sociaal probleem

Ik wil dit even van me afschrijven , met welk doel weet ik nog niet.

Toen ik nog klein was en op de basischool zat , was ik erg stil en verlegen. Ik praate heel zachtjes en durfde niks.
Ik durfde niet bij iemand te spelen, niet te ver van huis, en niet het schoolplein op in de pauze's.
Gym vond ik ook heel eng, en kwetsend. Omdat ik daar erg slecht in was.
En het erg vernederend was om af te gaan voor 30 andere kinderen die naar je staan te kijken.
Ik had weinig vrienden, ookal vond iedereen me wel een aardige jongen.
Maar ik was niet "stoer".

Op het VMBO veranderde weinig. Gym was nog steeds een hel voor mij, en ik keek er al de dag voordat we gym zouden hebben tegen op.
Telkens weer af gaan , en daardoor nog onzekerder gedragen. Wat het alleen maar verergert.
Tijdens de vmbo periode had ik in het begin 4 "basischool vrienden" En dat eindigde in 2.
De laatste jaren van het VMBO werd ik steeds onzekerder. Iedereen ging uit, maar ik had daar geen vrienden voor en durfde het niet.

Nu zit ik op het MBO, en ben 18 jaar, heb geen vrienden. Heb niks te doen. En school gaat slecht en vind het erg om er te zijn.
En voel me ook anders dan andere mensen, Ik leef maar een beetje alleen. Vul me tijd met onnutige dingen. Zoals internet, en zelfs dan verveel ik me..

Ik weet het zelf gewoon niet meer. Ik heb een soort angst voor andere mensen.
Vroeger kon je dat nog afschuiven op "hij is verlegen"maar nu.. het is echt een probleem geworden.
En heb ook een erg nutteloos gevoel, Durf ook geen rijlessen te nemen, niet omdat ik bang ben voor het autorijden, maar voor de instructeur die naast me zit en dingen aan me gaat vragen enzo.

Onbewust of misschien ook wel bewust schuif ik al me problemen af om me uitelijk, ik weet gewoon dat ik niet lelijk ben. Maar me gevoel zegt het tegenovergestelde.
En denk ik altijd dat als ik nou super knap was geweest wel een leuk en sociaal leven had gehad. Omdat ik dan niet zo onzeker hoef te zijn. En mensen vanzelf wel naar mij toe zouden komen.

Ik dacht dat het vanzelf wel goed zou komen, maar nu ik 18 ben , merk ik dat het niet vanzelf goed komt. Ik zit in de knoop, en weet niet hoe ik uit deze "cirkel "kom.

Ik probeer me negatieve gedachten te vermijden, me gevoelens te onderdrukken, maar moet het nu echt even van me af schrijven.
Zelf zie ik geen "oplossing". En heb ik een nutteloos gevoel.

Ik wil iets bereiken!, iets leuks iets waar ik trots op kan zijn. En geen standaard leven.
Maar ik ben niet het juiste mens daarvoor, ik en al zo "anti-sociaal"dus hoe kan ik nou iets bereiken.

Nu stop ik even,anders wordt het wel erg langdradig.
Misschien herkent iemand "dit"en kan me helpen.