man of vriendje

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:42 schreef DGTL_Magician het volgende:
* DGTL_Magician vindt dat als jij weggaat jij de bezoekregeling maar moet krijgen en dat je man hiermee jullie kinderen verdient.

* FritsVanEgters is het er hartgrondig mee eens.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:25 schreef DarkElf het volgende:
ik weet ook wel dat rechters kijken naar wie er het best ervoor kan zorgen...

Tuurlijk, bel gelijk een advocaat.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:53 schreef FritsVanEgters het volgende:

[..]


Tuurlijk, bel gelijk een advocaat.

ik denk dat je mijn post helemaal niet snapt, ik heb het niet over advocaten, ik heb het over dat rechters kijken naar wie er het best voor zorgt, en dat was een reactie op iemand anders verder niets.

(en die reageerde op mijn post die voor mij alleen over die vader ging, om zijn situatie te benadrukken)

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:49 schreef Tarot het volgende:
Als mijn vrouw voor een verliefdheid van 2 maanden de stabiliteit van het gezin wil opgeven, dan zorg ik ervoor dat ze mijn kinderen niet van me af kan pakken. Als mijn vrouw niet meer met mij kan samen leven... tja dat is dan jammer, maar ik zie mijzelf op zo'n moment als hoofdverantwoordelijke voor mijn kinderen.

Het is toch het ergste wat mij als man zou kunnen overkomen dat mijn gezin kapot gemaakt wordt door iets lulligs als een verliefdheid van 2 maanden in verhouding met een stabiele relatie van 10 jaar.

Helemaal mee eens. Als mijn (egoistische) vrouw een scheiding veroorzaakt dat voortkomt uit een verliefdheid van 2 maanden zou het niet eerlijk zijn als zij dan ook nog de kinderen mag hebben. Helaas gebeurt dat vaak wel en sta je als nobele man machteloos te kijken hoe je vrouw je leven kapot heeft gemaakt vanwege een verliefheidje.

die vriend kapot neuken en er na een jaar achter komen dat je man maar een slappe lul is

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:55 schreef DarkElf het volgende:

[..]

ik denk dat je mijn post helemaal niet snapt, ik heb het niet over advocaten, ik heb het over dat rechters kijken naar wie er het best voor zorgt, en dat was een reactie op iemand anders verder niets.

Ik begreep je post wel maar gebruikte hem als handvat om te zeggen dat een rechter er pas iets over zegt als je hem dat vraagt.

aha

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:56 schreef Ing het volgende:
Het is bij ons ook verergert, omdat ik ineens met mijn man aan het parten was over mijn (gebrek aan )gevoelens en aan wat ik nodig heb. Het is niet gezond om mezelf weg te cijferen, omwille van rekening houden met alle anderen in mijn omgeving, behalve met mezelf. Zie de reactie van mijn moeder:"je kunt toch wel een beetje rekening met je vader en mij houden??". Als of ik dus thuis moet blijven omdat dat m,ijn moeder happy maakt! it klopt niet. Tuurlijk zal het een hele moeilijke tijd zijn, maar dat is het ook als ik thuis blijf. Daar is nu ook veel beschadigd.... Ik huil heel veel en voel me echt rot, terwijl ik aan de andere kant heel gelukkig ben...

De moeders die in ken hebben in ieder geval alles over voor hun kinderen. Sterker nog, vaak zijn ze alleen gelukkig als hun kinderen ook gelukkig zijn. Heel mooi dat je gelukkig bent met je nieuwe vriend, maar hoe gelukkig ben je straks, als je je man en kinderen diep ongelukkig hebt gemaakt en meer (onherstelbare) schade hebt achtergelaten dan je lief is?

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:46 schreef Angeles het volgende:

[..]

Gelukkig dan maar dat jij daar niet over gaat, maar iemand die in het belang van de kinderen beslist en zich niet bemoeit met de relatie an sich.

Begrijp je kwaadheid hoor, maar dat is geen basis om de voogdij over twee kinderen toe te wijzen. Het kan zomaar gebeuren dat het in het belang van die kinderen is om bij de moeder te blijven, ook al is zij verantwoordelijk voor het stuklopen van de relatie.

Dat zou dus zomaar zo kunnen zijn. Maar ik weet wel wat ik er van zou vinden in mijn eigen relatie. Ik lees dat de TS haar man het niet erg vindt.
Ik vind dat een man net zoveel recht heeft op de kinderen dan de vrouw. Dat een rechter daar anders over kan denken spreekt vanzelf.

Toch, los van dat het hier wel om een behoorlijk impulsieve actie gaat. Echtscheidingen komen toch behoorlijk veel voor in gezinnen. Zijn dat dan allemaal nietsontziende egoïsten, is het anders als het initiatief voor de echtscheiding bij de vader ligt of is het alleen goed te keuren als de ouders het er samen over eens zijn dat het beter is? Of is het hier anders omdat er een ander in het spel is?

Ik ben het ermee eens dat het voor kinderen niet leuk is, maar soms ontkom je toch niet aan een scheiding? Als een moeder heel erg ongelukkig is met de vader dan voelen de kinderen dat echt wel, zeker als ze wat ouder worden.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:31 schreef Ing het volgende:
Het is ook niet zo dat ik de kinderen meeneem en mijn man ze nooit meer ziet. Hij mag ze altijd zien als hij dat wil en als de kinderen naar hem willen (welke dag ook) zal ik hem bellen om te vragen of dat ok is.. Ik zal niet lullig over hem doen of wat.

"hij mag ze altijd zien als hij dat wil", ach, wat nobel van je. Wat geweldig lief en prijzenswaardig dat je man aan jou mag vragen of hij zijn kinderen mag zien. Super dat je altijd ja zegt.

Jij maakt zíjn huwelijk, zijn héle leven kapot, je breekt zijn gezin in stukken en dan ga je ook nog zo nobel zitten doen dat je niet lullig over hem gaat doen, of tegen hem???

Mijn God, wat egoistisch. Waarom ga je er om te beginnen al van uit dat de kinderen met jou mee gaan? Jij gaat nota bene weg, en besluit maar meteen dat de kinderen bij jou horen, máár je huidige man mag ze nog wel zien hoor. Jij gaat weg, waarom dan de kinderen niet bij hem laten?

Jij gaat weg, en post hier dat je vriendje er zal zijn voor jou en je kinderen. Waarom hebben je kinderen iemand nodig die er voor hen zal zijn? Ze hébben toch een vader? En dan nog zoiets, je hebt het over een "vriendje"! Van een volwassen persoon zou je toch wat meer verwachten...

Evenals de opmerking dat je tussen 6 november en vandaag (even rekenen, 45 dagen dus!!!) van iemand bent gaan houden en daar je hele leven (Dat moet je verder zelf weten) én dat van je kinderen en man wilt gaan opbreken. Kom op zeg, 45 dagen? Je klinkt als een puber, alleen verwacht je daar nog van dat ze het onderscheid tussen verliefdheid en houden van nog niet kunnen maken.

Ja sorry hoor, maar ik ben van mening dat de mensheid tegenwoordig te snel een huwelijk opbreekt, dat men alleen aan zichzelf denkt en niet van plan is nog te strijden voor een langdurige relatie, alleen om de spanning van een (wie weet) kortstondige verliefdheid. Ik heb daar zo'n hekel aan. Je belooft eeuwige trouw. Natuurlijk kan het fout gaan, natuurlijk kun je scheiden, maar om nu na 45 dagen (7 weken, welgeteld) te besluiten om je hele huwelijk maar weg te gooien, nee, dat gaat er bij mij niet in.

_{en mocht je nu vertellen "als je het niet met me eens bent, blijf dan weg uit dit topic", nee dat doe ik niet, jij vraagt om raad en om opinies, dan zal ik de mijne geven ook}

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:56 schreef Ing het volgende:
Het is bij ons ook verergert, omdat ik ineens met mijn man aan het parten was over mijn (gebrek aan )gevoelens en aan wat ik nodig heb. Het is niet gezond om mezelf weg te cijferen, omwille van rekening houden met alle anderen in mijn omgeving, behalve met mezelf. Zie de reactie van mijn moeder:"je kunt toch wel een beetje rekening met je vader en mij houden??". Als of ik dus thuis moet blijven omdat dat m,ijn moeder happy maakt! it klopt niet. Tuurlijk zal het een hele moeilijke tijd zijn, maar dat is het ook als ik thuis blijf. Daar is nu ook veel beschadigd.... Ik huil heel veel en voel me echt rot, terwijl ik aan de andere kant heel gelukkig ben...

Misschien moet jij gewoon eens een goede psycholoog bezoeken en aan jezelf gaan werken. Volgens mij ben je eerder ontevreden met je eigen gebrek aan assertiviteit, dan met je relatie. Je laat het zelf zover komen dat je je moet wegcijferen, denk je nou werkelijk dat dat in een andere relatie anders is? Dan heb je nog steeds kinderen, ouders, vrienden, werk, en een partner die na verloop van tijd ook zo attent niet meer is... Dan moet je ook werken, lief zijn voor je kinderen, dingen in het huishouden doen, er zijn nog steeds mensen die een beroep op je doen om ze te helpen of naar ze te luisteren... Daar verandert een partner niks aan. De enige die dingen kan veranderen aan jouw manier om daarmee om te gaan, ben jij zelf... Niet een man.

Jij zoekt opvulling voor je leven in je partner. Dom. Je partner kan hooguit een aanvulling op jezelf zijn... Op deze manier word je nooit gelukkig. Maar je moet het zelf maar weten, als jij het liever zo oplost en anderen meesleept in je problemen is dat vást de beste oplossing...

[ Bericht 0% gewijzigd door innovative op 21-12-2004 16:17:20 ]

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 16:00 schreef Ing het volgende:
nogmaals: voordat iedereen advocaten gaat inschakelen: mijn man is van mening dat de kinderen bij mij het beste afzijn.

De mening van je man is voor mij niet het belangrijkste. Zijn mening is niet automatisch de beste oplossing. De (ongemanipuleerde) wens van de kinderen speelt o.a. een rol, en hun belang is niet alleen gediend door meningen maar ook door logica.
Mamma gaat weg en ik moet mee valt niet te begrijpen, net als pappa moet weg of hoe je dat ook in de praktijk brengt. Jij wilt weg uit het gezin, zo moet het dan ook gebeuren. Een situatie waarin de kinderen bij jou blijven of meegaan is krom imo.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:47 schreef Shreyas het volgende:

[..]

Waar het bij mij om gaat is dat je je niet voortdurend moet bezig houden met je eigen geluk, maar ook moet denken aan het geluk van een ander.

Wat iedereen voor het gemak maar schijnt te vergeten is dat het geluk van een ander voor een groot deel afhankelijk is van jouw geluk.

quote:

Bovendien kun je een relatie van 2 maanden niet vergelijken met een relatie van 10 jaar.

Daar heb je gelijk in. Maar los van elkaar kun je het wel bekijken.
Je wordt niet voor niets verliefd op een ander. Er is iets mis in de huidige relatie. Als je daar samen naar kijkt en praat en praat en nog eens praat en er verandert in de loop van al dat gepraat helemaal niets in de relatie, wil je dat dan tot je dood doorzetten?
Ze is f*cking 32!! Met een beetje mazzel wordt ze 100. Da's nog 68 jaar 'tevreden' zijn...
Of mag ze wel bij hem weg als de kids wat ouder zijn?
En zo ja: hoe oud moeten ze dan zijn?

quote:

Misschien is ze volgend jaar veel ongelukkiger met die vriend van haar. Dan denk je misschien, nou ja, eigen schuld. Maar dan zijn haar huidige man plus haar kinderen ook zwaar getroffen.

Jij hebt wellicht nooit een scheiding meegemaakt, vandaar dat je zo lichtzinnig doet in je tweede stukje tekst. Maar ik kan je wel vertellen dat je geen garantie hebt een gelukkige ma en stiefpa over een aantal jaar. Een kind is veel liever bij zijn eigen ouders en willen na een scheiding voortdurend dat hun ouders weer bijelkaar komen, ook al waren ze niet al te gelukkig.

Koffiedik kijken kunnen we gelukkig geen van allen en garanties heb je nooit. In niks.
Dat kinderen willen dat hun ouders bij elkaar zijn is logisch.
Ze houden van allebei en pa en ma samen zijn hun stabiliteit.
Dat is dus een van die consequenties waar TS mee te maken krijgt.
Maar dat wil niet zeggen dat je voor de kinderen bij elkaar moet blijven.

Harde woorden van innovative, maar wel heel ware woorden...

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 16:06 schreef DGTL_Magician het volgende:

Dat zou dus zomaar zo kunnen zijn. Maar ik weet wel wat ik er van zou vinden in mijn eigen relatie. Ik lees dat de TS haar man het niet erg vindt.
Ik vind dat een man net zoveel recht heeft op de kinderen dan de vrouw. Dat een rechter daar anders over kan denken spreekt vanzelf.

Dat begrijp ik. Maar in de praktijk kan het meestal niet 50/50 verdeeld worden en moet er toch een keuze worden gemaakt. Veel mensen reageren vanuit hun kwaadheid op de persoon die de echtscheiding in werking heeft gezet, zeker als die verliefd is op een ander, en vinden dan dus dat de kinderen daardoor automatisch aan de ander moet worden toegewezen. Maar dat is niet altijd in het belang van de kinderen, en dat weegt zwaarder dan de schuldvraag wat betreft de scheiding. Degene die de minste schuld heeft aan de scheiding, is niet daardoor de meest geschikte ouder om de voogdij te hebben.

Overigens ligt dat in de meeste gevallen toch niet zo glashelder en zijn er twee kanten aan het verhaal, waar twee vechten hebben twee schuld, dus behoudens hele extreme gevallen (mishandeling of zoiets) kun je daar toch erg weinig mee.

Ik ben vaak wel een beetje allergisch voor moeders (of vaders, zal ook wel gebeuren) die hun kind te snel een stiefvader door de strot willen drukken en ook weinig begrip kunnen opbrengen als dat niet direct zo goed botert. Je kinderen gaan dan wel voor, al betekent dat dat jouw relatie een beetje naar het tweede plan verdwijnt en je in het begin niet vrijelijk je nieuwe partner over de vloer kunt halen. Als ik soms lees hoe onverantwoordelijk sommige gescheiden ouders daarmee omgaan dan ben ik wel eens voor herziening van zo'n toewijzing.

Ik vind zo'n verandering ook vaak zo radicaal, van 'je vader elke dag zien' naar 'een weekendje in de twee weken'. Daar zou ik ook moeite mee hebben. Co-ouderschap is dan een optie, maar dat werkt ook alleen als je in redelijke harmonie uit elkaar bent gegaan en er zitten ook weer allerlei haken en ogen aan.

maar TS er vroeg iemand naar wat jij vindt van de houding van je vriendje die na 45 dagen jullie alle drie wil verwelkomen etc en ik geloof niet dat je geantwoord hebt? of ik heb er over heen gelezen dat kan ook maar ben er benieuwd naar.

Vraag jezelf eens af: waarom zou je je bij deze "R" vent over 10 jaar niet net zo voelen, als je je nu voelt bij je huidige man?

Nieuw en anders is altijd spannend en leuk. Maar opgegeven moment verdwijnt het vlindergevoel nou eenmaal, dat zul jezelf beter weten dan ik. OOK bij deze "R". Je zult ook zijn tekortkomingen gaan inzien. En misschien komt er een dag dat je je realiseert dat je weer precies in hetzelfde schuitje zit. En dan? Weer een ander?

Wat mij betreft heb je de keuze gemaakt om bij je man te blijven op het moment dat het eerste kind van jullie samen ter aarde kwam. En tenzij samenleven met je man een hel wordt, zie ik geen reden om je man te verlaten. Verliefdheid is ook maar tijdelijk, dat is wel gebleken. En het gras bij de buren? Dat blijft altijd groener..

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 16:17 schreef Angeles het volgende:

[..]

Dat begrijp ik. Maar in de praktijk kan het meestal niet 50/50 verdeeld worden en moet er toch een keuze worden gemaakt. Veel mensen reageren vanuit hun kwaadheid op de persoon die de echtscheiding in werking heeft gezet, zeker als die verliefd is op een ander, en vinden dan dus dat de kinderen daardoor automatisch aan de ander moet worden toegewezen. Maar dat is niet altijd in het belang van de kinderen, en dat weegt zwaarder dan de schuldvraag wat betreft de scheiding. Degene die de minste schuld heeft aan de scheiding, is niet daardoor de meest geschikte ouder om de voogdij te hebben.

Het gaat mij om het rechtsvaardigheidsgevoel van de kinderen. Zij kunnen zich het best schikken in verminderd contact met de ouder die daar zelf schuld aan heeft.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 14:31 schreef Sapphire het volgende:

[..]

Als je alles goed hebt afgewogen, als je zeker weet dat het geen bevlieging is, geen vlucht omdat R je iets geeft wat je in je huidige relatie mist en wellicht opnieuw zou kunnen creëren, dan is mijn mening het volgende.

Het klinkt misschien lullig, maar in het kader van kwetsen maakt het voor anderen niet zo veel uit wat je doet.

Als je weg gaat, kwets je je man. Punt.
Je kunt om die reden bij je man blijven, omdat 'dat zo hoort', maar daar wordt hij op langere termijn ook niet vrolijk van. Jij bent namelijk liever bij R en dat gaat je partner absoluut merken.
De kinderen gaan de wrijving tussen jullie merken en dan is iedereen ongelukkig.

En als je je man verlaat kwets je hem ook. Je kids zullen alleen worden gekwetst als jij en je man geen goede regeling kunnen treffen.

En wat je ouders en vrienden ervan vinden is niet belangrijk. Ze zouden falikant achter je moeten staan. Wat je ook beslist.
Het gaat om jou, om jouw ziel.

Succes en veel geluk iig!

Okee, dat mag jij vinden.
Maar wat ik vetgedrukt hebt is een beetje kort door de bocht. Als jij denkt dat je kinderen niet kwetst met een goede regeling als hun ouders gaan scheiden dan zit jij er echt falikant naast. En daar gaat het vooral om. De aanwezigheid van de kinderen maakt deze situatie gecompliceerder. Misschien moet je het maar eens vanuit het oogpunt van hun bekijken, of van haar man.

Daar komt bij dat je net doet of de verliefdheid van de TS voor altijd en eeuwig blijft. Dat lijkt me sterk van verliefdheid gaat bijna altijd over. Dus dat haar echtgenoot er op langere termijn niet vrolijk van wordt en dat de kinderen de wrijving gaan merken hoeft helemaal niet zo te zijn.

Ik ben het eens met je uitspraak dat je je niets hoeft aan te trekken van wat je ouders/vrienden vinden, maar ik zie niet in waarom ze falikant achter haar keuze moeten staan
Sta jij altijd achter de keuzes van jou ouders en vrienden. Ik zeker niet.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 16:11 schreef innovative het volgende:

[..]
[..]

ik kan het niet beter verwoorden

quote:

Ja sorry hoor, maar ik ben van mening dat de mensheid tegenwoordig te snel een huwelijk opbreekt, dat men alleen aan zichzelf denkt en niet van plan is nog te strijden voor een langdurige relatie, alleen om de spanning van een (wie weet) kortstondige verliefdheid. Ik heb daar zo'n hekel aan. Je belooft eeuwige trouw. Natuurlijk kan het fout gaan, natuurlijk kun je scheiden, maar om nu na 45 dagen (7 weken, welgeteld) te besluiten om je hele huwelijk maar weg te gooien, nee, dat gaat er bij mij niet in.

Amen!

When the going gets tough, the tough gets going.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 16:20 schreef AgLarrr het volgende:
Vraag jezelf eens af: waarom zou je je bij deze "R" vent over 10 jaar niet net zo voelen, als je je nu voelt bij je huidige man?

Nieuw en anders is altijd spannend en leuk. Maar opgegeven moment verdwijnt het vlindergevoel nou eenmaal, dat zul jezelf beter weten dan ik. OOK bij deze "R". Je zult ook zijn tekortkomingen gaan inzien. En misschien komt er een dag dat je je realiseert dat je weer precies in hetzelfde schuitje zit. En dan? Weer een ander?

Wat mij betreft heb je de keuze gemaakt om bij je man te blijven op het moment dat het eerste kind van jullie samen ter aarde kwam. En tenzij samenleven met je man een hel wordt, zie ik geen reden om je man te verlaten. Verliefdheid is ook maar tijdelijk, dat is wel gebleken. En het gras bij de buren? Dat blijft altijd groener..

Helemaal mee eens.
Zo zie ik het nou ook!

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 16:20 schreef AgLarrr het volgende:
Vraag jezelf eens af: waarom zou je je bij deze "R" vent over 10 jaar niet net zo voelen, als je je nu voelt bij je huidige man?

Nieuw en anders is altijd spannend en leuk. Maar opgegeven moment verdwijnt het vlindergevoel nou eenmaal, dat zul jezelf beter weten dan ik. OOK bij deze "R". Je zult ook zijn tekortkomingen gaan inzien. En misschien komt er een dag dat je je realiseert dat je weer precies in hetzelfde schuitje zit. En dan? Weer een ander?

Tekortkomingen hebben niets met gevoelens te maken.