Alfie
Regisseur : Charles Shyer
Duur : 103 minutes
Met o.a: Jude Law, Marisa Tomei, Susan Sarandon, Sienna Miller.

Het komt niet vaak voor dat ik volledig blind een bioscoopzaal binnenstap, mijn bevallige derrière aan de verschrikkingen van het theatermeubilair overlever, om me vervolgens te trakteren op een film waar ik niets van af weet.
Alfie was voor mij zo'n film.

Ik wist niets van het verhaal af, ik wist dat Jude Law de hoofdrol vertolkte, maar die informatie kwam pas tot me toen ik concludeerde dat hij de meest prominente figuur op de filmposter was. Ik heb het origineel nooit gezien, die stamt uit een jaar dat voor mijn gevoel nog voor het begin der tijden ligt, namelijk het infame jaar: 1966.

Alfie vertelt het verhaal over een jonge man, een echte heer, die het stoffige Engeland inruilt voor een spetterend bestaan in New York. Dat spetterende bestaan wil eigenlijk gewoon zeggen dat onze held, zo roekeloos als hij maar zijn kan, in het bed van de ene na de andere vrouw belandt. Met zijn povere woning is onze dertiger tevreden, want zoals hij zelf al zegt, hij spendeert het merendeel van zijn tijd in de residentie van een ander, en met name de slaapkamer van een ander. Zijn baan vol glamour is niets meer dan een bleek baantje als chauffeur voor een kleine verhuurder van limousines.

Alfie is een vrij man, Alfie is een moderne man, Alfie is een man die precies weet hoe hij de dames moet bespelen, of beter gezegd, hoe hij ze het beste kan manipuleren.

Onze onstuimige held heeft een aantal gouden regels waar hij naar leeft, de meest prominente regel is dat hij nooit te diep gaat, dat wil zeggen dat zodra de vrouw in kwestie ook maar iets verder dreigt te willen gaan dan het delen van een wilde nacht, Alfie zijn biezen pakt en zo snel mogelijk de benen neemt, terug vluchtend naar het bestaan van de eeuwige vrijgezel.

Maar er is iets mis. De hoofdpersoon van dit fabelachtige bestaan begint te twijfelen aan zijn eigen leven. Na spijt te voelen, na gedumpt te zijn door zijn quasi- semi- bijna- soort van-vaste vriendin begint de jonge hond zichzelf serieuze vragen te stellen. Waar gaat hij heen, wat zijn de consequenties van zijn daden, en kan hij die consequenties eigenlijk wel aan?
In Alfred's ideale bestaan is de kille twijfel geslopen, en hij moet voor het eerst sinds een eeuwigheid stilstaan bij zijn eigen leven, en concluderen dat hij geen flauw idee heeft waar hij naartoe gaat.

Deze film mist alle doelen die het zichzelf heeft gesteld. Mijn eerste indruk was dat dit een combinatie was van Bridget Jones and Sex and the City, maar dan met een flink paar harige kloten.
Jude Law doorbreekt regelmatige de vierde barrière, door zich op komische wijze naar het publiek te richten en ons te informeren over het wel en wee van de situatie waarin hij zich bevindt. Of dit moet leiden tot meer sympathie voor zijn personage is onbekend, want uiteindelijk blijft het personage dat hij speelt een klootzak, van het pure soort, zoals er niet veel meer van rondlopen in deze wereld.
Misschien is het dan de situatie die hem iets van vergiffenis moet schenken, want ook al loopt het nooit goed af, Alfred heeft het altijd goed bedoelt, maar zelf geeft hij toe, dat het liegen tegen zichzelf hem net iets te makkelijk afgaat. Ongeacht de wijze waarop Alfie gekwetst word, of door wie, het publiek zal zich waarschijnlijk niet bezorgd kunnen maken voor de penibele situatie waarin de charmeur zich bevindt, sterker nog, naarmate de film vordert zal de kijker sterk het gevoel hebben om Alfie een venijnige tik te verkopen.
Dus daar zit je dan, anderhalf uur lang, de belevenissen te volgen van het meest onsympathieke figuur dat je ooit gezien hebt in een hoofdrol.

Alfie herhaalt zichzelf te vaak, en pocht te veel met zijn status als vrouwenversierder en verslinder, dus de gezonde hetero-man zal hem vooral het onhebbelijke figuur vinden die hij in werkelijkheid is. De vriend die je niet over de vloer wil hebben omdat hij zichzelf net iets te goed vind, en omdat hij maar wat graag wil laten zien hoeveel kruisjes hij op in beddenpost heeft gekrast. Voor de hetero-man is Alfie een wandelende frustratie, die met al zijn charmes en gevatte opmerkingen alleen irritaties naar boven brengt.

Misschien dat de goedgeluimde hetero-vrouw deze film dan zal bevallen. Ik betwijfel het, behalve Jude Law's kop is er niets aan hem dat aantrekkelijk zou zijn voor de vrouw van vandaag. Het personage is eigenlijk alles dat een vrouw zou haten aan een man, hij is alles waar zij van zou walgen. En vrouwen die de gezegende ervaring mogen hebben om met een soortgelijk figuur te maken te hebben gehad, zullen de brandende passie van wraak in hun lendenen voelen bij het zien van deze film. Maar ach, het is toch Jude Law, en blijkbaar heeft hij qua uiterlijk hetgeen een vrouw wil zien op het scherm. Dus of het manipulatieve egoïstische roofdier hen aanspreekt hangt af van de mate waarop de vrouw in het bezit is van een zelfdestructieve kant. Misschien dat ze aan het eind van de film tegen haar arme nietsvermoedende vriend zal zeggen dat ze altijd al wist dat mannen waren zoals Alfie.

Dus het faalt bij de hetero, misschien dan bij de opgewekte homo?
Ik denk het niet. Alfie is zo overdreven hetero dat elke homo in de zaal waarschijnlijk twee standjes verder schiet. Alfie is zelfs zo overtuigd van zijn mannelijkheid dat hij zich volop in de mode heeft gestort en zich niet bedreigd voelt in een roze blouse. Alfred is zo overduidelijk een parodie op wat een heteroman is, dat het bijna te pijnlijk is om de film uit te zitten. Maar ach, ook voor hen geldt dat het Jude Law is waar ze tegenaan mogen kijken, en dat is een niet verkeerd beeld.

Er blijft nog maar een doelgroep over, de doorgewinterde pot. De behaarde vrouw die een snor kan laten staan waar menig man jaloers op zou zijn. De raaskallende, schuimbekkende, feminist die het liefst iedere man eigenhandig zou willen castreren.
Vreemd genoeg is dit de doelgroep die waarschijnlijk wet een echt warm gevoel de zaal uit zal stappen. Een horde lesbiennes die in koor zullen zingen dat ze weer helemaal overtuigd zijn van het feit dat alle mannen op sex-beluste varkens zijn, en dat ze maar wat blij zijn er nooit meer een nodig te hebben. En ergens zullen ze zich warm van binnen voelen tegen het einde van de film, want met een opgelucht hart weten ze dat het chauvinistische man-zwijn niet wint.

Alfie slaat de plank dus mis. Behoorlijk mis. Maar wat wel goed is aan dit hele gebeuren is het camera werk. Beetje halfslachtig zo nu en dan, een thema op de achtergrond lijkt halverwege de film vergeten te worden, maar het oorspronkelijke idee van de borden op de achtergrond die een thema inluiden, is wel aardig bedacht.
Het montage werk is vlot, en de overgangen tussen scènes en situaties is ook niet verkeerd.

Dat is eigenlijk het enige dat deze film nog red, het visuele gedeelte.

Eindcijfer: een 6, misschien zelfs een 6.5, afhankelijk van de bui.


[ Bericht 0% gewijzigd door Kugari-Ken op 28-12-2004 21:43:11 ]

mijn review werd afgewezen op de FP

vandaar dus dat ik ém hier postte

quote:

Op zondag 16 januari 2005 23:20 schreef Jojogirl het volgende:
* Jojogirl wilde vanmiddag eigenlijk naar Ocean's Twelve maar was te laat en ging dus naar "Alfie".

Wat een vage film. Net niks. Geen romantische komedie, geen inzicht in de diepere zin van het leven, maar een vaag mengsel van beide wat een vreemd resultaat opleverde dat nergens heen ging.

ik heb je nog zo gewaarschuwd jongedame.

is er al een nieuwe lading slachtoffers aangekomen met de komst van de dvd?