Week 49
Voorbestemd. Of: knaapjes die ooit mannen moeten gaan worden. Hmmm. Ik hou het maar op voorbestemd. De lotsbestemming. Na de slachting van afgelopen zaterdag kun je het ook moeilijk aan iets anders dan het lot toeschrijven. Het had volgens mij alle kanten op kunnen vallen. Arme Jose. Arme, lieve Jose. De schat. Hij heeft het heel goed gedaan, ik zou niet weten wat hij beter had moeten doen, maar het dubbeltje viel de andere kant op, naar Nils.
Vlak voor de laatste commercialbreak, ik stond tussen de twee overgebleven mannen, Jose en Nils, en er kwamen twee filmpjes van de jongens. Tijdens het filmpje van Jose, dus onhoorbaar voor de kijkers, zei Jose tegen mij: 'Ik lig eruit.' Hij was heel zeker van zijn zaak. Ik denk dat Nils er hetzelfde over dacht. Het schijnt echt heen en weer geschoten te hebben. Dat is wrang. De ene seconde zit je erbij en de andere lig je eruit. Ik denk dat het bij Mariette ook zo close is geweest, alleen weten we niet met wie, want bij de meisjes wisten we nog niet hoe de stemmen verdeeld waren. Ik moet zeggen, dat vond ik afgelopen zaterdag wel verbazingwekkend: Steven had de meeste stemmen! Ik denk dat hij daar zelf ook van schrok.
Nog geen enkele keer, in vijftien weken, heb ik hem zo zenuwachtig gezien als tijdens de repetities op zaterdagmiddag. Hij bleef een beetje op de achtergrond, terwijl hij meestal de praatjesmaker uithangt. Iedereen was trouwens zenuwachtig en half aan het opletten tijdens de repetitie. Eshan was weer aan het dagdromen. Nils haalde zijn 'falset' niet, of hoe dat heet, zijn hoge noten, tijdens 'Something Beautiful' van Robie Williams en Mark moest uitkijken met 'How you remind me' van Nickleback, want dat lied vergt nogal wat van zijn stem. Anno was zoals gebruikelijk onzeker, terwijl dat nou volgens mij precies zijn probleem is geweest: hoe zekerder hij zich voelt, hoe beter het gaat. Zo hadden ze allemaal wat. Het waren wat dat betreft meer men to be, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar nu is het zaakje rond en in elkaar. Ik verheug me op hun eerste single. Iets met ritme, heeft Daan beloofd. Dat vind ik al mooi, na die slijmballenballade van Jim.
En Jose hoeft zich geen zorgen te maken, want als er nou één was die zich ook als solozanger kan profileren, dan is hij het. De zing- en dansmachine kan wel een paar telefoontjes verwachten.
En nu..... de meiden!
Toedeloe,
Beau