quote:
Paauwe mentor van VVV
Patrick Paauwe had altijd rugnummer 17. Snel rekent de routinier uit dat hij het nummer elf seizoenen droeg. Ooit kreeg de vijfvoudig international het bij Feyenoord gewoon toebedeeld. Acht jaar later was 17 bij het Franse Valenciennes en het Duitse Borussia Mönchengladbach vrij, en kreeg hij het weer. Nu prijkt er bij VVV 27 op zijn rug. Wennen, zegt hij. ,,Vaak als ik een handtekening uitdeel, zet ik mijn rugnummer erbij, 17 dus. Vanaf nu moet ik opletten dat ik het juiste nummer erbij zet,’’ lacht Paauwe.
Het nieuwe nummer is puur toeval, want 17 was in Venlo al vergeven. Het symboliseert wel het volgende hoofdstuk dat Paauwe (33) in zijn carrière heeft opengeslagen. Verdwenen is de hectiek van de Bundesliga, waar bijna vijftigduizend fans tweewekelijks de thuisduels van Borussia bezochten.
Nu is de bescheiden, karakteristieke Koel zijn thuisbasis. VVV doet hem denken aan Valenciennes en Borussia. Clubs in opkomst die juist Paauwe aantrokken omdat hij het elftal met zijn ervaring aan de hand nam en langs de valkuilen van het topvoetbal leidde.
,,Zulke ploegen, met veel jonge jongens, liggen mij wel. Ik vind het ook leuk talentvolle spelers in het veld te helpen. Hen te wijzen op kleine dingetjes. Ik weet wat ik kan, maar vooral ook wat ik niet kan. Dat is één van mijn kwaliteiten. Dat ik zaken zie en kan benoemen. Ik hoor vaak dat mensen een toekomstig trainer in mij herkennen.’’
Lachend: ,,Nu moet ik dat zelf nog zien. Nee, in eerste instantie heb ik niet die ambitie.’’
Zijn terugkeer naar de Nederlandse competitie is een bewuste. Bij Borussia was hij soms dagen op pad voor één wedstrijd. Deze zomer kwam zowel Paauwe als de Duitse club tot de conclusie dat het beter was uiteen te gaan. Ook omdat hij weinig zicht op speelminuten had.
Toen kwam VVV. ,,Ik zeg eerlijk, ik had niet veel langer zonder club moeten zitten. Ik heb vijf weken vakantie gehad en dat is goed bevallen. Als ik nog langer had moeten wachten, was het waarschijnlijk een stuk lastiger geworden om weer te beginnen. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Voetballen is toch het leukste wat er is, daarmee wil ik zo lang mogelijk doorgaan.
,,Als ik me niet meer goed voel of geen zin meer heb, dan stop ik direct. Ik ga niet op mijn naam voetballen. Dan ga ik liever met vrienden in de zaal spelen. Ik zal wel blijven voetballen. Net als mijn vader, die het nog steeds doet.’’
Dagelijks denkt Paauwe nog aan Feyenoord. Bijvoorbeeld als zijn kinderen op dvd wedstrijden van hun vader bekijken. Acht jaar voetbalde Paauwe in de Kuip. ,,Eigenlijk zijn het er zestien, want jaren bij Feyenoord tellen dubbel. Dat zei Jean-Paul van Gastel altijd. Hij had gelijk. Ik heb enorme hoogte- en dieptepunten meegemaakt. Het is de trots die overheerst als ik aan mijn tijd bij Feyenoord terugdenk.’’
De afgelopen seizoenen reeg Feyenoord de dieptepunten aaneen. Van afstand zag Paauwe het gebeuren. Hij vindt het lastig de vinger te krijgen achter wat er exact mis ging. Misschien waren er te veel oudere spelers? ,,Ervaren spelers zijn prima, maar die spelers hoeven niet allemaal tegelijk te voetballen. Het is zaak de juiste mix te vinden tussen jong en oud. Feyenoord heeft de dynamiek en creativiteit van de jongelingen nodig, maar ook de ervaring van de routiniers.’’
Paauwe heeft veel vertrouwen in de nieuwe technische staf van Feyenoord. Technisch adviseur Leo Beenhakker was ooit zijn trainer, Mario Been de assistent-coach. ,,Als deze mensen de tijd krijgen, strijdt Feyenoord op een gegeven moment weer om de prijzen. De afgelopen jaren is het roer te vaak om gegaan. Deze mannen hebben gelukkig veel krediet. Laat ze nu een tijd hun werk doen.’’