Mijn lieve papa

Mijn lieve papa heeft longkanker, erge longkanker zelfs. In enkele weken is hij afgetakeld van mijn alleswetende vrolijke knuffelige super papa in een op en versleten muisje.
Vandaag kregen we eindelijk het gesprek met de specialist, ons vermoeden werd waarheid. Door de asbest waar hij jaren in gewerkt heeft, heeft hij longkanker gekregen. Inmiddels zijn zijn lymfeklieren allemaal aangetast, en is zelfs zijn hart al deels vol kanker.
Operatie kan niet meer, chemokuur is hij te zwak voor, en een lichtere kuur kan enkel zijn lijden verlengen (mits het helpt). Zonder behandeling zal hij binnen enkele maanden opgevreten zijn door de kanker.

Inmiddels is hij per dag slechter. Kan niet meer eten (al weken niet), niet slikken, niet plassen, niet poepen, kan geen klok meer kijken enz enz.
Zo wil ik mijn papa niet zien sterven, en hijzelf ook niet. Heel zijn leven riep hij al dat als hij erg ziek zou worden, hij wilde sterven. Dus we hebben vandaag besloten dat we er een einde aan gaan laten maken. En tot die tijd zijn leven zo draaglijk mogelijk maken als kan.
Hij krijgt vandaag nog een sonde voor de voeding, zodat hij niet meer hoeft te lijden als hij moet eten en slikken. (astronauten voeding kreeg hij nog) En ik ga proberen te regelen dat hij thuis kan komen die laatste periode. Zoals hij wil.

Wat doet dit een verdomde pijn, want ik hou zo veel van die man, mijn papa. Maar ik zal alles eraan doen om hem nu te helpen zoals hij het wil.

Onvoorstelbaar dat hij er niet lang meer is. Soms wil ik schreeuwen, schoppen en huilen. Dan weer wil ik wakker worden en horen dat alles een nachtmerrie was. Maar het is echt, het is het leven, en ik zal sterk moeten zijn voor mijn moeder en vader in deze moeilijke tijd.

Dit topic is niet om meelij te krijgen of zielig te willen doen. Maar puur omdat ik even alles van me af moet schrijven. En misschien dat er anderen zijn die dit gevoel kennen.

Binnenkort zal ik voor de laatste keer zijn aansteker stiekem mee pikken als ik bij hem ben. Zoals ik al jaren doe. Zodat hij me altijd weer op moest bellen als ik op bezoek was geweest, om te vragen of ik weer gepikt had Die aansteker zal ik nooit meer wegdoen.....

Kleine meisjes worden altijd groot, maar ik zal altijd en eeuwig zijn kleine meisje blijven........ Papa ik hou van je...........

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 23:43 schreef Lievelientje het volgende:
Je bent nooit echt klaar om afscheid te nemen

Dat is heel raak.........beter kan je het niet zeggen.

En iedereen bedankt voor de lieve woorden.

quote:

Op vrijdag 17 december 2004 23:50 schreef Nutcaze het volgende:
Klote ziekte. Doet me ineens denken aan "Wat zou je doen" van Osdorp Posse. Ik ga 'm meteen weer eens luisteren.

Sterkte meid.

Thanks, en kon het nummer niet, maar net de tekst gelezen, en ga het even besluisteren ook, lijkt zeker toepasselijk.

Ik heb op internet een goed idee opgedaan hoe ik mijn papa kan laten voortleven. Mijn mannetje en ik vragen aan mijn vader een naam te verzinnen, die naam zullen we ons eerste kindje geven als tweede naam (mits dat er komt).

Ik en mijn papa :

quote:

Op zaterdag 18 december 2004 01:29 schreef Notoire_Gek het volgende:


BE-denkingen zei ik. Nee, mensen die ik totaal niet ken en nooit zal leren kennen, daar hoef ik echt niet plots medeleven van, laat staan dat ik er m'n verdriet mee ga delen. Ronduit genant, dat is mijn mening, mag toch.

Dat mag je absoluut vinden hoor. Geen problemen mee. Dat ik het toch post is omdat ik het even van me af wilde schrijven. En anoniem ben ik hier al jaren niet meer, heb al zo vaak meetingen hier thuis gehad met Fokkers, dat ik inmiddels veel mensen ken op dit forum

quote:

Op zaterdag 18 december 2004 08:37 schreef Blinky het volgende:
Defender... wat een moeilijke tijd. Ik hoop dat de laatste tijd een hele mooie tijd voor jullie zal worden. Ik wens jullie heel veel sterkte.
Mijn vader heeft een paar jaar geleden een herseninfarct gehad en ik vond het vreselijk om mijn vader, die altijd zo sterk overkwam, in een ziekenhuisbed te zien liggen, (alhoewel hij er weer bopvenop is gekomen) dus wat dat betreft kan ik het me allemaal goed voorstellen dat het heel raar is en pijn doet.
Wat kun je je dan klein voelen he?

Heel klein ja.

Dank jullie wel allemaal. Soms kunnen lieve woorden een mens echt even helpen. Ik ben blij dat ik het topic toch gepost heb.

Thanks lieve Mike

Nou ik ben weer even een dagje thuis, dus even een update. Het zijn slopende daagjes, maar gelukkig heb ik de afgelopen 2 dagen ook een aantal speciale herinner momentjes aan mijn papa gekregen. Terwijl hij sliep, en ik hem kuste, mompelde hij "He meissie". Misschien een nikszeggend iets, maar voor mij enorm speciaal.

Verder vandaag een gesprek gehad over de euthenasie. Pittige zooi, pfff, wat een klote gevoel om je vaders dood te moeten regelen. Ik heb wel een huisdokter gevonden die het wil doen. Maar we hebben een 2-e optie gekregen, dan zou hij enorm veel pijnstillers krijgen, en vrijwel slapend en pijnloos zijn. En door de medicijnen versneld sterven.
Morgen moeten we beslissen. Of eigenlijk moet mijn vader beslissen. Er is ook nog een psychiater bij hem geweest, die moet verklaren dat hij bij vol bewustzijn is.

Het mooiste momentje was vanochtend, toen hij de dokter vertelde waarom hij vooral wil sterven.
Is de pijn zo ondraaglijk, vroeg de dokter ? Ja voor mijn meissie (mijn moeder dus), en daarom wil ik sterven, zei mijn vader.
Dem, wat ben ik trots dat hij mijn vader is, hij houdt zoveel van mijn moeder, dat hij zelfs wil sterven voor haar !!!!!!
Wat een man !

Ik had het erg moeilijk met het regelen en bellen ivm die euthenasie, maar mijn moeder zei iets raaks : Zie het als een eerbetoon aan je vader. Jij mag zijn laatste wens uitvoeren.
Dat hielp............

Zijn eigen pijn wordt met de dag erger, hij is zojuist zelfs aan de beademingsapp. gegaan (mijn moeder belde net).
Hij kan ook niet meer met mij een peukie roken, niet meer zijn bed uit. En hij slaapt bijna continu nu.
Mijn ergste verdriet is om zijn lijden, wat doet dat pijn. Maar wat is dat een fantastische man ! Mijn vader !

Ik denk dat het volgende week zal gebeuren, en ik zal er kapot van zijn. Maar wat heeft hij me enorm veel meegegeven in mijn leven ! Ik zal alles koesteren !

Hij is niet meer.........nu volgen 2 lange posts........misschien te lang, maar het is mijn verhaal.... Iedereen bedankt voor de lieve woorden

We hebben gisteren samen met papa besloten de behandeling te stoppen. Euthenasie zou nog weken duren (kregen we te horen) en de pijn werd ondragelijk. Hij kon en wilde niet meer.
Na lange gesprekken met artsen vonden we de beste optie om de behandeling te stoppen (medicijnen, peniciline, sonde voor voeding want hij kon niet meer zelf eten, katheder enz). Om wettelijk goed te handelen ging de behandeling over in pijnbestrijding. Geen middelen meer om zijn leven te verlengen ofzo maar alleen zoveel als mocht voor de pijn.

De nacht ervoor had hij alle slangen al uit wanhoop uit zijn lijf getrokken. Hij had vele wonden, en zeker de katheder die met een grote ballon in zijn lijf zat, omdat hij dan niet eruit kon vallen, heeft veel kapot gemaakt (en moet enorm zeer hebben gedaan toen hij hem eruit gerukt heeft met zijn weinige kracht).

Om half 12 ongeveer gisteren stopte de behandeling, en ging hij aan de morfine pomp (standje 2). Deze mocht zolang hij aan kon geven nog pijn te hebben elk uur een standje hoger. Tot hij in slaap zou vallen. De eerste paar uren waren afschuwelijk, met zijn weinige kracht kroop en woelde hij door zijn bed, de pijn was zo ondragelijk. Hij smeekte of we hem dood wilden laten gaan, en mijn hartje stierf een stukje toen ik dit aan moest zien. Maar we bleven bij hem zitten, en beloofden dat wij alles wat we konden doen zouden doen, om het sneller te laten gaan.
Dem dem wat wilde ik graag die pomp max. zetten, of een kussen op zijn hoofd te drukken, puur uit liefde. Mijn verstand hield me tegen, maar mijn hartje wilde anders.

De verpleging kon toch de pomp sneller dan elk uur hoger zetten, door bepaalde regeltjes die ze erbij haalden. En die hebben echt alles gedaan wat ze konden. En daardoor stond de pomp sneller dan verwacht op 7.
Toen ineens viel hij in slaap op zijn zij. Soms zagen we weer dat hij pijn kreeg door zijn bewegingen of kreunen, dan kwamen ze meteen, en mocht hij weer hoger. Echt klasse, alles wat mogelijk was, hebben ze gedaan om hem en ons te helpen.

Hij had het enorm benauwd, en ademde heel zwaar en moeizaam. Zijn ademhaling stopte om de 2 a 3 ademhalingen tussen de 15 en 20 seconden. Maar elke keer ineens een zucht vanuit zijn tenen leek wel, en hij ademde weer even door.

Zo bleef het heel de dag. Hij ademde enorm moeilijk, maar bleef wel in leven. In de avond ben ik naar mijn moeders huis gegaan, en is mijn moeder in het ziekenhuis gebleven om nog 1 nacht bij hem te zijn. We hebben een bed naast het zijne gezet, en wilden zo mijn moeder haar moment en laatste nachie met haar man geven.

Toen ik wakker werd om half 8 meteen weer naar hem toe gegaan. Mijn moeder was erg tevreden dat ze bij hem was die nacht, en had elke keer dat ze wakker was even naar hem gekeken. Pure liefde.

Vanaf half 8 heb ik met mijn moeder hem urenlang overstelpt met onze liefde. We hebben daar een portie van hem zitten houden, dat volgens mij heel het ziekenhuis het voelde. Knuffelen, kussen, handje wrijven, lichaam aaien, praten en veel veel liefde. Hij zou niet meer wakker worden wisten we al, maar hij kon ons horen, want het gehoor stopt pas als een van de laatste dingen. We hebben verteld dat alles goed was, dat we allemaal door konden leven, dat hij geen zorgen hoefde te hebben. Ik heb hem bedankt voor alles wat hij me gegeven heeft, en hoe trots ik op hem en mijn moeder ben. En dat als hij zijn aansteker zoekt, ik die heb gepikt ! (want die heb ik meteen na zijn laatste shaggie gestolen). Verder zeiden we dat hij op mocht geven, het verdiende, niet meer vechten. Maar zijn hart gaf maar niet op.

Hij bleef onrustig ondanks zijn slaap en hij mocht een prikje met een of ander spul. De bijwerking met de morfine kon wel adem stoppen zijn binnen 3 minuten. Dus na de prik hielden we hem vast. Maar de minuten gingen, en hij ging door.
Zijn handen werden paars, zijn hart moest alle zuurstof inpikken die er was, en schakelde daarvoor zoveel mogelijk lichaam uit. Wat is een hart sterk ! Ongelofelijk.

Er kwam een koor ivm kerst die elke afdeling ging zingen. Ik ben rocker maar zelfs ik brak toen ik ze hoorde zingen. En vroeg aan de zuster of ze voor de deur van zijn kamer wilden zingen. Ze zongen daar heilige nacht, en onze tranen stroomden. Terwijl hij, ik, robje en mama elkaar stevig vast hielden.
Dat is dus nu mijn nummer met papa, elk jaar zal ik dit nummer spelen, en even mijn momentje met mijn vader hebben rond kerst. Even huilen.

In de middag, rond 5 uur, was ik ineens tevreden en klaar. Mijn afscheid was klaar, ik was tevreden, ik voelde alsof ik klaar was. Ik kuste niet meer, wilde m niet meer echt zien, en ben even naar huis gegaan. Toen ik onderweg was, smeekte ik haast in mezelf of hij alsjeblieft nu dood mocht, hij was zo een vechter, maar verdiende t om te rusten. Ik wilde er ineens ook niet meer bij zijn, heel gek. En ja hoor, al snel toen ik thuis kwam bij mijn moeders huis ging de foon. Kom je, zei mijn moeder. En ik wist t......

Terug in het ziekenhuis, lag hij zo vredig........hij was eindelijk uitgevochten, klaar. Deze sterke lieve man, deze bijzondere held, mijn papa ! Had rust.
Even viel ik op mijn knietjes voor hem, en pakte zijn hand.
Ik heb hem toch nog een paar kusjes gegeven (wilde dit van tevoren niet doen als hij dood was, nog aanraken), nog een keer bedankt voor alles, en gezegd dat ik van hem hou.

Ik was gebroken, maar ook enorm rustig. De tranen stroomden, maar ik was trots op hem, blij dat zijn pijn over was, blij dat alles zo gegaan was. Alles zoals het moest gaan. Hij wilde 70 worden zei ie altijd, hij is 70 geworden. Hij wilde voor de kerst gaan, en hij ging. We hebben de afgelopen dagen afscheid kunnen nemen zodat ik vrede had met alles. Ik heb hem alles gezegd wat ik wilde zeggen.

De arts kwam nog lang met ons praten, hij zei dat hij ons bewonderde om hoe we hadden gewaakt en met alles om gingen. Zo vaak is er of niemand bij, of maken mensen ruzie, of zijn mensen geen eenheid. Wij waren met zijn allen overal bij, besloten alle belangrijke dingen samen en unaniem (mama, papa, robje, mijn schoonzus en ik, want ook zijn schoonzoon en schoondochter mochten met ons mee beslissen welke keuze we maakten). En we hebben zoveel mogelijk tijd bij hem gewaakt. Dit was achteraf ook de beste keuze zei de arts. Met het minste lijden, en de beste verwerking doordat we nog even tijd met elkaar hadden.

We hebben heel veel bijzondere momentjes met hem gehad. Mijn schoonzus had een leuk gesprek met hem, toen hij zijn laatste shaggie op de wc zat te roken (dit mocht hij van de verpleging). Met zijn broek en luier op de hielen, vroeg hij of ze op zijn auto wilde letten, en even de spinnen eruit wilden halen, want hij dacht dat er wel veel spinnenwebben op zouden zitten. En dat ze wel moesten verhuizen deze week (ze hadden net een huis gehad, en hij wilde niet dat ze door zijn overlijden het niet zouden nemen).

(sorry voor lap tekst, maar moet t even kwijt )

Toen hij overleden was, hebben ze hem mooi neergelegd, dat was gewoon grappig. Eigenwijs was hij altijd, geen poespas, dat vond hij onzin. En hij lag altijd op zijn rug, met 1 been gestrekt, en 1 half opzij een stukje opgetrokken. En ja hoor, hoe ze hem ook vouwden en deden, dat been kregen ze niet recht. En zo ligt hij nu in zijn bed. Met zijn opgetrokken been, zoals ik hem ken. Grijns. De boef.
En ze wilden zijn handen vouwen voor zijn borst, no way dacht hij zeker, want zijn handen kregen ze niet zo. Op een gegeven moment stond 1 vinger, haha de middelste, overeind, en de rest niet. Fuck off, leek hij te zeggen.
Hoe het ook kwam, voor ons was het gewoon leuk om te horen dat dit gebeurde. Zelfs dood is hij nog mijn papa zoals ik hem ken.

We laten hem wel opereren (obductie ofzo heet dat) om er zeker van te zijn wat hij mankeerde. Enerzijds voor de wetenschap om te leren hiervan (dit willen ze graag als iemand dood is zei de doc) en anderzijds om zelf zeker te weten of dit door de asbest is gekomen. Dan kan ik hier werk van maken.

Mijn vader is niet meer, hij hartje huilt, de hemel huilt mee (het regent sinds hij er niet meer is) maar ik heb ook een goed en tevree gevoel. Dubbel.....

Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn, dat dacht ik wel. Maar....in de auto wist ik het ! Met kerst steekt de hele wereld een kaarsje aan voor mijn papa ! En daarom zullen die dagen speciaal blijven.

Ik heb van mijn moeder zijn ketting gekregen, en meteen omgedaan, wat was ik daar blij mee !

Met oud en nieuw gaan we met zijn allen (mijn moeder, de kinderen en kleinkinderen) een vuurpijl afsteken voor hem. Als je dus met oud en nieuw 5 pijlen ziet hoog in de lucht, waar de liefde van afspat, denk dan even aan mijn papa, hij verdient het.

Lieve papa, rust zacht, je verdient het, maar ik weet dat ik nog wel eens dingen zal meemaken in mijn leven waarbij ik denk dat jij invloed hebt. Want je bent mijn boefje, mijn knuffel freggel, mijn koekiesmonster en mijn allesie. Ik zal je nooit nooit vergeten, maar wat heb jij mij ongelooflijk veel gegeven in het leven. Lieve papa tot ziens, wij vinden elkaar zeker weer terug in een volgend leven. We hoeven dan niet te zoeken, we vinden elkaar vanzelf.
Tot dan lieve papa !