De kabbelende crisis van een links politieke elite

Geïnspireerd door de voorspelbare reacties op belichting van politieke mechanismen besloot ik tot de start van een voorspelbare draad. Een draad waarin even stilgestaan kan worden bij methoden van conversatie, oneigenlijke discussie, ontijdige afservering en niet te vergeten een elkaar bevestigend trivialisme teneinde de eigen nagenoeg vastgeroeste ankerpunten angstvallig te bewaren in een woelige buitenwereld.

Deze houding kenmerkt een gebrek aan intellectuele veerkracht bij de linkse elite. Het denken wordt er nogal eens bepaald bepaald door wat in de mode is. Bij GroenLinks werd dit geïllustreerd door de demonstratie desnoods ten koste van de eigen idealen deel uit te kunnen maken van het establishment.

Enkele decennia was de politieke beweging vooral op links waar te nemen. Zo begon dat in de jaren zestig tot aan de omslag van 1972 toen Joop den Uyl en zijn nieuw-linkse PvdA hun verbeelding aan de macht konden laten. Vanaf de eeuwisseling waren er echter duidelijk andere tendenzen waarneembaar. De revolte van de burgersbewegingen uitmondend in een verkiezingsoverwinning voor de club rondom Pim Fortuyn had weinig van doen met de toen reeds vastgeroeste links-progressieve idealen. De zelfstandige wisselkiezer die zich niet langer de werkelijkheid liet voorkauwen door de voorganger en de groep onthulde de crisis van de linkse politieke elite. Niet langer was er een moreel beroep om toch vooral vast te houden aan hetgeen je van oudsher had meegekregen, niet langer was er het sociale beroep van de eigen groep, eindelijk konden mensen (afgezien van wat mediacratische invloeden behoorlijk zelfstandig tot eigen keuzen komen. Niet langer was er een voorganger die de paplepel hanteerde om jongeren de aloude waarheden in te gieten en hen zo te binden aan de door de voorgangers uitgedragen werkelijkheidsbeleving.

Diverse factoren droegen bij aan de trieste onttakeling van het linkse wereldbeeld en haar linkse voorgangers. Zo kwam de linkse elite niet erg overtuigend over bij de verwoording van de eigen idealen. Toen het fenomeen Fortuyn zich aandiende hadden zij het zelfs nodig om tweedewereldoorlogretoriek te gebruiken om Fortuyn op oneigenlijke wijze van repliek te dienen. Een kind kon zien dat hierachter slechts behoud van de eigen politieke macht stak. Dit werd nog eens onderstreept door een vlucht in bureaucratie, regentesk, bevoogdend gedrag en niet te vergeten geaccentueerd door knevelarij van de vrijheid van meningsuiting door middel van het politiek correcte denken.

De politiek correcte doctrine werd keurig bewaakt door colunisten in diverse landelijke dagbladen. De sleutelbewaarders van de ideologische orde waren aangestoken met een politek correct virus en stelden in de tijd van de paarse eenpartijstaat nog hooguit wat trivialiteiten aan de orde. Er werd niet gediscussieerd over visies en alternatieven. Opniniepagina's werden tot aan 2002 zorgvuldig gecensureerd. Links had zich stevig verschanst in de bunker van het politiek correctisme. Als neveneffecten daarvan waren verkramping, moralisering en demonisering zichtbaar. Problemen werden zorgvuldig getaboeïseerd op toch maar vooral de heersende status quo niet in gevaar te brengen waarin de nummer 1 Wim Kok de touwtjes stevig in handen had. Niet de inzet voor gerechtigheid maar behoud van verworven macht gold als leidraad voor politiek en polemiek. Thom de Graaf bood hiervan wel het meest schrijnende voorbeeld toen hij meende te moeten verwijzen naar Anne Frank in reactie op Pim Fortuyn.

Zelfs de door de SP aangedragen ideeën om bevolkingsgroepen meer spreiden (die nu in Rotterdam opgeld doen) werden afgedaan als racisme. Gelukkig leefden we in een democratisch land en gingen de afwijkende meningen ondergronds. Daar verbleven ze tot het moment dat iemand ze met een uitstekende verwoording bovengronds kon halen om politieke beweging van het volk met het volk te ontketenen in plaats van de eigen waarheid al bevoogdende over het volk als heilrijke levertraan voor de eigen bestwil uit te strooien zoals de immer op goede bedoelingen gefocauste linkse elite dat gewoon was te doen. Voor een illustratie daarvan verwijs ik naar de vele zalvende preekjes van de 'bevlogen'Jan Pronk (die er intussen zelf behoorlijk van in zijn slappe was kwam te zitten).

Pim Fortuyn doorzag de crisis van deze zelfgenoegzamen en verzorgde een bewustzijnsexplosie bij het volk. Hij kuste de zwijgende meerderheid wakker uit haar lethargie en verzorgde een enorme politieke opkomst. Met de komst van Fortuyn werd er weer gediscussieerd. De elitie zag haar positie in gevaar komen en reageerde beledigd en verbolgen. Deze 'natuurlijke hoeders van de bestaande orde' bleken ineens in hun keizerlijke hemd gezet en bleken geenszins de bezitters van het onbekritiseerbare wereldbeeld. Toen de door hen uitgedragen beelden ineens weer bevraagd werden kwamen er meer vanzelfsprekendheden ter discussie.

Zo werden er vragen gesteld over de karteldemocratie waarin de baantjes voor vriendjes van vriendjes door vriendjes werden verdeeld. Zo trad er een bewustzijn op dat het politieke correcte denken te lang de kritische vrije geest gevangen gehouden had en dat betutteling en paternalisme de orde van de dag waren gaan uitmaken. Dit alles werd bijzonder goed geillustreerd in de toename van het aantal managers in onze maatschappij. Deze kleine paternalistjes werden vrijgesteld van productie en kregen als werkdoel slechts het nemen van besluiten en het pretenderen van verantwoordelijkheid mee. Ook zij verzorgden baantjes voor vriendjes van vriendjes. Het aantal externe adviesbureautjes nam explosief toe evenals het aantal nietszeggende overlegbaantjes bij overheids- en semi-overheidsinstellingen. De paarse eenpartijstaat en het door haar uitgedragen poldermodel bood ongekende mogelijkheden voor interne en externe aanstuurdertjes om elkaar wat duurbetaalde 'verantwoordelijkheden' toe te schuiven. Om tegen te gaan dat de verantwoordelijkheden wat al te dichtbij kwamen konden zij gewoon wat extra regelaartjes tussen hen en de uitvoerders benoemen zodat die voor schut zouden gaan mochten de resultaten onverhoopt tegenvallen. Een blik in de zorgsector illustreert wat ik bedoel.

In de huidige tijd waarin financieel een pas op de plaats gemaakt moet worden valt er voor het kabinet nog heel wat overbodig stompzinnig en kostspelig vet weg te halen om de maatschappelijke kosten te drukken. Ook dit taboe van de baantjes van vriendjes voor vriendjes onder een vooral sociaal-democratisch gesternte mag best eens kritisch op haar maatschappelijke merites worden beoordeeld. De ziektekostenpremies zijn al hoog genoeg. De lokale leges reizen nu al de pan uit. Er mag best eens een vraag gesteld worden over de kostspelige aanwezigheid van de aantallen ambtenaren die op de loonlijst van de overheid staan en dus door gemeenschapsgeld moeten worden bekostigd.

Er mogen best een vragen worden gesteld bij de overdaad aan regelgeving. Het is immers nog maar de vraag of de nederlandse bevolking door middel van doorgeschoten regelgeving, mogelijk bedacht door ambtenaren die zichzelf wat bezigheden zochten, niet onnodig op kosten gejaagd wordt. Zij weerhouden ondernemers ervan te ondernemen en werk te verschaffen. Doorgeschoten regelgeving prijst Nederland vakkundig uit de markt als handelsnatie omdat het tot nogal wat meerkosten bij de productie van middelen en diensten leidt. Tevens doet het de prijzen van deze middelen en diensten in het binnenland stijgen en oefent het direct haar kwalijk invloed uit op de dadwerkelijke koopkracht van consumenten.

Dit alles kon natuurlijk niet aan de orde komen bij een paars kabinet waarvoor de macht hoofdzaak was. Macht die kon worden behouden als kritische denkers konden worden gecensureerd door politiek correctisme terwijl de vertegenwoordigers van deze machtbeluste elite werden geposteerd op sleutelposities in de maatschappij. Vooral de PvdA had daar een handje van. In de stad Amsterdam vind je een sprekend voorbeeld van het betrekken van maatschappelijke sleutelposities door de PvdA. De lokale club wordt nog steeds gekenmerkt door een cultuur van bestuurscentrisme en een arrogante stijl van aansturen. Ze steekt de kop in het zand voor de problemen in de wijken en in de zorg en lijkt te lijden aan angst voor interne controle. Een kleine binnencirkel bepaalt er het programma en de kandidatenlijst. Ik ben benieuwd of Wouter Bos deze wat enge clubgeest bij de landelijke PvdA al heeft kunnen ombuigen.

Vanaf begin jaren 90 was er al een trend waarneembaar dat burgers niet of nauwelijks betrokken waren bij het openbaar bestuur. Paars beleed slechts daar iets aan te willen doen en de kloof tussen overheid en burger groeide tijdens de paarse eenpartijstaat. Het tussentijdse rapport In dienst van de democratie van Jaques Wallage dat de afstand tussen overheid en burger beschreef verdween ergens in een lade. Ook het artikel van Paul Scheffer over ]het Multiculturele drama en de opkomst van de leefbaar bewegingen vermochten het niet de paarse elite te wekken uit haar zelfgenoegzaamheid.

Deze nivelliseerderselite ving signalen van onvrede nauwelijks op en leverde vooral schijngevechten om de persoonlijke macht. Zij sloot zelf een deel van de oppositie (GroenLinks) in. Zo dreef de club vrienden voort op een schijn van succes bewierrookt door haar schrijvende lakeien. Dezelfde lakeien waren door het omhoogschrijven van GroenLinks al begonnen aan de vorming van een PvdA-coalitie. GroenLinks die zichzelf al helemaal zag zitten als bestuurdersclub schoof daarop prompt haar kritiek op de NAVO aan de kant ten gunste van het politiek correcte denken zodat zij kon eventueel kon aanschuiven aan de bestuurderstafel. Gelukkig werd deze decadente bestuurdersclub in 2002 met haar neus op de feiten gedrukt door het volk at met devoeten aangaf dat het genoeg geweest was.

Het was natuurlijk politiek bijzonder dom wat Paulus Rozewater zich liet aanleunen door zich als oppositiepartij te gaan verbinden met een club waarvoor de messen werden geslepen voor een politieke afrekening. Rozewater raakte helemaal de weg kwijt toen hij tussentijds ook ngo meende zijn oppositionele geestverwanten van de SP onder uit de zak te moeten geven. Kennelijk was de geur van nakende bestuurlijke verantwoordelijkheid barricaden Paultje wat teveel geworden... eindelijk werd hij dan ook als regent gezien (en als Haagse regent afgerekend nog zonder daadwerkelijk bestuurd te hebben). Gelukkig vond hij al vlot weer een baantje gevonden als chauffeur en aangever van ene Maxima Zorreguieta en kon hij er bij de Ikon wat bijschnabbelen om niet slechts te zijn aangewezen op het uit erfenis verkregen persoonlijke vermogen.

Nu de perikelen van de verkiezingen al even voorbij zijn en de diverse partijen niet langer lijken te worden geleid door PR medewerkers aan de lijn kan door het technocratische beeld heen eens kritisch worden gekeken of er een loutering is opgetreden na de oorwassing van het electoraat dat met de voeten orde op zaken stelde.

Kabbelt de links-elitaire crisis nog steeds voort? ZIjn er stoplappen ingezet? Is er een compleet nieuwe kijk op zaken gekomen? Of is de linkse elite gevlucht in fatsoenspopulisme teneinde de massa weer in politiek correct gareel te krijgen?

[ Bericht 4% gewijzigd door sjun op 22-12-2004 09:37:25 ]

quote:

Op woensdag 22 december 2004 03:02 schreef Zanderrr het volgende:
Is dit de opgave voor het Groot Dictee der Nederlandse Taal 2005 of zo?

Nee, we zitten hier in POL waar niet enkel ruimte is voor oneliners.

quote:

Op woensdag 22 december 2004 03:04 schreef Karzeuler het volgende:
Ach ik zie het alweer, het is tijd voor een echte onvervalste Libertariese partij (om de leegte van de verdwaalde VVD in te vullen, die sinds ze die troetelallochtoon binnengehaalt hebben pas echt het spoor bijster zijn).

Misschien wel. Ik kan me echter niet aan de indruk onttrekken dat je deze reactie al even op de plank had klaarliggen om deze te onpas te dumpen in een draadje dat over iets heel anders handelde.

quote:

Op woensdag 22 december 2004 05:06 schreef Vampier het volgende:
ik zie dat iemand teveel tijd heeft

Je moet iets tussendoor doen ter afleiding als je ruzie hebt met wat software

quote:

Op woensdag 22 december 2004 05:27 schreef cassedy het volgende:
Ik vind dit bericht een absolute topper en een duidelijke ontmaskering van de Linkse Kerk.
Volg de carriere van een stel van die linkse coryfeeën en je ziet vanzelf het eigen graaien en snaaien dat ze jarenlang als politiek dogma aan de massa verkocht hebben.
Ik noem hier als absoluut diepetepunt Marcel van Dam.

De man die het ondanks dat hij door zijn eigen partij, de PvdA ontmaskerd werd als slechte teamspeler, toch nog door deze club in staat gesteld werd het voorzitterschap van de VARA! op zich te nemen. Zo had hij wat om handen en kon hij zijn gramschap over de mislukte opvolging van Joop den Uyl nuttig voor de verspreiding van het socialistische evangelie en ter behoud van de socialistische zuil gaan inzetten in plaats dat hij Wim Kok bij de PvdA voor de voeten zou gaan lopen.

Later ontwikkelde Marcel zich tot uitstekende huize avondrood programmeerder met uitgekauwde formules als het Lagerhuis en de Achterkant van het (eigen) gelijk. Een man die ouderen niet vroegtijdig afschrijft maar hen juist laat floreren in de eigen zaterdagavondprogramma's. Zo is het dan gekomen dat er bij de VARA! weinig jong talent rondloopt en dat Nederland het nog steeds mag doen met de welhaast bejaarde 'coryfeeën' Witteman, Spijkerman en Van Dam bij het voorspelbare zaterdagavondje Rooie Haan.

_{Met de dood van Theo van Gogh en Pim Fortuyn hoorde je vroeg in de ochtend driemaal een wat hoog, schel, krassend geluid de ochtendstilte verstoren}

[ Bericht 7% gewijzigd door sjun op 22-12-2004 16:46:19 ]

quote:

Op woensdag 22 december 2004 08:01 schreef 1-of-6Billion het volgende:

[..]

Bedankt voor het opkrikken van deze draad door middel van je inhoudelijke bijdrage.

quote:

Op woensdag 22 december 2004 07:04 schreef Jaweh het volgende:
Ach ja, zo kan je het ook invullen. Maar ik zie Lubbers nog steeds bepaalde boodschappen in het Turks vertellen, de zogenaamde troetelallochtoon werd gekweekt in de 12 jaren van CDA VVD D66.
Daarna werd CDA vervangen door PvdA, maar de VVD bepaalde nog steeds het beleid en wat is er nu? Na het zogenaamde wakker geschud van P Fortuyn? Juist CDA VVD LPF en D66 die nu dus afmaken waar v Agt en Lubbers mee zijn begonnen: de afbraak van Nederland.

Ik noem het de opbouw van een gezonde eigen verantwoordelijkheid zodat er tot in lengte van jaren iets van een zorgsame samenleving in stand gehouden kan worden en de centen niet vroegtijdig zijn uitgegeven.

quote:

Hoebedoelu Linkse-Elite? Ga eerst eens Uw huiswerk doen en kom dan weer terug. BTW ik ben niet voor Groen Links.

Zoals ik het schreef bedoelde ik het. Zet er iets meer tegenover en we krijgen hier een prachtige discussie.

quote:

Op woensdag 22 december 2004 08:31 schreef Julius_Vanderdecker het volgende:

[..]

Ka-ching!

Sjuul, je hebt vast meer bij te dragen...

quote:

Op woensdag 22 december 2004 10:08 schreef dVTB het volgende:

[..]

Ik vind het volkomen normaal dat politieke partijen zich aanpassen aan de samenleving en zich, waar nodig, herpositioneren. Ik meen me toch te herinneren dat er vrij recent nog bepaalde politici (ene Wilders) waren die binnen de VVD een ruk naar rechts wilden bewerkstelligen. Zo zijn er ook CDA'ers die schreeuwen om een socialer CDA.

Politiek blijft een evenwicht tussen sociale bewogenheid en financiële haalbaarheid. Je ziet dit niet slechts in de kamer maar ook binnen partijen ter bepaling van de partijkoers. Daar tussenin zit een gebiedje van prioriteitsstelling. Als Wouter Bos en Jan Marijnissen dus profijt willen halen uit meer linkse geluiden binnen het CDA moeten ze hun best doen deze mensen aan te spreken. Niet met tranentrekkende oneliners voor het eigen publiek maar met gewone argumenten. Zo bewerken ze dan een andere kabinetskoers zonder dat het economisch geld kost om het eigen statement uitgedragen te krijgen via openbare belemmeringsdagen.

Je hebt gelijk dat het volkomen normaal is dat politieke partijen zich aanpassen aan de samenleving. Hetgeen ik aankaartte was juist het gebrek aan aanpassing aan de samenleving tijdens de dictatuur van de politiek correcte mening dat zich een taboe om andersformulering en signalering van maatschappelijke misstanden schiep om het eigen bestuurlijke vermogen niet in diskrediet gebracht te zien.

quote:

Is dit nu een beschrijving van linkse politieke partijen of van de ChristenUnie en SGP? Het lijkt namelijk meer op dat laatste...

Geen beste jij-bak.

quote:

Leuk bedacht, maar niet waar. Mensen als Melkert hebben er vooral op gehamerd dat een Fortuyn de samenleving zou verdelen, hebben ook de suggestie gewekt dat Fortuyn extreemrechts zou zijn, maar ik heb ze met geen woord over nazi's horen praten.

Ad Melkert verbond Pim Fortuyn met Jean Marie Le Pen in zijn je-wordt-wakker statement. Misschien was je dat van de weeromstuit vergeten?

quote:

En wie was ook alweer de politicus die een paar maanden geleden het integratie-vignet van minister Verdonk vergeleek met de jodenster? Bij mijn weten ene Dijkstal, VVD-politicus.

En vooral, kopstuk van de paarse eenpartijstaat.

quote:

Aan welke kant van het politieke spectrum zit ook alweer de minister die recent nog wees op de wetten rondom Godslastering en dat niet alles maar zo mag worden gezegd? Bij *mijn* weten is Donner een CDA'er, dus niet-links.

De man draagt zijn eigen normen en waarden consequent uit. Ik kan me in godsdienstwetjes minder vinden maar kan me zeker vinden in een pleidooi om te verhelderen dat alles kan inzake vrijheid van meningsuiting maar dat niet alles opbouwt. In tegenstelling tot dhr. Donner zie ik niets in aanscherpen van wetgeving ter bescherming van gelovige minderheden (maar in de praktijk vooral uitwerkend als beteugeling van de vrijheid van meningsuiting). Ik ben van mening dat het openbare debat de plek bij uitstek is om kwalijke kanten van verkondigde meningen scherp te belichten.

Laat dhr. Donner zijn aandacht liever bepalen bij de vergroting van sociale veiligheid van deze mensen en bij hun vrijheid een eigen geloof te belijden zonder voortdurend te worden lastiggevallen. Een andere insteek om iets soortgelijks, bevorderen van het gevoel van veiligheid bij een bevolkingsgroep, te bewerken.

quote:

Wat is ook alweer die politieke partij die op een strategisch handig moment de stekker uit het kabinet CDA-VVD-LPF (zo gewild door de kiezers!) trok, omdat ze daar zelf beter van konden worden? VVD....

Gesteld dat dit een strategisch verhaal was en geen laatste druppel, dan nog gaat het om politiek. Kennelijk hadden de kiezers ervrede mee anders was deze partij zwaarder afgestraft.

quote:

Hardnekkig terugkerende rechtse dooddoener. Grootste krant van Nederland is de liberale Telegraaf. Die wordt meer gelezen dan de 'linkse' kranten bij elkaar.

De Telegraaf kent een linkse equivalent in de Volkskrant. Ook deze krant moet het vooral hebben van de sensationele ankeilers.

quote:

Graag bewijzen van dat laatste !

Ik zal f terugmoeten lezen want ik zie zo niet waar je nu precies bewijzen van wenst.

quote:

Wat een nonsens. Als er iemand verkrampt en moraliserend is, is het Jan Peter Normen en Waarden Balkenende. En over meedoen aan de mode gesproken: demonisering is een inhoudsloos modewoord. Iedereen die tegenwoordig kritiek krijgt, wordt gedemoniseerd. Nikszeggende kreet.

Nietszeggend als je in de media wordt afgeschilderd als levensgevaarlijk en als een gestoorde deze ophitsing als aanleiding beschouwt om een moord of aanslag te plegen?

Misschien moet je zelf eens zo'n hetze meemaken om er wat minder luchthartig over te kunnen berichten?

Overigens ben jij degene die iedereen erbij haalt. Overdrjiving en toeschrijving is zo'n oneigenlijke discussietechniek om de ander af te serveren zonder dat je daadwerkelijk ingaat op de gevoerde argumentatie.

Dan zal ik nog even nader ingaan op jouw poging tot ridiculisering van Jan peter Balkenende. In tegenstelling tot jouw toeschrijving dat onze premier verkrampt en moraliserend is waarmee je kritiekloos het beeld uitgedragen door bepaalde media (die ik daarbij een politieke agenda toeschrijf) napraat, vind ik het een zeer goede zaak dat de visionaire premier Balkenende ons bepaalt bij het maatschappelijke probnleem van gemis aan alledaagse aanspreekbaarheid.

Balkenende dat gemis te kunnen ondervangen door in te zetten op bewerking van een gemeenschappelijk gedeelde moraal. Dat zou tegengaan van hufterigheid op straat en draaideurcriminaliteit, benoemen van maatschappelijke misstanden en oog en oor voor de noden van anderen weer kunnen bevorderen en plaats van dat wij dieper wegzakken in een bemoei je met je eigen zaken, wie dan leeft, wie dan zorgt. Dat zou vraagtekens zetten bij de voortdurende eisen van respect die je hoort terwijl mensen niet zelfstandig tot de conclusie kunnen komen dat respect slechts verdiend kan worden.

De attentie van Balkenende bij gemeenschappelijk ervaren normen en waarden zou ertoe kunnen leiden dat individuele rechten en plichten weer worden gekoppeld ter bewerking van maatschappelijke betrokkenheid. Dat gedogen weer kan worden gezien als de armoede van de wetshandhaver en dat er met succes kan worden gebouwd aan verbetering van de leefbaarheid in stad en land omdat de verantwoording daarvoor met iedere ingezetene kan worden gedeeld zodra bij die ingezetenen maatschappelijk bewustzijn is opgewekt.

Het geeft voor mij geen pas om daar wat lacherig over te doen en bewerkers van dit ideaal te ridiculiseren. We leven echter in een vrij land...

quote:

Fortuyn was vooral een populist die goed op bepaalde sentimenten inspeelde. Als er echt een gedegen politieke visie aan ten grondslag had gelegen, had de LPF zich ook zonder Fortuyn moeiteloos kunnen handhaven als sterke politieke partij.

Je voert hier een schijnargument. Als de zelfbenoemde dicipelen van Fortuyn de verweesde samenleving gelezen en begrepen hadden dan was er bij de LPF niet zo'n zooitje ontstaan. De LPF bestond echter gezien het korte tijdsbestek uit een groot deel niet weggefilterde politieke avonturiers. Dàt heeft de LPF vooral opgebroken. Dat, en een wat andere maatschappijvisie weerhielden mij ervan een stem aan de LPF te gunnen. I

k vind dat je ook met realiseerbare alternatieven moet komen als je maatschappelijke problematieken aankaart en dat je de blik meer dan één kabinetsperiode vooruit moet richten als je daadwerkelijk maatschappelijke hervormingen wenst te bewerken. Niettemin beschouw ik Fortuyn's De verweesde samenleving als een uitstekende sociologische analyse van de nederlandse samenleving.

quote:

Als er één partij is in dit land, waar alles om de macht draait, is het wel de LPF...

Daar niet minder dan bij de PvdA

quote:

Vriendjespolitiek is van alle tijden, van alle partijen. Het heeft niks met linkse elite in het bijzonder te maken.

Deze elite had zelfs de media in de eigen zak. Kijjk bijvoorbeeld eens rond in Amsterdam waar de PvdA de macht heeft. Zij bezet alle strategische ambtenarenposten, zij kleurt AT5 via de daar werkzame PvdA-mensen zodat gemeenschapsgeld besteed kan worden aan de PvdA-belichting van de amsterdamse werkelijkheid, zij kleurt het Parool op soortgelijke manier. Zelfs bij de UvA is partijlidmatschap van de PvdA een pré. Verder heeft het via de gemeente AMsterdam een grote vinger ni de apap bji het onderzoeksbureau O + S dat niet geheel toevallig de cijfers van de amsterdamse gemeentepolitiek onderzoekt en presenteert.

Wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Zo houdt de linkse elite in Amsterdam strategisch haar macht vast. Dergelijke verbanden kunnen wat mij betreft worden belicht, gewogen en beoordeeld omdat er daadwerkelijk een keuzevrijheid van burgers kan plaatsvinden en deze niet slechts uit zorgvuldig voorgeselecteerde werkelijkheidsalternatieven kunnen kiezen. Ik ben benieuwd wanneer er een gedegen onderzoek komt naar de situatie in den lande en of deze vergelijkbaar is bij wat ik in Amsterdam waarneem..

quote:

Ik verwijs slechts naar De Hoop Scheffer (CDA) als secretaris-generaal van de NAVO en eurocommissaris Kroes. De voorzitter van de Europese fractie van de VVD, Maaten, zette graag zijn principes opzij (zou VOOR een Europese Commissie met homofoob Buttiglione hebben gestemd) om er maar zeker van te zijn dat Kroes haar portefeuiile zou krijgen.

De Hoop Scheffer was natuurlijk zowiezo al acceptabel voor de amerikanen omdat deze tijdens zijn hele bewind al onverdeeld positief over Amerika was. Voor wat betreft Neelie ben ik het met je eens. Overigens zie ik niet in waarom Buttligone niet zou hebben kunnen functioneren op de functie die hem was toegedacht vanwege deze persoonlijke mening inzake homosexualiteit. Mij lijkt het vooral een socialistisch sentimentalisme dat heeft geleid tot stemmingmakerij rondom deze man. Men had er beter aan gedaan slechts de nitwitterij van andere kandidaten fel te belichten waarvan sprake was.

quote:

Ja, typisch stokpaardjes waar GroenLinks om smeekt: meer managers Dit is een VVD-wereldje van zelfverrijkers, waar -toegegeven- de PvdA helaas veel te lang aan heeft meegedaan.

Helaas voor je is het vooral de PvdA geweest die meer managers entameerde. Diverse interne en externe managers maken dan ook deel uit van het PvdA-netwerk om aan werkopdrachten te komen. je ziet deze clubs dan ook in sociale sectoren het meest scoren. Ook het organisatieadviesbureau Booijmans en van Beuningen (bekende PvdA-namen niet?) is gewoon gelieerd aan de PvdA. In Amsterdam heeft een oud PvdA voorzitter een eigen organisatie-adviesbureau en sleept deze mede dankzij zijn politieke netwerk wat opdrachten binnen.

Ik vind dat dergelijke zaken genadeloos belicht moeten worden. De kleren van de keizer (in de vorm van terugkerende reorganisaties als kantelingen, herstructureringen en anderwe vluchten naar voren van bestuurders om hun bevraging op hun bestuurlijke verantwoordelijkheid te ontlopen) moeten gewoon worden getoond, gewogen en waar zij te kostspelig bevonden zijn worden afgevoerd inclusief de bestuurders die het nodig vonden hun organisaties ermee te belasten. Geen geld voor handen aan het bed, maar wel voor prijzige reorganisaties, prijzige externe managers en een lading overbodige tussenpersonen die professionals het werk verzuren ven via formaliteiten de flexibiliteit van een organisatie belemmeren.

quote:

Onder bewind van CDA-VVD gaat UWV-directeur Joustra zijn werkkamer met ivoor behangen. Sanctie: hij wordt weggepromoveerd tot terrorismebestrijder. Met andere woorden: ook rechtse partijen pakken dit soort figuren niet aan.

Een slechte zaak. Daarom mag er best iets worden gedaan aan doorlichting van ontslagbeschermingsconstructies opdat de gemeenschap niet hoeft te blijven lammeren aan wanpresteerders.

quote:

Dit is gewoon weer het zoveelste "al het slechte komt door links, al het goede door rechts" topic op Fok.

Ik ga niet mee met je poging tot vroegtijdige afservering van deze draad. In Dr. Willem Drees had links een goede voorman en ook Willem Vermeend en Arie van der Zwan gaven er blijk van oog te hebben voor het evenwicht tussen financiële mogelijkheden en sociale wensen.

[ Bericht 33% gewijzigd door sjun op 22-12-2004 12:36:45 ]

Je vroeg om bewijzen van de eenheidsworst van diverse opiniepagina's:

Jan Greven , van 1985 tot 1998 hoofdredacteur van het dagblad Trouw, van 1998 tot 2001 uitgever van o.a. NRC Handelsblad, verwoorde dit gevoelen uitstekend in het NRC Handelsblad van 15 juni 2002.

Ik heb het stuk even uit mijn dossiers gehaald en voor je ingescand

quote:

Nederlandse kranten debatteren alleen over trivialiteiten

De journalistiek is correct

Na de moord op Pim Fortuyn ligt de gevestigde journalistiek onder vuur. Er zou sprake zijn van een 'journalistiek tekort'. Jan Greven, tot vorig jaar uitgever van onder meer NRC Handelsblad, herkent wel iets van die kritiek. Maar: 'Ik geloof in de kracht van een krant en een redactie om stof af te schudden, nieuwe wegen in te slaan en werkelijk onafhankelijk te zijn.'

Najaar 2000 zond de Franse televisie het programma C'est mon choix uit. Het was buitengewoon populair. C'est mon choix draaide om een 'gewoon mens' die in zijn of haar leven een eigenaardige keuze gemaakt had. Hoe extravaganter, hoe beter. Maar het mochten geen keuzes zijn die het publiek in verwarring konden brengen of zouden verontrusten. Dus wel iemand die besloten had het hele leven geen ondergoed te dragen, maar geen racisten.

Daar, schrijft de Sloveense filosoof Slavoj Zizek, bij wie ik over het programma las, komt keuzevrijheid in onze liberale samenlevingen op neer. Zolang er niets op het spel staat, zijn we vrij om te kiezen wat we willen. Maar fundamentele keuzes die de orde zouden verstoren zijn taboe.

In Nederland is dat niet anders dan in Frankrijk. We hebben alle vrijheid om te kiezen uit een scala aan trivialiteiten. Maar wee je gebeente als je met een dissident standpunt de gangbare ideologische orde verstoort. Die gevoeligheid voor ideologische ordeverstoring is in Nederland het grootst over de onderwerpen 'homoseksualiteit', 'racisme/multiculturele samenleving' en 'religie'. In die volgorde. Wie zich op deze punten in het openbaar en vanuit een bepaalde maatschappelijke positie op dissidente wijze uit tegen de heersende, als correct ervaren, opinie in, krijgt geheid een tik op de neus.

Van alledrie een voorbeeld. Ik begin met religie. Een half jaar geleden zei de Amsterdamse burgemeester Job Cohen dat religie een belangrijke factor was in het nader tot elkaar brengen van de verschillende bevolkingsgroepen in zijn stad. De uitspraak zou elders in de wereld als volstrekt normaal zijn beschouwd, maar in Nederland is Cohen erom neergesabeld. 'We' hebben in dit land immers vastgesteld (waarmee we uniek zijn in de hele wereld) dat religie in dezelfde categorie thuishoort als het houden van een aquarium. Een private aangelegenheid waar geen bloed uit vloeit zolang zij zich maar tot het privé-domein beperkt. Vandaar dat de kerk ook door de overheid in dezelfde positie geplaatst is als de aquariumvereniging. Vergoelijkend werd over Cohen opgemerkt dat ieder mens wel een moment van zwakte kent. Maar serieus werd er op zijn opmerking niet ingegaan. Laat staan dat er een debat over ontstond.

Wat dissidente uitspraken over homoseksualiteit betreft kunnen de Rotterdamse imam El-Moumni en voormalig Tweede-Kamerlid Leen van Dijke (RPF) het hunne zeggen. In het land dat zich bij voortduring op de borst klopt vanwege zijn tolerantie en vrijheid van meningsuiting werden zij voor de rechter gedaagd. Het verwijt was dat ze een mening over homoseksualiteit hadden geuit die vloekte met de opvatting die hier als algemeen bindend wordt beschouwd.

Tenslotte is het in Nederland keer op keer onmogelijk gebleken een normaal, op argumenten berustend debat te voeren over de voors en tegens van de multiculturele samenleving. Na twee of drie zetten van de 'tegens' voeren de 'voors' ons zonder ontkomen naar de Tweede Wereldoorlog, worden in de verte weer stampende laarzen gehoord en wordt er 'dat nooit meer' bezworen. Over wat er gebeurt met iemand die probeert over dat thema een standpunt in te nemen dat als ordeverstorend wordt ervaren (ook al is het om van daaruit de discussie aan te gaan) kan Frits Bolkestein meepraten. Evenals, indien hij dat nog kon, Pim Fortuyn.

Emmers stront

De pers speelt een essentiële rol in het verhinderen van zo'n fundamentele discussie over de rol van religie, de visie op homoseksualiteit en de vraag of wij de problematiek van de multiculturele samenleving op de verstandigste wijze aanpakken. Dat komt doordat de spraakmakende columnisten en commentatoren van alle landelijke kranten de meest getrouwe bewakers zijn van de maatschappelijke en ideologische orde. Met als goede hulp de redacties van de opiniepagina's die haast nog beter weten wat wel en wat niet door de beugel kan. En ondersteund door het openbaar ministerie dat aan weinig genoeg heeft om vervolging wegens smaad te onderzoeken.

En als er al eens een columnist dissident is, zoals Fortuyn-adept Pamela Hemelrijk van het Algemeen Dagblad, wordt daar korte metten mee gemaakt. Wie heeft er in zo'n situatie nog zin in om in het openbaar emmers stront over zich heen te krijgen vanwege een afwijkende mening? Leen van Dijke zal zich wel tweemaal bedenken voordat hij weer over homoseksualiteit zegt wat hij vindt en bij de imam zal dat niet anders zijn. Dissidente meningen gaan ondergronds.

Dat is een absurde situatie. Normaal zouden columnisten juist aanstokers moeten zijn van onrust en ophef. Maar zo is dat hier niet. Hier zijn columnisten de brandweerlieden van de correcte mening. Hoogstens geestig. Zelden prikkelend of het moest zijn vanwege de ergernis die ze oproepen over het al te uitbundig betoon van correctheid. Daarom: als er al onrust komt, dan komt ze van buiten, van buiten de gevestigde media.

Zo'n buitenstaander was Pim Fortuyn. Zijn dissidente standpunten werden getolereerd zolang hij genegeerd kon worden, want hij hield zich op in de periferie van de spraakmakendheid met een column in Elsevier en een bijdrage in het tv-programma van makelaar Harry Mens. Maar zodra hij de politieke arena betrad met dezelfde denkbeelden die hij al jaren had geventileerd, was het uit met het gedoogbeleid en werd hij aangepakt. Zelf heeft Fortuyn bij de introductie van zijn laatste boek daarvoor de term demonisering gebruikt en daar had hij gelijk in.

Pim Fortuyn is gedemoniseerd. Maar hij niet alleen. Frits Bolkestein ('Bolkestein: racistisch zwijn') is begin jaren negentig net zo gedemoniseerd, toen hij een discussie over de verhouding tussen de westerse en islamitische cultuur op gang wilde brengen. En dat is niet iets van de laatste tijd. De Leidse criminoloog Buikhuizen werd twintig jaar geleden al zo behandeld, toen hij voorstelde hersenonderzoek te doen bij mensen met agressief crimineel gedrag. Hij heeft zijn vak opgegeven en zit nu in antiek. Wat hij toen zei is nu niet opzienbarend meer, maar was toen reden hem intellectueel te vernietigen.

Met dit alles in het achterhoofd heb ik weinig moeite met het beantwoorden van de vraag of de Nederlandse pers, NRC Handelsblad incluis, heeft bijgedragen aan de demonisering van Fortuyn. Ja, natuurlijk is dat het geval geweest. Hoe zou het anders kunnen? Om me hier tot NRC Handelsblad te beperken: de krant beweegt zich in de toppen van het Nederlandse intellectuele establishment en dat establishment gaat nu eenmaal op demoniserende wijze om met iedereen die anders denkt over vreemde culturen, andere godsdiensten en allochtonen dan als gangbaar en correct wordt beschouwd. Het is altijd hetzelfde: eerst op de persoon spelen en daarna meestal via de band van de Tweede Wereldoorlog op de mestvaalt ermee.

C'est mon choix. Het mag alleen gaan over trivialiteiten.

Er is nog een ander verwijt dat kranten en ook deze krant door boze lezers gemaakt wordt. De krant zou niet genoeg journalistieke aandacht hebben geschonken aan de problemen met de multiculturele samenleving en de verhouding autochtoon/allochtoon, zoals Fortuyn die signaleerde. Tegen die beschuldiging moet ingebracht worden dat in deze krant wel degelijk reportages zijn verschenen over achterstandswijken, bewoners van probleemgebieden, allochtone voetbalelftallen, Nederlandse lessen voor vrouwen met een hoofddoekje en noem maar op. Natuurlijk zijn die er geweest en ze waren prima.

Maar dat is niet het probleem. Dat ligt ergens anders. Ik geef drie voorbeelden.

Neem het bericht in deze krant van afgelopen dinsdag over Haagse moslimvrouwen, die volgens een GG en GD rapport meer last van moeheid en pijn in spieren en gewrichten hebben dan autochtone vrouwen. Ze zouden lijden aan vitamine-D-tekort door te weinig zon. Een VVD-raadslid wil daarom een 'actie zonlicht' starten. In het bericht wordt de culturele oorzaak (moslimvrouwen komen weinig buiten en dan nog dik aangekleed) weggeschreven. Er is een arts gevonden die denkt dat het aan het voedsel ligt. Bovendien veronderstelt hij dat de donkere huid een rol speelt, 'want in mijn praktijk hebben mannen er ook last van'. De zaak wordt afgerond met een PvdA-reactie, die de VVD'er 'respectloos' noemt. Het mag aan alles liggen, schrijf maar wat, geeft niet of het medisch gezien onzin is, als het maar niet aan de cultuur ligt.

Een tweede voorbeeld. Ruim een maand geleden besloten de Gelderse gemeenten Elburg en Barneveld geen sekshuizen binnen hun gemeentegrenzen toe te staan. Argument daarvoor was de christelijke opvatting dat betaalde seks, in die kringen aangeduid als hoererij, niet mag. In de berichtgeving over dit besluit concentreerden alle media zich op de bestuurstechnische kant: hoe zou de gemeente reageren als er nu toch eens een seksexploitant in een boerderij wou beginnen? Mag zo'n christelijke blokkade wel nadat een meerderheid in het parlement heeft vastgesteld dat er vestigingsvrijheid is voor bordelen? Op de achtergrond klonk hier en daar ook iets door van: daar heb je de Veluwe weer met zijn zware christendom. Geen journalist vroeg zich af of de gemeentebesturen misschien een punt hadden met hun bordeelverbod. Hoe staat het eigenlijk met de vrijheid van bordeelvestiging? Van mensen die maatschappelijk werk onder prostituees doen hoor ik dat er nogal wat vrouwen gedwongen in de prostitutie werken. Ook is er een toestroom van Oost-Europese vrouwen en een forse vrouwenhandel, waar nogal wat criminaliteit in zit. Ook hoor ik dat de politie vanwege de mensonterendheid van vrouwenhandel daar graag achter aan zou gaan, maar dat niet kan omdat de politiek bepaald heeft dat drugsbestrijding alle prioriteit heeft. Ik hoor dat allemaal, maar ik lees er niet over in de kranten. Ja, als er weer eens een rapport uitkomt dat wijst op wantoestanden in de prostitutie, en begin jaren negentig toen de Tweede Kamer debatteerde over bordelen. Toch weet ik, voel ik, dat er een kankergezwel in onze samenleving woekert. Is het vreemd wanneer ik veronderstel dat de kranten niet schrijven over dit onderwerp omdat de opheffing van het bordeelverbod als een progressief besluit beschouwd wordt (het CDA was altijd tegen), zodat een kritisch volgen thans mogelijk het verwijt zou opleveren 'de reactie' in de kaart te spelen?

Opstelten

Ik denk dat een soortgelijk mechanisme de basis vormt van het verwijt van de lezers dat deze krant ontwikkelingen over het hoofd gezien heeft die Pim Fortuyn aan de orde gesteld heeft. Waarbij overigens niet vergeten mag worden dat de kloof niet alleen tussen lezers en redactie loopt, maar ook tussen de lezers onderling. Een heleboel lezers voelen zich prima thuis bij NRC Handelsblad, inclusief de wijze waarop de krant ideologische tikken uitdeelt en de nieuwsgaring verzorgt. Zij zouden op hun beurt verontwaardigd reageren als de zaken ineens anders aangepakt zouden worden. Ook hier is het niet zwart-wit.

Derde voorbeeld. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen heeft burgemeester Opstelten van Rotterdam in een poging de lijst Fortuyn de wind uit de zeilen te nemen geruststellende woorden gesproken over de wijze waarop zijn stad de problemen van de multiculturele samenleving had aangepakt. Natuurlijk waren er problemen, maar door de bank genomen ging het er in Rotterdam toch heel fatsoenlijk aan toe. Na de verkiezingen klonk de burgemeester heel anders. Er moest heel wat gebeuren. Het nieuwe college stond er gelukkig klaar voor, want de problemen in Rotterdam waren inderdaad aanzienlijk. Ik ben ervan overtuigd dat de burgemeester bij verlies van de Lijst Pim Fortuyn zijn geruststellende mantra's van voor de verkiezingen herhaald zou hebben. Zijn er nu alleen problemen in Rotterdam omdat de lijst Fortuyn gewonnen heeft? De boze lezers vertolken dat gevoel en ze kijken naar de pers. Tevergeefs, want voor zover ik kan overzien is er nog geen enkel interview met de Rotterdamse burgemeester geweest waarin hem eens om opheldering gevraagd is. Het kan allemaal maar passeren. Er gebeurt helemaal niets. Zo ontwikkelen burgers cynisme en raken sommige lezers vervreemd van hun krant.

De Amerikaanse historicus Francis Fukuyama heeft de omwenteling van de jaren zestig beschreven in een boek met als titel De Grote Scheuring. Ik zal niet zeggen dat we nu, veertig jaar later, opnieuw voor zo'n scheuring staan. Met grote woorden moet je voorzichtig zijn. Maar de denkbeelden die de jaren zestig bepaalden zijn wel aan het eind van hun spankracht gekomen. Ze voldoen niet meer om de problemen van deze tijd mee te lijf te gaan.

De gedachte dat godsdienst beschouwd moet worden als een privé-aangelegenheid, die niets met het openbare leven te maken heeft, is volledig inadequaat om de rol die godsdienst in de huidige wereld speelt te begrijpen. Wie, aan de hand van Fukuyama, ziet dat de agressiviteits- en criminaliteitscurven gelijk oplopen met de curve echtscheidingen (agressiviteit en criminaliteit komen dus minder voor in landen waar minder echtscheidingen zijn) kan voor zichzelf nog eens nadenken over de jaren zestig seksuele ideologie met haar eerste plaats voor authentieke emoties en met plicht en verantwoordelijkheid op het tweede plan.

Ten slotte is er in deze tijd een keiharde strijd aan de gang tussen de culturen. In Nederland menen we ons in die strijd neutraal te kunnen opstellen - hier vinden we 'de ene cultuur juist niet beter dan de andere', luidt het commentaar van NRC Handelsblad op 6 mei 2002. Maar ga eens in China kijken hoe daar de Chinese cultuur, overtuigd van haar eigen superioriteit, worstelt met de Amerikaanse. Kijk naar Indonesië, naar India. Of luister naar de imams in de eigen grote steden. Alleen onthechte intellectuelen kunnen zich zo'n uitspraak over culturele gelijkwaardigheid permitteren. De werkelijkheid dwingt tot standpunten, zoals iedere oorlog korte metten maakt met neutraliteit.

Religie, seksualiteit en multiculturaliteit. Precies de drie terreinen waarop de spraakmakende intelligentsia van ons land de rust van zijn eigen ideologische orde wil handhaven. Precies ook de drie terreinen waar de meeste gisting is.

Dat kan niet goed gaan en in zo'n situatie zijn het buitenstaanders die de zaak in beweging brengen en voor beroering zorgen. Pim Fortuyn was zo'n buitenstaander. In veel opzichten perifeer en excentriek rukte hij aan de basis van de ideologische orde.

De ommekeer moet nu komen van degenen die bepaald geen prima staat van dienst hebben als het gaat over het initiëren van het debat over voor hen controversiële onderwerpen. Zullen ze daartoe in staat zijn? Ik wilde dat ik daar optimistischer over zou zijn dan ik in mijn hart ben. Toch blijf ik mijn hoop houden en het meest omdat ik geloof in de kracht van een krant en een redactie om stof af te schudden, nieuwe wegen in te slaan en werkelijk onafhankelijk te zijn. Per slot van rekening staat onafhankelijkheid in het banier van deze krant.

Bewijs genoeg? Argumenten genoeg?

quote:

Op woensdag 22 december 2004 09:49 schreef SCH het volgende:
Wie is Paulus Rozewater?

Jammer dat je een aardig stuk om zeep helpt met dit soort verbasteringen.

Ik ben blij dat ook jij het verder een aardig stuk vindt SCH. Ter informatie: Ik doelde natuurlijk op Paul Rosenmöller, het nogal bevoogdende ex-boegbeeld van GroenLinks en één van de redenen waarom ik nimmer op GroenLinks gestemd heb terwijl ik me een sommige partijpolitieke standpunten best kon vinden en de kritisch politieke werkjes van sommige GroenLinkse denkers me zeer na aan het hart staan.

quote:

Op woensdag 22 december 2004 12:23 schreef dVTB het volgende:

[..]

Nee, want jij sprak over censuur die zou worden toegepast. Censuur betekent dat een bepaalde autoriteit (laten we de overheid/regering nemen) anderen verbiedt om dingen op te schrijven of te zeggen.

Zegt het woord politiek correcte zelfcensuur je misschien iets na doorlezen van het aangevoerde stuk of tracht je gewoon punten te scoren via kommaneukerij?

Laat ik gewoon nog een ander stuk ter verheldering plaatsen. Gaat het aan jou vanwege reeds ingenomen stellingname voorbij dan hebben anderen er mogelijk nog iets aan bij een kritische doorvorsing van maatschappelijke processen.

quote:

Boze lezers en het journalistiek tekort

Na de moord op Pim Fortuyn ligt niet alleen de politiek onder vuur. Ook de journalistiek wordt bekritiseerd. Sommige lezers wantrouwen de berichtgeving, ook van NRC Handelsblad. Televisie en kranten zouden Pim Fortuyn hebben gedemoniseerd. Een selectie boze brieven en een gesprek met drie deskundigen. 'Ik neem mijn krant net zo serieus als de cartoons.'



Lezers zijn boos. Al meer dan vijf weken. En zij niet alleen. Ook bij de kapper, op verjaardagen, bij de bushalte, in het café en op internet klinkt wrok.

De moord op Pim Fortuyn, zo valt te beluisteren, heeft alleen kunnen gebeuren doordat politici en media een gevaarlijk klimaat hebben geschapen. De advocaten Spong en Hammerstein hebben dat ongenoegen vertaald in een aanklacht tegen politici en journalisten. Toen het openbaar ministerie afgelopen dinsdag besloot niet tot vervolging over te gaan, kondigden de raadslieden aan bij het gerechtshof in Den Haag alsnog vervolging af te dwingen.

Het discussieforum bij uitstek, zo bleek de afgelopen maanden, was internet, het eigentijdse praathuis voor het 'gewone' politieke debat, waar duizenden mensen tegelijk ongecensureerd en anoniem kunnen discussiëren over wat hen bezighoudt. Talloze elektronische forums werden in het leven geroepen voor discussies, aanmoedigingen, verwensingen rondom de persoon van Pim Fortuyn en diens gedachtegoed. Talloze andere forums werden overspoeld met meningen, voor en tegen, vaak keihard, vol emoties en ongecensureerd - geluiden die via de gevestigde journalistieke kanalen van kranten, televisie en radio niet of nauwelijks doorklonken.

De vraag rijst of, en zo ja waarom, de traditionele journalistiek, net als de grote verliezende politieke partijen bij de verkiezingen, geen oor heeft gehad voor de stem van het volk. Zijn journalistiek en politiek zo dicht tegen elkaar aangeschurkt dat iedereen verrast is door wat er nu werkelijk leeft onder de burgers? Hebben journalisten de werkelijkheid uit het oog verloren?

Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat bijna 80 procent van de journalisten uit alle persgeledingen stemt op een linkse partij, schreef een bezoeker van de website van NRC Handelsblad. ,,Wat menigeen vermoedde, blijkt dus te kloppen. Reeds eerder schreef ik dat het een schande is voor de pers dat zij totaal niet voorzien heeft wat Fortuyn losgemaakt heeft. We zitten al jaren opgescheept met een partijdige, onprofessionele pers die het publiek met eenzijdige commentaren probeert te indoctrineren. Het wordt hoog tijd dat er in het kader van de vernieuwing als tegenwicht een onafhankelijk serieus, rechts dagblad komt.''

Datzelfde wantrouwen klinkt door in een bericht van een anonymus op 10 mei op het forum van www.tiscali.nl: ,,Oh ja, journalisten die zijn bijna allemaal links. Variatie is goed, meningen ook, maar zo'n dominantie zegt veel. Onderzoek: meeste politieke berichten in de kranten gingen over Fortuyn, meestal negatief. Niet positief of neutraal dus. Verpakt in de objectieve berichtgeving. Een aanslag op de democratie in feite als dit zich continueert. Nu is hij dan dood. Ook de media zijn verantwoordelijk voor een deel.''

Heeft de journalistiek zitten slapen? Hebben journalisten een partijpolitieke agenda afgewerkt? Heeft de journalistiek inderdaad de realiteit uit het oog verloren?

Schrijver en journalist Geert Mak vindt van niet. Hij was tot begin jaren negentig verslaggever voor deze krant, onder meer op de stadsredactie van Amsterdam. Journalisten van kranten, radio en televisie zijn wel degelijk de wijken in gegaan, de straat op, zegt hij. ,,Je struikelt al jarenlang over de sociale reportages in bladen als Vrij Nederland, bij de VPRO, maar ook in dagbladen als de Volkskrant en NRC Handelsblad. Week in, week uit waren er reportages over sociale onderstromen uit de buurten en de wijken.''

Oud-journalist Ton Elias, tegenwoordig adviseur mediastrategie, ziet dat anders. Wat Mak zegt kan best wezen, zegt Elias, tot acht jaar geleden parlementair journalist bij onder meer Den Haag Vandaag en RTL-4, maar journalisten hebben de feiten uit het oog verloren. Ze leveren vooral commentaar, vergeten de verslaggeving, vergeten te beschrijven wat er werkelijk gebeurt in de samenleving, en hoe het zit.

,,Ik ben eind jaren tachtig onder meer bij Den Haag Vandaag weggegaan omdat de rubriek ging meespelen op het voetbalveld in plaats van aan de zijlijn te staan en te beschrijven wat er op het veld gebeurde. En dat zie je in feite overal gebeuren. Journalistiek heeft zich nogal eens ontwikkeld tot een papegaaiencircuit.''

De Amsterdamse communicatiewetenschapper Jo Bardoel herkent wel iets in het standpunt van Elias. De traditionele journalistiek is sinds de jaren zestig van de vorige eeuw verzakelijkt, zegt hij, en daar moet nu tol voor worden betaald. ,,De journalistiek is een echte professie geworden, steeds meer een kantoorbaan waarbij het nieuws met de moderne communicatietechnieken en de ontwikkeling van internet vanzelf op de redactiebureaus terechtkomt.'' Terwijl journalisten vroeger gedwongen waren het nieuws te gaan halen, letterlijk op straat - de verslaggever van de oude stempel die met pen en opschrijfboekje uitrukte naar de brand, om de gebeurtenis uit eigen waarneming te beschrijven, 'met de poten in het bluswater', zoals journalisten van de oude stempel dat pleegden te noemen.

In feite, zeggen Elias en Bardoel, leven burgers en journalisten steeds meer in hun eigen wereld. Ontevreden burgers en kiezers ventileren hun mening op internet, politici gebruiken de gevestigde media als kranten en actualiteitenprogramma's. ,,Traditioneel was er een duidelijke scheiding tussen enerzijds de media (radio, televisie en kranten) die het officiële debat in al zijn plechtstatigheid volgden'', zegt Bardoel. ,,Anderzijds was er het één-op-één-gesprek tussen mensen in de kroeg, op straat, en op verjaardagen. Internet zit daar tussenin. Dat wordt nu gebruikt omdat mensen elders blijkbaar niet meer terecht kunnen of willen. Hetzelfde fenomeen zag je in de tijd van de piratenzenders op radio en televisie. Daar werden pornofilms uitgezonden en muziek gedraaid die door de traditionele kanalen werden gemeden.''

Het gevolg is duidelijk, zeggen Bardoel en Elias. Journalisten laten hun oren hangen naar ,,beleidsleuteraars, hoogleraren en voorlichters'' (Elias). Een doorsnee journalist praat met journalisten, gaat 's avonds naar de kroeg en praat daar weer met journalisten en komt zijn wereld niet meer uit. Journalisten hebben zich in hun eigen, aparte wereld opgesloten, aldus Bardoel en Elias. En creëren zo samen met de politici hun eigen taboe-onderwerpen.

Voorbeelden. Het is 1977 als het kabinet Van Agt-Wiegel aantreedt. Journalisten zitten bij de PvdA op schoot en schrijven klakkeloos, zegt Elias, dat het kabinet niet langer dan een half jaar zal zitten. Het is 1986 als Elias voor Den Haag Vandaag Hans Janmaat interviewt die was gekozen in de Tweede Kamer. Opinievormend Nederland sprak er schande van, terwijl de Kiesraad had geoordeeld dat de politicus Janmaat de Kamer in kon.

Wat een onzin, zegt Elias ,,Voor hetzelfde geld was het toen mode geweest bij de opiniekliek dat de CPN niet kon. Dat is je taak als journalist niet. Je hoort feitelijk en precies door te geven. Niet meer, maar ook niet minder.''

Tien jaar geleden interviewt RTL-4 toenmalig hoofdcommissaris van politie Nordholt uit Amsterdam. Vraag: hoeveel procent van de straatovervallers is van allochtone afkomst. 'Hoe haal je het in je hoofd om zulke racistische vragen te stellen', kreeg Elias vervolgens te horen van de ene na de andere collega. ,,Journalisten die een hekel hebben aan feiten. Acht van de tien overvallers bleken allochtoon.''

De tekortkomingen zouden minder erg zijn als journalisten zich daarvan maar bewust zouden zijn. Als ze zouden doen aan verantwoording achteraf, zelfcontrole. Maar dat is het probleem, zegt Elias. Die is er niet, ook niet bij de Raad voor de Journalistiek (,,dat zijn zelf journalisten''). ,,Zelfkritiek ontbreekt. Dat hoort niet in de journalistieke cultuur van Nederland. Het is de meest gesloten beroepsgroep van Nederland - met de langste tenen van Nederland. En het vervelende is dat een heleboel journalisten maar wat aanrotzooien. Ze zijn niet zorgvuldig, ze zijn laks onder het mom van onafhankelijkheid en antiburgerlijkheid. Terwijl de impact van de berichtjes vele malen groter is dan ze zich realiseren. En die onzorgvuldigheid ervaart iedereen die zelf onderwerp is geweest van de journalistiek. Ik noem dat een detournement de pouvoir, een verkeerd gebruik van de microfoon. ''

Hoe nu verder?

Geert Mak wil in elk geval niet dat media meegaan in het taalgebruik van de internetfora. ,,Ik vind het goed dat er een soort beschaving bestaat bij de media, een soort censuur. Internet is een net voor meningen, niet voor feiten. Er wordt niets gecheckt of geordend, je kunt alles maar uitkotsen op het internet. Het is een soort bekentenisdagboek voor de massa, je leest er dingen die men vroeger op verjaardagen tegen elkaar zei.''

Ton Elias wijst naar de Britse journalistiek, de school van Jeremy Paxman, onder meer presentator van het BBC-nieuwsprogramma Newsnight. Onderwerpen fileren met scherpe, feitelijke, precieze boeren-verstandvragen. En dat betekent dus ook dat journalisten Fortuyn hadden moeten aanspreken op zijn omstreden uitlatingen in de Volkskrant in februari van dit jaar. Daar zei hij dat als hij het ,,juridisch rond zou kunnen krijgen'' er ,,geen islamiet meer binnen'' zou komen. De islam is achterlijk, ik zeg het maar, het is gewoon een achterlijke cultuur.'' Elias nu: ,,Dat was extreem-rechts, hoe je het ook wendt of keert. En dat dreigen we nu om de lieve vrede ook maar weer te vergeten.''

Bron: Rob Schoof in NRC Handelsblad 8 juni 2002

Verder met jouw reactie:

quote:

Leen van Dijke is geen strobreed in de weg gelegd om zijn verwerpelijke opvattingen over homoseksualiteit te uiten. Zulke uitlatingen worden breed veroordeeld door de politiek en dus ook door de maatschappij.

Nee. Ook hier was er sprake van een hetze jegens Leen van Dijke die nimmer bedoeld heeft homo's te beledigen. De man gaf slechts zijn persoonlijke mening en werd vervolgens veroordeeld wegens de uitspraak dat hij de zondigheid van homoseksualiteit en diefstal even zwaar woog. Hoe en wat deze man op grond waarvan weegt mag deze man toch zelf weten? De man deed geen oproep tot haat. Er was hier dus soprake van een gedachtenpolitie die het noodzakelijk vond iemand op basis van zijn mening (en niets anders) te veroordelen.

quote:

Colums zijn slechts een weerspiegeling van wat in de maatschappij leeft. En ja, Van Dijke werd destijds voor de rechter gedaagd , anno 2004 worden verkondigers van confronterende standpunten gewoon vermoord of bedreigd. De door populistisch rechts op scherp gezette verhoudingen zijn daar een belangrijke oorzaak van....

Ga je nu even volkomen voorbij aan door sentimentaliserend links op scherp gezette verhoudingen als een belangrijke oorzaak van jarenlang doorrotten van maatschappelijke misstanden, of lijkt dat maar zo?

quote:

Overigens wel grappig: van de 13 jaar dat die Greven hoofdredacteur van het Christelijke dagblad Trouw was, deed hij dat 9 jaar onder bewind van Lubbers / CDA, een voor hem bepaald niet ongunstige partij, zou je zo denken. En eigenlijk is het artikel dat je hier post meteen het bewijs van je ongelijk. Immers: als zaken zouden worden gecensureerd, zou een dergelijk kritisch artikel nooit de krant halen, toch?

De man heeft de drie door hem benoemde onderwerpen natuurlijk niet verder uitgediept, anders was hem destijds eveneens een politiek correcte behandeling overkomen.

quote:

En nog iets: journalisten die hun werk niet goed of onvolledig doen... tja... ik noem dat ten eerste al geen censuur, maar wil er daarnaast ook nog even op wijzen dat er andere factoren kunnen meespelen dan partijpolitieke belangen. Kijk je naar de dagbladenwereld, dan is dat een wereld waarin fors wordt bezuinigd. Fusie na fusie. Met steeds minder mensen moet de krant vol. Tja, ik kan me dan wel indenken dat je dan niet naar burgemeester Opstelten gaat om opheldering te vragen over dingen die elke politicus altijd doet: preken voor eigen parochie in verkiezingstijd. Ander nieuws heeft prioriteit.

Ik kan daar inkomen. Niettenmin natuurlijk een gemiste kans op lezersaandacht voor de kritische onderzoeksjournalistiek.