Pink Floyd. Samen met ELO, The Cats (sorry, hoor) en Aphrodite's Child mijn muzikale idolen.
Mijn absoluut favoriete PF-cd's zijn 'Atom Heart Mother' en 'Echoes'. Al die lange uitgesponnen stukken uit het eind van de jaren 60 en begin van de 70's (o.a. ook "In the court of the Crimson King" en "In the wake of Poseidon" van King Crimson) zijn, zeg maar, "my music".
Wat er de laatste 4 jaar qua popmuziek verschijnt vind ik persoonlijk bagger. Rap, neo-r&b, dance, Nederlandstalig gejank (Borsato en Oosterhuis bv), ik bedank ervoor. Voor mij geen om-de-noten-heen gejank van Mariah Carey en Alisha Keys, geen hijgerige homo'tjes als al die walgelijke boy-bands ('t zijn geen 'bands' want ze bespelen geen enkel instrument) en girl-bands (huppelkutjes die alleen leuk zijn om naar te kijken met het geluid uit). Voor mij geen arrogante omhooggevallen rap-negertjes ( en -blanken, zoals Marshall Mathers), kortom, laat u maar.
Nee, dan PF. Tot het verdwijnen van Roger Waters m.i. de band der bands. Mooie nummers ('Brain Damage'), rare nummers ('Bike), vroeg-experimenteel gekrakeel ('Interstellar Overdive') en stonede waanzin ('Alan's Psychedelic Breakfast.'). Ik heb al eens met de gedachte gelopen om, als het mijn tijd is het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen, tijdens de uitvaart iedere genodigde verplicht naar héél kan 1 van de lp "Atom Heart Mother" te laten luisteren (mag ook van cd komen natuurlijk, maar dan wel de geremasterde versie). Dan zou mijn einde HET einde zijn.
NB: Dit is mijn mening, maar vocaal stelde Dave Gilmour helaas niets voor vergeleken met de zangkwaliteiten van Roger Waters. Daarom had-ie moeten blijven. Trouwens, bestaat PF eigenlijk nog? Officiëel zijn ze toch nog niet ontbonden??